ლუკა მეტ­რე­ვე­ლი, რო­გორც მომ­ღე­რა­ლი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ უკვე გა­იც­ნო და ბევ­რი მას სე­რი­ო­ზულ მო­მა­ვალ­საც უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლებს. ამ­ბობს, რომ "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" წყა­ლო­ბით პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და, მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მის გა­მომ­ჟღავ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მი­ე­ცა, რად­გა­ნაც რე­პერ­ტუ­არს სხვე­ბი ურ­ჩევ­დნენ...

- პირ­ვე­ლად სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ პრო­ექ­ტით - "სპი­კე­რი" გა­გიც­ნო...

- ეს იყო ტე­ლეპ­რო­ექ­ტი, რო­მელ­შიც გა­მორ­ჩე­უ­ლად მო­აზ­როვ­ნე ბავ­შვე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ და­ახ­ლო­ე­ბით 800 მსურ­ვე­ლი­დან, სხვებ­თან ერ­თად, ათე­ულ­ში მეც გა­ვე­დი. რომ გი­თხრა, - პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით დიდი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებ, მაგ­რამ გა­ვი­ჩი­ნე ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან მა­გა­რი ახლო მე­გობ­რე­ბი, საკ­მა­ოდ კარ­გი დრო გა­ვა­ტა­რე და ვფიქ­რობ, ამ მხრივ ნამ­დვი­ლად ღირ­და მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

- "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლავ­ში" რო­გორ აღ­მოჩ­ნდი?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ერთი-ორი წელი არც ერთ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას არ ვა­პი­რებ­დი. მი­მაჩ­ნდა, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის მზად არ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მე­გობ­რე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნის შემ­დეგ გავ­რის­კე. მივ­ხვდი, რომ და­სა­კარ­გი არა­ფე­რი მქონ­და. ვფიქ­რობ, ამ პრო­ექ­ტის წყა­ლო­ბით სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მის გა­მოვ­ლე­ნა შე­მეძ­ლო, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ისე მოხ­და, რომ ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მო­მე­ცა. ამას იმი­ტომ არ ვამ­ბობ, რომ ფი­ნალ­ში ვერ გა­ვე­დი, უბ­რა­ლოდ, რე­პერ­ტუ­ა­რი, რო­მე­ლიც შე­მირ­ჩი­ეს, ლუკა მეტ­რე­ველ­ზე მორ­გე­ბუ­ლი არ იყო. თუმ­ცა ამა­ში პრო­დი­უ­სე­რებს არ ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ: მათ შოუ აქვთ გა­სა­კე­თე­ბე­ლი, ეს მათი ბიზ­ნე­სია...

- მაგ­რამ ერ­თგვა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა ხომ მი­ი­ღე იმ სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბით, რო­მე­ლიც "შენი არ არის". ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფერს მშვე­ნივ­რად გა­არ­თვი თავი...

- გული არაფ­რის გამო არ მწყდე­ბა. ქარ­თვე­ლებს ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ზე დიდი სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზი, სცე­ნა არ გვაქვს და მე გა­მი­მარ­თლა, ამ სცე­ნა­ზე დგო­მა რომ მო­მიხ­და. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ფი­ლარ­მო­ნი­ის "პად­ზემ­კი­დან" პირ­და­პირ სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბაზ­ში ამოვ­ყა­ვი თავი, ეს კი ძა­ლი­ან დიდი ნახ­ტო­მია მომ­ღერ­ლის­თვის. კარ­გია ისიც, რომ ხალ­ხმა გა­მიც­ნო. მყავს ბენ­დი, რო­მელ­თან ერ­თად ვმუ­შა­ობ, ვწერ სიმ­ღე­რებს და პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა გარ­კვე­ულ­წი­ლად, ჩემს ბენ­დსაც წა­ად­გე­ბა: უკვე მცნო­ბენ და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, კონ­ცერ­ტი რომ გავ­მარ­თოთ, მას­ზე და­სას­წრე­ბად 15 კაცი მა­ინც მოვა.

- თქვენ კონ­ცერ­ტებს აქამ­დეც აწყობ­დით...

- მი­ნი­კონ­ცერ­ტებს, ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის, მე­გობ­რე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში ვა­წყობ­დით. ერ­თა­დერ­თხელ იყო შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემს პირ­ველ ბენდთან ერ­თად, კუს ტბა­ზე გა­მარ­თულ ერთ-ერთ ფეს­ტი­ვალ­ზე 4 სიმ­ღე­რა შე­ვას­რუ­ლე... ახლა კი­დევ უფრო მე­ტად ვა­პი­რებ სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბას, რო­გორც ვო­კა­ლისტს, ბევ­რი რამ მაქვს შე­სას­წავ­ლი.

- ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სიც იყა­ვი...

- კი და 15 წლის ასა­კი­დან სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი მქონ­და. როცა გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრა და­ვი­წყე და ავმღერ­დი, ვი­ფიქ­რე: იქ­ნებ რო­გორ­მე, სა­კუ­თა­რი ჯი­ბის ფული ვი­შო­ვო-მეთ­ქი და და­ახ­ლო­ე­ბით 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ვიდ­რე პრო­ექ­ტში გა­მოვ­ჩნდე­ბო­დი (მე­რეც ვერ შე­ვი­კა­ვე თავი და ერთი-ორ­ჯერ საყ­ვა­რელ ად­გი­ლას, ძვე­ლე­ბუ­რად ავმღერ­დი), მი­წის­ქვე­შა გა­და­სას­ვლელ­ში ვმღე­რო­დი. პრინ­ციპ­ში, იქ ვის­წავ­ლე სიმ­ღე­რა, სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა, მო­ვიხ­სე­ნი ძა­ლი­ან ბევ­რი კომ­პლექ­სი, პა­რა­ლე­ლუ­რად, ღა­მეს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად თუ გა­ვა­თევ­დი, დი­ლით ჩემ მიერ ნა­შოვ­ნი ფუ­ლით შე­მეძ­ლო მე­სა­უზ­მა. როცა ადა­მი­ა­ნი და­მო­უ­კი­დებ­ლად დგამ პირ­ველ ნა­ბი­ჯებს, ეს გარ­კვე­ულ­წი­ლად სა­ხი­ფა­თოა, რის­კი­ა­ნია, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად ტკბი­ლი და კარ­გად გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლი გახ­ლავთ...

- ამ დროს ცხვირს ბევ­რი იმ­ტვრევს...

- კი, მაგ­რამ ცხვი­რი თუ არ წა­იმ­ტვრიე, არა­ფე­რი გა­მო­ვა.

- ანუ გირ­ჩევ­ნია, სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე ის­წავ­ლო, ვიდ­რე ვი­ღა­ცის მა­გა­ლით­ზე?

- სხვა­თა შო­რის, არის ასე­თი ბა­ნა­ლუ­რი გა­მო­ნათ­ქვა­მი: ჭკვი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვის შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლო­ბე­ნო, მაგ­რამ მე ვფიქ­რობ, რომ ათას­ჯერ ნა­ნახს ჯო­ბია, ერთხელ სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­მოს­ცა­დო; მირ­ჩევ­ნია, ცხვი­რი წა­ვი­ტე­ხო, მაგ­რამ ზუს­ტად ვი­ცო­დე, რა შე­იძ­ლე­ბა მოჰ­ყვეს ამა თუ იმ ნა­ბიჯს.

- როცა ქუ­ჩა­ში და­ი­წყე სიმ­ღე­რა, ხალ­ხის­თვის იმის დამ­ტკი­ცე­ბა გსურ­და, რომ კარ­გად მღე­რი თუ უბ­რა­ლოდ გინ­დო­და, ჯი­ბის ფული გე­შო­ვა?

- ფუ­ლის ფაქ­ტო­რი ნამ­დვი­ლად არ იყო მთა­ვა­რი. ჯერ ერთი, ჩემს ოჯახს მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად 90-იან წლებ­ში ანუ "წი­თე­ლი გა­ზ­ქუ­რის" პე­რი­ოდ­შიც კი არ უჭირ­და. შე­სა­ბა­მი­სად, მეც ყო­ველ­თვის მქონ­და ჯი­ბის ფული, რო­მელ­საც მშობ­ლე­ბი, ბე­ბია-ბა­ბუა მაძ­ლევ­დნენ. მი­წის­ქვე­შა გა­და­სას­ვლელ­ში სიმ­ღე­რა იმი­ტომ და­ვი­წყე, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან კონ­ტაქ­ტი მჭირ­დე­ბო­და. ვფიქ­რობ, რო­დე­საც სხვებს სი­ა­მოვ­ნე­ბას მი­ა­ნი­ჭებ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი უკან გა­ორ­მა­გე­ბუ­ლი დო­ზით და­გიბ­რუნ­დე­ბა.

- სა­კუ­თა­რი ფუ­ლის ხარ­ჯვა ბევ­რად სა­სი­ა­მოვ­ნოა, არა?

- პი­რი­ქით, ხან­და­ხან და­სა­ხარ­ჯად გე­ნა­ნე­ბა კი­დეც. სა­სი­ა­მოვ­ნოა სა­კუ­თა­რი შრო­მის წყა­ლო­ბით რა­ღა­ცას რომ შე­ი­ძენ, მაგ­რამ ფულს ქარს ვერ გა­ა­ტან... იცით, პირ­ველ დღეს "პად­ზემ­კა­ში" მე­გო­ბარ­თან ერ­თად და­ვუ­კა­რი. გი­ტა­რის გაკ­ვე­თი­ლი­დან მოვ­დი­ო­დით და ვუ­თხა­რი: მალ­ხაზ, თა­ვი­სუ­ფალ დროს ხან ლუდს ვსვამთ, ხან სად მივ­დი­ვართ დრო­ის მო­საკ­ლა­ვად და ხან - სად. ამ­ჯე­რად იქ­ნებ, ისე­თი რამე გა­ვა­კე­თოთ, რაც ჯერ არ მოგ­ვი­სინ­ჯავს-მეთ­ქი. ჰოდა, სწო­რედ ამის შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტეთ, ქუ­ჩა­ში დაგ­ვეკ­რა. თა­ვი­დან კი შემ­რცხვა, მით უმე­ტეს, როცა ნაც­ნო­ბებს მოვკრავ­დი თვალს, მაგ­რამ ნელ-ნელა ყვე­ლა­ფერს შე­ვეჩ­ვიე და ამ ამ­ბავს ჩე­მე­ბიც შე­ე­გუვ­ნენ.

- თავ­და­პირ­ვე­ლად ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას წა­ა­წყდი?

- არა. უბ­რა­ლოდ, თა­ვი­დან ასე­თი შე­კი­თხვე­ბი გა­უჩ­ნდათ: "რა­ტომ? ეს რად გინ­და? იქ­ნებ სხვა რამე მო­გე­სინ­ჯა!" მერე მიხ­ვდნენ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი რას ნიშ­ნავ­და ჩემ­თვის; უხე­შად რომ ვთქვათ, გა­ი­გეს, რომ სა­მა­თხოვ­როდ არ ვი­ყა­ვი ქუ­ჩა­ში გა­სუ­ლი. ჩემს მშობ­ლებს ყო­ველ­თვის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ, რომ მე თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ჩემს არ­ჩე­ვან­ში და ისი­ნი ყვე­ლა­ფერ­ში ხელს მი­წყობ­დნენ, მხარ­ში მედგნენ. "პად­ზემ­კა­ში" ხან კლა­სე­ლებ­მა და­მი­ნა­ხეს, ხან - კლა­სის დამ­რი­გე­ბელ­მა, ერთხელ ბე­ბი­ა­მაც გა­მო­ი­ა­რა, მა­მა­ჩე­მის ძმა­კა­ცებ­მა, ნათ­ლი­ამ... უფ­როს თა­ო­ბას ამ ყვე­ლაფ­რის გა­გე­ბა ცოტა არ იყოს, უჭირს, მაგ­რამ მად­ლო­ბა ყვე­ლას, რომ ჩემი გა­გე­ბა შეძ­ლეს და იმის გა­კე­თე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცეს, რაც მინ­დო­და.

- შენ თქვი, რომ ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სო­ბა გარ­კვე­უ­ლი კომ­პლექ­სე­ბის მოხ­სნა­ში და­გეხ­მა­რა...

- თა­ვი­სუფ­ლე­ბის გან­ცდა იქი­დან მო­დის, რომ ადა­მი­ანს ბევ­რი კომ­პლექ­სი გაქვს და ამ ყვე­ლაფ­რის დაძ­ლე­ვას ცდი­ლობ. რა თქმა უნდა, უკომ­პლექ­სო ადა­მი­ა­ნი გი­ჟია, მაგ­რამ კონ­კრე­ტუ­ლად რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბის კომ­პლექ­სი არ მაქვს. რაც თავ­ში მო­მი­ვა, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­ვა­კე­თო. ვცდი­ლობ, იმ გზას გა­ვუყ­ვე, რო­მელ­საც გული და გო­ნე­ბა მი­კარ­ნა­ხებს.

- თუ სა­ი­დუმ­ლო არ არის, დღე­ში რამ­დე­ნი ლა­რის შეგ­რო­ვე­ბას ახერ­ხებ­დი?

- დღე­ში და­ახ­ლო­ე­ბით, ორი სა­ა­თი ვუკ­რავ­დი და ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა 15, 20, 30 ლარი შე­მიგ­რო­ვე­ბია, მაგ­რამ ისე­თი შემ­თხვე­ვაც იყო, როცა 80 ლარი "გა­მი­კე­თე­ბია".

- ე.ი. შე­გეძ­ლო, და­ნა­ზოგ­ზეც გე­ფიქ­რა...

- ეს რომ ყო­ფი­ლი­ყო ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა, სამ­ჯერ მეტი ხელ­ფა­სი მექ­ნე­ბო­და, ვიდ­რე დე­და­ჩემს აქვს (იცი­ნის).

- დე­და­შე­ნიც მომ­ღე­რა­ლია...

- ვე­რა­ვინ იტყვის, რომ შე­იძ­ლე­ბა, ნიჭი მშობ­ლის­გან გად­მო­გე­ცეს და პო­პუ­ლა­რუ­ლი თა­ვის­თა­ვად გახ­დე. უბ­რა­ლოდ ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ მიყ­ვარს. ნიჭ­ზე უფრო მე­ტად და­სა­ფა­სე­ბე­ლია შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა, სურ­ვი­ლი და მი­ზან­სწრაფ­ვა. თა­ვი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 2 წელი "ქარ­თულ ხმებ­ში" ვმღე­რო­დი, მერე მუ­ტა­ცია და­მე­წყო, თან - გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი სმე­ნი­თაც ვერ და­ვიტ­რა­ბა­ხებ­დი, ძა­ლი­ან ბევ­რი დე­ტო­ნა­ცია მქონ­და და ვე­რას­დროს ვე­რა­ვინ წარ­მო­იდ­გენ­და, ასე თუ ავმღერ­დე­ბო­დი. ერთხელ მა­მამ გი­ტა­რით ხელ­ში და­მი­ნა­ხა და მი­თხრა: რა იყო, შვი­ლო, რის­თვის და­ათ­რევ ამ გი­ტა­რას, სმე­ნა მა­ინც თუ გაქ­ვსო? როცა პრო­ექ­ტში - "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვი" მი­ვე­დი, მკი­თხეს: რა მიზ­ნით მოხ­ვე­დიო? ვუ­პა­სუ­ხე: მა­მას ვუმ­ტკი­ცებ, რომ სმე­ნა მაქვს-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, ვარ­ჯი­შით, მონ­დო­მე­ბით ყვე­ლაფ­რის მიღ­წე­ვა შე­იძ­ლე­ბა და ამის ცო­ცხა­ლი მა­გა­ლი­თი მე ვარ. ნე­ბის­მი­ე­რი ხმის ტემ­ბრის, დი­ა­პა­ზო­ნის მქო­ნე პი­როვ­ნე­ბა შეძ­ლებს გახ­დეს კარ­გი მუ­სი­კო­სი, მომ­ღე­რა­ლი, თუკი მო­ინ­დო­მებს და ბევ­რს იმუ­შა­ვებს სა­კუ­თარ თავ­ზე.

- ლუკა, უკვე ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გყავს. სხვე­ბის მსგავ­სად, პო­პუ­ლა­რო­ბამ შენც ხომ არ დაგ­ღა­ლა?

- მი­გიხ­ვდი, რისი თქმაც გინ­და, მაგ­რამ თავ­ში ჯერ არა­ფე­რი ამ­ვარ­დნია (იღი­მის). იცი, ზოგ­ჯერ სცე­ნა სი­გი­ჟემ­დე მე­ნატ­რე­ბა; ისე მე­ნატ­რე­ბა, რომ ხან­და­ხან მის სუნ­საც ვგრძნობ. პო­პუ­ლა­რუ­ლი კი არა, უბ­რა­ლოდ, "ცნო­ბა­დი სახე" ვარ და ამან რო­გორ უნდა დამ­ღა­ლოს? მა­შინ რა უნდა თქვას ისეთ­მა მომ­ღე­რალ­მა, რო­მელ­საც 10 მი­ლი­ო­ნი მსმე­ნე­ლი ჰყავს და ქუ­ჩა­ში თავს მარ­თლა ვერ ყოფს?! პი­რა­დად ჩემ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნოა, ხალ­ხი ყუ­რა­დღე­ბას, სით­ბოს რომ იჩენს ჩემ მი­მართ.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ გყავს?

- არა, არ მყავს. მქონ­და გა­ტა­ცე­ბე­ბი და იყო მო­მენ­ტი, როცა მე­გო­ნა, მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ ზა­ფხულ­ში ყო­ველ­თვის მე­ხი­ლე­ბო­და თვა­ლი.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- ზა­ფხუ­ლი არის სე­ზო­ნი, როცა ყვე­ლა სა­დღაც მივ­დი­ვართ, ბი­ჭე­ბი ბევ­რს ვსვამთ, ვერ­თო­ბით, "კუ­პალ­ნი­კე­ბი­ა­ნი" გო­გო­ნე­ბი გო­ნე­ბას გვი­რე­ვენ და ა.შ. (იღი­მის).

- სე­რი­ო­ზუ­ლი გრძნო­ბა არას­დროს გწ­ვე­ვია?

- კი, ოღონდ - ეს სიყ­ვა­რუ­ლიც ხან­მოკ­ლე იყო, მხო­ლოდ სამი თვე ვი­ყა­ვით ერ­თად. ერ­თა­დერ­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა გახ­ლდათ, რო­მელ­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით აღ­ვად­გენ­დი და ამის შან­სი მაქვს, მაგ­რამ ამას არ გა­ვა­კე­თებ - სა­კუ­თარ თავს ვერ ვენ­დო­ბი; ვერ მივ­ცემ თავს უფ­ლე­ბას, იმ ადა­მი­ანს კი­დევ ერთხელ, ცუ­დად მო­ვექ­ცე... ხან­და­ხან მინ­და გო­გო­ნებს "ვე­ი­აზ­ვო", ისი­ნი ვაწ­ვა­ლო, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის. ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ძა­ლი­ან თბი­ლი ვარ; იმ­დენ სით­ბოს გავ­ცემ, რაც საკ­მა­რის­ზე მე­ტია და ბო­ლოს, ისე ხდე­ბა, რომ მე ვრჩე­ბი მი­ნუს­ში, რად­გან ქა­ლებს უფრო მეტი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა უჩ­ნდე­ბათ, მე კი შე­იძ­ლე­ბა, სულ ერ­თსა და იმა­ვე ხა­სი­ათ­ზე ვერ ვიყო. ჰოდა, ხში­რად ურ­თი­ერ­თო­ბა ამის გამო ფუჭ­დე­ბა, გრძნო­ბა იც­ვი­თე­ბა.

- მა­ინც, რა­ტომ და­შორ­დი საყ­ვა­რელ ადა­მი­ანს?

- შე­იძ­ლე­ბა, დღე­საც ძა­ლი­ან მაგ­რად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ ზა­ფხულ­ში თურ­ქეთ­ში წა­ვე­დი და გარ­თო­ბა­ში ძა­ლი­ან "შე­ვი­ჭე­რი"...

- და საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის არ­სე­ბო­ბაც და­გა­ვი­წყდა?

- მხო­ლოდ წა­მოს­ვლის წინა დღეს და­ვუ­რე­კე. სა­მა­გი­ე­როდ, როცა ჩა­მო­ვე­დი, მას­თან მი­ვე­დი და ვუ­თხა­რი: არ მე­მე­ტე­ბი იმის­თვის, რომ ტყუ­ილ­ში გა­ცხოვ­რო. მე ეს გა­ვა­კე­თე, ასე ვი­ცხოვ­რე ეს დღე­ე­ბი და თუ მე­ტყვი, ურ­თი­ერ­თო­ბას და­ვას­რუ­ლებთ-მეთ­ქი. მე ის არ მო­მი­ტყუ­ე­ბია - ეს კი და­მე­თან­ხმე­ბით, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ არის...

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)