6 თვეა, რაც ახალ­გაზ­რდე­ბის ჯგუ­ფი არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "სა­ქარ­თვე­ლოს მად­ლის" სა­ხე­ლით ბავ­შვთა სახ­ლებს, მო­ხუც­თა თავ­შე­საფ­რებ­სა და მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად გა­ჭირ­ვე­ბულ ოჯა­ხებს უან­გა­როდ ეხ­მა­რე­ბა. შე­სა­წი­რი ყუ­თე­ბის­თვის თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის მიერ გა­ღე­ბუ­ლი თუნ­დაც 20 თეთ­რით სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, სო­ლი­დუ­რი თან­ხა გროვ­დე­ბა, რაც იმ პი­რებს ხმარ­დე­ბათ, ვი­საც ეს ყვე­ლა­ზე მე­ტად სჭირ­დე­ბათ. ცოტა ხნის წინ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ამ "კა­თარ­ზის­ში" უფა­სო სა­დი­ლი და­ა­ფი­ნან­სა...

"სა­ქარ­თვე­ლოს მად­ლის" საქ­მი­ა­ნო­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დით და მათ მოკ­რძა­ლე­ბულ ოფის­ში ვეწ­ვი­ეთ. ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი - თა­მაზ ბელ­თა­ძე, ცოტა არ იყოს, გულ­და­წყვე­ტი­ლი გახ­ლდათ: ერთ-ერთ დიდ სუ­პერ­მარ­კეტ­თან შე­სა­წი­რი ყუ­თე­ბით მი­სუ­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი უკან გა­მო­უბ­რუ­ნე­ბი­ათ...

თა­მაზ ბელ­თა­ძე, არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "სა­ქარ­თვე­ლოს მად­ლის" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი:

- სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრმა ჩვენს ახალ­გაზ­რდებს 4 დღით მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა მის­ცა, დღეს კი უკან გა­მო­უბ­რუ­ნე­ბი­ათ. არა­და, თხოვ­ნის წე­რი­ლი გავ­გზავ­ნეთ და ჩვე­ნი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლიც მი­ვავ­ლი­ნეთ... ჩვენს საქ­მეს მთე­ლი სუ­ლი­თა და გუ­ლით ვა­კე­თებთ. არ გვინ­და, ხელი შეგ­ვე­შა­ლოს. ახალ­გაზ­რდე­ბი ხელს არა­ვის უშ­ლი­ან, ყვე­ლას ზრდი­ლო­ბი­ა­ნად ეპყრო­ბი­ან.

- ახ­ლა­ხან "კა­თარ­ზის­ში" უფა­სო სა­დი­ლი გა­მარ­თეთ. ეს ღო­ნის­ძი­ე­ბა რო­გორ და­ი­გეგ­მა?

- დიდი სურ­ვი­ლი გვქონ­და, და­პუ­რე­ბის მას­შტა­ბუ­რი აქ­ცია მოგ­ვე­წყო. "კა­თარ­ზის­ში" ყო­ველ­დღე 310 ადა­მი­ანს აპუ­რე­ბენ. მათი უფა­სო სა­დი­ლე­ბი და­ფი­ნან­სე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. "კა­თარ­ზის­მა" თა­ვად გვთხო­ვა, რომ ერთი დღით უფა­სო სა­დი­ლი დაგ­ვე­ფი­ნან­სე­ბი­ნა. სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდით. ღვთის წყა­ლო­ბით, 310-მა ადა­მი­ან­მა საკ­ვე­ბი მი­ი­ღო. მათ ტორ­ტე­ბიც წა­ვუ­ღეთ (იღი­მის)...

- საქ­ველ­მოქ­მე­დო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის შექ­მნის იდეა რო­გორ გა­გიჩ­ნდათ?

- უკვე 5 წე­ლია, რაც მე და ჩემს ძმას გა­მომ­ცემ­ლო­ბა გვაქვს: ხა­ტებს, სა­ეკ­ლე­სიო ჟურ­ნა­ლებს ვბეჭ­დავთ. ბავ­შვთა სახ­ლებს წი­ნა­თაც აქ­ტი­უ­რად ვეხ­მა­რე­ბო­დით - გა­მომ­ცემ­ლო­ბის სა­ხე­ლით, ყო­ველ­თვე გარ­კვე­ულ თან­ხას ვუ­რი­ცხავ­დით. ერთხე­ლაც, მე­გობ­რე­ბი ვის­ხე­დით და ვსა­უბ­რობ­დით, რომ უან­გა­როდ ისე­თი კე­თი­ლი საქ­მე გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა, რომ­ლი­თაც ბავ­შვებ­სა თუ მო­ხუ­ცებს გა­ვა­ხა­რებ­დით. მერე იდე­ის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა და­ვი­წყეთ: არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია და­ვა­რე­გის­ტრი­რეთ და დავ­ფიქ­რდით - სა­ი­დან შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ ფი­ნან­სე­ბი მოგ­ვე­ძი­ე­ბი­ნა? ფა­სი­ა­ნი სა­ტე­ლე­ფო­ნო ნომ­რე­ბის აღე­ბას აზრი არ ჰქონ­და, რად­გან ხალ­ხი დი­დად არ აქ­ტი­უ­რობს. თან, ამ ხერ­ხით ძი­რი­თა­დად, ეკ­ლე­სი­ე­ბის მშე­ნებ­ლო­ბას შე­ე­წე­ვი­ან (ღვთის მად­ლით, ჩვენც ხში­რად დაგ­ვი­რე­კავს) და ხე­ლის შეშ­ლა არ გვინ­დო­და. გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ შე­სა­წი­რი ყუ­თე­ბი დაგ­ვემ­ზა­დე­ბი­ნა. ექ­ვსმა ბიჭ­მა და ორმა გო­გომ თან­ხის შეგ­რო­ვე­ბა და­ვი­წყეთ. ხალ­ხი ფულს სი­ხა­რუ­ლით გვაძ­ლევ­და, - გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლებს ჩემი სა­ხე­ლით და­ეხ­მა­რე­თო. პირ­ვე­ლი საქ­ველ­მოქ­მე­დო ღო­ნის­ძი­ე­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი იყო: ზუს­ტად მახ­სოვს, 14 დღე­ში 1.482 ლარი შეგ­როვ­და. რუს­თავ­ში, დე­და­თა და ბავ­შვთა თავ­შე­სა­ფარს და­ვეხ­მა­რეთ. უამ­რა­ვი პრო­დუქ­ტი და სა­თა­მა­შო ვი­ყი­დეთ...

- რუს­თა­ვის დე­და­თა და ბავ­შვთა თავ­შე­სა­ფარ­ზე რა­ტომ შე­ჩერ­დით?

- გვინ­დო­და, ქველ­მოქ­მე­დე­ბა მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვე­ბის დახ­მა­რე­ბით დაგ­ვე­წყო. მო­ძი­ე­ბა რომ და­ვი­წყეთ, ამ მი­სა­მარ­თზე მოვ­ხვდით. პა­ტა­რებ­თან ერ­თად, თავ­შე­სა­ფარ­ში მარ­ტო­ხე­ლა დე­დე­ბი ცხოვ­რო­ბენ. თავ­შე­სა­ფარ­ში ყვე­ლა­ზე უმ­ცრო­სი ჩვი­ლი 2 თვის იყო... საქ­მე­ში მთე­ლი სული და გული ჩავ­დეთ. მერ­წმუ­ნეთ, მათ­ზე მე­ტად გა­ხა­რე­ბუ­ლე­ბი ჩვენ ვი­ყა­ვით.

- 2 კვი­რა­ში ამ­დე­ნი თან­ხის შეგ­რო­ვე­ბას ელო­დით?

- ნამ­დვი­ლად არ ვე­ლო­დით. 4 დღე ქუ­თა­ის­ში ვი­ყა­ვით, 2 - გორ­ში, და­ნარ­ჩე­ნი - თბი­ლის­ში. ხალ­ხი ძა­ლი­ან დაგ­ვეხ­მა­რა. სა­ერ­თოდ, ქარ­თვე­ლებს დიდი სიყ­ვა­რუ­ლის უნა­რი აქვთ, სით­ბოს გა­მო­ხატ­ვა შეგ­ვიძ­ლია - ეს ძა­ლი­ან კარ­გია! როცა უც­ნო­ბებს ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის შე­სა­ხებ ვე­უბ­ნე­ბით, შე­იძ­ლე­ბა, არც გვენ­დონ - იქ­ნებ ვა­ტყუ­ებთ? ამი­ტომ "ფე­ის­ბუკ­ზე" ჩვე­ნი გვერ­დი გა­ვა­კე­თეთ, ფლა­ე­რე­ბი დავ­ბეჭ­დეთ, რო­მელ­ზეც ჩვე­ნი გვერ­დის მი­სა­მარ­თია მი­თი­თე­ბუ­ლი, სა­დაც წე­რია, რო­მელ თვე­ში რა საქ­ველ­მოქ­მე­დო ღო­ნის­ძი­ე­ბა გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლეთ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ხალ­ხს ან­გა­რიშს ვა­ბა­რებთ - ადა­მი­ა­ნებ­მა იცი­ან, მათ მიერ გა­ღე­ბუ­ლი თან­ხა სად მი­დის. ფლა­ე­რებს ყვე­ლას ვაძ­ლევთ, რომ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ჩვე­ნი გვერ­დი ნა­ხონ, სა­დაც ფოტო და ვი­დე­ო­მა­სა­ლებს ვაქ­ვეყ­ნებთ. ერ­თმა­ნე­თის თა­ნად­გო­მით მად­ლი რომ იქ­მნე­ბა, ეს არის მთა­ვა­რი.

- ღო­ნის­ძი­ე­ბებს რა სიხ­ში­რით აწყობთ?

- 2 კვი­რა­ში ერთხელ.

- დახ­მა­რე­ბის მსურ­ვე­ლი ხალ­ხი ისევ აქ­ტი­უ­რობს?

- არა, აქ­ტი­უ­რო­ბამ ცო­ტა­თი იკლო. არ მინ­და, ცუ­დად გა­მო­მი­ვი­დეს, მაგ­რამ ქველ­მოქ­მე­დე­ბის სა­ხე­ლით, ზოგი თაღ­ლი­თობს, რის გა­მოც იმ ადა­მი­ა­ნებს ხელი გვეშ­ლე­ბა, ვინც გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლებს მარ­თლა ვეხ­მა­რე­ბით. ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წევ­რებს წი­თე­ლი მა­ი­სუ­რე­ბი აც­ვი­ათ, რომ­ლებ­ზეც "სა­ქარ­თვე­ლოს მად­ლი" აწე­რია, და კე­პე­ბი ახუ­რავთ... ზოგ­მა შე­იძ­ლე­ბა, შე­სა­წირ ყუთ­ში იმ­წუ­თას თან­ხა ვერ ჩა­აგ­დოს, ამი­ტო­მაც ფლა­ე­რებს ყვე­ლას ვაძ­ლევთ, რომ სხვა დროს ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ში წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნოს. სე­რი­ო­ზუ­ლი ქველ­მოქ­მე­დე­ბის გარ­და, მცი­რე დახ­მა­რე­ბებ­საც ვწევთ: როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის შე­სა­ხებ შე­ი­ტყო­ბენ, დახ­მა­რე­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად მო­დი­ან ხოლ­მე. უა­რით ჯერ არა­ვინ გაგ­ვიშ­ვია. საკ­ვებ პრო­დუქ­ტებს ვყი­დუ­ლობთ და ტაქ­სით პირ­და­პირ შინ ვუგ­ზავ­ნით: შე­იძ­ლე­ბა, თა­ვად, გზის ფუ­ლიც არ ჰქონ­დეთ და ამის თქმის მო­ე­რი­დოთ... ამას წი­ნათ მო­ხუ­ცე­ბულ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა ხა­შუ­რი­დან ჩა­მოგ­ვა­კი­თხა. გუ­ლი­ა­ნი ბებო იყო. 75 წლის გახ­ლდათ, მაგ­რამ ასაკ­ზე ბევ­რად ახალ­გაზ­რდუ­ლად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და. ჩემს ასაკს მა­ინც არ და­ი­ჯე­რებ­თო, - გვი­თხრა და პი­რა­დო­ბის მოწ­მო­ბა გვიჩ­ვე­ნა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­დან­ვე და­ვუ­ჯე­რეთ (იცი­ნის). სა­ო­ცა­რი ენერ­გია ჰქონ­და - ღმერ­თმა მის­ცეს!.. მარ­ტო­ხე­ლა გახ­ლდათ. შვი­ლე­ბი და­ღუ­პუ­ლი ჰყო­ლია. ხა­შურ­ში, "და­პუ­რე­ბის ცენ­ტრში" იკ­ვე­ბე­ბო­და, პენ­სია წამ­ლებ­ში ეხარ­ჯე­ბო­და... საკ­ვე­ბი პრო­დუქ­ტე­ბის მთე­ლი თვის მა­რა­გი გა­ვა­ტა­ნეთ. მან­ქა­ნით სახ­ლის კა­რამ­დე მი­ვიყ­ვა­ნეთ. ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. მისი ლოც­ვა ჩვენს ოჯა­ხებს, თი­თო­ე­ულ ადა­მი­ანს შე­ე­წე­ვა.

- დახ­მა­რე­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად პა­ტა­რე­ბი თუ მო­დი­ან?

- არა. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა ბავ­შვე­ბი მო­უყ­ვა­ნი­ათ. ამას წი­ნათ ქალ­ბა­ტო­ნი მო­ვი­და. მისი შვი­ლის­თვის ექი­მებს სიმ­სივ­ნის დი­აგ­ნო­ზი და­უს­ვამთ. სა­ერ­თოდ, ძი­რი­თა­დად, ხალ­ხს საკ­ვე­ბი პრო­დუქ­ტე­ბით ვეხ­მა­რე­ბით, მაგ­რამ ამ ქალ­ბა­ტონ­მა გვი­თხრა: მხო­ლოდ წამ­ლე­ბი გვჭირ­დე­ბაო. ბავ­შვს წამ­ლე­ბი გა­ვუგ­ზავ­ნეთ... შე­მიძ­ლია, თა­მა­მად ვთქვა, რომ ვინც დახ­მა­რე­ბა გვთხო­ვა, უა­რით არა­ვინ გაგ­ვიშ­ვია. სა­ერ­თო ბი­უ­ჯეტს ვად­გენთ. მა­გა­ლი­თად, თუკი თვე­ში 3.500 ლარი შეგ­როვ­და, ვა­ნა­წი­ლებთ: 1.000 ლარს ბავ­შვთა სახ­ლის­თვის გა­მოვ­ყოფთ, 1.000-ს - მო­ხუ­ცე­ბულ­თა თავ­შე­საფ­რის­თვის, 1.500-ს - ბი­უ­ჯეტ­ში ვი­ტო­ვებთ, რომ მცი­რე დახ­მა­რე­ბე­ბი გავ­წი­ოთ. თითო ადა­მი­ანს 100 ლარ­ზე მეტს ვა­ხარ­ჯავთ. ვერ აღ­გი­წერთ, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ, როცა ასეთ კე­თილ საქ­მეს ვა­კე­თებთ...

- ამ­ჟა­მად ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში რამ­დე­ნი ახალ­გაზ­რდა ხართ ჩარ­თუ­ლი?

- ახლა უკვე და­ახ­ლო­ე­ბით 15. დღე­ებს ვა­ნა­წი­ლებთ - ვინ რო­დის იმუ­შა­ვებს, რომ არ გა­დავ­ტვირ­თოთ და მუ­შა­ო­ბა ყვე­ლამ შეძ­ლოს. საქ­მეს ხა­ლი­სით ვა­კე­თებთ. ერთი ეგ არის, რომ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წევ­რებს ბი­უ­ჯე­ტი­დან მხო­ლოდ გზი­სა და საკ­ვე­ბის ფულს (2 ლარს) ვაძ­ლევთ. ზოგი არც ამ­ბობს, გვინ­დაო... 4 ადა­მი­ა­ნი შე­სა­წირს მეტ­რო­ში აგ­რო­ვებს. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, იქ ზოგი მგზავ­რი ილან­ძღე­ბა. დიდი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი გან­წყო­ბი­ლე­ბა გჭირ­დე­ბა, რომ ასეთ გა­რე­მო­ში თან­ხა მა­ინც შე­აგ­რო­ვო. ჩვე­ნი ახალ­გაზ­რდე­ბი საქ­მეს მა­ინც აკე­თე­ბენ. მათ­გან უმე­ტე­სო­ბა მუ­შა­ობს და ქველ­მოქ­მე­დე­ბის­თვი­საც იც­ლის.

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვთ?

- რა თქმა უნდა, საქ­ველ­მოქ­მე­დო ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის გაგ­რძე­ლე­ბას ვა­პი­რებთ. მე­გობ­რე­ბი ვსხდე­ბით და გან­ვი­ხი­ლავთ - სად უფრო უჭირთ, დახ­მა­რე­ბა ვის მე­ტად სჭირ­დე­ბა? ამ­ჟა­მად, 3 ბავ­შვთა სახ­ლის ამ­ბავს გან­ვი­ხი­ლავთ. გვინ­და, რომ ძი­რი­თა­დად, შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ბავ­შვებ­ზე "გა­და­ვერ­თოთ". 3 კვი­რის წინ გლ­და­ნის შშმ ბავ­შვთა სახ­ლში ვი­ყა­ვით. ჩვე­ნი მის­ვლა ყველ­გან უხა­რი­ათ, მაგ­რამ იქ ისე­თი ბედ­ნი­ე­რი თვა­ლე­ბით გვი­ყუ­რებ­დნენ, რომ გვსურს, ეს სი­ხა­რუ­ლი პა­ტა­რებ­მა კი­დევ იგ­რძნონ... სექ­ტემ­ბრი­დან უფა­სო "და­პუ­რე­ბის ცენ­ტრის" მო­წყო­ბა გვსურს. თუ ვინ­მე გა­მოგ­ვეხ­მა­უ­რე­ბა, დი­დად მად­ლი­ე­რე­ბი დავ­რჩე­ბით. მე­რი­ა­სა და სა­პატ­რი­არ­ქოს მივ­მარ­თავ: 1 ად­გი­ლი გვჭირ­დე­ბა, სა­დაც უფა­სო სა­დი­ლის გა­მარ­თვას შევ­ძლებთ. თუ ფართს ვერ გა­მოგ­ვი­ყო­ფენ, კვი­რა­ში 2 დღით მა­ინც დაგ­ვით­მონ - ყვე­ლა­ფერს თა­ვად მო­ვამ­ზა­დებთ...

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)