"თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში ცუ­დად ვიქ­ცე­ო­დი, არ ვსწავ­ლობ­დი. ისე, მა­შინ სწავ­ლით თავს არც არა­ვინ იკ­ლავ­და, რად­გან ომის პე­რი­ო­დი იყო", - მი­თხრა მსა­ხი­ობ­მა ნინო მი­თა­იშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც სე­რი­ა­ლის - "შუა ქა­ლაქ­ში" წყა­ლო­ბით მარ­თლაც, ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და და ამ რუბ­რი­კა­ში მის მოწ­ვე­ვას არა­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი მთხოვ­და. ნინო სა­ოც­რად ხა­ლი­სი­ა­ნი და რაც მთა­ვა­რია, სა­ინ­ტე­რე­სოდ მო­სა­უბ­რე რეს­პონ­დენ­ტი აღ­მოჩ­ნდა...

- კლა­სე­ლებ­თან ერ­თად სკო­ლას მეც ხში­რად ვაც­დენ­დი. "შა­ტა­ლო­ზე" წა­სუ­ლე­ბი ქუ­ჩა­ში დავ­ხე­ტი­ა­ლებ­დით, ვი­ნა­ი­დან მა­შინ არც კა­ფე­ში სი­ა­რუ­ლის ფუ­ფუ­ნე­ბა გვქონ­და და კი­ნო­თე­ატ­რებ­შიც არა­ფერს უჩ­ვე­ნებ­დნენ. იმ პე­რი­ოდ­ში სა­ოც­რად ჩაც­მუ­ლი დავ­დი­ო­დი: მეც­ვა და­ახ­ლო­ე­ბით 8 ზო­მით დიდი მა­მა­კა­ცის პე­რან­გი, ას­ხმუ­ლი მქონ­და ბევ­რი ტყა­ვის ზო­ნა­რი, რა­ღაც ძა­ფე­ბი; მეც­ვა და­ხე­უ­ლი ჯინ­სის შარ­ვა­ლი, უამ­რა­ვი წარ­წე­რით და კა­ცის დიდი ფეხ­საც­მე­ლი, რო­მე­ლიც 2 ზო­მით მა­ინც იყო დიდი. ჩემი ზო­მის სა­სურ­ველ ფეხ­საც­მელს ვერ ვშო­უ­ლობ­დი და აბა, რა მექ­ნა?! მინ­დო­და უხე­ში, სამ­ხედ­რო სტი­ლის ფეხ­საც­მე­ლი, უხე­ში ცხვი­რით... მქონ­და სურ­ვი­ლი, თმა წით­ლად შე­მე­ღე­ბა. დედა მეხ­ვე­წე­ბო­და, - ეს არ გა­ა­კე­თოო. ჰოდა, ხომ იცი, როცა გე­უბ­ნე­ბი­ან, ეს არ გა­ა­კე­თოო, პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა გიჩ­ნდე­ბა და იმ რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბის სურ­ვი­ლი გიმ­ძაფ­რდე­ბა. ბო­ლოს დე­დამ მი­თხრა: წით­ლად - არა, მაგ­რამ სხვა ფრად შე­ი­ღე­ბეო. წა­მიყ­ვა­ნა უნი­ვერ­მა­ღის ძველ შე­ნო­ბა­ში, სა­დაც სა­ღე­ბა­ვი ვი­ყი­დეთ, რო­მე­ლიც სა­კუ­თა­რი ხე­ლით წა­მის­ვა. მერე აღ­მოჩ­ნდა, რომ სა­ღე­ბა­ვი კი არა, გა­მა­ღი­ა­ვე­ბე­ლი გვი­ყი­დია: წას­მა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არ ჰქონ­და, თმას ფერი რომ შე­ეც­ვა­ლა. დე­დამ ხელი წა­მავ­ლო ქე­ჩო­ში და თავი სას­წრა­ფოდ და­მა­ბა­ნი­ნა. როცა თმა გაშ­რა, აღ­მოჩ­ნდა, რომ "რიჟა" გავ­ხდი, შავი წარ­ბე­ბით (იღი­მის).

- შენი უც­ნა­უ­რი ჩაც­მუ­ლო­ბა რით იყო გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი - ეს იყო ერ­თგვა­რი პრო­ტეს­ტი რა­ღა­ცის ან ვი­ღა­ცის მი­მართ თუ უბ­რა­ლოდ ცდი­ლობ­დი, შენი იმი­ჯით თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყა­ვი?

- ამა­ზე არ დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ... იმ პე­რი­ოდ­ში ვუს­მენ­დი მძი­მე როკს და ალ­ბათ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ამი­თაც იყო გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა, ეს ერ­თგვა­რი პრო­ტეს­ტიც იყო. დედა ხში­რად მე­უბ­ნე­ბო­და: არ გიხ­დე­ბა, ამ­ხე­ლა ფეხ­საც­მე­ლი რომ გაც­ვია, ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ხარ და გა­მა­ხინ­ჯებ­სო, მაგ­რამ მის ნათ­ქვამს ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დი...

- შენს შვილ­საც ხომ არ მოს­წონს დიდი ზო­მის სა­მო­სი?

- ელე­ნე ჯერ 12 წლის არის და ერთ-ორ წე­ლი­წად­ში შე­იძ­ლე­ბა, მა­საც მო­უნ­დეს რა­ღაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლის ჩაც­მა. ახლა კი მოს­წონს ყვე­ლა­ფე­რი ვარ­დის­ფე­რი... თუმ­ცა, არა, მა­საც ახა­სი­ა­თებს რა­ღაც ისე­თი, რაც არ მეს­მის. მა­გა­ლი­თად, მოს­წონს გაშ­ლი­ლი თმის ტა­რე­ბა, მე კი მომ­წონს, როცა აწე­უ­ლი აქვს. ვე­უბ­ნე­ბი: სახე გა­მო­ა­ჩი­ნე, ლა­მა­ზი ნაკ­ვთე­ბი გაქვს-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ მი­ჯე­რებს. კი­დევ, ის და მისი მე­გობ­რე­ბი პა­პა­ნა­ქე­ბა სი­ცხე­ში გრძელ­სა­ხე­ლო­ი­ან ჟა­კეტს იც­ვა­მენ. ვე­უბ­ნე­ბი: გა­ი­ხა­დეთ, რად გინ­დათ ამ სი­ცხე­ში ეს რომ გაც­ვი­ათ-მეთ­ქი?.. მოკ­ლედ, ამა­თაც აქვთ თა­ვი­ან­თი სტი­ლი.

- როკი ვინ შე­გაყ­ვა­რა?

- მახ­სოვს, ჩემი და (ის ჩემ­ზე რამ­დე­ნი­მე წლით უფ­რო­სია) მე­გობ­რებ­თან ერ­თად "ფინკ ფლო­იდს" უს­მენ­და. მათი მუ­სი­კა მეც მო­მე­წო­ნა. მერე მო­ვუს­მი­ნე "ფარ­ფლებს". ეტყო­ბა, ამ ორმა ჯგუფ­მა ჩემ­ზე გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა და როკი შე­მაყ­ვა­რა.

- ანუ რო­კე­რე­ბის ფანი იყა­ვი?

- იცი, რა, მყავ­და საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი, მუ­სი­კო­სე­ბი, ჯგუ­ფე­ბი, მაგ­რამ არას­დროს არა­ვის ფანი არ ვყო­ფილ­ვარ.

- სა­მა­გი­ე­როდ, ვიცი, რომ შენ გყავს ფა­ნე­ბი...

- (იღი­მის) ასეა.

- მათ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- მათ შო­რის არი­ან ისე­თე­ბი, რომ­ლებ­თა­ნაც ხში­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს და არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც იშ­ვი­ა­თად მეხ­მი­ა­ნე­ბი­ან. ვცდი­ლობ, მათ არ ვა­წყე­ნი­ნო, რად­გან ვიცი, ისი­ნი ჩემი ერ­თგუ­ლე­ბი არი­ან. ვცდი­ლობ, ყვე­ლას მაქ­სი­მა­ლუ­რად მი­ვაქ­ციო ყუ­რა­დღე­ბა...

- ბავ­შვო­ბა­ში წარ­მოდ­გე­ნე­ბის გა­მარ­თვას ხომ არ ცდი­ლობ­დი?

- "სპექ­ტაკ­ლო­ბა­ნა" არას­დროს მი­თა­მა­შია, სა­მა­გი­ე­როდ, ვთა­მა­შობ­დი "მე­ფო­ბა­ნას". შუა ოთახ­ში ია­რუ­სე­ბად ვდგამ­დი სკა­მებს - ჯერ დიდს, მერე ცოტა პა­ტა­რას, მერე კი­დევ უფრო პა­ტა­რას... მერე ტან­ზე შარ­ფებს ვიხ­ვევ­დი და ამ სკა­მებ­ზე მივ­ფო­ფხავ­დი. მოკ­ლედ, შუა ოთახ­ში, "ამაღ­ლე­ბულ ად­გი­ლას" ვი­ჯე­ქი, დედა კი ჩემი მო­ახ­ლე იყო. ვე­უბ­ნე­ბო­დი: ეს მო­მი­ტა­ნე, ის მო­მი­ტა­ნე-მეთ­ქი და მა­საც არ ეზა­რე­ბო­და ჩემი მომ­სა­ხუ­რე­ბა... სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ტე­ლე­რა­დი­ოჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ზე ვა­პი­რებ­დი ჩა­ბა­რე­ბას. იმ გიმ­ნა­ზი­ა­ში, სა­დაც ვსწავ­ლობ­დი, იყო სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტე­ტი, სა­დაც ჩემი მე­გობ­რე­ბი სწავ­ლობ­დნენ. ისი­ნი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: შენ აუ­ცი­ლებ­ლად, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში უნდა ჩა­ა­ბა­როო. მე კი მათ ვპა­სუ­ხობ­დი: კარ­გით, ხალ­ხო, რა სი­სუ­ლე­ლეა-მეთ­ქი. ერთხე­ლაც, ჩემს მე­გობ­რებს მის­ცეს და­ვა­ლე­ბა, მო­ემ­ზა­დე­ბი­ნათ რა­ღაც ეტი­უ­დი. ბავ­შვებ­მა მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მთხო­ვეს. მარ­ტი­ვი, ბა­ნა­ლუ­რი სცე­ნა­რი ჰქონ­დათ. ჩემ­თვის პარტნი­ო­რო­ბა დღეს უკვე ცნო­ბილ რე­ჟი­სორს - გი­ორ­გი ქან­თა­რი­ას უნდა გა­ე­წია. მას ჩემ­თვის უნდა და­ეყ­ვი­რა, რა­ღაც უხე­შად უნდა ეთ­ქვა და მერე და­ერ­ტყა. გი­ორ­გი მო­რი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო და "სა­ცემ­რად" ვე­რაფ­რით გა­მი­მე­ტა. მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან გავ­წვალ­დით. სხვებ­თან ერ­თად, მეც ვა­ქე­ზებ­დი: მიდი, გი­ორ­გი, და­მარ­ტყი-მეთ­ქი, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მო­ვი­და. ბო­ლოს, გა­და­წყდა, რომ ამ ეტი­უ­დის რე­ჟი­სორს როლი თა­ვად უნდა მო­ერ­გო. ჰოდა, რე­პე­ტი­ცია რომ და­ვი­წყეთ, მან ისე მიყ­ვი­რა და ისე გა­მო­ი­წია ჩემს "სა­ცემ­რად", რომ შევ­შინ­დი და გამ­წა­რე­ბუ­ლი გა­ვი­ქე­ცი დე­რეფ­ნის­კენ. ბავ­შვე­ბი უკან და­მე­დევ­ნენ, - გა­ჩერ­დი, რას აკე­თე­ბო? მე კი, შე­ში­ნე­ბულ­მა, კარ­გა დიდი მან­ძი­ლი გა­ვირ­ბი­ნე...

- ეს ყვე­ლა­ფე­რი რით დამ­თავ­რდა?

- მერე, როცა ჩემ­მა ტვინ­მა "გა­და­ხარ­შა", რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი თა­მა­ში იყო, ცხა­დია, შევ­ჩერ­დი და უკან მივ­ბრუნ­დი.

- მშობ­ლე­ბი მკაც­რად გზრდიდ­ნენ? თუ გა­კონ­ტრო­ლებ­დნენ?

- ჩხუ­ბით არ მე­ჩხუ­ბე­ბოდ­ნენ. მე და დე­დას იცით, რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და? - თვა­ლებ­ში რომ შე­მომ­ხე­დავ­და, უკვე ვხვდე­ბო­დი, რომ რა­ღაც და­ვა­შა­ვე და იმა­საც ვხვდე­ბო­დი, რა უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა ამ და­ნა­შა­უ­ლის გა­მო­სას­ყი­დად. რაც შე­ე­ხე­ბა აკ­რძალ­ვებს: მახ­სოვს, 16 წლის რომ ვი­ყა­ვი, ჩემი თა­ნა­ტო­ლე­ბი ზღვა­ზე და­სას­ვე­ნებ­ლად მშობ­ლე­ბის გა­რე­შე მი­დი­ოდ­ნენ, მე კი ამის უფ­ლე­ბას არ მაძ­ლევ­დნენ.

- მერე, ეს სურ­ვი­ლი რო­დის და­იკ­მა­ყო­ფი­ლე?

- მშობ­ლე­ბის გა­რე­შე ზღვა­ზე მხო­ლოდ მას მერე წა­ვე­დი, რაც და­ვო­ჯახ­დი - მა­შინ გვერ­დით მე­უღ­ლე მახ­ლდა. მარ­ტო კი და­სას­ვე­ნებ­ლად რამ­დე­ნი­მე წლის წინ წა­ვე­დი ანუ ძა­ლი­ან გვი­ან ამიხ­და ოც­ნე­ბა... მახ­სოვს, თუ ჩემი კლა­სე­ლე­ბი ვინ­მეს ოჯახ­ში იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ, მე ან არ მიშ­ვებ­დნენ, ან აუ­ცი­ლებ­ლად დროს მი­ნიშ­ნავ­დნენ: ამა და ამ დროს მოდი სახ­ლშიო.

- თუ დათ­ქმულ დროს გა­და­ა­ჭარ­ბებ­დი, რა მოხ­დე­ბო­და?

- რა მოხ­დე­ბო­და, არ ვიცი, რად­გან შინ ყო­ველ­თვის დათ­ქმულ დროს მივ­დი­ო­დი.

- მშობ­ლე­ბი შენს პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ში არ ჩა­რე­უ­ლან?

- პი­რი­ქით, დედა ყვე­ლა­ფერ­ში ხელს მი­წყობ­და, უბ­რა­ლოდ, მკი­თხა: დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ხარ, რომ ეს პრო­ფე­სია გინ­დაო? - კი-მეთ­ქი, - რომ ვუ­თხა­რი, აღა­რა­ფე­რი აუკ­რძა­ლავს.

- როცა პირ­ვე­ლად სცე­ნა­ზე გნა­ხა, რო­გო­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და?

- ეს არ მახ­სოვს და ვფიქ­რობ, ამას არ­სე­ბი­თი მნიშ­ვნე­ლო­ბაც არ აქვს. დედა ჩემს თი­თო­ე­ულ სპექ­ტაკლს რამ­დენ­ჯერ­მე ეს­წრე­ბა: პირ­ვე­ლად, წარ­მოდ­გე­ნის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ თე­ატ­რი­დან გა­სულს არც ახ­სოვს, სცე­ნა­ზე რა ხდე­ბო­და. ამ დროს ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობს და ჩემი და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე ტი­რის; აი, მე­ო­რედ, მე­სა­მედ კი იმა­ვე წარ­მოდ­გე­ნის სა­ნა­ხა­ვად იმის­თვის მო­დის, რომ სპექ­ტაკლს უყუ­როს და აღიქ­ვას, რა ხდე­ბა რე­ა­ლუ­რად, რო­გორ ვი­თა­მა­შე. ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია. სი­მარ­თლე გი­თხრა, მრცხვე­ნო­და, სპექ­ტაკ­ლის სა­ნა­ხა­ვად მო­სუ­ლი ტი­რილს რომ იწყებ­და, მაგ­რამ ამას წი­ნათ ასე­თი რამ გა­დამ­ხდა: ელე­ნე - ჩემი შვი­ლი სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის სტუ­დი­ა­ში და­დი­ო­და და ღია გაკ­ვე­თილ­ზე ჩვენც მიგ­ვიწ­ვი­ეს. სცე­ნა­ზე რომ გა­მო­ვი­და, ავ­ტირ­დი. მა­შინ დე­დამ მი­თხრა: აი, ხომ ხე­დავ, შენც ისე­თი­ვე რე­აქ­ცია გაქვს სცე­ნა­ზე შვი­ლის და­ნახ­ვი­სას, რო­გო­რიც მე, როცა სცე­ნა­ზე გხე­და­ვო.

- "შა­ტა­ლოს" მოყ­ვა­რუ­ლი რომ იყა­ვი, ეს ალ­ბათ არ გიშ­ლი­და ხელს იმა­ში, რომ რა­ღაც სა­გა­ნი მა­ინც, კარ­გად გეს­წავ­ლა...

- არა, იმ პე­რი­ოდ­ში მარ­თლა არც ერთი სა­გა­ნი არ მიყ­ვარ­და და არც მხატ­ვრუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვით ვიკ­ლავ­დი თავს.

- რა­ი­მე ჰობი თუ გქონ­და?

- კი, მო­ნე­ტებს ვაგ­რო­ვებ­დი. კი­დევ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და თხი­ლა­მუ­რე­ბით სრი­ა­ლი. ერთი პე­რი­ო­დი სპორ­ტულ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, რო­მე­ლიც 11 თუ 12 წლის ასაკ­ში და­ვამ­თავ­რე. მას მერე თხი­ლა­მუ­რებ­ზე კარ­გა ხანს არ დავ­მდგარ­ვარ. ინ­სტი­ტუ­ტში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, მხო­ლოდ იმ წელს წა­ვე­დი გუ­და­ურ­ში. მე­გო­ნა, თხი­ლა­მუ­რებ­ზე ვე­ღარ დავ­დგე­ბო­დი, მაგ­რამ დავ­დე­ქი თუ არა, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მახ­სენ­და და ვი­სი­ა­მოვ­ნე... სკო­ლის პე­რი­ო­დი ცუ­დად მახ­სოვს. ყო­ვე­ლი დილა მე­ზი­ზღე­ბო­და, რად­გან უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი იქ, სა­დაც გაკ­ვე­თი­ლი ხან ტარ­დე­ბო­და, ხან - არა, ზამ­თარ­ში გვცი­ო­და და ა.შ. ჩვენ სო­ლო­ლაკ­ში ვცხოვ­რობ­დით. ერთხელ, სკო­ლა­ში მივ­დი­ო­დი, როცა ტა­ბი­ძის ქუ­ჩა­ზე ფეხ­საც­მელ­ში წყა­ლი შე­მი­ვი­და. ეს პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა არ იყო, როცა ფეხი გა­მე­ყი­ნა, მაგ­რამ იმ დღეს "გა­და­მე­კე­ტა", უკან გავ­ბრუნ­დი და შინ მი­სულ­მა გან­ვა­ცხა­დე: სკო­ლა­ში აღარ წა­ვალ-მეთ­ქი! ახალ თა­ო­ბას უამ­რა­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბა აქვს ცოდ­ნის, ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­სა­ღე­ბად, მა­შინ კი სრუ­ლი ვა­კუ­უ­მი, სიბ­ნე­ლე იყო.

- მა­შინ თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბი რო­გორ ბი­ჭებს მი­იჩ­ნევ­დით "მა­გარ ტი­პე­ბად"?

- "კარგ ბიჭს" აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ჰქო­ნო­და ოდ­ნავ გრძე­ლი თმა, უნდა სცმო­და ჩვენ­ნა­ი­რი დიდი ზო­მის "კლე­ჩა­ტი" პე­რან­გი და უნდა ყო­ფი­ლი­ყო მუ­სი­კო­სი.

- კა­ი­ფის მოყ­ვა­რუ­ლე­ბი არ მოგ­წონ­და?

- ნარ­კო­ტი­კი და ნარ­კო­მა­ნე­ბი რომ არ­სე­ბობ­დნენ, ჩემ­და სამ­წუ­ხა­როდ თუ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ძა­ლი­ან გვი­ან - 16-17 წლის ასაკ­ში გა­ვი­გე... მა­ნამ­დე მხო­ლოდ ის ვი­ცო­დი, რომ არ­სე­ბობ­და ისე­თი წა­მა­ლი, რო­მე­ლიც ადა­მი­ანს ენერ­გი­ას მა­ტებ­და. ვოც­ნე­ბობ­დი ამ წამ­ლის შოვ­ნა­ზე და ვამ­ბობ­დი: ის რომ მა­შოვ­ნი­ნა და და­მა­ლე­ვი­ნა, დე­დას გა­ვა­ხა­რებ­დი, სახ­ლს ად­ვი­ლად და­ვა­ლა­გებ­დი-მეთ­ქი (იღი­მის).

- მერე, იშო­ვე სა­სურ­ვე­ლი წა­მა­ლი?

- არა, რა თქმა უნდა, ვერ ვი­შო­ვე...

- ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი გა­იხ­სე­ნე...

- პირ­ვე­ლად ბაღ­ში "შე­მიყ­ვარ­და". მას გი­ორ­გი ერ­ქვა და ზედა კბი­ლე­ბი არ ჰქონ­და, მხო­ლოდ ღო­ჯე­ბი ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ძა­ლი­ან მომ­წონ­და... მერე, სკო­ლის ასაკ­ში პა­ტარ-პა­ტა­რა გა­ტა­ცე­ბე­ბი მქონ­და, მაგ­რამ სე­რი­ო­ზუ­ლად არა­ვინ მყვა­რე­ბია. ვინც შე­მიყ­ვარ­და, მას ცო­ლად გავ­ყე­ვი და დღემ­დე ერ­თად ვართ...

- აბე­ზარ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს რო­გორ იგე­რი­ებ­დი? ამის­თვის შე­ნე­უ­ლი მე­თო­დი თუ გქონ­და?

- ასე­თი ბი­ჭე­ბი თა­ვი­დან რომ მო­მე­შო­რე­ბი­ნა, ცუდ რა­ღა­ცებს ვა­კე­თებ­დი, უზ­ნე­ოდ ვიქ­ცე­ო­დი. მა­გა­ლი­თად: ცხვირს ხმა­მაღ­ლა ვი­ხო­ცავ­დი, წყლის და­ლე­ვი­სას სა­ში­ნელ ხმას გა­მოვ­ცემ­დი და ა.შ. ამ მე­თო­დე­ბით მათი შე­ში­ნე­ბა ხან გა­მომ­დი­ო­და, ხან - არა.

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბა ბევ­რს არ მოს­წონს და მე­რეც, უკვე ზრდას­რუ­ლე­ბი ძველ ფო­ტო­ებს ხე­ვენ...

- მეც არ მომ­წონ­და სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბა და ვამ­ბობ­დი, - პლას­ტი­კუ­რი ოპე­რა­ცია უნდა გა­ვი­კე­თო-მეთ­ქი. მინ­დო­და ცხვი­რის, თვა­ლის, ტუ­ჩის ფორ­მის შეც­ვლა; მსურ­და სხვა ფე­რის თმა მქო­ნო­და. ერთი პე­რი­ო­დი ამო­ვი­ჩე­მე, - ქერა უნდა გავ­ხდე-მეთ­ქი, მერე წი­თელ თმა­ზე გა­და­ვი­რიე... ახლა ჩემს შვილ­საც არ აკ­მა­ყო­ფი­ლებს სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ღა­ცე­ბი და ამა­ზე ვბრა­ზობ, მაგ­რამ მერე მის ასაკ­ში სა­კუ­თა­რი თავი მახ­სენ­დე­ბა და ვწყნარ­დე­ბი. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, იმა­საც ვამ­ბობ­დი, დიდი ყუ­რე­ბი მაქვს-მეთ­ქი და ამ ნაკ­ლის და­ფარ­ვას თმის მეშ­ვე­ო­ბით ვცდი­ლობ­დი... ახლა, როცა მა­შინ­დელ ფო­ტო­ებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ, მათი და­ხე­ვის სურ­ვი­ლი კი არ მიჩ­ნდე­ბა, არა­მედ ბევ­რს ვი­ცი­ნი. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ მე და ჩემ­მა ერ­თმა მე­გო­ბარ­მა ძვე­ლი ფოტო აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ. ერ­თმა­ნე­თის­გან გა­რეგ­ნუ­ლად რა­დი­კა­ლუ­რად გან­ვსხვავ­დე­ბით, მაგ­რამ იმ კონ­კრე­ტულ სუ­რათ­ზე ერ­თურთს სა­ოც­რად ვგა­ვართ: ორი­ვე გამ­ხდა­რი ვი­ყა­ვით, ერ­თნა­ი­რი ჩაც­მის სტი­ლი და "ჩოლ­კა" გვქონ­და. მახ­სოვს, დედა ყო­ველ­თვის მიკ­რძა­ლავ­და "ჩოლ­კის" შეჭ­რას. მე ჩუ­მად ვიჭ­რი­დი და მერე ბო­ლო­ებს ვიწ­ვავ­დი სან­თლით, რომ სათ­ქმე­ლი მქო­ნო­და, - შემ­თხვე­ვით შე­მეტ­რუ­სა-მეთ­ქი. დედა ალ­ბათ ხვდე­ბო­და, რომ რა­ღა­ცას ვმა­ი­მუ­ნობ­დი, მაგ­რამ არა­ფერს მე­უბ­ნე­ბო­და. ჰოდა, ნელ-ნელა სა­ო­ცა­რი "ჩოლ­კა" და­ვი­ყე­ნე. ჩემს მე­გო­ბარ­საც ასე­თი­ვე ვარ­ცხნი­ლო­ბა ჰქონ­და და იმ ფო­ტო­ზე ნეს­ვებს ვგა­ვართ (იცი­ნის). ჩემს ად­გი­ლას, ბევ­რი იმ სუ­რათს გა­ა­ნად­გუ­რებ­და, მე კი ასე­თი სურ­ვი­ლი არ გამ­ჩე­ნია, პი­რი­ქით - მისი წყა­ლო­ბით ბევ­რი ვი­ხა­ლი­სე...

- გო­გო­ნებს ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ შუ­რის მო­მენ­ტი თუ გქონ­დათ, ერ­თმა­ნეთ­ზე ჭო­რა­ო­ბის გამო ჩხუ­ბი ხომ არ მოგ­სვლი­ათ?

- სკო­ლის მე­გობ­რე­ბი კი ვჩხუ­ბობ­დით ხოლ­მე, მაგ­რამ არა იმი­ტომ, რომ ერ­თმა­ნე­თის რა­ღაც გვშურ­და. უბ­რა­ლოდ, რა­ღაც სი­სუ­ლე­ლე­ზე ვკა­მა­თობ­დით, მაგ­რამ მერე ერ­თმა­ნეთს ისევ ვუ­რიგ­დე­ბო­დით. ახლა გა­მახ­სენ­და კლა­სე­ლი გო­გო­ნა, რო­მელ­თა­ნაც გა­მუდ­მე­ბით ვქიშ­პობ­დი, ორი­ვეს ლი­დე­რო­ბა გვინ­დო­და. ის ძა­ლი­ან კარ­გი გოგო იყო, მაგ­რამ მა­ინც გვქონ­და კონ­ფლიქ­ტი. ერთხელ ჩვენ­მა კლა­სელ­მა ბიჭ­მა მას აწყე­ნი­ნა. მის წი­ნა­აღ­მდეგ გა­ვერ­თი­ან­დით, სხვა გო­გო­ნე­ბიც მხარ­ში ამოგ­ვიდ­გნენ და ვცე­მეთ, წიგ­ნე­ბიც და­ვუ­ხი­ეთ. სა­ბო­ლო­ოდ, ის ბიჭი სხვა სკო­ლა­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს.

- პე­და­გო­გებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და?

- ნორ­მა­ლუ­რი. ხომ იცი, ყვე­ლა სკო­ლა­ში არის ერთი მას­წავ­ლე­ბე­ლი მა­ინც, რო­მე­ლიც მკაც­რი ადა­მი­ა­ნის იმი­ჯით სარ­გებ­ლობს. ჩვენც გვყავ­და ერთი ასე­თი პე­და­გო­გი, რო­მე­ლიც არ მიყ­ვარ­და. ის ბი­ჭებს სცემ­და, "ბა­კებს" ახევ­და. მსუ­ქა­ნი ქალი იყო და თი­თებ­ზე უამ­რა­ვი ბე­ჭე­დი ჰქონ­და ას­ხმუ­ლი. გა­უ­ქა­ნებ­და ხოლ­მე ამ სამ­კა­უ­ლით მორ­თულ-მო­კაზ­მულ ხელს ვი­ღა­ცას და ზოგს თავ­ში ურტყამ­და, ზოგს ტუჩი უს­კდე­ბო­და...

- მშობ­ლე­ბი ამას არ აპ­რო­ტეს­ტებ­დნენ?

- ვინ­მეს ეს ამ­ბა­ვი რომ გა­ეპ­რო­ტეს­ტე­ბი­ნა, და­მა­მახ­სოვ­რდე­ბო­და, მე კი მსგავ­სი არა­ფე­რი მახ­სოვს. ეტყო­ბა, მა­შინ ეს მი­ღე­ბუ­ლი წესი იყო... სა­მა­გი­ე­როდ, ძა­ლი­ან კარ­გი დამ­რი­გე­ბე­ლი გვყავ­და. ის ყვე­ლა­ფერ­ში გვერ­დით გვედ­გა.

- სკო­ლის ბან­კე­ტი გახ­სოვს?

- სკო­ლის ბან­კე­ტი ისე­თი არ გა­მოგ­ვი­ვი­და, რო­გო­რი მო­ლო­დი­ნიც გვქონ­და. მეც­ვა ნაც­რის­ფე­რი, თით­ქმის სპორ­ტუ­ლი კაბა, რო­მელ­საც კა­პი­უ­შო­ნი ჰქონ­და...

- სკო­ლის მოს­წავ­ლე მა­კი­აჟს იკე­თებ­დი?

- კი. მა­შინ იყი­დე­ბო­და ბურ­თუ­ლი­ა­ნი გამჭვირ­ვა­ლე, ბრჭყვი­ა­ლა პო­მა­და, რო­მელ­საც რა­ტომ­ღაც, თვა­ლებ­ზე ვის­ვამ­დით. კი­დევ, მთელ სა­ხეს ვი­ფა­რავ­დი რუ­მი­ა­ნით, ვი­თომ "ზა­გა­რი" მქონ­და. შინ ორი დიდი ქი­ლით ტო­ნა­ლურ კრემს ვი­ნა­ხავ­დი: ერთი ღია, მე­ო­რე კი ძა­ლი­ან მუქი იყო. მათ ერ­თმა­ნეთ­ში ვუ­რევ­დი და მერე მთელ ტან­ზე ვის­ვამ­დი. ქუ­ჩა­ში მყოფს წვი­მა თუ მო­მის­წრებ­და, შინ თავ­ქუდ­მოგ­ლე­ჯი­ლი გა­მოვრბო­დი. სხვა­თა შო­რის, ეს ტო­ნა­ლუ­რი რომ წა­მეს­ვა, აუ­ცი­ლებ­ლად მჭირ­დე­ბო­და დამ­ხმა­რე, რო­მე­ლიც სხე­ულ­ზე კრე­მის თა­ნაბ­რად გა­ნა­წი­ლე­ბა­ში და­მეხ­მა­რე­ბო­და. ჰოდა, ამ საქ­მე­ში მე­გობ­რე­ბი მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ.

- შენი აზ­რით, რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან ახა­ლი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი შენი თა­ო­ბის მო­ზარ­დე­ბის­გან?

- ესე­ნი სა­ოც­რად მი­ზან­და­სა­ხუ­ლე­ბი არი­ან და ზუს­ტად იცი­ან, რა უნ­დათ. ნელ-ნელა, ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ მი­დი­ან მიზ­ნის­კენ.

- და­ბო­ლოს, რას უსურ­ვებ ახალ თა­ო­ბას?

- ვუ­სურ­ვებ, იყ­ვნენ ძა­ლი­ან კე­თი­ლე­ბი, უყ­ვარ­დეთ ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი. და კი­დევ, ერ­თმა­ნეთს გა­უფრ­თხილ­დნენ.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)