29
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
თბილისელი გრიგორი სარქისიანი 21 წლის წინ ოჯახთან ერთად ამერიკაში წავიდა საცხოვრებლად, 5 წელი მსახურობდა აშშ-ის სამხედრო სამსახურში, 2007 წელს კი საქართველოში დაბრუნდა. გრიგორი ორი წლის განმავლობაში ორჯერ წარდგა მართლმსაჯულების წინაშე, ახლახან კი ამნისტიით გათავისუფლდა და უჩივის პროკურორს, რომელმაც, მისი თქმით, პატიმრის 50 000 დოლარი და ძვირფასი ნივთები მიისაკუთრა. "დედაჩემი, რომელიც აშშ-დან ფულს პერმანენტულად რიცხავდა პროკურორის ოჯახის წევრების ანგარიშებზე, მართალია, დაზარალებულად ცნეს, ხოლო პროკურორ ანზორ ხვადაგიანს თაღლითობა დაუმტკიცდა, პროკურატურა საქმეზე მაინც არ რეაგირებს", - გვეუბნება გრიგორი სარქისიანი.
- 13 წლის ვიყავი, როდესაც ოჯახით აშშ-ში წავედით საცხოვრებლად. ვცხოვრობდი ფლორიდის შტატში, ქალაქ ჯექსონ ვილში. ხუთი წელი ვმსახურობდი აშშ-ის საზღვაო ქვეით ჯარში, ვიბრძოდი ერაყში, პარალელურად ვმუშაობდი. 2007 წელს ჩამოვედი საქართველოში საცხოვრებლად. მანამდე, რაღაც პერიოდი, ნარკოტიკების მომხმარებელი ვიყავი, დავიწყე მკურნალობა და ექიმისგან ოფიციალურად დამენიშნა სუბოტექსი. საქართველოში ჩამოსვლიდან 8 თვეში დამაპატიმრეს და საპროცესოს გადახდის შემდეგ, ერთ წელიწადში გამათავისუფლეს. მალე ხელმეორედ დამიჭირეს. ჩემამდე დააკავეს ადამიანი, რომლისგანაც ვიძენდი სუბოტექსს. მან დამირეკა და კალაუბნის ქუჩაზე, თავის სახლში დამიბარა. ეზოში მისულს სიტუაცია საეჭვოდ მეჩვენა, მაგრამ მაინც ავედი მასთან, ვიყიდე ნახევარი აბი და იქვე მივიღე. ავტომანქანაში ქალბატონი მელოდა, ჩავჯექი თუ არა, პოლიციამ გადმომსვა და მივხვდი, რომ საქმე მიცემული ჰქონდათ. პოლიციელებმა დაკითხვა დამიწყეს, ვუთხარი, "სუფთა" ვარ-მეთქი, ანუ თან რომ არაფერი მქონდა, არ დამიმალავს, რომ ნახევარი აბი მივიღე. 500-ლარიანი ჯარიმა გამომიწერეს. ამასობაში პოლიციელებს ვიღაც შეეხმიანა და ამის შემდეგ ავტომანქანაში ჰეროინი "აღმომაჩნდა". პოლიციაში მითხრეს, თუ არ იტყვი, რომ ეს წამალი შენია, ამ გოგოსაც თან მიგაყოლებთო. იძულებული გავხდი მეღიარებინა. "ჰეროინი" ავტომანქანაში გამომძიებელმა რეზო ავდალიანმა ჩამიდო ბრალის დასამძიმებლად. ვეუბნებოდი, სუბოტექსი მაქვს მიღებული და ის მაინც ჩამიდეთ-მეთქი.
მოკლედ, მოვხვდი ციხეში და ამის შემდეგ დაიწყო მთავარი. ჩემთან შემოვიდნენ ზედამხედველი პროკურორი თამარ პაპავა და გამომძიებელი რეზო ავდალიანი, რომლებმაც მითხრეს, საპროცესოს არ გაგიფორმებთ, თუ ხელს არ დაადებ ადამიანს, რომლისგანაც იყიდე წამალიო და დამისახელეს სულ სხვა პიროვნება, რომელსაც კი ვიცნობდი, მაგრამ მისგან წამალი არ შემიძენია. როგორც ჩანს, მისი ინტერესი ჰქონდათ. სასამართლოში შევხვდით მე და ის ბიჭი, ვისთვისაც ხელი უნდა დამედო (მასაც წამალი ჩაუდეს და დააკავეს) და ავუხსენი, რასაც მაიძულებდნენ. მითხრა, თუ საპროცესოს გაგიფორმებენ, არ მიმატოვო, სიმართლე თქვიო. ზიათხატ დუნიაევზე იძულებით დამადებინეს ხელი და არც საპროცესო გამიფორმეს. ჩემთან შემოვიდა ადვოკატი თამაზ რუსაძე და მითხრა, შენი ნათესავის, პროკურორ ანზორ ხვადაგიანის ახლობელი ვარ, მან დამიქირავა შენს დასაცავადო. ვინაიდან გამოძიებასთან ვითანამშრომლე და დანაშაული ვაღიარე, საპროცესო შეთანხმებაზე მიდიოდა მოლაპარაკება. დედაჩემი, რომელიც აშშ-ში ცხოვრობს და არის ამერიკის მოქალაქე, საპროცესოსთვის პერიოდულად გზავნიდა თანხებს, მაგრამ რუსაძე ყველა ვიზიტისას მეუბნებოდა, ფული არ გადმორიცხულაო. პირველი ინსტანციიდან გადავედით აპელაციაში. პროცესები თვეობით ჭიანურდებოდა იმ მიზეზით, რომ საპროცესო შეთანხმებისთვის თანხა "არ იყო". 2010 წლის მარტში დამაკავეს და 2011 წლის იანვრის ბოლომდე დედაჩემი პერიოდულად რიცხავდა ფულს, რამაც ჯამში 50.000 დოლარი შეადგინა. თანხები ირიცხებოდა პროკურორ ანზორ ხვადაგიანის, მისი შვილის და ცოლის ანგარიშებზე. ეს ადამიანები თვითონ უკავშირდებოდნენ დედაჩემს და ეუბნებოდნენ - გადმორიცხე ადვოკატის, საპროცესოს, შეწყალების ფული, საკმარისი არ არისო და ისიც პერმანენტულად გზავნიდა. იმ დროს, როდესაც აპელაციაში მიმდინარეობდა პროცესები, გამოძიებით დადგინდა, რომ დედას გადმორიცხული ჰქონდა 30.000, რომელიც სავსებით საკმარისი იყო საპროცესოს გასაფორმებლად (20.000 ლარს ითხოვდნენ), ყველა ქვითარი დევს საქმეში. სააპელაციოში მოვიდა ჩემი ადვოკატი და მითხრა, უარი თქვი საპროცესოზე, რადგან ხვადაგიანმა თქვა, თანხა არ გვაქვს და ისევ ჩემი კავშირებით გამოვიყვანო. ასე რომ, საპროცესოზე უარი ვთქვი და მომისაჯეს 10 წელი. ორი წლის განმავლობაში ვურეკავდი ანზორ ხვადაგიანს, რომელიც იმედს მაძლევდა და ყველა მოახლოებულ დღესასწაულზე გათავისუფლებას მპირდებოდა. მისი ოჯახის წევრები კი ჩემს მშობლებთან რეკავდნენ და თანხებს კვლავ აგზავნინებდნენ ათასნაირი მიზეზით. ბებია, მამის დედა, ხვადაგიანი მყავს, მისი ნათესავია პროკურორი ხვადაგიანი და რას ვიფიქრებდი, თუ ნათესავები ასე მოგვექცეოდნენ? დედაჩემს ეჭვი არ შეუტანია, რომ მის მიერ გამოგზავნილი თანხები ბიუჯეტში ირიცხებოდა. როდესაც მივხვდი, რომ მატყუებდნენ და საქმე ადგილიდან არ იძვროდა, გამოვიცვალე ადვოკატი, რომელმაც პროკურატურაში შეიტანა განცხადება, მოითხოვა გამოძიება და დამნაშავეთა გამოვლენა. დაიწყო ძიება, ამოიღეს ჩანაწერები - დედაჩემს აქვს სკაიპის ჩანაწერებიც და პირადი საუბრის ჩანაწერებიც, დაიკითხნენ ადამიანები, დადგინდა დანაშაული, ანუ ხვადაგიანის მიერ ჩადენილი თაღლითობა, და დედაჩემი დაზარალებულადაც ცნეს.
პროკურორ ხვადაგიანის და მისი ოჯახის პოზიცია ასეთია - თანხა კი ავიღეთ, მაგრამ ეს საპროცესოს ფული კი არა, ვალი იყოო. ხომ წარმოუდგენელია, შვილი ციხეში გყავდეს, საპროცესოს გთავაზობდნენ, ამისთვის ფულს არ იხდიდე და პროკურორს ვალს აძლევდე? მოვიხადე 3 წელი და ამნისტიით გავთავისუფლდი.
- პროკურატურის რეაგირება როგორია ამ საქმეზე?
- პროკურატურაც იზიარებს, რომ ხვადაგიანმა დედაჩემისგან აიღო ვალი და დამნაშავეს არ იჭერენ. ამჟამად ზედამხედველი პროკურორი არის სოფო ბარაბაძე, რომელიც დამნაშავეებს ხელს აფარებს. პროკურატურა ამბობს, რომ ამ საქმეში თურმე თაღლითობა და თანხების მითვისება არ იკვეთება. ხვადაგიანებმა შემომითვალეს, გაჩერდი, ნათესავი არ ხარ, რას კადრულობო! მაშინ არ ვიყავი ნათესავი, ასე რომ გამძარცვეს? გარდა იმისა, რომ ხვადაგიანმა მიღალატა, ჩვენი ფული მიითვისა, ჩემი ნივთებიც მიისაკუთრა. ისინი გადავეცი ლექსო ხვადაგიანს, ანზორის მეორე ვაჟს, რომელიც ამჟამად რუსთავის კრიმინალური სამმართველოს უფროსის მოადგილედ მუშაობს. საუბარია "გუჩის" ფირმის საათზე, მობილურზე (აიფონი) და 3.000-დოლარიან "იმპერიალის" 80-გრამიან ოქროს ძეწკვზე. წარმოგიდგენიათ, როდესაც "კაპეზედან" გამოვდიოდი, ნივთები დამიბრუნეს და სასამართლოში ისე შემიყვანეს, ისინი თან მქონდა. შემდეგ, როდესაც გირაო არ შემიფარდეს და ორთვიანი პატიმრობა მომისაჯეს, მოვიხსენი საათი და ძეწკვი და ლექსო ხვადაგიანს გადავეცი. მათ მხოლოდ საათი და ჯარის სამხედრო ბირკა დამიბრუნეს. როდესაც მოვთხოვე, ხვადაგიანებმა მითხრეს, ჩავარდნილები ვიყავით, ფული გვჭირდებოდა და შენი ოქროს ძეწკვი 500 ლარად ჩავდეთ ლომბარდში, მაგრამ ნუ გეშინია, დაგიბრუნებთო. როდესაც გამოძიება დაიწყო, ანზორ ხვადაგიანის ცოლმა დამირეკა და მთხოვა, გვიჭერენ და იქნებ დედაშენს სთხოვო, გაჩერდეს, ფულსაც დაგიბრუნებთო. ამის შემდეგ კიდევ დამირეკეს და დოლიძის ქუჩაზე ავტოფარეხი და კომერციული ფართობი შემომთავაზეს. მეუბნებოდნენ, ნატახტარში მიწის ნაკვეთსაც მოგცემთ, ოღონდ ხმა არ ამოიღოთო. ახლა საერთოდ აღარაფერს ამბობენ. პროკურატურა შეგვპირდა, რომ ამ ადამიანს ერთ კვირაში დაიჭერდნენ და პასუხს აგებინებდნენ, მაგრამ ამაოდ. მიკვირს, რატომ აფარებენ ხელს და არ სჯიან თაღლით ადამიანს, ანზორ ხვადაგიანს, რომელსაც დანაშაული დაუმტკიცდა?!
ნანა ფიცხელაური
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
