მო­ცეკ­ვა­ვე ლელო ჩქა­რე­უ­ლის ფო­ტო­ალ­ბო­მის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­სას ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი მიხ­ვდე­ბა, რომ მას ბავ­შვო­ბა­ში სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. ლე­ლომ ჩვენ­თან ერ­თად გა­და­ხე­და სა­კუ­თარ ფო­ტო­ალ­ბომს და იმ ცვლი­ლე­ბებ­ზე ისა­უბ­რა, რაც მის გა­რეგ­ნო­ბა­ში ბავ­შვო­ბი­დან დღემ­დე მოხ­და. ეს მომ­ხიბ­ლა­ვი ქალ­ბა­ტო­ნი კარ­გი რეს­პონ­დენ­ტიც აღ­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ რო­გორც კი კი­თხვა პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე და­ვუს­ვი, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შე­იც­ვა­ლა. მან კი­თხვას: გყავთ თუ არა რჩე­უ­ლი? არც და­დე­ბი­თად უპა­სუ­ხა და არც - უარ­ყო­ფი­თად.

- დე­დი­სერ­თა ვარ და მშობ­ლებს ძა­ლი­ან გა­თა­მა­მე­ბუ­ლი, გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვყავ­დი. თუმ­ცა, ჩემი სი­ცელ­ქით მათ­თვის პრობ­ლე­მა არას­დროს შე­მიქ­მნია; ზო­მი­ე­რად ვცელ­ქობ­დი (იცი­ნის). რაც შე­ე­ხე­ბა ცეკ­ვას, ეს პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე მიყ­ვარს. რო­გორც კი მუ­სი­კის ხმას გა­ვი­გო­ნებ­დი, თურ­მე ეგ­რე­ვე ცეკ­ვას ვი­წყებ­დი.

- ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი ბევ­რი ფოტო გაქვს...

- სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და. მა­მას სახ­ლში ცნო­ბი­ლი ფო­ტოგ­რა­ფი, იური კიპ­შენბ­ლა­ტი მოჰ­ყავ­და და მეც, რო­გორც კი ფო­ტო­ა­პა­რატს და­ვი­ნა­ხავ­დი, მა­შინ­ვე მის წინ პო­ზი­რე­ბას ვი­წყებ­დი. მოკ­ლედ, დიდ ფო­ტო­სე­სი­ას ვა­წყობ­დი ხოლ­მე, რომ­ლის დრო­საც ტან­საც­მელ­სა და ვარ­ცხნი­ლო­ბას რამ­დენ­ჯერ­მე ვიც­ვლი­დი. ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი ყვე­ლა ფოტო მიყ­ვარს, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბით ეს სუ­რა­თი მომ­წონს, სა­დაც ჩემს საყ­ვა­რელ კურ­დღელ­თან ერ­თად ვარ. ბევ­რი სა­თა­მა­შო მქონ­და, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც, ეს ამო­ვი­ჩე­მე და არას­დროს ვი­ცი­ლებ­დი, ყველ­გან თან და­ვა­ტა­რებ­დი.

- გე­ტყო­ბა, რომ პრან­ჭია იყა­ვი...

- კი, ძა­ლი­ან პრან­ჭი­კე­ლა ვი­ყა­ვი. დედა შე­წუ­ხე­ბუ­ლი მყავ­და, რად­გან თმას ათას­ნა­ი­რად ვა­კე­თე­ბი­ნებ­დი. სა­მა­გი­ე­როდ, რო­გორც გო­გო­ნე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბას სჩ­ვე­ვია, დე­დის კოს­მე­ტი­კის წას­მა არ მიყ­ვარ­და. უფრო მე­ტად, მის სამ­კა­უ­ლებ­სა და მა­ღალ­ქუს­ლი­ან ფეხ­საც­მე­ლებს ვემ­ტე­რე­ბო­დი.

- ბი­ჭებს პირ­ვე­ლად, რა ასაკ­ში გა­ეპ­რან­ჭე?

- ყო­ველ­თვის ისე ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი ცეკ­ვით და სწავ­ლით, რომ კეკ­ლუ­ცო­ბის­თვის დრო არ მრჩე­ბო­და. მაგ­რამ ადრე თუ გვი­ან, გო­გოს­თვის ასე­თი პე­რი­ო­დი მა­ინც დგე­ბა და პი­რა­დად მე, 15-16 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ზრუნ­ვა ზედ­მე­ტად და­ვი­წყე (იღი­მის).

- ეს ფოტო მშობ­ლებ­თან ერ­თად გაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი, არა?

- დიახ. ჩვენ ბა­თუმ­ში ხში­რად ვის­ვე­ნებ­დით და ეს ფოტო სწო­რედ ამ ქა­ლაქ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი,M მშობ­ლებ­თან ერ­თად, მას­ზე ბი­ძა­ჩე­მიც არის აღ­ბეჭ­დი­ლი. დედ-მამა საკ­მა­ოდ ადრე, 22 წლის ასაკ­ში და­ქორ­წინ­და და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჩვენ შო­რის ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბაც პა­ტა­რაა. დედა რუ­სუ­ლი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტია, მამა - იუ­რის­ტი გახ­ლავთ. ფო­ტო­ე­ბი­და­ნაც ჩანს, რომ გა­რეგ­ნუ­ლად დე­დას უფრო ვგა­ვარ.

- ბავ­შვო­ბის ამ ფო­ტო­ზე ვის­თან ერ­თად ხარ?

- ეს მა­მი­და­ჩე­მი თა­მარ ყუ­რაშ­ვი­ლია. ის მწე­რა­ლი და ფი­ლო­ლო­გი გახ­ლავთ. მას ჩემ­ზე ძა­ლი­ან დიდი ამა­გი აქვს. მშობ­ლებ­თან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, მაგ­რამ არის სა­კი­თხე­ბი, რა­საც მშო­ბელს ვერ ეტყვი, მა­მი­და კი ის ადა­მი­ა­ნია, ვი­საც ყვე­ლა ჩემს დარ­დსა თუ სი­ხა­რულს ვუ­ზი­ა­რებ. ჩემ­თვის ეს ადა­მი­ა­ნი მე­გო­ბა­რი, ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­გზავ­რია.

- აქ სკო­ლის მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ხარ, არა?

- ეს ფოტო რუ­სეთ­ში ყოფ­ნის დროს არის გა­და­ღე­ბუ­ლი. ესე­ნი ჩემი მოს­კო­ვე­ლი და­ქა­ლე­ბი არი­ან. იქ და­ვამ­თავ­რე 4 კლა­სი. სხვა­თა შო­რის, რამ­დე­ნი­მე სკო­ლა მაქვს გა­მოც­ვლი­ლი. აი, ეს ფო­ტოც, სა­დაც პი­ა­ნი­ნოს­თან ვზი­ვარ, მოს­კოვ­ში ყოფ­ნის დრო­საა გა­და­ღე­ბუ­ლი. და­ბა­დე­ბის დღე მქონ­და და კლა­სე­ლე­ბი დავ­პა­ტი­ჟე. რუს გო­გო­ნებს ისე მო­ე­წო­ნათ ქარ­თუ­ლი მას­პინ­ძლო­ბა, რომ სახ­ლში წას­ვლა აღარ უნ­დო­დათ.

- ცეკ­ვა­ზე სი­ა­რუ­ლი რო­დის და­ი­წყე?

- მოს­კოვ­ში ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ოდ­ში ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ვნა­ხე თა­ნა­მედ­რო­ვე ევ­რო­პუ­ლი ცეკ­ვე­ბი, რა­მაც ჩემ­ზე ძა­ლი­ან დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა. ცეკ­ვის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ დე­დას ვუ­თხა­რი: მინ­და, ასე­თი ცეკ­ვა ვის­წავ­ლო-მეთ­ქი. თბი­ლის­ში ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე და­მა­ყე­ნეს: "სუ­ხიშ­ვი­ლებ­ში"ან ევ­რო­პულ ცეკ­ვებ­ზე უნდა მევ­ლო. დე­დას ვუ­თხა­რი: მოს­კოვ­ში რომ გი­თხა­რი, აი, ისე­თი ცეკ­ვის სწავ­ლა მინ­და-მეთ­ქი. თა­ვი­დან ეს ყვე­ლა­ფე­რი უბ­რა­ლოდ გა­ტა­ცე­ბა იყო, მაგ­რამ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ისე მოხ­და, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე ევ­რო­პუ­ლი ცეკ­ვე­ბი მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი და საქ­მი­ა­ნო­ბა გახ­და.

- შენი პირ­ვე­ლი მე­წყვი­ლე გიგი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე იყო, არა?

- კი. აი, ეს ფო­ტო­სუ­რა­თი "მე­ტეხ­შია"გა­და­და­ღე­ბუ­ლი. აქ პირ­ვე­ლად დავ­დე­ქით წყვილ­ში ერ­თად. "კავ­კა­სი­ის თა­სის"ტურ­ნი­რი ტარ­დე­ბო­და... ეს ფოტო კი ამე­რი­კა­ში, მა­ი­ა­მი-ბიჩ­ზე გა­და­ვი­ღეთ. აქ დონი ბი­ორნსთან ერ­თად ვართ. ეს შოტ­ლან­დი­ე­ლი მო­ცეკ­ვა­ვეა, რომ­ლის სა­ხე­ლი, მის მე­წყვი­ლეს­თან ერ­თად, გი­ნე­სის რე­კორ­დე­ბის წიგნ­შია შე­სუ­ლი - ევ­რო­პულ ცეკ­ვებ­ში მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნე­ბი 14-ჯერ გახ­დნენ. ჰოდა, ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, ჩემ­თვის და გი­გის­თვის ასეთ ადა­მი­ან­თან სუ­რა­თის გა­და­ღე­ბა რა ბედ­ნი­ე­რე­ბა იქ­ნე­ბო­და?!

- გი­გის შემ­დეგ შენი მე­წყვი­ლე ვინ იყო?

- ერთი პე­რი­ო­დი სტუ­დია "ელე­გი­ა­ში"ვცეკ­ვავ­დი, სა­დაც ჩემი მე­წყვი­ლე გი­ორ­გი ორ­ვე­ლაშ­ვი­ლი გახ­ლდათ. გი­ორ­გი ჩემი ბოლო პარტნი­ო­რი იყო. ის სა­უ­კე­თე­სო მო­ცეკ­ვა­ვეა, მაგ­რამ ახლა უკ­რა­ი­ნა­ში ცხოვ­რობს. მე და გი­ორ­გის ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბა გვაქვს ერ­თად მო­პო­ვე­ბუ­ლი. აი, ეს სუ­რა­თი, სა­დაც თასი მი­ჭი­რავს, იმ პე­რი­ოდ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი, როცა მე და გი­ორ­გიმ პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვეთ ლა­თი­ნურ-ამე­რი­კულ ცეკ­ვებ­ში.

- ამ სუ­რათ­ში რამ­დე­ნი წლის ხარ?

- აქ 14 წლის ვარ. ბა­თუმ­ში და­სას­ვე­ნებ­ლად ოჯახ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი და ნა­ხეთ, რო­გო­რი ნამ­ზე­უ­რი მაქვს. აი, ასე გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის დროს.

- ზღვა­ზე დას­ვე­ნე­ბა გიყ­ვარს?

- წყა­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და და­სას­ვე­ნებ­ლად სულ ზღვა­ზე დავ­დი­ვარ. დას­ვე­ნე­ბის მიზ­ნით, მთა­ში არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. მიყ­ვარს ნამ­ზე­უ­რი და "ზა­გარს"ყვე­ლა­ზე კარ­გად, ზღვა­ზე ყოფ­ნი­სას ვი­ღებ. სო­ლა­რი­უმ­ში სი­ა­რუ­ლი არ მხიბ­ლავს.

- ლელო, ცეკ­ვის გარ­და, რა პრო­ფე­სია გაქვს?

- ტუ­რიზ­მის აკა­დე­მია მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და, სწავ­ლა­საც ყო­ველ­თვის დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ვა­ნი­ჭებ­დი. ერთი პე­რი­ო­დი, პრო­ფე­სი­ით ვმუ­შა­ობ­დი კი­დეც, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ ეს საქ­მე ჩემი არ იყო და თავი და­ვა­ნე­ბე. მე ცეკ­ვი­სა და მოძ­რა­ო­ბის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- ბუ­ნებ­რი­ვად რა ფე­რის თმა გაქვს?

- ვფიქ­რობ, თმა ქა­ლის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ არის. აი, ამ სუ­რათ­ში, სა­დაც მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ვარ, ბუ­ნებ­რი­ვი თმის ფერი - ღია წაბ­ლის­ფე­რი მაქვს, მაგ­რამ სა­ლონ­ში და­მიხ­ვი­ეს. მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბა­სა და თმის შე­ღებ­ვას ძა­ლი­ან ად­რე­ულ ასაკ­ში ვი­წყებთ. თა­ვი­დან მე­ლი­რე­ბა გა­ვი­კე­თე, რად­გან იმ პე­რი­ოდ­ში მო­და­ში იყო, შემ­დეგ თმა ქე­რად შე­ვი­ღე­ბე. მომ­წონს ქერა თმა და მიხ­დე­ბა კი­დეც, მაგ­რამ მალე მომ­ბეზ­რდა. სა­ერ­თოდ, ამ მხრივ ექ­სპე­რი­მენ­ტებს არ ვე­რი­დე­ბი. რა ვქნა, ცვლი­ლე­ბე­ბი მიყ­ვარს.

- პა­ტა­რა­ო­ბი­სას სამ­კა­უ­ლე­ბი მიყ­ვარ­დაო, - მი­თხა­რი...

- აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი ახ­ლაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ჩემ­თვის არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, სამ­კა­უ­ლი ოქ­რო­სია თუ უბ­რა­ლო ლი­თო­ნის­გან დამ­ზა­დე­ბუ­ლი, მთა­ვა­რია, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ნა­კე­თო­ბა იყოს.

- მა­კი­აჟს ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში თუ იკე­თებ?

- მსუ­ბუ­ქი მა­კი­ა­ჟის გა­რე­შე სახ­ლი­დან არას­დროს გავ­დი­ვარ. ეს ისე­თი­ვე აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ჩემ­თვის, რო­გორც სა­მო­სის ჩაც­მა.

- სა­ხის კანს რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ნიღ­ბე­ბით ხომ არ უვლი?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სას­ცე­ნო მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბა მი­წევს ხოლ­მე, ჯერ­ჯე­რო­ბით, ჩემი სა­ხის კანი გან­სა­კუთ­რე­ბულ მოვ­ლას არ სა­ჭი­რო­ებს. არ მაქვს პრობ­ლე­მუ­რი კანი. ყვე­ლა ჩვე­ნი ოჯა­ხის ქალს კარ­გი სა­ხის კანი აქვს. რუსი ბე­ბია მყავ­და და ალ­ბათ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გე­ნე­ტი­კუ­რია.

- ჩაც­მის რო­გორ სტილს ანი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- სა­მოსს ყო­ველ­თვის იმის მი­ხედ­ვით ვიც­ვამ, თუ სად მივ­დი­ვარ, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად, კლა­სი­კუ­რი სტი­ლის სა­მოსს ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში"ცოტა ხანი იყა­ვით, შენი და ბა­ტო­ნი გი­ვის წყვი­ლი და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი იყო...

- დიდი მად­ლო­ბა. რო­დე­საც მი­თხრეს, რომ ბა­ტონ გი­ვის­თან ერ­თად უნდა მე­ცეკ­ვა, გა­მი­ხარ­და; ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, რის გა­კე­თე­ბას შევ­ძლებ­დით, რო­გო­რი ტან­დე­მი გა­მოგ­ვი­ვი­დო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ცოტა ხანი მოგ­ვი­წია პრო­ექ­ტში ყოფ­ნამ, მა­ინც და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი ცეკ­ვე­ბი დავ­დგით. ბა­ტონ გი­ვის­თან მუ­შა­ო­ბა ად­ვი­ლი იყო. ის მო­ცეკ­ვა­ვეა და მოძ­რა­ო­ბებს, ილე­თებს სწრა­ფად ით­ვი­სებ­და. ჩვე­ნი ცეკ­ვე­ბი­დან "პა­სა­დობ­ლის"და "ოსურს"გა­მოვ­ყოფ­დი.

- ბექა ელ­ბა­ქი­ძეს­თან ერ­თად გა­და­ღე­ბუ­ლი ბევ­რი ფოტო გაქვს...

- ბექა პრო­ექ­ტში გა­ვი­ცა­ნი და დავ­მე­გობ­რდით. მერე მას იტა­ლი­ა­ში წა­სას­ვლე­ლად პორ­ტფო­ლიო დას­ჭირ­და, და­მი­რე­კა და ამ საქ­მე­ში დახ­მა­რე­ბა მთხო­ვა. მას­თან ერ­თად ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბას სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდი. გა­და­ღე­ბე­ბის პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და მე­გობ­რუ­ლი იყო. რაც მთა­ვა­რია, ჩვე­ნი ნა­მუ­შევ­რე­ბი იტა­ლი­ე­ლებს მო­ე­წო­ნათ.

- ლელო, შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა?

- არ მიყ­ვარს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე ლა­პა­რა­კი და ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მის­გან ახ­ლაც თავს შე­ვი­კა­ვებ.

- მა­შინ ის მა­ინც გაგ­ვიმ­ხი­ლე, რო­გო­რია შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ლელო?

- სიყ­ვა­რუ­ლი ძა­ლი­ან მა­გა­რი რამ არის. ამ დროს მთლი­ა­ნად ვიც­ვლე­ბი. ვფიქ­რობ, სიყ­ვა­რუ­ლი პირ­ველ რიგ­ში, ორი ადა­მი­ა­ნის ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- ეს შენი ძაღ­ლია?

- ცხო­ვე­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, გან­სა­კუთ­რე­ბით - კა­ტებ­სა და ძაღ­ლებ­ზე ვგიჟ­დე­ბი. ამ ფო­ტო­ზე მე, დედა და რიკი ვართ აღ­ბეჭ­დი­ლი. რიკი ია­პო­ნუ­რი ჯი­შის ძაღ­ლი და ჩვე­ნი ოჯა­ხის სრულ­ფა­სო­ვა­ნი წევ­რი იყო, მაგ­რამ ერთხე­ლაც სახ­ლი­დან გაგ­ვე­პა­რა. ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დეთ და ვი­ნერ­ვი­უ­ლეთ რი­კის და­კარ­გვის გამო. ჰოდა, მას შემ­დეგ სახ­ლში სხვა ცხო­ველს ვერ ვე­გუ­ე­ბით.

- პლას­ტი­კურ­მა ქი­რურ­გებ­მა თა­ვი­ან­თი მომ­სა­ხუ­რე­ბა სრუ­ლი­ად უფა­სოდ რომ შე­მოგ­თა­ვა­ზონ, სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში რას შეც­ვლი­დი?

- არა­ფერს არ შევ­ცვლი­დი. სრუ­ლი­ად მაკ­მა­ყო­ფი­ლებს ჩემი გა­რეგ­ნო­ბა. წლე­ბის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად კი არ ვიცი, რა მოხ­დე­ბა და შე­იძ­ლე­ბა, მეც დამ­ჭირ­დეს რა­ღა­ცის შეც­ვლა... ვფიქ­რობ, ყვე­ლა ქალ­ში არის სი­ლა­მა­ზე, მაგ­რამ თუ ადა­მი­ა­ნი გა­მუდ­მე­ბით ცუდ ხა­სი­ათ­ზეა, მის ამ სი­ლა­მა­ზეს ვე­რას­დროს ვე­რა­ვინ აღიქ­ვამს.

- და­ბო­ლოს, ახლა რას საქ­მი­ა­ნობ?

- ახლა, რო­გორც ქო­რე­ოგ­რა­ფი, ისე ვმუ­შა­ობ და მაქვს მოყ­ვა­რუ­ლე­ბის წრე. ასე­ვე, ვმუ­შა­ობ ერთ-ერთ სა­მო­დე­ლო სტუ­დი­ა­ში, სა­დაც ტა­ნის პლას­ტი­კას ვას­წავ­ლი. ზოგ­ჯერ ამა თუ იმ კონ­კურ­სზე, წამ­ყვა­ნის ამ­პლუ­ის მორ­გე­ბაც მი­წევს. აი, ამ ფო­ტო­ზე მსა­ჯის როლ­ში ვარ. მა­შინ "კავ­კა­სი­ის თასი"ტარ­დე­ბო­და და სხვა­თა შო­რის, ამ ტურ­ნირ­ზე არა მარ­ტო მსა­ჯი, არა­მედ თა­ნა­წამ­ყვა­ნიც ვი­ყა­ვი...

მა­რეხ ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)