თე­ატრმ­ცოდ­ნე ნიკა წუ­ლუ­კი­ძე რომ მრა­ვალ­მხრივ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია და სა­კუ­თა­რი თავი არა­ერთ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში გა­მო­ცა­და, ეს ყვე­ლამ იცის, მაგ­რამ ამ ნი­ჭი­ე­რი კა­ცის ცხოვ­რე­ბა­ში კი­დევ ერთი სი­ახ­ლეა: გა­სულ კვი­რას კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს სარ­ე­კო­მენ­და­ციო საბ­ჭო­ში მისი კან­დი­და­ტუ­რა წა­რად­გი­ნეს, რა­საც ქარ­თულ­მა თე­ატ­რა­ლურ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ერ­თხმად და­უ­ჭი­რა მხა­რი. გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის გა­მეც­ნო ნი­კას დედა, ქალ­ბა­ტო­ნი დოდო, რო­მელ­მაც აღ­ნიშ­ნა: აქამ­დე ჩემი შვი­ლის შე­სა­ხებ ჟურ­ნა­ლის­ტებ­თან არ მი­ლა­პა­რა­კია და ახლა უჩ­ვე­უ­ლო სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მი­წევს ყოფ­ნაო.

- სა­ხელ­მწი­ფო სერ­ვი­სე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის სამ­სა­ხურ­ში (ყო­ფი­ლი სა­მო­ქა­ლა­ქო რე­ესტრი) მისი და­არ­სე­ბის დღი­დან ვმუ­შა­ობ. სა­კუ­თა­რი საქ­მე მიყ­ვარს... წუ­ლუ­კი­ძე­ებს ძა­ლი­ან უნ­დო­დათ, რომ ვაჟი, გვა­რის გამ­გრძე­ლე­ბე­ლი ჰყო­ლო­დათ და ნი­კო­ლო­ზის და­ბა­დე­ბით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სი­ხა­რუ­ლით მა­მა­მი­სი მე­ცხრე ცაზე დაფ­რი­ნავ­და. ჩვე­ნი გო­გო­ნა ნი­კა­ზე სამი წლით უმ­ცრო­სია. ქრის­ტი­ნა პრო­ფე­სი­ით იუ­რის­ტია, ბან­კში მუ­შა­ობს.

- რას იტყვით თქვენს პო­პუ­ლა­რულ ვაჟ­ზე?

- თე­ატ­რი­სად­მი ინ­ტე­რესს ნიკა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე იჩენ­და, მაგ­რამ მა­შინ მო­და­ში იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი იყო და ჩვენც გვინ­დო­და, ნი­კას იუ­რი­დი­უ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ე­ღო; ეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად, ბე­ბი­ა­მისს (მა­მის დედა) სურ­და, რო­მე­ლიც შვი­ლიშ­ვი­ლის აღ­ზრდა­ში აქ­ტი­უ­რად იყო ჩარ­თუ­ლი. ნი­კო­ლო­ზი ზა­ფხუ­ლის პე­რი­ოდს სო­ფელ ღა­ნირ­ში, ბე­ბი­ას­თან ატა­რებ­და. ვფიქ­რობ, რომ მოყ­ვა­სის სიყ­ვა­რუ­ლი, ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბის უნა­რი, რაც მას აქვს, სწო­რედ იქ, სოფ­ლის უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნებ­თან კონ­ტაქ­ტით ის­წავ­ლა. თა­ვი­დან­ვე ძა­ლი­ან დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ბავ­შვი იყო და კარ­გი იუ­მო­რიც ჰქონ­და. გარ­შე­მო მყოფ ბავ­შვებ­ზე გავ­ლე­ნას ახ­დენ­და. სა­დაც ის იყო, მუდ­მი­ვად სი­ცილ-ხარ­ხა­რი ის­მო­და. სხვა­თა შო­რის, ჩემი დე­დამ­თი­ლი ნი­კას თავს გა­დახ­დე­ნილ ამ­ბებს სულ იწერ­და...

ნიკა:

- ბე­ბოს ჩემ შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი აინ­ტე­რე­სებ­და. ის კი არა, შე­ნა­ხუ­ლი ჰქონ­და ჩემი პირ­ვე­ლად მოჭ­რი­ლი ფრჩხი­ლი, პირ­ვე­ლად შეჭ­რი­ლი თმა... ჩა­წე­რი­ლი ჰქონ­და ის ბგე­რა, რაც პირ­ვე­ლად ვთქვი, ასე­ვე - პირ­ვე­ლი სი­ტყვა, პირ­ვე­ლი ფრა­ზა. რაც მთა­ვა­რია, ყვე­ლა­ფე­რი და­თა­რი­ღე­ბუ­ლი იყო.

დოდო:

- დე­დამ­თი­ლის ჩა­ნა­წე­რე­ბის კი­თხვი­სას ახ­ლაც ცრემ­ლე­ბი მომ­დის. სა­ო­ცა­რი ქალ­ბა­ტო­ნი იყო.

ნიკა:

- ბებო სულ იმას მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ მთა­ვა­რია ღირ­სე­ბა! ადა­მი­ან­მა საქ­მის და­წყე­ბა რომ იცის, დამ­თავ­რე­ბაც უნდა იცო­დეს, თა­ნაც - კაცს იუ­მო­რიც სჭირ­დე­ბაო. მან სე­რი­ო­ზუ­ლად იზ­რუ­ნა ჩემს პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე. გარ­და იმი­სა, რომ მე­უბ­ნე­ბო­და, თუ რო­გო­რი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და რო­გორ უნდა მე­ცხოვ­რა, ჩა­ნა­წე­რებ­საც აკე­თებ­და, რო­მე­ლიც შემ­დეგ ან­დერ­ძი­ვით და­მი­ტო­ვა. ბრძე­ნი და მო­აზ­როვ­ნე ქალი იყო.

დოდო:

- ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და რა­დიო; სულ ჩარ­თუ­ლი ჰქონ­და, უს­მენ­და (ალ­ბათ ისიც სიმ­ბო­ლუ­რია, რომ ნიკა დღეს რა­დი­ო­ში მუ­შა­ობს) და ამ­ბობ­და, - ტე­ლე­ვი­ზო­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, რა­დიო დი­ა­სახ­ლისს დროს არ აკარ­გვი­ნებს, შე­უძ­ლია, ჩარ­თუ­ლი ჰქონ­დეს, მო­უს­მი­ნოს და პა­რა­ლე­ლუ­რად საქ­მეც აკე­თო­სო. რა­დი­ო­დან მოს­მე­ნილ ამ­ბებ­სა თუ სა­სარ­გებ­ლო რჩე­ვებს იწერ­და და მერე ოჯა­ხის წევ­რებს გვი­ზი­ა­რებ­და.

- თქვენ აღ­ნიშ­ნეთ, რომ ნი­კას თე­ატ­რი ყო­ველ­თვის უყ­ვარ­და..

- სუს­ტი ბავ­შვი იყო, ხში­რად ავად­მყო­ფობ­და, ამი­ტომ 3 წლის ასაკ­ში ფი­გუ­რულ სრი­ალ­ზე მი­ვიყ­ვა­ნეთ. მე­გობ­რე­ბი იქაც გა­ი­ჩი­ნა... "პლე­ხა­ნოვ­ზე", 24-ე სკო­ლა­ში შე­ვიყ­ვა­ნეთ. თურ­მე, ერთხელ სკო­ლი­დან გა­მო­სუ­ლი "არ­ტოს ბაღ­ში" წა­ვი­და და ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სორ ლაშა გოგ­ნი­აშ­ვილ­თან, თე­ატ­რა­ლურ სტუ­დი­ა­ში ჩა­ე­წე­რა. სხვა­თა შო­რის, იქ კარგ სპექ­ტაკ­ლებს დგამ­დნენ და თე­ატ­რში პირ­ვე­ლი ნათ­ლო­ბა მანდ მი­ი­ღო; მერე პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში, თე­ატ­რა­ლურ სტუ­დი­ა­ში მი­ვი­და. ივე­ტა ტყაბ­ლა­ძის ჯგუფ­ში იყო. ფა­ნა­ტი­კუ­რად გახ­ლდათ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რელ­ზე. რეს­პუბ­ლი­კურ კონ­ფე­რენ­ცი­ა­ზე სწო­რედ ამ მსა­ხი­ო­ბის ცხოვ­რე­ბა­ზე და­ა­მუ­შა­ვა თემა და გა­ი­მარ­ჯვა კი­დეც. მერე ქალ­ბა­ტო­ნი სო­ფი­კო სა­სახ­ლე­ში მი­იწ­ვი­ეს, 60 წლის იუ­ბი­ლე გა­და­უ­ხა­დეს. ცხა­დია, სა­ღა­მოს მო­წყო­ბა­ში ნი­კაც აქ­ტი­უ­რად იყო ჩარ­თუ­ლი...

- ალ­ბათ ბავ­შვო­ბა­ში თბი­ლი­სის თე­ატ­რებ­ში სპექ­ტაკ­ლებ­ზეც და­დი­ო­და.

ნიკა:

- სულ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ვი­ყა­ვი. ერთი სპექ­ტაკ­ლი რამ­დენ­ჯერ­მე მაქვს ნა­ნა­ხი. მა­შინ მთელ თბი­ლის­ში ბნე­ლო­და, ცი­ო­და და თე­ატ­რი იყო ის ერ­თა­დერ­თი ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც თბე­ბო­და. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ჩემი სკა­მი მქონ­და. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, დარ­ბაზ­ში 4-5 მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვმსხდარ­ვართ. მახ­სოვს, ერთხელ "სახ­ლის ან­გე­ლო­ზებს" თა­მა­შობ­დნენ და გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ამ სცე­ნი­დან იკი­თხა, - ჩვე­ნი ბიჭი სად არი­სო? ჩემს სკამ­ზე რომ ვერ და­მი­ნა­ხა, გა­უკ­ვირ­და. არა­და, იქ ვი­ყა­ვი, უბ­რა­ლოდ, სხვა­გან ვი­ჯე­ქი (იცი­ნის).

- იუ­რის­ტო­ბის­თვის ამ­ზა­დებ­დით, მან კი გა­და­წყვი­ტა, თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა - ამ ამ­ბავს რო­გორ შე­ე­გუ­ეთ?

დოდო:

- არ გვინ­დო­და, მაგ­რამ ისიც ვი­ცო­დით, რომ მას­თან შებ­რძო­ლე­ბას აზრი არ ჰქონ­და. გა­მოგ­ვი­ცხა­და, - სა­დაც მინ­და, იქ თუ არ ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნებთ, სახ­ლი­დან წა­ვა­ლო... სიმ­ღე­რა­ში გა­მოც­და უნდა ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა, მე კი მუ­სი­კა­ში მო­სამ­ზა­დებ­ლად თა­მუ­ნა არჩვა­ძეს­თან მი­ვიყ­ვა­ნე.

ნიკა:

- სმე­ნის ნა­ტა­მა­ლი არ მქონ­და. თა­მუ­ნამ ნო­ტე­ბი რომ და­მიკ­რა, ვერ გა­ვი­მე­ო­რე. მი­თხრა, - ვერ მო­გამ­ზა­დებ, აზრი არ აქ­ვსო. წა­მოს­ვლი­სას მკი­თხა, - რას ფიქ­რობ, გა­მოც­და­ზე რა უნდა იმ­ღე­როო? - კლა­სე­ლის დე­დამ "ღვი­ნოვ, კა­ხუ­რო" მო­მამ­ზა­დე­ბი­ნა და ამას ვიმ­ღე­რებ-მეთ­ქი. გა­გიჟ­და: სმე­ნა არ გაქვს და ამას რო­გორ შეძ­ლე­ბო? - ვიმ­ღე­რებ-მეთ­ქი. ინ­სტრუ­მენტს მი­უჯ­და და დაკ­ვრა და­ი­წყო. მეც დავ­ჭე­ქე. სიმ­ღე­რა ინ­ტო­ნა­ცი­ე­ბით მქონ­და და­მახ­სოვ­რე­ბუ­ლი... სიმ­ღე­რა რომ და­ვას­რუ­ლე, მი­თხრა: კარ­გი, გა­მე­ცა­დი­ნე­ბო.

- თუ გახ­სოვს, მი­სა­ღებ გა­მოც­დებ­ზე რა ეტი­უ­დი შეგ­ხვდა?

- გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ მი­თხრა: ბა­ლე­ტი იცეკ­ვე და "ღვი­ნოვ, კა­ხუ­რო" ისე იმ­ღე­რეო. ამ რთულ და­ვა­ლე­ბას თავი კი გა­ვარ­თვი, მაგ­რამ მი­თხრა: ახლა ისე იმ­ღე­რე, ქვე­ტექ­სტით მი­თხა­რი, ღვი­ნო სა­წამ­ლა­ვია და თან - ბა­ლე­ტის ცეკ­ვა არ შე­წყვი­ტოო. იმ პე­რი­ოდ­ში მა­გა­რი ბუ­თხუ­ზა ვი­ყა­ვი. ჰოდა, წარ­მო­იდ­გი­ნე, რო­გორ ვი­ცეკ­ვებ­დი... სა­ცეკ­ვაო ნომ­რად "მთი­უ­ლუ­რი" მქონ­და მომ­ზა­დე­ბუ­ლი, რა­შიც მა­მა­ჩე­მი სე­რი­ო­ზუ­ლად და­მეხ­მა­რა. რო­დე­საც ცეკ­ვა­ზე მიდ­გა საქ­მე, შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ამ მკი­თხა, - ცეკ­ვა­ში რო­გორ გაქვს საქ­მეო? - კარ­გად, "მთი­უ­ლუ­რი" უნდა ვი­ცეკ­ვო-მეთ­ქი. კონ­ცერ­ტმა­ის­ტერ­მა დაკ­ვრა და­ი­წყო, მე კი "მთი­უ­ლუ­რი" ისე ენერ­გი­უ­ლად დავ­ცხე, ისე­თი ბუქ­ნე­ბი გა­ვა­კე­თე, რომ ჟი­უ­რის წევ­რე­ბი სი­ცი­ლის­გან იგუ­დე­ბოდ­ნენ. გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის ხარ­ხა­რი ახ­ლაც ყურ­ში ჩა­მეს­მის. მოკ­ლედ, სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვი­რი­ცხე.

- მერე თე­ატრმ­ცოდ­ნე რო­გორ გახ­დი?

- გოგი მარ­გვე­ლაშ­ვილ­მა სას­წავ­ლებ­ლი­დან გა­მო­მაგ­დო... არა­და, მშობ­ლე­ბის­თვის უნდა და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ვა­კე­თე და ამის­თვის თავს არ ვზო­გავ­დი; სე­რი­ო­ზუ­ლად ვმუ­შა­ობ­დი, წო­ნა­შიც 25 კილო და­ვი­კე­ლი, სპექ­ტაკ­ლებ­ში ვთა­მა­შობ­დი, ვცეკ­ვავ­დი კოტე ფურ­ცე­ლა­ძეს­თან, "ვერ­ნი­სა­ჟის" მო­ცეკ­ვა­ვე­ებ­თან ერ­თად... მაგ­რამ გოგი მარ­გვე­ლაშ­ვილ­მა მი­თხრა: შენი ად­გი­ლი თე­ატ­რში არის, მაგ­რამ არა - სცე­ნა­ზე. მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნი ხარ და პრო­ფე­სია უნდა შე­იც­ვა­ლოო. მისი სი­ტყვე­ბი რის­ხვა­სა­ვით და­მა­ტყდა თავს, ლა­მის გავ­გიჟ­დი. მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლის­გან რომ მოვ­დი­ო­დი, ვფიქ­რობ­დი, - მტკვარ­ში გა­დავ­ხტე­ბი-მეთ­ქი. მთე­ლი ბავ­შვო­ბის ნა­ოც­ნე­ბა­რი გა­მიქ­რა, თან იმა­ზე ვდარ­დობ­დი, - ეს ყვე­ლა­ფე­რი მშობ­ლებს რო­გორ ავუხ­სნა-მეთ­ქი? ფიქ­რებ­ში გარ­თულს თე­ატრმ­ცოდ­ნე ვასო კიკ­ნა­ძე შემ­ხვდა, რო­მელ­მაც მი­თხრა: - თუ თე­ატრმ­ცოდ­ნე­ო­ბა­ზე ჩა­ა­ბა­რებ, შენ გამო ჯგუფს ავიყ­ვა­ნო... მოკ­ლედ, თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ხე­ლახ­ლა ჩა­ვა­ბა­რე. მახ­სოვს, თა­ვი­სუ­ფა­ლი თემა: "ჩე­მო­დან­ზე შე­მომ­ჯდა­რი თა­ო­ბა" დავ­წე­რე და მა­შინ პირ­ვე­ლად წა­ვი­კი­თხე ჩემი იგავ-არა­კი - "მე­ოც­ნე­ბე ბა­ჭია". ვასო კიკ­ნა­ძეს­თან ყო­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა, ეს უდი­დე­სი სი­ხა­რუ­ლია. თე­ატრმ­ცოდ­ნე­ო­ბა­ზე სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ზოგ­ჯერ სპექ­ტაკ­ლებ­შიც ვთა­მა­შობ­დი. მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლის სი­ტყვე­ბი წლე­ბის შემ­დეგ და­ვა­ფა­სე.

- ქალ­ბა­ტო­ნო დოდო, ნიკა რო­გო­რი შვი­ლია?

დოდო:

- ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნია და სი­ურპრი­ზე­ბის მო­ძღვნაც უყ­ვარს. კარ­გი შვი­ლია.

- რაზე კა­მა­თობთ?

ნიკა:

- რა­ზეც ყვე­ლა ორი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნი...

დოდო:

- თე­ატ­რის კრი­ტი­კო­სის კრი­ტი­კო­სი ვარ.

ნიკა:

- ვერ ვი­ტან ტე­ლე­ეკ­რან­ზე სა­კუ­თა­რი თა­ვის ყუ­რე­ბას, თუ ოთახ­ში დე­და­ჩე­მია. - ხელი რო­გორ ას­წიე? ეს რა თქვი? - უამ­რავ შე­ნიშ­ვნას მაძ­ლევს...

დოდო:

- პირ­ველ ხა­ნებ­ში, როცა რა­დი­ო­ში და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა, მე და ჩემი ქმა­რი ვის­ხე­დით და მის შეც­დო­მებს ვი­წერ­დით. მე თუ არ მი­ვე­ცი შე­ნიშ­ვნა, სხვა ვინ რას ეტყვის?

ნიკა:

- ხომ გახ­სოვთ, რო­გო­რი მძი­მე იყო სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის 90-იანი წლე­ბი. ჰოდა, იმ პე­რი­ოდ­ში მშობ­ლებს დავ­ყავ­დი: ფი­გუ­რულ სრი­ალ­ზე, ცურ­ვა­ზე, მუ­სი­კა­ზე, სიმ­ღე­რა­ზე, ცეკ­ვა­ზე, აი­კი­დო­ზე, კა­რა­ტე­ზე...

დოდო:

- აი­კი­დო­ში პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი და­ი­კა­ვა და დიპ­ლო­მიც აქვს. მინ­დო­და, ბევ­რი რამ სცოდ­ნო­და, ბევრ რა­მე­ში ჰქო­ნო­და გა­მოც­დი­ლე­ბა... სხვა­თა შო­რის, ჩვე­ნი სა­მა­გი­დო წიგ­ნი მსოფ­ლი­ოს რუკა იყო.

ნიკა:

- მამა ყო­ველ­დღე გა­მოც­დას მი­წყობ­და და დღე­ში ერთი რო­მე­ლი­მე ქვეყ­ნის შე­სა­ხებ უამ­რავ კი­თხვას მის­ვამ­და, ამის წყა­ლო­ბით კი გე­ოგ­რა­ფია კარ­გად ვიცი. ასე­ვე, დღე­ში 10 უცხო სი­ტყვა უნდა მეს­წავ­ლა და ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. ტე­ლე­ეკ­რან­ზე კინო სუბტიტ­რე­ბით რომ გა­დი­ო­და, მისი წა­კი­თხვა ორ­ჯერ უნდა მო­მეს­წრო. სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რია კარ­გად რომ მეს­წავ­ლა, მე და მა­მამ სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ის "კარ­დი­ოგ­რა­მა" (ან­ტი­კუ­რი ხა­ნი­დან 2000 წლამ­დე) გა­ვა­კე­თეთ, რა­საც მთე­ლი ზა­ფხუ­ლი მო­ვან­დო­მეთ. ლე­ვან სა­ნი­კი­ძის ნა­მუ­შევ­რე­ბი ჩემს სა­მა­გი­დო წიგ­ნე­ბად იქცა...

- მოკ­ლედ, მამა თურ­მე სპარ­ტე­ლი­ვით გზრდი­და და გწვრთნი­და...

- ჰო, ასე იყო. აღ­მა­შე­ნებ­ლის #108 კორ­პუ­სის მცხოვ­რებ­ლე­ბი და­მე­მოწ­მე­ბი­ან, რომ ყო­ველ დი­ლით, ქარ­ში, მზე­ში, თოვლში, წვი­მა­ში აი­ვან­ზე წელ­ზე­ვით შიშ­ველს უნდა მე­ვარ­ჯი­შა; თოვლში ეზო­ში უნდა ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ტანი და­მე­ზი­ლა. ერთხელ ჰან­ტე­ლე­ბი დავ­მა­ლე, - არ ამა­წე­ვი­ნოს-მეთ­ქი და თურ­მე, ფან­ჯრი­დან მი­ყუ­რებ­და. ადგა და ერთ ხელ­ში ხორ­ცის და­საჭ­რე­ლი მორი და­მა­ჭე­რი­ნა, მე­ო­რე­ში ხორ­ცის სა­კე­პი მან­ქა­ნა, წონა გა­ა­თა­ნაბ­რა და ისე მა­ვარ­ჯი­შა.

- რა დღე­ში ყო­ფილ­ხარ...

- სიმ­წა­რე მაქვს გავ­ლი­ლი, სიმ­წა­რე (იცი­ნის). ზა­ფხულ­ში მა­მას­თან ერ­თად და­სას­ვე­ნებ­ლად წას­ვლა მე­სიკ­ვდი­ლე­ბო­და. სარფში დავ­ყავ­დი და მა­ი­ძუ­ლებ­და, ზღვა­ში თა­ვით გა­დავმხტა­რი­ყა­ვი. ერთხელ პა­ტა­რა ხე აიღო, ბზარ­ში 10-ლა­რი­ა­ნი ჩადო და ზღვა­ში გა­და­აგ­დო, ფული კი მიყ­ვარ­და და ამო­სა­ტა­ნად უცებ გა­და­ვეშ­ვი (იცი­ნის)...

- ახლა, როცა ასე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ, რას გე­უბ­ნე­ბა?

- ახლა უკვე ყვე­ლა­ფერ­ში მენ­დო­ბა.

დოდო:

- ოჯა­ხი შექ­მე­ნიო, - ეუბ­ნე­ბა. მარ­თლაც, დროა, და­ქორ­წინ­დეს და პი­რად ცხოვ­რე­ბას მი­ხე­დოს.

ნიკა:

- მგო­ნი, ახლო მო­მა­ვალ­ში კარგ ამ­ბავს გა­ი­გებთ. ჩემ­მა ოჯახ­მა, რო­გორც ყო­ველ­თვის, ეს ამ­ბა­ვიც იცის.

დოდო:

- ტრა­დი­ცი­უ­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ოჯა­ხი გვაქვს; რაც მთა­ვა­რია, ერ­თმა­ნეთს არა­ფერს ვუ­მა­ლავთ.

ნიკა:

- მოკ­ლედ, ობი­ექ­ტი ნა­პოვ­ნია, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად სხვას ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)