"მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბი და სპონ­ტა­ნუ­რო­ბა მიყ­ვარს. გეგ­მი­თა და გათ­ვლი­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით ცხოვ­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია", - ამ­ბობს სან­დრო კა­კუ­ლია (სან­დრექ­სა, სე­რი­ა­ლი­დან "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი"). მარ­ტო მოგ­ზა­უ­რო­ბა და უმი­სა­მარ­თოდ ხე­ტი­ა­ლი მისი ცხოვ­რე­ბის წე­სია. მი­აჩ­ნია, რომ ქა­ლაქ­გა­რეთ ბევ­რად თბი­ლი და სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ხალ­ხი ცხოვ­რობს. უც­ნობ ადა­მი­ა­ნებ­თან მი­დის, კარ­ზე აკა­კუ­ნებს და ეკი­თხე­ბა: - შე­იძ­ლე­ბა, თქვენ­თან ღამე გა­ვა­თიო?

- სა­ხე­ლი და გვა­რი.

- სან­დრო კა­კუ­ლია.

- და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი.

- 1985 წლის 24 თე­ბერ­ვა­ლი.

- ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

- ...ექი­მი. ვგიჟ­დე­ბო­დი, ექი­მო­ბა ისე ძა­ლი­ან მინ­დო­და. სა­ნა­თე­სა­ვო­ში ბევ­რი მე­დი­კო­სი მყავს. ვიცი, ჩემ­გა­ნაც ძა­ლი­ან კარ­გი ექი­მი დად­გე­ბო­და. მე­დი­კა­მენ­ტებ­ში ახ­ლაც კარ­გად ვერ­კვე­ვი, ანო­ტა­ცი­ე­ბი ვიცი. სულ ანა­ლი­ზებს ვი­ღებ, გა­მოკ­ვლე­ვებს ვი­ტა­რებ, ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე ვზრუ­ნავ. ინ­ტერ­ნეტ­ში სა­მეც­ნი­ე­რო ლი­ტე­რა­ტუ­რას ვკი­თხუ­ლობ. ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვი­ღებ ახალ და­ა­ვა­დე­ბებ­ზე, მის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბელ სიმპტო­მებ­ზე...

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ...

- ...ვარ­სე­ბობ, მაქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა, განვვი­თარ­დე.

- როცა მარ­ტო ვარ...

- ....თავს ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლად მა­შინ ვგრძნობ. მარ­ტო­ო­ბა მიყ­ვარს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არა­ერთ საქ­მე­ში ვარ ჩარ­თუ­ლი, ეს ყო­ველ­დღი­უ­რი ყო­ფი­თო­ბა მკლავს. როცა მარ­ტო ვარ, სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო ვრჩე­ბი. ვალ­დე­ბუ­ლე­ბებს ვი­ვი­წყებ.

- მარ­ტო სა­მოგ­ზა­უ­რო­დაც...

- ...ხში­რად წავ­სულ­ვარ. ამას წე­ლი­წად­ში ერთხელ მა­ინც ვა­კე­თებ. გუდა-ნა­ბადს ავიკ­რავ და მივ­დი­ვარ, ოღონდ სახ­ლი­დან გას­ვლი­სას არ ვიცი, სად მივ­დი­ვარ. ცოტა ხნის წინ, გუ­რი­ა­ში ვი­ყა­ვი. სრუ­ლი­ად უც­ნობ ადა­მი­ა­ნებ­თან მივ­დი­ვარ, კარ­ზე ვა­კა­კუ­ნებ და ვე­უბ­ნე­ბი: - შე­იძ­ლე­ბა, თქვენ­თან ღამე გა­ვა­თიო? იცი, ეს რა მა­გა­რი შეგ­რძნე­ბაა? რომ არ შე­ე­შინ­დეთ, ვუხ­სნი, რომ ტუ­რის­ტი ვარ. ქა­ლა­ქის გა­რეთ ბევ­რად გულ­წრფე­ლი და თბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ცხოვ­რო­ბენ. აქ ვინ­მეს რომ მი­ად­გე და კარ­ზე და­უ­კა­კუ­ნო, შე­იძ­ლე­ბა არც კი გა­გი­ღოს. იქ ყვე­ლა სით­ბოს გახ­ვედ­რებს. ქარ­თუ­ლი სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბა ქა­ლაქ­ში სა­ერ­თოდ გამ­ქრა­ლია, სოფ­ლებ­ში ჯერ კი­დევ არ­სე­ბობს. მერე იმ უც­ნობ ადა­მი­ა­ნებს ვუ­მე­გობ­რდე­ბი. სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს მიყ­ვე­ბი­ან, ხა­ლა­სი გული აქვთ. მას შემ­დეგ, რაც სე­რი­ალ­ში გა­მოვ­ჩნდი, ასე უმი­სა­მარ­თოდ აღარ მი­ხე­ტი­ა­ლია. ალ­ბათ ახლა ყვე­ლა მიც­ნობს.

- ერთხელ ასე­თი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას...

- ...თავს უც­ნა­უ­რი რა­ღაც გა­დამ­ხდა. მა­შინ მე და ნუცა და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარ­და. ერთ სა­ღა­მოს შინ ვა­ცი­ლებ­დი. ნუ­ცას ვთხო­ვე, სად­მე წა­ვი­დეთ-მეთ­ქი. სად წა­ვი­დე­თო? "მარ­შრუტ­კე­ბის" გა­ჩე­რე­ბა­ზე მი­ვი­დეთ და პირ­ვე­ლი რო­მე­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც გავა, იქ წა­ვი­დეთ-მეთ­ქი. ჩვე­ნი დი­ა­ლო­გი ტაქ­სის მძღოლს ეს­მო­და. მას გია ერ­ქვა. შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა, კა­ხეთ­ში ზედა მა­ჩხა­ან­ში სახ­ლი მაქვს, სა­დაც ჩემი მო­ხუ­ცი მშობ­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ და თუ გინ­დათ, იქ წა­დით, გა­უ­ხარ­დე­ბა­თო. იმ სა­ღა­მოს უკვე ძა­ლი­ან გვი­ა­ნი იყო. მე­ო­რე დღეს მე და ნუცა მა­ჩხა­ა­ნის "მარ­შრუტ­კით" კა­ხეთ­ში წა­ვე­დით. გიას სახ­ლსაც ად­ვი­ლად მი­ვა­გე­ნით. კარ­ზე და­ვა­კა­კუ­ნეთ, - გა­მარ­ჯო­ბა!!! ჩვენ გიას მე­გობ­რე­ბი ვართ! - გა­ვე­ცა­ნით მა­ჩხა­ა­ნე­ლებს. დო­კუ­მენ­ტურ ფილ­მებ­ზე ვგიჟ­დე­ბი, პა­ტა­რა ეპი­ზო­დებს სულ ვი­ღებ. მა­ჩხა­ან­ში კა­მე­რაც მქონ­და წა­ღე­ბუ­ლი, შტა­ტი­ვიც და რა­ტომ­ღაც მო­ვი­ტყუ­ეთ, - დო­კუ­მენ­ტა­ლის­ტე­ბი ვართ და ფილ­მი უნდა გა­და­ვი­ღოთ-მეთ­ქი. მთე­ლი მა­ჩხა­ა­ნი ფეხ­ზე დად­გა, გამ­გე­ბელ­თან მიგ­ვიყ­ვა­ნეს, მას­თან ინ­ტერ­ვიუ ჩავ­წე­რეთ. მან­ქა­ნა გა­მოგ­ვიყ­ვეს, სად აღარ გვა­ტა­რეს. ერთი ძვე­ლი მიკრო­ფო­ნის­მაგ­ვა­რი რა­ღაც მქონ­და და ინ­ტერ­ვი­უ­ებს ისე ვწერ­დით. მინ­და, მა­შინ­დე­ლი ტყუ­ი­ლის­თვის ყვე­ლას ბო­დი­ში მო­ვუ­ხა­დო. მთა­ვარ ამ­ბამ­დე ჯერ არ მივ­სულ­ვარ. მე და ნუცა მა­ჩხა­ან­ში ისე წა­ვე­დით, არა­ვის­თვის გვით­ქვამს. მას­თან სახ­ლში იცოდ­ნენ, რომ ბა­კუ­რი­ან­ში იყო. ნუ­ცას ტე­ლე­ფო­ნი ჩვენს მას­პინ­ძელ ოჯახ­ში დარ­ჩა. თურ­მე დე­და­მი­სი ურე­კავს ერთხელ, ორ­ჯერ, ათ­ჯერ... ჩვენ ამ დროს სუფ­რა გაგ­ვი­შა­ლეს და ვქე­ი­ფობთ. მოკ­ლედ, ამ ტე­ლე­ფო­ნის ზარ­მა ოჯა­ხის უფ­რო­სი შე­ა­წუ­ხა და ერთხე­ლაც რომ და­რე­კა, უპა­სუ­ხა. გა­ვი­ყი­დეთ, რომ მა­ჩხა­ან­ში ვი­ყა­ვით. ნუ­ცას ოჯახს ეგო­ნა, რომ ის გა­ტა­ცე­ბუ­ლი მყავ­და და პა­ნი­კა ატყდა. მი­რე­კავ­დნენ, ახ­ლა­ვე სახ­ლში და­აბ­რუ­ნეო. ნუ­ცას დე­დას მთე­ლი სა­მე­გობ­რო შე­უკ­რე­ბია, რუ­კა­ზე ეძებ­დნენ, სად იყო მა­ჩხა­ა­ნი, რომ ნუ­ცას­თვის ჩა­მო­ე­კი­თხათ.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც ჩემ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს...

- ...ვა­ღი­ა­რებ სხვა ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბას. არა­ვის ვკი­ცხავ. ვინც რო­გო­რია, ისეთს ვი­ღებ.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც არ მომ­წონს და ვცდი­ლობ, გა­მო­ვას­წო­რო...

- ...ზარ­მა­ცი ვარ. ზოგ­ჯერ ვცდი­ლობ, პრობ­ლე­მებს და­ვე­მა­ლო.

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

- ...ჩემს ოჯახს. ახლა ვხვდე­ბი, მათ ჩემ­თვის რამ­დე­ნი რამ გა­ა­კე­თეს.

- ძი­ლის წინ ყო­ველ­თვის...

- ...ვბა­ნა­ობ. ისე ვე­რაფ­რით და­ვი­ძი­ნებ და ვფიქ­რობ.

- წო­ნას­წო­რო­ბი­დან ჩემი გა­მოყ­ვა­ნა შე­უძ­ლია...

- ...უზ­რდე­ლო­ბას. ვფეთ­ქდე­ბი და რას ვა­კე­თებ, აღარ ვიცი. ამ დროს სა­ჭი­როა, ის ადა­მი­ა­ნი, ვინც მაბ­რა­ზებს, ხე­ლი­დან ვინ­მემ გა­მომ­გლი­ჯოს.

- მე­ზა­რე­ბა...

- ...გა­და­სა­ხა­დე­ბის გა­დახ­და, ნაგ­ვის გა­დაყ­რა, და­ლა­გე­ბა.

- მე ვარ შე­უმ­დგა­რი...

- ...ფი­ლო­სო­ფო­სი ან სა­სუ­ლი­ე­რო პირი.

- დათ­მო­ბა შე­მიძ­ლია, თუ...

- ...ვიცი, რომ სა­მო­მავ­ლოდ ჩემ­თვის ამას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა ექ­ნე­ბა.

- ამ წუთ­ში ძა­ლი­ან მინ­და ვიყო...

- ...უცხო­ეთ­ში, ნე­პალ­ში, კატ­მან­დუ­ში. სექ­ტემ­ბერ­ში წას­ვლას ვა­პი­რებ, ჩემი თა­ვის აღ­მო­ჩე­ნა მინ­და. შე­იძ­ლე­ბა მარ­ტოც წა­ვი­დე.

- დღემ­დე ვე­რაფ­რით ვის­წავ­ლე...

- ...რომ არ შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა ადა­მი­ანს ვენ­დო. იმედ­გაც­რუ­ე­ბა ხში­რად მქო­ნია და ეს მძი­მედ გა­და­მაქვს. თა­ვად ძა­ლი­ან ერ­თგუ­ლი ვარ. თუ შე­ვამ­ჩნიე, მე­ო­რე ადა­მი­ა­ნი შეგ­ნე­ბუ­ლად ცდი­ლობს, რა­ღაც მატ­კი­ნოს, ვერ ვპა­ტი­ობ. შე­მიძ­ლია, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ნა­შე­ნე­ბი ურ­თი­ერ­თო­ბა ერთი ხე­ლის მოს­მით და­ვან­გრიო.

- დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებს...

- ...აღარ ვი­მე­ო­რებ.

- ცრუ­მორ­წმუ­ნე არ ვარ, მაგ­რამ...

- ...მჯე­რა, რომ შემ­თხვე­ვით არა­ფე­რი ხდე­ბა. ხან­და­ხან, როცა ვინ­მეს­თან ვრე­კავ და და­კა­ვე­ბაა, ვფიქ­რობ, ეტყო­ბა, არ არის სა­ჭი­რო რომ და­ვე­ლა­პა­რა­კო-მეთ­ქი და მას­თან და­კავ­ში­რე­ბას ხელ­მე­ო­რედ აღარც კი ვცდი.

- როცა მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობ...

- ...ჩემი ფიქ­რე­ბი 40 წლამ­დე მი­დის, მერე ვე­ღა­რა­ფერს ვხე­დავ. ვიცი, მა­ნამ­დე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.

- ვნა­ნობ, რომ...

- ...ბევ­რი რამ არ ვის­წავ­ლე და უცხო­ეთ­ში სას­წავ­ლებ­ლად არ წა­ვე­დი.

- არა­ვის­თან ვსა­უბ­რობ...

- ...იმ­დე­ნად გახ­სნი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, ყვე­ლას­თან ყვე­ლა­ფერ­ზე ვსა­უბ­რობ, ინ­ტი­მუ­რი დე­ტა­ლე­ბის გარ­და.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ეს...

- ...არის კოშ­მა­რუ­ლი გრძნო­ბა. ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ის არის, როცა შენს თავს ვერ აკონ­ტრო­ლებ. ამ დროს ძა­ლი­ან ვი­ტან­ჯე­ბი. სიყ­ვა­რუ­ლი კონ­ტროლ­და­კარ­გუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბაა. აზ­რზე თან­და­თან მო­დი­ხარ. სა­კუ­თარ თავ­ზე კონ­ტრო­ლი 4 წელი მა­ინც მქონ­და და­კარ­გუ­ლი.

- როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ...

- ...არე­უ­ლი ვარ, გონ­ზე არა ვარ. ახლა რომ ისე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა მქო­ნო­და, რო­გო­რიც ნუ­ცას გაც­ნო­ბი­დან და­ქორ­წი­ნე­ბამ­დე, სა­ერ­თოდ ვერ ვი­მუ­შა­ვებ­დი, ვე­რა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი.

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუს­ტე...

- ...უნე­ბის­ყო­ფო­ბაა.

- ყო­ველ­თვის შე­უძ­ლია კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნოს...

- ...გემ­რი­ელ საჭ­მელს და კარგ ფილ­მს. გან­სა­კუთ­რე­ბით ტკბი­ლე­უ­ლი და ხილი მიყ­ვარს. სა­სუსნავ­ზე უარს არას­დროს ვამ­ბობ.

- რის­კზე...

- ...ხში­რად წავ­სულ­ვარ და მო­მა­ვალ­შიც არა­ერ­თხელ გავ­რის­კავ, რად­გან თავ­შე­კა­ვე­ბას ასე სჯო­ბია. მე ხომ მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბი და სპონ­ტა­ნუ­რო­ბა მიყ­ვარს. გეგ­მი­თა და გათ­ვლი­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით ცხოვ­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- როცა სა­ჯა­როდ მა­ქე­ბენ...

- ...ძა­ლი­ან მი­ხა­რია და ბედ­ნი­ე­რი ვარ. არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, სა­ქე­ბარ სი­ტყვებს ვინ­მე პი­რა­დად მე­უბ­ნე­ბა თუ ამას სა­ჯა­როდ აკე­თებს.

- მე­ში­ნია...

- ...მძი­მე და­ა­ვა­დე­ბე­ბის და სიკ­ვდი­ლის.

- არ მჩვე­ვია...

- ...სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ჩემი პრობ­ლე­მის თავს მოხ­ვე­ვა. ცუდ გან­წყო­ბა­ზეც არა­ერ­თხელ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ ეს ვე­რა­ვის შე­უმ­ჩნე­ვია. პრობ­ლე­მებს ყო­ველ­თვის ჩემ­თვის ვი­ტო­ვებ.

- ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ...

- ...ჩემი ჰი­პე­რაქ­ტი­უ­რო­ბის გამო. ვე­ღარ მიძ­ლე­ბენ, მთხო­ვენ, გა­ჩერ­დიო.

- ვუფრ­თხილ­დე­ბი...

- ...ჩემს პი­როვ­ნე­ბა­სა და სა­ხელს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში.

- არ მრცხვე­ნია...

- ...ჩემი არც ერთი თვი­სე­ბის.

- როცა მამა გავ­ხდი და ჩემი შვი­ლი პირ­ვე­ლად და­ვი­ნა­ხე...

- ...ნორ­მა­ლუ­რად ვერც კი გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, ჩემს თავს რა ხდე­ბო­და. ვერ აღ­ვიქ­ვამ­დი, 6 თვე ვერც კი ვურ­თი­ერ­თობ­დი. სა­ნამ აზ­რი­ა­ნი თვა­ლე­ბით არ გა­მომ­ხე­და, მა­ნამ­დე ვერ აღ­ვიქ­ვი, რომ მამა ვი­ყა­ვი. დღეს ძა­ლი­ან კარ­გი მამა ვარ. ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ შვილ­თან აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, 24 სა­ა­თი გა­ა­ტა­რო. მინ­და, ისე­თი გოგო გა­ი­ზარ­დოს, რო­გო­რიც მე მომ­წონს.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს...

- ...ერთ ძა­ლი­ან დიდ სახ­ლს ავა­შე­ნებ­დი მო­ხუ­ცე­ბის­თვის. მერე ბევ­რს ვი­მოგ­ზა­უ­რებ­დი. ჩემი გე­მე­ბი და იახ­ტე­ბი მე­ყო­ლე­ბო­და.

- რამ­დე­ნიც უნდა გა­და­მი­ხა­დონ...

- ...ადა­მი­ანს არ მოვ­კლავ.

- ცხოვ­რე­ბას ვი­ლა­მა­ზებ...

- ...ფიქ­რე­ბით წარ­სულ­სა და მო­მა­ვალ­ზე.

- ცხოვ­რე­ბას თა­ვი­დან რომ ვი­წყებ­დე...

- ...ბევრ რა­მეს შევ­ცვლი­დი. ამ წუთ­ში, ძა­ლი­ან ბევრ საქ­მეს ვარ მო­დე­ბუ­ლი. ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვი­მუ­შა­ვებ­დი და იმ სფე­რო­ში ძლი­ე­რი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი.

- და­რი­გე­ბა, რო­მე­ლიც არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა...

- ქარ­თულ-ამე­რი­კულ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი და იქ ერ­თმა ამე­რი­კელ­მა მას­წავ­ლე­ბელ­მა გვი­თხრა, - ყო­ვე­ლი დღე თა­ვის თავ­ზე თვი­თონ იზ­რუ­ნებ­სო. ეს სი­ტყვე­ბი და­ვი­წყე­ბუ­ლი მქონ­და, არ ვიცი, 10 წლის მერე რა­ტომ გა­მახ­სენ­და.

- და­ბო­ლოს, გე­ტყვით, რომ..

- ...ყვე­ლა გა­მოც­დი­ლე­ბა კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბაა. ცუდი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ არ­სე­ბობს. ცხოვ­რე­ბა იმ­დე­ნად ხან­მოკ­ლეა, ყვე­ლა­ფე­რი უნდა სცა­დო და გა­რის­კო, რომ მერე რა­ღა­ცებ­ზე გული არ დაგ­წყდეს.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)