"მო­რი­ე­ლი ქალი "ჯა­დო­ქა­რია". მე­ექ­ვსე გრძნო­ბის წყა­ლო­ბით, გუ­ლის სწორს და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე ცნობს. მან კარ­გად იცის სა­კუ­თა­რი თა­ვის ფასი, კის­რის­ტე­ხით არა­სო­დეს გა­იქ­ცე­ვა, შეყ­ვა­რე­ბულს რომ კი­სერ­ზე ჩა­მო­ე­კი­დოს. მას მტე­რი და მოყ­ვა­რე პა­ტი­ვის­ცე­მით ეპყრო­ბა. არა მხო­ლოდ სხვე­ბის­თვის, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვი­საც სა­შიშ­რო­ე­ბას წარ­მო­ად­გენს. თუ გარ­შე­მო და­სა­გეს­ლი ობი­ექ­ტი არ ჰყავს, შე­უძ­ლია, თა­ვი­სი მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი ნეს­ტა­რი სა­კუ­თარ თავ­ზე სცა­დოს", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ღო­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ მო­რი­ელს, ეს კი მსა­ხი­ობ ეკა ნი­ჟა­რა­ძის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ეკა, სა­ნამ შენი ზო­დი­ა­ქოს ნი­შან­ზე ვი­ლა­პა­რა­კებთ, მინ­და, შვი­ლიშ­ვილ­ზე - პა­ტა­რა თი­ნა­თინ­ზე გკი­თხო: რო­გო­რი გო­გოა?

- თი­ნა­თი­ნის და­ბა­დე­ბას და­ვეს­წა­რი. გა­და­ვი­ღე, რო­გორ მო­ევ­ლი­ნა ქვე­ყა­ნას. კარ­გი ზნის ბავ­შვია, სულ იცი­ნის, ბუ­ნებ­რივ კვე­ბა­ზეა. 6 თვის არის და უკვე ემო­ცი­ებს გა­მო­ხა­ტავს. ყვე­ლას გვა­გი­ჟებს, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი გო­გო­ნაა.

- ტა­სომ დე­დის ამ­პლუა რო­გორ მო­ირ­გო?

- მე "გიჟ დე­დად" ვით­ვლე­ბო­დი, ტასო ჩემ­ზე მე­ტად ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და "გიჟი დე­დაა".

- შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში სი­ახ­ლე ხომ არ გაქვს?

- არა. ამ­ჟა­მად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არა­ფე­რი ხდე­ბა.

- არც პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში?

- არა, პი­რად ცხოვ­რე­ბა­შიც სრუ­ლი სიმ­შვი­დეა.

- ახლა კი ვნა­ხოთ, რო­გო­რია შენი ას­ტრო-ფსი­ქო­პორ­ტრე­ტი.

- ჩემი ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბა არა­ერ­თხელ წა­მი­კი­თხავს და ბევ­რი დამ­თხვე­ვაც აღ­მო­მი­ჩე­ნია. პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პი არას­დროს შე­მიდ­გე­ნია, მაგ­რამ დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს ვი­ცო­დე, რას მირ­ჩე­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი. და­ბა­დე­ბის თა­რიღ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი "ერ­თი­ა­ნი" მაქვს და მა­ინ­ტე­რე­სებს, ას­ტრო­ლოგს ვკი­თხო, რას ნიშ­ნავს ეს?

- "მო­რი­ე­ლის თვა­ლებს ჰიპ­ნო­ზი­რე­ბის უნა­რი აქვს. მათ მზე­რას ხალ­ხი თავს არი­დებს და მო­უს­ვენ­რო­ბა იპყრობს".

- ეს ძა­ლი­ან ბევ­რს უთ­ქვამს და თა­ვა­დაც ვგრძნობ: ხში­რად მა­რი­დე­ბენ თვალს.

- "მას შე­უძ­ლია, იყოს ძლი­ე­რი, ულ­მო­ბე­ლი, სას­ტი­კი და სა­ში­ში. ყვე­ლა­ფე­რი კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ი­ლი.

- "ულ­მო­ბე­ლი" და "სას­ტი­კი" ცო­ტა­თი მძი­მე მო­სას­მე­ნია. ძლი­ე­რი ვარ. სა­ში­ში ვარ თუ - არა? არ ვიცი. ყვე­ლა­ფე­რი სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი მაქვს, თა­ვად მიკ­ვირს, ამ­დე­ნი რით შე­მიძ­ლია, მო­ვით­მი­ნო. ეს კარ­გი თვი­სე­ბა არ არის. ჯობს, პა­ტა­რა წყე­ნა­ზეც რე­ა­გი­რებ­დე, ვიდ­რე და­გიგ­როვ­დეს და მერე ადა­მი­ა­ნი სა­ერ­თოდ და­კარ­გო.

- "იმ­დე­ნად ფლობს სა­კუ­თარ ემო­ცი­ებს, სა­ხე­ზე ვე­რა­ფერს შე­ა­ტყობთ".

- მარ­თა­ლია, არც დიდ სი­ხა­რულს გა­მოვ­ხა­ტავ და არც - მწუ­ხა­რე­ბას.

- "თუ ნამ­დვი­ლად გა­ინ­ტე­რე­სებთ, რას წარ­მო­ად­გენთ, ჰკი­თხეთ მო­რი­ელს და პირ­და­პირ გე­ტყვით".

- ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­ფა­სე­ბი­სას ყო­ველ­თვის გულ­წრფე­ლი ვარ. თბი­ლის­ში ძა­ლი­ან შე­მო­ვი­და მო­და­ში "რა ლა­მა­ზი ხაარ", "მიყ­ვარ­ხა­არ". ასეთ სი­ტყვებ­ში, ქცე­ვა­ში ხში­რად - სი­ყალ­ბეა. ქა­თი­ნა­ურს მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში ვამ­ბობ, როცა სი­ტყვე­ბი გუ­ლი­დან მო­დის.

- "მო­რი­ელს მტე­რი და მოყ­ვა­რე თა­ნა­ბა­რი რა­ო­დე­ნო­ბით ჰყავს. მას მტე­რიც კი პა­ტი­ვის­ცე­მით ეპყრო­ბა".

- მოყ­ვა­რე ვიცი და ჩემი მტრე­ბი ჯერ არ და­მით­ვლია. როცა "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" გა­მოვ­ჩნდი, გა­ვოც­დი: არ მე­გო­ნა, ჩემ­და­მი უარ­ყო­ფი­თად გან­წყო­ბი­ლი ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი თუ არ­სე­ბობ­და. 40 წელი ისე ვი­ცხოვ­რე, ეს არას­დროს მიგ­რძნია. "რო­გო­რი ბე­ბე­რია", "რაღა დროს მა­გი­სი ცეკ­ვაა", "ეგ რომ დარ­ჩეს და რუს­კა გა­ვარ­დეს, მერე ნა­ხოს, რას ვუ­ზამთ"... იმ­დენ ამაზ­რზენ რა­მეს წერ­დნენ, რო­მე­ლი ერთი გა­ვიხ­სე­ნო?!

- ბრაზ­დე­ბო­დი?

- არა. უკვე ვიცი, რაზე უნდა გავ­ბრაზ­დე და რაზე - არა. ამა­ვე დროს, აქვე აღ­ვნიშ­ნავ, რომ ხალ­ხის დახ­მა­რე­ბი­თა და ჩემი დიდი შრო­მით მოვ­ხვდი სა­მე­ულ­ში.

- "მო­რი­ე­ლი არა მხო­ლოდ სხვე­ბის­თვის, არა­მედ სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვი­საც სა­შიშ­რო­ე­ბას წარ­მო­ად­გენს. თუ გარ­შე­მო და­სა­გეს­ლი ობი­ექ­ტი არ ჰყავს, შე­უძ­ლია, თა­ვი­სი მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი ნეს­ტა­რი სა­კუ­თარ თავ­ზე სცა­დოს".

- არც სხვას ვგეს­ლავ და არც სა­კუ­თარ თავს. ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა, რომ ადა­მი­ანს შე­ვე­პა­სუ­ხო. კა­მა­თი და კონ­ფლიქ­ტი არ მიყ­ვარს. თუ შე­ვე­კა­მა­თე­ბი, ად­გილ­ზე "მოვ­სვამ", მერე თა­ვად ვნერ­ვი­უ­ლობ, გული რომ ვატ­კი­ნე.

- "მო­რი­ელს არას­დროს ავი­წყდე­ბა გა­წე­უ­ლი სი­კე­თე".

- უმა­დუ­რე­ბის­გან ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს! უმ­ნიშ­ვნე­ლო სი­კე­თეც კი მა­მახ­სოვ­რდე­ბა; შემ­დგომ­ში იმა­ვე ადა­მი­ა­ნის­გან წყე­ნაც რომ მქონ­დეს, მა­ინც სი­კე­თე მე­მახ­სოვ­რე­ბა.

- "გულ­მოდ­გი­ნედ გეგ­მავს, რო­გორ იყა­როს ჯავ­რი მტერ­ზე. ისეთ დარ­ტმას აყე­ნებს, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს სა­ბო­ლო­ოდ უკარ­გავს მას­თან ქიშ­პო­ბის სურ­ვილს".

- ჯერ­ჯე­რო­ბით ეს არ დამ­ჭირ­ვე­ბია. დაჯ­დე და იფიქ­რო, მტერს სა­მა­გი­ე­რო რო­გორ გა­და­უ­ხა­დო?.. (პა­უ­ზის შემ­დეგ) ეს სიმ­დაბ­ლეა.

- შენს და­ბა­დე­ბამ­დე ცოტა ხნით ადრე ან და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ, ოჯა­ხის რო­მე­ლი­მე წევ­რი ხომ არ გარ­დაც­ვლი­ლა?

- არა. ჩემი ძმა, ჩემი შვი­ლე­ბი რომ და­ი­ბად­ნენ, სა­მი­ვე შემ­თხვე­ვა­ში ოჯა­ხის ახ­ლობ­ლე­ბი გარ­და­იც­ვალ­ნენ. ტა­სოს თი­ნა­თი­ნი რომ შე­ე­ძი­ნა, ჩემი დიდი ბე­ბია გარ­და­იც­ვა­ლა. ეს ბუ­ნე­ბის კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბა მგო­ნია.

- სა­კუ­თა­რი თა­ვის ერთი სი­ტყვით და­ხა­სი­ა­თე­ბა რომ გთხო­ვო, რო­მელ სი­ტყვას იტყვი?

- არაპ­რაქ­ტი­კუ­ლი (იცი­ნის).

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ ეს სი­ტყვაა "უძ­ლე­ვე­ლი".

- მარ­თლა? რა კარ­გია! არ ვიცი, უძ­ლე­ვე­ლი ვარ?

- "მისი დათ­რგუნ­ვა შე­უძ­ლე­ბე­ლია".

- დათ­რგუნ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი აგ­ვის­ტოს ომის დროს. ტრა­გე­დი­ე­ბი მა­გი­ჟებს. წვრილ­მა­ნი პრობ­ლე­მე­ბის, უფუ­ლო­ბის გამო დეპ­რე­სი­ა­ში არას­დროს ჩავ­ვარ­დე­ბი.

- "ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე არ­სე­ბაა, უყ­ვარს ფუ­ფუ­ნე­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი".

- ჩემი მო­თხოვ­ნა არას­დროს ყო­ფი­ლა 5-ვარ­სკვლა­ვი­ან სას­ტუმ­რო­ში ცხოვ­რე­ბა. კომ­ფორ­ტი თუ მექ­ნე­ბა, კარ­გია, თუ არა და, არც ამა­ზე ვი­ნერ­ვი­უ­ლებ. ზღვა­ზე ბევ­რი წე­ლია დავ­დი­ვარ, მაგ­რამ არა - გო­ნი­ო­ში, კვა­რი­ათ­ში ან ბა­თუმ­ში; და­სას­ვე­ნებ­ლად ვირ­ჩევ ერთ პა­ტა­რა სო­ფელ ბუკ­ნარს. როცა იქ სი­ა­რუ­ლი და­ვი­წყე, მგო­ნი, ამ სოფ­ლის არ­სე­ბო­ბა ბევ­რმა არც კი იცო­და. ბუკ­ნა­რი სიმ­შვი­დი­თა და სი­ლა­მა­ზით მხიბ­ლავს. დღემ­დე არ ვღა­ლა­ტობ.

- "ყვე­ლა ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ მნიშ­ვნე­ლო­ვან გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას და­მო­უ­კი­დებ­ლად იღებს".

- რა თქმა უნდა. სხვი­სი მოს­მე­ნის უნა­რი მაქვს, მაგ­რამ ბო­ლოს მა­ინც იმას ვა­კე­თებ, რაც მინ­და. შეც­დო­მებ­საც სა­კუ­თარ თავს ვაბ­რა­ლებ. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბის დროს ყოყ­მა­ნი მა­ხა­სი­ა­თებს.

- "მე­გობ­რე­ბის შერ­ჩე­ვას დიდ ყუ­რა­დღე­ბას უთ­მობს. თა­ვის გარ­შე­მო ისეთ პი­როვ­ნე­ბას არ გა­ა­ჭა­ჭა­ნებს, რო­მელ­საც არ აფა­სებს".

- სრუ­ლი ჭეშ­მა­რი­ტე­ბაა. ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს - ბავ­შვო­ბის, ინ­სტი­ტუ­ტის დრო­ინ­დე­ლი, შემ­დეგ შე­ძე­ნი­ლი... ჩემი მე­გობ­რე­ბი ერ­თმა­ნეთ­თან მე­გობ­რო­ბენ. პონ­ტის გამო არ­სად დავ­დი­ვარ, მაგ­რამ კარგ წრე­ში გარ­თო­ბას რა სჯობს?! ამ ბო­ლოს ქა­ლაქ­ში ძა­ლი­ან ბევრ ვინ­მეს ვერ ვცნობ. მგო­ნი, დავ­ბერ­დი.

- "მო­რი­ე­ლი შე­საძ­ლოა, ზოგ­ჯერ უხე­შიც გეჩ­ვე­ნოთ".

- ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, - უხე­ში მე­გო­ნე და სულ სხვა­ნა­ი­რი ყო­ფილ­ხა­რო.

- "მო­რი­ე­ლი ქალი მომ­ხიბ­ლა­ვი, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი და ამა­ყია, მაგ­რამ ერთი სა­ი­დუმ­ლო სურ­ვი­ლი აქვს: მა­მა­კა­ცო­ბა უფრო სურს".

- მა­მა­კა­ცო­ბა არ მსურს, მაგ­რამ იძუ­ლე­ბუ­ლი ვარ, მა­მა­კა­ცუ­რი საქ­მე­ე­ბი ვა­კე­თო. ოჯახ­ში მყავს ბი­ჭე­ბი, მაგ­რამ მე უნდა გა­დავ­დგა, ამოვ­ზი­დო, მი­ვა­ჭე­დო...

- "კარ­გად იცის სა­კუ­თა­რი თა­ვის ფასი. არას­დროს კის­რის­ტე­ხით არ გა­იქ­ცე­ვა, შეყ­ვა­რე­ბულს კი­სერ­ზე რომ ჩა­მო­ე­კი­დოს".

- დიდი ხა­ნია, კი­სერ­ზე არა­ვის ჩა­მოვ­კი­დე­ბი­ვარ. როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, იმ ადა­მი­ან­თან გრძნო­ბას გა­მოვ­ხა­ტავ­დი. მა­მა­კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი არას­დროს გა­და­მიდ­გამს, არ მი­აქ­ტი­უ­რია.

- "მო­რი­ე­ლი ქა­ლე­ბი "ჯა­დოქ­რე­ბი" არი­ან. მე­ექ­ვსე გრძნო­ბის წყა­ლო­ბით, თა­ვი­ანთ გუ­ლის სწორს და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე ცნო­ბენ".

- ეს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მხო­ლოდ ერ­თა­დერ­თხელ მოხ­და, როცა ინ­სტი­ტუ­ტში ნიკო გო­მე­ლა­უ­რი და­ვი­ნა­ხე. ამ ბოლო დროს ადა­მი­ა­ნებს ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნე­ბის მი­ხედ­ვით ვცნობ, ვერ­ძებ­სა და კირჩხი­ბებს - ყვე­ლა­ზე ად­ვი­ლად. ნი­კოც კირჩხი­ბი იყო.

- "გა­რეგ­ნუ­ლად მარ­მა­რი­ლო­სა­ვით ცი­ვია, მაგ­რამ - უჩ­ვე­უ­ლოდ ვნე­ბი­ა­ნი".

- იმი­ტომ, რომ ემო­ცი­ებს ვერ გა­მოვ­ხა­ტავ.

- "უყ­ვარს სხვი­სი სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბის შე­ნახ­ვა. სულ­ში ისე­თი კუნ­ჭუ­ლე­ბი აქვს, სა­დაც შეს­ვლა ყვე­ლა მოკ­ვდა­ვის­თვის აკ­რძა­ლუ­ლია".

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის სა­ი­დუმ­ლო ვიცი. ხში­რად მი­ფიქ­რია, ამ ამ­ბებს რა­ტომ მიყ­ვე­ბი­ან-მეთ­ქი?.. მინ­და, ბევ­რი რამ არ ვი­ცო­დე... გა­მო­რი­ცხუ­ლია, ის ამ­ბე­ბი ოდეს­მე სად­მე ვთქვა.

- შენი სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბიც ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა იცის?

- არა, ძა­ლი­ან ცო­ტამ იცის და მა­თაც დიდი ხნის შემ­დეგ ვუყ­ვე­ბი.

- "ის ხან თეთ­რს თეთრზე აწე­ბებს და ხან უაზ­როდ ფლან­გავს".

- ფულს ვერ ვი­ნა­ხავ. არ გე­გო­ნოს, შო­პინ­გებ­ზე დავ­დი­ვარ. ოჯა­ხი, საკ­ვე­ბი, გა­სა­და­ხა­დე­ბი...

- "ყო­ველ­თვის კარ­გი მო­თა­მა­შეა, მაგ­რამ არას­დროს ამ­ჟღავ­ნებს შე­ჯიბ­რე­ბის სურ­ვილს".

- მარ­თა­ლია. ვერ ვი­ტან, როცა ვინ­მეს რა­მე­ში ეჯიბ­რე­ბი­ან.

- "იშ­ვი­ა­თად ცრუ­ობს და ისიც - მხო­ლოდ თავ­დაც­ვის მიზ­ნით".

- თავ­დაც­ვის მიზ­ნი­თაც კი არ ვცრუ­ობ. არ მიყ­ვარს, ვერ ვი­ტან, როცა მა­ტყუ­ე­ბენ და ასე თა­ვად არას­დროს ვიქ­ცე­ვი.

- "ძა­ლი­ან მკაც­რია და იშ­ვი­ა­თად მი­დის დათ­მო­ბა­ზე".

- გა­აჩ­ნია, ვის­თან ურ­თი­ერ­თობ. შვი­ლებ­თან, როცა სა­ჭი­როა, მკაც­რი ვარ, მაგ­რამ ამა­ვე დროს, ვმე­გობ­რობთ.

- "ყო­ველ­თვის სჯე­რა იმის, რა­საც ეუბ­ნე­ბი­ან".

- ზედ­მე­ტად გუ­ლუბ­რყვი­ლო ვარ. ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, ადა­მი­ა­ნებს ტყუ­ი­ლის თქმა, ბო­რო­ტე­ბა რაში სჭირ­დე­ბათ?

- "უყ­ვარს სა­ჩუქ­რე­ბის გა­ცე­მა და პა­ტა­რა დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის ორ­გა­ნი­ზე­ბა".

- ას­ტრო­ლო­გებს არ სცოდ­ნი­ათ, რომ მიყ­ვარს, როცა დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან. სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას სა­ჩუქ­რე­ბის შერ­ჩე­ვა­ზე ბევ­რს ვწვა­ლობ; მარ­თა­ლია, ეს ცო­ტა­თი დამ­ღლე­ლია, მაგ­რამ ამა­ვე დროს - სა­სი­ა­მოვ­ნოც.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)