კონფლიქტები
პოლიტიკა
მსოფლიო

6

აპრილი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

კვირა, მთვარის მეცხრე დღე დაიწყება 12:10-ზე, მთვარე ლომში იქნება 08:37-დან რთული და დაძაბული დღეა. არ მოატყუოთ გარშემო მყოფები და არც თავად მოტყუვდეთ. არ წამოიწყოთ ახალი საქმეები. მოერიდეთ ვაჭრობას, ურთიერთობის გარჩევას. ცუდი დღეა საქმეების გარჩევისთვის. შესაძლოა, სამუდამოდ დაკარგოთ ადამიანი. არასასურველია სამსახურის, საქმიანობის შეცვლა. კარგი დღეა მოგზაურობის, შორეული მგზავრობის დასაწყებად. აქტიურად დაისვენეთ, ივარჯიშეთ. შეასრულეთ საოჯახო საქმეები, გადაადგილეთ ავეჯი, კარგია მუშაობა მიწასთან. ქორწინება და ნიშნობა სხვა დღისთვის გადადეთ. კარგი დღეა ორგანიზმის გასაწმენდად, წიდებისგან გათავისუფლება. ალკოჰოლსა და სასმელს დღეს საერთოდ ნუ მიიღებთ. აგრეთვე მოერიდეთ კუჭის გადატვირთვას. კარგად გამოიძინეთ, მიიღეთ მზის აბაზანები და დიდხანს ისეირნეთ.
Faceამბები
მოზაიკა
სამხედრო
მეცნიერება
სპორტი
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
ყურაძეების 8-სულიანი ოჯახი ავტობუსში ცხოვრობს
ყურაძეების 8-სულიანი ოჯახი ავტობუსში ცხოვრობს

მათი ამ­ბა­ვი შემ­თხვე­ვით გა­ვი­გე. მი­თხრეს, - ერთ-ერთ ავ­ტო­სად­გომ­ზე მდგარ, ჯარ­თად ქცე­ულ, ძველ ავ­ტო­ბუს­ში ოჯა­ხი ცხოვ­რობ­სო. მოკ­ლედ, იმ ავ­ტო­სად­გო­მის მდე­ბა­რე­ო­ბა გა­ვარ­კვიე და იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე. ად­გილ­ზე მი­სულს ისე­თი სი­ტუ­ა­ცია დამ­ხვდა, ვი­ფიქ­რე, - ნე­ტავ, მი­სა­მარ­თი შეც­დო­მით ხომ არ მი­თხრეს-მეთ­ქი? ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ქუ­ჩის ძაღ­ლე­ბი დაძ­რწოდ­ნენ, ალაგ-ალაგ მი­მობ­ნე­ულ რკი­ნის კონ­სტრუქ­ცი­ებს შო­რის გზა ვერ გა­ვიკ­ვლიე და ის იყო, უკან მობ­რუ­ნე­ბას ვა­პი­რებ­დი, რომ მა­მა­კა­ცი გა­მოჩ­ნდა:

- დახ­მა­რე­ბა ხომ არ გნე­ბავთ?

- მი­თხრეს, ამ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ავ­ტო­ბუს­ში ოჯა­ხი ცხოვ­რობ­სო...

- ვიცი, ვის­ზეც ამ­ბობ­თო, - მი­თხრა და მეგ­ზუ­რო­ბა გა­მი­წია. რამ­დე­ნი­მე მეტ­რის გავ­ლის შემ­დეგ, ავ­ტო­ბუ­სი და მის წინ მო­ფუს­ფუ­სე ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­მოჩ­ნდნენ. მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი თუ არა იქა­უ­რო­ბას, ავ­ტო­ბუ­სი­დან პა­ტა­რა ბიჭი ჩა­მოხ­ტა, შემ­დეგ კი ქალ­ბა­ტო­ნი (ხელ­ში ბავ­შვი ეჭი­რა) და მისი მე­უღ­ლე გა­მო­მე­გებ­ნენ. მოკ­ლედ, გა­ვი­ცა­ნი ყუ­რა­ძე­ე­ბის ოჯა­ხი: ბა­ი­რა­მი (და­ვი­თი), ია­მზე ხა­სა­ია, 3 შვი­ლი, რძა­ლი და 2 შვი­ლიშ­ვი­ლი.

"შინ" (ავ­ტო­ბუ­სი) ვერ შე­მი­პა­ტი­ჟეს, იმ­დე­ნად ცხე­ლა, სუნ­თქვაც კი შე­უძ­ლე­ბე­ლი­აო, - მო­მი­ბო­დი­შეს. ამი­ტომ სი­ცხეს თავი გა­და­ხუ­რულ ნა­გე­ბო­ბა­ში შე­ვა­ფა­რეთ.

ჩან­თი­დან დიქ­ტო­ფო­ნი ამო­ვი­ღე და გა­ვი­ფიქ­რე, რომ აქ გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბის და­ბეჭდ­ვაც საკ­მა­რი­სი იქ­ნე­ბა, განა ამა­ზე მეტი რაღა უნდა მი­თხრან-მეთ­ქი. იქვე 3 წლის გუ­რამს მი­წა­ზე სა­ხელ­და­ხე­ლოდ და­გე­ბულ "მატ­რას­ზე" ეძი­ნა.

- ავ­ტო­ბუს­ში ისე ცხე­ლა, ვერ შეგვყავს და აქვე ვა­ძი­ნებთ. ის კი არა, იქ სუნ­თქვაც კი შე­უძ­ლე­ბე­ლია, არა­თუ ძილი, მოს­ვე­ნე­ბა, - მე­უბ­ნე­ბა ქალ­ბა­ტო­ნი ია­მზე და იქვე მდგა­რი ძვე­ლი ავ­ტო­მან­ქა­ნის­კენ მივ­ყა­ვარ, სა­ბარ­გუ­ლის კარს აღებს...- აქ 4 თვის მი­შას სძი­ნავს. ეს მან­ქა­ნა ახ­ლო­ბელ­მა მო­იყ­ვა­ნა და რამ­დე­ნი­მე დღით დაგ­ვი­ტო­ვა, - შუ­ა­დღეს ბავ­შვე­ბი აქ მა­ინც და­ა­ძი­ნეთ, კარი იღე­ბა და არ და­ი­სი­ცხე­ბაო.

- აქ რო­გორ მოხ­ვდით?

- წარ­მო­შო­ბით წა­ლენ­ჯი­ხის რა­ი­ო­ნი­დან ვარ. მე და ბა­ი­რა­მი თავ­და­პირ­ვე­ლად ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დით. ის მუ­შა­ობ­და და თვი­დან თვემ­დე თავი გაგ­ვქონ­და.

ბა­ი­რა­მი:

- კი­ნოს­ტუ­დი­ას­თან ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბა მქონ­და გა­ფორ­მე­ბუ­ლი, მძღო­ლად ვმუ­შა­ობ­დი. მერე ყვე­ლა­ფე­რი აი­რია და უმუ­შე­ვა­რი დავ­რჩი. ქი­რის გა­დახ­დის სა­შუ­ა­ლე­ბა რომ აღარ მქონ­და, ავ­ტო­სად­გო­მის დი­რექ­ცი­ას აქ ოჯა­ხის დრო­ე­ბით მოყ­ვა­ნა ვთხო­ვე. უარი არ მი­თხრეს და მას მერე უკვე 9 წელი შე­მოვ­რჩით. რომ წა­ვი­დე, სად წა­ვი­დე? ბი­ნის ქი­რის გა­დახ­და არ შე­მიძ­ლია.

- რამ­დე­ნია თქვე­ნი ოჯა­ხის შე­მო­სა­ვა­ლი?

- 174 ლარი, სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ­თა სი­ა­ში ვართ. აქვე პრო­ფი­ლაქ­ტი­კაა და ვინ­მეს თუ დახ­მა­რე­ბა დას­ჭირ­დე­ბა, პე­რი­ო­დუ­ლად საქ­მე გა­მო­მიჩ­ნდე­ბა ხოლ­მე. ბიჭი ჯართს აგ­რო­ვებს და აბა­რებს...

ია­მზე:

- დახ­მა­რე­ბის­თვის ყვე­ლა ინ­სტან­ცი­ას მივ­მარ­თეთ - ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო, ქა­ლა­ქის მე­რია... არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი უფრო გვეხ­მა­რე­ბი­ან. ცირა მეს­ხიშ­ვი­ლი (ასო­ცი­ა­ცია "ტო­ლე­რან­ტის" ხელ­მძღვა­ნე­ლი) დიდ ყუ­რა­დღე­ბას იჩენს. ის ძი­რი­თა­დად ახალ­ცი­ხე­ში საქ­მი­ა­ნობს. რო­გორც კი თბი­ლის­ში ჩა­მო­დის, გვეხ­მი­ა­ნე­ბა, პრო­დუქ­ტებ­საც გვიგ­ზავ­ნის.

ბა­ი­რა­მი:

- მე ჩა­მო­სახ­ლე­ბუ­ლი მეს­ხი ვარ. 1944 წელს ახალ­ცი­ხი­დან, ას­პინ­ძი­დან და ადი­გე­ნი­დან ხალ­ხი რომ გა­და­ა­სახ­ლეს, ჩემი ოჯა­ხიც იმ ნა­კად­ში მოჰ­ყვა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში 1977 წელს დავ­ბრუნ­დით. გუ­რი­ა­ში, სო­ფელ ნა­სა­კი­რალ­ში ვი­ცხოვ­რეთ. სულ 9 ოჯა­ხი ვი­ყა­ვით, დიდი გა­ჭირ­ვე­ბა გა­მო­ვი­ა­რეთ, შიმ­ში­ლის პე­რი­ო­დიც, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერს გა­ვუ­ძე­ლით. მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი­დან ვარ, სა­ნამ დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი და­ვო­ჯახ­დე­ბო­დით, ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით. ქარ­თუ­ლი პას­პორ­ტი 1989 წელს მი­ვი­ღე.

- და გაქ­რის­ტი­ან­დით?

- მე­ხუ­თე წე­ლია, რაც მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი გავ­ხდი, - ეს ნა­ბი­ჯი გა­უ­აზ­რებ­ლად არ გა­და­მიდ­გამს, მა­ნამ­დე ბიბ­ლია 2-ჯერ წა­ვი­კი­თხე. ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის რწმე­ნას და­ვუბ­რუნ­დი, რომ­ლებ­საც ერთ დროს სარ­წმუ­ნო­ე­ბა­ზე უარი ძა­ლით ათ­ქმე­ვი­ნეს. ჩემი ნათ­ლია მსა­ხი­ო­ბი გუ­რამ ფირ­ცხა­ლა­ვა გახ­ლავთ, ჩემი ნათ­ლო­ბის სა­ხე­ლი და­ვი­თია. პირ­ვე­ლად პირ­ჯვა­რი რომ გა­და­ვი­წე­რე, იმ სუ­ლი­ერ აღ­მაფ­რე­ნას ვერ აღვწერ, რაც გან­ვი­ცა­დე. ნათ­ლო­ბის შემ­დეგ მე და ია­მზემ ჯვა­რი სა­მე­ბის ტა­ძარ­ში და­ვი­წე­რეთ.

ავ­ტო­ბუს­ში ზა­ფხულ­სა და ზამ­თარ­შიც ცხოვ­რე­ბის­თვის აუ­ტა­ნე­ლი პი­რო­ბე­ბია. ზამ­თა­რის ცივ დღე­ებ­ში შე­შის ღუმ­ლით თბე­ბი­ან. მათ­თან ახ­ლოს ავე­ჯის და­სამ­ზა­დე­ბე­ლი სა­წარ­მოა და იქა­ურ ნარ­ჩენ მა­სა­ლას მთე­ლი ზა­ფხუ­ლის მან­ძილ­ზე აგ­რო­ვე­ბენ... ავ­ტო­ბუს­ში ცალ­კე კუ­თხეა გა­მო­ყო­ფი­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლოს­თვის, ასე­ვეა, ფიც­რე­ბის­გან შეკ­რუ­ლი რამ­დე­ნი­მე "სა­წო­ლი", ტან­საც­მლის შე­სა­ნა­ხად სა­ხელ­და­ხე­ლოდ მო­წყო­ბი­ლი სა­თავ­სი და ნა­ჩუ­ქა­რი ტე­ლე­ვი­ზო­რი. ავ­ტო­ბუ­სის გვერ­დით, სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნის ეგ­რეთ წო­დე­ბუ­ლი "კუ­ზა­ოა", რო­მელ­საც ფან­ჯა­რა სა­ერ­თოდ არ აქვს. იქ მხო­ლოდ ღა­მის გა­სა­თე­ვად შე­დი­ან...

ბა­ი­რა­მი:

- მე­რი­ის პროგ­რა­მა­შიც ვი­ყა­ვით ჩარ­თუ­ლე­ბი, უსახ­ლკა­რო­ებს 200-ლა­რი­ან დახ­მა­რე­ბას აძ­ლევ­დნენ. უარი გვი­თხრეს, რად­გან ნა­ქი­რა­ვებ­ში არ ცხოვ­რობთ, კრი­ტე­რი­უმს ვერ აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­თო. ვინც შე­ნო­ბებ­ში უკა­ნო­ნოდ იყ­ვნენ შეჭ­რი­ლე­ბი, მათ და­ეხ­მარ­ნენ. ასე­თი რამ მეც შე­მეძ­ლო, მაგ­რამ კა­ნონ­მორ­ჩი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მთავ­რო­ბას­თან ჭი­დილს ხომ არ და­ვი­წყებ­დი? არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი გვაფრ­თხი­ლე­ბენ, არ­სად შე­იჭ­რათ და უკა­ნო­ნო­ბა არ ჩა­ი­დი­ნო­თო. რად­გან სახ­ლი არ მაქვს, უმი­სა­მარ­თოდ ვარ გა­ფორ­მე­ბუ­ლი და პრობ­ლე­მე­ბი ამის გა­მოც მექ­მნე­ბა. ერთხელ ჩა­მო­სახ­ლე­ბულ მეს­ხებს პატ­რი­არ­ქთან შეხ­ვედ­რა გვქონ­და. უწ­მინ­დეს­მა გა­მოგ­ვკი­თხა, - ვის რა პრობ­ლე­მე­ბი გაქ­ვთო? უბი­ნა­ო­ბის გამო, არც ერთ ბავ­შვს პი­რა­დო­ბის მოწ­მო­ბა არ ჰქონ­და, პატ­რი­არ­ქთან ამ სა­კი­თხზე ვი­ლა­პა­რა­კე და მისი დახ­მა­რე­ბით, პი­რა­დო­ბის მოწ­მო­ბე­ბი უკვე აი­ღეს, მაგ­რამ სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ად­გი­ლის გრა­ფა­ში უმი­სა­მარ­თო უწე­რი­ათ.

ია­მზე:

- ეს იუ­რი­დი­უ­ლად, თო­რემ ჩვე­ნი მი­სა­მარ­თი (ლუბ­ლი­ა­ნას #2) ყვე­ლამ იცის, გან­სა­კუთ­რე­ბით - სას­წრა­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბის თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა. მათი დახ­მა­რე­ბა თით­ქმის ყო­ველ­დღე მჭირ­დე­ბა, ეპი­ლეფ­სია მაქვს.

- თქვენს დახ­მა­რე­ბას ნა­თე­სა­ვე­ბი ვერ ახერ­ხე­ბენ.

- ვერა...

- შვი­ლებ­მა რამე ხე­ლო­ბა ვერ ის­წავ­ლეს?

- უფ­როს­მა გო­გომ სტი­ლის­ტის კურ­სე­ბი და­ამ­თავ­რა, ესეც არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "ტო­ლე­რან­ტო­ბის" დახ­მა­რე­ბით შეძ­ლო, მაგ­რამ სამ­სა­ხუ­რი ვერ იშო­ვა. არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი­დან - "სა­ქარ­თვე­ლოს მად­ლი" და "ქვი­შის სა­ა­თი" გვა­კი­თხა­ვენ და ყუ­რა­დღე­ბას გვაქ­ცე­ვენ, წამ­ლე­ბიც მო­აქვთ.

ბა­ი­რა­მი:

- მცი­რე­ა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დი სამ­სა­ხუ­რიც რომ ვი­შო­ვო, დახ­მა­რე­ბას მა­შინ­ვე მო­მიხ­სნი­ან. შე­იძ­ლე­ბა 174 ლარ­ზე მეტი გა­მო­ვი­მუ­შაო, მაგ­რამ ჯან­მრთე­ლო­ბის და­ზღვე­ვას რა მო­ვუ­ხერ­ხო?

ია­მზე:

- პო­ლი­სი რომ არ მქონ­დეს, ვერ ვი­ცო­ცხლებ­დი, გა­დას­ხმა ხში­რად მჭირ­დე­ბა.

ბა­ი­რა­მი:

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში უცხო­ე­ლებს მეტი და­ფა­სე­ბა აქვთ, ვიდ­რე - ქარ­თვე­ლებს. ქვე­ყა­ნა­ში ამ­დე­ნი უსახ­ლკა­როა და მი­წე­ბი უცხო­ე­ლებ­ზე იყი­დე­ბა.

- ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან რას მო­ი­თხოვთ?

- ჩვენ­თვის, სა­ხელ­მწი­ფოს­გან დიდი დახ­მა­რე­ბა იქ­ნე­ბა, თუ გო­რის რა­ი­ონ­ში, ახალ­ცი­ხე­ში ან აბას­თუ­მან­ში (ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის სო­ფე­ლია) მი­წის ნაკ­ვეთს მომ­ცე­მენ. მერე უკვე ოჯახს თა­ვად მივ­ხე­დავ. მი­წა­ზე მუ­შა­ო­ბა ვიცი. შე­მიძ­ლია, ტექ­ნი­კაც ავა­წყო და ნაკ­ვე­თი თა­ვად და­ვა­მუ­შაო. ოღონდ ვი­ცო­დე, რომ ჩე­მია, ვიშ­რო­მებ და სახ­ლსაც ნელ-ნელა ავა­შე­ნებ...

P.S. ვფიქ­რობ, რომ ეს ის მო­თხოვ­ნაა, რომ­ლის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბაც სა­ხელ­მწი­ფოს არ უნდა გა­უ­ჭირ­დეს. მა­შინ, როცა ქვეყ­ნის დიდი რე­სურ­სი სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის აღორ­ძი­ნე­ბა­ზეა მი­მარ­თუ­ლი, რე­ა­ლუ­რად კი ქარ­თუ­ლი სოფ­ლე­ბი მო­სახ­ლე­ო­ბის­გან დაც­ლი­ლია, ერთი მშრო­მე­ლი კაცი მი­წას­თან და­ახ­ლო­ე­ბას ითხოვს. ყუ­რა­ძე­ე­ბის გა­სა­ჭი­რიც და ოც­ნე­ბაც თქვე­ნამ­დე იმ იმე­დით მო­ვი­ტა­ნე, რომ შე­სა­ბა­მი­სი ორ­გა­ნო­ე­ბი გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბას გა­მო­ი­ჩე­ნენ და ქვე­ყა­ნა­ში ერ­თით ნაკ­ლე­ბი უსახ­ლკა­რო გვე­ყო­ლე­ბა.

იხი­ლეთ ფო­ტო­გა­ლე­რეა

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

ყურაძეების 8-სულიანი ოჯახი ავტობუსში ცხოვრობს

ყურაძეების 8-სულიანი ოჯახი ავტობუსში ცხოვრობს

მათი ამბავი შემთხვევით გავიგე. მითხრეს, - ერთ-ერთ ავტოსადგომზე მდგარ, ჯართად ქცეულ, ძველ ავტობუსში ოჯახი ცხოვრობსო. მოკლედ, იმ ავტოსადგომის მდებარეობა გავარკვიე და იმ ადამიანების მონახულება გადავწყვიტე. ადგილზე მისულს ისეთი სიტუაცია დამხვდა, ვიფიქრე, - ნეტავ, მისამართი შეცდომით ხომ არ მითხრეს-მეთქი? ტერიტორიაზე ქუჩის ძაღლები დაძრწოდნენ, ალაგ-ალაგ მიმობნეულ რკინის კონსტრუქციებს შორის გზა ვერ გავიკვლიე და ის იყო, უკან მობრუნებას ვაპირებდი, რომ მამაკაცი გამოჩნდა:

- დახმარება ხომ არ გნებავთ?

- მითხრეს, ამ ტერიტორიაზე ავტობუსში ოჯახი ცხოვრობსო...

- ვიცი, ვისზეც ამბობთო, - მითხრა და მეგზურობა გამიწია. რამდენიმე მეტრის გავლის შემდეგ, ავტობუსი და მის წინ მოფუსფუსე ადამიანები გამოჩნდნენ. მივუახლოვდი თუ არა იქაურობას, ავტობუსიდან პატარა ბიჭი ჩამოხტა, შემდეგ კი ქალბატონი (ხელში ბავშვი ეჭირა) და მისი მეუღლე გამომეგებნენ. მოკლედ, გავიცანი ყურაძეების ოჯახი: ბაირამი (დავითი), იამზე ხასაია, 3 შვილი, რძალი და 2 შვილიშვილი.

"შინ" (ავტობუსი) ვერ შემიპატიჟეს, იმდენად ცხელა, სუნთქვაც კი შეუძლებელიაო, - მომიბოდიშეს. ამიტომ სიცხეს თავი გადახურულ ნაგებობაში შევაფარეთ.

ჩანთიდან დიქტოფონი ამოვიღე და გავიფიქრე, რომ აქ გადაღებული ფოტოების დაბეჭდვაც საკმარისი იქნება, განა ამაზე მეტი რაღა უნდა მითხრან-მეთქი. იქვე 3 წლის გურამს მიწაზე სახელდახელოდ დაგებულ "მატრასზე" ეძინა.

- ავტობუსში ისე ცხელა, ვერ შეგვყავს და აქვე ვაძინებთ. ის კი არა, იქ სუნთქვაც კი შეუძლებელია, არათუ ძილი, მოსვენება, - მეუბნება ქალბატონი იამზე და იქვე მდგარი ძველი ავტომანქანისკენ მივყავარ, საბარგულის კარს აღებს...- აქ 4 თვის მიშას სძინავს. ეს მანქანა ახლობელმა მოიყვანა და რამდენიმე დღით დაგვიტოვა, - შუადღეს ბავშვები აქ მაინც დააძინეთ, კარი იღება და არ დაისიცხებაო.

- აქ როგორ მოხვდით?

- წარმოშობით წალენჯიხის რაიონიდან ვარ. მე და ბაირამი თავდაპირველად ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. ის მუშაობდა და თვიდან თვემდე თავი გაგვქონდა.

ბაირამი:

- კინოსტუდიასთან ხელშეკრულება მქონდა გაფორმებული, მძღოლად ვმუშაობდი. მერე ყველაფერი აირია და უმუშევარი დავრჩი. ქირის გადახდის საშუალება რომ აღარ მქონდა, ავტოსადგომის დირექციას აქ ოჯახის დროებით მოყვანა ვთხოვე. უარი არ მითხრეს და მას მერე უკვე 9 წელი შემოვრჩით. რომ წავიდე, სად წავიდე? ბინის ქირის გადახდა არ შემიძლია.

- რამდენია თქვენი ოჯახის შემოსავალი?

- 174 ლარი, სოციალურად დაუცველთა სიაში ვართ. აქვე პროფილაქტიკაა და ვინმეს თუ დახმარება დასჭირდება, პერიოდულად საქმე გამომიჩნდება ხოლმე. ბიჭი ჯართს აგროვებს და აბარებს...

იამზე:

- დახმარებისთვის ყველა ინსტანციას მივმართეთ - ჯანდაცვის სამინისტრო, ქალაქის მერია... არასამთავრობო ორგანიზაციები უფრო გვეხმარებიან. ცირა მესხიშვილი (ასოციაცია "ტოლერანტის" ხელმძღვანელი) დიდ ყურადღებას იჩენს. ის ძირითადად ახალციხეში საქმიანობს. როგორც კი თბილისში ჩამოდის, გვეხმიანება, პროდუქტებსაც გვიგზავნის.

ბაირამი:

- მე ჩამოსახლებული მესხი ვარ. 1944 წელს ახალციხიდან, ასპინძიდან და ადიგენიდან ხალხი რომ გადაასახლეს, ჩემი ოჯახიც იმ ნაკადში მოჰყვა. საქართველოში 1977 წელს დავბრუნდით. გურიაში, სოფელ ნასაკირალში ვიცხოვრეთ. სულ 9 ოჯახი ვიყავით, დიდი გაჭირვება გამოვიარეთ, შიმშილის პერიოდიც, მაგრამ ყველაფერს გავუძელით. მრავალშვილიანი ოჯახიდან ვარ, სანამ დედმამიშვილები დავოჯახდებოდით, ყველანი ერთად ვცხოვრობდით. ქართული პასპორტი 1989 წელს მივიღე.

- და გაქრისტიანდით?

- მეხუთე წელია, რაც მართლმადიდებელი გავხდი, - ეს ნაბიჯი გაუაზრებლად არ გადამიდგამს, მანამდე ბიბლია 2-ჯერ წავიკითხე. ჩემი წინაპრების რწმენას დავუბრუნდი, რომლებსაც ერთ დროს სარწმუნოებაზე უარი ძალით ათქმევინეს. ჩემი ნათლია მსახიობი გურამ ფირცხალავა გახლავთ, ჩემი ნათლობის სახელი დავითია. პირველად პირჯვარი რომ გადავიწერე, იმ სულიერ აღმაფრენას ვერ აღვწერ, რაც განვიცადე. ნათლობის შემდეგ მე და იამზემ ჯვარი სამების ტაძარში დავიწერეთ.

ავტობუსში ზაფხულსა და ზამთარშიც ცხოვრებისთვის აუტანელი პირობებია. ზამთარის ცივ დღეებში შეშის ღუმლით თბებიან. მათთან ახლოს ავეჯის დასამზადებელი საწარმოა და იქაურ ნარჩენ მასალას მთელი ზაფხულის მანძილზე აგროვებენ... ავტობუსში ცალკე კუთხეა გამოყოფილი სამზარეულოსთვის, ასევეა, ფიცრებისგან შეკრული რამდენიმე "საწოლი", ტანსაცმლის შესანახად სახელდახელოდ მოწყობილი სათავსი და ნაჩუქარი ტელევიზორი. ავტობუსის გვერდით, სატვირთო მანქანის ეგრეთ წოდებული "კუზაოა", რომელსაც ფანჯარა საერთოდ არ აქვს. იქ მხოლოდ ღამის გასათევად შედიან...

ბაირამი:

- მერიის პროგრამაშიც ვიყავით ჩართულები, უსახლკაროებს 200-ლარიან დახმარებას აძლევდნენ. უარი გვითხრეს, რადგან ნაქირავებში არ ცხოვრობთ, კრიტერიუმს ვერ აკმაყოფილებთო. ვინც შენობებში უკანონოდ იყვნენ შეჭრილები, მათ დაეხმარნენ. ასეთი რამ მეც შემეძლო, მაგრამ კანონმორჩილი ადამიანი ვარ, მთავრობასთან ჭიდილს ხომ არ დავიწყებდი? არასამთავრობო ორგანიზაციები გვაფრთხილებენ, არსად შეიჭრათ და უკანონობა არ ჩაიდინოთო. რადგან სახლი არ მაქვს, უმისამართოდ ვარ გაფორმებული და პრობლემები ამის გამოც მექმნება. ერთხელ ჩამოსახლებულ მესხებს პატრიარქთან შეხვედრა გვქონდა. უწმინდესმა გამოგვკითხა, - ვის რა პრობლემები გაქვთო? უბინაობის გამო, არც ერთ ბავშვს პირადობის მოწმობა არ ჰქონდა, პატრიარქთან ამ საკითხზე ვილაპარაკე და მისი დახმარებით, პირადობის მოწმობები უკვე აიღეს, მაგრამ საცხოვრებელი ადგილის გრაფაში უმისამართო უწერიათ.

იამზე:

- ეს იურიდიულად, თორემ ჩვენი მისამართი (ლუბლიანას #2) ყველამ იცის, განსაკუთრებით - სასწრაფო სამედიცინო დახმარების თანამშრომლებმა. მათი დახმარება თითქმის ყოველდღე მჭირდება, ეპილეფსია მაქვს.

- თქვენს დახმარებას ნათესავები ვერ ახერხებენ.

- ვერა...

- შვილებმა რამე ხელობა ვერ ისწავლეს?

- უფროსმა გოგომ სტილისტის კურსები დაამთავრა, ესეც არასამთავრობო ორგანიზაცია "ტოლერანტობის" დახმარებით შეძლო, მაგრამ სამსახური ვერ იშოვა. არასამთავრობო ორგანიზაციებიდან - "საქართველოს მადლი" და "ქვიშის საათი" გვაკითხავენ და ყურადღებას გვაქცევენ, წამლებიც მოაქვთ.

ბაირამი:

- მცირეანაზღაურებადი სამსახურიც რომ ვიშოვო, დახმარებას მაშინვე მომიხსნიან. შეიძლება 174 ლარზე მეტი გამოვიმუშაო, მაგრამ ჯანმრთელობის დაზღვევას რა მოვუხერხო?

იამზე:

- პოლისი რომ არ მქონდეს, ვერ ვიცოცხლებდი, გადასხმა ხშირად მჭირდება.

ბაირამი:

- საქართველოში უცხოელებს მეტი დაფასება აქვთ, ვიდრე - ქართველებს. ქვეყანაში ამდენი უსახლკაროა და მიწები უცხოელებზე იყიდება.

- ხელისუფლებისგან რას მოითხოვთ?

- ჩვენთვის, სახელმწიფოსგან დიდი დახმარება იქნება, თუ გორის რაიონში, ახალციხეში ან აბასთუმანში (ჩემი წინაპრების სოფელია) მიწის ნაკვეთს მომცემენ. მერე უკვე ოჯახს თავად მივხედავ. მიწაზე მუშაობა ვიცი. შემიძლია, ტექნიკაც ავაწყო და ნაკვეთი თავად დავამუშაო. ოღონდ ვიცოდე, რომ ჩემია, ვიშრომებ და სახლსაც ნელ-ნელა ავაშენებ...

P.S. ვფიქრობ, რომ ეს ის მოთხოვნაა, რომლის დაკმაყოფილებაც სახელმწიფოს არ უნდა გაუჭირდეს. მაშინ, როცა ქვეყნის დიდი რესურსი სოფლის მეურნეობის აღორძინებაზეა მიმართული, რეალურად კი ქართული სოფლები მოსახლეობისგან დაცლილია, ერთი მშრომელი კაცი მიწასთან დაახლოებას ითხოვს. ყურაძეების გასაჭირიც და ოცნებაც თქვენამდე იმ იმედით მოვიტანე, რომ შესაბამისი ორგანოები გულისხმიერებას გამოიჩენენ და ქვეყანაში ერთით ნაკლები უსახლკარო გვეყოლება.

იხილეთ ფოტოგალერეა

თამუნა კვინიკაძე

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)

ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"

უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"

ვინ არის შორენა ბეგაშვილის ყოფილი ქმრის მეუღლე, რომელიც უკრაინაში ცნობილი დიზაინერია