ლუკა მეტრეველის ხანმოკლე სიყვარულის ამბავი - "მე ის არასდროს მომიტყუებია"

ლუკა მეტრეველი, როგორც მომღერალი, საზოგადოებამ უკვე გაიცნო და ბევრი მას სერიოზულ მომავალსაც უწინასწარმეტყველებს. ამბობს, რომ "საქართველოს ვარსკვლავის" წყალობით პოპულარული გახდა, მაგრამ საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმის გამომჟღავნების საშუალება არ მიეცა, რადგანაც რეპერტუარს სხვები ურჩევდნენ...

- პირველად საზოგადოებამ პროექტით - "სპიკერი" გაგიცნო...

- ეს იყო ტელეპროექტი, რომელშიც გამორჩეულად მოაზროვნე ბავშვები მონაწილეობდნენ. ბედნიერი ვარ, რომ დაახლოებით 800 მსურველიდან, სხვებთან ერთად, ათეულში მეც გავედი. რომ გითხრა, - პროექტში მონაწილეობით დიდი ცხოვრებისეული გამოცდილება მივიღე-მეთქი, მოგატყუებ, მაგრამ გავიჩინე ძალიან, ძალიან მაგარი ახლო მეგობრები, საკმაოდ კარგი დრო გავატარე და ვფიქრობ, ამ მხრივ ნამდვილად ღირდა მასში მონაწილეობა.

- "საქართველოს ვარსკვლავში" როგორ აღმოჩნდი?

- სიმართლე გითხრათ, ერთი-ორი წელი არც ერთ პროექტში მონაწილეობას არ ვაპირებდი. მიმაჩნდა, რომ ამ ყველაფრისთვის მზად არ ვიყავი, მაგრამ მეგობრების დაჟინებული თხოვნის შემდეგ გავრისკე. მივხვდი, რომ დასაკარგი არაფერი მქონდა. ვფიქრობ, ამ პროექტის წყალობით საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმის გამოვლენა შემეძლო, მაგრამ სამწუხაროდ, ისე მოხდა, რომ ამის საშუალება არ მომეცა. ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ ფინალში ვერ გავედი, უბრალოდ, რეპერტუარი, რომელიც შემირჩიეს, ლუკა მეტრეველზე მორგებული არ იყო. თუმცა ამაში პროდიუსერებს არ ვადანაშაულებ: მათ შოუ აქვთ გასაკეთებელი, ეს მათი ბიზნესია...

- მაგრამ ერთგვარი გამოცდილება ხომ მიიღე იმ სიმღერების შესრულებით, რომელიც "შენი არ არის". ვფიქრობ, ყველაფერს მშვენივრად გაართვი თავი...

- გული არაფრის გამო არ მწყდება. ქართველებს ფილარმონიაზე დიდი საკონცერტო დარბაზი, სცენა არ გვაქვს და მე გამიმართლა, ამ სცენაზე დგომა რომ მომიხდა. შეიძლება ითქვას, რომ ფილარმონიის "პადზემკიდან" პირდაპირ საკონცერტო დარბაზში ამოვყავი თავი, ეს კი ძალიან დიდი ნახტომია მომღერლისთვის. კარგია ისიც, რომ ხალხმა გამიცნო. მყავს ბენდი, რომელთან ერთად ვმუშაობ, ვწერ სიმღერებს და პროექტში მონაწილეობა გარკვეულწილად, ჩემს ბენდსაც წაადგება: უკვე მცნობენ და დარწმუნებული ვარ, კონცერტი რომ გავმართოთ, მასზე დასასწრებად 15 კაცი მაინც მოვა.

- თქვენ კონცერტებს აქამდეც აწყობდით...

- მინიკონცერტებს, ახლობელი ადამიანების, მეგობრების გარემოცვაში ვაწყობდით. ერთადერთხელ იყო შემთხვევა, როცა ჩემს პირველ ბენდთან ერთად, კუს ტბაზე გამართულ ერთ-ერთ ფესტივალზე 4 სიმღერა შევასრულე... ახლა კიდევ უფრო მეტად ვაპირებ საკუთარ თავზე მუშაობას, როგორც ვოკალისტს, ბევრი რამ მაქვს შესასწავლი.

- ქუჩის მუსიკოსიც იყავი...

- კი და 15 წლის ასაკიდან საკუთარი შემოსავალი მქონდა. როცა გიტარაზე დაკვრა დავიწყე და ავმღერდი, ვიფიქრე: იქნებ როგორმე, საკუთარი ჯიბის ფული ვიშოვო-მეთქი და დაახლოებით 2 წლის განმავლობაში, ვიდრე პროექტში გამოვჩნდებოდი (მერეც ვერ შევიკავე თავი და ერთი-ორჯერ საყვარელ ადგილას, ძველებურად ავმღერდი), მიწისქვეშა გადასასვლელში ვმღეროდი. პრინციპში, იქ ვისწავლე სიმღერა, საკუთარ თავზე მუშაობა, მოვიხსენი ძალიან ბევრი კომპლექსი, პარალელურად, ღამეს მეგობრებთან ერთად თუ გავათევდი, დილით ჩემ მიერ ნაშოვნი ფულით შემეძლო მესაუზმა. როცა ადამიანი დამოუკიდებლად დგამ პირველ ნაბიჯებს, ეს გარკვეულწილად სახიფათოა, რისკიანია, მაგრამ ამავდროულად ტკბილი და კარგად გასახსენებელი გახლავთ...

- ამ დროს ცხვირს ბევრი იმტვრევს...

- კი, მაგრამ ცხვირი თუ არ წაიმტვრიე, არაფერი გამოვა.

- ანუ გირჩევნია, საკუთარ შეცდომებზე ისწავლო, ვიდრე ვიღაცის მაგალითზე?

- სხვათა შორის, არის ასეთი ბანალური გამონათქვამი: ჭკვიანი ადამიანები სხვის შეცდომებზე სწავლობენო, მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ათასჯერ ნანახს ჯობია, ერთხელ საკუთარ თავზე გამოსცადო; მირჩევნია, ცხვირი წავიტეხო, მაგრამ ზუსტად ვიცოდე, რა შეიძლება მოჰყვეს ამა თუ იმ ნაბიჯს.

- როცა ქუჩაში დაიწყე სიმღერა, ხალხისთვის იმის დამტკიცება გსურდა, რომ კარგად მღერი თუ უბრალოდ გინდოდა, ჯიბის ფული გეშოვა?

- ფულის ფაქტორი ნამდვილად არ იყო მთავარი. ჯერ ერთი, ჩემს ოჯახს მატერიალურად 90-იან წლებში ანუ "წითელი გაზქურის" პერიოდშიც კი არ უჭირდა. შესაბამისად, მეც ყოველთვის მქონდა ჯიბის ფული, რომელსაც მშობლები, ბებია-ბაბუა მაძლევდნენ. მიწისქვეშა გადასასვლელში სიმღერა იმიტომ დავიწყე, რომ ადამიანებთან კონტაქტი მჭირდებოდა. ვფიქრობ, როდესაც სხვებს სიამოვნებას მიანიჭებ, ეს ყველაფერი უკან გაორმაგებული დოზით დაგიბრუნდება.

- საკუთარი ფულის ხარჯვა ბევრად სასიამოვნოა, არა?

- პირიქით, ხანდახან დასახარჯად გენანება კიდეც. სასიამოვნოა საკუთარი შრომის წყალობით რაღაცას რომ შეიძენ, მაგრამ ფულს ქარს ვერ გაატან... იცით, პირველ დღეს "პადზემკაში" მეგობართან ერთად დავუკარი. გიტარის გაკვეთილიდან მოვდიოდით და ვუთხარი: მალხაზ, თავისუფალ დროს ხან ლუდს ვსვამთ, ხან სად მივდივართ დროის მოსაკლავად და ხან - სად. ამჯერად იქნებ, ისეთი რამე გავაკეთოთ, რაც ჯერ არ მოგვისინჯავს-მეთქი. ჰოდა, სწორედ ამის შემდეგ გადავწყვიტეთ, ქუჩაში დაგვეკრა. თავიდან კი შემრცხვა, მით უმეტეს, როცა ნაცნობებს მოვკრავდი თვალს, მაგრამ ნელ-ნელა ყველაფერს შევეჩვიე და ამ ამბავს ჩემებიც შეეგუვნენ.

- თავდაპირველად ოჯახის წევრებისგან წინააღმდეგობას წააწყდი?

- არა. უბრალოდ, თავიდან ასეთი შეკითხვები გაუჩნდათ: "რატომ? ეს რად გინდა? იქნებ სხვა რამე მოგესინჯა!" მერე მიხვდნენ, ეს ყველაფერი რას ნიშნავდა ჩემთვის; უხეშად რომ ვთქვათ, გაიგეს, რომ სამათხოვროდ არ ვიყავი ქუჩაში გასული. ჩემს მშობლებს ყოველთვის გაცნობიერებული ჰქონდათ, რომ მე თავისუფალი ადამიანი ვარ, თავისუფალი ჩემს არჩევანში და ისინი ყველაფერში ხელს მიწყობდნენ, მხარში მედგნენ. "პადზემკაში" ხან კლასელებმა დამინახეს, ხან - კლასის დამრიგებელმა, ერთხელ ბებიამაც გამოიარა, მამაჩემის ძმაკაცებმა, ნათლიამ... უფროს თაობას ამ ყველაფრის გაგება ცოტა არ იყოს, უჭირს, მაგრამ მადლობა ყველას, რომ ჩემი გაგება შეძლეს და იმის გაკეთების საშუალება მომცეს, რაც მინდოდა.

- შენ თქვი, რომ ქუჩის მუსიკოსობა გარკვეული კომპლექსების მოხსნაში დაგეხმარა...

- თავისუფლების განცდა იქიდან მოდის, რომ ადამიანს ბევრი კომპლექსი გაქვს და ამ ყველაფრის დაძლევას ცდილობ. რა თქმა უნდა, უკომპლექსო ადამიანი გიჟია, მაგრამ კონკრეტულად რაღაცის გაკეთების კომპლექსი არ მაქვს. რაც თავში მომივა, აუცილებლად უნდა გავაკეთო. ვცდილობ, იმ გზას გავუყვე, რომელსაც გული და გონება მიკარნახებს.

- თუ საიდუმლო არ არის, დღეში რამდენი ლარის შეგროვებას ახერხებდი?

- დღეში დაახლოებით, ორი საათი ვუკრავდი და ყოფილა შემთხვევა, როცა 15, 20, 30 ლარი შემიგროვებია, მაგრამ ისეთი შემთხვევაც იყო, როცა 80 ლარი "გამიკეთებია".

- ე.ი. შეგეძლო, დანაზოგზეც გეფიქრა...

- ეს რომ ყოფილიყო ჩემი ყოველდღიური საქმიანობა, სამჯერ მეტი ხელფასი მექნებოდა, ვიდრე დედაჩემს აქვს (იცინის).

- დედაშენიც მომღერალია...

- ვერავინ იტყვის, რომ შეიძლება, ნიჭი მშობლისგან გადმოგეცეს და პოპულარული თავისთავად გახდე. უბრალოდ ნიჭიერი ადამიანები არ მიყვარს. ნიჭზე უფრო მეტად დასაფასებელია შრომისმოყვარეობა, სურვილი და მიზანსწრაფვა. თავიდან დაახლოებით 2 წელი "ქართულ ხმებში" ვმღეროდი, მერე მუტაცია დამეწყო, თან - განვითარებული სმენითაც ვერ დავიტრაბახებდი, ძალიან ბევრი დეტონაცია მქონდა და ვერასდროს ვერავინ წარმოიდგენდა, ასე თუ ავმღერდებოდი. ერთხელ მამამ გიტარით ხელში დამინახა და მითხრა: რა იყო, შვილო, რისთვის დაათრევ ამ გიტარას, სმენა მაინც თუ გაქვსო? როცა პროექტში - "საქართველოს ვარსკვლავი" მივედი, მკითხეს: რა მიზნით მოხვედიო? ვუპასუხე: მამას ვუმტკიცებ, რომ სმენა მაქვს-მეთქი. მოკლედ, ვარჯიშით, მონდომებით ყველაფრის მიღწევა შეიძლება და ამის ცოცხალი მაგალითი მე ვარ. ნებისმიერი ხმის ტემბრის, დიაპაზონის მქონე პიროვნება შეძლებს გახდეს კარგი მუსიკოსი, მომღერალი, თუკი მოინდომებს და ბევრს იმუშავებს საკუთარ თავზე.

- ლუკა, უკვე ბევრი თაყვანისმცემელი გყავს. სხვების მსგავსად, პოპულარობამ შენც ხომ არ დაგღალა?

- მიგიხვდი, რისი თქმაც გინდა, მაგრამ თავში ჯერ არაფერი ამვარდნია (იღიმის). იცი, ზოგჯერ სცენა სიგიჟემდე მენატრება; ისე მენატრება, რომ ხანდახან მის სუნსაც ვგრძნობ. პოპულარული კი არა, უბრალოდ, "ცნობადი სახე" ვარ და ამან როგორ უნდა დამღალოს? მაშინ რა უნდა თქვას ისეთმა მომღერალმა, რომელსაც 10 მილიონი მსმენელი ჰყავს და ქუჩაში თავს მართლა ვერ ყოფს?! პირადად ჩემთვის სასიამოვნოა, ხალხი ყურადღებას, სითბოს რომ იჩენს ჩემ მიმართ.

- შეყვარებული არ გყავს?

- არა, არ მყავს. მქონდა გატაცებები და იყო მომენტი, როცა მეგონა, მიყვარდა, მაგრამ ზაფხულში ყოველთვის მეხილებოდა თვალი.

- რას გულისხმობ?

- ზაფხული არის სეზონი, როცა ყველა სადღაც მივდივართ, ბიჭები ბევრს ვსვამთ, ვერთობით, "კუპალნიკებიანი" გოგონები გონებას გვირევენ და ა.შ. (იღიმის).

- სერიოზული გრძნობა არასდროს გწვევია?

- კი, ოღონდ - ეს სიყვარულიც ხანმოკლე იყო, მხოლოდ სამი თვე ვიყავით ერთად. ერთადერთი ურთიერთობა გახლდათ, რომელსაც სიამოვნებით აღვადგენდი და ამის შანსი მაქვს, მაგრამ ამას არ გავაკეთებ - საკუთარ თავს ვერ ვენდობი; ვერ მივცემ თავს უფლებას, იმ ადამიანს კიდევ ერთხელ, ცუდად მოვექცე... ხანდახან მინდა გოგონებს "ვეიაზვო", ისინი ვაწვალო, მაგრამ არ გამომდის. ურთიერთობაში ძალიან თბილი ვარ; იმდენ სითბოს გავცემ, რაც საკმარისზე მეტია და ბოლოს, ისე ხდება, რომ მე ვრჩები მინუსში, რადგან ქალებს უფრო მეტი მოთხოვნილება უჩნდებათ, მე კი შეიძლება, სულ ერთსა და იმავე ხასიათზე ვერ ვიყო. ჰოდა, ხშირად ურთიერთობა ამის გამო ფუჭდება, გრძნობა იცვითება.

- მაინც, რატომ დაშორდი საყვარელ ადამიანს?

- შეიძლება, დღესაც ძალიან მაგრად ვყოფილიყავით, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ზაფხულში თურქეთში წავედი და გართობაში ძალიან "შევიჭერი"...

- და საყვარელი ადამიანის არსებობაც დაგავიწყდა?

- მხოლოდ წამოსვლის წინა დღეს დავურეკე. სამაგიეროდ, როცა ჩამოვედი, მასთან მივედი და ვუთხარი: არ მემეტები იმისთვის, რომ ტყუილში გაცხოვრო. მე ეს გავაკეთე, ასე ვიცხოვრე ეს დღეები და თუ მეტყვი, ურთიერთობას დავასრულებთ-მეთქი. მე ის არ მომიტყუებია - ეს კი დამეთანხმებით, მნიშვნელოვანი რამ არის...

ლიკა ქაჯაია

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)