მა­რი­ნე პო­ღო­სი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობს და ერთ-ერთი კომ­პა­ნი­ის­თვის გი­დად მუ­შა­ობს. რამ­დე­ნი­მე თვის წინ, მა­შინ, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­მომ­გზავ­რე­ბის შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მი­ი­ღო, ბევ­რი არ უფიქ­რია და უცხო ქვე­ყა­ნა­ში და­სახ­ლე­ბას, მისი კულ­ტუ­რის შეს­წავ­ლა­სა და გი­დის პრო­ფე­სი­ით მუ­შა­ო­ბას სუ­ლაც არ შე­უ­ში­ნე­ბია. ამ­ბობს, რომ გა­მოწ­ვე­ვა მი­ი­ღო და დღეს ამით ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რია.

- პრო­ფე­სი­ით ინ­გლი­სუ­რი ენა-ლი­ტე­რა­ტუ­რის სპე­ცი­ა­ლის­ტი ვარ, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ერთ-ერთ სას­ტუმ­რო­ში ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. გი­დის პრო­ფე­სია ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, მაგ­რამ უკან ვი­ხევ­დი. მე­გო­ნა, თავს ვერ გა­ვარ­თმევ­დი, რად­გან შე­სა­ბა­მი­სი გა­ნათ­ლე­ბა არ მქონ­და. ერთ დღე­საც, სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მოს­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე და თავს პი­რო­ბა მი­ვე­ცი, რომ მხო­ლოდ იქ და­ვი­წყებ­დი მუ­შა­ო­ბას, სა­დაც თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძნობ­დი. ასე და­ვი­წყე გი­დად მუ­შა­ო­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ჩემი ხა­სი­ა­თის თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბამ გი­დის დიპ­ლო­მის არ­ქო­ნა გა­და­წო­ნა. გიდი ხა­ლი­სი­ა­ნი, ტო­ლე­რან­ტი უნდა იყოს, უნდა შე­ეძ­ლოს ადა­მი­ა­ნებ­თან იო­ლად და­მე­გობ­რე­ბა, ჰქონ­დეს მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი და ადა­მი­ა­ნე­ბის მოს­მე­ნა. დღეს უკვე ის ადა­მი­ა­ნი ვარ, რო­მე­ლიც გი­დო­ბას­თან ერ­თად ფსი­ქო­ლო­გო­ბა­საც ითავ­სებს. არ ვიცი რა­ტომ, მაგ­რამ ხალ­ხი გულს იო­ლად მიხ­სნის და რამ­დე­ნი­მე­წუ­თი­ა­ნი სა­უბ­რის შემ­დეგ მათი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის დე­ტა­ლე­ბიც ვიცი. ხან­და­ხან მათი თა­ნაგ­რძნო­ბა და დამ­შვი­დე­ბაც მი­წევს. გი­დო­ბა ის პრო­ფე­სი­აა, რო­მე­ლიც გეხ­მა­რე­ბა, სხვებ­საც ას­წავ­ლო და ამავდრო­უ­ლად თა­ვა­დაც დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღო. ანუ პრო­ფე­სია მუდ­მი­ვად ზრდი­სა და გან­ვი­თა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას მაძ­ლევს.

როცა გიდი ხარ, ის­ტო­რი­უ­ლი ად­გი­ლე­ბის შე­სა­ხებ ამომ­წუ­რა­ვი ინ­ფორ­მა­ცია უნდა გქონ­დეს, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ დამ­სვე­ნე­ბე­ლი მე­ტის­მე­ტად გა­დატ­ვირ­თო. სი­ახ­ლით არ უნდა გა­და­ღა­ლო და შე­მეც­ნე­ბით­თან ერ­თად, ტური სა­ხა­ლი­სო, სა­ინ­ტე­რე­სო და მხი­ა­რუ­ლი უნდა იყოს. უნდა იცო­დე, რო­დის ისა­უბ­რო და რო­დის არ­ჩიო დუ­მი­ლი (იღი­მის). მა­გა­ლი­თად, როცა ტური მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში გრძელ­დე­ბა და ვხვდე­ბი, ტუ­რის­ტე­ბი გა­და­ი­ღალ­ნენ, ბო­დიშ­საც კი ვუხ­დი ამის­თვის. ამის გა­გო­ნე­ბა­ზე სას­წრა­ფოდ გა­მო­ცო­ცხლდე­ბი­ან ხოლ­მე და თავს მშვე­ნივ­რად ვგრძნობ­თო - ამ­ბო­ბენ.

ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჩემი სამ­სა­ხუ­რი და პრო­ფე­სია მაძ­ლევს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას, ერთ ად­გილ­ზე არ ვიდ­გე, ვი­მოძ­რაო, შე­ვიც­ვა­ლო გა­რე­მო, შევ­ხვდე უამ­რავ სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ანს და ამას­თან ერ­თად, ვიყო ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი.

- რამ­დე­ნად რთუ­ლია შენი პრო­ფე­სია?

- ეს იმა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, რამ­დე­ნად გიყ­ვარს ეს პრო­ფე­სია. გარ­და კულ­ტუ­რუ­ლი ძეგ­ლე­ბის ის­ტო­რი­ი­სა, ქვეყ­ნის პო­ლი­ტი­კურ-სო­ცი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაც უნდა იცო­დე, რო­გო­რი ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბის მა­ტა­რე­ბე­ლი ქვე­ყა­ნაა, რო­გორ უყ­ვართ, სწყინთ თუ ბრაზ­დე­ბი­ან... თავ­და­პირ­ვე­ლად მუ­შა­ო­ბა როცა და­ვი­წყე, სა­კუ­თარ თავ­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვი, ცოტა ხან­ში კი ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა. ახლა თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ და დღეს უკვე შე­მიძ­ლია, კაცს შევ­ხე­დო და გა­მო­ვიც­ნო, თუ რა ხა­სი­ა­თი­სა და ტი­პის ადა­მი­ა­ნია. თუ ტუ­რის­ტი კე­თი­ლი და პო­ზი­ტი­უ­რია, მის­გან სა­სი­ა­მოვ­ნო ფლუ­ი­დე­ბი მო­დის და იო­ლად ხვდე­ბი მის და­დე­ბით თვი­სე­ბებს. ხან­და­ხან კი რამ­დენ­საც უნდა ეცა­დო, შე­საძ­ლოა, სტუ­მარ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ვე­რაფ­რით აა­წყო. ამას­თან ერ­თად ენის ბა­რი­ერ­საც დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. თუ შენი ენა არ ეს­მის, მას­თან კონ­ტაქ­ტი რთუ­ლია და ასეთ დროს ჯო­ბია, ზედ­მე­ტად არ შე­ა­წუ­ხო. ზო­გა­დად ტუ­რის მი­ზა­ნი არა მხო­ლოდ ამა თუ იმ ად­გი­ლის მო­ნა­ხუ­ლე­ბა, არა­მედ ადა­მი­ა­ნე­ბის ერ­თმა­ნეთ­თან და­ახ­ლო­ე­ბა და და­მე­გობ­რე­ბაა. ეს კი გიდ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ რამ­დე­ნი­მე სა­ათ­ში პა­ტა­რა ოჯახს აყა­ლი­ბებ.

- რამ­დე­ნად იო­ლია, სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის ერ­თმა­ნეთ­თან და­მე­გობ­რე­ბა?

- ეს ტუ­რის პირ­ვე­ლი­ვე წუ­თე­ბი­დან იწყე­ბა. ვქმნი ატ­მოს­ფე­როს, რო­მე­ლიც ყვე­ლას და­ძა­ბუ­ლო­ბას უხ­სნის და ეშ­ვე­ბი­ან. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში კი ხალ­ხს სა­უ­ბარ­ში იყო­ლი­ებ, ჯერ შენ იხუმ­რებ, მერე თა­ვა­დაც ხუმ­რო­ბენ და ასე იწყე­ბა მათი და­ახ­ლო­ე­ბა.

- რამ­დე­ნი ხა­ნია, გიდი ხარ?

- უკვე 3 წე­ლია...

- რამ­დე­ნი­მე თვეა, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობ და ტუ­რებს უძღვე­ბი, რო­გო­რია შენი თბი­ლი­სუ­რი ცხოვ­რე­ბა?

- როცა ჩემ­მა კომ­პა­ნი­ამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ტუ­რე­ბის მო­წყო­ბა და­ი­წყო, მო­მე­ცა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი და სა­ქარ­თვე­ლო­ში მე­მუ­შა­ვა. ეს ჩემ­თვის გა­მოწ­ვე­ვა გახ­ლდათ და სი­ახ­ლემ დი­დად გა­მა­ხა­რა. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბამ მძლია. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა ის­ტო­რი­უ­ლი ქა­ლა­ქი და ძეგლი მო­ვი­ნა­ხუ­ლე. რად­გა­ნაც რუ­სუ­ლი ვი­ცო­დი, ენის ბა­რი­ე­რი არ შემ­ქმნია და ასე გა­ვე­ცა­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს. როცა სა­მუ­შა­ოდ უცხო ქვე­ყა­ნა­ში გა­და­დი­ხარ, ყვე­ლაფ­რის ნუ­ლი­დან და­წყე­ბა გი­წევს და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, საქ­მეს იო­ლად გა­ვარ­თვი თავი. პირ­ველ რიგ­ში, ან­ბა­ნის შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე, რად­გან გზის გაკ­ვლე­ვა ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და (იღი­მის). დღეს ბევ­რი ქარ­თვე­ლი მე­გო­ბა­რი მყავს. ხან­და­ხან მათ­თან ერ­თად გა­სარ­თო­ბა­დაც მივ­დი­ვარ, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად კონ­ტაქ­ტი ინ­გლი­სულ ენა­ზე მო­სა­უბ­რე სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან მაქვს.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში არა­ერ­თი ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ჩა­მო­დის, ტუ­რის­ტებს შო­რის ძი­რი­თა­დი გან­სხვა­ვე­ბა თუ იპო­ვე?

- კი, თუ ევ­რო­პე­ლი ჩა­მო­დის სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მას ძი­რი­თა­დად ქვეყ­ნის კულ­ტუ­რა აინ­ტე­რე­სებს, ამე­რი­კელს კულ­ტუ­რა ნაკ­ლე­ბად აინ­ტე­რე­სებს; ძი­რი­თა­დად სა­უბ­რო­ბენ ყვე­ლა­ფერ­ზე, თუნ­დაც სრუ­ლი­ად უაზ­რო და სუ­ლე­ლურ თე­მა­ზე, მაგ­რამ აუ­ცი­ლებ­ლად ლა­პა­რა­კო­ბენ (იცი­ნის). ასე რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­სულ ტუ­რის­ტებს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვთ. ზოგს ის­ტო­რია, ზოგ­საც - ქა­ლა­ქის ცენ­ტრში მდე­ბა­ზე ბი­ნე­ბის ფა­სე­ბი აინ­ტე­რე­სებს. ასე რომ, გიდი როცა ხარ, არა მარ­ტო ქვეყ­ნის ის­ტო­რია, მეტ­როს რუკა და ბი­ნე­ბის ფა­სე­ბიც კი უნდა იცო­დე. ხან­და­ხან მიკ­ვირს, როცა აღ­მო­ვა­ჩენ, რომ იმა­ზე მეტი ვიცი სა­ქარ­თვე­ლო­ზე, ვიდ­რე აქ მცხოვ­რებ­ლებ­მა. ხან­და­ხან სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მათ თვალ­წინ მდე­ბა­რე სი­ახ­ლე ეპა­რე­ბა, ხან კი სუ­ლაც არ აინ­ტე­რე­სებს. დღეს ზუ­რაბ წე­რეთ­ლის შე­სა­ხებ წიგნს ვკი­თხუ­ლობ და როცა ჩემს ქარ­თველ კო­ლე­გას მის შე­სა­ხებ ვკი­თხე, სა­ხე­ლიც კი არ გა­ე­გო­ნა. ბევ­რმა ტუ­რის­ტმა და ად­გი­ლობ­რივ­მა მცხოვ­რებ­მაც არ იცის სტა­ლი­ნის არა­ლე­გა­ლუ­რი სტამ­ბის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც ავ­ლა­ბარ­ში მდე­ბა­რე­ობს. ამ სახ­ლში რე­ვო­ლუ­ცი­ამ­დე 1903-1906 წლებ­ში პროკ­ლა­მა­ცი­ებ­სა და აკ­რძა­ლულ პრე­სას ბეჭ­დავ­დნენ. თბი­ლის­ში ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ან­ჩის­ხა­ტის ტა­ძა­რიც, რო­მელ­საც მგო­ნია, რომ სული აქვს. სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის მან­ძილ­ზე ამ ტაძ­რის კედ­ლებ­ში ხალ­ხი თა­ვის სურ­ვი­ლებ­სა და ლოც­ვებს ტო­ვებ­და. სწო­რედ ეს აურა ხდის ტა­ძარს უნი­კა­ლურს. გე­ლა­თის მო­ნას­ტე­რი ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ად­გი­ლია სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ამ ტა­ძარ­ში დიდი ენერ­გია იგ­რძნო­ბა.

- ყვე­ლა­ზე ხში­რად ტუ­რის­ტე­ბი რით ინ­ტე­რეს­დე­ბი­ან?

- რა ვნა­ხოთ, სად ვჭა­მოთ და რა გა­ვა­კე­თო­თო - ძი­რი­თა­დად ამას კი­თხუ­ლო­ბენ. სხვა­თა შო­რის, ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ ქარ­თვე­ლი ვარ, მაგ­რამ ორი­ო­დე დღის წინ ტუ­რის­ტებ­თან ერ­თად ნა­რი­ყა­ლას წმინ­და ნი­კო­ლო­ზის ტა­ძარ­ში შეს­ვლი­სას მა­მა­ომ მკი­თხა, მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ხარო? - არა-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე. მა­შინ ეკ­ლე­სი­ა­ში ვერ შე­გიშ­ვე­ბო, - მი­თხრა. ქრის­ტი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ არა მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი. რო­გორც ჩანს, მა­მა­ოს უარ­მა ჩემი ტუ­რის­ტე­ბიც გა­ა­ო­ცა. ეს მგო­ნი, ერ­თა­დერ­თი შემ­თხვე­ვა იყო, როცა არ ვი­ცო­დი, მათ­თვის რა მეთ­ქვა.

- რა იყო ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი კი­თხვა, რო­მე­ლიც ტუ­რის­ტე­ბის­გან მო­გის­მე­ნია?

- მახ­სოვს, ერთი ტუ­რის­ტი მთე­ლი ტუ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში მაჰ­მა­დი­ა­ნო­ბა­ზე მე­კი­თხე­ბო­და. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ვე­რაფ­რით მივ­ხვდი, რა უნ­დო­და და ავუხ­სე­ნი, რომ ერთ-ერთ უძ­ვე­ლეს ქრის­ტი­ა­ნულ ქვე­ყა­ნა­ში იყო, სა­დაც ის­ტო­რი­ა­ცა და კულ­ტუ­რაც ქრის­ტი­ა­ნო­ბა­ზე იყო და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი. მერე მო­ვუ­ყე­ვი შაჰ-აბა­სის ლაშ­ქრო­ბა­ზე სა­ქარ­თვე­ლო­ში და ამ კაც­მა ვე­რაფ­რით გა­ი­გო, თუ რა­ტომ არ­ჩევ­დნენ ქარ­თვე­ლე­ბი სარ­წმუ­ნო­ე­ბის შეც­ვლას სიკ­ვდილს. - მე, რა თქმა უნდა, შე­ვიც­ვლი­დი სარ­წმუ­ნო­ე­ბა­სო, - ამ­ბობ­და. ამ შემ­თხვე­ვა­ში რთუ­ლი იყო, მის­თვის ამეხ­სნა, რომ მის ფეს­ვებს არ აქვს ის დიდი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა, რაც ქარ­თვე­ლებს სარ­წმუ­ნო­ე­ბის­თვის თა­ვის გა­წირ­ვას აი­ძუ­ლებ­და. არის შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა ადა­მი­ა­ნი იმას გე­კი­თხე­ბა, რა­ზეც ორი­ო­დე წუ­თის წინ ისა­უბ­რე. ამ შემ­თხვე­ვა­ში მოთ­მი­ნე­ბით ვუხ­სნი ერ­თსა და იმა­ვეს, მაგ­რამ სხვა ტუ­რის­ტებს ხან­და­ხან არ ჰყოფ­ნით მოთ­მი­ნე­ბა და ჩემ­თან ერ­თად იმე­ო­რე­ბენ იმ ის­ტო­რი­ას, რაც და­ი­მახ­სოვ­რეს, რაც ნიშ­ნავს: - სად იყა­ვი 5 წუ­თის წინ (იცი­ნის)?

- რო­გორც ჩანს, შენს პრო­ფე­სი­ას დიდი მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რიც სჭირ­დე­ბა.

- მარ­თა­ლია. ერთხელ მახ­სოვს, ჯგუფ­ში ქალ­ბა­ტო­ნი გა­მოგ­ვე­რია, რო­მე­ლიც ის­რა­ელ­ში გა­თხო­ვი­ლი ირა­ნელ-ებ­რა­ე­ლი გახ­ლდათ და სა­ქარ­თვე­ლო­ში მოგ­ზა­უ­რობ­და. ამა­ვე ტურ­ზე ჩვენ­თან ერ­თად იტა­ლი­ე­ლი ბი­ჭიც იყო, რო­მე­ლიც თა­ვის ქვე­ყა­ნა­ში გი­დად მუ­შა­ობ­და. ამ ქალ­ბა­ტონ­მა მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში იმ­დე­ნი კი­თხვა დას­ვა... მე კი მოთ­მი­ნე­ბით ვპა­სუ­ხობ­დი. თავი ისე მო­ა­ბეზ­რა სხვა ტუ­რის­ტებს, მის გვერ­დით დად­გო­მაც აღარ უნ­დო­დათ (იცი­ნის). დღის ბო­ლოს იტა­ლი­ელ­მა გიდ­მა მი­თხრა, - შენ მა­გივ­რად გიდი მე რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ამ ქალს აუ­ცი­ლებ­ლად ვე­ტყო­დი რამე ცუდს, დიდი მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი გაქ­ვსო. ხან­და­ხან ხვდე­ბი, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი მხო­ლოდ იმი­ტომ სა­უბ­რო­ბენ, რომ სხვებ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცია მოს­წონთ. სომ­ხეთ­ში ტუ­რის დროს უძ­ვე­ლე­სი ხა­ჩკა­რის სა­ნა­ხა­ვად წა­ვე­დით, რო­მე­ლიც დღე­ვან­დე­ლი სა­საფ­ლა­ოს ტე­რი­ტო­რი­ა­ზეა, (ხა­ჩკა­რი - ქვის სტე­ლა გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბე­ბით, რო­მე­ლიც რო­გორც წესი, გზას­თან, მო­ნას­ტერ­თან, ტაძ­რე­ბის ფა­სადსა თუ მათ შიგ­ნით მდე­ბა­რე­ობს. - ავტ.) რო­გორც წესი, სა­საფ­ლა­ო­ზე ყოფ­ნი­სას ძი­რი­თა­დად ტრა­დი­ცი­ებ­ზე სა­უბ­რობ, რო­მე­ლიც იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა შე­მო­ი­ნა­ხეს, ვინც უკვე დიდი ხა­ნია, ცო­ცხა­ლი აღა­რაა. ამას­თან ერ­თად ჯგუ­ფის წევ­რებს ისიც ავუხ­სე­ნი, რომ ქრის­ტი­ა­ნო­ბა კრე­მა­ცი­ას კრძა­ლავს. ამის თქმა იყო და ერთ-ერთ ტუ­რისტს გა­ახ­სენ­და, რომ ბი­ძა­მისს კრე­მა­ცია ჩა­უ­ტარ­და და მისი ფერ­ფლი სა­წყობ­ში შე­ი­ნა­ხეს. 2 წლის შემ­დეგ კი დე­და­მისს გა­ახ­სენ­და, რომ იმ ფერ­ფლის გა­დაყ­რა და­ვი­წყე­ბო­დათ. ამი­ტო­მაც სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნა­ზე დადო და მის მი­მობ­ნე­ვას აპი­რებ­და, - ის აღარ ვიცი, გა­და­ყა­რა ის ფერ­ფლი თუ ისევ მან­ქა­ნა­ზე დევს, ამე­რი­კა­ში რომ ჩა­ვალ, დე­და­ჩემს აუ­ცი­ლებ­ლად ვკი­თხა­ვო (იცი­ნის)?! - ამ­ბობ­და. ამ დროს ერთი ფილ­მი გა­მახ­სენ­და, რომ­ლის გმირ­საც მა­მა­მი­სის ფერ­ფლი "ნეს­კა­ფეს" ყუთ­ში ჩა­ე­ყა­რა და მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას თან წა­ე­ღო, რომ ამე­რი­კა­ში დიდ კა­ნი­ონ­ზე მო­ებ­ნია. ერთ დღე­საც ყა­ვის სმის დროს მე­გო­ბარს ჰკი­თხა, - რა ყა­ვაა, რა ცუდი გემო აქ­ვსო? მე­გო­ბარ­მა კი გა­უმ­ხი­ლა, - იცი, ჩემი ყავა გა­თავ­და და შენ რომ "ნეს­კა­ფე" გქონ­და წა­მო­ღე­ბუ­ლი, ყავა იმით მო­ვამ­ზა­დეო.

- მოდი, აზი­ე­ლებ­ზეც მო­მი­ყე­ვი, რო­გო­რი ტუ­რის­ტე­ბი არი­ან?

- ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა უყ­ვართ. ფი­ლი­პი­ნელ მოგ­ზა­უ­რებ­ზეც იმა­ვეს ვი­ტყო­დი. სა­საფ­ლა­ო­ზეც კი ფო­ტო­ებს იღე­ბენ სხვა­დას­ხვა პო­ზა­ში. არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი ინ­ტე­რე­სის გამო ჩა­მო­დი­ან სომ­ხეთ­სა და სა­ქარ­თვე­ლო­ში. არი­ან ისე­თე­ბით, რო­მელ­თათ­ვი­საც სვე­ტი­ცხო­ვე­ლი ერთი მო­რი­გი ეკ­ლე­სი­აა და მეტი არა­ფე­რი. ხში­რად მო­ის­მენთ კი­დეც მსგავს სა­უ­ბარს, - მგო­ნი, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის­თვის საკ­მა­რი­სი ეკ­ლე­სი­ე­ბი ვნა­ხეო.

- შენ­თვის, რო­გორც გი­დის­თვის, რა სა­ხის ტუ­რე­ბია სა­ინ­ტე­რე­სო?

- ძი­რი­თა­დად კულ­ტუ­რუ­ლი ძეგ­ლე­ბის გიდი ვარ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ფე­ხით მოგ­ზა­უ­რო­ბა მთა­ში, მაგ­რამ მხო­ლოდ ერთი დღით. გრძელ­ვა­დი­ა­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბის­თვის ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბაა სა­ჭი­რო. ყო­ველ­დღე მთა­ში სი­ა­რუ­ლი ჩემ­თვის საკ­მა­ოდ რთუ­ლია. მიყ­ვარს ად­რე­ნა­ლი­ნის მომ­ტა­ნი გარ­თო­ბა, ვერ­ტმფრე­ნი­დან პა­რა­შუ­ტი­თაც კი ვარ გად­მომხტა­რი.

- მა­რი­ნე, რამე თუ გაკ­ვირ­ვებს სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

- კი, ძა­ლი­ან მიკ­ვირს, როცა ამ­დენ მწე­ველ ქალ­ბა­ტონს ვხე­დავ. ასე­ვე სა­ქარ­თვე­ლოს ბუ­ნე­ბაც ძა­ლი­ან მა­ო­ცებს. ჩემ­სა და თქვენს ქვე­ყა­ნას შო­რის მი­უ­ხე­და­ვად ტე­რი­ტო­რი­უ­ლი სი­ახ­ლო­ვი­სა, დიდი გან­სხვა­ვე­ბაა. ქარ­თვე­ლი ქა­ლე­ბი უფრო ბუ­ნებ­რი­ვე­ბი არი­ან, ერევ­ნის ქუ­ჩებ­ში ბევრ მოვ­ლილ, მა­ღალ­ქუს­ლი­ან ფეხ­საც­მელ­ში გა­მო­წყო­ბილ ქალს შეხ­ვდე­ბით. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე ამ სტი­ლის მა­ტა­რე­ბე­ლი არ ვარ, მაგ­რამ გა­მო­წყო­ბი­ლი ქა­ლე­ბის ყუ­რე­ბა თვალს ახა­რებს. კი­დევ, აქ მომ­სა­ხუ­რე­ბის სფე­რო და­ბალ დო­ნე­ზეა. სა­ქარ­თვე­ლო ძა­ლი­ან მომ­წონს. ხალ­ხსაც დიდ პა­ტივს ვცემ და ბუ­ნე­ბაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. აქ თავს უცხოდ სუ­ლაც არ ვგრძნობ.

- ალ­ბათ ბევ­რი უც­ნა­უ­რი ტუ­რის­ტის მნახ­ვე­ლიც გამ­ხდარ­ხარ...

- ერთი მათ­გა­ნი მახ­სენ­დე­ბა: როცა დი­ლით ყვე­ლა ტუ­რის­ტი ავ­ტო­ბუს­ში ჩაჯ­და, ერთ-ერ­თმა მა­მა­კაც­მა კოს­მე­ტი­კის ჩა­სა­დე­ბი ჩან­თა ამო­აძ­ვრი­ნა და მა­კი­ა­ჟის კე­თე­ბა და­ი­წყო. - დღეს ბევ­რი ფოტო უნდა გა­და­ვი­ღო და ჩემი თავი მა­შინ უფრო მომ­წონს, როცა მა­კი­ა­ჟით ვარ ფო­ტო­ზე აღ­ბეჭ­დი­ლიო. ექ­სკურ­სი­ის ბო­ლოს კი სა­ქარ­თვე­ლო-სომ­ხე­თის სა­ზღვარ­თან ახ­ლოს ტაქ­სი­ში უნდა გა­დამ­ჯდა­რი­ყო, რად­გან სომ­ხეთ­ში აპი­რებ­და წას­ვლას. როცა მის­თვის ტაქ­სი და­ვი­ქი­რა­ვეთ, მო­მიბ­რუნ­და და, - გეხ­ვე­წე­ბი, არ დამ­ტო­ვოო, ხელ­ზე ჩა­მო­მე­კი­და. მერე მი­თხრა, ტაქ­სის მძღოლს უთხა­რი, რომ კაცი ვარო (იცი­ნის). ბევ­რი ხა­ლი­სი­ა­ნი ტუ­რის­ტი გვყო­ლია. მახ­სოვს, ერთხელ ტუ­რის­ტებს სა­ჭი­რო ოთახ­თან გა­ვუ­ჩე­რეთ, ერთ-ერთი მათ­გა­ნი ტუ­ა­ლეტს გარ­შე­მო ურ­ბენ­და და, - რას აკე­თებთ, არ და­მი­მა­ლოთ, აუ­ცი­ლებ­ლად მი­თხა­რი­თო, - შიგ­ნით მყო­ფებს უყ­ვი­რო­და (იცი­ნის).

ელე­ნე ბა­სი­ლი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)