მათ სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა კუ­თხე-კუნ­ჭუ­ლის მო­ნა­ხუ­ლე­ბა და ფო­ტო­ზე და­ფიქ­სი­რე­ბა გა­და­წყვი­ტეს. ამის­თვის ენერ­გი­ას არ ზო­გა­ვენ და ხში­რად, მი­უ­ვალ და ურ­თუ­ლეს მო­ნაკ­ვე­თებს მო­ლაშ­ქრე­თა ფე­დე­რა­ცი­ის ჯგუ­ფის წევ­რებ­თან ერ­თად გა­დი­ან. ცოტა ხნის წინ ტო­ბა­ვარჩხილს ეს­ტუმრნენ და ზღვის დო­ნი­დან 2000 მეტრ სი­მაღ­ლე­ზე, სა­ო­ცა­რი "სი­ურპრი­ზიც" დახ­ვდათ. ლა­პა­რა­კია ფო­ტოგ­რა­ფებ­ზე, ცოლ-ქმარ - ნა­თია და ირაკ­ლი გე­დე­ნი­ძე­ებ­ზე, რომ­ლე­ბიც 2 წლის წინ ე.წ. "ფო­ტოგ­რა­ფე­ბის საქ­მე­ზე" ჯა­შუ­შო­ბის ბრალ­დე­ბით და­ა­კა­ვეს...

ირაკ­ლი:

- ვიდ­რე ტო­ბა­ვარჩხილ­ზე გა­ვემ­გზავ­რე­ბო­დით, ვი­ცო­დით, რომ რთუ­ლად სა­ვა­ლი გზა იყო. ტური შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ვა­დით (5 დღე) და­ი­გეგ­მა, არა­და, ტო­ბა­ზე ასას­ვლე­ლად 8 დღეა სა­ჭი­რო. მოკ­ლედ, რად­გან დრო შე­ამ­ცი­რეს, ფე­ხით სა­ვა­ლი მან­ძი­ლიც შემ­ცირ­და: მუ­ხუ­რი­დან პირ­ველ ქო­ხამ­დე (გზა­ზე, სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას მწყემ­სე­ბის რამ­დე­ნი­მე ქო­ხია, სა­დაც შე­ჩე­რე­ბა შე­იძ­ლე­ბა) სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნა "ზი­ლით" აგ­ვიყ­ვა­ნეს და ფე­ხით სა­ვალ ნა­წილს 10 კი­ლო­მეტ­რი მო­აკ­ლდა. ტო­ბას ნახ­ვა ყვე­ლას უნდა. მე ისიც მინ­დო­და, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი ფო­ტო­ე­ბიც გა­და­მე­ღო, ამის­თვის კი კარ­გი ხილ­ვა­დო­ბა გახ­ლავთ სა­ჭი­რო. ჰოდა, თუ მოწ­მენ­დი­ლი, ვარ­სკვლა­ვი­ა­ნი ცა დამ­ხვდე­ბო­და, ეს სა­უ­კე­თე­სო ვა­რი­ან­ტი იქ­ნე­ბო­და ჩემ­თვის. გაგ­ვი­მარ­თლა კი­დეც.

ნა­თია:

- არც ერთი სა­ძი­ე­ბო სის­ტე­მით არ მო­ი­ძებ­ნე­ბო­და ფოტო, სა­დაც ტო­ბა­ში არეკ­ლი­ლი ვარ­სკვლა­ვი­ა­ნი ცა იქ­ნე­ბო­და და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი. ირაკ­ლის კონ­კრე­ტუ­ლი მი­ზა­ნი იყო, რომ გა­და­ე­ღო ასე­თი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ფოტო და ეს შეძ­ლო კი­დეც. გა­და­ღე­ბის პრო­ცეს­მა დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა ჯგუფ­ზეც, ვის­თან ერ­თა­დაც ვი­ყა­ვით, - ღა­მით არც მათ ეძი­ნათ... იმ სი­ლა­მა­ზეს სი­ტყვე­ბით ვერც გად­მოს­ცემ, ეს უნდა ნახო... მოკ­ლედ, უნი­კა­ლუ­რი კად­რე­ბი გა­და­ვი­ღეთ. ზღვის დო­ნი­დან 2 ათას მეტრზე უც­ნა­უ­რი რამ გა­დაგ­ვხდა...

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

ირაკ­ლი:

- ბოლო ქოხ­თან რომ მი­ვე­დით, ნის­ლი ჩა­მოწ­ვა, წვი­მა წა­მო­ვი­და. მზის ჩას­ვლამ­დე ორ­სა­ათ-ნა­ხე­ვა­რი იყო დარ­ჩე­ნი­ლი და გა­მოც­დილ­მა გამ­ყო­ლებ­მა მო­ლაშ­ქრე­თა ფე­დე­რა­ცი­ი­დან გვი­თხრეს, რომ ვი­საც სურ­და, შე­ეძ­ლო, გზა ტო­ბამ­დე გა­ეგ­რძე­ლე­ბი­ნა, მაგ­რამ სი­ა­რუ­ლი ნისლში მოგ­ვი­წევ­და და შე­საძ­ლოა, დაგვღა­მე­ბო­და კი­დეც. მარ­შრუტს არ­თუ­ლებ­და ისიც, რომ კი­ლო­მეტრზე მეტი ყი­ნულ­ზე უნდა გვევ­ლო (თან, ყი­ნუ­ლი დაღ­მარ­თშია). იქ რომ ფეხი და­გის­რი­ალ­დეს, ჩა­ცურ­დე­ბი და შე­იძ­ლე­ბა, კლდის რო­მე­ლი­მე მო­წყვე­ტილ ლოდს მი­ეკ­რა. მოკ­ლედ, ვერ გავ­რის­კეთ და ღა­მის გა­თე­ნე­ბა ქოხ­ში გა­დავ­წყვი­ტეთ. ამის შემ­დეგ ჯგუ­ფის ხელ­მძღვა­ნე­ლებ­მა შეგ­ვკრი­ბეს და გვი­თხრეს, რომ სი­ურპრი­ზი გვე­ლო­და, - თურ­მე მე­ო­რე დღეს სა­ქარ­თვე­ლოს პრე­ზი­დენ­ტი შე­მოგ­ვი­ერ­თდე­ბო­და... ამის გა­გო­ნე­ბი­სას, მე და ნა­თი­ამ სრუ­ლი შოკი მი­ვი­ღეთ. ყვე­ლა­ფერს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი და ამას - არა...

- მოკ­ლედ, ზღვის დო­ნი­დან 2 ათა­სი მეტ­რის სი­მაღ­ლე­ზე უნდა შეხ­ვედ­რო­დით ადა­მი­ანს, რო­მელ­მაც 2 წლის წინ ჯა­შუ­შო­ბის ბრალ­დე­ბით და­გა­კა­ვათ, არა? თქვენს ჯგუფ­ში, რო­გორც მი­თხა­რით, 23 კაცი იყო. ყვე­ლამ იცო­და თქვე­ნი ამ "თავ­გა­და­სავ­ლის" შე­სა­ხებ?

- ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ის მოს­მე­ნი­სას, უნებ­ლი­ეთ, სი­ცი­ლი ამი­ტყდა და ვთქვი: - თუ ჩემი ნახ­ვა უნ­დო­და, თბი­ლის­ში არ ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი? გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლებ­მა გად­მომ­ხე­დეს. მივ­ხვდი, ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი ჯგუ­ფის წევ­რებ­მა არ იცოდ­ნენ და "გა­ვან­დე", - ჩვენ ის "ჯა­შუ­ში" ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი ვართ, რომ­ლე­ბიც ცოტა ხნის წინ და­ი­ჭი­რეს. ჰოდა, თუ პრე­ზი­დენტს აქ შევ­ხვდე­ბო­დით, ნამ­დვი­ლად ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი-მეთ­ქი.

ნა­თია:

- ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ას დი­ლამ­დე მა­ინც არ ვი­ჯე­რებ­დით; ეს ყვე­ლა­ფე­რი ხელ­მძღვა­ნე­ლე­ბის­გან მო­ლაშ­ქრე­თა წა­მა­ხა­ლი­სე­ბელ ღო­ნის­ძი­ე­ბად მი­ვიჩ­ნი­ეთ...

ირაკ­ლი:

- იმ ქოხ­თან, სა­დაც შევ­ჩერ­დით, ტო­ბა­ვარჩხილ­ზე ყოფ­ნის ერთ ღა­მეს ვკარ­გავ­დი და ამას და­ე­მა­ტა ისიც, რომ თურ­მე, პრე­ზი­დენ­ტიც უნდა გვე­ნა­ხა, - ამი­ტომ ვწუხ­დი. თან, ამ ყვე­ლაფ­რის გამო, შე­იძ­ლე­ბო­და ვე­ღარ გა­და­მე­ღო ის, რის­თვი­საც ვი­ყა­ვი წა­სუ­ლი და ეს ჩემ­თვის დიდი ტრავ­მა იქ­ნე­ბო­და... ღამე იქ გა­ვა­ტა­რეთ. სა­ში­ნე­ლი წვი­მა წა­მო­ვი­და. სამ მეტრში ვე­რა­ფერს ვხე­დავ­დით. თავს კარ­ვებს ვა­ფა­რებ­დით... გა­თენ­და. წა­ვი­ხემ­სეთ და პრე­ზი­დენ­ტის ამოს­ვლას ვე­ლო­დით... ის დღის 3 სა­ა­თის­თვის, დაც­ვით გა­მოჩ­ნდა. მოკ­ლედ, დი­ლაც დავ­კარ­გეთ, მაგ­რამ კარ­გი ის იყო, რომ ამა­სო­ბა­ში ღრუ­ბე­ლი ცო­ტა­თი გა­და­ვი­და და მზემ გა­მო­ა­ნა­თა. ტო­ბამ­დე 10 კი­ლო­მეტ­რი გვა­შო­რებ­და... თა­ვი­დან იქ პრე­ზი­დენ­ტის დაც­ვის წევ­რე­ბი ამო­ვიდ­ნენ. რომ და­მი­ნა­ხეს, გა­უკ­ვირ­დათ... - აქ რა გინ­და? ვინ გა­ძა­ლებს და რა გრჯი­სო? - მი­თხრეს. - რას ამ­ბობთ, აქ ამოს­ვლა­ში ფული გა­და­ვი­ხა­დე-მეთ­ქი, - მი­ვუ­გე. ფეხ­ზე პრო­ფე­სი­უ­ლი ტრავ­მა მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი: ერთხელ პრე­ზი­დენტს კა­ბი­ნეტ­ში ჩა­მუხ­ლუ­ლი ვი­ღებ­დი და ვე­ღარ ავ­დე­ქი - მუხ­ლი სახ­სარ­ში გა­მე­ჭე­და. ექიმ­მა მი­თხრა, - სას­წრა­ფოდ, სა­ო­პე­რა­ციო ხარ, შე­იძ­ლე­ბა სირ­ბი­ლი­სას მუხლს ქვე­მოთ ფეხი "მოგძვრე­სო". მა­შინ ოპე­რა­ცი­ის­თვის დრო არ მქონ­და და უარი ვუ­თხა­რი. მოკ­ლედ, ნე­ბის­მი­ერ დროს შე­იძ­ლე­ბო­და, ჩემი მუხ­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა გამ­წვა­ვე­ბუ­ლი­ყო...

- პრე­ზი­დენტს თქვენს და­ნახ­ვა­ზე რო­გო­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და?

- შო­რი­დან რო­გორც კი და­ვი­ნა­ხე, და­ვი­წყე მისი გა­და­ღე­ბა. მერე ჩვენს ჯგუფს რომ მო­უ­ახ­ლოვ­და, კი­დევ გა­და­ვი­ღე. ერ­თმა­ნე­თის­თვის სა­ლა­მი არ გვით­ქვამს. რომ მო­ვი­და, მხო­ლოდ სა­ერ­თო სა­ლა­მი ით­ქვა... სა­დი­ლო­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბო­დით, მა­კა­რო­ნი იხარ­შე­ბო­და და ამა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღო. ვი­სა­დი­ლეთ. შემ­დეგ, ჯერ ჩვენ გა­ვე­დით, მერე - პრე­ზი­დენ­ტი. "არ­წი­ვის გად­მო­სა­ხედ­თან" დაგ­ვი­ღამ­და და იქ დავ­ბა­ნაკ­დით. კარ­ვე­ბის ქა­ლა­ქი გა­ი­შა­ლა. ჯგუ­ფის რამ­დე­ნი­მე წევ­რმა პრე­ზი­დენ­ტის­გან დის­ტან­ცია და­ვი­ცა­ვით და 20 მეტ­რით ზე­მოთ გა­და­ვი­ნაც­ვლეთ, თან - მუ­შა­ო­ბას ვა­პი­რებ­დი და უკე­თე­სი გა­და­სა­ღე­ბი წერ­ტი­ლი ავარ­ჩიე... მა­გა­რი კად­რე­ბი გა­მო­ვი­და, რად­გა­ნაც ღრუ­ბელს ზე­მოთ ვი­ყა­ვით. ჰო­რი­ზონტზე ღრუ­ბე­ლი ჩან­და, ღრუბ­ლებ­ში უზარ­მა­ზა­რი მთე­ბი და კლდე­ე­ბი იყო ამოს­ვე­ტი­ლი და ამ ყვე­ლა­ფერს ზე­მო­დან ვარ­სკვლა­ვე­ბით მო­ჭე­დი­ლი ცა დაჰ­ყუ­რებ­და. მაგ­რად ცი­ო­და. ღა­მის სამი სა­ა­თი იქ­ნე­ბო­და, რომ და­ვი­ძი­ნე. დილა მზი­ა­ნი გა­თენ­და. დი­ლის 7 სა­ათ­ზე, ვხე­დავ: პრე­ზი­დენ­ტი გა­მო­ვი­და თა­ვი­სი კარ­ვი­დან, სა­ათს და­ხე­და და შეს­ძა­ხა: - სად ხართ? 7 სა­ათ­ზე უნდა გავ­სუ­ლი­ყა­ვით, ჩქა­რა, წა­ვე­დი­თო და ყვე­ლა­ნი წა­მოც­ვივ­დნენ. გოგა ხა­ჩი­ძე­მაც აიღო თა­ვი­სი საკ­რა­ვი და ყვე­ლა­ნი ერ­თად წა­ვიდ­ნენ. მათ არ გავ­ყე­ვით, კარ­ვე­ბი ასა­კე­ცი იყო... დღის 2 სა­ა­თის­თვის ისი­ნი ტო­ბა­დან დაბ­რუნ­დნენ, ჩვენ კი პი­რი­ქით, მა­შინ ვა­პი­რებ­დით გას­ვლას. როცა ჩა­მო­ვი­და, გერ­მა­ნელ ტუ­რისტს და­ე­ლა­პა­რა­კა, რო­მე­ლიც ჩვენს ჯგუფ­ში იყო; შემ­დეგ სხვებ­საც ესა­უბ­რა და ერ­თობ­ლი­ვი სუ­რა­თის გა­და­ღე­ბაც მო­ი­თხო­ვა. ფო­ტოს როცა იღებ­დნენ, შო­რი­ახ­ლოს ვტრი­ა­ლებ­დი. უეც­რად, ჩემ­კენ გა­მო­ი­ხე­და და მი­თხრა: ირაკ­ლი, მოდი, რო­გორ ხარ? რა­ტომ არ დგე­ბი ჩვენს ჯგუფ­თან ერ­თად სუ­რა­თის გა­და­სა­ღე­ბა­დო? მი­ვე­დი, ერ­თმა­ნეთს ხელი ჩა­მო­ვარ­თვით და მი­ვე­სალ­მეთ. მო­მი­კი­თხა: რო­გორ ხარ? მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოხ­ვე­დიო? - მდგო­მა­რე­ო­ბი­და­ნაც გა­მო­ვე­დი და ჯან­მრთე­ლო­ბაც აღ­ვიდ­გი­ნე-მეთ­ქი, - მი­ვუ­გე. ამის თქმა იყო და სახე შე­ეც­ვა­ლა. ავი­ღე ჩვე­ნი სა­ხელ­მწი­ფო დრო­შა და მათ­თან ერ­თად სა­მახ­სოვ­რო ფოტო გა­და­ვი­ღე. მერე დაგ­ვემ­შვი­დო­ბა და თან­მხლებ პი­რებ­თან ერ­თად წა­ვი­და...

- ირაკ­ლი, გა­მა­ო­ცეთ თქვე­ნი დიდსუ­ლოვ­ნე­ბით. ალ­ბათ თქვენს ად­გილ­ზე სხვა ასე არ მო­იქ­ცე­ო­და.

ნა­თია:

- იმ ფო­ტო­ზე მე არ ვარ. ჩემ­მა ში­ნა­გან­მა სამ­ყა­რომ მი­კარ­ნა­ხა, რომ კადრში არ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. კადრს მიღ­მა ერთი მარ­ტი­ვი მი­ზე­ზის გამო აღ­მოვ­ჩნდი - ის ფოტო მე გა­და­ვი­ღე... რა ვქნა, რა­ღა­ცე­ბი ვერ დავძლიე...

- ვიცი, რომ ტო­ბამ­დე ომა­ლოც მო­ი­ა­რეთ...

ნა­თია:

- სა­ერ­თოდ, ვცდი­ლობთ, ისე­თი მარ­შრუ­ტე­ბი არ დავ­გეგ­მოთ, სა­დაც ნამ­ყო­ფე­ბი ვართ, მაგ­რამ ახლა, ასეთ ად­გი­ლებ­ში შვი­ლე­ბის წაყ­ვა­ნის სურ­ვი­ლი გვიჩ­ნდე­ბა. მოკ­ლედ, ომა­ლო­ში ჩვე­ნი ქალ-ვა­ჟიც წა­ვიყ­ვა­ნეთ. ბიჭი 14 წლის არის, გო­გო­ნა - 12-ის. ბავ­შვებ­მა სა­კუ­თა­რი თვა­ლით უნდა ნა­ხონ ბუ­ნე­ბის სი­ლა­მა­ზე, ამას ვერც ერთი პო­ე­ტის ლექ­სით ვერ შე­იგ­რძნო­ბენ და აღიქ­ვა­მენ. თუ­შე­თის ტურ­ზე გვინ­დო­და, ად­გი­ლობ­რივ დღე­სას­წა­ულ­ზე და­სას­წრე­ბად წავ­სუ­ლი­ყა­ვით, რომ მათი ტრა­დი­ცი­უ­ლი წეს-ჩვე­უ­ლე­ბე­ბი ენა­ხათ ბავ­შვებს. ეს დღე­სას­წა­უ­ლი ადრე უკეთ იყო წარ­მოდ­გე­ნი­ლი, ვიდ­რე წელს, რა­ზეც გული დაგ­ვწყდა.

ირაკ­ლი:

- კე­სე­ლოს ცი­ხე­საც ერთი კოშ­კი აკ­ლდა. რო­გორც შე­ვი­ტყვეთ, და­უშ­ლი­ათ, რათა აღედ­გი­ნათ, მაგ­რამ მერე რეს­ტავ­რა­ცია შე­უ­ჩე­რე­ბი­ათ. იგი­ვე ელის მუ­ცო­საც - იქა­უ­რო­ბა ინ­გრე­ვა, გა­მაგ­რე­ბა კი ჭი­ა­ნურ­დე­ბა.

- მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას თუ გქო­ნი­ათ რა­ი­მე სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა?

ნა­თია:

- ცოტა ხნის წინ, ჯა­ვა­ხეთ­ში მთე­ლი ოჯა­ხი წა­ვე­დით. ბავ­შვებ­მა წას­ვლამ­დე სა­ლაშ­ქროდ სპე­ცი­ა­ლუ­რი ჯო­ხე­ბი გა­მო­თა­ლეს. ყვე­ლას კარ­გი გან­წყო­ბი­ლე­ბა გვქონ­და. პირ­ვე­ლი მარ­შრუ­ტი იყო - აბუ­ლის ციხე. რო­გორც აგ­ვიხ­სნეს, 8 კი­ლო­მეტ­რის სა­ვა­ლი გახ­ლდათ, არ იყო რთუ­ლი მო­ნაკ­ვე­თი. და­მა­ტე­ბი­თი აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბი­სა და ნივ­თე­ბის გა­რე­შე გა­ვე­მარ­თეთ. რო­გორც კი მი­ვუ­ახ­ლოვ­დით, წვი­მა და­ი­წყო. არა­და, აბუ­ლის ცი­ხეს კედ­ლე­ბი არ აქვს. იქ მხო­ლოდ ერთი პა­ტა­რა შე­სას­ვლე­ლია, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე ლო­დით არის გა­და­ხუ­რუ­ლი. წვი­მას სა­ში­ნე­ლი სე­ტყვა მოჰ­ყვა, რო­მე­ლიც 1 სა­ათს გაგ­რძელ­და. ჯგუფ­ში ბევ­რნი ვი­ყა­ვით და მალე პა­ნი­კა ატყდა. ჯგუ­ფის ნა­წი­ლი, ვინც ქვე­მოთ გვი­რაბ­ში გაძ­ვრა, ღია ცის ქვეშ აღ­მოჩ­ნდა, ჩვენ კი, უფ­ლის წყა­ლო­ბით, ორი ქვით გა­და­ხუ­რულ მო­ნაკ­ვეთ­ში ვი­დე­ქით. სე­ტყვამ თეთ­რად და­ფა­რა ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მა­ნამ­დე მწვა­ნე იყო. შეგვცივ­და, დავ­სველ­დით, კი­დუ­რებ­ში სი­ცი­ვის­გან გრძნო­ბას ვკარ­გავ­დით. რო­გორც კი სე­ტყვამ გა­და­ი­ღო, წვი­მის მი­უ­ხე­და­ვად, ძალა მო­ვიკ­რი­ბეთ და უკან და­ვეშ­ვით. ბავ­შვე­ბის წი­ნა­შე თავს დამ­ნა­შა­ვედ ვგრძნობ­დი, რომ ისი­ნი იქ წა­ვიყ­ვა­ნე, სა­დაც მა­ნამ­დე ნამ­ყო­ფი არ ვი­ყა­ვი და ვერ გავ­თვა­ლე, რომ შე­იძ­ლე­ბო­და, სე­რი­ო­ზუ­ლი გან­საც­დე­ლის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვით. თუმ­ცა, ბავ­შვებს საყ­ვე­დუ­რი არ დას­ცდე­ნი­ათ...

- ირაკ­ლი, რო­დის აპი­რებთ ტო­ბა­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბის გა­მო­ფე­ნას?

- თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ რა ფო­ტო­ებ­საც ვი­ღებ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამ მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბა­ში ჯერ არა­ვინ მუ­შა­ობს. მას "თაიმ ლაბს" ანუ "გა­ჩე­რე­ბუ­ლი დრო" ჰქვია... ფო­ტო­ზე ვარ­სკვლა­ვე­ბის მოძ­რა­ო­ბას ვა­ფიქ­სი­რებ, ოღონდ - დრო­ის ხან­გრძლი­ვო­ბა ერთ წამ­შია ჩა­ტე­უ­ლი. ერთ ფო­ტო­ზე ვარ­სკვლა­ვე­ბის ტრა­ექ­ტო­რია, ტრე­კი ჩანს. ეს ჩემი შე­და­რე­ბით ახა­ლი გა­ტა­ცე­ბაა. თითო ფო­ტო­ზე და­ახ­ლო­ე­ბით საათ-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვმუ­შა­ობ. ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო მა­სა­ლა და­მიგ­როვ­და, მაგ­რამ გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბა სპონ­სორ­სა და და­ფი­ნან­სე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- რთულ მო­ნაკ­ვეთ­ზე მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას ალ­ბათ, ყვე­ლაფ­რის­თვის მზად უნდა იყო, არა?

ნა­თია:

- ამის­თვის ფი­ზი­კუ­რი ამ­ტა­ნო­ბა­ცაა სა­ჭი­რო, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლაფ­რის გა­და­ლახ­ვას შეძ­ლებს, თუ მი­ზა­ნი აქვს და­სა­ხუ­ლი... ჰო, კი­დევ ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ: მძღოლ­მა, რო­მელ­მაც ტო­ბა­ზე პრე­ზი­დენ­ტის გა­და­ად­გი­ლე­ბა­ში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, უკან დაბ­რუ­ნე­ბი­სას, თა­ვი­სი "ურა­ლით" ჩვენც ჩა­მოგ­ვიყ­ვა­ნა. მან პა­ტი­ვი დამ­დო და კა­ბი­ნა­ში მი­მი­ჩი­ნა ად­გი­ლი, შემ­დეგ კი ამა­ყად მი­თხრა: შენ იმ ად­გი­ლას ზი­ხარ, სა­დაც ცოტა ხნის წინ პრე­ზი­დენ­ტი იჯ­დაო.

- და­ბო­ლოს, რა არის მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნის­თვის, რო­მე­ლიც კადრს მიღ­მა დგას და წამს აფიქ­სი­რებს?

- სა­ჭი­რო დროს, სა­ჭი­რო ად­გილ­ზე უნდა აღ­მოჩ­ნდე და გა­და­ღე­ბა არ და­გე­ზა­როს... ისე, ჩვე­ნი ტო­ბა­ზე ყოფ­ნა კი­დევ ერთ ას­ტრო­ნო­მი­ულ მოვ­ლე­ნას და­ემ­თხვა - მე­ტე­ო­რე­ბის წვი­მას. ვარ­სკვლავთცვე­ნის შე­სა­ხებ კი ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ამას პირ­ვე­ლად შე­ვეს­წა­რი. თვალ­წინ ხან ერთი ვარ­სკვლა­ვი ჩა­მიშ­ხუ­ი­ლებ­და, ხან - მე­ო­რე. ერთხელ "ლო­მი­სო­ბა­ზე" უნი­კა­ლუ­რი მოვ­ლე­ნა და­ვა­ფიქ­სი­რე, - მზის დის­კო­ზე პლა­ნე­ტა ვე­ნე­რამ "გა­ი­ა­რა". მა­ში­ნაც გა­მი­მარ­თლა: აღ­მოვ­ჩნდი იქ, სა­დაც სა­ჭი­რო იყო...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)