მსა­ხი­ო­ბე­ბი - ნიკა ქა­ცა­რი­ძე და ზურა ნი­ჟა­რა­ძე გარ­და იმი­სა, რომ დიდი ხა­ნია, ძმა­კა­ცო­ბენ, პრო­ექ­ტში - "რომ გა­დახ­ვალ, გა­ა­ჩე­რე" პარტნი­ო­რე­ბიც არი­ან. ნიკა დღეს­დღე­ო­ბით რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია და არა­ერთ სპექ­ტაკლშია და­კა­ვე­ბუ­ლი, ზურა კი ბო­ლოს, გო­რის თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და... ცოტა ხან­ში ანეკ­დო­ტე­ბის სე­ზო­ნის გა­და­ღე­ბა დას­რულ­დე­ბა და ორი­ვე მსა­ხი­ო­ბი და­სას­ვე­ნებ­ლად გა­ემ­გზავ­რე­ბა...

- ბოლო დროს პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი გახ­დით. მოგ­წონთ ის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი, რომ­ლებ­საც ანეკ­დო­ტებ­ში ასა­ხი­ე­რებთ?

ზურა:

- უკვე იმ­დე­ნი პერ­სო­ნა­ჟი გვყავს გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი, რომ ალ­ბათ, ამ­დე­ნი როლი ძა­ლი­ან მა­გარ არ­ტის­ტებ­საც არ ექ­ნე­ბათ მორ­გე­ბუ­ლი (იცი­ნის). ისე, პრო­ექ­ტში, რო­მელ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ, დიდი არ­ტის­ტუ­ლო­ბაც არ არის სა­ჭი­რო. უბ­რა­ლოდ, მოგ­ცე­მენ ტექსტს და გე­უბ­ნე­ბი­ან, - ეს უნდა თქვაო.

ნიკა:

- ჰო, გმი­რის და­ხა­სი­ა­თე­ბა, - სა­ი­დან მო­ვი­და, სად მი­დის, გამ­ჭო­ლი მოქ­მე­დე­ბა, ზე­ა­მო­ცა­ნა, რაც თე­ატ­რის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ანეკ­დო­ტე­ბის გა­და­სა­ღე­ბად ამის გარ­კვე­ვა სა­ჭი­რო არ არის. აქ ყვე­ლა­ფე­რი ექ­სპრომ­ტია, მაგ­რამ ვერც იმას ვი­ტყვი, რომ ჩვე­ნი ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა ძალ­ზე მარ­ტი­ვია.

ზურა:

- მოკ­ლედ, ანეკ­დო­ტე­ბის სა­თა­მა­შოდ სტა­ნის­ლავ­სკის მე­თო­დე­ბი არ გვჭირ­დე­ბა... თა­ვი­დან "შუა ქა­ლაქ­ში" ვთა­მა­შობ­დი - ბუ­ნი­კე­თის გამ­გე­ბე­ლი გახ­ლდით. ამ სე­რი­ალ­ში ნი­კაც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და...

- თქვენ მიერ გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ეკ­რან­ზე არას­დროს იცი­ნი­ან... არა­და, ძი­რი­თა­დად, კო­მი­კურ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში ხვდე­ბი­ან.

ნიკა:

- ხმა­მა­ღალ ნათ­ქვამ­ში ნუ ჩა­მით­ვლით და იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­აც, მის მიერ შეს­რუ­ლე­ბულ სცე­ნებ­ში, არ­სად იცი­ნის, პი­რი­ქით - ყველ­გან სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა აქვს და სწო­რედ ეს სე­რი­ო­ზუ­ლო­ბა ხდის სი­უ­ჟეტს სა­სა­ცი­ლოს. იმა­ვეს თქმა შე­იძ­ლე­ბა მსოფ­ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ კო­მი­კოს­ზე...

ზურა:

- ფა­ბუ­ლა ასე­თია: უნდა ვი­თა­მა­შოთ სა­კუ­თა­რი თა­ვის ტრა­გე­დია, რომ გა­გა­ცი­ნოთ...

- ისე, ვი­ღა­ცე­ბი ამ­ბო­ბენ, - არც ისე სა­სა­ცი­ლო ანეკ­დო­ტე­ბი აქ­ვთო... რას იტყვით ამა­ზე?

ნიკა:

- ყვე­ლა ანეკ­დო­ტი ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო ვერ იქ­ნე­ბა...

ზურა:

- ჰო, ყვე­ლა "ბობი" ვერ გა­მო­ვა. ჩვე­ნი პრო­ექ­ტი მზე­სუმ­ზი­რა­სა­ვით არის: თი­თო­ე­უ­ლი ანეკ­დო­ტი 15-20-წა­მი­ა­ნია, გა­და­ცე­მა კი ნა­ხე­ვარ­სა­ა­თი­ა­ნი გახ­ლავთ. მას­ში ბევ­რი ცნო­ბი­ლი ამ­ბა­ვია მო­თხრო­ბი­ლი, ზოგს კი თა­ვად ვი­გო­ნებთ, რა­ღა­ცებს ვა­მა­ტებთ, ვაკ­ლებთ... მაგ­რამ ადა­მი­ანს ნე­ბის­მი­ე­რი სა­კი­თხის მი­მართ ხომ ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი მიდ­გო­მა აქვს? ასე­ვეა ადა­მი­ა­ნე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა იუ­მო­რის მი­მარ­თაც: თქვენ რომ რა­ღა­ცა­ზე გა­გე­ცი­ნე­ბათ, შე­იძ­ლე­ბა, იმა­ზე მე ვერ გა­ვი­ცი­ნო ან მა­გა­ლი­თად, კა­ხურ იუ­მორ­ზე შე­საძ­ლოა, იმე­რელ­მა არ გა­ი­ცი­ნოს. ბუ­ნებ­რი­ვია, რომ ადა­მი­ა­ნებს სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი გე­მოვ­ნე­ბა გვაქვს...

ნიკა:

- ის კი არა, გა­და­ღე­ბის პრო­ცეს­შიც ვკა­მა­თობთ ხოლ­მე... ცოტა ხნის წინ მე­ზო­ბე­ლი, მორ­წმუ­ნე ქალ­ბა­ტო­ნი ეზო­ში შემ­ხვდა და მი­საყ­ვე­დუ­რა: არ გრცხვე­ნი­ათ, სა­პა­ნაშ­ვი­დო სი­ტუ­ა­ცია მას­ხრად რომ აიგ­დე­თო? მეც ქრის­ტი­ა­ნი და მორ­წმუ­ნე ვარ, მაგ­რამ პა­ნაშ­ვიდ­ზე და­მერ­წმუ­ნეთ, ბევ­რი სა­სა­ცი­ლო ამ­ბა­ვი ხდე­ბა...

ზურა:

- შე­უ­რა­ცხყო­ფას არა­ვის ვა­ყე­ნებ, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლოს რე­გი­ო­ნებ­ში პა­ნაშ­ვი­დე­ბი უმე­ტე­სად, ნამ­დვილ ღრე­ო­ბად გა­და­იქ­ცე­ვა ხოლ­მე.

ნიკა:

- მოკ­ლედ, "ღა­მის შოუს სტუ­დი­ამ" კარ­გად იცის, რა რო­გორ უნდა გა­ა­კე­თოს. იქ ძა­ლი­ან კარ­გი გუნ­დია შეკ­რე­ბი­ლი და სა­მუ­შა­ოდ კარგ ატ­მოს­ფე­როს გვიქ­მნი­ან. ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით და­წყე­ბუ­ლი, სცე­ნა­რის­ტე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რე­ბი არი­ან; ერ­თმა­ნე­თის­თვის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­ვით ვართ.

- ერ­თმა­ნე­თის­თვის რო-გორი პარტნი­ო­რე­ბი ხართ?

ზურა:

- თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან ვთა­ნამ­შრომ­ლობთ. გუ­რამ სა­ღა­რა­ძის ყო­ფი­ლი სტუ­დენ­ტე­ბი ვართ. იმ პე­რი­ო­დი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ვძმა­კა­ცობთ და ვმე­გობ­რობთ.

- რაკი ბა­ტო­ნი გუ­რა­მი ახ­სე­ნეთ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მას­ზე კი­თხვა არ და­გის­ვათ. რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ მას­თან?

- გუ­რამ სა­ღა­რა­ძე, გარ­და იმი­სა, რომ დიდი არ­ტის­ტი და მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის ოს­ტა­ტი გახ­ლდათ, სა­ო­ცა­რი პი­როვ­ნე­ბა იყო. მე­გო­ბა­რი, გი­ორ­გი სვა­ნი­ძე მიყ­ვე­ბო­და, - ხელ­ფასს რომ აი­ღებ­და, ავ­ტო­მან­ქა­ნის სა­ბარ­გულს ყვა­ვი­ლე­ბით გა­ავ­სებ­და და დი­დუ­ბის პან­თე­ონ­ში მი­დი­ო­და: ჯერ მე­უღ­ლის, ტა­ნი­ას საფ­ლავს მო­ი­ნა­ხუ­ლებ­და, შემ­დეგ მა­მი­სას და მერე ყვა­ვი­ლე­ბით ყვე­ლას საფ­ლავს ჩა­მო­უვ­ლი­და. თუ რა­ღაც თან­ხა ჩა­უ­ვარ­დე­ბო­და მო­ჭარ­ბე­ბუ­ლად, 8 ძმა­კა­ცი ჰყავ­და გარ­დაც­ვლი­ლი და მათი ოჯა­ხის წევ­რებს ფულს ჩუქ­ნი­და, - ჩემს სა­ხელ­ზე სა­კურ­თხი გა­უ­კე­თე­თო...

ნიკა:

- მისი ასის­ტენ­ტი გახ­ლდით და ლექ­სე­ბის კომ­პო­ზი­ცი­ებს ერ­თად ვა­კე­თებ­დით. ჩემ­თვის დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო მის გვერ­დით ყოფ­ნა. ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა. რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ ერ­თსა და იმა­ვე თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობ­დით. ზოგს მამა არ გა­უ­კე­თებს იმ­დენს, რამ­დე­ნი სი­კე­თეც მის­გან მახ­სოვს...

ზურა:

- მის ლექ­ცი­ას არას­დროს ვაც­დენ­დი...

ნიკა:

- მოკ­ლედ, ბევრ რა­მე­ში გა­მი­მარ­თლა. ჩემი პე­და­გო­გე­ბი იყ­ვნენ: შალ­ვა გა­წე­რე­ლია, გუ­რამ სა­ღა­რა­ძე, თე­ატ­რში - რო­ბი­კო სტუ­რუა. ამა­ზე მეტი ბედ­ნი­ე­რე­ბა მსა­ხი­ობს სხვა რა უნდა? როცა ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი გყავს გვერ­დით, ცო­ტა­ო­დე­ნი ნიჭი თუ გაქვს, რა­ღა­ცას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ა­კე­თებ.

ზურა:

- ჩემი პე­და­გო­გე­ბი იყ­ვნენ - გოგი ქავ­თა­რა­ძე, გუ­რამ სა­ღა­რა­ძე და მზია მაღ­ლა­კე­ლი­ძე...

- თქვენს პარტნი­ო­რო­ბა­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დით...

ნიკა:

- ყველ­გან ერ­თად დავ­დი­ვართ: სა­ქე­ი­ფოდ, გა­სარ­თო­ბად; უამ­რავ სა­კი­თხზე გვი­სა­უბ­რია, მათ შო­რის - სა­ჭირ­ბო­რო­ტო­ზეც, პო­ლი­ტი­კა­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე...

ზურა:

- მარ­თა­ლია, ამა თუ იმ სა­კი­თხში ერ­თა­მა­ნეთს არ ვე­თან­ხმე­ბით, მაგ­რამ მა­ინც ვმე­გობ­რობთ. გარ­და ამი­სა, შე­თა­მა­შე­ბუ­ლე­ბი ვართ...

ნიკა:

- პარტნი­ორ­ზე ბევ­რი რამ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი; კარ­გი პარტნი­ო­რი ნა­ხევ­რად შეს­რუ­ლე­ბულ როლს უდ­რის და დღეს ასე­თი ადა­მი­ა­ნი სან­თლით სა­ძე­ბა­რია. ერ­თმა­ნე­თის უსი­ტყვოდ გვეს­მის.

- ბოლო დროს დიდი აჟი­ო­ტა­ჟი გა­მო­იწ­ვია ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტროს სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ინი­ცი­ა­ტი­ვამ, - სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თავ­შეყ­რის ად­გი­ლებ­ში ადა­მი­ა­ნის ზო­გი­ერთ ქმე­დე­ბა­ზე კა­ნო­ნი უნდა გამ­კაცრ­დეს. თა­ვი­დან თქვეს, კოც­ნა აიკ­რძა­ლე­ბაო...

ნიკა:

- ე.ი. თუ სა­მა­სი ლარი არ გაქვს ჯი­ბე­ში, ქა­ლაქ­ში არ გა­ის­ვლე­ბა?

ზურა:

- იმ დღეს ძმა­კა­ცი ვნა­ხე და გა­დავ­კოც­ნე. მერე ვუ­თხა­რი, - ამა­ზე ჯა­რი­მა 160 ლა­რია, თა­ნაც, კა­მე­რებ­მაც დაგ­ვა­ფიქ­სი­რა-მეთ­ქი (იცი­ნი­ან).

ნიკა:

- თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, კა­ნო­ნებს არ ვე­მორ­ჩი­ლე­ბი. ჩემი კა­ნო­ნე­ბი მაქვს, მაგ­რამ ჯერ არა­ვის და­ვუ­ჯა­რი­მე­ბი­ვარ. სა­ხალ­ხოდ ვე­რის ან მთაწ­მინ­დის პარკში კოც­ნა­ო­ბის ასა­კი­დან გა­მო­ვე­დი... ისე, ხა­დურს მგო­ნი, ბი­უ­ჯე­ტის შევ­სე­ბა კოც­ნის ხარ­ჯზე უნდა (იცი­ნი­ან)...

ზურა:

- ნი­კუშ, ბი­უ­ჯე­ტი სიყ­ვა­რუ­ლით უნდა შე­ივ­სოს, სხვა­ნა­ი­რად არ შე­იძ­ლე­ბა...

ნიკა:

- ისე, მშო­ბი­ა­რო­ბა თუ უფა­სო იქ­ნე­ბა, კოც­ნა­ში მა­ინც უნდა გა­და­ი­ხა­დო ფული, ეგრე სად არის...

- თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ხში­რად თა­მა­შო­ბენ ნარდს... ცხოვ­რე­ბა­ში რო­გორ გაქვთ საქ­მე, - დაჯ­და დუ შაში?

- ჩემ­თან ჯერ­ჯე­რო­ბით, დორ ჩარი დაჯ­და, მაგ­რამ დუ შა­შიც მალე დაჯ­დე­ბა.

ზურა:

- "ვარ კა­მა­თე­ლი მთი­დან ნას­რო­ლი და უეჭ­ვე­ლი შაშ­ზე დავ­ჯდე­ბი!" - ამ­ბობს მურ­მან ლე­ბა­ნი­ძე. მთა­ვა­რია, არ მო­ვეშ­ვათ, სი­ცო­ცხლი­სუ­ნა­რი­ა­ნე­ბი ვი­ყოთ და დუ შა­შიც მოვა.

- ცხოვ­რე­ბა აზარ­ტია?

- აბა, რა! ერ­თმა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, - ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლი კი არა, სა­ინ­ტე­რე­სო­აო. დრო არ არ­სე­ბობს, მას თვი­თონ ქმნის ადა­მი­ა­ნი.

ნიკა:

- ვი­ხუმ­როთ, ნუ და­ვიგ­რუ­ზე­ბით, გვიყ­ვარ­დეს ერ­თმა­ნე­თი და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.

- აზარ­ტი ვახ­სე­ნეთ და ოდეს­მე ფულ­ზე თუ გი­თა­მა­ში­ათ?

- ფულ­ზე არას­დროს მი­თა­მა­შია... ისე, იმე­რეთ­ში, ვიდ­რე სუფ­რა გა­იშ­ლე­ბა, ნარ­დი "ხურ­დე­ბა"...

ზურა:

- და ვიდ­რე ნარ­დი "გა­ხურ­დე­ბა", სუ­რა­თე­ბის ალ­ბომს ათ­ვა­ლი­ე­რე­ბენ ხოლ­მე (იცი­ნი­ან). იცით, ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ფოტო რო­მე­ლია? რა­ტომ­ღაც ბევ­რს აქვს ასე­თი სუ­რა­თი: გა­შიშ­ვლე­ბუ­ლე­ბი დათ­ვის ტყავ­ზე რომ არი­ან წა­მო­კოტ­რი­ა­ლე­ბუ­ლე­ბი. ასე­თი სუ­რა­თი ჩემ­თვის მშობ­ლებს არ გა­და­უ­ღი­ათ... ფულ­ზე არას­დროს მი­თა­მა­შია.

ნიკა:

- ძმო­ბას გა­ფი­ცებ, ერთი გა­მა­გე­ბი­ნე, რა ოჯა­ხებ­ში და­დი­ხარ?...

ზურა:

- იმე­რე­თის სოფ­ლებ­ში...

- ანეკ­დო­ტებს არ მოჰ­ყვე­ბით?

ნიკა:

- გუ­რუ­ლი თა­ვის მო­ძღვარ შვილს ეჩხუ­ბე­ბა. ჩა­მო­ი­ა­რა მე­ზო­ბელ­მა: - რაია, ძამა, მშვი­დო­ბაა? - რაის მშვი­დო­ბა, შვილს რომ მა­მას დო­უ­ძა­ხებ...

ზურა:

- ქუ­თა­ის­ში ისე­თი სი­ცხეა, კონ­დი­ცი­ო­ნე­რის გა­რე­შე მკვდა­რი სა­სახ­ლე­ში არ წვე­ბა... ახლა ნამ­დვი­ლი ამ­ბე­ბი მინ­და გა­ვიხ­სე­ნო: ახალ­გაზ­რდა ბიჭი მი­ვი­და მა­მა­ოს­თან და უთხრა: - მა­მაო, აღ­სა­რე­ბა უნდა ჩა­გა­ბა­რო­თო. მო­ძღვარ­მა ჰკი­თხა: - ცოლს ღა­ლა­ტობ? - არა. - იკე­თებ და ეწე­ვი? - არა, მა­მაო... - აბა, შვი­ლო, ეტყო­ბა, შა­რა­ვან­დე­დი გი­ჭერს და მაგი თა­ვის დრო­ზე გე­ი­წევ­სო... 1993 წე­ლია და ერთ ოჯახ­ში ავ­ტო­მან­ქა­ნა იყი­დეს, მო­ძღვარს აკურ­თხე­ბი­ნეს და ამის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად ქე­ი­ფიც გა­ა­ჩა­ღეს. მან­ქა­ნა ეზოს გა­რეთ იდგა და როცა სახ­ლი­დან გა­მო­ვიდ­ნენ, პატ­რონს ის იქ აღარ დახ­ვდა. და­უ­რე­კეს მო­ძღვარს: - მა­მაო, მან­ქა­ნა კი აკურ­თხე, მაგ­რამ ად­გილ­ზე აღარ დაგ­ვხვდაო. - მე ვა­კურ­თხე, სიგ­ნა­ლი­ზა­ცია კი არ და­მი­ყე­ნე­ბი­აო... ქუ­თა­ის­ში იმის­თა­ნა სი­ცხეა, ქათ­მებს "მა­რო­ჟნს" აჭ­მე­ვენ, მო­ხარ­შუ­ლი კვერ­ცხე­ბი რომ არ და­დო­ნო.

ნიკა:

- სვა­ნებ­მა "ლედ­ნი­კი­ა­ნად" რომ და­მარ­ხეს მიც­ვა­ლე­ბუ­ლი, ეს ხომ იცით? მერე დამ­კრძა­ლა­ვი ბი­უ­რო­დან და­უ­რე­კეს, - რას შვრე­ბით, "ლედ­ნიკს" არ აბ­რუ­ნებ­თო? 2.500 ლარი ღირს და და­უ­რე­კავ­დნენ, აბა, რას იზამ­დნენ?..

ზურა:

- მოგ­ზა­უ­რი ჯუმ­ბერ ლეჟა­ვა ერთ-ერთ კუ­თხე­ში ჩა­ვი­და. ეუბ­ნე­ბი­ან: - გა­ი­ხა­რეთ, ბა­ტო­ნო ჯუმ­ბერ, სა­ო­ცა­რი კაცი ხართ. თორ­მეტ­ჯერ ხართ შე­სუ­ლი გი­ნე­სის რე­კორ­დე­ბის წიგნ­შიო. ერ­თმა კაც­მა იკი­თხა: - რა გა­ა­კე­თა, ძა­მია, ამ კაც­მა? - რა და მსოფ­ლი­ოს ვე­ლო­სი­პე­დით შე­მო­უ­ა­რა და სულ გზა­შია. - შენ გე­ნაც­ვა­ლე, მეც სულ გზა­ში ვარ და ერთხელ არ შემ­ხვედ­რია...

- რო­გორც მი­თხა­რით, ხში­რად ერ­თად ქე­ი­ფობთ. ასეთ დროს ალ­ბათ, მღე­რით კი­დეც...

ნიკა:

- ზურა ფან­ტას­ტი­კუ­რად მღე­რის. მეც მუ­სი­კა­ლუ­რი ოჯა­ხი­დან ვარ და ამ საქ­მის რა­ღაც გა­მე­გე­ბა... ოღონდ, "ჯე­ოს­ტარ­ში" არ გვიმ­ღე­რია (იცი­ნი­ან).

ზურა:

- თუმ­ცა, თე­ატ­რა­ლუ­რის გუნ­დი სიმ­ღე­რის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სზე წა­ვე­დით და სე­რი­ო­ზულ წარ­მა­ტე­ბას მი­ვაღ­წი­ეთ!

- "ღვი­ნო, დუ­დუ­კი, ქა­ლე­ბი" - თით­ქმის ყვე­ლა­ფერ­ზე ვი­ლა­პა­რა­კეთ, ქა­ლის გარ­და...

ნიკა:

- ქა­ლია ყვე­ლაფ­რის სა­წყი­სი. ამ ქვე­ყა­ნა­ზეც ამი­ტომ ვცხოვ­რობთ, რომ ჩვე­ნი ენერ­გია უმ­შვე­ნი­ე­რეს არ­სე­ბებს მო­ვახ­მა­როთ. ად­ვი­ლად მო­სა­პო­ვე­ბე­ლი ქალი უინ­ტე­რე­სოა. უნდა გი­თხრათ, რომ გარ­შე­მო ძა­ლი­ან ბევ­რი გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, ნი­ჭი­ე­რი, ლა­მა­ზი გო­გოა.

ზურა:

- მიყ­ვარს გა­მოთ­ქმა, - ქალი წიგ­ნია, რო­მელ­საც ბოლო ფურ­ცე­ლი აკ­ლია. რა­ღაც უნდა და­ი­ტო­ვოს თა­ვის­თვის, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო იყოს. ჩერ­ჩე­ტი ქალი ვის რად უნდა?

- რის­კი­ა­ნე­ბი ხართ?

ნიკა:

- კარ­გი გა­გე­ბით, ხუ­ლიგ­ნე­ბი ვართ. ამას­თან, მე­ამ­ბო­ხე­ე­ბიც გახ­ლა­ვართ. არ­ტის­ტო­ბა ვაჟ­კა­ცე­ბის საქ­მეა. ის დიდ ძა­ლის­ხმე­ვას, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას მო­ი­თხოვს. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ არის იოლი, ას­ჯერ უნდა გა­ზო­მო, რომ ერთხელ სწო­რად გაჭ­რა.

ზურა:

- არა­და, ზოგს ეს ყვე­ლა­ფე­რი მარ­ტი­ვი ჰგო­ნია... ჩვე­ნი პრო­ფე­სია მუდ­მივ სწავ­ლა­სა და ძი­ე­ბას მო­ი­თხოვს, რო­მელ­საც ნიჭი და იღ­ბა­ლი სჭირ­დე­ბა.

ნიკა:

- როცა პა­ტი­ო­სა­ნი ხარ, ფა­ნა­ტი­კუ­რად გიყ­ვარს შენი პრო­ფე­სია, იღ­ბა­ლიც "მო­გა­კი­თხავს".

- თქვენს გა­და­ცე­მას ჰქვია: "რომ გა­დახ­ვალ, გა­ა­ჩე­რე". "მარ­შრუტ­კით" თუ მგზავ­რობთ ხოლ­მე?

ნიკა:

- როცა ფული გვაქვს, ტაქ­სით დავ­დი­ვართ, სხვა დროს სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­თაც ვმგზავ­რობთ. რო­დე­საც "მარ­შრუტ­კა­ში" ავ­დი­ვარ, აუ­ცი­ლებ­ლად ამო­დის 2 მთვრა­ლი კაცი მა­ინც და დიღ­მი­დან ან დი­დუ­ბი­დან ვო­რონ­ცო­ვამ­დე სიყ­ვა­რულს მიხ­სნი­ან, მტან­ჯა­ვენ.

- ანუ გცნო­ბენ...

- კი და მეხ­ვე­წე­ბი­ან, - სხვა დროს სად შეგ­ხვდე­ბი და მოდი, ჩა­ვი­დეთ და სად­მე ორი ჭიქა დავ­ლი­ო­თო. ვე­უბ­ნე­ბი: არ ვსვამ, ბა­ტო­ნო-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ მეშ­ვე­ბი­ან. ანეკ­დო­ტე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ისე­თი იმი­ჯი მაქვს, თით­ქოს ლოთი და დარ­დი­მან­დი ვარ. არა­და, ასე სუ­ლაც არ არის. ნამ­დვი­ლად არ გვაქვს ბო­ჰე­მუ­რი ცხოვ­რე­ბა...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)