ნიკა წულუკიძემ სიყვარულის ობიექტი იპოვა - "დედა უამრავ შენიშვნას მაძლევს"

თეატრმცოდნე ნიკა წულუკიძე რომ მრავალმხრივ განვითარებული ადამიანია და საკუთარი თავი არაერთ საქმიანობაში გამოცადა, ეს ყველამ იცის, მაგრამ ამ ნიჭიერი კაცის ცხოვრებაში კიდევ ერთი სიახლეა: გასულ კვირას კულტურის სამინისტროს სარეკომენდაციო საბჭოში მისი კანდიდატურა წარადგინეს, რასაც ქართულმა თეატრალურმა საზოგადოებამ ერთხმად დაუჭირა მხარი. გადავწყვიტე, საზოგადოებისთვის გამეცნო ნიკას დედა, ქალბატონი დოდო, რომელმაც აღნიშნა: აქამდე ჩემი შვილის შესახებ ჟურნალისტებთან არ მილაპარაკია და ახლა უჩვეულო სიტუაციაში მიწევს ყოფნაო.

- სახელმწიფო სერვისების განვითარების სამსახურში (ყოფილი სამოქალაქო რეესტრი) მისი დაარსების დღიდან ვმუშაობ. საკუთარი საქმე მიყვარს... წულუკიძეებს ძალიან უნდოდათ, რომ ვაჟი, გვარის გამგრძელებელი ჰყოლოდათ და ნიკოლოზის დაბადებით გამოწვეული სიხარულით მამამისი მეცხრე ცაზე დაფრინავდა. ჩვენი გოგონა ნიკაზე სამი წლით უმცროსია. ქრისტინა პროფესიით იურისტია, ბანკში მუშაობს.

- რას იტყვით თქვენს პოპულარულ ვაჟზე?

- თეატრისადმი ინტერესს ნიკა ბავშვობიდანვე იჩენდა, მაგრამ მაშინ მოდაში იურიდიული ფაკულტეტი იყო და ჩვენც გვინდოდა, ნიკას იურიდიული განათლება მიეღო; ეს განსაკუთრებულად, ბებიამისს (მამის დედა) სურდა, რომელიც შვილიშვილის აღზრდაში აქტიურად იყო ჩართული. ნიკოლოზი ზაფხულის პერიოდს სოფელ ღანირში, ბებიასთან ატარებდა. ვფიქრობ, რომ მოყვასის სიყვარული, ხალხთან ურთიერთობის უნარი, რაც მას აქვს, სწორედ იქ, სოფლის უბრალო ადამიანებთან კონტაქტით ისწავლა. თავიდანვე ძალიან დაკვირვებული ბავშვი იყო და კარგი იუმორიც ჰქონდა. გარშემო მყოფ ბავშვებზე გავლენას ახდენდა. სადაც ის იყო, მუდმივად სიცილ-ხარხარი ისმოდა. სხვათა შორის, ჩემი დედამთილი ნიკას თავს გადახდენილ ამბებს სულ იწერდა...

ნიკა:

- ბებოს ჩემ შესახებ ყველაფერი აინტერესებდა. ის კი არა, შენახული ჰქონდა ჩემი პირველად მოჭრილი ფრჩხილი, პირველად შეჭრილი თმა... ჩაწერილი ჰქონდა ის ბგერა, რაც პირველად ვთქვი, ასევე - პირველი სიტყვა, პირველი ფრაზა. რაც მთავარია, ყველაფერი დათარიღებული იყო.

დოდო:

- დედამთილის ჩანაწერების კითხვისას ახლაც ცრემლები მომდის. საოცარი ქალბატონი იყო.

ნიკა:

- ბებო სულ იმას მეუბნებოდა, რომ მთავარია ღირსება! ადამიანმა საქმის დაწყება რომ იცის, დამთავრებაც უნდა იცოდეს, თანაც - კაცს იუმორიც სჭირდებაო. მან სერიოზულად იზრუნა ჩემს პიროვნებად ჩამოყალიბებაზე. გარდა იმისა, რომ მეუბნებოდა, თუ როგორი უნდა ვყოფილიყავი და როგორ უნდა მეცხოვრა, ჩანაწერებსაც აკეთებდა, რომელიც შემდეგ ანდერძივით დამიტოვა. ბრძენი და მოაზროვნე ქალი იყო.

დოდო:

- ძალიან უყვარდა რადიო; სულ ჩართული ჰქონდა, უსმენდა (ალბათ ისიც სიმბოლურია, რომ ნიკა დღეს რადიოში მუშაობს) და ამბობდა, - ტელევიზორისგან განსხვავებით, რადიო დიასახლისს დროს არ აკარგვინებს, შეუძლია, ჩართული ჰქონდეს, მოუსმინოს და პარალელურად საქმეც აკეთოსო. რადიოდან მოსმენილ ამბებსა თუ სასარგებლო რჩევებს იწერდა და მერე ოჯახის წევრებს გვიზიარებდა.

- თქვენ აღნიშნეთ, რომ ნიკას თეატრი ყოველთვის უყვარდა..

- სუსტი ბავშვი იყო, ხშირად ავადმყოფობდა, ამიტომ 3 წლის ასაკში ფიგურულ სრიალზე მივიყვანეთ. მეგობრები იქაც გაიჩინა... "პლეხანოვზე", 24-ე სკოლაში შევიყვანეთ. თურმე, ერთხელ სკოლიდან გამოსული "არტოს ბაღში" წავიდა და ახალგაზრდა რეჟისორ ლაშა გოგნიაშვილთან, თეატრალურ სტუდიაში ჩაეწერა. სხვათა შორის, იქ კარგ სპექტაკლებს დგამდნენ და თეატრში პირველი ნათლობა მანდ მიიღო; მერე პიონერთა სასახლეში, თეატრალურ სტუდიაში მივიდა. ივეტა ტყაბლაძის ჯგუფში იყო. ფანატიკურად გახლდათ შეყვარებული სოფიკო ჭიაურელზე. რესპუბლიკურ კონფერენციაზე სწორედ ამ მსახიობის ცხოვრებაზე დაამუშავა თემა და გაიმარჯვა კიდეც. მერე ქალბატონი სოფიკო სასახლეში მიიწვიეს, 60 წლის იუბილე გადაუხადეს. ცხადია, საღამოს მოწყობაში ნიკაც აქტიურად იყო ჩართული...

- ალბათ ბავშვობაში თბილისის თეატრებში სპექტაკლებზეც დადიოდა.

ნიკა:

- სულ მარჯანიშვილის თეატრში ვიყავი. ერთი სპექტაკლი რამდენჯერმე მაქვს ნანახი. მაშინ მთელ თბილისში ბნელოდა, ციოდა და თეატრი იყო ის ერთადერთი ადგილი, რომელიც თბებოდა. მარჯანიშვილის თეატრში ჩემი სკამი მქონდა. ყოფილა შემთხვევა, დარბაზში 4-5 მაყურებელი ვმსხდარვართ. მახსოვს, ერთხელ "სახლის ანგელოზებს" თამაშობდნენ და გურანდა გაბუნიამ სცენიდან იკითხა, - ჩვენი ბიჭი სად არისო? ჩემს სკამზე რომ ვერ დამინახა, გაუკვირდა. არადა, იქ ვიყავი, უბრალოდ, სხვაგან ვიჯექი (იცინის).

- იურისტობისთვის ამზადებდით, მან კი გადაწყვიტა, თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაებარებინა - ამ ამბავს როგორ შეეგუეთ?

დოდო:

- არ გვინდოდა, მაგრამ ისიც ვიცოდით, რომ მასთან შებრძოლებას აზრი არ ჰქონდა. გამოგვიცხადა, - სადაც მინდა, იქ თუ არ ჩამაბარებინებთ, სახლიდან წავალო... სიმღერაში გამოცდა უნდა ჩაებარებინა, მე კი მუსიკაში მოსამზადებლად თამუნა არჩვაძესთან მივიყვანე.

ნიკა:

- სმენის ნატამალი არ მქონდა. თამუნამ ნოტები რომ დამიკრა, ვერ გავიმეორე. მითხრა, - ვერ მოგამზადებ, აზრი არ აქვსო. წამოსვლისას მკითხა, - რას ფიქრობ, გამოცდაზე რა უნდა იმღეროო? - კლასელის დედამ "ღვინოვ, კახურო" მომამზადებინა და ამას ვიმღერებ-მეთქი. გაგიჟდა: სმენა არ გაქვს და ამას როგორ შეძლებო? - ვიმღერებ-მეთქი. ინსტრუმენტს მიუჯდა და დაკვრა დაიწყო. მეც დავჭექე. სიმღერა ინტონაციებით მქონდა დამახსოვრებული... სიმღერა რომ დავასრულე, მითხრა: კარგი, გამეცადინებო.

- თუ გახსოვს, მისაღებ გამოცდებზე რა ეტიუდი შეგხვდა?

- გიგა ლორთქიფანიძემ მითხრა: ბალეტი იცეკვე და "ღვინოვ, კახურო" ისე იმღერეო. ამ რთულ დავალებას თავი კი გავართვი, მაგრამ მითხრა: ახლა ისე იმღერე, ქვეტექსტით მითხარი, ღვინო საწამლავია და თან - ბალეტის ცეკვა არ შეწყვიტოო. იმ პერიოდში მაგარი ბუთხუზა ვიყავი. ჰოდა, წარმოიდგინე, როგორ ვიცეკვებდი... საცეკვაო ნომრად "მთიულური" მქონდა მომზადებული, რაშიც მამაჩემი სერიოზულად დამეხმარა. როდესაც ცეკვაზე მიდგა საქმე, შალვა გაწერელიამ მკითხა, - ცეკვაში როგორ გაქვს საქმეო? - კარგად, "მთიულური" უნდა ვიცეკვო-მეთქი. კონცერტმაისტერმა დაკვრა დაიწყო, მე კი "მთიულური" ისე ენერგიულად დავცხე, ისეთი ბუქნები გავაკეთე, რომ ჟიურის წევრები სიცილისგან იგუდებოდნენ. გიგა ლორთქიფანიძის ხარხარი ახლაც ყურში ჩამესმის. მოკლედ, სამსახიობო ფაკულტეტზე ჩავირიცხე.

- მერე თეატრმცოდნე როგორ გახდი?

- გოგი მარგველაშვილმა სასწავლებლიდან გამომაგდო... არადა, მშობლებისთვის უნდა დამემტკიცებინა, რომ სწორი არჩევანი გავაკეთე და ამისთვის თავს არ ვზოგავდი; სერიოზულად ვმუშაობდი, წონაშიც 25 კილო დავიკელი, სპექტაკლებში ვთამაშობდი, ვცეკვავდი კოტე ფურცელაძესთან, "ვერნისაჟის" მოცეკვავეებთან ერთად... მაგრამ გოგი მარგველაშვილმა მითხრა: შენი ადგილი თეატრში არის, მაგრამ არა - სცენაზე. მოაზროვნე ადამიანი ხარ და პროფესია უნდა შეიცვალოო. მისი სიტყვები რისხვასავით დამატყდა თავს, ლამის გავგიჟდი. მარგველაშვილისგან რომ მოვდიოდი, ვფიქრობდი, - მტკვარში გადავხტები-მეთქი. მთელი ბავშვობის ნაოცნებარი გამიქრა, თან იმაზე ვდარდობდი, - ეს ყველაფერი მშობლებს როგორ ავუხსნა-მეთქი? ფიქრებში გართულს თეატრმცოდნე ვასო კიკნაძე შემხვდა, რომელმაც მითხრა: - თუ თეატრმცოდნეობაზე ჩააბარებ, შენ გამო ჯგუფს ავიყვანო... მოკლედ, თეატრალურ უნივერსიტეტში ხელახლა ჩავაბარე. მახსოვს, თავისუფალი თემა: "ჩემოდანზე შემომჯდარი თაობა" დავწერე და მაშინ პირველად წავიკითხე ჩემი იგავ-არაკი - "მეოცნებე ბაჭია". ვასო კიკნაძესთან ყოველი შეხვედრა, ეს უდიდესი სიხარულია. თეატრმცოდნეობაზე სწავლის პარალელურად, ზოგჯერ სპექტაკლებშიც ვთამაშობდი. მარგველაშვილის სიტყვები წლების შემდეგ დავაფასე.

- ქალბატონო დოდო, ნიკა როგორი შვილია?

დოდო:

- ძალიან ყურადღებიანია და სიურპრიზების მოძღვნაც უყვარს. კარგი შვილია.

- რაზე კამათობთ?

ნიკა:

- რაზეც ყველა ორი თაობის ადამიანი...

დოდო:

- თეატრის კრიტიკოსის კრიტიკოსი ვარ.

ნიკა:

- ვერ ვიტან ტელეეკრანზე საკუთარი თავის ყურებას, თუ ოთახში დედაჩემია. - ხელი როგორ ასწიე? ეს რა თქვი? - უამრავ შენიშვნას მაძლევს...

დოდო:

- პირველ ხანებში, როცა რადიოში დაიწყო მუშაობა, მე და ჩემი ქმარი ვისხედით და მის შეცდომებს ვიწერდით. მე თუ არ მივეცი შენიშვნა, სხვა ვინ რას ეტყვის?

ნიკა:

- ხომ გახსოვთ, როგორი მძიმე იყო საქართველოსთვის 90-იანი წლები. ჰოდა, იმ პერიოდში მშობლებს დავყავდი: ფიგურულ სრიალზე, ცურვაზე, მუსიკაზე, სიმღერაზე, ცეკვაზე, აიკიდოზე, კარატეზე...

დოდო:

- აიკიდოში პირველი ადგილი დაიკავა და დიპლომიც აქვს. მინდოდა, ბევრი რამ სცოდნოდა, ბევრ რამეში ჰქონოდა გამოცდილება... სხვათა შორის, ჩვენი სამაგიდო წიგნი მსოფლიოს რუკა იყო.

ნიკა:

- მამა ყოველდღე გამოცდას მიწყობდა და დღეში ერთი რომელიმე ქვეყნის შესახებ უამრავ კითხვას მისვამდა, ამის წყალობით კი გეოგრაფია კარგად ვიცი. ასევე, დღეში 10 უცხო სიტყვა უნდა მესწავლა და ჩამებარებინა. ტელეეკრანზე კინო სუბტიტრებით რომ გადიოდა, მისი წაკითხვა ორჯერ უნდა მომესწრო. საქართველოს ისტორია კარგად რომ მესწავლა, მე და მამამ საქართველოს ისტორიის "კარდიოგრამა" (ანტიკური ხანიდან 2000 წლამდე) გავაკეთეთ, რასაც მთელი ზაფხული მოვანდომეთ. ლევან სანიკიძის ნამუშევრები ჩემს სამაგიდო წიგნებად იქცა...

- მოკლედ, მამა თურმე სპარტელივით გზრდიდა და გწვრთნიდა...

- ჰო, ასე იყო. აღმაშენებლის #108 კორპუსის მცხოვრებლები დამემოწმებიან, რომ ყოველ დილით, ქარში, მზეში, თოვლში, წვიმაში აივანზე წელზევით შიშველს უნდა მევარჯიშა; თოვლში ეზოში უნდა ჩავსულიყავი და ტანი დამეზილა. ერთხელ ჰანტელები დავმალე, - არ ამაწევინოს-მეთქი და თურმე, ფანჯრიდან მიყურებდა. ადგა და ერთ ხელში ხორცის დასაჭრელი მორი დამაჭერინა, მეორეში ხორცის საკეპი მანქანა, წონა გაათანაბრა და ისე მავარჯიშა.

- რა დღეში ყოფილხარ...

- სიმწარე მაქვს გავლილი, სიმწარე (იცინის). ზაფხულში მამასთან ერთად დასასვენებლად წასვლა მესიკვდილებოდა. სარფში დავყავდი და მაიძულებდა, ზღვაში თავით გადავმხტარიყავი. ერთხელ პატარა ხე აიღო, ბზარში 10-ლარიანი ჩადო და ზღვაში გადააგდო, ფული კი მიყვარდა და ამოსატანად უცებ გადავეშვი (იცინის)...

- ახლა, როცა ასეთი პოპულარული ხარ, რას გეუბნება?

- ახლა უკვე ყველაფერში მენდობა.

დოდო:

- ოჯახი შექმენიო, - ეუბნება. მართლაც, დროა, დაქორწინდეს და პირად ცხოვრებას მიხედოს.

ნიკა:

- მგონი, ახლო მომავალში კარგ ამბავს გაიგებთ. ჩემმა ოჯახმა, როგორც ყოველთვის, ეს ამბავიც იცის.

დოდო:

- ტრადიციული და მოსიყვარულე ოჯახი გვაქვს; რაც მთავარია, ერთმანეთს არაფერს ვუმალავთ.

ნიკა:

- მოკლედ, ობიექტი ნაპოვნია, მაგრამ ამჯერად სხვას ვერაფერს ვიტყვი...

ლალი ფაცია

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)