ტან­მო­ვარ­ჯი­შე და მო­ცეკ­ვა­ვე თა­თია დო­ნა­ძე ამ­ჯე­რად სა­კუ­თარ სტილ­ზე, პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე და იმა­ზეც გვე­სა­უბ­რე­ბა, თუ რა­ტომ გა­და­ი­ფიქ­რა გა­თხო­ვე­ბა, რა­ტომ არ ეზ­რდე­ბა თმა და ა.შ. თა­თი­ამ ისიც გაგ­ვიმ­ხი­ლა, რომ ძა­ლი­ან უყ­ვარს ალ­კოჰო­ლი და ჯერ კი­დევ პა­ტა­რას უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლა ექიმ­მა: ამ ბავ­შვის­გან ისე­თი ლოთი დად­გე­ბა, არა­ფე­რი და­ათ­რობ­სო...

ვარ­ცხნი­ლო­ბა და თმის ფერი

- ჩემი თმის სტრუქ­ტუ­რა არ მი­წყობს ხელს, რომ ისე­თი ვარ­ცხნი­ლო­ბა ვა­ტა­რო, რო­გო­რიც მომ­წონს. ახლა მო­და­შია გრძე­ლი თმა, რაც ძა­ლი­ან მომ­წონს და ნერ­ვე­ბი მეშ­ლე­ბა, ასე­თი ვარ­ცხნი­ლო­ბის ტა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა რომ არ მაქვს... ისე, გრძე­ლი თმა ბავ­შვო­ბა­ში მქონ­და, მაგ­რამ არ მომ­წონ­და. რო­გორც დედა მე­უბ­ნე­ბა, საყ­ვა­რე­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, ყვე­ლა მე­ფე­რე­ბო­და და ამ­ბობ­და, - ვა­ი­მე, რა ლა­მა­ზი­აო! მერე ავიკ­ვი­ა­ტე, - მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბა მინ­და-მეთ­ქი. დე­დამ თმა შე­მაჭ­რა და მას შემ­დეგ სულ გული მწყდე­ბა, რად­გან თმა ვე­ღარ გა­ვი­ზარ­დე: 2-3 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში თმა 2 სან­ტი­მეტ­რი­თაც არ მეზ­რდე­ბა.

- თმის ხე­ლოვ­ნუ­რად დაგ­რძე­ლე­ბა არ გიც­დია?

- ეგეც ვცა­დე და როცა იმე­დი ჩა­მე­სა­ხა, მი­თხრეს, - სუს­ტი თმა გაქვს, ვერ გა­უძ­ლებ­სო. ჰოდა, სა­ლო­ნი­დან ატი­რე­ბუ­ლი გა­მო­მიშ­ვეს... თავს იმით ვიმ­შვი­დებ, რომ თმის გარ­და, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გი მაქვს (იცი­ნის).

ერთხელ, ერთ-ერთი პარ­ფი­უ­მე­რი­უ­ლი კომ­პა­ნი­ის ჩვე­ნე­ბა­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, რომ­ლის­თვი­საც 2012 წლის ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ვარ­ცხნი­ლო­ბე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში "ჩა­მო­ი­ტა­ნეს". მე ამ ჩვე­ნე­ბის­თვის თმა წით­ლად უნდა შე­მე­ღე­ბა. მა­შინ სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლით, ძა­ლი­ან მოკ­ლედ შე­ვი­ჭე­რი და წი­თე­ლი მე­ლი­რე­ბაც გა­ვი­კე­თე. მო­მე­წო­ნა, მაგ­რამ თმა უფრო მე­ტად გა­მი­ფუჭ­და. ჩემს მოკ­ლე, ალის­ფერ ვარ­ცხნი­ლო­ბას "მოა" ერ­ქვა. მგო­ნი, ძა­ლი­ან მიხ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ჩემ­თვის უჩ­ვე­უ­ლო სტი­ლი იყო, ამი­ტომ ისევ ძვე­ლი იმი­ჯი და­ვიბ­რუ­ნე.

სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- პრობ­ლე­მუ­რი სა­ხის კანი არ მაქვს. რამ­დენ­ჯე­რაც კოს­მე­ტო­ლოგ­თან მი­ვე­დი, იმ­დენ­ჯერ მი­თხრა: არა­ფე­რი გჭირ­დე­ბა, კარ­გი სა­ხის კანი გაქვს. უბ­რა­ლოდ გა­იწ­მინ­დე ხოლ­მე, ხში­რად ნუ და­ი­ბა­ნო. მა­კი­აჟს ხში­რად არ ვი­კე­თებ, რად­გან სა­ხეს ძა­ლი­ან "ამ­ძი­მებს"; როცა ვი­კე­თებ, მა­ში­ნაც, სახ­ლში მის­ვლის­თა­ნა­ვე ვი­შო­რებ - ეს იმ შემ­თხვე­ვა­შიც არ მე­ზა­რე­ბა, როცა ძა­ლი­ან მთვრა­ლი ვარ და სა­წოლს ძლივს ვაგ­ნებ (იცი­ნის). მა­კი­ა­ჟით არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ დავ­წვე­ბი... უფრო მე­ტად მკვეთ­რი მა­კი­ა­ჟი მიხ­დე­ბა. წამ­წა­მე­ბის დაგ­რძე­ლე­ბაც მომ­წონს.

ვარ­ჯი­ში, დი­ე­ტა

- რო­გორც წესი, სპორ­ტი­დან წას­ვლის შემ­დეგ, სპორ­ტსმე­ნე­ბი წო­ნა­ში 5-10 კი­ლოს იმა­ტე­ბენ, მე კი მე­ო­რე დღეს­ვე დაკ­ლე­ბა და­ვი­წყე. სა­ერ­თოდ, 19-20 წლის ასაკ­ში, ტან­მო­ვარ­ჯი­შე­ებს წო­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი გვაქვს ხოლ­მე. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა რამ­დე­ნი­მე კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში მხო­ლოდ ხი­ლით ვიკ­ვე­ბე­ბო­დი. როცა ვარ­ჯი­შობ, ვი­ტა­მი­ნე­ბი გჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ფაქ­ტობ­რი­ვად ვე­რა­ფერს იღებ, რად­გან სუქ­დე­ბი და თუ გა­სუქ­დი, რაღა გა­მო­ვა? მძი­მე­წო­ნი­ა­ნი ტან­მო­ვარ­ჯი­შე შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე სა­ერ­თოდ არ უნდა გა­ვი­დეს. უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია, თუ რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი სცე­ნა­ზე. ვიდ­რე სპორ­ტს შე­ვეშ­ვე­ბო­დი, ბოლო რამ­დე­ნი­მე თვე შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ვშიმ­ში­ლობ­დი, ყვე­ლა­ნა­ი­რი საკ­ვე­ბი მე­ნატ­რე­ბო­და და სულ ვამ­ბობ­დი, - სპორ­ტს თავს რომ და­ვა­ნე­ბებ, ბევრ შო­კო­ლადს ვი­ყი­დი და ყვე­ლას შევ­ჭამ. მერე სა­ხინ­კლე­ში წა­ვალ, აჭა­რულ ხა­ჭა­პურს მი­ვირ­თმევ-მეთ­ქი, მაგ­რამ რო­გორც კი სპორ­ტს თავი და­ვა­ნე­ბე, ჭა­მის მა­დაც და­მე­კარ­გა. არა­და, წი­ნათ ჭა­მა­ში კაცი ვერ მა­ჯო­ბებ­და...

ნამ­ზე­უ­რი

- გა­რუ­ჯვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ისე­თი "მა­ნი­ა­კი" არ ვარ, რომ ზამ­თარ­ში სო­ლა­რი­უმ­ში ვი­ა­რო. თუმ­ცა, ერთი-ორ­ჯერ სო­ლა­რი­უმ­ში მის­ვლა მეც მო­მიხ­და. ისიც იმი­ტომ, რომ ბა­თუმ­ში გა­სა­რუ­ჯად წა­სულს ამინდმა არ შე­მი­წყო ხელი; მთე­ლი კვი­რა მოღ­რუბ­ლუ­ლი იყო და დეპ­რე­სია და­მე­წყო. ჰოდა, ავ­დე­ქი და სო­ლა­რი­უმს და­ვუ­წყე ძებ­ნა. ყვე­ლა დამ­ცი­ნო­და, - ბა­თუმ­ში სო­ლა­რი­უ­მი რად გინ­დაო?.. ჯერ კი­დევ ივ­ნი­სი­დან ვცდი­ლობ, აუზ­ზე ვი­ა­რო და გა­ვირუ­ჯო, რად­გან ნამ­ზე­უ­რი მიხ­დე­ბა - სხე­ულს და სა­ხეს უფრო ლა­მა­ზად წარ­მო­ა­ჩენს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბავ­შვო­ბი­დან ცურ­ვა­ზე დავ­დი­ო­დი, წყლის მა­ინც მე­ში­ნია. ცურ­ვას ზღვის სა­ნა­პი­რო­ზე ჯდო­მა და გა­რუ­ჯვა მირ­ჩევ­ნია. ზოგ­ჯერ ბა­თუ­მი­დან ისე მოვ­დი­ვარ, რომ ზღვა­ში ფეხ­საც არ ვდგამ, მაგ­რამ ზღვის­პი­რა ქა­ლა­ქებ­ში დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ: გარ­თო­ბით, ზღვის ცქე­რით...

სა­მო­სი

- ბრენ­დე­ბი­დან "შა­ნე­ლი" მიყ­ვარს და ამ დი­ზა­ი­ნე­რის ფა­ნიც გახ­ლდით. ჩვენ ერთ დღეს ვართ და­ბა­დე­ბუ­ლე­ბი. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ამ ადა­მი­ა­ნის შე­სა­ხებ პრე­ზენ­ტა­ცი­ის გა­კე­თე­ბა მო­მიხ­და. მის ბი­ოგ­რა­ფი­ას რომ გა­ვე­ცა­ნი, მას მერე შე­მიყ­ვარ­და. ყვე­ლა ვერ მი­აღ­წევ­და ისეთ წარ­მა­ტე­ბას, რო­გორ­საც მან მი­აღ­წია. დღეს "შა­ნე­ლი" ნო­მერ პირ­ვე­ლი ბრენ­დია და ალ­ბათ, კი­დევ დიდ­ხანს იქ­ნე­ბა. შა­ნე­ლის ფრა­ზე­ბიც მომ­წონს. მისი გა­მო­ნათ­ქვა­მე­ბი­დან ერთ-ერთს გა­ვიხ­სე­ნებ: არა­სო­დეს ინა­ნო ის, რაც გა­ა­კე­თე. ინა­ნე ის, რაც არ გა­გი­კე­თე­ბი­აო. მარ­თლაც, უკვე მომ­ხდარ­ზე იტყვი: უი, ჯან­და­ბა­სო, მაგ­რამ როცა რა­მეს არ გა­ა­კე­თებ, ის უფრო გულ­და­სა­წყვე­ტია, რად­გან ფიქ­რობ - შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რად ყო­ფი­ლი­ყოო...

აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი და სამ­კა­უ­ლე­ბი

- სა­მო­სის თვა­ლი­ე­რე­ბა­ში ბევრ დროს არ ვხარ­ჯავ, მაგ­რამ სამ­კა­უ­ლე­ბი­სა და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბის დახ­ლთან შე­მიძ­ლია, დიდ­ხანს ვიდ­გე და ნივ­თებს ვუც­ქი­რო; ყვე­ლა­ფე­რი მომ­წონს და მინ­და, ყვე­ლა­ფერს ხელი მოვ­კი­დო, "წა­მოვ­ზი­დო" (იცი­ნის)...

საქ­მე

- ახლა მა­გის­ტრა­ტუ­რა (ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბა) და­ვამ­თავ­რე. ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო ყო­ფი­ლა, ქუ­ლებს რომ "აყრი" და გა­ნათ­ლე­ბის ხა­რისხს აი­მაღ­ლებ. გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, შარ­შან ცეკ­ვას თავი და­ვა­ნე­ბე. ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ისიც იყო, რომ მსურ­და, ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის­თვის მი­მე­ხე­და: 30 წლის გოგო გა­მოც­დი­ლე­ბას ჰა­ე­რი­დან ვერ მო­ი­ტან. სა­კუ­თა­რი თავი პი­ა­რის სფე­რო­ში წარ­მო­მიდ­გე­ნია, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე, ბან­კში ვმუ­შა­ობ. და კი­დევ, ერთ-ერთი ხი­ლის წვენს, რო­მე­ლიც ქარ­თულ ბა­ზარ­ზე ახ­ლა­ხან შე­მო­ვი­და, ინ­ტერ­ნეტ­რეკ­ლა­მას ვუ­კე­თებ. სა­ერ­თოდ, ჩემ­თვის მი­სა­ღებ საქ­მი­ან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბებს ყო­ველ­თვის ვთან­ხმდე­ბი.

ოჯა­ხი

- მშობ­ლე­ბი და უფ­რო­სი ძმა მყავს. დე­დი­კო დი­ა­სახ­ლი­სია, მამა 15 წელი პო­ლი­ცი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, ახლა კერ­ძო ფირ­მა აქვს. დე­დაც და მა­მაც ძა­ლი­ან საყ­ვარ­ლე­ბი არი­ან, მაგ­რამ მამა ზედ­მე­ტად "გრუ­ზი­ნია": სულ აკონ­ტრო­ლებს, სად ვარ და შინ რო­დის მი­ვალ. არ მოს­წონს, მე­გო­ბა­რი ბი­ჭე­ბი რომ მყავს... ჩემი ძმა იუ­რის­ტია. რა­ტომ­ღაც, ჩემი გა­თხო­ვე­ბა ძა­ლი­ან უნდა და მე­უბ­ნე­ბა, - წადი, მალე გა­თხოვ­დიო. ის კი არ იცის, რომ გა­თხო­ვე­ბა უკვე სა­ერ­თოდ გა­და­ვი­ფიქ­რე. ძმა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ზედ­მე­ტად არ ერე­ვა, არა­ფერს მიშ­ლის...

- გა­თხო­ვე­ბა რა­ტომ გა­და­ი­ფიქ­რე?

- რა­ღა­ცე­ბი მოხ­და და ასე გა­დავ­წყვი­ტე... მი­მაჩ­ნია, რომ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში არ მი­მარ­თლებს. ბავ­შვო­ბი­დან ხში­რად მეს­მო­და: ადა­მი­ანს ან პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში უმარ­თლებს, ან - კა­რი­ე­რა­შიო. მე ყო­ველ­თვის კა­რი­ე­რა­ში მი­მარ­თლებ­და: ტან­ვარ­ჯიშ­ზეც, ცეკ­ვა­შიც. ჯერ არ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ 6 თვე­ში ვინ­მე სა­ხელ­მწი­ფო ან­სამ­ბლის ძი­რი­თად შე­მად­გენ­ლო­ბა­ში მოხ­ვედ­რი­ლი­ყო, მე კი ეს შევ­ძე­ლი და ამა­ში რე­პე­ტი­ტო­რი - ლე­ვან კუბ­ლაშ­ვი­ლი და­მეხ­მა­რა, რო­მელ­მაც კარ­გად მო­მამ­ზა­და... პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში კი ყვე­ლა "უკი­დუ­რე­სო­ბა" მხვდე­ბა: თით­ქოს თა­ვი­დან არა უშავთ, მაგ­რამ მერე ისეთ ხა­სი­ათს გა­მო­ავ­ლე­ნენ, რომ მათი არა­ფე­რი მო­გინ­დე­ბა. კარ­გი ხა­სი­ა­თი მეც არ მაქვს, მაგ­რამ ჩემი შე­სა­ფე­რი­სი ბიჭი ვერ ვი­პო­ვე. მი­მაჩ­ნია, რომ უმე­ტე­სო­ბას ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ეში­ნია. სა­ერ­თოდ, გვერ­დით ლა­მა­ზი გო­გოს ყო­ლის ბევრ მა­მა­კაცს ეში­ნია. ამ­ბო­ბენ, - ჩემს ცოლს სხვამ რა­ტომ უნდა შე­ხე­დო­სო? ბო­ლოს მა­ინც იმას ამ­ჯო­ბი­ნე­ბენ, რომ გვერ­დით რი­გი­თი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გოგო ჰყავ­დეთ, რო­მე­ლიც არა­ვის­გან არაფ­რით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. ასე რომ, არ გავ­თხოვ­დე­ბი, თუ რა თქმა უნდა, ვინ­მე მარ­თლა არ შე­მიყ­ვარ­დე­ბა და მის გამო არ გავ­გიჟ­დე­ბი, არ გა­და­ვი­რე­ვი.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ყო­ფილ­ხარ?

- კი. ერთი ბი­ჭის მი­მართ სიმ­პა­თი­ე­ბი ახ­ლაც მაქვს, მაგ­რამ... ალ­ბათ არა­ვინ და­მი­ჯე­რებს, მაგ­რამ ბიჭს პირ­ვე­ლად 20 წლის ასაკ­ში შევ­ხვდი, მა­ნამ­დე "სიყ­ვა­რუ­ლო­ბა­ნას­თვის" არ მე­ცა­ლა. ადრე მას, ვინც ჩემ მი­მართ სიმ­პა­თი­ას გა­მო­ხა­ტავ­და, აგ­რე­სი­ით ვპა­სუ­ხობ­დი, სა­ჩუ­ქარს არ ვარ­თმევ­დი, ახლა პი­რი­ქით - თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის ყუ­რა­დღე­ბა ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს.

დას­ვე­ნე­ბა და გარ­თო­ბა

- 3 სკო­ლა გა­მო­ვიც­ვა­ლე; ცეკ­ვა­ზეც დავ­დი­ო­დი, ვმღე­რო­დი... ყველ­გან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­ძი­ნე. უნი­ვერ­სი­ტეტ­მაც ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი მა­პოვ­ნი­ნა. კინო და თე­ატ­რი მიყ­ვარს და ვცდი­ლობ, ყვე­ლა პრე­მი­ე­რას და­ვეს­წრო. საათ-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში კომ­პი­უ­ტერ­თან ჯდო­მა და ფილ­მის ცქე­რა არ შე­მიძ­ლია. კლუ­ბე­ბი, ცეკ­ვა და და­ლე­ვაც (უფრო - კოქ­ტე­ი­ლე­ბის) ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. კარ­გი სიმ­თვრა­ლე მაქვს, თუ ზედ­მე­ტი არ მო­მი­ვი­და.

- თუ ზედ­მე­ტი მო­გი­ვი­და, რა ხდე­ბა?

- სახ­ლში უნდა გა­ვიქ­ცე და დავ­წვე. ყვე­ლა კაცი მე­უბ­ნე­ბა, - რამ­დენს იტან, რო­გორ სვა­მო?! 2 წლი­სას ჭი­ქით ღვი­ნო მო­მი­ყუ­დე­ბია და და­მი­ლე­ვია... თურ­მე, 6 წლამ­დე სულ ვტი­რო­დი. ექიმ­მა და­მამ­შვი­დე­ბე­ლი გა­მო­მი­წე­რა, მაგ­რამ არ მიშ­ვე­ლა. მერე დოზა ორ­ჯერ მო­მი­მა­ტა და ჩემს მშობ­ლებს უთხრა, - ეს ისე­თი ლოთი გა­მო­ვა, არა­ფე­რი და­ათ­რობ­სო (იცი­ნის). იმ­დენს არა­სო­დეს ვსვამ, რომ გა­ვი­თი­შო და სად­მე კლუბ­ში მი­ვეგ­დო. მირ­ჩევ­ნია, დრო კარ­გად ვა­ტა­რო.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)