ვინ აღმოაჩინა ლია ლიქოკელი და რატომ ადარებს თავს კარლსონს

ერთ დღეს თავის "ფეისბუქის" გვერდზე დაწერა:

"სახელი: ლია

გვარი: ლიქოკელი

ასაკი: არც ისე ბებერი.

სქესი: ძირითადად მდედრობითი (პერიოდულად აინტერესებს ზომიერად ფერხორციანი მოწიფული მამაკაცები, პროპელერების გარეშე).

თვალის ფერი: დაუდგენელია, საჭიროებს გამოკვლევას (თუმცა გაურკვეველია, რა საჭიროა ამის გამოკვლევა).

თმის ფერი: მოცემულ მომენტში მწიფე ალუბლებში ნაგორავები ზღარბისფერი.

პროფესია: მოცემულ მომენტში - თაფლიანი ნამცხვრების მჭამელი.

წონა: 200 კილოგრამი

სიმაღლე: არ აქვს

ცხოვრების მიზანი: ჰქონდეს ბევრი ჭრელი მუთაქა, რომლებსაც გარშემო შემოიწყობს, თანდათან დაემსგავსება და გახდება ყველაზე მუთაქოვანი ხონთქარი ამქვეყნად".

მის პოეზიას რომ არ იცნობდე, შეიძლება ამ ფრაზებიდან გამომდინარეც დაინტერესდე მისი პიროვნებით. გადავწყვიტეთ, ლია ლიქოკელი ჩვენი რუბრიკის მორიგი სტუმარი ყოფილიყო - მეც და ჩვენი მკითხველიც მას უკეთ გავიცნობთ...

- ჯერ სტატუსზე გკითხავთ, რომელიც ნახევრად ხუმრობითა და ირონიითაა დაწერილი, მაგრამ "მოცემულ მომენტში" და დღეს, კიდევ რას შემატებთ ამ ჩამონათვალს?

- მოცემულ მომენტში და დღეს თაფლიან ნამცხვრებს არ მივირთმევ, არც მუთაქებიან მომავალზე ვოცნებობ. ფიქრის დღე მაქვს. ასეთ დღეებში მარტო ვფიქრობ, სხვას არაფერს ვაკეთებ, არც ვლაპარაკობ. წარმოიდგინეთ, ბოლთას ვცემ ოთახში, უკან ჩემი კატა დამდევს და გულის გამაწვრილებლად წივის. კარგი სანახაობა ვართ. ისე, ვერაფერს მოვყვები ჩემზე ხუმრობისა და ირონიის გარეშე. აღმოვაჩნე, რომ თუ რამე აფუჭებს ჩვენს ცხოვრებას, ზედმეტი სერიოზულობაა. საკუთარი თავი კარგი გასართობია, აი, ვუყურებ და ვხალისობ. თუ ოდესმე მივხვდი, ვინ ვარ და რა მინდა, ყოველგვარი ირონიისა და ხუმრობის გარეშე, ჩათვალეთ, რომ ცხოვრების აზრის პრობლემა გადავჭერი. თუმცა დიდი იმედი მაქვს, ეს არ მოხდება - მაშინ ხომ საინტერესოც აღარაფერი იქნება.

- პირადად მე თქვენი ლექსები პირველად რამდენიმე თვის წინ წავიკითხე. როდის გამოჩნდით? პირველად სად დაიბეჭდეთ? აღმოგაჩინათ ვინმემ, თუ თავად მიიტანეთ თქვენი ნაწერები დასაბეჭდად?

- სადღაც წელიწად-ნახევარია, რაც გამოვჩნდი. ისე მოხდა, რომ მკითხველსა და დაბეჭდვაზე მე არ მიზრუნია, ყველაფერი უჩემოდ მოხდა. "ფეისბუქზე" ვდებდი ხოლმე ლექსებს, მთლად ლექსებად არც ვთვლიდი. აიღეს ჩემმა მეგობრებმა და გაზეთ "გალაკტიონში" და ჟურნალ "ლიტერატურულ პალიტრაში" მიიტანეს. თითქმის ერთდროულად დაიბეჭდა ორივეში. სიურპრიზი იყო ჩემთვის, გამიკვირდა. ვერ წარმოვიდგენდი, თუ ვინმე დაბეჭდავდა. მერე პოეტმა მარიამ წიკლაურმა წაიკითხა და ჩემი "აღმომჩენიც" ის არის, მისი დამსახურებაა, ამ საქმეს რომ უფრო სერიოზულად მოვეკიდე. მაფიქრებინა, რომ წერა ღირს და ჩემი საქმეა. მერე ერთი-ორი სხვა მკითხველიც გამოჩნდა. ჯერაც მიკვირს, ჩემს ლექსებს უცნობები რომ კითხულობენ. ვერ ვეჩვევი, ისევე მიხარია, როგორც მაშინ, სულ პირველად. თუ წერ, ვინმემ უნდა წაიკითხოს. დიდად პატივსაცემი ვინმეა მკითხველი.

- წიგნებზე ვისაუბროთ. თქვენი პირველი წიგნებითა და საოჯახო ბიბლიოთეკის მიმოხილვით

დავიწყოთ...

- როგორც ამბობენ, კითხვა ბებიამ მასწავლა, ძალიან პატარა ვიყავი, მასთან მტოვებდნენ ხოლმე. პირველი სიტყვები, რაც წავიკითხე, "ახალგაზრდა კომუნისტი" იყო. ასე გაზეთს ერქვა. ვკითხულობდი ამ ორ სიტყვას მარცხნიდან მარჯვნივ და მარჯვნიდან მარცხნივ. ბებია ქსოვდა, მე იატაკზე ვიჯექი და სათაურებს ვკითხულობდი გაზეთში - აი, ეს მომენტი მახსოვს, ცოტა გვიანდელიც. მერე წიგნებიც გაჩნდნენ. ძალიან მიყვარდა კითხვა. მე ხევსურეთში გავიზარდე, იქ წიგნი ერთადერთი გასართობი იყო მაშინ და ვკითხულობდი განურჩევლად ყველაფერს, ლინდგრენის და ლაგერლოფის გვერდით ყაზბეგი და ჯავახიშვილი მიყვარდა, რჩეულიშვილი და დოჩანაშვილი. ეს ძალიან ადრე იყო, მუშკეტერებს და სტენდალს ერთდროულად ვკითხულობდი. სასაცილო ბავშვი ვიყავი, ძალიან სერიოზული და ზედმიწევნით წესიერი.

იხილეთ ინტერვიუს სრული ვერსია