მა­რი­ნე კუ­ლუმ­ბე­გაშ­ვილ­მა თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა, შემ­დეგ კი ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტე­ტის კი­ნოდ­რა­მა­ტურ­გი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე ჩა­ი­რი­ცხა. აქე­დან და­ი­წყო მისი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვარ სიყ­ვა­რულ­თან - კი­ნოს­თან და­ახ­ლო­ე­ბა. ლექ­ცი­ებს ისე­თი ოს­ტა­ტე­ბი უკი­თხავ­დნენ, რო­გო­რე­ბიც იყ­ვნენ: ერ­ლომ ახვლე­დი­ა­ნი, რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი, ირი­ნა კუ­ჭუ­ხი­ძე, ტატა თვა­ლჭ­რე­ლი­ძე, ოთარ სე­ფი­აშ­ვი­ლი. წლე­ბის მან­ძილ­ზე გა­მოც­დი­ლე­ბაც შე­ი­ძი­ნა და კი­ნოს­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი სხვა პრო­ფე­სი­ე­ბიც შე­ის­წავ­ლა. სხვა­დას­ხვა ფილმზე მუ­შა­ო­ბი­სას ყო­ფი­ლა მე­ო­რე რე­ჟი­სო­რი, ლო­კა­ცი­ის მე­ნე­ჯე­რი, პრო­დი­უ­სე­რი, კას­ტინ­გის რე­ჟი­სო­რი. გა­და­ი­ღო ფილ­მე­ბი: "მან­და­ლა" და "სკალ­დო­ბა". ახ­ლაც, რამ­დე­ნი­მე სცე­ნა­რი მზად აქვს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­ინც, მე­ო­რე რე­ჟის­ო­რად მუ­შა­ო­ბა მოს­წონს და უყ­ვარს.

- ბო­ლოს ფრან­გებ­თან მუ­შა­ობ­დით. რა ფილ­მი იყო და ვინ იღებ­და?

- ახალ­გაზ­რდა ფრან­გმა რე­ჟი­სორ­მა, რიად სა­თოფ­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­და­ი­ღო ფილ­მი - "ჯეკი ქა­ლე­ბის სა­მე­ფო­ში". მოქ­მე­დე­ბა გა­მო­გო­ნილ და ზღაპ­რულ ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბა. მთა­ვა­რი გმი­რია ქალი-გე­ნე­რა­ლი, რო­მე­ლიც საქმროს ეძებს. ამ როლს შარ­ლო­ტა გინზბურ­გი ას­რუ­ლებს. გა­დამ­ღებ­მა ჯგუფ­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში კას­ტინ­გი მხო­ლოდ ეპი­ზო­დურ, თით­ქმის უტექ­სტო რო­ლებ­ზე ჩა­ა­ტა­რა და 4 მსა­ხი­ო­ბი შე­არ­ჩი­ეს. ერთ-ერთ როლ­ზე თამ­რი­კო მა­ყაშ­ვი­ლი და­ამ­ტკი­ცეს. ეპი­ზოდს მა­ყაშ­ვი­ლის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით, ზა­ჰე­სის ერთ ობი­ექ­ტზე ვი­ღებ­დით. თამ­რი­კო, მე­ტად ორი­გი­ნა­ლურ კოს­ტი­უმ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი, პულტთან დგას. ის მცვე­ლია და შე­ნო­ბა­ში უცხო ადა­მი­ანს არ უშ­ვებს. "ტრი­უ­კა­ვო­ის" მსგავ­სი სცე­ნა იყო - მთა­ვა­რი გმი­რი მა­მა­კა­ცი ჟაკი და თამ­რი­კოს პერ­სო­ნა­ჟი ჩხუ­ბო­ბენ. მარ­თა­ლია, მსა­ხი­ო­ბებს დამ­ცა­ვი ატ­რი­ბუ­ტე­ბი მო­არ­გეს, მაგ­რამ ერთხელ, ჟაკ­მა თამ­რი­კოს უად­გი­ლო ად­გი­ლას ფეხი ისე მაგ­რად ამო­არ­ტყა, რომ მის­მა კი­ვილ­მა ყვე­ლა შეძ­რა, გა­და­ღე­ბა შე­ა­ჩე­რეს... ამ ფილმზე მუ­შა­ო­ბი­სას, რე­ჟი­სორ­მა მთხო­ვა, - ერთ-ერთ ეპი­ზოდ­ში უნდა გა­და­გი­ღოთ და უარი არ მი­თხრა­თო. არ მიყ­ვარს კა­მე­რის წინ დგო­მა და არას­დროს ვთან­ხმდე­ბი ასეთ წი­ნა­და­დე­ბას, მაგ­რამ მან იმ­დე­ნი მო­ა­ხერ­ხა, რომ ბო­ლოს მა­ინც და­მი­თან­ხმა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ უცხო ქვეყ­ნის პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი უნდა გან­მე­სა­ხი­ე­რე­ბი­ნა. ისე გა­მო­მა­წყვეს, სა­კუ­თარ თავს ვერ ვცნობ­დი. სა­სა­ცი­ლო ის იყო, რომ ქარ­თველ მსა­ხი­ო­ბებს შო­რის ყვე­ლა­ზე მეტი ტექ­სტი მე მქონ­და. გა­და­ღე­ბე­ბი­დან და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბი გა­მომ­ყვა. ფრან­გი რე­ჟი­სო­რი კარ­გი იუ­მო­რის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი იყო და მას­თან მუ­შა­ო­ბით კმა­ყო­ფი­ლი ვარ.

- უცხო­ე­ლებ­თან ენობ­რი­ვი ბა­რი­ე­რი არ გქონ­დათ?

- ინ­გლი­სუ­რი ენა კარ­გად არ ვიცი, მაგ­რამ უცხო­ე­ლებ­თან დიდი ხნის ურ­თი­ერ­თო­ბამ მი­მახ­ვედ­რა, რომ კი­ნო­ში ენობ­რი­ვი ბა­რი­ე­რი არ არ­სე­ბობს. როცა სცე­ნა­რი, გეგ­მა და ის ყვე­ლა­ფე­რი იცი, რაც ფილ­მს ეხე­ბა, პრობ­ლე­მე­ბი არ გექ­მნე­ბა.

- "ატა­გე­ნუ­სი" - ეს არის ფილ­მი, რომ­ლის ყუ­რე­ბი­სას ზოგ­ჯერ, შიში მე­უფ­ლე­ბა. მის­ტი­კის გა­და­ღე­ბი­სას რა­ი­მე უც­ნა­უ­რი ამ­ბე­ბი არ გა­დაგხდე­ნი­ათ?

- მალ­ხაზ ას­ლა­მა­ზიშ­ვი­ლის სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით, ეს ფილ­მი დათო ჯა­ნე­ლი­ძემ გა­და­ი­ღო. სა­ინ­ტე­რე­სო თემა იყო - მის­ტი­კა დე­ტექ­ტი­უ­რი სი­უ­ჟე­ტით. ფილ­მის ძი­რი­თა­დი ნა­წი­ლი სა­ჯა­რო ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში გა­და­ვი­ღეთ, რაც სა­სი­ა­მოვ­ნოდ მახ­სენ­დე­ბა. მა­შინ ბიბ­ლი­ო­თე­კის დი­რექ­ტო­რი ზაზა აბა­ში­ძე იყო. მან ყვე­ლა გზა გაგ­ვიხ­სნა, ე.წ. და­ხუ­რულ გან­ყო­ფი­ლე­ბებ­შიც შევ­დი­ო­დით და რაც მთა­ვა­რია, უნი­კა­ლურ სა­ცა­ვებ­შიც, სა­დაც სხვა­ნა­ი­რი გა­რე­მო დაგ­ვხვდა. ფილ­მის­თვის სა­ჭი­რო გა­ნა­თე­ბე­ბი კი­დევ უფრო იდუ­მალს ხდი­და გა­რე­მოს. მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი ვცდი­ლობ­დით, სიმ­შვი­დე შეგ­ვე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა, წყნა­რად გვე­მუ­შა­ვა. სხვა­თა შო­რის, ბიბ­ლი­ო­თე­კის კონ­სულ­ტან­ტი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი გვეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ. ჩვენ­და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მუ­შა­ო­ბი­სას რა­ი­მე უარ­ყო­ფი­თი ფაქ­ტი ან ამო­უხ­სნე­ლი მოვ­ლე­ნა არ მომ­ხდა­რა.

- რო­გო­რია ფილ­მის გა­და­ღე­ბის პირ­ვე­ლი დღის რი­ტუ­ა­ლი?

- პირ­ვე­ლი დუბ­ლის წინ, კა­მე­რის შტა­ტივ­ზე შამ­პა­ნუ­რის ბოთლს ურტყა­მენ ან უბ­რა­ლოდ, შამ­პა­ნურს გახ­სნი­ან და ჭი­ქებ­ში ჩა­მო­ას­ხა­მენ. რუ­სე­ბი ასე იქ­ცე­ვი­ან: დიდ თეფშს ჩა­მო­ა­ტა­რე­ბენ, რო­მელ­ზეც ჯგუ­ფის თი­თო­ე­უ­ლი წევ­რი სა­კუ­თარ სა­ხელ­სა და გვარს აწერს. პირ­ვე­ლი დუბ­ლის შემ­დეგ, ამ თეფშს ნამ­ცე­ცე­ბად ტე­ხენ და პა­ტა­რა ნა­ტე­ხი ყვე­ლას სუ­ვე­ნი­რად მი­აქვს.

- სე­რი­ალს - "ქა­ღალ­დის ტყვია" წი­ნას­წარ გა­უ­კე­თეს სა­უ­ცხოო რეკ­ლა­მა. ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ჩვე­ნე­ბის შემ­დეგ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი ამ სე­რი­ა­ლით უკ­მა­ყო­ფი­ლო დარ­ჩა...

- "რუს­თა­ვი 2"-მა 18 სე­რი­ის გა­და­ღე­ბა შეგ­ვიკ­ვე­თა. აკა მორ­ჩი­ლა­ძის მო­თხრო­ბის მი­ხედ­ვით, სცე­ნა­რი ირაკ­ლი სო­ლო­მო­ნაშ­ვილ­მა და­წე­რა. ჩვენ ნელ-ნელა, გეგ­მის მი­ხედ­ვით ვმუ­შა­ობ­დით: ჯერ 5 სე­რია გა­და­ვი­ღეთ, მერე და­ნარ­ჩენს მივ­ყე­ვით. როცა სრუ­ლი სცე­ნა­რი მი­ვი­ღეთ, მივ­ხვდით, რომ იქი­დან 18 სე­რია არ გა­მო­ვი­დო­და. ჰოდა, რად­გა­ნაც მეტ­რა­ჟი უნდა შევ­სე­ბუ­ლი­ყო, ამი­ტომ მე-15 სე­რი­ი­დან წინა ეპი­ზო­დე­ბის გახ­სე­ნე­ბა-გა­მე­ო­რე­ბა დაგ­ვჭირ­და და ამან პრობ­ლე­მა შექ­მნა, თო­რემ თა­ვად სე­რი­ა­ლი კარ­გი გა­და­ღე­ბუ­ლი იყო, მსა­ხი­ო­ბებ­მაც შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ითა­მა­შეს და ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძე რომ კარ­გი რე­ჟი­სო­რია, ამა­ზე არა­ვინ და­ობს.

- ყვე­ლა რე­ჟი­სორს თა­ვი­სი მუ­შა­ო­ბის სტი­ლი აქვს. ვის გა­მო­არ­ჩევ­დით?

- ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნი, გარ­და იმი­სა, რომ დიდი მა­ესტროა, დიდი ადა­მი­ა­ნიც არის. მას­თან ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლად ხარ. ფილ­მს ად­ვი­ლად იღებს, რად­გან ზუს­ტად იცის, რა უნდა. სა­ოც­რად მშვი­დი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლია. გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფის მარ­თვა ად­ვი­ლი არ არის, მაგ­რამ ოთარ­თან მუ­შა­ო­ბი­სას ხმა­მაღ­ლა არა­ვინ ლა­პა­რა­კობს. რა­ცი­ა­ში ამ­ბო­ბენ: - აბა, ახლა სი­ჩუ­მე იყოს, ვი­წყებთ! ყვე­ლა ჩუმ­დე­ბა, ოთა­რი თა­ვი­სი სასტვე­ნით სიგ­ნალს იძ­ლე­ვა და სცე­ნის გა­და­ღე­ბა წყნა­რად, ყო­ველ­გვა­რი ალი­ა­ქო­თის გა­რე­შე იწყე­ბა.

- უამ­რა­ვი მსა­ხი­ო­ბის თა­მა­შის შემ­ფა­სე­ბე­ლი ხართ და გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლიც ბევ­რი გექ­ნე­ბათ....

- რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე საყ­ვა­რე­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო. მახ­სოვს, ნანა ჯორ­ჯა­ძის "მე­ტე­ო­ი­დი­ოტს" ბა­თუმ­ში ვი­ღებ­დით. რა­მა­ზი და მისი მე­უღ­ლე სას­ტუმ­რო "ინ­ტუ­რის­ტში" და­ვა­ბი­ნა­ვეთ. სცე­ნარ­ში ერთი ასე­თი ეპი­ზო­დია: რა­მა­ზი და ბავ­შვე­ბი სახ­ლში არი­ან, რო­დე­საც მე­რაბ ნი­ნი­ძის გმი­რი წვი­მას "გა­მო­იწ­ვევს". ია­ტა­კი წყლით იფა­რე­ბა; ზე­მო­დან, სპე­ცი­ა­ლუ­რი გაყ­ვა­ნი­ლო­ბე­ბის წყა­ლო­ბით "წვი­მა" მო­დის. მოკ­ლედ, სახ­ლში თავ­სხმაა და მსა­ხი­ო­ბე­ბი სველ­დე­ბი­ან. ეს ეპი­ზო­დი ერთხელ გა­და­ვი­ღეთ, მაგ­რამ ხომ უნდა გა­ვი­მე­ო­როთ? ჰოდა, ყო­ვე­ლი შემ­დე­გი დუბ­ლის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი იწ­მინ­დე­ბა და ისევ თა­ვი­დან იწყე­ბა. რა­მა­ზი იჯდა და ამ­ბობ­და: კაცო, მე ვიცი, როცა წნე­ვა მაქვს, შუბ­ლზე ცივი ტილო მინ­და და ფე­ხე­ბი ცხელ წყალ­ში უნდა ჩავ­ყო. აქ უკუღ­მა იქ­ცე­ვი­ან - თავ­ზე გა­ნა­თე­ბის პრო­ჟექ­ტო­რი მა­ნა­თებს, ფე­ხე­ბი კი ცივ წყალ­ში მაქვს. რა გინ­დათ ჩემ­გან, ხალხნო, პი­რი­ქით რა­ტომ აკე­თებ­თო? მის მო­ყო­ლილ ამ­ბებ­სა და კუ­რი­ო­ზებ­ზე ყვე­ლა­ნი ვხა­ლი­სობ­დით.

მიშა გო­მი­აშ­ვი­ლი თა­ვი­სი თა­ო­ბის მსა­ხი­ო­ბებს შო­რის გა­მორ­ჩე­უ­ლია. სამი წლის წინ, გი­ორ­გი ფა­რა­ჯა­ნო­ვი (სერ­გოს დის­შვი­ლი) თა­ვი­სი სცე­ნა­რით ფილ­მს - "ყვე­ლა­ნი წა­ვიდ­ნენ" იღებ­და, სა­დაც მიშა 50-იანი წლე­ბის სო­მეხ პა­რიკ­მა­ხერს, ჟო­რას თა­მა­შობ­და. გმი­რის იე­რის მი­სა­ღე­ბად სტო­მა­ტო­ლოგ­მა ორი "ოქ­როს კბი­ლი" ჩა­უს­ვა. მას ხელ­ზე ბე­ჭე­დი ეკე­თა, წვრი­ლი ულ­ვა­ში ჰქონ­და და თმაც რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რად და­ი­ვარ­ცხნა. საკ­მა­ოდ სა­სა­ცი­ლო და ზუს­ტი ტი­პა­ჟი იყო. მიშა ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი არ­ტის­ტია!

ოთარ შა­მა­თა­ვას ფილმში - "ძვირ­ფა­სო მ." სამი მთა­ვა­რი როლი იყო. მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ: ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი, გიო მგე­ლა­ძე და ინ­გლი­სე­ლი გო­გო­ნა. მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სის დიდი სამ­სა­ხი­ო­ბო ნიჭი პა­ტა­რა ეპი­ზოდ­შიც ჩან­და. ერთი უტყვი სცე­ნა ჰქონ­და, რო­მე­ლიც ისე­თი გან­ცდით ითა­მა­შა, ყვე­ლა­ნი გაგ­ვა­ოგ­ნა. შა­მა­თა­ვა ოთარ­თან მი­ვი­და და გა­და­კოც­ნა. მუ­სი­კო­სი ხვი­ჩა მაღ­ლა­კე­ლი­ძე იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის ფე­ი­ერ­ვერ­კი აღ­მოჩ­ნდა. იგი სე­რი­ა­ლის­თვის - "ღვი­ნის გზა" კას­ტინ­გის რე­ჟი­სორ­მა, ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ შე­არ­ჩია. სულ პა­ტა­რა როლი ჰქონ­და, მაგ­რამ ლიტ­ვე­ლე­ბი ისე მო­ხიბ­ლა, რომ როლი გა­ი­ზარ­და. სცე­ნარ­საც თა­ვი­სე­ბუ­რად ირ­გებ­და, ტექ­სტი ავი­წყდე­ბო­და და გა­და­ას­ხვა­ფე­რებ­და ხოლ­მე - ყვე­ლა­ფერს ჰპა­ტი­ობ­დნენ. როცა გი­ტა­რა­ზე უკ­რავ­და, სულ, - "ბრა­ვო", "ბრა­ვოს" ძა­ხი­ლით ხვდე­ბოდ­ნენ.

- რო­ლის­თვის არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლის შერ­ჩე­ვა და მერე მას­თან მუ­შა­ო­ბა რთუ­ლია?

- არაპრო­ფე­სი­ო­ნალ­მა პა­ტა­რა როლი შე­იძ­ლე­ბა, კარ­გად შე­ას­რუ­ლოს, მაგ­რამ ის, რაც გუგა კო­ტე­ტიშ­ვილ­მა შეძ­ლო ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლის ფილმში "ქუ­ჩის დღე­ე­ბი", აი, ეს არის ბედ­ნი­ე­რი და გა­მო­ნაკ­ლი­სი შემ­თხვე­ვა. ამ ფილმში მთა­ვა­რი როლი მე­რაბ ნი­ნი­ძეს უნდა ეთა­მა­შა, მაგ­რამ გერ­მა­ნი­ა­ში გა­და­ღე­ბე­ბი ჰქონ­და და ვე­ღარ ჩა­მო­ვი­და. რო­ლის­თვის მსა­ხი­ო­ბის ძებ­ნა და­ვი­წყეთ. სხვა­თა შო­რის, ფილ­მის ერთ-ერ­თმა პრო­დი­უ­სერ­მა, გია ბა­ზღა­ძემ (მე­ო­რე პრო­დი­უ­სე­რი არ­ჩილ გე­ლო­ვა­ნი), შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა, - გუგა გავ­სი­ჯო­თო. ის ორ­გა­ნუ­ლად მო­ერ­გო როლს იმი­ტომ, რომ არ თა­მა­შობ­და... ფილ­მის­თვის - "მე­ტი­ჩა­რა" 10-11 წლის გო­გო­ნას ვე­ძებ­დით. ძი­რი­თა­დად, ბავ­შვე­ბის მო­ძებ­ნა ჭირს ხოლ­მე. თბი­ლი­სის ყვე­ლა სკო­ლა მო­ვი­ა­რეთ და ნინო სურ­გუ­ლა­ძეს სა­ირ­მე­ზე, პირ­ველ ექ­სპე­რი­მენ­ტულ სკო­ლა­ში მი­ვა­გე­ნით. სინ­ჯებ­ზე დი­ღომ­ში და­ვი­ბა­რეთ. სცე­ნა­რის ერთი ეპი­ზო­დი გა­და­ვი­ღეთ და მივ­ხვდით, რომ ვინც გვინ­დო­და, ვი­პო­ვეთ... ეკ­რან­ზე მალე გა­მო­ვა ნანა ექ­ვთი­მიშ­ვი­ლის ფილ­მი "გრძე­ლი ნა­თე­ლი დღე­ე­ბი". ბერ­ლი­ნის ფეს­ტი­ვალ­ზე წარ­მა­ტე­ბის შემ­დეგ, რამ­დე­ნი­მე ფეს­ტი­ვალ­ზე მი­იწ­ვი­ეს და ყველ­გან პრი­ზი აიღო. ამ ფილ­მის კას­ტინგზე ჩემი მე­გო­ბა­რი ლელი მი­მი­ნოშ­ვი­ლი მუ­შა­ობ­და. მის­გან ვიცი, რა რთუ­ლი იყო და რა დიდი დრო დას­ჭირ­და 14 წლის ასა­კის ორი გო­გო­ნას მო­ძებ­ნას. თუ ფილ­მს ნა­ხავთ, დარ­წმუნ­დე­ბით, რომ ფან­ტას­ტი­კუ­რი გო­გო­ნე­ბი შე­არ­ჩი­ეს. ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბა ად­ვი­ლია, მთა­ვა­რია, მათ მი­აგ­ნო.

- მე­გო­ბა­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი გყავთ?

- დიდი ხა­ნია, მე და ქეთი კან­ტი­ძე ვმე­გობ­რობთ. სტუ­დია "აბე­კა­ში" ვმუ­შა­ობ­დი, როცა რა­ღაც ეპი­ზო­დის­თვის ფაშ­ფა­შა ქალი - ქეთი მო­იყ­ვა­ნეს. მის­მა თა­მაშ­მა ყვე­ლა მო­ხიბ­ლა. მერე დიტო ცინ­ცა­ძეს­თან წა­ვიყ­ვა­ნე და ფილმში - "კაცი სა­ელ­ჩო­დან" ითა­მა­შა. 2004 წელს ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმე­დის" სე­რი­ალ­ში - "ეჰ, მე­გობ­რე­ბო" გა­და­ი­ღეს. ფილ­მს თე­ლავ­ში ვი­ღებ­დით და მე და ქეთი ორი კვი­რა ერთ ნო­მერ­ში ვცხოვ­რობ­დით. ის გულ­ღია, თბი­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნია. ისეთ ამ­ბებს მიყ­ვე­ბო­და, რომ მთელ ღა­მეს სი­ცილ­ში ვა­ტა­რებ­დით. დი­ტოს­თან, "მე­დი­ა­ტორ­ში" ბორ­დელ­ში მო­მუ­შა­ვე ქალი უნდა გა­ნე­სა­ხი­ე­რე­ბი­ნა. სა­თა­მა­შო ბევ­რი არა­ფე­რი ჰქონ­და, მაგ­რამ ნი­ჭი­ე­რია და ისე­თი რა­ღაც მო­ი­ფიქ­რა, დიტო აღ­ფრთო­ვან­და. ეპი­ზოდს მო­გიყ­ვე­ბით: ქალი ზის, მხრე­ბი მო­შიშ­ვლე­ბუ­ლი აქვს, ტუ­ჩე­ბი გა­მომ­წვე­ვად შე­ღე­ბი­ლი, მი­ნი­კა­ბა აც­ვია, რო­მე­ლიც ქე­თის სახ­ლი­დან წა­მო­უ­ღია. იგი ცოტა ხანს კეკ­ლუ­ცობს, მერე სა­ათს და­ხე­დავს, წა­მოდ­გე­ბა, მხრებ­ზე გა­და­სულ კა­ბის სა­ხე­ლო­ებს კის­რის­კენ გად­მო­წევს, კა­ბას კო­ჭე­ბამ­დე ჩა­მო­ი­წევს, თავ­ზე "კა­სინ­კას" წა­იკ­რავს, გრძელ ლა­ბა­დას ჩა­იც­ვამს, ხელ­ში "ავო­ზკას" და­ი­ჭერს, სა­დაც პური, პრო­დუქ­ტე­ბი აწყვია და შინ მი­დის. ქე­თიმ ეს როლი თა­ვად მო­ი­ფიქ­რა და გა­ნა­სა­ხი­ე­რა, რე­ჟი­სორ­მა კი ის ოვა­ცი­ე­ბით და­ა­ჯილ­დო­ვა.

- თე­ატ­რი არ გიყ­ვართ? თქვე­ნი შვი­ლი - მაკა ძა­გა­ნია ილი­ა­უ­ნის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია.

- თე­ატ­რში სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­დი­ვარ და თით­ქმის ყვე­ლა სპექ­ტაკ­ლი ნა­ნა­ხი მაქვს. თუმ­ცა, კი­ნო­თე­ატ­რში წას­ვლა და ახა­ლი ფილ­მის ნახ­ვის სურ­ვი­ლი უფრო ხში­რად მიჩ­ნდე­ბა, ვიდ­რე წარ­მოდ­გე­ნა­ზე დას­წრე­ბის...

ნა­ნუ­ლი ზო­ტი­კიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)