დარეჯან დიასამიძის დედის სულისშემძვრელი აღსარება - "უკვე იმას ვნატრობ, რომ მკვდარი მაინც იპოვონ..."

"ვიცი, რომ თურქეთში მიჰყავთ და ამუშავებენ ხოლმე იქ გოგოებს, მაგრამ ჩემი შვილი მაგისთვის არ გამოდგებოდა... მთავარია, ცოცხალი იყოს, მაგრამ უკვე აღარაფრის იმედი არ მაქვს. იცით რა, უკვე იმას ვნატრობ, რომ მკვდარი მაინც იპოვონ... ის მაინც ვიცოდე, რომ აღარ არის. მალე 40 დღე გავა და არ ვიცი, სად არის ჩემი შვილი, როგორაა, მალე ჭკუიდან შევიშლები ალბათ... ის ბედნიერებაც არ მაქვს, რომ ჩემი შვილის საფლავი მქონდეს, მივიდე და ვიტირო," - ამბობს ერთი თვის წინ აჭარაში გაუჩინარებული 17 წლის დარეჯან დიასამიძის დედა, ლამზირა მახარაძე.

შეგახსენებთ, რომ სოფელ ახალშენიდან გოგონა 7 აგვისტოს დილით გაუჩინარდა. შსს-ში კი აცხადებენ, რომ საგამოძიებო მოქმედებები ინტენსიურად მიმდინარეობს და ამ ეტაპზე სხვა არაფრის თქმა არ შეუძლიათ.

ლამზირა მახარაძე:

- 33 დღე გავიდა უკვე და ვერანაირ კვალს ვერ მიაგნო გამოძიებამ. ეძებენ, ყველაფერს აკეთებენ, მაგრამ არაფერი გამოდის. თანდათან იმედს ვკარგავ.. ხომ არ გაქრა და მიწამ ჩაყლაპა? თუ ეძებენ, აქამდე რატომ ვერაფერს მიაკვლიეს? არავის არ ვუსურვებდი ჩემს დღეში ყოფნას...

- გავრცელდა ინფორმაცია, რომ სოციალურ ქსელში თქვენი შვილის აქტივობა დაფიქსირდა...

- ჩემ დისშვილს "ოდნოკლასნიკში" სტატუსი ეწერა - "დარო, მომენატრე"-ო. 2 სექტემბერს ღამით უსახელო პროფილმა პირადში მიწერა - "მეც, ხატი. უშენობა ძნელია. ახლო ხანში ჩამოვალ. მიყვარხართ ყველა"-ო. შემდეგ ჩემმა დისშვილმაც და სხვა გოგოებმაც მეგობრობის თხოვნა გაუგზავნეს, მაგრამ არავინ არ დაიმეგობრა. ხატიამ პირადში მიწერა, მაგრამ პასუხს არ სწერდა. ეს რომ არ მოეშვა, იმან გაბრაზებით დაუწერა - "რა გინდა, რაა"-ო.

ამ სიტყვებს ჩემი შვილი ძალიან ხშირად ხმარობდა და ამიტომ, ეჭვი გამიჩნდა, რომ ის შესაძლოა დარეჯანი ყოფილიყო.

ეს ინფორმაცია ახალშენის პოლიციას მივაწოდეთ და იმათ თბილისს გადასცეს. გვითხრეს, დავადგენთ, სად და რომელი კომპიუტერიდან მიწერესო, მაგრამ 6 დღე გავიდა და ჯერ არანაირი პასუხი არ მიგვიღია.

- დარეჯანზეც რომ გვესაუბროთ. როგორი ბავშვია, რა გეგმები აქვს?

- ძალიან ჭკვიანი და დამოუკიდებელი ბავშვია. 6 წელი სტამბოლში ვმუშაობ. 5 თვე გასულა რომ სახლში არ ჩამოვსულვარ და დარეჯანი უძღვებოდა ოჯახს. ყველაფერს ასწრებდა. დამჯერი ბავშვი იყო. მამას და ბებიას რომ მიეცა უფლება, მე მაინც მეკითხებოდა და ჩემს დაუკითხავად არსად არ მიდიოდა. ყოველთვის ვიცოდი, ჩემი შვილი სად იყო.

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია