25
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ტელეკომპანია "კავკასიის" ჟურნალისტ ალეკო ელისაშვილს გადაცემის დაწყებამდე ვესაუბრეთ. იმის მიუხედავად, რომ ჩვენი რესპონდენტი ძალიან ჩქარობდა, მაინც მოასწრო და გულახდილად გვიამბო მისთვის საყვარელი წიგნებისა და ავტორების შესახებ, რომლებსაც ბავშვობიდან მოყოლებული დღემდე დიდი ინტერესითა და სიყვარულით კითხულობს.
- "ადამიანი, რომელსაც ხელში კარგი წიგნი უჭირავს, მარტო არასოდეს იქნება", - ამბობდა კარლო გოლდონი. ეთანხმებით ამ სიტყვებს?
- რასაკვირველია, ვეთანხმები. ამასთანავე ვფიქრობ, რომ მკითხველის დამოკიდებულება წიგნთან ძალიან ინტიმური, პერსონალური მოვლენაა. შეიძლება ერთ ადამიანს არ მოსწონდეს ავტორი, რომელზეც სხვები გიჟდებიან. მე ჩემი დამოკიდებულება მაქვს ყველას მიმართ და ამას არც ვმალავ.
- ერთი სიტყვით, თქვენთვის მიუღებელია ის, რომ გემოვნებაზე არ დაობენ?
- როგორ არ დაობენ? - გემოვნებაზეც ძალიან ბევრს დაობენ, ხელოვნებაზეც და ლიტერატურაზეც.
- კარგი, მაშინ თქვენს გემოვნებაზე ვისაუბროთ. ვინ არის თქვენი საყვარელი ავტორი?
- გამორჩეულად მიყვარს იოსებ გრიშაშვილი, განსაკუთრებით კი, მისი "ძველი თბილისის ლიტერატურული ბოჰემა", რომელიც ადრეულ ასაკში წავიკითხე და რომელმაც დაუვიწყარი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე. სამწუხარო იცით, რა არის? - გრიშაშვილი იმ ეპოქაში არ უნდა დაბადებულიყო, თანამედროვე საქართველოში რომ ეცხოვრა და ყოველგვარი კონიუნქტურისაგან თავისუფალი ყოფილიყო, დარწმუნებული ვარ, გენიალურ რაღაცებს დაწერდა თბილისზე. იმ დროში კი იძულებული იყო დაეწერა ის, რასაც არ ფიქრობდა, რაც მისი ბუნებისა და აზროვნების საპირისპირო იყო. ჩემი აზრით, ეს არის მისი მთავარი პრობლემა. ლექსი აქვს ასეთი - "ბერიას მოედანი", სადაც უდიდესი სიყვარულით წერს თბილისზე. ალბათ იცით, რომ ადრე თავისუფლების მოედანს ბერიას მოედანი ერქვა, მხოლოდ 1950-იან წლებში დაერქვა ლენინის სახელი. იმდროინდელ პოეტებსა და მწერლებს იმის წერა უწევდათ, რასაც ის წყობა ავალებდა და გამონაკლისი ამ მხრივ არც გრიშაშვილი იყო, ამიტომ, ტკივილს, რომელსაც ის განიცდიდა, ზოგჯერ შეფარული, ალეგორიული ფორმითაც გამოხატავდა, თუმცა ლექსში, "გამოთხოვება ძველ თბილისთან", გრიშაშვილი დაუფარავად გადმოგვცემს თავის დამოკიდებულებას დედაქალაქის მიმართ.
- ესე იგი, გრიშაშვილი თქვენი რჩეული პოეტია. კიდევ ვის გამოარჩევდით რჩეულთა შორის?
- უდიდესი სიამოვნებით, უფრო მეტიც, დიდი ნეტარებით ვკითხულობ აკა მორჩილაძის ქმნილებებს. ძალიან მომწონს ორჰან ფამუქი. სწორედ ახლა ვკითხულობ მის ცნობილ ნაწარმოებს, რომელსაც "სტამბოლი - მოგონებები და ქალაქი" ჰქვია. აქვე უნდა გამოგიტყდეთ, რომ ორჰან ფამუქი, ცოტა არ იყოს, უხვსიტყვაობით გამოირჩევა, რაც ნამდვილად არ მომწონს. აი, ჩვენს გრიშაშვილს კი, ერთი სიტყვაც არა აქვს ზედმეტი არსად. ძალიან მომწონს დათო ტურაშვილის "ჩაძირული ქალაქის ღამე".
- თქვენი ბავშვობის გატაცებებზეც მოგვიყევით, რას კითხულობდით, რა უფრო მოგწონდათ?
- მახსოვს, ძალიან პატარა ვიყავი - მესამე თუ მეოთხე კლასში, როცა წავიკითხე "ბიჭები პალის ქუჩიდან". უაღრესად საინტერესო სიუჟეტი ჰქონდა, რომელიც მე-19 საუკუნის უნგრეთში ვითარდებოდა. დღემდე ვეძებ ამ წიგნს და ვერსად გადავაწყდი. მახსოვს, ჩემს თანატოლებს ძალიან მოსწონდათ მაინ რიდის "უთავო მხედარი", მაგრამ მე რომ წავიკითხე, საშინლად არ მომეწონა. ძალიან მიყვარდა სეიტონ ტომპსონის მოთხრობები. იმდენად მიყვარდა, რომ ჭკუა მეკეტებოდა. ეს იყო ჩემი უსაყვარლესი წიგნი. ასევე სიგიჟემდე მიყვარდა ჟიულ ვერნის "80 ათასი კილომეტრი წყალქვეშ" და "საიდუმლო კუნძული". ამ თხზულებების წყალობით ძალიან გატაცებული ვიყავი ინდიელებით, მათი ცხოვრებით, მათი ჩაცმულობის ლამის ყველა შტრიხი და დეტალი ვიცოდი. მახსოვს, ბიძაჩემთან სამტრედიაში რომ ჩავდიოდი, გამუდმებით ვკითხულობდი ამ ნაწარმოებებს, მერე კი ჩემხელა ბიჭებს ავიყოლიებდი და ჩემი დაჟინებული თხოვნით ყველანი ინდიელები ვხდებოდით. მთელი წელი ვემზადებოდი ზაფხულისათვის, რადგან ზაფხულს სამტრედიაში ვატარებდი, სადაც დიდი მინდვრები იყო და ჩემს ფანტაზიას ფრთები ესხმებოდა, უფრო მეტი გასაქანი ჰქონდა.
- ერთი სიტყვით, მდიდარი წარმოსახვა გქონიათ. რაიმე უცნაურობაც ხომ არ გჭირდათ წიგნის კითხვის დროს?
- შემეძლო ერთი წიგნი ათასჯერ წამეკითხა, თუ მომწონდა, მისი კითხვაც არასოდეს მბეზრდებოდა. სხვათა შორის, არც კი მახსოვს, რამდენჯერ წავიკითხე "ბიჭები პალის ქუჩიდან", მაგრამ მისი ავტორი არ მახსოვს - განა ეს უცნაურობა არ არის? ერთხანს კიდევ ერთი რამ დამემართა: წიგნებს უკუღმა ვკითხულობდი, ბოლო გვერდებიდან ვიწყებდი კითხვას და პირველ გვერდამდე მივდიოდი. მერე გავიგე, რომ ფსიქოლოგიაში ამ მოვლენას თავისი სახელი ჰქვია. მერე და მერე კიდევ ერთი უცნაურობა დამემართა, რაც დღესაც ძალიან მაწუხებს: მხატვრული ლიტერატურის კითხვა ძალიან მიჭირს, უფრო დიდი სიამოვნებით ვკითხულობ დოკუმენტურ პროზას, მემუარებს, ისტორიულ და ეთნოგრაფიულ ლიტერატურას. გაფაციცებული ვარ, თუ სადმე კარგი მემუარები ან დოკუმენტური პროზა ჩამივარდება, აუცილებლად ვკითხულობ. დაახლოებით 5-6 წელია, რაც ამ მდგომარეობაში ვარ. ვიცი, რომ ეს ცუდია, მაგრამ საკუთარ თავს ვერ ვერევი.
- და ბოლოს, დღეს ხშირად საყვედურობენ, რომ ქართველ ჟურნალისტებს განათლება და წიგნიერება აკლიათ. თქვენი აზრით, რამდენად მნიშვნელოვანია ჟურნალისტისათვის წიგნის სიყვარული, წიგნთან სიახლოვე?
- ჟურნალისტიკასთან დაკავშირებით მე ჩემი მოსაზრება მაქვს: ჟურნალისტი შეიძლება გახდეს ყველა - ნებისმიერი ასაკისა და პროფესიის ადამიანი, ამისათვის სპეციალიზებული განათლება სულაც არ არის საჭირო და ამის წარმატებული მაგალითები მთელი მსოფლიოს მასშტაბით გვაქვს. იმისათვის, რომ ადამიანი კარგი ჟურნალისტი გახდეს, ორ პირობას უნდა აკმაყოფილებდეს: პირველი - აუცილებლად უნდა იყო განათლებული და მეორე - სუფთა სინდისი უნდა ჰქონდეს. რაც შეეხება ჟურნალისტურ ტექნიკას, მისი სწავლა ნიჭიერი, გონიერი ადამიანისათვ+ის არც ისე რთულია. ყველამ ვიცით, რომ არსებობენ პრესის, რადიოს, ტელევიზიის ჟურნალისტები და ამ ყველაფერს თავისი, სპეციფიკური ცოდნა სჭირდება. მიმაჩნია, რომ ამ ცოდნის დაუფლება საკმაოდ ადვილია, თუ ორი მთავარი თვისება გაქვს - განათლება და ნამუსი.
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
_2019-10-07_pcZAK5dDPSlBIBs.jpg)
