22
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
პოლიტიკური გაერთიანება "ახალი მემარჯვენეების" ლიდერი ფიქრია ჩიხრაძე, ერთი შეხედვით, პრაგმატული და საქმიანი ქალია, თუმცა ბავშვობის დროინდელი შთაბეჭდილებები დღემდე მოჰყვება და ახლაც დიდი სიამოვნებით კითხულობს წიგნებს, რომლებმაც მის სულიერ სამყაროზე სერიოზული გავლენა მოახდინეს. დანარჩენს ინტერვიუდან შეიტყობთ:
- ქალბატონო ფიქრია, თუ გახსოვთ პირველი წიგნი, რომელიც წაიკითხეთ და არასდროს გავიწყდებათ?
- პირველი წიგნი, რომელიც დღემდე მიყვარს და მახსოვს, იყო ძალიან ლამაზი გამოცემა "ყაყაჩოსა სიწითლითა", მხატვარ თენგიზ მირზაშვილის ნახატებით გაფორმებული ლექსების კრებული, რომელიც ადრეულ ასაკში წავიკითხე და ჩემს ცნობიერებას ცხოვლად დააჩნდა. სწორედ მაშინ, ოთხი-ხუთი წლის ასაკში ჩაეყარა საფუძველი იმ განუმეორებელ გრძნობას, რომელიც მოგვიანებით პოეზიის მიმართ გამიჩნდა. არანაკლებ მიყვარდა ზღაპრები, მაგრამ ჩემი პირველი შეხება ლიტერატურასთან სწორედ ამ წიგნით დაიწყო. სხვათა შორის, სერიოზულ წიგნებზე ადრეულ ასაკში გადავედი, მაგრამ ზღაპრებს ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში ვკითხულობდი - სკოლაშიც და სტუდენტობის პერიოდშიც. ჩემს ბავშვობაში მსოფლიოს ხალხთა ზღაპრების მთელი სერია გამოდიოდა და ყველა მათგანი წაკითხული მქონდა. გამოგიტყდებით, რომ ახლაც, ჩემი დისშვილისათვის ნაყიდ ზღაპრების წიგნებს მეც არანაკლები ინტერესით ვკითხულობ. ამ ცოტა ხნის წინ დიდი სიამოვნებით წავიკითხე სპარსული ზღაპრები.
- "წიგნის ჭია" თუ იყავით?
- წიგნები ბავშვობიდანვე მიყვარდა, დედაჩემი ბიბლიოთეკათმცოდნე იყო, მასთან სამსახურში ხშირად მივდიოდი და შინაც კარგი ბიბლიოთეკა გვქონდა. შეიძლება ითქვას, რომ წიგნების გარემოცვაში ვიზრდებოდი. ჩემში ახლაც საოცარ ემოციას იწვევს წიგნის სურნელი, მისი გადაფურცვლით გამოწვეულ განცდასაც ვერაფერი შემიცვლის. როცა ჩემი წიგნების თაროს დალაგებას შევუდგები, ვიცი, რომ სულ ცოტა, ერთი კვირა მაინც დამჭირდება. ეს არ არის მხოლოდ მტვრის გადაწმენდა, ეს არის ჩემთვის ნაცნობ და საყვარელ წიგნებთან ათასჯერ მიბრუნების პროცესი. ამიტომ ჩემი ოჯახის წევრებს ძალიან არ უყვართ, როდესაც მე ამ საქმიანობას შევუდგები ხოლმე.
- ქალბატონო ფიქრია, რომელი უფრო გიყვართ - პროზა თუ პოეზია?
- ძალიან გამიჭირდება ამის თქმა. ამ ეტაპზე უკვე არა ვარ იმ განცდებში, რომ ლექსები ვიკითხო, მაგრამ პოეზიის კითხვის სურვილი მაინც არ მტოვებს. ხშირად ვუბრუნდები ოთარ ჭილაძის ლექსებს. მისი პროზა შეუდარებელია, მაგრამ ბოლო პერიოდში ისეთი განცდა მაქვს, რომ ჭილაძის პოეზია არაფრით ჩამოუვარდება მის პროზას. განუმეორებელია ვაჟა-ფშაველა, რომელიც ჩემთვის არის ძალიან დიდი მოაზროვნე, პოეტი და საერთოდ, გაუხუნარი მოვლენა, რომელსაც მუდმივად უნდა დავუბრუნდე. ასევე მუდმივად ვუბრუნდები "ვეფხისტყაოსანსაც", რომელიც უბრალოდ მენატრება ხოლმე. პოეზია ძალიან მიყვარს, თუმცა ცხადია, რომ ჩემს ასაკში პროზისადმი ინტერესი გაცილებით დიდია. როგორც წესი, თუ წიგნი მომეწონება, სულმოუთქმელად ვკითხულობ, მაგრამ თუ ვატყობ, რომ თავს ძალას ვატან, ასეთი წიგნი შეიძლება ჩანიშნული დამრჩეს მაგიდაზე და დიდი ხნის განმავლობაში არ წავიკითხო.
- როგორ ფიქრობთ, ადამიანის ცხოვრება პოეზიას უფრო ჰგავს თუ პროზას?
- ბანალურად თუ ვიტყვით, რა თქმა უნდა, პროზას, რომელიც პოეზიის გარეშე წარმოუდგენელია. თითოეული ადამიანის თავგადასავალი, მისი განვლილი ცხოვრება ძალიან საინტერესოა სწორედ იმიტომ, რომ მასში პოეტური გამონათებები ყოველთვის არის. ამის გარეშე ცხოვრება წარმოუდგენელი იქნებოდა. ასეთი წამები რომ არ იყოს ჩვენს ცხოვრებაში, ალბათ, ყველას ძალიან გაგვიჭირდებოდა.
- შეგიძლიათ დაასახელოთ მწერალი, რომელიც ზუსტად ასახავს ქართულ ხასიათს, ჩვენი ხალხის ღირსებებსაც და ნაკლოვანებებსაც?
- ალბათ, ერთი მათგანის გამოყოფა ძალიან გამიჭირდება, რადგან განათლებით ფილოლოგი ვარ და შესაბამისად, ლიტერატურისადმი სულ სხვაგვარი დამოკიდებულება მაქვს. წეღან ვაჟა-ფშაველა ვახსენე, მის შემოქმედებაში ნაჩვენები პრობლემატიკა დღევანდელ საქართველოშიც აქტუალურია, თითქოს დღევანდელ საქართველოზეა დაწერილი. იგივე შეიძლება ითქვას მიხეილ ჯავახიშვილზეც, რომლის "ჯაყოს ხიზნებშიც" მკაფიოდ არის წარმოჩენილი ჩვენი ისტორიული ბედუკუღმართობა. ბავშვობაში ცოტა არ იყოს ზერელედ გადავიკითხე "არსენა მარაბდელი", მაგრამ სულ მახსოვდა, რომ იქ ბევრი რამ იყო ნათქვამი რუსულ-ქართულ ურთიერთობებზე. ახლახან წავიკითხე და დავრწმუნდი, რომ მასში უამრავი კარგი მიგნებაა და ძალიან საყურადღებო თხზულებაა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს არ არის ლიტერატურულად გამორჩეული ნაწარმოები, იქ წააწყდები საინტერესო პასაჟებს, რომლებიც ბევრ რამეზე დაფიქრების საშუალებას იძლევა.
- უცხოელ მწერლებს შორის თუ გყავთ ფავორიტები?
- ადრეული ასაკიდან მიყვარდა თომას მანი და ჩემი დამოკიდებულება ამ მწერლისადმი დღემდე არ შეცვლილა. ძალიან მიყვარდა ერნესტ ჰემინგუეი და გაბრიელ გარსია მარკესი, განსაკუთრებით მისი "მარტოობის ასი წელიწადი", რომელსაც პერიოდულად ალბათ ყველა უბრუნდება. ერიხ მარია რემარკის "ტრიუმფალური თაღი" საკმაოდ გვიან წავიკითხე, მაგრამ როცა წავიკითხე, მივხვდი, რომ ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწარმოები იყო. ახლახან წავიკითხე ორჰან ფამუქის "მე წითელი მქვია", რომელიც ჩემთვის სრულიად ახალი ლიტერატურული მოვლენაა. დიდი სურვილი მაქვს, ამ მწერლის ყველა ნაწარმოები წავიკითხო და იმედია, ამას სულ მალე, აგვისტოში შევძლებ. თანამედროვე რუსულ ლიტერატურას კარგად არ ვიცნობ, თუმცა ძალიან მიყვარს ცნობილი რუსი მწერლები, განსაკუთრებით კი ბორის აკუნინი, შეუდარებელი მწერალი, რომლის მიმართაც კრიტიკოსებს არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება აქვთ. ის საოცრად ღრმად სწვდება რუსეთში მიმდინარე პროცესებს და რუსული სულის თავისებურებებს. სულ ახლახან წავიკითხე მისი "არისტონომია", რომელიც ძალიან მომეწონა.
- მოზარდებს, განსაკუთრებით გოგონებს, ლიტერატურულ პერსონაჟებს შორის ხშირად ჰყავთ თავიანთი იდეალი. თქვენ თუ გყოლიათ მათ შორის მამაკაცის ან ქალის იდეალი?
- ლიტერატურის მიმართ ასეთი დამოკიდებულება არასოდეს მქონია. მაგალითად, ალუდა ქეთელაური რომ მომწონს, მომწონს როგორც ლიტერატურული გმირი. ამის გამო პერსონაჟებს შორის არც ქალის იდეალი მყოლია და არც მამაკაცისა.
- დასასრულ, თანამედროვე ლიტერატურაში მიმდინარე პროცესებს თუ ადევნებთ თვალს?
- გული მწყდება, რომ ადრე უფრო ვახერხებდი ლიტერატურული პროცესებისათვის თვალის დევნებას. სწორედ ამიტომ, მოუთმენლად ველოდები აგვისტოს, როცა უფრო მეტი თავისუფალი დრო მექნება და ამ დანაკლისის ანაზღაურებას შევძლებ.
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
_2019-10-07_pcZAK5dDPSlBIBs.jpg)
