წლე­ბის წინ კბი­ლის ტექ­ნი­კო­სო­ბას აპი­რებ­და, მაგ­რამ ერთხე­ლაც, აღ­მა­შე­ნებ­ლის გამ­ზირ­ზე, ერთ-ერთ სა­ლონ­ში თმის შე­საჭ­რე­ლად შე­სულს სტი­ლის­ტი მაკა მო­ე­წო­ნა. მას მერე, ვარ­ცხნი­ლო­ბის მო­სა­წეს­რი­გებ­ლად და მა­კას სა­ნა­ხა­ვად სულ იქ და­დი­ო­და. "ერთხელ, სა­ლონ­ში მი­სულ­მა ყური მოვ­კა­რი, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი სტი­ლის­ტი ვი­ღაც გო­გოს ეუბ­ნე­ბო­და: - მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა ორ­შა­ბა­თი­დან და­ვი­წყო­თო. მივ­ხვდი, ხე­ლო­ბის შე­სას­წავ­ლად იმ გო­გოს მა­კას­თან უნდა ევლო. ეს ამ­ბა­ვი მეც და­მიჯ­და ჭკუ­ა­ში, არა­და, მა­შინ 16 წლის გახ­ლდით, მე­ა­თეკ­ლა­სე­ლი", - ამ­ბობს მიშა გა­სი­ტაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც დღეს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და პო­პუ­ლა­რუ­ლი სტი­ლის­ტია.

- მიშა, ხე­ლო­ბის შეს­წავ­ლა რო­გორ და­ი­წყე?

- იმ პე­რი­ოდ­ში სა­ზა­ფხუ­ლო არ­და­დე­გე­ბი მქონ­და და დე­დას ვუ­თხა­რი, - 300 დო­ლა­რი მო­მე­ცი, რა­ღაც ინ­ვენ­ტა­რის შე­სა­ძე­ნად მჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი. მერე ის ფული მა­კას მი­ვუ­ტა­ნე. მოკ­ლედ, სამ თვე­ში 300 დო­ლა­რი გა­და­ვი­ხა­დე და სტი­ლის­ტო­ბის ანა­ბა­ნას მთე­ლი ზა­ფხუ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვსწავ­ლობ­დი. იქ ბევ­რი მე­გო­ბა­რიც გა­ვი­ჩი­ნე... როცა სკო­ლა და­ი­წყო, სას­წავ­ლე­ბელ­ში სი­ა­რუ­ლი­სა და მუ­შა­ო­ბის შე­თავ­სე­ბა მო­მიხ­და. მე­თერ­თმე­ტე კლას­ში რომ გა­და­ვე­დი, იმ სა­ლონ­ში უკვე სა­კუ­თა­რი კლი­ენ­ტე­ბი მყავ­და. კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ვი­ყა­ვი და ყვე­ლას უპ­რობ­ლე­მოდ ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­დი. მერე ერთ-ერ­თმა კლი­ენ­ტმა, რო­მელ­საც ირმა ერ­ქვა (მას­თან დღე­საც ვმე­გობ­რობ), მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის გვერ­დით სა­ლო­ნი გახ­სნა და სამ­სა­ხუ­რი შე­მომ­თა­ვა­ზა. 10 წელი იქ ვი­მუ­შა­ვე და პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდი...

- დე­დამ, რო­მე­ლიც კბი­ლის ტექ­ნი­კო­სო­ბის­თვის გამ­ზა­დებ­და, რა გი­თხრა?

- დე­დამ ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი საკ­მა­ოდ გვი­ან, შემ­თხვე­ვით გა­ი­გო და რა­ღას მე­ტყო­და?.. უპირ­ვე­ლე­სად, ამ საქ­მე­ში ის მო­მე­წო­ნა, რომ უამ­რავ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცა. მერე, როცა პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდი, ადა­მი­ა­ნე­ბის წი­ნა­შე უკვე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა გა­მიჩ­ნდა, მა­ნამ­დე კი ჩემ­თვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი გარ­თო­ბა უფრო იყო. რად­გა­ნაც ბევ­რი ცნო­ბი­ლი თუ უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნის პი­რა­დი სტი­ლის­ტი გავ­ხდი, ცოტა ხნით მი­ლან­ში, "ალ­ტო­კო­პო­ლას" აკა­დე­მი­ა­ში სას­წავ­ლებ­ლა­დაც წა­ვე­დი...

- მოკ­ლედ, ცხოვ­რე­ბა­ში თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა შენ­თვის ად­ვი­ლი აღ­მოჩ­ნდა, არა?

- ვფიქ­რობ, სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოვ­ჩნდი. მი­მაჩ­ნია, რომ თბი­ლის­ში ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ხე­ლო­სა­ნია. მე პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი კი არა, მო­დუ­რი უფრო ვარ.

- ამას თავ­მდაბ­ლო­ბა გა­ლა­პა­რა­კებს?

- არა. იცი, მი­შას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის უბ­რა­ლოდ სტი­ლის­ტთან მის­ვლა კი არა, სულ სხვა რა­ღაც არის. არ ვარ ამ­ბი­ცი­უ­რი, მაგ­რამ ჩემ­თან მომ­ხმა­რებ­ლე­ბი იმი­ტომ ნამ­დვი­ლად არ და­დი­ან, რომ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლად მი­მიჩ­ნე­ვენ...

- აბა, რაში გიხ­დი­ან ფულს?

- ადა­მი­ა­ნებს ვუყ­ვარ­ვარ, ისი­ნი უკვე ჩემი მე­გობ­რე­ბი არი­ან; კლი­ენ­ტებ­თან ყო­ველ­თვის კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მი­ყა­ლიბ­დე­ბა. ვი­მე­ო­რებ, მე არ ვარ იმ დო­ნის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, რო­გო­რი სა­ხე­ლიც მაქვს. უბ­რა­ლოდ, მი­შას­თან სი­ა­რუ­ლი მო­და­შია და ამას აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გულ­წრფე­ლად ვამ­ბობ.

- პრო­ფე­სი­ო­ნალ და­ლა­ქებ­თან თუ სტი­ლის­ტებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის გარ­და, ამ პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნებს პი­რა­დად არ ვიც­ნობ. სა­მა­გი­ე­როდ, ვიც­ნობ ქარ­თუ­ლი შო­უ­ბიზ­ნე­სის, ტე­ლე­ვი­ზი­ი­სა და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს...

- რო­გორ ფიქ­რობ, ამ ადა­მი­ა­ნებს შენ­ში რა იზი­დავთ?

- ჩემ­თან კომ­ფორ­ტუ­ლად გრძნო­ბენ თავს, რად­გა­ნაც პო­ზი­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ცხოვ­რე­ბა­ში მეც მქონ­და ძა­ლი­ან რთუ­ლი პე­რი­ო­დე­ბი, მაგ­რამ მა­ში­ნაც ვე­რა­ვინ ვე­რა­ფერს მა­ტყობ­და. ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ ყო­ველ­თვის კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი ვარ... მოკ­ლედ, კოს­მოს­ში პო­ზი­ტი­ურ ენერ­გი­ას ვგზავ­ნი­დი, რო­მე­ლიც უკან კე­თი­ლად მიბ­რუნ­დე­ბო­და. რო­დე­საც ცუ­დად ვი­ყა­ვი, თავს ვარ­წმუ­ნებ­დი, რომ სი­ტუ­ა­ცია აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მოს­წორ­დე­ბო­და; ჩემი სამ­ყა­რო გა­მო­ვი­გო­ნე, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობ­დი.

- ასე­თი რა გჭირ­და?

- რა­ღაც ეტაპ­ზე, და­ახ­ლო­ე­ბით 20 წლის ასაკ­ში 80.000 დო­ლა­რამ­დე ვალი ავი­ღე, ხელ­ფა­სი კი 2.000 ლარი მქონ­და და დიდპ­რო­ცენ­ტი­ა­ნი ვა­ლის გას­ტუმ­რე­ბა მიხ­დე­ბო­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­მა თა­ვაშ­ვე­ბულ­მა ცხოვ­რე­ბის წეს­მა გა­ნა­პი­რო­ბა: მა­შინ უაზ­როდ ვერ­თო­ბო­დი, ცუ­დად ვცხოვ­რობ­დი, მაგ­რად "ავიშ­ვი".

- რო­გორც ჩანს, პო­პუ­ლა­რო­ბას ვერ გა­უ­ძე­ლი და ასე ვთქვათ, "თავ­ში აგი­ვარ­და"...

- მარ­თა­ლია, პო­პუ­ლა­რო­ბას ბევ­რი ვერ უძ­ლებს. რა­ღაც პე­რი­ო­დი მეც პომ­პე­ზუ­რად ვი­ცხოვ­რე, მაგ­რამ ამის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და. სა­ბა­ნი მხრე­ბამ­დე მწვდე­ბო­და, მე კი მას ორ­ჯერ ვიხ­ვევ­დი.

- ამის შე­სა­ხებ არც ოჯა­ხის წევ­რებ­მა იცოდ­ნენ?

- არც ოჯა­ხის წევ­რებს, არც მე­გობ­რებს ამას არ ვე­უბ­ნე­ბო­დი.

- შენი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ვინ არი­ან?

- მხო­ლოდ დედ-მამა მყავს... რო­დე­საც ცუ­დად ვი­ყა­ვი, იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ­თან ერთ-ერთი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი - ქეთი გვე­ლე­სი­ა­ნი მო­ვი­და. ამ ქალ­ბა­ტონ­მა იცი, რა გა­ა­კე­თა? - ყვე­ლა პრობ­ლე­მა მო­მიგ­ვა­რა და მო­მი­წყო ეს მა­ღა­ლი დო­ნის სა­პა­რიკ­მა­ხე­რო, სა­დაც ახლა ვმუ­შა­ობ. თქვე­ნი მეშ­ვე­ო­ბით, მას ამ საქ­მის­თვის კი­დევ ერთხელ გა­და­ვუხ­დი მად­ლო­ბას. ის ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რია და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მისი სა­ხით მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზი მო­მევ­ლი­ნა. ასე უან­გა­როდ არა­ვინ არა­ვის ეხ­მა­რე­ბა...

- რო­გორ ფიქ­რობ, მის­გან ასე­თი ყუ­რა­დღე­ბა რით და­იმ­სა­ხუ­რე?

- ჩემი ტოლი შვი­ლი ჰყავს და იფიქ­რა, - ჩემს შვილს მსგავ­სი პრობ­ლე­მა რომ ჰქო­ნო­და, ალ­ბათ ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­დე­ბო­და, ვი­ღაც დახ­მა­რე­ბის ხელს თუ გა­უწ­ვდი­დაო. ქე­თის­თან დე­დაშ­ვი­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს.

- მე­ო­რე დედა გი­პო­ვია...

- ასეა. მე მიყ­ვარს დე­და­ჩე­მი და მიყ­ვარს ქეთი, რო­მელ­მაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში უდი­დე­სი როლი ითა­მა­შა. მისი წყა­ლო­ბით, მაქვს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მინ­დო­და, რა­ზეც ვოც­ნე­ბობ­დი... ცოტა ხნის წინ, სა­სა­ცი­ლო ამ­ბა­ვი შე­მემ­თხვა: მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, კა­ფე­ში ვი­ყა­ვი, სა­დაც ორი გოგო შე­მო­ვი­და. ისი­ნი ჩემი მე­გობ­რე­ბის მე­გობ­რე­ბი აღ­მოჩ­ნდნენ. სა­უბ­რი­სას ერთ-ერ­თმა გო­გომ იკი­თხა, - სტი­ლისტ მი­შას­თან მინ­და მის­ვლა. ამ­ბო­ბენ, რომ გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ტი­პია და მისი ნო­მე­რი ხომ არ იცი­თო? უთხრეს, - ეს არის მი­შაო (იღი­მის)... ვიდ­რე გა­მიც­ნო­ბენ, ადა­მი­ა­ნებს ჰგო­ნი­ათ, რომ ჩემ­თან მხო­ლოდ "ზვეზ­დე­ბი" და­დი­ან. არა­და, ასე არ არის: ჩემ­თვის ყვე­ლა ქალი "ზვეზ­დაა"...

- ამ­დე­ნი კლი­ენ­ტის მომ­სა­ხუ­რე­ბას რო­გორ აუ­დი­ხარ?

- სწო­რად შედ­გე­ნი­ლი გან­რი­გის წყა­ლო­ბით მუ­შა­ო­ბა მი­ად­ვილ­დე­ბა. ჩემ­თან მოს­ვლის მსურ­ვე­ლე­ბი სი­ა­ში წი­ნას­წარ ეწე­რე­ბი­ან. და კი­დევ, გა­მო­რი­ცხუ­ლია, ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის გამო უც­ნო­ბი კლი­ენ­ტის მომ­სა­ხუ­რე­ბა მი­ვა­ტო­ვო ან დრო­ე­ბით გა­დავ­დო.

- ბედ­ნი­ე­რი კაცი ხარ, ამ­დენ ცნო­ბილ და უც­ნობ ქალ­ბა­ტონ­თან რომ გაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, არა?

- ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლა­ფერს იყი­დის, მაგ­რამ ხალ­ხის სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რულს - ვე­რას­დროს. ეს ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი რამ არის, რი­თაც ბედ­ნი­ე­რი ვარ.

- ერთხელ ჰო­ლი­ვუ­დის ვარ­სკვლავს - შე­რონ სტო­უნ­საც კი მო­ემ­სა­ხუ­რე, რო­დე­საც ის სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და...

- ჰო. ერთხელ და­მი­რე­კეს და და­მი­ბა­რეს "რე­დი­სონ­ში", სა­დაც შე­რო­ნი იყო და­ბი­ნა­ვე­ბუ­ლი. მის ნო­მერ­ში შეს­ვლა ჩემ­თვის ისე­თი მო­უ­ლოდ­ნე­ლი რამ იყო, რომ სა­ოც­რად ავ­ღელ­დი. თან, ისე სწრა­ფად მო­მიხ­და სას­ტუმ­რო­ში წას­ვლა, რომ ფენი სა­ლონ­ში დამ­რჩა... შე­რო­ნი ხა­ლათ­ში იყო გა­მო­წყო­ბი­ლი და ბრი­ლი­ან­ტის ულა­მა­ზე­სი სამ­კა­უ­ლი ეკე­თა. ჰოდა, სწო­რედ მა­შინ, სუ­რა­თი გა­და­ვუ­ღე. ვიდ­რე ის თავს იბან­და, მე სა­ლონ­ში დავ­რე­კე, - ფენი მო­მი­ტა­ნეთ-მეთ­ქი. დროს, რაც შე­იძ­ლე­ბო­და, ვწე­ლავ­დი: ჯერ თმა პირ­სა­ხო­ცით შე­ვუმშრა­ლე, მერე თავ­ზე მა­სა­ჟი გა­ვუ­კე­თე და ამა­სო­ბა­ში, ფე­ნიც მო­მი­ტა­ნეს... მერე სამი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მას­თან ნო­მერ­ში დავ­დი­ო­დი და კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩა­მოგ­ვი­ყა­ლიბ­და...

- რო­გო­რე­ბი არი­ან შენი კლი­ენ­ტი ქარ­თვე­ლი "ვარ­სკვლა­ვე­ბი"? ხომ არ ჭირ­ვე­უ­ლო­ბენ?

- ისი­ნი კარ­გე­ბი და ბევ­რად კომ­ფორ­ტუ­ლე­ბი არი­ან, ვიდ­რე ეს ვინ­მეს წარ­მო­უდ­გე­ნია, ამას­თან - პო­ზი­ტი­უ­რე­ბი და არა­ამ­ბი­ცი­უ­რე­ბიც.

- შენ მათი ცხოვ­რე­ბის "კუ­ლი­სებ­ში" გი­წევს ყოფ­ნა...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) მათ არა მარ­ტო ცხოვ­რე­ბის "კუ­ლი­სებ­ში" ვხვდე­ბი, რე­ა­ლუ­რი კუ­ლი­სე­ბი­და­ნაც ვაკ­ვირ­დე­ბი, რად­გა­ნაც მათ კონ­ცერტსა და ამა თუ იმ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზეც მი­წევს ყოფ­ნა... მათ შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი ვიცი. ძა­ლი­ან მენ­დო­ბი­ან, მათ მეც ვენ­დო­ბი და ურ­თი­ერ­თო­ბას სა­ლო­ნის გა­რე­თაც ვაგ­რძე­ლებთ. მგო­ნი, ჩემ გარ­და არც ერთი პა­რიკ­მა­ხე­რი არ და­დის თა­ვის კლი­ენ­ტებ­თან ერ­თად "პა­ეზდ­კა­ში". მე კი მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან და ხან სად მივ­დი­ვარ, ხან - სად. მა­გა­ლი­თად, ცოტა ხნის წინ, მე და ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი პა­რიზ­ში ვი­ყა­ვით და კი­დევ ვგეგ­მავთ წას­ვლას...

- რო­გორც ვიცი, შენ­თან და­დი­ან: სოფო ნი­ჟა­რა­ძე, ია ფა­რუ­ლა­ვა, ქრის­ტი­ნე იმე­და­ძე, ლელა წურ­წუ­მია, ნინი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი...

- მე და ია ფა­რუ­ლა­ვა თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლია. არას­დროს თა­მა­შობს - რა­საც ფიქ­რობს, იმას ამ­ბობს. ხან­და­ხან ძა­ლი­ან ენამ­წა­რეა, მაგ­რამ ამა­ვე დროს, არის ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლოც. მოკ­ლედ, "გიჟი" ქა­ლია, რა! ისე, ნინი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი ახ­სე­ნე და გე­ტყვი, რომ ის გუ­ში­ნაც იყო ჩემ­თან, თმა შევ­ჭე­რი...

- ბოლო დროს ნი­ნის გარ­შე­მო ატე­ხილ ამ­ბავ­ზე რას გვე­ტყვი?

- ეს მისი პი­რა­დი საქ­მეა და მე არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, ჩემი სა­ლა­პა­რა­კო თემა არ არის, მაგ­რამ ერთს ვი­ტყვი: ნამ­დვი­ლი კაცი, ვის­გა­ნაც ცოლი შვილს ელო­დე­ბა, ისე არ უნდა ლა­პა­რა­კობ­დეს, რო­გორც ირაკ­ლიმ ილა­პა­რა­კა. ამას კა­ცურ საქ­ცი­ე­ლად არ მი­ვიჩ­ნევ! სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იმ რთულ პე­რი­ოდ­ში ნი­ნის მი­მართ ხალ­ხის­გან პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბი­ლე­ბა ორ­მა­გად წა­მო­ვი­და, რად­გა­ნაც ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი გან­ცხა­დე­ბაც არ გა­ა­კე­თა. ის ღირ­სე­უ­ლად შეხ­ვდა ამ ამ­ბავს. ღირ­სე­უ­ლი დე­დაა და ძა­ლი­ან კარ­გად გრძნობს თავს. რაც მთა­ვა­რია, ჰყავს ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ელე­ნე და ყვე­ლა­ფე­რი წინ აქვს...

- ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­ზე რას იტყვი?

- ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი­დან ჩემი კლი­ენ­ტია თინა ხი­და­შე­ლი. ის დიდი ხა­ნია, ჩემ­თან და­დის და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, კომ­ფორ­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნია... ჩემ­თან და­დი­ო­და ვერა ქო­ბა­ლია, გიგი უგუ­ლა­ვას ცოლი - ლელა კი­ლა­ძე, დღემ­დე და­დის მა­რი­კა ვე­რუ­ლაშ­ვი­ლი, მაგ­რამ ეს არ ნიშ­ნავს იმას, რომ სამ­თავ­რო­ბო პა­რიკ­მა­ხე­რი ვარ. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, აქ მო­სულ­მა ადა­მი­ან­მა კომ­ფორ­ტუ­ლად იგ­რძნოს თავი და რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რო­მე­ლი პარ­ტი­ის წევ­რია? აპო­ლი­ტი­კუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ.

- სოფო ნი­ჟა­რა­ძე რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია?

- სოფო მარ­ჯა­ნიშ­ვილ­ზე რომ ვმუ­შა­ობ­დი, ჩემ­თან მა­შინ მო­ვი­და. მოს­კო­ვი­დან თბი­ლის­ში ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი იყო. პირ­ვე­ლად სა­ლონ­ში ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ­თან, ლელა კი­ლა­ძე­თან ერ­თად მეწ­ვია და მას მერე ვმე­გობ­რობთ. ხომ იცით, "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზეც" გავ­ყე­ვი და პრო­ექ­ტში - "ნი­ჭი­ე­რი" რომ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, მა­ში­ნაც სულ თან დავ­ყვე­ბო­დი... სოფო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. გარ­და იმი­სა, რომ ნი­ჭი­ე­რი და გა­ნათ­ლე­ბუ­ლია, კარ­გი ადა­მი­ა­ნიც არის... "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე" მის გამო ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. სოფო ნორ­ვე­გი­ა­შიც პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო, - სე­ლინ დი­ონს ეძახ­დნენ.

- ბავ­შვო­ბა­ში თუ იფიქ­რებ­დი, რომ ასე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში მო­გიხ­დე­ბო­და ცხოვ­რე­ბა?

- ამას ვე­რას­დროს ვი­ფიქ­რებ­დი. ბავ­შვო­ბა­ში ვოც­ნე­ბობ­დი მხო­ლოდ იმა­ზე, რომ სად­მე შევ­ხვედ­რო­დი თეა გვა­სა­ლი­ას, ინგა გრი­გო­ლი­ას, ია ფა­რუ­ლა­ვა­სა და ლელა წურ­წუ­მი­ას. ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მა­შინ ყვე­ლა­ზე "სთა­რე­ბი" ახ­ლო­დან მე­ნა­ხა, დღეს კი მათ­თა­ნაც ვმე­გობ­რობ. ამი­ტო­მაც, ხში­რად ვამ­ბობ ხოლ­მე: აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ი­ჯე­რო, რომ ოდეს­მე ოც­ნე­ბა აგიხ­დე­ბა. მთა­ვა­რია, ამ ყვე­ლაფ­რის რწმე­ნა გქონ­დეს. ძა­ლი­ან მინ­და, ოდეს­მე მეც შევ­ძლო სხვე­ბის დახ­მა­რე­ბა ისე უან­გა­როდ, რო­გორც თა­ვის დრო­ზე მე ამო­მიდ­გნენ მხარ­ში...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)