"არც ერთი თე­ატ­რის სა­უ­კე­თე­სო მსა­ხი­ო­ბი არ დარ­ჩე­ნი­ლა, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც არ მი­მუ­შა­ვია", - გვი­თხრა ქალ­ბა­ტონ­მა ბერ­ტა ხა­ფა­ვამ, რო­მე­ლიც მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ერთი პე­რი­ო­დი მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რი­დან სხვა მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს. შემ­დეგ, საყ­ვა­რელ თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბულ მსა­ხი­ობს მის­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ვარ­სკვლა­ვი გა­უხ­სნეს... ამ­ჟა­მად ქალ­ბა­ტონ ბერ­ტას კვლავ აქ­ტი­უ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა აქვს, მაგ­რამ იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ცუ­დად მოხ­სე­ნი­ე­ბის­გან ვერ იკა­ვებს თავს, ვინც თა­ვის დრო­ზე ეს სი­ა­მოვ­ნე­ბა წა­არ­თვა...

- დე­და­ჩე­მის ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი ვა­კე­ში ცხოვ­რობ­დნენ. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ. სა­ნა­თე­სა­ვო­ში თუკი ვინ­მე ჰყავ­დათ, ყვე­ლა მათ­თან იზ­რდე­ბო­და, მათ და­აკ­ვა­ლი­ა­ნეს, უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ამ­თავ­რე­ბი­ნეს... დედა რომ გა­თხოვ­და, მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად, სა­ცხოვ­რებ­ლად ბი­ძაშ­ვი­ლებ­თან ჩა­მო­ვი­და. ჩემი მშობ­ლე­ბი თბი­ლის­ში სწავ­ლობ­დნენ - ორი­ვემ იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა. შემ­დეგ ვე­რა­ზე პა­ტა­რა ბინა იყი­დეს. 3 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სა­ცხოვ­რებ­ლად იქ გა­და­ვე­დით.

- დედ-მამა წარ­მო­შო­ბით სა­ი­დან იყ­ვნენ?

- აბა­ში­დან. "კრუ­გში" მეგ­რე­ლი ვარ (იღი­მის). "ბერ­ტა" მატ­რაკ­ვე­ცა მეგ­რე­ლებ­მა და­მარ­ქვეს. იმ პე­რი­ოდ­ში, დე­და­ჩე­მის მე­გო­ბარს "მა­დამ ბო­ვა­რი" წა­უ­კი­თხავს და ჩემ­თვის სა­ხე­ლი ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის გავ­ლე­ნით შე­ურ­ჩე­ვი­ათ. ნე­ტავ, თბი­ლის­ში ბერ­ტა კი­დევ ვინ­მეს ჰქვია?..

- თქვე­ნი სა­ხე­ლი ბავ­შვო­ბა­ში დის­კომ­ფორ­ტს ხომ არ გიქ­მნი­დათ?

- ყო­ველ­თვის! ეს სა­ხე­ლი ახ­ლაც მე­ჯავ­რე­ბა, სა­შინ­ლად არ მიყ­ვარს! ადრე მო­დუ­რი სა­ხე­ლე­ბი იყო: მზია, მა­ნა­ნა... მე კი ბერ­ტა მერ­ქვა!

- ამ­ბო­ბენ, სა­ხე­ლი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ზე გავ­ლე­ნას ახ­დენ­სო...

- რო­გორც წა­ვი­კი­თხე, "ბერ­ტა" კარგ გავ­ლე­ნას არ ახ­დენს, ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბას ქვე­მოთ "ქა­ჩავს" (იღი­მის)...

- თუკი სა­ხე­ლი ასეთ დის­კომ­ფორ­ტს გიქ­მნით, მის შეც­ვლა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ?

- არა. სკო­ლის ასაკ­ში ჩემი სა­ხე­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არ მიყ­ვარ­და. მერე ნათ­ლი­ებ­მა ნა­თე­ლა და­მარ­ქვეს, მაგ­რამ არ შემ­რჩა: ასე არა­ვინ მომ­მარ­თავ­და და ეს სა­ხე­ლი "და­ი­კარ­გა"...

- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვით?

- 54-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი. რისი ჩა­დე­ნა აზ­რა­დაც არ მო­მი­ვი­დო­და, იმა­საც მე მაბ­რა­ლებ­დნენ, - ასე­თი ბედი მქონ­და. ბავ­შვებ­მა რამ­დენ­ჯერ­მე საკ­ლა­სო ჟურ­ნა­ლი მო­ი­პა­რეს და და­ხი­ეს, ეს კი, რა თქმა უნდა, ბერ­ტას "ბრა­ლი" იყო... რა­ტომ­ღაც, ლი­დე­რად მი­მიჩ­ნევ­დნენ და ამის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო არა­ფე­რი მქონ­და. ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი და უზო­მოდ გამ­ხდა­რი, "წო­წო­ლი­კა" ვი­ყა­ვი. მკერ­დი რომ წა­მო­მე­ზარ­და, ამის მრცხვე­ნო­და და კუ­ზი­ა­ნი­ვით მო­კუნ­ტუ­ლი დავ­დი­ო­დი. გაკ­ვე­თი­ლი ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, მაგ­რამ მის მო­სა­ყო­ლად და­ფას­თან არ გავ­დი­ო­დი, კომ­პლექ­სი მქონ­და...

- ეს კომ­პლექ­სი რო­გორ დას­ძლი­ეთ?

- მერე სხვა სკო­ლა­ში გა­და­ვე­დი. ჩემს მშობ­ლებს სურ­დათ, სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა მი­მე­ღო. მა­შინ უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში მო­სახ­ვედ­რად მუ­შა­ო­ბის ორ­წლი­ა­ნი სტა­ჟი უნდა გქო­ნო­და. ონ­კო­ლო­გი­ის ცენ­ტრში მო­მა­წყვეს, პა­რა­ლე­ლუ­რად, ვსწავ­ლობ­დი. ონ­კო­ლო­გი­ურ­ში მუ­შა­ო­ბას არა­ვის ვუ­სურ­ვებ, სა­ში­ნე­ლე­ბაა! იქ სა­ნიტ­რად გა­მა­ფორ­მეს. ოპე­რა­ცი­ებ­ზეც შევ­დი­ო­დი, მაგ­რამ გული მიმ­დი­ო­და და ღა­მე­ებს ტი­რილ­ში ვა­თევ­დი. ამ­ბობ­დნენ, - ამ ბავ­შვს პატ­რო­ნი არ ჰყავ­სო? სხვა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში რომ მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი, შე­იძ­ლე­ბა, ასე­თი რამ არ დამ­მარ­თო­და. სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო უკვე გან­წი­რუ­ლი ავად­მყო­ფე­ბის ყუ­რე­ბა... მერე გა­ვი­ზარ­დე, "დავ­გო­გოვ­დი"...

- და ალ­ბათ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც გა­გიჩ­ნდათ...

- არა... მახ­სოვს, სკო­ლი­დან რუს­თა­ვე­ლამ­დე გა­მო­ვი­დო­დით და იქა­უ­რო­ბის­თვის 3 "კრუ­გი" რომ არ დაგ­ვერ­ტყა, არ შე­იძ­ლე­ბო­და.. "ბირ­ჟა­ზე" ბი­ჭე­ბი იდ­გნენ, მათ ჩვე­ნე­ბუ­რად ვეპ­რან­ჭე­ბო­დით, მაგ­რამ ვინ შე­მოგ­ვხე­დავ­და? ბავ­შვე­ბი ვი­ყა­ვით, "დავ­ღო­ღავ­დით"... ბი­ჭებს თვალ­ში რომ "ამო­ვუ­ვი­დო­დით", სახ­ლებ­ში მივ­დი­ო­დით (იცი­ნის).

- ექი­მის პრო­ფე­სი­ა­ზე ონ­კო­ლო­გი­ურ­ში მუ­შა­ო­ბამ აგა­ღე­ბი­ნათ ხელი?

- არა. ახლა ოპე­რა­ცი­ა­საც გა­ვა­კე­თებ­დი, მაგ­რამ მა­შინ სხვას ნემსს რომ უკე­თებ­დნენ, გული მიმ­დი­ო­და... შემ­დეგ ჩემი მშობ­ლე­ბი გა­ი­ყარ­ნენ. ჰოდა, შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლე და სა­დაც მინ­დო­და, იქ "ვცვი­თე" თავი, მაგ­რამ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში იმ წელსვე ვერ ჩა­ვა­ბა­რე; ბედი მე­ო­რე წელ­საც ვცა­დე და სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გი - ალექ­სან­დრე მი­ქე­ლა­ძე შემ­ხვდა. "ცო­ცხა­ლი ენ­ციკ­ლო­პე­დია" გახ­ლდათ, ღმერ­თმა აცხო­ნოს!.. ჩემი კურ­სე­ლე­ბი იყ­ვნენ: გუ­რამ ფირ­ცხა­ლა­ვა, როს­ტომ ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე (რო­მე­ლიც დღეს პა­ტა­რა სა­მე­ბის ეკ­ლე­სი­ა­ში მა­მა­ოა), გივი ქო­ჩ­ლა­ძე... ჩემი მშობ­ლე­ბი თე­ატ­რა­ლუ­რი სფე­როს­გან ძა­ლი­ან შორს იდ­გნენ, ოჯახ­ში "თეთ­რი ყვა­ვი­ვით" ვი­ყა­ვი. კარ­გა ხანს სა­მუ­შაო არ მქონ­და, მერე 1 წელი გო­რის თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობ­დი...

- გაყ­რის შემ­დეგ, მშობ­ლე­ბი სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბას არ გაქ­ცევ­დნენ?

- ჩემ­თვის არც ერთს ეცა­ლა და არც - მე­ო­რეს. დედა ძა­ლი­ან და­ით­რგუ­ნა...

- ამ ფაქ­ტმა თქვენ­ზე რო­გორ იმოქ­მე­და?

- ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე. მე­გო­ნა, პირ­ვე­ლი და უკა­ნას­კნე­ლი ვი­ყა­ვი, ვისი მშობ­ლე­ბიც ერ­თმა­ნეთს და­შორ­დნენ. როცა ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე, მა­შინ მივ­ხვდი, რომ ბევ­რი ყო­ფი­ლა მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში და "დავ­წყნარ­დი" (იღი­მის).

- სტუ­დენ­ტო­ბი­სას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მე­გობ­რო­ბა ვის­თან გა­კავ­ში­რებ­დათ?

- მე და ნა­თე­ლა მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი ერ­თსა და იმა­ვე სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დით, ინ­სტი­ტუ­ტშიც ერ­თსა და იმა­ვე ჯგუფ­ში მოვ­ხვდით და თე­ატ­რშიც დღემ­დე ერ­თად ვართ.

- ცოტა ხნის წინ მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში ვარ­სკვლა­ვი გა­გიხ­სნეს...

- მა­ნამ­დე თე­ატ­რი­დან გა­მაგ­დეს, არა­ვის ვჭირ­დე­ბო­დი... თე­ატ­რი­დან ჯერ 10 კაცი გა­მოგ­ვიშ­ვეს, შემ­დეგ - კი­დევ 46. მა­შინ­დელ­მა მმარ­თველ­მა მიშა ან­თა­ძემ "ქარ­თუ­ლი და­სის" ყვე­ლა წევ­რი მო­ი­შო­რა. ამ კაც­მა "ბა­ლა­გა­ნი" შექ­მნა. თე­ატრთან კავ­ში­რი არ ჰქო­ნია: ნაც­ნობ-მე­გობ­რო­ბით, თბი­ლი­სის დო­კუ­მენ­ტუ­რი კი­ნო­სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტე­ტი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში რა­ღა­ცას "ჩა­ლი­ჩობ­და". ამ­ბობ­და, - მწე­რა­ლიც ვარო. მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფე­რი "თვი­თონ არის"! ფუ­ლის "გა­სა­კე­თებ­ლად" თე­ატ­რში ბავ­შვთა გა­სარ­თო­ბი ცენ­ტრის მსგავ­სი რა­ღაც შექ­მნა. სულ მე­პა­რე­ბო­და ეჭვი, რომ ამ კა­ცის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში გა­მოგ­ზავ­ნა შემ­თხვე­ვი­თი არ იყო: ივა­ნიშ­ვილ­მა გა­ა­რე­მონ­ტა, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი აპა­რა­ტუ­რით აღ­ჭურ­ვა და ალ­ბათ, ნიკა რუ­რუ­ას ერთი სული ჰქონ­და, შე­ნო­ბას რო­დის გა­ყიდ­და. ან­თა­ძე "სა­ძო­ვარ­ზე" გა­უშ­ვეს. მას მი­ლი­ონ-ნა­ხე­ვა­რი ლარი აქვს შეჭ­მუ­ლი, მაგ­რამ არ იჭე­რენ. ეს ადა­მი­ა­ნი ფუ­ლის გამო ყვე­ლა­ფერს იკად­რებს. მისი შერ­ჩე­უ­ლი სპექ­ტაკ­ლე­ბის გამო თე­ატრს მა­ყუ­რე­ბე­ლი აღარ ჰყავ­და. მერე ისე­თი ლა­პა­რა­კი "წა­ვი­და", თით­ქოს მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რი სა­ჭი­რო აღარ იყო. ამ­ბობ­დნენ, - სა­ზღვარ­გა­რეთ ასე­თი თე­ატ­რი არ არი­სო. არ მეს­მის, თუ რა­ღაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გვაქვს, რა­ტომ უნდა დავ­კარ­გოთ? უცხო­ე­ლებს შურ­დათ, - რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, ასე­თი თე­ატ­რი რომ გაქ­ვთო! რუ­რუ­ამ კი რა ქნა? - თე­ატ­რი­დან სა­ერ­თოდ გა­მოგ­ვიშ­ვა. სა­კუ­თარ თავ­ზე იმ­ხე­ლა წარ­მოდ­გე­ნა ჰქონ­და, რომ გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეც კი არ მი­ი­ღო, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი გაშ­ვე­ბის გამო თე­ატ­რი­დან წა­ვი­და... მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბულს ვარ­სკვლა­ვი გა­მიხ­სნეს. თურ­მე, გა­და­საგ­დე­ბი არ ვყო­ფილ­ვარ, რო­გორც ეს მიშა ან­თა­ძეს, სა­ა­კაშ­ვი­ლის ბე­ბი­ას და ნიკა რუ­რუ­ას ეგო­ნათ...

- თე­ატ­რში ახლა რო­გო­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა?

- "ავ­გი­ას თავ­ლაა" და­ტო­ვე­ბუ­ლი. დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვი­ლი იქა­უ­რო­ბას ნელ-ნელა "ალა­გებს". პა­ტი­ო­სა­ნი კა­ცია, ღმერ­თმა გა­ა­ხა­როს მისი გამ­ჩე­ნი!..

- გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი­დან ყვე­ლა­ნი დაბ­რუნ­დით?

- ვინც ან­თა­ძემ გაგ­ვიშ­ვა, ყვე­ლა დავ­ბრუნ­დით... ახლა თე­ატ­რში სინ­ჯე­ბი ანუ ე.წ. კას­ტინ­გი (ჩვენ ხომ მატ­რაკ­ვე­ცე­ბი ვართ: უცხო­უ­რი სი­ტყვე­ბი უნდა გა­მო­ვი­ყე­ნოთ!) ტარ­დე­ბა...

- კი­ნო­ეკ­რან­ზე თქვე­ნი პირ­ვე­ლი რო­ლის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ...

- სპექ­ტაკლში - "მერი პო­პინ­სი" რომ ვი­თა­მა­შე, თურ­მე ელ­დარ შენ­გე­ლა­ი­ას (რო­მე­ლიც "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვალ­ში" პლა­ტო­ნის რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელს ეძებ­და) ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნის­თვის უთ­ქვამს: ბერ­ტა ხა­ფა­ვა ნახე, პლა­ტო­ნის როლ­საც ითა­მა­შებს, ისე­თი­აო (იცი­ნის)! "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვალ­ში" მე­ლა­ნოს როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცეს. გა­და­ღე­ბის და­წყე­ბამ­დე თენ­გიზ აბუ­ლა­ძემ "ნატ­ვრის ხეში", შე­თეს დე­დის რო­ლის­თვის გამ­სინ­ჯა, მაგ­რამ ამ პერ­სო­ნა­ჟის­თვის ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი... პირ­ვე­ლი როლი მა­ინც "ნატ­ვრის ხეში" შე­ვას­რუ­ლე - მა­რი­ტას ტა­ლა­ხის გუნ­და პირ­ველ­მა ვეს­რო­ლე. სულ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - არ გრცხვე­ნია, მა­რი­ტა ტა­ლა­ხის­თვის რომ გა­ი­მე­ტეო?!

- არ­ცთუ ისე დიდი ხნის წინ, "ვარ­დე­ნის ევო­ლუ­ცი­ა­ში" პრე­ზი­დენ­ტის ბე­ბი­ის როლი შე­ას­რუ­ლეთ. სა­მუ­შა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო იყო?

- ძა­ლი­ან! პრე­ზი­დენ­ტის ბე­ბი­ა­ზე ისე­თი გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ პრე­სის ფურ­ცლე­ბი­დან მივ­მარ­თავ­დი: მოდი და ნახე, შენ­მა პრო­ტეჟემ (ან­თა­ძეს სა­ა­კაშ­ვი­ლის ბე­ბია მფარ­ვე­ლობ­და) თე­ატ­რი რა დღე­ში ჩა­აგ­დო, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი მო­იყ­ვა­ნე და ეს სპექ­ტაკ­ლე­ბი მათ უჩ­ვე­ნე-მეთ­ქი. ან­თა­ძე თე­ატრს "სა­ბა­ლა­ხოდ მი­ა­ბეს", - ჭამე, შვი­ლო, რაც გინ­დაო. მან სა­მუ­შა­ოდ 30 კაცი მო­იყ­ვა­ნა: პირ­ვე­ლი ცო­ლის შვი­ლი, მე­სა­მე ცო­ლის და, დის­შვი­ლე­ბი, ძმის­შვი­ლე­ბი... დე­ი­დაშ­ვი­ლის ქმარს "მე­სა­მე თე­ატ­რის დი­რექ­ტო­რი" და­არ­ქვა - აბა, ხელ­ფა­სი ხომ უნდა მი­ე­ცა?! სა­მუ­შაო ად­გი­ლებს ხე­ლოვ­ნუ­რად ქმნი­და. ადრე ვთქვი კი­დეც, - ამ­დე­ნი თა­ნამ­შრო­მე­ლი ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატრს არ ჰყავს-მეთ­ქი. თურ­მე, "ბა­ლა­გა­ნი" ხელს აძ­ლევ­დათ: სა­ა­კაშ­ვი­ლის დე­დამ მთე­ლი ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი ერთ ლა­რად ჩა­იგ­დო ხელ­ში და პრე­ზი­დენტს თე­ატ­რის ბე­ბი­ის­თვის მი­ცე­მა გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და თუ რა?!

- პე­რი­ო­დუ­ლად სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" გი­ღე­ბენ...

- ყვე­ლა­ზე ხში­რად ამ სე­რი­ალს ვუ­ყუ­რებ. ძა­ლი­ან კარ­გი ბავ­შვე­ბი მუ­შა­ო­ბენ. ხა­ლა­სე­ბი არი­ან. ჯერ­ჯე­რო­ბით ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად მი­დის. მა­გა­ლი­თად, სე­რი­ა­ლი - "შუა ქა­ლაქ­ში" თა­ვი­დან კარ­გად აე­წყო, მაგ­რამ ახლა უკვე ძა­ლი­ან მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლია...

- თქვე­ნი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ რას გვე­ტყვით?

- ქმარ-შვი­ლი არ მყავს. მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა თე­ატ­რი, შე­მოქ­მე­დე­ბაა და ესეც წა­მარ­თვეს. ჰოდა, რო­გორ არ ვლან­ძღო ეს ხალ­ხი?! ამ­ჟა­მად მე, ჩემი და, სიძე და დის­შვი­ლი ერ­თად ვცხოვ­რობთ...

- გული არ გწყდე­ბათ, სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხი რომ არ შექ­მე­ნით?

- არა. გი­ორ­გი (დის­შვი­ლი) ჩემს მუ­ცელ­ში არ მჯდა­რა, თო­რემ "ჩე­მია": მე გავ­ზარ­დე, ამ სი­ტყვის სრუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბით. დამ შვი­ლი სა­კე­ის­რო კვე­თით გა­ა­ჩი­ნა, ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო და 6 თვე ბავ­შვს ხელი ვერ მოჰ­კი­და. თა­ვად გი­ორ­გიც ამ­ბობს, - 2 დედა მყავ­სო... ბევ­რი მიყ­ვარ­და, ბევ­რს ვუყ­ვარ­დი; სულ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მო­ვი­და და ამის გამო თავს ვერ მო­ვიკ­ლავ (იღი­მის).

- არა­ფე­რი რა­ტომ არ გა­მო­ვი­და? პრობ­ლე­მა რა იყო?

- ალ­ბათ მეც უხა­სი­ა­თო ვი­ყა­ვი, სათ­ქმელს ყვე­ლას პირ­ში "ვა­რეხ­ვებ­დი". თა­ნაც, ვინც მე მინ­დო­და, ის არ მთხო­უ­ლობ­და, ვინც არ მინ­დო­და, იმას არ გავ­ყვე­ბო­დი და დავ­რჩი ასე...

- ცხოვ­რე­ბის თა­ვი­დან და­წყე­ბის შან­სი რომ გქონ­დეთ, რა­მეს შეც­ვლი­დით?

- არა. ერთ-ერთ შო­უ­ში ვთქვი: ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ასა­კით ჩემ­ზე ბევ­რად უფ­რო­სი კაცი მიყ­ვარ­და, ჩემი ბოლო სიყ­ვა­რუ­ლი კი ჩემ­ზე ბევ­რად უმ­ცრო­სი იყო-მეთ­ქი. თე­ატ­რში მი­სულს ერ­თმა მი­თხრა: რა იყო, შო­უ­ში შენი ბო­ზო­ბის ამ­ბავს რომ ჰყვე­ბიო (იცი­ნის)?.. იყო პე­რი­ო­დი, როცა ჩემ შე­სა­ხებ გავ­რცე­ლე­ბულ ჭო­რებს გან­ვიც­დი­დი. მა­გა­ლი­თად, ერთხელ ისეთ კაც­თან "და­მა­კავ­ში­რეს", რო­მელ­საც "გა­მარ­ჯო­ბი­თაც" არ ვიც­ნობ­დი, ერთხელ კი გორ­ში ჩა­სულს გა­ო­ცე­ბუ­ლე­ბი შემ­ხვდნენ, - ცო­ცხა­ლი ხარო?!. თურ­მე, ჭორი გავ­რცე­ლე­ბუ­ლა, რომ მოვ­კვდი...

- ღმერ­თმა დიდ­ხანს გა­ცო­ცხლოთ! ინ­ტერ­ვი­უს­თვის დიდი მად­ლო­ბა!

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)