ისეთ­მა მცი­რე­რი­ცხო­ვან­მა ერმა, რო­გო­რიც ჩვენ ვართ, ბოლო წლებ­ში უომ­რად ბევ­რი ახალ­გაზ­რდა დავ­კარ­გეთ. მერე იყო 2008 წლის აგ­ვის­ტო და მათ ბრძო­ლის ველ­ზე და­ცე­მუ­ლი ვაჟ­კა­ცე­ბი შე­ე­მატ­ნენ. ვლა­დი­მერ შა­ნა­ვაც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ამ ომში და ცო­ცხა­ლიც გა­დარ­ჩა, მაგ­რამ წლე­ბის შემ­დეგ, სამ­შობ­ლო­დან შორს, სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ის შეს­რუ­ლე­ბი­სას, ტე­რო­რის­ტის თავ­დას­ხმას ემსხვერ­პლა.

"...სულ იღი­მო­და, ღი­მი­ლი მისი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი იყო. არას­დროს ვი­თა­რე­ბას არ არ­თუ­ლებ­და. რაც უნდა მომ­ხდა­რი­ყო, იუ­მო­რი იმ­წამ­სვე "მო­მარ­ჯვე­ბუ­ლი" ჰქონ­და. ძალ­ზე მხი­ა­რუ­ლი და ენა­მოს­წრე­ბუ­ლი იყო. ისე­თი ღი­მი­ლი ჰქონ­და, ცუდ გუ­ნე­ბა­ზეც რომ ყო­ფი­ლი­ყა­ვი, კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­გა­ყე­ნებ­და..." - ასე იგო­ნებს ავ­ღა­ნეთ­ში და­ღუ­პულ ვლა­დი­მერ (ბაკა) შა­ნა­ვას უფ­რო­სი ძმა, ბა­ჩა­ნა...

ახ­ლობ­ლე­ბი ბა­კას ეძახ­დნენ. სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში 2007 წლი­დან მსა­ხუ­რობ­და. ავ­ღა­ნეთ­ში, ჰილ­მენ­დის პრო­ვინ­ცი­ა­ში, შირ­გა­ზის ბა­ზა­ზე მომ­ხდა­რი თავ­დას­ხმის დროს და­ი­ღუ­პა. თვით­მკვლელ­მა კა­მი­კა­ძემ, ბა­კას­თან ერ­თად კი­დევ ორი ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რის - უმ­ცრო­სი სერ­ჟან­ტის, ზვი­ად და­ვი­თა­ძი­სა და კაპ­რა­ლის, ალექ­სან­დრე კვი­წი­ნა­ძის სი­ცო­ცხლე იმ­სხვერ­პლა...

ბაკა IV ქვე­ი­თი ბრი­გა­დის 42-ე ბა­ტა­ლი­ო­ნის მსუ­ბუქ ქვე­ით ბა­ტა­ლი­ონ­ში მსა­ხუ­რობ­და. მი­ღე­ბუ­ლი აქვს მე­და­ლი "სამ­შვი­დო­ბო ოპე­რა­ცი­ებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის­თვის" და წარ­დგე­ნი­ლია ვახ­ტანგ გორ­გას­ლის პირ­ვე­ლი ხა­რის­ხის ორ­დენ­ზე. წა­ლენ­ჯი­ხის საკ­რე­ბუ­ლოს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით, რა­ი­ონ­ში მდე­ბა­რე სპორ­ტულ დარ­ბაზს კაპ­რალ ვლა­დი­მერ შა­ნა­ვას სა­ხე­ლი მი­ე­ნი­ჭა. ოჯა­ხი­სა და ად­გი­ლობ­რი­ვი თვით­მმარ­თვე­ლო­ბის ინი­ცი­ა­ტი­ვით, წა­ლენ­ჯი­ხა­ში, ბა­კა­სა და მისი თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბის სა­ხელ­ზე ტა­ძა­რიც შენ­დე­ბა.

ბა­ჩა­ნა შა­ნა­ვა:

- ...დედა ვერ და­გე­ლა­პა­რა­კე­ბათ. რო­დე­საც ბა­კა­ზე სა­უბ­რობს, ტი­რი­ლი მო­ე­რე­ვა ხოლ­მე. ამი­ტომ ვცდი­ლობთ, ამ თე­მა­ზე არ ვე­ლა­პა­რა­კოთ. არ გვი­წყი­ნოთ... ბა­კას და­ღუპ­ვის შემ­დეგ ჯან­მრთე­ლო­ბა შე­ერ­ყა. სულ ტი­რის. რა­ხან უფ­რო­სი შვი­ლი ვარ, ვცდი­ლობ, მხნედ ვიყო. ეს ჩემი მო­ვა­ლე­ო­ბაა ოჯა­ხის წი­ნა­შე. ბაკა ჩემ შემ­დეგ და­ი­ბა­და. მე­სა­მე, უმ­ცრო­სი ძმაც გვყავს - ბა­ჩუ­კი. ისიც თავ­დაც­ვის აკა­დე­მი­ა­ში აპი­რებს სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას, ჯერ 17 წლი­საა...

- რო­გორ შე­ი­ტყვეთ ძმის და­ღუპ­ვის ამ­ბა­ვი?

- ავ­ღა­ნეთ­ში მომ­ხდა­რი ტრა­გე­დი­ის შე­სა­ხებ 9-სა­ა­თი­ან სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბა­ში უნდა გა­მო­ე­ცხა­დე­ბი­ნათ. ბა­კას ავ­ღა­ნეთ­ში ყოფ­ნი­სას, ყვე­ლა სა­ინ­ფორ­მა­ცი­ოს ვუ­ყუ­რებ­დით. 9-ს წუ­თე­ბი აკ­ლდა, რო­დე­საც ჩვენს ჭიშ­კარს რამ­დე­ნი­მე სამ­ხედ­რო მო­ად­გა. მერე გა­ვი­გე, რომ ჩა­მო­სუ­ლებს შო­რის ყო­ფი­ლა და­სავ­ლე­თის მი­მარ­თუ­ლე­ბის სარ­და­ლიც. სამ­ხედ­რო­ე­ბის მან­ქა­ნას "სას­წრა­ფო" და რე­ა­ნი­მო­ბი­ლიც მოჰ­ყვე­ბო­და, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი სახ­ლის­გან მო­შო­რე­ბით იდგა, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა ად­გილ­ზე რომ აღ­მო­ე­ჩი­ნათ... ჯერ ჩვენს ნა­თე­სავს უთხრეს თურ­მე... დღე­ვან­დელ დღე­სა­ვით მახ­სოვს ის წუ­თე­ბი, რო­დე­საც იმ კაც­მა მა­მას და­უ­ძა­ხა. მა­მამ აივ­ნი­დან ქუ­ჩა­ში მდგა­რი სამ­ხედ­რო მან­ქა­ნე­ბის კო­ლო­ნას მოჰ­კრა თვა­ლი და და­იგ­მი­ნა, - მგო­ნი, და­ვი­ღუ­პე­თო... დე­და­ჩე­მიც წა­მოხ­ტა, - რა ხდე­ბაო?.. მივ­ხვდით, რომ ბაკა დაჭ­რი­ლი კი არა, და­ღუ­პუ­ლი იყო... კი­დევ ვერ ვაც­ნო­ბი­რებ ბო­ლომ­დე, რომ ცხოვ­რე­ბა მის გა­რე­შე უნდა გაგ­რძელ­დეს... ბაკა ჩვენს ოჯახ­ში ყვე­ლა­ზე მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. სულ იღი­მო­და, ეს მის ფო­ტო­ებ­შიც ჩანს... ძა­ლი­ან ცო­ცხა­ლი და ხა­ლი­სი­ა­ნი იყო. გა­მუდ­მე­ბით ხუმ­რობ­და. მის გა­რე­შე სახ­ლი და­დუ­მე­ბუ­ლია. დე­დას იმ ტახ­ტზე სძი­ნავს, რო­მელ­ზეც ჩემი ძმა ეს­ვე­ნა... რად­გან დედა ასე ცუ­დად არის, მამა ცდი­ლობს, დარ­დი არ შე­იმ­ჩნი­ოს. თუმ­ცა ვხვდე­ბი, მის გულ­ში რაც ტრი­ა­ლებს. და­ი­ფი­ცა - სა­ნამ ავ­ღა­ნეთ­ში დარ­ჩე­ნი­ლი ბი­ჭე­ბი, ჩემი ძმის სა­მე­გობ­რო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მშვი­დო­ბით არ დაბ­რუნ­დე­ბა, წვერს არ გა­ი­პარ­სავს. იმ ნა­წი­ლის ბი­ჭე­ბი, რო­მელ­შიც ბაკა მსა­ხუ­რობ­და, 18-დან 25 ოქ­ტომ­ბრამ­დე უნდა დაბ­რუნ­დნენ. ამ დღეს მთე­ლი ოჯა­ხი ვე­ლო­დე­ბით. პი­რა­დად ჩემ­თვის და ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის ეს ერ­თდრო­უ­ლად, მძი­მეც არის და სა­სი­ხა­რუ­ლოც: ისი­ნი ჩა­მოვ­ლენ (ღმერ­თმა მშვი­დო­ბით და­აბ­რუ­ნოს ყვე­ლა!) და იმ გუნდს, ბა­კას სა­მე­გობ­როს ის არ ჩა­მოჰ­ყვე­ბა... და მა­ინც მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბით ყვე­ლა­ნი, რად­გან ბაკა იმ ბი­ჭებ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­და, ერ­თმა­ნეთს ყვე­ლა­ფერს უზი­ა­რებ­დნენ.

- რამ­დე­ნი წელი იმ­სა­ხუ­რა შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში?

- შვი­დი წელი. ეს მისი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე იყო, სა­დაც ბო­ლომ­დე იხარ­ჯე­ბო­და... ოჯა­ხი არ ჰყავ­და. ავ­ღა­ნეთ­ში წას­ვლამ­დე გვი­თხრა, - როცა დავ­ბრუნ­დე­ბი, ოჯახს შევ­ქმნიო. სამ­წუ­ხა­როდ, არ ვიცი, ვის­ზე ფიქ­რობ­და, ვინ უყ­ვარ­და. მისი მე­გობ­რე­ბის­გა­ნაც არ გა­მი­გო­ნია, ვინ­მე­ზე ყო­ფი­ლი­ყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი... ორი თემა იყო, რა­ზეც არას­დროს ლა­პა­რა­კობ­და, - სამ­სა­ხუ­რი და პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა. არ მახ­სოვს, სად­მე სამ­ხედ­რო მოქ­მე­დე­ბე­ბის დროს გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბი ან ვი­დეო მო­ე­ტა­ნა სახ­ლში, თუმ­ცა ვი­ცო­დი, რომ საკ­მა­ოდ კარ­გი ფოტო და ვი­დე­ო­მა­სა­ლე­ბი ჰქონ­და შე­ნა­ხუ­ლი. ზოგი სუ­რა­თი თა­ვად ვი­პო­ვე, ზო­გიც მე­გობ­რე­ბის­გან მო­ვი­პო­ვეთ. მე და ჩვენს უმ­ცროს ძმას სულ გვაფრ­თხი­ლებ­და, - ჩემი ფოტო ინ­ტერ­ნეტ­ში არ­სად და­დო­თო. რო­გორც სამ­ხედ­რო პირი, არც ერთ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში არ იყო და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი. ამის უფ­ლე­ბა არ ჰქონ­და. სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რის წე­სე­ბის­თვის კი არას­დროს გა­და­უხ­ვე­ვია, მხო­ლოდ იმას გვიყ­ვე­ბო­და, რა­საც სა­ჭი­როდ ჩათ­ვლი­და.

- 2008 წლის რუ­სეთ-სა­ქარ­თვე­ლოს ომ­შიც მო­უხ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, არა?

- დიახ, მა­შინ პირ­ველ კონ­ტრაქ­ტზე იყო... 2008 წლის 7 აგ­ვის­ტოს შვე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­ვი­და, ძმა­კაც­თან ერ­თად ქო­ბუ­ლეთ­ში იყო წა­სუ­ლი და რვა­ში ღა­მით და­უ­რე­კეს. იმ ღა­მეს ვერ წა­ვი­და, რად­გან გზე­ბი გა­და­კე­ტი­ლი იყო. ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­და, რო­გორ­მე ნა­წილ­ში უნდა დავ­ბრუნ­დეო... მა­მამ სე­ნა­კის სამ­ხედ­რო ბა­ზამ­დე ჩა­იყ­ვა­ნა. იქ სამ­ხედ­რო პი­კა­პი გა­უ­ჩე­რე­ბია და ვი­ღაც ოფიც­რის­თვის უთხო­ვია, ნა­წილ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა­ში და­მეხ­მა­რეო... იმა­ვე ღა­მეს დაგ­ვი­რე­კა და გვი­თხრა, - რი­კო­თის უღელ­ტე­ხილ­ზე ჩვე­ნი ბი­ძაშ­ვი­ლის კო­ლო­ნას (ის ქუ­თა­ი­სის მე­სა­მე ბრი­გა­და­ში მსა­ხუ­რობ­და) მი­ვუს­წა­რი და თბი­ლის­ში გავ­ყე­ვიო. ამით მიგ­ვა­ნიშ­ნა, ბრძო­ლა არ მი­წევს და არ ინერ­ვი­უ­ლო­თო... რო­დე­საც ვა­ზი­ა­ნის სამ­ხედ­რო ბაზა და­ბომ­ბეს, ჩე­მე­ბი გა­და­ი­რივ­ნენ, რად­გან ბაკა ნა­წილ­ში გვე­გუ­ლე­ბო­და. თურ­მე მოგ­ვა­ტყუა. მერე მის­მა თა­ნა­მებ­რძოლ­მა მი­ამ­ბო, კო­ლო­ნის ბოლო მან­ქა­ნას სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად მო­უს­წრო, გზა­ში იკ­რავ­და "ბა­თინ­კებს" და სამ­ხედ­რო ფორ­მა­საც გზა­დაგ­ზა იც­ვამ­დაო... მის­გან­ვე გა­ვი­გეთ, რომ ცხინ­ვალ­შიც მო­უ­წია ბრძო­ლამ და ნი­ქოზ­შიც... ბი­ჭებ­მა თქვეს, პარ­ტი­ზა­ნუ­ლი ჯგუ­ფის შექ­მნას აპი­რებ­დნენ, რო­მელ­საც ბაკა ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და; კას­პში ერთ-ერთი რუ­სუ­ლი ნა­წი­ლი იყო გა­ჩე­რე­ბუ­ლი და მას­ზე თავ­დას­ხმას გეგ­მავ­დნე­ნო. შემ­დეგ კი სას­წრა­ფოდ უკან და­ხე­ვის ბრძა­ნე­ბა მოს­ვლი­ათ...

- ავ­ღა­ნეთ­ში წას­ვლა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტა?

- ავ­ღა­ნეთ­ში მე­ო­რედ იყო. პირ­ვე­ლად 2012 წელს წა­ვი­და. მა­შინ, ჰილ­მენ­დის პრო­ვინ­ცი­ა­ში პატ­რუ­ლი­რე­ბი­სას, მას­თან ერ­თად მყო­ფი ბი­ჭე­ბი ნაღ­მზე აფეთ­ქდნენ და და­ი­ღუპ­ნენ. იქი­დან რომ დაბ­რუნ­და, თქვა: - მორ­ჩა, ავ­ღა­ნეთ­ში მეტ­ჯერ აღარ წა­ვა­ლო... მა­ინც წა­ვი­და. სა­მე­გობ­რო­ში ექ­ვსი ბიჭი იყო, რომ­ლებ­საც ერ­თმა­ნეთ­თან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ. ყვე­ლამ ერ­თდრო­უ­ლად გა­და­წყვი­ტა წას­ვლა. ბა­კა­მაც თქვა, - რად­გან ჩე­მე­ბი მი­დი­ან, მეც უნდა წა­ვი­დეო და წა­ვი­და. ამის შე­სა­ხებ მხო­ლოდ მა­შინ გა­ვი­გეთ, რო­დე­საც წვრთნებ­ზე გერ­მა­ნი­ა­ში წა­ვი­და... დე­დამ შე­ი­ცხა­და, - ხომ შეგ­ვპირ­დი, მეტ­ჯერ აღარ წა­ვა­ლო!.. ბაკა სი­ტუ­ა­ცი­ას არას­დროს არ­თუ­ლებ­და და მა­ში­ნაც ღი­მი­ლით უპა­სუ­ხა დე­დას, - კარ­გი, რა, დე, თუ რამე მი­წე­რია, არც აქ ამ­ცდე­ბაო...

- ალ­ბათ ბოლო სა­უ­ბა­რიც გახ­სოვთ...

- რო­გორ არა... პირ­ვე­ლი მი­სი­ის დროს ვერ გვი­კავ­შირ­დე­ბო­და, რად­გან კომ­პი­უ­ტე­რი არ გვქონ­და. ბაკა თვე­ში სამ­ჯერ-ოთხჯერ მო­ბი­ლუ­რით რე­კავ­და. მე­ო­რედ რომ წა­ვი­და, ყო­ველ მე­სა­მე-მე­ო­თხე დღეს გვი­კავ­შირ­დე­ბო­და "სკა­ი­პით" და ოჯა­ხის წევ­რებს სა­თი­თა­ოდ გვე­სა­უბ­რე­ბო­და... ბო­ლოს, ძა­ლი­ან დიდ­ხანს ვი­სა­უბ­რეთ. ბა­ბუა გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარ­და და მის მდგო­მა­რე­ო­ბას სულ კი­თხუ­ლობ­და. არ ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ მათ ერ­თმა­ნეთ­თან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ. ბა­კას თვალ­ზე ცრემ­ლი არას­დროს მი­ნა­ხავს და ავ­ღა­ნეთ­ში წას­ვლის წინ, რო­დე­საც ბა­ბუ­ას ემ­შვი­დო­ბე­ბო­და, თვა­ლე­ბი აუც­რემ­ლდა და გვთხო­ვა, - რო­გორ­მე ცო­ცხა­ლი და­მახ­ვედ­რეთ, მეტი არა­ფე­რი მინ­დაო... ბა­კას და­ღუპ­ვი­დან 20 დღე­ში, ბა­ბუა დარ­დის­გან გარ­და­იც­ვა­ლა... ბოლო სა­უბ­რი­სას, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის შემ­დეგ, მე­ზობ­ლე­ბიც მო­ი­კი­თხა. გა­ვე­ხუმ­რე, - რა იყო, ბიჭო, ხომ არ კვდე­ბი, რა ყვე­ლას ამ­ბავს კი­თხუ­ლობ-მეთ­ქი? - ხუმ­რო­ბით­ვე მო­მი­გო, - რა იცი, რა ხდე­ბაო... არ ვიცი, წი­ნათ­გრძნო­ბა იყო თუ რა, მაგ­რამ "სკა­იპ­ში" თა­ვის გვერ­დზე ატ­ვირ­თუ­ლი ჰქონ­და ფოტო - საფ­ლავ­ზე და­ჩო­ქი­ლი გო­გო­ნა, რო­მელ­საც თავ­ზე ჯა­რის­კა­ცის ლან­დი ად­გას... არ მე­სი­ა­მოვ­ნა, მაგ­რამ არა­ფე­რი მით­ქვამს, ვერ ვა­კად­რე... 13 მა­ისს გამ­თე­ნი­ი­სას, ტე­ლე­ფო­ნი რომ ჩავ­რთე, მისი "სკა­ი­პი­დან" და­ნა­რე­კი ვნა­ხე და გული დამ­წყდა. რა­ტომ­ღაც არ მი­ფიქ­რია, კი­დევ და­რე­კავს-მეთ­ქი. მა­შინ მას­თან ერ­თად ორი ბიჭი და­იჭ­რა მძი­მედ, - ერთი კარ­გა ხანს აპა­რატ­ზე იყო შე­ერ­თე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მად­ლო­ბა

ღმერ­თს, გა­დარ­ჩა, მე­ო­რეს ხერ­ხე­მა­ლი ჰქონ­და და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი და დღემ­დე პრობ­ლე­მა აქვს. მათ­გან ვიცი, რომ იმ დღეს აფო­რი­ა­ქე­ბუ­ლი იყო. ერთ ად­გი­ლას ვერ ჩერ­დე­ბო­და და ბი­ჭებს მოს­ვე­ნე­ბას არ აძ­ლევ­და თურ­მე, ეუბ­ნე­ბო­და, - წა­ვი­დე­თო.

- სად ყო­ფი­ლან?

- ბა­ზა­ზე იყ­ვნენ, მაგ­რამ გა­ნა­პი­რას, ტე­რი­ტო­რი­ის სიღ­რმის­კენ ნდო­მე­ბია შეს­ვლა... ერთი ბიჭი სამ­ხედ­რო კა­რავ­თან მი­სუ­ლა და კარ­თან იყო, რო­დე­საც აფეთ­ქე­ბა მოხ­და. კარ­ვის კედ­ლი­დან 70 მეტრში მყოფ­მა კა­მი­კა­ძემ თავი აი­ფეთ­ქა... ის ბიჭი, რო­მე­ლიც კარ­თან იდგა, გა­დარ­ჩა, მე­ო­რე კი, რო­მე­ლიც უშუ­ა­ლოდ კე­დელ­თან იდგა, ნაფ­ლე­თე­ბად იქცა. ბაკა აფეთ­ქე­ბით გა­მოწ­ვე­ულ­მა წნე­ვამ იმ­სხვერ­პლა - ფილ­ტვე­ბი გა­უს­კდა. ექ­სპერ­ტებ­მა გვი­თხრეს, ფილ­ტვე­ბი რომ არ და­ხეთ­ქო­და, სა­სიკ­ვდი­ლო და­ჟე­ჟი­ლო­ბა არ ჰქონ­დაო. სა­ხე­ზეც ეტყო­ბო­და ლა­ქე­ბი... ასეთ ცხელ წერ­ტილ­ში იყო და არ მახ­სოვს, უგუ­ნე­ბო ან და­ძა­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. კარ­გად ვიც­ნობ­დი ჩემს ძმას და ეს არ გა­მო­მე­პა­რე­ბო­და. ერთხელ "სკა­ი­პით" სა­უბ­რი­სას ვკი­თხე, - რა ხდე­ბა მანდ, ბაკა, მშვი­დო­ბაა-მეთ­ქი? - უცებ და­უ­ძა­ხეს და ყურ­სას­მე­ნის მოხ­სნამ მო­უ­წია, მაგ­რამ მიკრო­ფო­ნი და­ა­ვი­წყდა და თა­ვის­თვის ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა, - აქ მშვი­დო­ბას რა უნ­დაო?!.

- ვიცი, რომ თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს სა­მო­ქა­ლა­ქო სექ­ტორ­ში და­ი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა...

- დიახ, ამა­ზე თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრომ იზ­რუ­ნა... სა­ერ­თოდ, უნდა ვთქვა, რომ ძა­ლი­ან დიდ მხარ­და­ჭე­რას ვგრძნობთ, რო­გორც კონ­კრე­ტუ­ლად ამ უწყე­ბის­გან, ისე ზო­გა­დად სა­ხელ­მწი­ფოს­გან. ეს ეხე­ბა რო­გორც სო­ცი­ა­ლურ, ისე მო­რა­ლურ მხა­რეს. კვი­რა არ გავა, ვინ­მემ არ დაგ­ვირ­ე­კოს და არ მოგ­ვი­კი­თხოს, რო­გორც თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­დან, ისე ად­გი­ლობ­რი­ვი თვით­მმარ­თვე­ლო­ბი­დან. რო­დე­საც დედ-მამა შვილს კარ­გავს, მის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა ძა­ლი­ან ბევრ ნიშ­ნავს. მარ­თა­ლი გი­თხრათ, ნამ­დვი­ლად არ ვე­ლო­დი, თუ ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა იქ­ნე­ბო­და.

- ბა­ჩა­ნა, მი­ჭირს ამ კი­თხვის დას­მა, მაგ­რამ ეს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას აინ­ტე­რე­სებს: სა­ხელ­მწი­ფომ და­ღუ­პუ­ლი სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რის მა­ტე­რი­ა­ლურ კომ­პენ­სა­ცია 15-დან 100 ათას ლა­რამ­დე გა­ზარ­და. მი­ი­ღო თქვენ­მა ოჯახ­მა ეს კომ­პენ­სა­ცია თუ და­პი­რე­ბა და­პი­რე­ბად დარ­ჩა?

- მეც მიმ­ძიმს ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი... სა­ხელ­მწი­ფომ მის მიერ ნა­კის­რი ყვე­ლა ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა შე­ას­რუ­ლა - კონ­კრე­ტუ­ლად ჩვენს ოჯახს და­პი­რე­ბულ­ზე მე­ტიც გა­უ­კე­თეს. საყ­ვე­დუ­რი ნამ­დვი­ლად არ გვეთ­ქმის. ყვე­ლა­ნა­ირ მა­ტე­რი­ა­ლურ სი­კე­თე­ზე მეტს ნიშ­ნავს ის მხარ­და­ჭე­რა, რო­მელ­საც ჩვე­ნი ოჯა­ხი გრძნობს... ჩვენ­თვის ბა­კას სი­ცო­ცხლის კომ­პენ­სა­ცია არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ის, რომ ვახ­სო­ვართ და ჩემს მშობ­ლებს ყუ­რა­დღე­ბას არ აკ­ლე­ბენ, ბევ­რს ნიშ­ნავს.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)