"ძიძა" მამა ქარ­თულ ხა­სი­ათს არ შე­ე­სა­ბა­მე­ბა. ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის უმე­ტე­სო­ბას მი­აჩ­ნია, რომ შვი­ლის მოვ­ლა მხო­ლოდ დე­დის პრე­რო­გა­ტი­ვაა და გა­მო­უ­ვალ მდგო­მა­რე­ო­ბა­შიც კი, ბავ­შვის­თვის სა­ფე­ნის გა­მოც­ვლა ან მისი გა­მოკ­ვე­ბა მა­მის­თვის და­მამ­ცი­რე­ბე­ლია. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ყვე­ლა ასე არ ფიქ­რობს. ქარ­თულ რე­ა­ლო­ბა­შიც არ­სე­ბო­ბენ ისე­თი მზრუნ­ვე­ლი მა­მე­ბი, რომ­ლებ­საც სა­კუ­თარ შვი­ლებ­ზე, დე­და­ზე მეტი ამა­გი მი­უ­ძღვით. მარ­თა­ლია, ეს ხან ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბი­თია და ხა­ნაც - იძუ­ლე­ბი­თი, მაგ­რამ შვი­ლებს მა­ინც კარ­გად პატ­რო­ნო­ბენ.

ჩემი რეს­პონ­დენ­ტე­ბის ქარ­თუ­ლი ხა­სი­ა­თი კი იმა­ში გა­მოვ­ლინ­და, რომ ვი­ნა­ო­ბის გამ­ხე­ლის­გან თავი შე­ი­კა­ვეს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყვე­ლა ახ­ლო­ბელ­მა იცის მათი ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, მა­ინც - რას იტყვის ხალ­ხიო?!

რეზო:

- როცა დავ­ქორ­წინ­დით, 21 წლის გახ­ლდით, ჩემი მე­უღ­ლე კი - 15-ის. შე­უღ­ლე­ბამ­დე სულ რამ­დენ­ჯერ­მე ვნა­ხეთ ერ­თმა­ნე­თი. ლიკა საკ­მა­ოდ ლა­მა­ზი და ეფექ­ტუ­რი გოგო იყო. პირ­ვე­ლი ნახ­ვის­თა­ნა­ვე მო­მე­წო­ნა. სკო­ლის მოს­წავ­ლის გა­თხო­ვე­ბა­ზე და­თან­ხმე­ბას რა უნ­დო­და?! ორ კვი­რა­ში და­ვარ­წმუ­ნე, რომ ჩემი ცოლი უნდა გამ­ხდა­რი­ყო და გა­ვი­პა­რეთ. და­თუ­ნა ზუს­ტად 9 თვე­ში შეგ­ვე­ძი­ნა და ერთი კი არა, ორი ბავ­შვი მყავ­და მო­სავ­ლე­ლი, რად­გან ლი­კას შვი­ლის მოვ­ლა თო­ჯი­ნე­ბით თა­მა­ში ეგო­ნა. ჩემი მშობ­ლე­ბი რა­ი­ონ­ში ცხოვ­რობ­დნენ, ლი­კას მშობ­ლებს კი ორი მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი ჰყავ­დათ და ჩვენს და­სახ­მა­რებ­ლად არა­ვის ეცა­ლა.

- ცოლ-შვილს თუ "ზრდი­დით", თქვენს გა­მოკ­ვე­ბა­ზე ვინ ზრუ­ნავ­და?

- უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბა მეც არ მქონ­და. გა­უ­თხო­ვარ­მა მა­მი­დამ თბი­ლის­ში ბინა და­მი­ტო­ვა. ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე, რომ აქ ცხოვ­რე­ბა უფრო გა­მი­ად­ვილ­დე­ბო­და და მეც რა­ი­ო­ნი­დან ჩა­მოვ­ბარ­გდი. ხე­ლო­ბა მე­ხერ­ხე­ბო­და. ერთ ახ­ლო­ბელს შე­ვუ­ამ­ხა­ნაგ­დი და ბი­ნე­ბის რე­მონტს ვა­კე­თებ­დით. და­თუ­ნა რომ გაჩ­ნდა, ცოტა ხანს მუ­შა­ო­ბა შევ­წყვი­ტე, რათა შინ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ჩემი მშობ­ლე­ბი რა­ი­ო­ნი­დან პრო­დუქტს გვიგ­ზავ­ნიდ­ნენ, ლი­კას მშობ­ლე­ბიც მაქ­სი­მა­ლუ­რად ცდი­ლობ­დნენ ჩვენს დახ­მა­რე­ბას და მშივ­რე­ბი არ ვყო­ფილ­ვართ. ბავ­შვი სამი თვის რომ გახ­და, სა­მუ­შა­ოს კვლავ და­ვუბ­რუნ­დი, თუმ­ცა ბავ­შვზე ისე ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, სა­ათ­ში ერთხელ ვუ­რე­კავ­დი ლი­კას და ვა­მოწ­მებ­დი, თა­ვის დრო­ზე თუ და­ა­ძი­ნა, თუ აჭა­მა ან გა­მო­უც­ვა­ლა. იმ დრო­ის­თვის ლი­კას პამ­პერ­სის გა­მოც­ვლა უკვე ნას­წავ­ლი ჰქონ­და. თუმ­ცა, მა­ინც სულ მე­ში­ნო­და, ყუ­რა­დღე­ბა არ გაჰ­ფან­ტო­და და ბავ­შვს არა­ფე­რი და­მარ­თო­და. მერე ცხოვ­რე­ბა აი­რია. რე­მონ­ტის კი არა, საჭ­მლის ფული აღა­რა­ვის ჰქონ­და. ამი­ტომ ძი­რი­თა­დად, სახ­ლში მიხ­დე­ბო­და ყოფ­ნა. რა უნდა გვექ­ნა? ლი­კამ და­ი­წყო სამ­სა­ხუ­რის ძებ­ნა და სურ­სა­თის მა­ღა­ზი­ა­ში გამ­ყიდ­ვე­ლად მო­ე­წყო. მარ­თა­ლია, მცი­რე ხელ­ფა­სი ჰქონ­და, მაგ­რამ პუ­რის ფუ­ლად მა­ინც გვყოფ­ნი­და. მე და­თუ­ნას­თან ვი­ყა­ვი და ვუვ­ლი­დი. წიგ­ნებს ვუ­კი­თხავ­დი, ლა­პა­რაკს ვას­წავ­ლი­დი. მისი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბის მომსწრეც მე ვი­ყა­ვი და პირ­ვე­ლი სი­ტყვე­ბი­საც.

დე­და­მი­სი ორი­ვე შემ­თხვე­ვა­ში სამ­სა­ხურ­ში იყო და ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნე­ბი არ უნა­ხავს. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ლი­კამ ტან­საც­მლის მა­ღა­ზი­ა­ში იშო­ვა სამ­სა­ხუ­რი და უკე­თე­სი შე­მო­სა­ვა­ლი ჰქონ­და. ამ დროს მეც გა­მო­მიჩ­ნდა სა­მუ­შაო: ერთ-ერთ პა­ტა­რა ფირ­მა­ში კუ­რი­ე­რო­ბას მთა­ვა­ზობ­დნენ. ხელ­ფა­სი დიდი არ იყო, მაგ­რამ შე­მო­სა­ვა­ლი ხომ მა­ინც ერ­ქვა?! ბევ­რი ვიმ­სჯე­ლეთ მე და ლი­კამ, თუ ვინ მო­უვ­ლი­და ბავ­შვს. ჩემ­თან ყოფ­ნას ისე იყო შეჩ­ვე­უ­ლი, სა­ბავ­შვო ბაღ­ში არაფ­რით გა­ჩერ­და. ერთი კვი­რა ვა­ტა­რეთ და ყო­ველ სა­ღა­მოს ტი­რი­ლის­გან თვა­ლებ­და­სი­ვე­ბუ­ლი მოგ­ვყავ­და იქი­დან. ლი­კამ კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი თქვა შინ დაჯ­დო­მა­ზე, - ჩემი მო­წო­დე­ბა მუ­შა­ო­ბა­აო, გა­მო­ა­ცხა­და. ისე­დაც, ბავ­შვს ჩემ­თან ყოფ­ნა უფრო მოს­წონ­და. ამი­ტომ მას­თან ისევ მე დავ­რჩი. და­თუ­ნა რომ წა­მო­ი­ზარ­და, უკვე ისე ვი­ყა­ვით ამ მდგო­მა­რე­ო­ბას მიჩ­ვე­უ­ლე­ბი, სამ­სა­ხუ­რი აღარც მი­ძებ­ნია. ბავ­შვი სკო­ლა­შიც მე წა­ვიყ­ვა­ნე, ვა­მე­ცა­დი­ნებ­დი, ვა­სე­ირ­ნებ­დი... მოკ­ლედ, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი "დედა" ვი­ყა­ვი, ოღონდ მა­მის "ტყავ­ში". და­თუ­ნა რომ 9 წლის იყო, ლი­კუ­ნამ გა­და­წყვი­ტა, - სა­ზღვარ­გა­რეთ თუ წა­ვალ, იქი­დან უკე­თე­სად შე­გი­ნა­ხავ­თო. წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა არ გა­მი­წე­ვია და იტა­ლი­ა­ში გა­ემ­გზავ­რა. ახ­ლაც იქ არის. სა­ბუ­თე­ბი ვერ გა­ა­კე­თა და აქამ­დე ვერ ჩა­მო­ვი­და. 5 წე­ლია, და­თუ­ნას დედა არ უნა­ხავს. სამ­წუ­ხა­როდ, უნდა ვა­ღი­ა­რო, რომ მგო­ნი, აღარც ენატ­რე­ბა. შე­ეჩ­ვია მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბას და დე­დას მხო­ლოდ მა­შინ ახ­სე­ნებს, თუ რა­ი­მე ნივ­თის ყიდ­ვა სურს.

- მა­პა­ტი­ეთ, მაგ­რამ თქვენს ლი­კუ­ნას შვი­ლი უყ­ვარს?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია! თვი­თონ გა­ა­ჩი­ნა და რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, შვი­ლი არ უყ­ვარ­დეს?! პა­ტა­რა იყო და რო­გორც და-ძმა, ისე გა­ი­ზარ­დნენ, თო­რემ რად­გან არ უვ­ლი­და, ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ არ უყ­ვარს. ალ­ბათ იშ­ვი­ა­თია მამა, რო­მე­ლიც შვილ­ზე ჩემ­სა­ვით ზრუ­ნავს. ვინც ბავ­შვს პამ­პერსს არ უც­ვლის, იმ მა­მას შვი­ლი არ უყ­ვარს? ასე­ვეა, ლი­კუ­ნას შემ­თხვე­ვა­შიც...

შემ­დე­გი "ძიძა" მამა ინ­ტერ­ვი­უ­ზე სა­ერ­თოდ არ დამ­თან­ხმდა, სა­მა­გი­ე­როდ, ჩემ­თან სა­უ­ბარ­ზე უარი არ უთ­ქვამს მის დას... კა­კის­თვის ბავ­შვის მოვ­ლა არა­ვის და­უ­ვა­ლე­ბია, მაგ­რამ თა­ვად სა­ჭი­როდ მი­იჩ­ნევს, რომ შვილ­ზე იზ­რუ­ნოს...

ირა:

- ჩემი ძმა, კაკი 3 წე­ლია, რაც და­ქორ­წინ­და. მა­ნამ­დე, ერთ-ერთ ოჯახ­ში მძღო­ლად მუ­შა­ობ­და. მისი ცოლი შეძ­ლე­ბუ­ლი ოჯა­ხი­და­ნაა. ქორ­წი­ლიც ცო­ლის მშობ­ლებ­მა გა­და­უ­ხა­დეს და სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­შიც მათ გა­უშ­ვეს პა­რიზ­ში. არ იფიქ­როთ, თით­ქოს კა­კიმ ეკა ფუ­ლის გამო მო­იყ­ვა­ნა ცო­ლად, მათ მარ­თლა უყ­ვარ­დათ ერ­თმა­ნე­თი. უბ­რა­ლოდ, შე­უღ­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემი რძლის ოჯახ­მა კა­კის მძღო­ლო­ბა იუ­კად­რი­სა და სამ­სა­ხუ­რის­თვის თავი და­ა­ნე­ბე­ბი­ნეს. ეს არც ჩემს ძმას გა­უპ­რო­ტეს­ტე­ბია, რად­გან ცო­ლის ძვი­რად ღი­რე­ბულ მან­ქა­ნა­ზე დაჯ­და, სა­ცხოვ­რებ­ლა­დაც მის სა­მო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში გა­და­ბარ­გდა და თავს ბედ­ნი­ე­რად გრძნობ­და. მის მო­ვა­ლე­ო­ბა­ში დი­ლით ეკას სამ­სა­ხურ­ში მიყ­ვა­ნა და მერე ბა­ზარ­ში გავ­ლა შე­დი­ო­და. მარ­თა­ლია, სა­დილს დამ­ხმა­რე ქალი აკე­თებ­და, მაგ­რამ "დი­ა­სახ­ლი­სი" ფაქ­ტობ­რი­ვად, კაკი გახ­და. ოჯახს ფი­ნან­სუ­რად ეკა და მისი მშობ­ლე­ბი უზ­რუნ­ველ­ყოფ­დნენ. ჩემი რძა­ლი მალე და­ორ­სულ­და, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, მუ­ცე­ლი მო­ე­შა­ლა, რის შემ­დე­გაც ხან­გრძლი­ვი მკურ­ნა­ლო­ბა დას­ჭირ­და. მერე კვლავ და­ორ­სულ­და, მაგ­რამ ისე­თი მძი­მე ფეხ­მძი­მო­ბა ჰქონ­და, მთე­ლი 9 თვე იწვა. ალ­ბათ კა­კის­ნა­ი­რი ქმა­რი ყვე­ლამ უნდა ინატ­როს, რად­გან ისე უვ­ლი­და მწო­ლი­ა­რე ცოლს, ექთა­ნის აყ­ვა­ნა არც დას­ჭირ­ვე­ბი­ათ. არა­და, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა ჰქონ­დათ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე ეს ამ­ბა­ვი ძა­ლი­ან მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და. ცოლი კარ­გია, მაგ­რამ ჩემი აზ­რით, კაც­მა ოჯახ­ში ქა­ლის ფუნ­ქცი­ე­ბი არ უნდა შე­ი­თავ­სოს. საჭ­მე­ლი ეკას­თვის ლო­გინ­ში მიჰ­ქონ­და, თა­ვი­სი ხე­ლით აჭ­მევ­და და სა­პირ­ფა­რე­შო­შიც გაჰ­ყავ­და. ამის გამო, კა­კის ხში­რად ვსაყ­ვე­დუ­რობ­დი, ზოგ­ჯერ დავ­ცი­ნო­დი კი­დეც, მაგ­რამ სა­ერ­თოდ არ მის­მენ­და.

მერე პა­ტა­რა ელე­ნე შე­ე­ძი­ნათ. მარ­თლაც, ულა­მა­ზე­სი ძმის­შვი­ლი მყავს, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლია, მაგ­რამ გა­ვოც­დი, როცა შე­ვი­ტყვე, რომ ბავ­შვის მოვ­ლა სა­კუ­თარ თავ­ზე კა­კიმ აიღო. ვიდ­რე ეკას დეკ­რე­ტუ­ლი შვე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და, შინ იყო, მაგ­რამ ამ­ბობ­და, ახალ­ნამ­შო­ბი­ა­რე­ბი ქალი თავს უნდა გა­უფრ­თხილ­დე­სო და ბავ­შვის მოვ­ლით თავს არ იწუ­ხებ­და. ელე­ნეს და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ, ეკას დედა სა­ცხოვ­რებ­ლად ცოტა ხნით მათ­თან კი გა­და­ვი­და, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯე­რაც ბავ­შვის სა­ნა­ხა­ვად მი­ვე­დი, მას სულ მა­მა­მი­სის მუ­ცელ­ზე ეძი­ნა. ვერც დედა და ვერც ბე­ბია ვერ აძი­ნე­ბენ, მხო­ლოდ ჩემ­თან იძი­ნებ­სო, - უხა­რია კა­კის. ელე­ნეს ისე დაჰ­ფო­ფი­ნებს, აფ­თი­აქ­ში უამ­რა­ვი ბა­ქი­ლი და პირ­ბა­დე შე­უ­ძე­ნია და სტუ­მარს შინ ისე არ შე­უშ­ვებს, თუ ამ ატ­რი­ბუ­ტე­ბით არ შე­მო­სავს. ბავ­შვი პა­ტა­რაა და რა ვიცი, რო­მელ ვირუსს მო­უ­ტან­თო?! - ამ­ბობს ხოლ­მე. ამა­ზეც შე­ნიშ­ვნა მი­ვე­ცი, - ბავ­შვს აქ დე­დაც ჰყავს და ბე­ბი­აც, რა სა­ჭი­როა, შენ რომ დე­და­სა­ვით უვლი, რო­მე­ლი მამა იქ­ცე­ვა ასე-მეთ­ქი?! არაფ­რის გა­გო­ნე­ბა არ უნდა: შენ რომ გე­ყო­ლე­ბა შვი­ლი, შენს ქმარს ახ­ლოს ნუ მი­ა­კა­რებ, ჩემს შვილს კი მე მო­ვუვ­ლიო!

- ეკას ბავ­შვის აღ­ზრდა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არ სურს?

- არა მგო­ნია. ვერ ვი­ტყვი, - ბავ­შვი არ უყ­ვარს-მეთ­ქი. ელე­ნე ისე­თი ლა­მა­ზი და საყ­ვა­რე­ლია, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ვინ­მეს არ უყ­ვარ­დეს, მაგ­რამ თუ გა­მო­საც­ვლე­ლი აქვს ან ჭამა უწევს, ეკა დე­და­მისს ეძა­ხის, მაგ­რამ კაკი მას­ზე წინ გარ­ბის და ბავ­შვზე ზრუნ­ვას იწყებს. ამის გამო, სი­დედრთან შე­კა­მა­თე­ბაც კი მო­უ­ვი­და. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მა­თაც არ მოს­წონთ, რომ ჩემს ძმა­ში დე­დუ­რი ინ­სტინ­ქტი უფრო მე­ტად არის გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი, ვიდ­რე - კა­ცუ­რი. იმის ნაც­ვლად, რომ სამ­სა­ხუ­რი მო­ძებ­ნოს, დეკ­რე­ტუ­ლი შვე­ბუ­ლე­ბის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ეკა კვლავ სამ­სა­ხურ­ში გა­უშ­ვა (ბან­კში მუ­შა­ობს), სი­დედ­რსაც დე­ლი­კა­ტუ­რად სთხო­ვა, - შენს ოჯახს და­უბ­რუნ­დი, ბავ­შვს მე მივ­ხე­და­ვო და გა­და­სა­რევ ძი­ძად გა­და­იქ­ცა.

- ახლა ბავ­შვს მარ­ტო უვ­ლის?

- არა. ეკამ ძიძა და­ი­ქი­რა­ვა, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებს აკე­თებს, რად­გან ბავ­შვზე ზრუნ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბას კაკი არ აძ­ლევს. სხვა­თა შო­რის, 3 მარტს, დე­დის დღეს მათ­თან დავ­რე­კე. ყურ­მი­ლი ჩემ­მა რძალ­მა აიღო. ვუ­თხა­რი: ჩემს ძმას და­უ­ძა­ხე, დე­დის დღე უნდა მი­ვუ­ლო­ცო-მეთ­ქი. გა­ი­ცი­ნა და და­უ­ძა­ხა. მეც მი­ვუ­ლო­ცე. კა­კიმ ეს იუ­მო­რით მი­ი­ღო და მად­ლო­ბაც გა­და­მი­ხა­და. არ ვიცი, მო­მა­ვალ­ში რო­გორ გაგ­რძელ­დე­ბა მათი ოჯა­ხუ­რი იდი­ლია. იმე­დია, ელე­ნე რომ წა­მო­იზ­რდე­ბა და ბაღ­ში წავა, კა­კიც შე­იც­ვლის ცხოვ­რე­ბის წესს...

ალ­ბათ არ შე­იძ­ლე­ბა, სუ­ბი­ექ­ტუ­რი ვიყო, მაგ­რამ მე­სა­მე "ძიძა" მამა პირ­ვე­ლი ორის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვავ­დე­ბა. ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მა­ნაც კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი თქვა, თუმ­ცა მის მე­უღ­ლეს სუ­ლაც არ ერი­დე­ბა აღი­ა­როს, რომ კარ­გი ქმა­რი ჰყავს, რო­მე­ლიც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ძი­ძაც აღ­მოჩ­ნდა...

მაია:

- მე და ლა­შას ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი, მაგ­რამ ყვე­ლა ახ­ლო­ბე­ლი ჩვე­ნი ქორ­წი­ნე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო, რად­გან ლაშა არ მუ­შა­ობ­და. გარ­და ამი­სა, ტო­ტა­ლი­ზა­ტორ­ში თა­მა­შობ­და. ბინა, რო­მელ­შიც ის და მა­მა­მი­სი ცხოვ­რობ­დნენ, გა­ყი­დეს, რათა გა­ფარ­თო­ე­ბუ­ლიყ­ვნენ და სხვა უბან­ში გა­და­სუ­ლიყ­ვნენ. ვიდ­რე რა­მეს მო­ძებ­ნიდ­ნენ, ლა­შამ იმ ფუ­ლის ნა­ხე­ვა­რი ტო­ტა­ლი­ზა­ტორ­ში წა­ა­გო, მე­ო­რე ნა­ხევ­რით კი ბინა და­ი­გი­რა­ვეს და დღემ­დე იმ ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობთ.

- რო­გორ და­ქორ­წინ­დით?

- ჩემი მშობ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გამო, გა­ვი­პა­რეთ, თუმ­ცა ჩე­მე­ბი მა­ლე­ვე შე­მი­რიგ­დნენ და მა­ტე­რი­ა­ლურ დახ­მა­რე­ბა­საც გვი­წევ­დნენ. ლა­შას მამა მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ მისი შე­მო­სა­ვა­ლი ჩვენს ოჯახს არ ჰყოფ­ნი­და. თან, სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი და სწავ­ლის სა­ფა­სუ­რიც გა­და­სახ­დე­ლი იყო! ვერ ვი­ტყვი, რომ ლაშა ჩვენს მდგო­მა­რე­ო­ბას არ გა­ნიც­დი­და. რამ­დენ­ჯერ­მე მა­მა­მის­თან, მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ფი­ზი­კურ დატ­ვირ­თვას მის­მა ორ­გა­ნიზ­მმა ვერ გა­უძ­ლო: რა­საც ხელ­ფა­სის სა­ხით აი­ღებ­და, მის­სა­ვე მკურ­ნა­ლო­ბას ხმარ­დე­ბო­და. ამი­ტომ სამ­სა­ხურს თავი და­ა­ნე­ბა. გა­თხო­ვე­ბი­დან ცოტა ხან­ში და­ვორ­სულ­დი. თან ვსწავ­ლობ­დი, თან ოჯახს ვუვ­ლი­დი. ლა­შას ჩვე­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო დეპ­რე­სია რომ შე­მო­აწ­ვე­ბო­და, ჩემი ოქ­როს სამ­კა­უ­ლი ლომ­ბარ­დში მიჰ­ქონ­და და აღე­ბულ ფულს ტო­ტა­ლი­ზა­ტორ­ში ფლან­გავ­და. ამის გამო, ხში­რად ვჩხუ­ბობ­დით. მერე მა­რი­ა­მიც გაჩ­ნდა. მარ­თა­ლია, ლაშა ბავ­შვის მოვ­ლა­ში ისე მეხ­მა­რე­ბო­და, რომ სხვა არა­ნა­ი­რი დამ­ხმა­რე არ მჭირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯერ­მე კო­მუ­ნა­ლუ­რი გა­და­სა­ხა­დე­ბის ფული ძლივს, ვა­ლით რომ შეგ­ვი­კო­წი­წე­ბია, ვი­თომ გა­და­სახ­დე­ლად წა­სუ­ლი ამ ფულ­საც ტო­ტა­ლი­ზა­ტორ­ში დებ­და. ის პე­რი­ო­დი მარ­თლაც მძი­მე იყო ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში.

- რო­გორ გა­მოხ­ვე­დით ამ მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­მა­კა­ცის­თვის უფრო რთუ­ლია სამ­სა­ხუ­რის შოვ­ნა, ვიდ­რე - ქა­ლის­თვის. ლა­შას მა­მა­მაც და­კარ­გა სამ­სა­ხუ­რი და სა­ცხოვ­რებ­ლად სო­ფელ­ში გა­და­ბარ­გდა. ყვე­ლა ახ­ლო­ბელ­სა თუ მე­გო­ბარს ვთხოვ­დი: იქ­ნებ სად­მე და­მა­საქ­მოთ-მეთ­ქი. ბევ­რი და­პი­რე­ბაც მი­ვი­ღე, მაგ­რამ საკ­მა­ოდ გვი­ან და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მა­შინ მა­რი­ა­მი უკვე ერთ წელ­ზე მეტი ხნის იყო. ერთ-ერთ მა­ღა­ზი­ა­ში კონ­სულ­ტან­ტად მო­ვე­წყვე. ვერ ვი­ტყვი, რომ მა­ღა­ლი ხელ­ფა­სი მაქვს, მაგ­რამ რა შე­და­რე­ბაა - ჩვენს ოჯახს ეს თან­ხაც ძა­ლი­ან წა­ად­გა. ის მა­ინც არ მქონ­და სა­ნერ­ვი­უ­ლო, რომ ბავ­შვი მში­ე­რი მე­ყო­ლე­ბო­და... არ­ჩე­ვა­ნი არ გვქონ­და: ჩემი მშობ­ლე­ბი და­სავ­ლეთ­ში ცხოვ­რო­ბენ, ლა­შას დედა არ ჰყავს, ამი­ტომ, თუ მე სამ­სა­ხურ­ში ვივ­ლი­დი, ბავ­შვის­თვის ლა­შას უნდა მო­ევ­ლო. უპ­რობ­ლე­მოდ დამ­თან­ხმდა. სხვა­თა შო­რის, ერთი წუ­თი­თაც არ მი­ნერ­ვი­უ­ლია, რად­გან დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ ბავ­შვს სა­კუ­თარ თავ­ზე კარ­გად მი­ხე­დავ­და. ასეც მოხ­და. ყო­ველ სა­ღა­მოს, შინ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, ბედ­ნი­ერ მა­რი­ამს ვხე­დავ­დი. ძა­ლი­ან მოს­წონ­და მა­მას­თან ერ­თად გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი. ახ­ლაც, გა­მო­რი­ცხუ­ლია, რომ მა­რი­ამ­მა ჩემ­თან და­ი­ძი­ნოს. აუ­ცი­ლებ­ლად მა­მი­კომ უნდა და­ა­ძი­ნოს. ჩემ­ზე მე­ტად მამა უყ­ვარს.

- ლაშა აზარ­ტულ თა­მა­შებს შე­ეშ­ვა?

- სხვა რა გზა ჰქონ­და?! ისე­თი და­უ­ფიქ­რე­ბე­ლი ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა, რომ ტო­ტა­ლი­ზა­ტორ­ში შვილ­თან ერ­თად ევლო. იძუ­ლე­ბუ­ლი იყო, შინ ბავ­შვთან მჯდა­რი­ყო. გა­მო­სა­ვა­ლი მო­ძებ­ნა და ინ­ტერ­ნეტ­ში, "პო­კე­რის" ჩემ­პი­ო­ნა­ტებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ამას სის­ტე­მა­ტუ­რი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და და შე­სა­ბა­მი­სად, ამ თა­მაშ­ში ბავ­შვიც გა­ერ­კვა. ერთხე­ლაც (მა­შინ მა­რი­ა­მი 2 წლის იყო), ლაშა ჩვე­უ­ლე­ბი­სა­მებრ, "პო­კე­რის" ტურ­ნირს თა­მა­შობ­და. ბავ­შვმა წყა­ლი სთხო­ვა. ლაშა სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­ვი­და, ამ დროს კარ­ტი და­რიგ­და. დრომ წი­კწი­კი რომ და­ი­წყო, მა­რი­ამ­მა და­უ­ძა­ხა, - მამა, ჩქა­რა მოდი, ხუ­თი­ა­ნი მო­გი­ვი­და და წა­ა­გეო. ამ ამ­ბავს დღემ­დე დიდი ხა­ლი­სით ვიხ­სე­ნებთ.

- ახლა რა მდგო­მა­რე­ო­ბაა თქვენს ოჯახ­ში?

- ახლა უკე­თე­სად ვართ. ახ­ლობ­ლის დახ­მა­რე­ბით, ლა­შამ პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სი წა­მო­ი­წყო. მე კვლავ იმ მა­ღა­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ. მა­რი­ა­მი უკვე 3 წლის არის და სა­ბავ­შვო ბაღ­ში და­დის. ახლა, ზა­ფხუ­ლის პე­რი­ოდ­ში სო­ფელ­ში, ჩემს მშობ­ლებ­თა­ნაა და მე და მა­მა­მისს სულ გვე­ნატ­რე­ბა. ისიც გა­ნიც­დის უჩ­ვე­ნოდ ყოფ­ნას, მაგ­რამ რა ვქნათ, სხვა გა­მო­სა­ვა­ლი არ არის. ნამ­დვი­ლად, ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, რომ ლაშა ჩემი მე­უღ­ლეა. სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­შიც ყო­ველ­თვის მეხ­მა­რე­ბო­და. საჭ­მე­ლიც არა­ერ­თხელ მო­უმ­ზა­დე­ბია ჩემ­თვის და გა­მო­უ­ვალ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, ჭურ­ჭე­ლიც და­უ­რე­ცხავს. მარ­თა­ლია, უნაკ­ლო არ არის, მაგ­რამ მარ­თლა კარ­გი "ძიძა" და მე­ო­ჯა­ხე ქმა­რი აღ­მოჩ­ნდა. მა­რი­ა­მი მას ყვე­ლა­ფერს უჯე­რებს, მისი ხათ­რი აქვს და თან, აკონ­ტრო­ლებს კი­დეც: რო­გორც კი ლა­შას ხელ­ში ლუ­დის ბოთლს შე­ნიშ­ნავს, მა­შინ­ვე მივა და ეტყვის, - მამა, შენ­თვის ლუდი არ შე­იძ­ლე­ბა, ცუ­დად გახ­დე­ბიო...

ნა­თია ჟი­ვი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)