ყო­ფი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი ანი მი­რო­ტა­ძე სა­პარ­ლა­მენ­ტო უმ­რავ­ლე­სო­ბის ერ­თა­დერ­თი გა­სა­თხო­ვა­რი დე­პუ­ტა­ტია. ამ­ბობს, რომ მისი გული და­კა­ვე­ბუ­ლია და საპ­რე­ზი­დენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ გა­თხოვ­დე­ბა. ჯერ­ჯე­რო­ბით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის ვი­ნა­ო­ბას არ ამ­ხელს. ახალ­ბე­და დე­პუ­ტა­ტი აქ­ტი­უ­რად არის ჩარ­თუ­ლი სა­კა­ნონ­მდებ­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. აცხა­დებს, რომ მაქ­სი­მუმს გა­ა­კე­თებს, ქარ­თვე­ლი ხალ­ხის ნდო­ბის გა­სა­მარ­თლებ­ლად.

- დიდ­ხანს ვი­მუ­შა­ვე ჟურ­ნა­ლის­ტად და ამ პე­რი­ო­დით ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ. მე­სა­მე კურ­სის სტუ­დენ­ტმა და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ჩემი ოჯა­ხის­თვის ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო. უფ­რო­სი შვი­ლი ვარ. იმ პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლა­ზე პრეს­ტი­ჟუ­ლი ექი­მო­ბა იყო და ჩე­მებ­საც უნ­დო­დათ, სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა მი­მე­ღო, მაგ­რამ უარი ვთქვი. ბა­ბუა გა­მი­ნა­წყენ­და. ვიცი, ჩემ­გან არა­სო­დეს დად­გე­ბო­და ექი­მი. დღემ­დე მი­მაჩ­ნია, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კაა ჩემი საქ­მე და სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა მო­ვახ­დი­ნე. ჩვე­ნი თა­ო­ბა მძი­მე პე­რი­ოდ­ში და­უ­ღა­ლა­ვად, მთე­ლი ენ­თუ­ზი­აზ­მით აკე­თებ­და ახალ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კას. პა­ტა­რა ასაკ­ში ვის­წავ­ლე, რო­გორ გავმკლა­ვე­ბო­დი პრობ­ლე­მებს. ოჯახ­ში პუ­რის ფული მე არ მქონ­და შე­სა­ტა­ნი, მაგ­რამ პრო­ფე­სი­ა­ში თვით­დამ­კვიდ­რე­ბის­თვის ბრძო­ლა ად­ვი­ლი არ იყო. სა­კუ­თა­რი თა­ვით ყო­ველ­თვის უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ. ეს არ ნიშ­ნავს, რომ რა­ი­მე არას­წორს ჩავ­დი­ვარ. "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ას" თა­ვი­დან­ვე ისე ვა­ფა­სებ­დი, რო­გორც ახლა აფა­სე­ბენ. იმ პო­ლი­ტი­კუ­რი გუნ­დის მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე ვი­ყა­ვი. მა­შინ პირ­ველ არხზე ვმუ­შა­ობ­დი. დავ­წე­რე გან­ცხა­დე­ბა და ჩემი სურ­ვი­ლით წა­მო­ვე­დი ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან. რი­გი­თი მა­ყუ­რებ­ლის პო­ზი­ცი­ი­დან მინ­დო­და და­მე­ნა­ხა, ხომ არ ვცდე­ბო­დი, ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბა ხომ არ იყო არას­წო­რი. როცა ხე­დავ, ქვეყ­ნის მო­სახ­ლე­ო­ბის დიდი უმ­რავ­ლე­სო­ბა მხარს უჭერს ამ ცვლი­ლე­ბას, ბუ­ნებ­რი­ვია, ფიქ­რობ, შენ ხომ არ ცდე­ბი შე­ფა­სე­ბის დროს. სამ­წუ­ხა­როდ, არ ვცდე­ბო­დი... ორი წელი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში პა­უ­ზა მქონ­და.

- შემ­დეგ სა­ა­გენ­ტო "პირ­ვე­ლი" შექ­მე­ნი, ხომ?

- 202-ში ძა­ლი­ან ცოტა ხანი პრო­დი­უ­სე­რად ვი­მუ­შა­ვე. მივ­ხვდი, იქ რა­ღაც არ გა­მო­დი­ო­და. 10-დღი­ა­ნი შვე­ბუ­ლე­ბა ავი­ღე და მა­შინ და­ვი­წყე ფიქ­რი სა­ა­გენ­ტოს შექ­მნა­ზე. გავ­რის­კე, და­ახ­ლო­ე­ბით 2 კვი­რა­ში მო­ვაგ­რო­ვე სა­ჭი­რო დო­კუ­მენ­ტე­ბი და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ა­გენ­ტოს მუ­შა­ო­ბა 15 ნო­ემ­ბერს და­ე­წყო, მაგ­რამ 10 ნო­ემ­ბერს, სა­ღა­მოს, ჩემ­მა წყა­რომ მაც­ნო­ბა, რომ ყვე­ლა­ზე გავ­ლე­ნი­ა­ნი მი­ნის­ტრი, ირაკ­ლი ოქ­რუ­აშ­ვი­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან გა­დად­გა. ამი­ტომ უფრო ადრე მო­მიხ­და მე­დი­ა­სივ­რცე­ში ხმა­უ­რი­ა­ნი ინ­ფორ­მა­ცი­ით შეჭ­რა. სა­ა­გენ­ტოს სა­ხელ­ზეც ბევ­რი ვი­ფიქ­რე. როცა სა­ა­გენ­ტოს არ­ქმევ "პირ­ველს", შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მემ დაგ­ცი­ნოს, მაგ­რამ ამის­თვი­საც მზად ვი­ყა­ვი. სა­ა­გენ­ტომ ექ­სკლუ­ზი­ვე­ბით და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა და ჩაჯ­და "პირ­ვე­ლი" ძა­ლი­ან მალე ამ სივ­რცე­ში. თუმ­ცა, მქონ­და სა­სა­მარ­თლო და­ვე­ბიც. მა­შინ არ­სე­ბობ­და ჟურ­ნა­ლი "პირ­ვე­ლი" და სი­გა­რე­ტი "პირ­ვე­ლი", მათ­თან ორ­წლი­ა­ნი სა­სა­მარ­თლო დავა მქონ­და სა­ხე­ლის გამო. სა­კუ­თარ თავ­ზე მაქვს გა­მოც­დი­ლი, რო­გო­რი სა­სა­მარ­თლო სის­ტე­მა ჰქონ­და მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს. დი­რექ­ტი­ვა იყო, რომ წა­მე­გო პრო­ცე­სი, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლე გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლა?

- იმ პე­რი­ოდ­ში "პირ­ველს" უნდა და­მა­ტე­ბო­და კი­დევ ერთი სეგ­მენ­ტი. მინ­დო­და, რა­დიო გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვმუ­შა­ობ­დი. მა­შინ მი­ვი­ღე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! კახა შარ­ტა­ვა­სა და გუ­ბაზ სა­ნი­კი­ძის­გან. პარ­ტი­ის გაძ­ლი­ე­რე­ბა უნ­დო­დათ და მი­აჩ­ნდათ, რომ კარ­გი კან­დი­და­ტუ­რა ვიქ­ნე­ბო­დი. ამას წინ უძღო­და სხვა პო­ლი­ტი­კუ­რი ოპო­ზი­ცი­უ­რი პარ­ტი­ე­ბი­დან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, მაგ­რამ მათ უარი ვუ­თხა­რი. იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ვი­ყა­ვი მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლის აქ­ტი­უ­რი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე, ღიად არა­ვინ მებ­რძო­და. უბ­რა­ლოდ, არ მაძ­ლევ­დნენ გაძ­ლი­ე­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას.

- კახა შარ­ტა­ვას შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას რა­ტომ და­თან­ხმდი?

- რო­გორც პო­ლი­ტი­კოსს, კახა შარ­ტა­ვას დიდ პა­ტივს ვცემ­დი. 11 წელი ოჯა­ხე­ბით გვქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა. ბევ­რჯერ გვი­სა­უბ­რია, გვი­კა­მა­თია ქვეყ­ნის მო­წყო­ბა­ზე. ვი­ცო­დი, უცხო ხალ­ხში არ მივ­დი­ო­დი. თა­ვი­დან დავ­თან­ხმდი ერთი პი­რო­ბით: ვთხო­ვე, ცოტა ხანს ისე ვივ­ლი­დი პარ­ტი­ა­ში, რომ ეს სა­ი­დუმ­ლოდ და­ე­ტო­ვე­ბი­ნათ. მე­ში­ნო­და, იქ­ნებ არ გა­მომ­სვლო­და... და­ახ­ლო­ე­ბით ორი თვე ვი­ა­რე ასე, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნაა, ინ­ფორ­მა­ცია გახ­მა­ურ­და და მერე დავ­თან­ხმდი მათ წი­ნა­და­დე­ბას. როცა პო­ლი­ტი­კა­ში მი­დი­ხარ, უნდა იცო­დე, რომ ეს ძა­ლი­ან დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე. გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი ნა­ბი­ჯი გა­დავ­დგი. გა­მი­მარ­თლა, რომ ჩემ გვერ­დით გუ­ბაზ სა­ნი­კი­ძე, რეზო შა­ვიშ­ვი­ლი და კახა შარ­ტა­ვა იყ­ვნენ. რჩე­ვებს მათ­გან ხში­რად ვი­ღებ. ახ­ლაც, როცა მჭირ­დე­ბა კონ­სულ­ტა­ცია, რა თქმა უნდა, მათ ვე­კი­თხე­ბი. თუ პო­ლი­ტი­კუ­რი თა­მა­ში არ იცი, აუ­ცი­ლებ­ლად და­ი­ღუ­პე­ბი.

- დე­პუ­ტა­ტო­ბას ელო­დი?

- ყვე­ლამ ვი­ცო­დით, რომ კო­ა­ლი­ცი­ა­ში სი­ე­ბი შე­იქ­მნე­ბო­და. ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი ოც­ნე­ბა ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის და­მარ­ცხე­ბა იყო. გა­მარ­ჯვე­ბა არ­ჩევ­ნე­ბით მო­ვი­პო­ვეთ. ტყუ­ი­ლი იქ­ნე­ბა რომ ვთქვა, არ მინ­დო­და დე­პუ­ტა­ტო­ბა-მეთ­ქი. რა თქმა უნდა, მინ­დო­და. თუმ­ცა, თუ ასე არ მოხ­დე­ბო­და, ეს ჩემ­თვის ტრა­გე­დია არ იქ­ნე­ბო­და. პარ­ლა­მენ­ტის გა­რე­თაც ბევ­რი საქ­მეა სა­კე­თე­ბე­ლი და იმას გა­ვა­კე­თებ­დი.

- გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ კახა შარ­ტა­ვამ თა­ვი­სი ად­გი­ლი და­გით­მო. ეს მარ­თა­ლია?

- ტყუ­ი­ლია. ვი­ღა­ცამ ვი­ღა­ცას და­უთ­მოს ად­გი­ლი, ასე არ ხდე­ბა პო­ლი­ტი­კა­ში. სი­ა­ში მე­სა­მე ვი­ყა­ვი... ორ კო­მი­ტეტ­ში ვმუ­შა­ობ. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, რომ ვარ სა­გა­რეო საქ­მე­თა ურ­თი­ერ­თო­ბის კო­მი­ტეტ­ში, ბა­ტონ თედო ჯა­ფა­რი­ძეს­თან. მისი სა­უ­ბა­რი ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სოა, უფა­სო გაკ­ვე­თი­ლე­ბი მაქვს პარ­ლა­მენ­ტში. ასე­ვე ვარ იუ­რი­დი­ულ კო­მი­ტეტ­ში.

- რო­გო­რია შენი ერთი დღე?

- 10 სა­ათ­ზე პარ­ლა­მენ­ტში ვარ. იუ­რი­დი­უ­ლი კო­მი­ტე­ტი ერ­თა­დერ­თია, რო­მე­ლიც 10 სა­ათ­ზე იწყებს მუ­შა­ო­ბას. ყვე­ლა ახა­ლი კა­ნონპ­რო­ექ­ტი, ახა­ლი ცვლი­ლე­ბა ჩვენ­თან შე­მო­დის და სა­მუ­შაო ბევ­რია. სე­სი­ე­ბი სა­ღა­მოს 9 სა­ათ­ზე ადრე არ მთავ­რდე­ბა, შუ­ა­ლე­დებ­ში გვაქვს შეხ­ვედ­რე­ბი. მერე გვი­ან ვბრუნ­დე­ბი ჩემს ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში. ყო­ველ­თვის ვიც­ლი სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის. ქალ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უნდა სცეს პა­ტი­ვი, ვი­ზუ­ა­ლუ­რი მხა­რეც ყო­ველ­თვის მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი უნდა ჰქონ­დეს, მაგ­რამ ეს არ ნიშ­ნავს, რომ ვი­ღა­ცას ეპ­რან­ჭე­ბი.

- ალ­ბათ ბევ­რი ჭორი გსმე­ნია შენ­ზე. რო­გორ რე­ა­გი­რებ?

- ბევ­რი მსმე­ნია. როცა ჟურ­ნა­ლის­ტი ვი­ყა­ვი, ასეთ ჭო­რებ­ზე სა­შინ­ლად ვრე­ა­გი­რებ­დი. ძა­ლი­ან მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და. აუ­ცი­ლებ­ლად იწყებ­დნენ ჩემ გვერ­დით ვი­ღაც კა­ცის ძი­ე­ბას. ბევ­რჯერ ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან მა­კავ­ში­რებ­დნენ, რომ­ლებ­საც სა­ერ­თოდ არ ვიც­ნობ­დი. თით­ქოს მათი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ზო­გის სა­ცო­ლედ მა­სა­ღებ­დნენ, ზო­გის - საყ­ვარ­ლად. ამ უაზ­რო ჭო­რე­ბის გამო ძა­ლი­ან ბევ­რჯერ მი­ტი­რია. ბუ­ნებ­რი­ვია, არ გინ­და პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა და­გენგრეს ჭო­რე­ბის გამო. ვი­ღა­ცას ჰგო­ნია, რომ შენი წარ­მა­ტე­ბა აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­ღა­ცას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი.

- რო­გორც ჩანს, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყა­ვი და გე­ში­ნო­და ამ ჭო­რე­ბის გამო ურ­თი­ერ­თო­ბის დან­გრე­ვის. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი რო­გორ რე­ა­გი­რებ­და ამა­ზე?

- თვა­ლებ­და­სი­ვე­ბუ­ლი, ნამ­ტი­რა­ლე­ვი რომ მი­ვი­დო­დი პა­ე­მან­ზე, მკი­თხავ­და, - რა­ტომ ტი­რიო? მი­ზე­ზის გა­გე­ბის შემ­დეგ მამ­შვი­დებ­და. სულ ხომ არ ვი­ტი­რებ­დი ამ სუ­ლე­ლუ­რი ჭო­რე­ბის გამო? სხვა თვა­ლით შევ­ხე­დე ყვე­ლა­ფერს. რო­გო­რი ჭო­რიც უნდა იყოს, თუ სა­ფუძ­ვე­ლი არ აქვს, ის ქრე­ბა. ამას რომ მივ­ხვდი, მერე დავ­წყნარ­დი. ახლა ჭო­რებ­ზე აღარ ვტი­რი. როცა სა­ა­გენ­ტო შევ­ქმე­ნი, მა­ში­ნაც უამ­რა­ვი ჭორი აგორ­და. სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­ხელ­დე­ბოდ­ნენ და ამ­ბობ­დნენ, თით­ქოს მათი ფუ­ლით და­ფი­ნანსდა.

- ამ­ბობ­დნენ, ლე­ვან გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე აფი­ნან­სებ­სო.

- ხან გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე­ებ­ზე ამ­ბობ­დნენ, ხან - ირაკ­ლი ოქ­რუ­აშ­ვილ­ზე, ას­ლან აბა­ში­ძე­ზე, ლე­ვან მა­მა­ლა­ძე­ზე, ბო­ლოს ვანო მე­რა­ბიშ­ვი­ლიც ით­ქვა. არა­და, ამ დროს საბ­ჭოს ქუ­ჩა­ზე, ორ-ოთა­ხი­ან ჩემს იტა­ლი­ურ ბი­ნა­ში მქონ­და ოფი­სი გახ­სნი­ლი. 10 000 დო­ლა­რით და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის დროს და­ნა­ზო­გი მქონ­და, თან მა­მა­ჩემ­მა და­მი­მა­ტა და ამ ფუ­ლით ვი­ყი­დე ტექ­ნი­კა და ორი თვის ხელ­ფა­სე­ბი გა­და­ვუ­ხა­დე თა­ნამ­შრომ­ლებს. იმ­დე­ნად ხმა­უ­რი­ა­ნად შე­ვე­დით ბა­ზარ­ზე, რომ მერე კონ­ტრაქ­ტე­ბიც გა­ფორმ­და სა­ა­გენ­ტოს­თან. ბუ­ნებ­რი­ვია, ეს მთლი­ა­ნად არ ჰყოფ­ნი­და ყვე­ლა­ფერს, მაგ­რამ ერთს გა­მო­ვარ­თმევ­დი ფულს და მე­ო­რეს ჩა­ვა­სეს­ხებ­დი, მერე მე­სა­მეს და ასე ვწვა­ლობ­დი 8 თვე. არც ერთი თეთ­რი არა­ვი­სი არ არის სა­ა­გენ­ტო "პირ­ველ­ში". მერე იყო შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, - ხომ არ დათ­მობ წილს, ხომ არ გინ­და და­გეხ­მა­რო, მაგ­რამ უარს ვამ­ბობ­დი, არ მინ­დო­და დამ­ხმა­რე­ბა, რად­გან ამ ვი­თა­რე­ბა­ში არ იქ­ნე­ბო­და სა­ა­გენ­ტო ობი­ექ­ტუ­რი. ახლა კარ­გად ვიცი, რომ სა­ა­გენ­ტოს­კენ არ უნდა გა­ვი­ხე­დო, არ შე­იძ­ლე­ბა ჩემ­გან მათ­თვის რა­ი­მე ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­წო­დე­ბა. ყვე­ლა­ნა­ი­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­წყვე­ტი­ლი მაქვს, რად­გან ვიცი, ეს და­მა­ზა­რა­ლებს მეც და სა­ა­გენ­ტო­საც. მე თვი­თონ ხომ არ მოვ­კლავ აწყო­ბილ საქ­მეს, რაც მთე­ლი წლე­ბი ვა­შე­ნე?

- შენ ხარ ერ­თა­დერ­თი გა­სა­თხო­ვა­რი დე­პუ­ტა­ტი მმარ­თვე­ლი გუნ­დი­დან. რა ხდე­ბა შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ?

- მარ­ტო არ ვარ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ. და­ვიწ­რე ფიქ­რი, რომ მარ­ტო არ უნდა ვიყო. მინ­და მქონ­დეს ოჯა­ხი. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ი­ღო ოჯახ­მა ჩემი წარ­მა­ტე­ბის­თვის. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ, მაგ­რამ ჯერ ვერ და­გი­სა­ხე­ლებთ მის ვი­ნა­ო­ბას. ერთს გე­ტყვით, - ის არ არის პო­ლი­ტი­კა­ში. მას­თან ერ­თად ოჯა­ხის შექ­მნას ვა­პი­რებ.

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნია?

- გპირ­დე­ბი, ექ­სკლუ­ზივს თქვენ მოგ­ცემთ, როცა მე ამ ნა­ბიჯს გა­დავ­დგამ.

- უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში ქორ­წინ­დე­ბით?

- ზუს­ტად ვიცი, რომ ოქ­ტომ­ბრის ბო­ლომ­დე ამას არ ვა­პი­რებ. საპ­რე­ზი­დენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ, როცა მე კი­დევ ერთ გა­მარ­ჯვე­ბას მო­ვი­პო­ვებ და გა­ვა­ცი­ლებ მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს, ამით ავიხ­დენ ჩემს 10 წლის ოც­ნე­ბას და შემ­დეგ ქორ­წილს გა­და­ვიხ­დი და ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­საც მო­ვი­წყობ. ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არის ჩემი ყვე­ლა­ზე კრი­ტი­კუ­ლი შემ­ფა­სე­ბე­ლი. ის არ არის ტი­პუ­რი აზი­ა­ტი მა­მა­კა­ცი. დიდი ხა­ნია, ვიც­ნობთ ერ­თმა­ნეთს და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­და­ი­ზარ­და სიყ­ვა­რულ­ში. ის ავ­სებს ჩემს ცხოვ­რე­ბას. ის თბი­ლის­შია, მე - ქუ­თა­ის­ში, ეს არის ჩვენ­თვის პრობ­ლე­მა, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯერ­მე პარ­ლა­მენ­ტი­დან გა­მო­სულს გა­რეთ დამ­ხვდა და სი­ურპრი­ზი მო­მი­წყო.

- რა არის შენი გა­ტა­ცე­ბა?

- ადრე ლექ­სებს ვწერ­დი, მაგ­რამ მუ­ზამ მი­მა­ტო­ვა. კარ­გა ხა­ნია, ლექ­სი არ და­მი­წე­რია. რო­გო­რი დაღ­ლი­ლიც უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი სახ­ლში, აუ­ცი­ლებ­ლად რამ­დე­ნი­მე ფურ­ცე­ლი წიგ­ნი უნდა წა­მე­კი­თხა. ახლა ამას ვერ ვა­ხერ­ხებ და წიგ­ნე­ბი სულ მი­დევს ახ­ლოს და ვხვდე­ბი, თავს მახ­სე­ნე­ბენ. ჟურ­ნა­ლის­ტად 15 წელი ვი­მუ­შა­ვე. ეს პე­რი­ო­დი კარ­გად დამ­თავ­რდა და ახლა ახა­ლი ეტა­პი და­ი­წყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. შე­იძ­ლე­ბა შეც­დო­მე­ბი და­ვუშ­ვა, მაგ­რამ იმ­დე­ნად მინ­და კარ­გი საქ­მე­ე­ბი ვა­კე­თო, რომ ვიცი, ამას შევ­ძლებ.

- როცა ჩვე­ნი კო­ლე­გა, ელი­სო ჩა­ფი­ძე მო­ვი­და პო­ლი­ტი­კა­ში, ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა ერ­თგვა­რი რეკ­ლა­მა გა­უ­კე­თა, რო­გორც სა­სურ­ველ სა­პა­ტარ­ძლოს. შენ­ზე არ უსა­უბ­რია. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- კო­ა­ლი­ცი­ის ფარ­გლებ­ში ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს. ელი­სოს ქორ­წილ­შიც შევ­ხვდით, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. მარ­თა­ლია, არა­ფე­რი უთ­ქვამს ჩემ­ზე, არ გა­უ­კე­თე­ბია ჩემ­თვის რეკ­ლა­მა... ახლა დავ­ფიქ­რდი ამა­ზე, თუმ­ცა, ეს სა­სა­ცი­ლოა. ჩემი გული ისე­დაც და­კა­ვე­ბუ­ლია. ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი, სა­ოც­რად ძლი­ე­რი პი­როვ­ნე­ბა. ისეთ ანა­ლიზს აკე­თებს, რომ ხში­რად გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვრჩე­ბით. ალ­ბათ იმი­ტომ მი­დის პო­ლი­ტი­კი­და­ნაც. ზუს­ტად იცის, სა­დაც მე­ტად სჭირ­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს მისი ყოფ­ნა. იცის ის გზა, სა­ი­და­ნაც უკე­თე­სად შე­უძ­ლია და­ეხ­მა­როს სა­ქარ­თვე­ლოს ეკო­ნო­მი­კას.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)