21
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ჩვენი რესპონდენტი ამჯერად ნუცუბიძის ქუჩაზე მცხოვრები ქალბატონია, რომელიც საკუთარ საცხოვრებელ ბინაში განვითარებული უცნაური მოვლენების შესახებ გვესაუბრება, თუმცა ვინაობის გამხელისგან თავს იკავებს.
ლალი: შინ ძირითადად მარტო ვარ. მეუღლე ადრე გარდამეცვალა, შვილები კი სხვაგან ცხოვრობენ. ერთ საღამოს ტელევიზორს ვუყურებდი, სახლში არავინ იყო, გავიგონე ნაბიჯების ხმა, თითქოს ვიღაც დადიოდა. ვიფიქრე, ალბათ მომეჩვენა-მეთქი. მას შემდეგ გამუდმებით ვგრძნობდი, რომ სახლში ჩემთან ერთად ვიღაც იყო, მაცივარს აღებდა და კეტავდა, კედლებზე აკაკუნებდა, დარბოდა. მეშინოდა, მაგრამ ვერსად ვამხელდი, ან ვინ დამიჯერებდა? თანაც, მხოლოდ მაშინ ხმაურობდა, როცა მარტო ვრჩებოდი. Aარ ვიცი, ეს რას დავაბრალო, მორწმუნე ქალი ვარ, მუდმივად დავდიოდი ეკლესიაში, მაგრამ რაღაც პრობლემები შემექმნა და კარგა ხანს ვეღარ მივედი ტაძარში. სწორედ მაშინ გამოჩნდა ჩემს სახლში მოჩვენება. რა ვიცი, სხვას ვერაფერს ვუკავშირებ... კარს ჩავკეტავდი და ღია მხვდებოდა. ერთხელ ჭურჭელი უნდა დამერეცხა და კარადა გამოვალაგე. გარეცხილი ჭურჭელი მაგიდაზე დავაწყვე და გაზეთი გადავაფარე. მეზობლის ქალი, ნათელა იყო შემოსული და ტკბილეული უნდა მიმერთმია, ამ დროს დავინახე, როგორ გაიარა ჭურჭელზე რაღაც ლანდმა და გაზეთზე ნაკვალევი დატოვა. დავუძახე ნათელას და ეს რომ ვაჩვენე, გაგიჟდა. პატარა შავი ნაკვალევი იყო, რომელიც არც ადამიანის ნაფეხურს ჰგავდა და არც ცხოველის თათებისას. იმ დროს იქ რომ არ ვყოფილიყავი, თავს დავიმშვიდებდი, ალბათ კატა შემოვიდა-მეთქი, მაგრამ მოჩვენებამ ხომ ჩემ თვალწინ გადაიარა ჭურჭელზე... ცუდად გავხდი, წნევამ ამიწია, გამოვიძახეთ სასწრაფო, როცა გამოძახების მიზეზი ვუთხარი, ექიმებს გაეცინათ, მაგრამ მე ისინი არ მომიტყუებია... იქ რაღა გამაჩერებდა?! ჩემს ქალიშვილთან გადავედი საცხოვრებლად.
ერთ დღესაც დავბრუნდი სახლში და რას ვხედავ, სამზარეულოს მაგიდაზე დევს წერილი: სად დადიხარ, ლალი?.. ლამის ჭკუიდან გადავედი, დავუძახე ნათელას, ვაჩვენე ეს წერილი, ვკითხე, ჩემს არყოფნაში სახლში ვინმე ხომ არ შემოსულა-მეთქი. მიპასუხა, მხოლოდ მე შემოვდიოდი, რომ მენახა, რამე ხომ არ მოიპარესო. წარმოგიდგენიათ, რა დამემართებოდა? როგორმე გამოსავალი უნდა მეპოვა და დავიწყე ეკლესიაში სიარული, მინდოდა, სახლშიც ამენთო სანთლები, მაგრამ გამიგონია, თუ მოჩვენება ეშმაკისეულია, ამ დროს აგრესიული ხდებაო და აღარ ავანთე. ვინ არ მოდიოდა ჩემს სახლში ამ მოვლენების სანახავად და ყველა გაოგნებული იყო. მოჩვენება არავის აღარ ერიდებოდა, ხმაურით დააბიჯებდა, აღებდა კარადას, ვხედავდი, როგორ მიჰქონდა ოთახის ჩუსტები და მერე ისევ აბრუნებდა თავის ადგილზე, შედიოდა სააბაზანოში და წყალს უშვებდა, ალბათ ბანაობდა კიდეც, მე რა ვიცი?! სად არ წავედი, ვის არ მივმართე, მაგრამ არაფერმა უშველა. მერე შევეჩვიე კიდეც ამ ყველაფერს... ერთხელ ერთი ქალბატონი გავიცანი, ბანკში, პენსიის რიგში. იმ ქალბატონს შევჩივლე ჩემი გასაჭირი და მითხრა, ეტყობა "დამავოი" გააბრაზე და ასე იმიტომ იქცევა, ახლა უნდა შემოირიგოო. თურმე ყველა ოჯახს ჰყავს ასეთი არსება და თუ გაბრაზდა, ძალიან საშიშია. მასწავლა, შინ რომ მიხვალ, დაელაპარაკე, მოეფერე, საღამოს კი საუკეთესო თეფშით ტკბილეული გამოსაჩენ ადგილზე დაუდგი, რამდენიმე დღე ასე მოექეცი, წყენა გადაუვლის და გაქრებაო. მართლაც, სახლში მისვლისთანავე დაველაპარაკე, მოვეფერე, სახელიც კი შევარქვი - "დათუჩა" და მივხვდი, რომ დაწყნარდა. მთელი კვირა ველაპარაკებოდი, ვეფერებოდი და ყოველდღე ვუშლიდი ტკბილეულის სუფრას. ამ მეთოდმა გაამართლა და მას შემდეგ აღარ შევუწუხებივარ. ეტყობა, მართლა გაბრაზებული იყო... 9 თვეა აღარ გამოჩენილა, მაგრამ პერიოდულად მაინც ვეფერები და ღამღამობით ტკბილ რძეს, ნამცხვარს და შოკოლადს ვუტოვებ მაგიდაზე.
- ჭამს ტკბილეულს?
– არ მინახავს, რამე შეეჭამოს, ეტყობა, უბრალოდ, ყურადღება სიამოვნებს...
თამარ ბოჭორიშვილი
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
