"მზეს­თან ხარ, ცას­თან ხარ, შორ­საც არა ხარ..." - ასე იმ­ღე­რე­ბა ნანა მეს­ხის სიმ­ღე­რის ერთი ფრა­ზა... თა­ვა­დაც ასეა: გაბრ­წყი­ნე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით, ში­ნა­არ­სი­ა­ნი მზე­რით გი­ყუ­რებს, ლა­პა­რა­კობს და თით­ქოს, შე­ნამ­დე ჩა­მო­აქვს მზი­სა და ცის სათ­ქმე­ლი... თი­თო­ე­უ­ლი მისი სი­ტყვა "და­ტე­ნი­ლია" შთა­გო­ნე­ბით, სი­ცო­ცხლის ხა­ლი­სით, ქა­ლუ­რო­ბი­თა და რაც მის­თვის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რია - სიყ­ვა­რუ­ლით...

- სი­ახ­ლე­ე­ბით და­ვი­წყოთ...

- მაქვს ახა­ლი სიმ­ღე­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ეთერ­ში ჯერ არ გა­სუ­ლა. ერთი ბექა ჩხა­ი­ძეს - "ალი­ლოს" არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ხმას და­ვუ­წე­რე, მე­ო­რეს კი ჯერ არ ვიცი, ვის მივ­ცემ; მე­სა­მე სიმ­ღე­რა, რო­მე­ლიც სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ცოტა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შე­მო­იჭ­რა ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში - ფრან­გუ­ლია. ფრან­გუ­ლი ერთ დროს ძა­ლი­ან კარ­გად ვი­ცო­დი, ვგიჟ­დე­ბი ამ ენა­ზე. ვფიქ­რობ, სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბას თა­ვად შევ­ძლებ. გარ­და ამი­სა, მე და რომა რცხი­ლა­ძეს გვაქვს ერ­თობ­ლი­ვი პრო­ექ­ტი. მას მი­აჩ­ნია, რომ კარ­გი მუ­სი­კო­სი ვარ და ეს ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი შე­ფა­სე­ბაა. მე და რომა ერთ ჩემს და ერთ მის სიმ­ღე­რას დუ­ეტ­ში შე­ვას­რუ­ლებთ.

- რო­გორც ვიცი, რამ­დე­ნი­მე საქ­მით ერ­თდრო­უ­ლად ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი. დას­ვე­ნე­ბა თუ მო­ა­ხერ­ხეთ?

- პა­რა­ლე­ლურ რე­ჟიმ­ში მარ­თლაც, ბევრ რა­მეს ვა­კე­თებ, ასე რომ, დას­ვე­ნე­ბის­თვის ჯერ ვერ მო­ვი­ცა­ლე. მე­გობ­რებ­თან ყოფ­ნის დე­ფი­ცი­ტი არ მაქვს - მათ­თან ერ­თად შა­ბათ-კვი­რას, ქა­ლაქ­გა­რეთ "გავ­ქროლ­დე­ბი" ხოლ­მე. ამ­ბო­ბენ, რომ სე­რი­ო­ზუ­ლი მძღო­ლი ვარ და ეს მე­ა­მა­ყე­ბა...

- რო­გო­რი მუ­სი­კა მოგ­წონთ?

- მომ­წონს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მე­ლო­დი­უ­რია. მიყ­ვარს ჰარ­მო­ნია - ეს არის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ჩემ­თვის. მომ­წონს კლა­სი­კა, ჯაზი, ქა­ლა­ქუ­რი ლი­რი­კა, რო­მელ­საც თა­ვად ვემ­სა­ხუ­რე­ბი და ვცდი­ლობ, რა­ღაც ღირ­სე­უ­ლი შევ­ქმნა. ყან­ჩე­ლი, ლა­ღი­ძე, ცა­ბა­ძე, კე­რე­სე­ლი­ძე, ნუნუ გა­ბუ­ნია, ნუნუ დუ­ღაშ­ვი­ლი - ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის სიმ­ღე­რებ­ზე გა­ვი­ზარ­დე. უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნია მა­რი­კა კვა­ლი­აშ­ვი­ლი - ნე­ბის­მი­ე­რი მისი კო­მენ­ტა­რი და შე­ქე­ბა ჩემ­თვის უდი­დე­სი სტი­მუ­ლია და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ამით გა­თა­მა­მე­ბუ­ლი ვარ. ჯანო კა­ხი­ძის სიმ­ღე­რე­ბი შე­მიძ­ლია, დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ვიმ­ღე­რო - არ მომ­ბეზ­რდე­ბა. სხვა­თა შო­რის, ჩემს სახ­ლში მუ­დამ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მუ­სი­კა ის­მო­და. დედა, ლუ­ი­ზა ფრან­გიშ­ვი­ლი ძა­ლი­ან კარ­გად მღე­რო­და და უკ­რავ­და.

- რა პრინ­ცი­პით ირ­ჩევთ მომ­ღერ­ლებს, რომ­ლებ­საც სა­კუ­თარ ნა­მუ­შევ­რებს ან­დობთ?

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი მომ­ღე­რა­ლი გვყავს და მათი უმ­რავ­ლე­სო­ბა ჩემი მე­გო­ბა­რია. დიდი პა­ტი­ვია, როცა ისი­ნი ჩემს სიმ­ღე­რებს ას­რუ­ლე­ბენ. გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს დათო არჩვა­ძე. მან თა­ვი­დან გა­ა­ცო­ცხლა ერთ დროს ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი სიმ­ღე­რა. ადრე ამ სიმ­ღე­რას ტრიო "თბი­ლი­სის" წევ­რი, ნუგ­ზარ აფხა­ი­ძე ას­რუ­ლებ­და და "ძვე­ლი სევ­და" ერ­ქვა, ახლა კი დათო ას­რუ­ლებს და "ფარ­ვა­ნა" ჰქვია. დათო უნი­ჭი­ე­რე­სი მუ­სი­კო­სი და უერ­თგუ­ლე­სი მე­გო­ბა­რია, ყო­ველ­თვის მხარ­ში მიდ­გას... ასე­ვე, სიმ­ღე­რებს ხში­რად ვუ­წერ: "თე­ატ­რა­ლურ კვარ­ტეტს", თე­მურ წიკ­ლა­ურს, ლაშა ღლონტს. ალ­ბათ იღ­ბლი­ა­ნი ვარ, რომ მათ მოს­წონთ ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი.

- სიმ­ღე­რის­თვის ლექ­სებ­საც თა­ვად ქმნით?

- ლექ­სებს ზოგ­ჯერ თა­ვად ვწერ. მა­გა­ლი­თად, "დავ­დი­ვარ და და­გე­ძებ" ჩემი ლექ­სია, რო­მე­ლიც 20 წლის წინ, ტრიო "თბი­ლი­სის­თვის" დავ­წე­რე. მა­შინ ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის კვარ­ტეტ­ში ვმღე­რო­დი. ეს კვარ­ტე­ტი მხო­ლოდ ჩემს სიმ­ღე­რებს მღე­რო­და, ტრიო "თბი­ლი­სის" წევ­რებ­მა კი ერთ-ერთ კონ­ცერ­ტზე მოგ­ვის­მი­ნეს და ზაზა მა­მა­ლა­ძემ მთხო­ვა: სიმ­ღე­რა ჩვენც დაგ­ვი­წე­რეო. ჰოდა, "დავ­დი­ვარ და და­გე­ძებ" სწო­რედ იმ ღა­მეს და­ი­ბა­და... ზოგ­ჯერ ლა­იტ­მო­ტივს ვე­უბ­ნე­ბი და ლექ­სის და­წე­რას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ავ­ტო­რებს ვთხოვ, მა­გა­ლი­თად: ნანა ცინ­ცა­ძეს, მაკა ბლი­ა­ძეს, ზოგ­ჯერ კი კლა­სი­კო­სე­ბის ლექ­სებს ვი­ყე­ნებ.

- ოდეს­მე ქა­ლა­ქუ­რი სტი­ლის­გან თუ გა­და­გიხ­ვე­ვი­ათ?

- ძი­რი­თა­დად, ქა­ლა­ქუ­რი ლი­რი­კა ხდე­ბა პო­პუ­ლა­რუ­ლი. მგო­ნია, რომ ქარ­თვე­ლებს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ეს მი­მარ­თუ­ლე­ბა გვიყ­ვარს, თუმ­ცა, მაქვს რო­მან­სე­ბიც, სხვა სტი­ლის სიმ­ღე­რე­ბიც. ერთხელ თე­მურ ქევ­ხიშ­ვილ­მა სიმ­ღე­რა­ზე - "დავ­დი­ვარ და და­გე­ძებ" ასე­თი რამ მი­თხრა: შენ იმ ძა­ლი­ან ვიწ­რო ბი­ლიკ­ზე გა­ი­ა­რე, რა­საც ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რა ჰქვი­აო. სულ ვცდი­ლობ, ამ ბი­ლიკს არ ავ­ცდე...

- რას ნიშ­ნავს თქვენ­თვის სო­ლა­რი­უ­მი, სპა-ცენ­ტრი, სა­ლო­ნი...

- სო­ლა­რი­უ­მი ჩემი ერთ-ერთი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლია. რო­გორც გი­თხა­რით, ამ ზა­ფხულს წას­ვლა ვერ­სად მო­ვა­ხერ­ხე და რა­საც ხე­დავთ, ეს სო­ლა­რი­უ­მის შე­დე­გია. სა­ლონ­ში ინ­ტენ­სი­უ­რად დავ­დი­ვარ - თმის მო­სა­წეს­რი­გებ­ლად, მა­ნი­კი­უ­რი­სა და პე­დი­კი­უ­რის გა­სა­კე­თებ­ლად.

- სახ­ლის პი­რო­ბებ­ში თუ იტა­რებთ სა­ხის მოვ­ლის პრო­ცე­დუ­რებს?

- დიახ. ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხის ბოსტნე­ულს, რაც კი ხელ­ში მომ­ხვდე­ბა, ჭა­მის და­წყე­ბამ­დე სა­ხე­ზე ვის­ვამ. ინ­ტენ­სი­უ­რად ვი­ყე­ნებ ხე­ლის სა­ცხს. სა­ერ­თოდ, ხე­ლებ­სა და დე­კოლ­ტეს ზო­ნას გან­სა­კუთ­რე­ბით ვუფრ­თხილ­დე­ბი, რად­გან ვიცი, რომ პირ­ველ რიგ­ში, ქა­ლის ასაკს ეს ად­გი­ლე­ბი ამ­ხელს... სახ­ლში რა დრო­საც უნდა მი­ვი­დე, აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­შო­რებ მა­კი­აჟს. არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი კოს­მე­ტი­კა გქონ­დეს. მთა­ვა­რია, ის შენი კა­ნის ტიპს მი­უ­სა­და­გო და ინ­ტენ­სი­უ­რად გა­მო­ი­ყე­ნო. რად­გა­ნაც სო­ლა­რი­უ­მის ხში­რი სტუ­მა­რი ვარ, ვცდი­ლობ, სხე­უ­ლი მუდ­მი­ვად და­ვა­ტე­ნი­ა­ნო.

- ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წესს რამ­დე­ნად იცავთ?

- სი­გა­რე­ტი არას­დროს მო­მი­წე­ვია, რად­გან მი­მაჩ­ნია, რომ ქა­ლის­გან მხო­ლოდ სუ­ნა­მოს სურ­ნე­ლი უნდა მო­დი­ო­დეს. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა ჩემს ცდუ­ნე­ბას ცდი­ლობ­დნენ, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ, ისე ხდე­ბო­და, რომ თა­ვად ანე­ბებ­დნენ თავს მო­წე­ვას (იცი­ნის). ალ­კოჰო­ლუ­რი სას­მე­ლე­ბი­დან კო­ნი­ა­კი და წი­თე­ლი ღვი­ნო მიყ­ვარს. არ ვვარ­ჯი­შობ, რად­გან ზარ­მა­ცი ვარ. ყო­ველ დი­ლით ვგეგ­მავ: დღეს სა­ღა­მოს აუ­ცი­ლებ­ლად, ბევ­რს გა­ვივ­ლი ფე­ხით-მეთ­ქი, მაგ­რამ ამას ვე­რას­დროს ვა­ხერ­ხებ. ყავა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ამა­ზე უარს ვერ ვამ­ბობ.

- დი­ე­ტის დაც­ვა ხში­რად გი­წევთ?

- ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, წონა ვა­კონ­ტრო­ლო. მსუ­ყე და გემ­რი­ელ სა­დილ­ზე უარს არა­სო­დეს ვამ­ბობ, მაგ­რამ მე­ო­რე დღეს შე­იძ­ლე­ბა, ვი­შიმ­ში­ლო. გა­მო­გი­ტყდე­ბით და, ჭამა ისე მიყ­ვარს, წო­ნას რომ არ ვა­კონ­ტრო­ლებ­დე, 200 კილო ვიქ­ნე­ბო­დი (იცი­ნის). წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, თუ მო­მინ­დე­ბა, ღვე­ზე­ლე­ბის საჭ­მე­ლად მცხე­თა­ში მარ­ტო წას­ვლაც არ და­მე­ზა­რე­ბა... უფრო მე­ტად კი გემ­რი­ე­ლი, კა­ცუ­რი საჭ­მე­ლე­ბი მიყ­ვარს.

- ჩაც­მის რო­გო­რი სტი­ლი გაქვთ?

- ქა­ლუ­რი სტი­ლი მაქვს... მა­ში­ნაც კი, როცა სპორ­ტუ­ლად მაც­ვია, ვცდი­ლობ, ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ში ქა­ლუ­რი ელე­მენ­ტე­ბი იყოს. კლა­სი­კუ­რი სტი­ლი მიყ­ვარს. ყვე­ლამ იცის, რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა ნანა მეს­ხი: მი­ნი­მუმ, 10-12 სმ სი­მაღ­ლის ქუს­ლი­ან ფეხ­საც­მელ­თან, რომ­ლი­თაც დავ­ქრი­ვარ და სა­ჭეს­თან მჯდომ­საც არ მექ­მნე­ბა პრობ­ლე­მა; ძა­ლი­ან ვიწ­რო კა­ბას­თან, ტუ­ჩის სა­ცხთან და ა.შ. ჩემი და სოფი ლო­რე­ნის პრინ­ცი­პი ერ­თმა­ნეთს ემ­თხვე­ვა - "ერთი ზო­მით დიდი ფეხ­საც­მე­ლი და ერთი ზო­მით პა­ტა­რა კაბა". თუკი ასე მაც­ვია, მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი მი­ხა­რია...

- გა­მორ­ჩე­უ­ლად რო­მე­ლი­მე ფერს თუ ანი­ჭებთ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- შავი ძა­ლი­ან "ჩე­მია". მას ძლი­ე­რი ქა­ლე­ბის ფე­რად აღ­ვიქ­ვამ. თუმ­ცა, ბოლო პე­რი­ოდ­ში ქარ­თვე­ლე­ბის გარ­დე­რობ­ში სიჭ­რე­ლე რომ არის, ეს ძა­ლი­ან მი­ხა­რია. მიყ­ვარს თეთ­რი, წი­თე­ლი და ყვი­თე­ლი. სხვა­თა შო­რის, ყვი­თელ მან­ქა­ნა­ზე ვოც­ნე­ბობ...

- სა­მოსს ქარ­თველ დი­ზა­ი­ნე­რებ­თან ხომ არ იკე­რავთ? ზო­გა­დად, ბრენ­დებს რამ­დე­ნად აქ­ცევთ ყუ­რა­დღე­ბას?

- ლიკა ყაზ­ბეგს ჰქონ­და ასე­თი პრო­ექ­ტი - "წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ქალი პო­დი­უმ­ზე", რომ­ლის წყა­ლო­ბი­თაც ქარ­თველ­მა ქა­ლებ­მა ერთი დღით, მო­დე­ლე­ბის ამ­პლუა მო­ვირ­გეთ. მე და ლიკა ხში­რად ვთა­ნამ­შრომ­ლობთ. ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ დი­ზა­ი­ნერ თიკა მა­ღა­ლაშ­ვილს, ფა­ტუ­ნა ბუ­ში­ჰედს და ცხა­დია, მათი კა­ბე­ბი მაქვს. ბრენ­დს გან­სა­კუთ­რე­ბულ მნიშ­ვნე­ლო­ბას არ ვა­ნი­ჭებ. თუმ­ცა, რა თქმა უნდა, ყვე­ლა ქალს სი­ა­მოვ­ნებს, როცა მის გარ­დე­რობ­ში ექ­სკლუ­ზი­ვე­ბი კი­დია, მაგ­რამ უა­მი­სო­ბას ტრა­გე­დი­ად ნამ­დვი­ლად არ აღ­ვიქ­ვამ.

- და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი არ ბრძან­დე­ბით...

- ბავ­შვო­ბი­დან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი და ბუ­ნე­ბით ლი­დე­რი ვარ. ჩემი ცხოვ­რე­ბა ყო­ველ­თვის სავ­სეა სიყ­ვა­რუ­ლით - ამის გა­რე­შე წუ­თი­თაც არ მი­ცხოვ­რია. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მე ვფიქ­რობ, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის და­კარ­გვის შიში არ არის მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა. უბ­რა­ლოდ, ჯერ არ შემ­ხვედ­რია ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ცხოვ­რე­ბის სტილს შე­მაც­ვლე­ვი­ნებ­და. ისე კი, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ფასი ნამ­დვი­ლად, არა­ფე­რია. ერთი დღი­თაც ვერ ავი­ტან, ვინ­მემ რა­ი­მე­ში რომ შემ­ზღუ­დოს.

- რო­გორ­მა მა­მა­კაც­მა შე­იძ­ლე­ბა მი­ი­პყროს ნანა მეს­ხის ყუ­რა­დღე­ბა?

- ძლი­ერ­მა პი­როვ­ნე­ბამ! აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იყოს კე­თი­ლი, გულ­გახ­სნი­ლი, თა­ნა­მედ­რო­ვედ მო­აზ­როვ­ნე; სა­სურ­ვე­ლია იყოს გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი და ჭკვი­ა­ნი... ისე, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბის მქო­ნე მა­მა­კაცს მი­უ­პყრია და რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ, როცა ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა დას­რუ­ლე­ბუ­ლა და მი­ფიქ­რია: - ნე­ტავ, რა­ტომ მო­მე­წო­ნა-მეთ­ქი? ასეთ დროს ისიც ზუს­ტად ვი­ცო­დი: იმ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა თა­ვი­დან რომ და­მე­წყო, იმა­ვეს გა­ვა­კე­თებ­დი...

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)