ქარ­თუ­ლი წარ­მო­მავ­ლო­ბის უკ­რა­ი­ნე­ლი ვარ­სკვლა­ვი, იუ­ლია ქავ­თა­რა­ძე შო­უ­ში "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­სა­ღე­ბად აქ­ტი­უ­რად ემ­ზა­დე­ბა. ის ამ­ჟა­მად ბა­თუმ­ში შვილ­თან ერ­თად ის­ვე­ნებს და ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი და კმა­ყო­ფი­ლია. "ამ­ბე­ბი.გე" იუ­ლი­ას ბა­თუმ­ში და­უ­კავ­შირ­და.

- იუ­ლია, ცნო­ბი­ლი გახ­და, რომ თქვენ უნდა იცეკ­ვოთ პრო­ექ­ტში "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი". ვის­გან მი­ი­ღეთ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!?

- და­მი­კავ­შირ­და შოუს პრო­დუ­სე­რი ნოე სუ­ლა­ბე­რი­ძე, რო­მელ­მაც შე­მომ­თა­ვა­ზა, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­მე­ღო ამ შო­უ­ში. ისე, მა­ნამ­დე გა­გე­ბუ­ლი მქონ­და ამ პრო­ექ­ტის შე­სა­ხებ და სი­მარ­თლე გი­თხრათ, რო­დე­საც უკ­რა­ი­ნა­შიც იყო ეს შოუ, მინ­დო­და მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, მაგ­რამ იმ დროს ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მქონ­და, რად­გა­ნაც უკ­რა­ი­ნუ­ლი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ჯგუ­ფის ("ნი­კი­ტა") წევ­რი ვი­ყა­ვი და და­ძა­ბუ­ლი გრა­ფი­კი მქონ­და. მუდ­მი­ვად გას­ტრო­ლებ­ზე მი­წევ­და ყოფ­ნა. სა­ერ­თოდ, ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად ცეკ­ვავთ?

- წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მხატ­ვრუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­შით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. ბავ­შვო­ბა­შიც ვცეკ­ვავ­დი. ამი­ტომ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბის­გან სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ვი­ღე წი­ნა­და­დე­ბა. სა­ინ­ტე­რე­სოა, ამ ყვე­ლა­ფერ­ში ჩარ­თვა და ამას­თან, ვიცი, რომ მას­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მი­ვი­ღებ. თან, ხან­გრძლი­ვი დრო­ით მო­მი­წევს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნა, რაც წი­ნას­წარ დიდ სტი­მულს მაძ­ლევს.

- სხვა­თა შო­რის, ამ პრო­ექ­ტის ქო­რე­ოგ­რა­ფე­ბი უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი არი­ან. დიმა დი­კუ­სა­რი და ალი­ო­ნა შოპ­ტენ­კო აქ ქარ­თველ ვარ­სკვლა­ვებ­თან ბევ­რს მუ­შა­ო­ბენ, კონ­კურ­სან­ტებს ცეკ­ვებს უდ­გა­მენ. ცოტა ხნის წინ ისი­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ქორ­წინ­დნენ კი­დეც...

- კი, ვიცი ამის შე­სა­ხებ...

- ალ­ბათ, იმის შე­სა­ხე­ბაც ხართ ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი, რომ ეს პრო­ექ­ტი სა­ო­ცარ შრო­მას მო­ი­თხოვს. მზად ხართ ამის­თვის?

- ასეთ გრა­ფიკ­თან შე­გუ­ე­ბა ძნე­ლი და მძი­მეა, ამი­ტომ არ მაქვს მო­ლო­დი­ნი, რომ ეს არ გა­მი­ჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ამა­შიც არის თა­ვი­სე­ბუ­რი ხიბ­ლი.

- ფსონს გა­მარ­ჯვე­ბა­ზე აკე­თებთ?

- მე სპორ­ტსმე­ნი ვარ და ფსონს ყო­ველ­თვის გა­მარ­ჯვე­ბა­ზე ვა­კე­თებ!

- თუ იცით, ვინ იქ­ნე­ბა თქვე­ნი პარტნი­ო­რი?

- ჯერ არ ვიცი, ეს გარ­კვე­უ­ლიც არ არის, მაგ­რამ ორი­ვე სე­ზო­ნის შო­უ­ე­ბი ნა­ნა­ხი მაქვს და ვიცი, მას­ში რო­გო­რი მა­გა­რი მო­ცე­კა­ვა­ვე ბი­ჭე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი არი­ან. ბევ­რი მო­მე­წო­ნა, ხოლო კონ­კრე­ტუ­ლად რო­მე­ლი, ამას გვა­რე­ბით ვერ გე­ტყვით, რად­გა­ნაც იმ­დე­ნი "შვი­ლი" და "ძე" ურე­ვია მათ გვა­რებ­ში, რომ ყვე­ლა ვერ და­ვი­მახ­სოვ­რე.

- რას პირ­დე­ბით ქარ­თველ მა­ყუ­რე­ბელს?

- მიყ­ვარს ლა­მა­ზი, მხი­ა­რუ­ლი, ფე­რა­დი შოუ. ამი­ტომ ორი­ვე ხე­ლით თა­ნახ­მა ვარ და მზად ვარ, ასე­თი სა­ნა­ხა­ო­ბე­ბის მო­წყო­ბა­ში აქ­ტი­უ­რი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ვი­ღო. ვეც­დე­ბი, შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მაქ­სი­მუ­მი გა­ვი­ღო, რომ პრო­ექ­ტი სა­ინ­ტე­რე­სო სა­სი­ა­მოვ­ნო სა­ნა­ხა­ვი იყოს.

- ქარ­თულ ფილმში - "რა მოხ­და კი­ევ­ში", რომ­ლის პრე­მი­ე­რა ცოტა ხნის წინ შედ­გა, რო­გორ მოხ­ვდით? იქ თქვენ ფე­მი­ნის­ტი ქა­ლის როლი ითა­მა­შეთ.

- ერთხელ ჩემს ტე­ლე­ფონ­ზე გა­ის­მა ზარი. ავი­ღე ყურ­მი­ლი და ხუმ­რო­ბით ვუ­პა­სუ­ხე: "წი­ნან­და­ლი გის­მენთ!" ყურ­მილ­ში სი­ცი­ლი გა­ის­მა, კარ­გი, გვა­რი­ა­ნი ქარ­თუ­ლი ხარ­ხა­რი. მოკ­ლედ, ჩემი ხუმ­რო­ბა მა­ინ­ცდა­მა­ინც ამ ზარს და­ემ­თხვა, თით­ქოს ვი­ცო­დი, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი მი­რე­კავ­დნენ. მათ ქარ­თულ ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზეს და მა­შინ­ვე მი­თხრეს, - ძა­ლა­უფ­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ქა­ლის როლი გექ­ნე­ბა­თო. რა­ტო­მაც არა-მეთ­ქი, - დავ­თან­ხმდი, ანუ ასე­თი ქა­ლის ხა­სი­ა­თი უნდა მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა. გა­და­ღე­ბე­ბი კარ­გად მი­დი­ო­და. მსა­ხი­ო­ბე­ბით, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფით კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. სა­ოც­რად კე­თი­ლი, გახ­სნი­ლი, გულ­წრფე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ, რა­მაც გა­მა­ხა­რა. მოკ­ლედ, ასე გა­და­მი­ღეს კი­ნო­ში.

- "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" გამო აქ ხან­გრძლი­ვად მო­გი­წევთ ყოფ­ნა, რად­გან შოუ ახალ წლამ­დე გაგ­რძელ­დე­ბა...

- კი, ვიცი... ისე, ოც­ნე­ბა კი მქონ­და ყო­ველ­თვის, ახალ წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში შევ­ხვედ­რო­დი.

- მგო­ნი, ახლა გეძ­ლე­ვათ ამის შან­სი...

- მარ­თლაც, რა­ღაც ისე მი­დის საქ­მე, რომ ასე იქ­ნე­ბა.

- რომ გა­ი­მარ­ჯვოთ, ამა­ზე არ ფიქ­რობთ?

- ამის­თვის ყვე­ლა­ფე­რის გა­ვა­კე­თებ... უკვე აღარ ვჭამ ხა­ჭა­პურს, მაგ­რამ ხინ­კალ­ზე კი მი­ჭირს უა­რის თქმა. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ხინ­კა­ლი და ხა­ჭა­პუ­რი.

- რო­გორც ქარ­თუ­ლი წარ­მო­მავ­ლო­ბის ქალ­ბა­ტო­ნი, ამ კერ­ძებს ხომ არ ამ­ზა­დებთ კი­დეც?

- მქონ­და ამის მცდე­ლო­ბა, მაგ­რამ ხინ­კა­ლი მა­ინც რთუ­ლი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია, ხელი კარ­გად უნდა გქონ­დეს გა­წა­ფუ­ლი. იმ­დენს ვლა­პა­რა­კობთ ახლა ქარ­თულ კერ­ძებ­ზე, რომ ცხელ-ცხე­ლი ხინ­კა­ლი წარ­მო­მიდ­გა თვალ­წინ...

- მრა­ვა­ლი წლის წინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობ­დით, კერ­ძოდ, ბა­თუმ­ში. მერე ოჯახ­თან ერ­თად, კი­ევ­ში გა­დახ­ვე­დით. მა­შინ 6 წლის იყა­ვით. რო­გორ ფიქ­რობთ, გვა­რის გარ­და, რა დაგ­რჩათ ქარ­თუ­ლი?

- გვა­რი მაქვს ქარ­თუ­ლი და ხა­სი­ა­თი, - დიახ, ტემ­პე­რა­მენ­ტი, ემო­ცია - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ში ქარ­თუ­ლია.

- რო­გორც ვიცი, ქარ­თუ­ლი ენა არ იცით.

- ცოტა-ცოტა (დამ­ტვრე­უ­ლი ქარ­თუ­ლით ამ­ბობს) ვიცი...

- არ ცდი­ლობთ, რომ თქვენს მშობ­ლი­ურ ენას უკე­თე­სად და­ე­უფ­ლოთ?

- კი, ვცდი­ლობ და შარ­შან, შე­მოდ­გო­მა­ზე კი­ევ­ში ქარ­თუ­ლი ენის მას­წავ­ლე­ბელ­თან მი­ვე­დი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ქალ­ბა­ტო­ნია და პროგ­რა­მას კარ­გა­დაც ვით­ვი­სებ­დი. მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის პრო­ცე­სიც მომ­წონ­და, მაგ­რამ მერე სა­დღაც მო­მი­წია გამ­გზავ­რე­ბემ და მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა შევ­წყვი­ტე, მაგ­რამ ამ საქ­მეს აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ვუბ­რუნ­დე­ბი.

- უკ­რა­ი­ნა­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი მომ­ღე­რა­ლი გახ­დით. იყა­ვით ცნო­ბი­ლი ჯგუ­ფის - "ნი­კი­ტას" წევ­რი და იქა­უ­რი სექსსიმ­ბო­ლოც. ად­ვი­ლია ასე­თი იმი­ჯით ცხოვ­რე­ბა?

- ეს ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის­თა­ვად მოხ­და. მე ასე­თი იმი­ჯის შექ­მნა არც მი­ფიქ­რია. უბ­რა­ლოდ, ასე­თი გახ­ლდათ პრო­დი­უ­სე­რის მო­თხოვ­ნა. თუმ­ცა ამ ყვე­ლა­ფერს არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად ვუდ­გე­ბო­დი და ცოტა სა­სა­ცი­ლოც კი იყო. სექსსიმ­ბო­ლოს იმი­ჯით ცხოვ­რე­ბა ნამ­დვი­ლად არ არის ად­ვი­ლი და ეს სხვა თე­მაა. ამ ყვე­ლა­ფერს ჩემ­თვის მხო­ლოდ უსი­ა­მოვ­ნე­ბა მოჰ­ქონ­და, რად­გა­ნაც მუდ­მი­ვად სცე­ნა­ზე, ეკ­რან­ზე, კლიპ­ში გა­შიშ­ვლე­ბას მთხოვ­დნენ, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე არა­სო­დეს გავ­შიშ­ვლე­ბულ­ვარ. რად­გან ქალი, "ვუ­ალ­ში" უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა. მოკ­ლედ, რო­გორც არ უნდა იყოს საქ­მე, ის ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი იყო, მაგ­რამ თა­ვი­დან არ ვი­ცო­დი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ბო­ლოს აქამ­დე მი­ვი­დო­და...

იმ კომ­პა­ნი­ა­ში 12 წლის წინ მი­ვე­დი და ვერ­კა სე­დუ­ჩკას­თან და სხვა ცნო­ბილ ვარ­სკვლა­ვებ­თან ერ­თად ვმუ­შა­ობ­დი. თა­ვი­დან ვი­ო­ლი­ნო­ზე ვუკ­რა­ვი. მერე პრო­დი­უ­სერ­მა მთხო­ვა, მემ­ღე­რა და მოკ­ლედ, მო­მი­წია სიმ­ღე­რამ. ხოლო რო­დე­საც უკვე შე­იქ­მნა ჯგუ­ფი "ნი­კი­ტა", ცხა­დი იყო, რომ მას სექ­სუ­ა­ლურ-აგ­რე­სი­უ­ლი მი­მარ­თლე­ბა ექ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ არ მო­ვე­ლო­დი, თუ ამ დო­ნემ­დე გახ­სნი­ლი იქ­ნე­ბო­და ყვე­ლა­ფე­რი. ამი­ტომ იყო იქ ჩემი ყოფ­ნა ძნე­ლი და თან­და­თან რთულ­დე­ბო­და. იყო გა­დღე­ბა, პო­ზი­რე­ბა ჟურ­ნა­ლე­ბის­თვის, გა­შიშ­ვლე­ბა, რაც ვი­მე­ო­რებ, არ მსი­ა­მოვ­ნებ­და. მეს­მის, რომ ამით უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ონ­ბა­ში ვაგ­დებ­დი პრო­დი­უ­სერს, რო­დე­საც რა­ღა­ცებ­ზე უარს ვე­უბ­ნე­ბო­დი. რა­ღა­ცებს ყო­ველ­თვის ვცვლი­დი პრო­დი­უ­სე­რის სცე­ნა­რებ­ში. მიყ­ვარს ერო­ტი­კა, მაგ­რამ აქ ზღვა­რი არ უნდა და­ირ­ღვეს, ერო­ტი­კა ვულ­გა­რუ­ლო­ბა­ში არ უნდა გა­და­ი­ზარ­დოს.

- მოკ­ლედ, ბევრ რა­ღა­ცას გა­ი­ძუ­ლებ­დნენ.

- არა, ძა­ლა­დო­ბა­საც არ ჰქონ­და ად­გი­ლი, უბ­რა­ლოდ იყო კონ­ტრაქ­ტი და მის სა­ფუძ­ველ­ზე უა­რის თქმის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და, მაგ­რამ სწო­რედ, ჩემი უა­რის­გან იქ­მნე­ბო­და პრობ­ლე­მე­ბი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, პრო­დი­უ­სე­რი პრო­დი­უ­სე­რია, მას თა­ვი­სი ხედ­ვა და გათ­ვლე­ბი აქვს, რაც არ ემ­თხვე­ო­და ჩემს სურ­ვი­ლებს. ამი­ტომ ის ყვე­ლა­ფე­რი საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო. ამი­ტო­მაც დავ­ტო­ვე ჯგუ­ფი და არ ვნა­ნობ. ისე იქ მუ­შა­ო­ბით დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბაც მი­ვი­ღე და ბევ­რი კარ­გი რამ მახ­სენ­დე­ბა.

- ახლა რას აპი­რებთ?

- ახლა, რო­გორც ჩიტი, ისე­თი თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ. საკ­მა­ოდ დიდ­ხანს ვი­მუ­შა­ვე... 12-13 წელი დატ­ვირ­თუ­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა მქონ­და. ამი­ტომ ახლა თა­ვი­სუფ­ლე­ბით ვტკბე­ბი. გა­ვა­კე­თებ იმას, რაც მინ­და, ამის უფ­ლე­ბა შე­მიძ­ლია, სა­კუ­თარ თავს მივ­ცე. ბოლო დროს კინო მი­ზი­დავს, რამ­დენ­ჯერ­მე გა­და­მი­ღეს კი­დეც. არ ვწყვეტ რეკ­ლა­მებ­ში გა­და­ღე­ბას. ფო­ტო­სე­სი­ე­ბიც მხიბ­ვლავს და ამ ყვე­ლაფ­რით ვცხოვ­რობ. ხოლო რაც შე­ე­ხე­ბა მუ­სი­კას, ჯერ ვერ ვხე­დავ შე­სა­ბა­მის მუ­სი­კა­ლურ მა­სა­ლას, რო­მე­ლიც გულ­თან ახ­ლოს მოვა.

- იუ­ლია, ახლა ბა­თუმ­ში ხართ. ბა­თუ­მი თქვე­ნი ბავ­შვო­ბის ქა­ლა­ქია. რას გა­ნიც­დით ამ ქა­ლაქ­ში, რა ასო­ცი­ა­ცი­ებს იწ­ვევს თქვენ­ში?

- ეს მარ­თლაც ჩემი ბავ­შვო­ბის ქა­ლა­ქია, რო­მელ­თა­ნაც მხო­ლოდ თბი­ლი, ტკბი­ლი და კე­თი­ლი მო­გო­ნე­ბე­ბი მა­კავ­ში­რებს.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად რო­მე­ლი ად­გი­ლი აღ­გიძ­რავთ წარ­სუ­ლის მო­გო­ნე­ბებს?

- ბულ­ვა­რი. მახ­სოვს იქ მშობ­ლებ­თან ერ­თად, უმე­ტე­სად, მა­მას­თან ხში­რად ვსე­ირ­ნობ­დით. ვგიჟ­დე­ბი მაგ­ნო­ლი­ებ­ზე ისე, რომ კი­ევ­ში, სა­დაც ვცხოვ­რობ, ეზო­ში მაგ­ნო­ლი­ე­ბი დავრგე. მაგ­ნო­ლია ჩემი ბავ­შვო­ბის ხეა. ასე­ვე მიყ­ვარს ხე­ხი­ლი­დან ლეღ­ვი. ჩვენ აქ კარლ-მარ­ქსის ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ­დით და ეზო­ში გვედ­გა ლეღ­ვის ხე. რო­დე­საც დამ­წიფ­დე­ბო­და, სახ­ლის სა­ხუ­რავ­ზე ვძვრე­ბო­დი, იქი­დან ხეზე ავ­დი­ო­დი, სა­დაც სა­ა­თო­ბით ვი­ჯე­ქი და ლეღვს გემ­რი­ე­ლად შე­ვექ­ცე­ო­დი...

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნით არ ვიღ­ლე­ბი. ყო­ველ­თვის ბედ­ნი­ე­რი ვარ. აქ რო­დე­საც ვარ, სუ­ლი­ე­რად ვის­ვე­ნებ. ვფიქ­რობ ადა­მი­ა­ნის­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი და თბი­ლი ად­გი­ლი ის არის, სა­დაც გა­ი­ზარ­და ან სა­დაც ოჯახ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს.

- ჭო­რებ­ზე რო­გორ რე­ა­გი­რებთ?

- თა­ვი­დან ჭო­რებ­ზე დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში საკ­მა­ოდ მძი­მედ ვრე­ა­გი­რებ­დი, ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი. მად­ლო­ბა დე­დას, ის ყო­ველ­თვის მხარ­ში მედ­გა და მე­უბ­ნე­ბო­და, ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­აქ­ცი­ოო. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში მეც მივ­ხვდი, რომ ყვე­ლას ვერ ეყ­ვა­რე­ბი, რაც სა­წყე­ნი არ არის. ახლა ჭო­რე­ბი სა­ერ­თოდ აღარ მა­წუ­ხებს.

- იუ­ლია, უკ­რა­ი­ნა­ში ად­ვი­ლია ქარ­თუ­ლი გვა­რით ცხოვ­რე­ბა?

- მი­ჭირს ამა­ზე პა­სუ­ხი, რად­გა­ნაც ამ კუ­თხით არა­სო­დეს შემ­ქნია პრობლმე­ბი. პრობ­ლე­მე­ბი, ალ­ბათ, უფრო მა­მა­კა­ცებს აქვთ, რად­გა­ნაც მი­ნა­ხავს კავ­კა­სი­უ­რი იე­რის ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ გარ­კვე­უ­ლი კი­თხვე­ბი გა­ჩე­ნი­ლა, მაგ­რამ ამ ყვე­ლაფ­რის და­რე­გულ­რე­ბა შე­იძ­ლე­ბა. სა­ერ­თოდ, უკ­რა­ი­ნა­ში ქარ­თვე­ლე­ბი უყ­ვართ. ისი­ნიც, ქარ­თვე­ლე­ბი­ვით სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ე­ბი არი­ან.

- რას გვე­ტყვით სა­კუ­თარ ოჯახ­ზე?

- ეს ჩემი პი­რა­დი ცხოვრბაა და ამა­ზე არას­დროს ვლა­პა­რა­კობ. ჩემ­თვის და პრე­სის­თვის და­ხუ­რუ­ლი თე­მაა.

- მე­უ­ღილს შე­სა­ხე­ბაც არა­ფერს მე­ტყვით.

- არა.

- შვი­ლი, 5 წლის მარ­გა­რი­ტა ახლა თქვენ­თან ერ­თად არის ბა­თუმ­ში?

- რა თქმა უნდა, ახა­ლა ჩემ­თან არის, ის აქ პირ­ვე­ლად არ არის. 3 წლი­სა ჩა­მო­ვი­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მოს­წონს აქა­უ­რო­ბა და გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარს ჩემი ნა­ხე­ვარძმა - ბონ­დო. ახლა ბონ­დო თბი­ლის­შია და სულ იმას ახ­სე­ნებს, ბი­ძია მე­ნეტ­რე­ბაო. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და, ის აქ არ ჩა­მო­მეყ­ვა­ნა?

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის

იხი­ლეთ ასე­ვე: "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" სკან­და­ლუ­რი იუ­ლია ქავ­თა­რა­ძე იცეკ­ვებს"

იხი­ლეთ ბმუ­ლი