"ერთი ზალპით უნდა განადგურდეს საქართველო და ყველგან სიმშვიდე იქნება" - ფრაგმენტები ნიკა რურუას დღიურებიდან აგვისტოს ომზე

"დავცხოთ ბოლომდე, გავყაროთ ქართველები გორიდან, ბაკურიანიდან, ბორჯომიდან, დავიბრუნოთ ძირძველი ოსური მიწები. ან ახლა, ან არასოდეს"

...

"ქართველმა ფაშისტებმა უნდა მიიღონ თავისი სტალინგრადი. თბილისი უნდა დაემსგავსოს 45-ის დანგრეულ ბერლინს".

...

"ერთი ზალპით უნდა განადგურდეს საქართველო და ყველგან სიმშვიდე იქნება".

"ოსრადიოს" მოწოდებები, 2008 წლის 6-7 აგვისტო

საღამოს 6 საათისთვის, ქართული სამხედრო შენაერთები ცხინვალში 5-ჯერ შესვლა-გამოსვლის შემდეგ, იძულებულები გახდნენ, სოფ. ნიქოზისკენ დაეხიათ. მიუხედავად პოლიტიკოსების იმედიანი განცხადებებისა, ფრონტის ხაზზე უმძიმესი მდგომარეობა შეიქმნა. ცხინვალს უკვე მოწინააღმდეგე აკონტროლებდა. ასე დაღამდა 8 აგვისტო. ხელისუფლება ჯარს კვლავ კონტრშეტევისთვის ამზადებდა.

"ომის ამბავი შტატებში გავიგე, ვაშინგტონში. იქამდე სამი დღით ლას-ვეგასში ვიყავი ჩემს ორ მეგობართან ერთად. რაღაც უგემური მგზავრობა გამომივიდა, სამდღიანი, უმიზეზო დაძაბულობის შემდეგ ვაშინგტონში დავბრუნდი. თბილისიდან დამირეკეს, - უნდა ჩამოხვიდე სასწრაფოდო. 8 აგვისტო იყო. ბილეთის გადაცვლა ვცადე, მაგრამ უშედეგოდ. ამ უშორეს ქვეყანაში მივხვდი, რატომ ვშფოთავდი და კიდევ იმას, რომ წინათგრძნობა ხანდახან სნაიპერული სიზუსტით მუშაობს. ვაშინგტონიდან თბილისში პირდაპირი რეისი არ არის, საჭიროა რომელიმე ევროპულ ქალაქში ჩასვლა და შემდეგ“ "აირზენაზე" გადაჯდომა, ან უკეთეს შემთხვევაში, "ლუფთანზაზე". იმ დღიდან არც ერთ მათგანს თბილისზე ორი კვირის განმავლობაში ბილეთი არ გაუყიდია. გადავწყვიტე, მიუნხენში ჩასვლა და იქიდან თბილისისკენ გამოფრენა. ასეც მოვიქეცი. ჩემთან ერთად იყო ნინო კალანდაძეც, რომელიც წინადღეს ჩამოფრინდა კალიფორნიიდან. მიუნხენში გაფრენის წინ თბილისიდან დამირეკეს, ერთი ნაცნობი მეფიცებოდა, - მე და ჩემი ბიჭები, სადაც საჭიროა, იქ მოვალთო. არ მომეწონა, შორეული უსიამოვნო გრძნობა გამახსენდა.

ჩავფრინდით მიუნხენში. მალე გავიგეთ, რომ თბილისზე ყველა რეისი გაურკვეველი დროით გადაიდო. კალანდაძემ ისიც გაარკვია, რომ ჩვენი ბარგიც დაკარგული იყო. გვითხრეს, რომ ჩვენი ჩანთები ან ვაშინგტონში დარჩა, ან მიუნხენიდან გაურკვეველი მიმართულებით გაგზავნესო. რა დროს ბარგი იყო ვითომ, მაგრამ ნერვები მაინც მომეშალა. კალანდაძეს დაურეკეს. უთხრეს, რომ რუსები შემოდიოდნენ დიდი ძალებით ჯერ კიდევ გუშინდელი დღიდან, ათ წუთში მე დამირეკეს და შემატყობინეს, ცხინვალი გათავისუფლებულიაო(?!). ამასობაში გაირკვა, რომ თბილისზე შესაძლო იყო, ვენიდან რომელიმე კომპანია გაფრენილიყო. უნდა ვცადოთ-მეთქი. კალანდაძე დამეთანხმა. ბილეთები ავიღეთ, აეროპორტის სასტუმროში CNN-ი ჩავრთე. მორბენალი სტრიქონი იუწყებოდა, რუსეთს საქართველოში ჯარები შეჰყავს და რამდენიმე წუთში საქართველოს პრეზიდენტის პრესკონფერენცია ღია ეთერში გავაო. ისევ დარეკეს თბილისიდან - ცხინვალი დავტოვეთ, მაგრამ მის შემოგარენში ვრჩებითო.

თითქმის პარალელურად კალანდაძესაც დაურეკეს და მოახსენეს, - ჩვენები ჯავას იღებენო(?!). უკვე რამდენიმე საათი სიურრეალისტური შეგრძნებებით გავიჟღინთე, მეჩვენებოდა, რომ ეს სადღაც უკვე იყო. აფხაზეთი? - გამიელვა...

CNN-ზე პრესკონფერენცია იწყება. მიშა ბრაზიანად, მაგრამ მწყობრად ამბობს, რომ რუსეთი საქართველოს ჯარებით შემოესია, მის უკან დიდი და ბედნიერი სახელმწიფო დროშა ფრიალებს, ქარი მიშას თმას უწეწავს, ეკრანიდან თავშეკავებული განგაშის განწყობა ასხივებს, ვითომ ყველაფერი მეტ-ნაკლებად კონტროლდება. თუმცა სურათი გულდამძიმებულს მტოვებს, CNN აშკარად ჩვენკენაა, ოღონდ რაღაცნაირად გამაღიზიანებლად, მორიდებულად. ვენის რეისზე ჩასხდომის წინ აღმოჩნდა, რომ ჩვენი ბარგი მიუნხენშია, ანუ არ დაკარგულა. ვენის რეისზე ბევრი ქართველი მხვდება, ბევრი კითხვისნიშნიანი თვალი მომჩერებია, ჰგონიათ, რომ მე მათზე მეტი ვიცი. ვწუხდები, რომ ეს ასე არ არის. ერთი მგზავრი ბედავს გასაუბრებას, ვცნობ - ვაკის აუზზე ერთად დავდივართ. ვეუბნები, რომ ბევრი არაფერი ვიცი. ჩავფრინდით ვენაში. მირეკავენ - ცხინვალის მისადგომები დავტოვეთ, მაგრამ სტრატეგიული სიმაღლეები არაო. გული უკვე კატეგორიულად ცუდს მიგრძნობს. არავითარი წვრილმანი უსიამოვნებების ჯაჭვი - იკვეთება ერთი დიდი და კონკრეტული კოშმარი.

კალანდაძე რეკავს. ეუბნებიან, - ჯავა ავიღეთო. ვენიდან ერთადერთი რეისი კავკასიისკენ - ბაქოშია, ისიც მომდევნო დღეს, ანუ 9-ში, თუმცა ამერიკის დროის გათვალისწინებით ვასკვნი, რომ ეს იგივე დღეა. საბოლოოდ ამერია დავთრები, ბაქოში უნდა ჩავიდეთ და იქიდან რამეს ვიზამთ, - ვეუბნები კალანდაძეს. მორჩილად მეთანხმება, თავი ყოჩაღად უჭირავს, თუმცა ნერვიულობს.

ბაქოში ჩვენი ელჩი ხვდება ქართველებით სავსე თვითმფრინავს. ვიღაც აზერბაიჯანელ ბიზნესმენს მაცნობს, ის თბილისამდე თავისი ავტომობილის თხოვებას მთავაზობს, თან გვერდზე გავყავარ და ხმადაბლა მეუბნება: -Если вы русских накажете, то для нас будет здорово! А если проиграйте, то нам беда! - проигрывать не имеем право!- ვპასუხობ არცთუ დამაჯერებლად. მე და კალანდაძე მანქანაში ჩავჯექით და ბაქოდან სიბნელეში დავიძარით, ღაAმე გზაში მალე ილევა"...

ნიკა რურუა პარლამენტის თავდაცვისა და უშიშროების კომიტეტის თავმჯდომარის მოადგილე 2008 წ.

2008 წლის 9 აგვისტოს, დილით, სოხუმის აკვატორიაში რუსეთის შავი ზღვის ფლოტის ფლაგმანი გემი გამოჩნდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ რუსეთმა აფხაზეთში მეორე ფრონტი გახსნა...

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია