აგვისტოს თვე დასაწყისშივე კრიმინალური ფაქტების სიუხვით გამოირჩა. მათ შორის უმძიმესი თბილისში, ორხევის დასახლებაში 20 წლის ახალგაზრდის სიკვდილია, - მას ყელი დანით გამოჭრეს. რადგანაც ინფორმაცია არაოფიციალური (მომხდარის შესახებ თავდაპირველად, შსს-ს არ განუცხადებია) წყაროსაგან შევიტყვე, ჩემთვის უცნობ დასახლებაში ძალზე დაეჭვებული გავემართე, - აღნიშნული სიმართლეც რომ ყოფილიყო, მისამართის გარეშე რამდენიმეათასიან დასახლებაში მოკლულის ოჯახის ნახვის იმედი ნაკლებად მქონდა. ჩემდა გასაკვირად, მათი მოძებნა ძალზე ადვილი აღმოჩნდა. ამის მიზეზი დანაშაულის სისასტიკე და მსხვერპლის უდანაშაულობა აღმოჩნდა. კითხვაზე, - იყო თუ არა თავად მოკლული ნიკა ორველაშვილი რაიმე დანაშაულში შემჩნეული, ყველამ თითქმის ერთნაირი პასუხი გამცა: "უბანში ვერავის იპოვი, ვინც იტყვის, ნიკამ მაწყენინაო".
...კერძო დასახლებაში ორველაშვილების ოჯახის კარი ღია, მაგრამ სამარისებური სიჩუმით სავსე დამხვდა, - იქვე დაბმულ ძაღლსაც კი არ შემოუყეფია. ხანგრძლივი კაკუნის შემდეგ მოკლულის დედამ, ნონა ორველაშვილმა გამოიხედა და სახლისკენ წამიძღვა. როცა ვუთხარი, რატომ მივედი, კისერზე დაკიდებულ შავ მედალიონს მოჰკიდა ხელი, - წმინდა ნიკოლოზის ხატია, ჩემმა შვილმა დამიტოვაო:
- სანამ მოკლავდნენ, ორი დღით ადრე თანამშრომელ გოგონასთვის დაურეკავს, - წამო, სამებაში წავიდეთო. იმ გოგონამ მითხრა, - ყველა ხატის წინ ჩერდებოდა და ლოცულობდაო. გამოსვლისას ეს მედალიონი უყიდია და მაჩუქა. ალბათ, გული ცუდს უგრძნობდა ჩემს უბედურ შვილს, იმიტომაც მოილოცა ყველა ხატი.
- ვიდრე თქვენთან მოვიდოდი, დასახლებაში თქვენი შვილის შესახებ მხოლოდ კარგი მითხრეს. იქნებ თქვენ ის მითხრათ, შარში როგორ გაეხვია?
- 20 წლის ბიჭი დილიდან საღამომდე მუშაობდა და ამ ფულით მთელ ოჯახს გვეხმარებოდა, თქვენც ხედავთ, დალხინებულები არ ვართ. სამი შვილი მყავს, მარტო ჩემი მეუღლე მუშაობდა და რაც ფული შემოგვდიოდა, უფროს გოგონას სწავლაში ვიხდიდით. ნიკას, საწყალს კი უნდოდა სწავლა, მაგრამ მისი სწავლის ფული აღარ გვრჩებოდა. ამიტომ სკოლა დაამთავრა თუ არა, მაშინვე დაიწყო მუშაობა, - მოგეხმარებით, ჩემი და რომ დაამთავრებს, მე მოვემზადები და სამედიცინოზე ჩავაბარებო, - ექიმობა უნდოდა. დილის 8 საათზე მიდიოდა სამსახურში. აქვე ორხევში მუშაობდა, მუყაოს ყუთებს აკეთებდა. სამუშაოდან საღამოს 7 საათზე ბრუნდებოდა. პირველად ისე იღლებოდა, შინ მისავათებული და ამოთხუპნული მოდიოდა, სულ ვფიქრობდი, ხვალ უკვე აღარ წავა სამუშაოზე-მეთქი, მაგრამ ღალატი არ იცოდა, - არაო, უნდა აუცილებლად ვიმუშაო, მამას ფულს ვერ გამოვართმევ, ისედაც არ გვყოფნისო! ზოგჯერ კვირაობითაც მუშაობდა. ბოლო დღეებში კი საერთოდ არ გასულა გარეთ, - ჩუტყვავილა შეხვდა და შვებულებაც აიღო, სულ სახლში ტრიალებდა. იმ შავ დღეს რამ გაიყვანა სახლიდან, არ ვიცი, რამ დამღუპა...