თე­ატ­რა­ლუ­რი პრე­მია "დუ­რუ­ჯის" და­ჯილ­დო­ე­ბა ივ­ნი­სის მი­წუ­რულს მე­ხუ­თედ გა­ი­მარ­თე­ბა, თუმ­ცა "სა­უ­კე­თე­სო ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სო­რის" ნო­მი­ნა­ცი­ა­ში გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი უკვე ცხა­დია, ვინ იქ­ნე­ბა: 23 წლის მი­ხე­ილ ჩარ­კვი­ა­ნი ერ­თა­დერ­თი გახ­ლავთ, ვინც აღ­ნიშ­ნულ ნო­მი­ნა­ცი­ა­შია წარ­დგე­ნი­ლი. გა­სარ­კვე­ვი მხო­ლოდ ის დარ­ჩა, თუ რო­მე­ლი სპექ­ტაკ­ლით გა­ი­მარ­ჯვებს - რა­ი­ნერ ვერ­ნერ ფას­ბინ­დე­რის "კატ­ცელ­მა­ხე­რით" თუ - და­ვით გა­ბუ­ნი­ას "საპ­ნის ოპუ­სით"?

მი­ხე­ილ ჩარ­კვი­ა­ნის თე­ატ­რი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი თო­ჯი­ნე­ბის თე­ატ­რი­დან და­ი­წყო. შემ­დეგ პი­ე­სებს აქ­ტი­უ­რად კი­თხუ­ლობ­და. ცოტა ხანს მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზეც ფიქ­რობ­და, მაგ­რამ 3 თვე­ში მიხ­ვდა, რომ რე­ჟი­სო­რო­ბა სურ­და. მი­აჩ­ნია, რომ თე­ატ­რი გა­სარ­თო­ბი ად­გი­ლი არ არის და თუ იქ მუ­შა­ობ, უფ­ლე­ბა არ გაქვს, რა­ღა­ცე­ბი "გა­ა­ტა­რო". მისი აზ­რით, თე­ატ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ცნო­ბი­ე­რე­ბის ამაღ­ლე­ბა­ზე უნდა ზრუ­ნავ­დეს.

- სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა რა­ღაც პრე­მი­ის ლა­უ­რე­ა­ტი ხდე­ბი. გარ­და ამი­სა, სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სო­რე­ბის­თვის სა­დად­გმო ბი­უ­ჯე­ტის მო­პო­ვე­ბა იოლი სუ­ლაც არ არის. შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემ­თვის ორ­მა­გად სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლის­თვის ბი­უ­ჯე­ტი უკვე არ­სე­ბობს - ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სო­რის ფუ­ლა­დი პრე­მია ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლის დად­გმას ხმარ­დე­ბა. ჩემი აზ­რით, ეს სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაა...

- იმ 2 სპექ­ტაკ­ლის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ, რომ­ლი­თაც "დუ­რუ­ჯზე" "სა­უ­კე­თე­სო ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სო­რის" ნო­მი­ნა­ცი­ა­ში ხართ წარ­დგე­ნი­ლი.

- რა­ი­ნერ ვერ­ნერ ფას­ბინ­დე­რის პი­ე­სა "კატ­ცელ­მა­ხე­რი" 60-იანი წლე­ბის ბო­ლოს შე­იქ­მნა. თა­ვის დრო­ზე დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. ფას­ბინ­დერ­მა ჯერ სპექ­ტაკ­ლი დად­გა, შემ­დეგ ფილ­მი გა­და­ი­ღო. ფილ­მი გერ­მა­ნი­ის ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბებ­ზე პირ­და­პირ "ლა­პა­რა­კობ­და". დრა­მა­ტურ­გმა დათო გა­ბუ­ნი­ამ "კატ­ცელ­მა­ხე­რის" დად­გმა შე­მომ­თა­ვა­ზა. ფილ­მი ნა­ნა­ხი მქონ­და. ვერ აღ­ვიქ­ვი, რად­გან დრა­მა­ტურ­გი­უ­ლი წყო­ბის არ­ქო­ნის გამო ვერ მივ­ხვდი, რა უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. შემ­დეგ პი­ე­სა წა­ვი­კი­თხე და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი შე­მო­ვიკ­რი­ბე. "კატ­ცელ­მა­ხე­რი" ჩემ­თვის ერთ-ერთი საყ­ვა­რე­ლი სპექ­ტაკ­ლია, "სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რი" კი - სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი თე­ატ­რი: ყო­ველ­თვის აქ­ტუ­ა­ლურ თე­მებ­ზე მუ­შა­ობს... იქ რე­ჟი­სო­რის­თვის მაქ­სი­მა­ლუ­რი კომ­ფორ­ტია შექ­მნი­ლი, რად­გან ყვე­ლა - მსა­ხი­ო­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი, და­რა­ჯით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი - ცდი­ლობს, რომ კარ­გი "პრო­დუქ­ტი" გა­მო­ვი­დეს, რად­გან ეს თე­ატ­რი ყვე­ლა თა­ნამ­შრო­მელს სი­გი­ჟემ­დე უყ­ვარს. სპექ­ტაკ­ლი თვე-ნა­ხე­ვარ­ში დავ­დგით. ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ნი ხე­ლით გა­ვა­კე­თეთ. ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხთან ვი­მუ­შა­ვე. ყვე­ლა­ნი ჩემი მე­გობ­რე­ბი არი­ან...

- აღ­ნიშ­ნა­ვენ, რომ ამ სპექ­ტაკლში კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი ხერ­ხე­ბი გაქვთ გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი...

- ეს თვით­მი­ზა­ნი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ მეც ვე­თან­ხმე­ბი. არა­თე­ატ­რა­ლუ­რი გა­ნა­თე­ბა მიყ­ვარს - მონ­ტა­ჟის ეფექტს ვი­ღებთ...

- ძა­ლე­ბის მო­სინ­ჯვას კი­ნო­შიც ხომ არ აპი­რებთ?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით, ამა­ზე არ ვფიქ­რობ. თე­ატ­რი ყო­ველ­თვის სინ­თე­ზუ­რი ხე­ლოვ­ნე­ბა იყო. ბოლო დროს მას კი­ნო­ხერ­ხე­ბი შე­ე­მა­ტა. ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი გერ­მა­ნუ­ლი თე­ატ­რი გახ­ლავთ. ადრე თუ გვი­ან, თე­ატ­რის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი გაქ­რე­ბა, მაგ­რამ უნდა ვე­ცა­დოთ, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მო­თხოვ­ნებს ფეხი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ავუ­წყოთ - თე­ატ­რში რა­ღა­ცით და­ვა­ინ­ტე­რე­სოთ. თუ კი­ნოს სფე­რო­ში წა­ვალ, ვიცი, რომ იქაც თე­ატრს "გა­ვა­კე­თებ". ამი­ტომ ჯო­ბია, თე­ატ­რში დავ­რჩე და თუ სა­ჭი­როა, კი­ნო­ხერ­ხე­ბი გა­მო­ვი­ყე­ნო. მარ­თა­ლია, კი­ნო­მა­ნი ვარ, მაგ­რამ ამ სფე­რო­ში სა­კუ­თა­რი თავი ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია - მკვეთ­რად გა­მო­ხა­ტუ­ლი თე­ატ­რის რე­ჟი­სო­რი ვარ! სი­გი­ჟემ­დე მიყ­ვარს მულ­ტფილ­მე­ბი. შე­იძ­ლე­ბა, მო­მა­ვალ­ში ანი­მა­ცია შევ­ქმნა...

- "დუ­რუ­ჯზე" ნო­მი­ნი­რე­ბულ მე­ო­რე სპექ­ტაკლ - "საპ­ნის ოპუს­ზე" რაც გვე­ტყვით?

- შარ­შან, და­ახ­ლო­ე­ბით ამ დროს, კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრომ ახალ­გაზ­რდა რე­ჟი­სო­რებს (ლე­ვან წუ­ლა­ძის სა­ხე­ლოს­ნო) სა­დიპ­ლო­მო ნა­მუ­შევ­რე­ბის რე­გი­ო­ნებ­ში დად­გმა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა. ბა­თუ­მის თე­ატ­რის მა­შინ­დელ­მა მმარ­თველ­მა - ზაზა ხალ­ვაშ­მა სურ­ვი­ლი გა­მოთ­ქვა, რომ სპექ­ტაკ­ლი ბა­თუმ­ში და­მედ­გა. გა­მი­ხარ­და, რად­გან იქ ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი მუ­შა­ო­ბენ. ვი­ფიქ­რე, - "საპ­ნის ოპუსს" დავ­დგამ-მეთ­ქი. თან, პი­ე­სის ავ­ტორს - დათო გა­ბუ­ნი­ას უწე­რია, რომ მოქ­მე­დე­ბა სცე­ნა­ზე არ უნდა ხდე­ბო­დეს. ამ სპექ­ტაკლს ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი სივ­რცე სჭირ­დე­ბა.

გა­მახ­სენ­და, რომ ბა­თუ­მის თე­ატ­რში სცე­ნის თავ­ზე უზარ­მა­ზა­რი სივ­რცეა, უკან - დიდი ვიტ­რა­ჟით. მუ­სი­კა ნიკა ფა­სურ­მა შექ­მნა, მხატ­ვა­რი ლე­ვან ოჩხი­კი­ძე გახ­ლდათ. არ ვიცი, სცე­ნამ გა­მო­იწ­ვია თუ სხვა მი­ზე­ზი იყო, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ მთელ შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფს მეტი კრე­ა­ტი­უ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მოგ­ვე­ცა - ძა­ლი­ან ექ­სპე­რი­მენ­ტუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი გა­მო­ვი­და. ბა­თუ­მის თე­ატ­რის დასი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ არ შე­მიძ­ლია, რომ არ ვთქვა: სპექ­ტაკლში სა­ნიტ­რის როლს ლია აბუ­ლა­ძე თა­მა­შობს. მსგავ­სი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი არა­სო­დეს შემ­ხვედ­რია. მას ყო­ველ­თვის ზუს­ტად ეს­მის ის, რისი გა­კე­თე­ბაც მინ­და. ეს სპექ­ტაკ­ლი ცოტა ავან­ტი­უ­რა იყო: მსა­ხი­ო­ბე­ბი ვა­ი­ძუ­ლეთ, მა­ყუ­რებ­ლებ­თან ახ­ლოს მი­სუ­ლიყ­ვნენ. ჩემი აზ­რით, მათ ამ საქ­მეს თავი კარ­გად გა­არ­თვეს. აქვე აღ­ვნიშ­ნავ, რომ სამ­სა­ხი­ო­ბო და სამ­ხატ­ვრო ხა­რის­ხით, ბა­თუ­მის თე­ატ­რი თბი­ლი­სის რო­მე­ლი­მე თე­ატრს არაფ­რით ჩა­მო­უ­ვარ­დე­ბა.

- თქვე­ნი სპექ­ტაკ­ლე­ბით - "კატ­ცელ­მა­ხე­რი" და "საპ­ნის ოპუ­სი" რა პრობ­ლე­მე­ბის წარ­მო­ჩე­ნა გსურ­დათ?

- ფას­ბინ­დე­რის "კატ­ცელ­მა­ხერ­ში" ერთ-ერთი მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა ქსე­ნო­ფო­ბია გახ­ლავთ. ჩემს სპექ­ტაკლში უსაქ­მუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბის პრობ­ლე­მა წინ წა­მოვ­წიე: თუკი ადა­მი­ა­ნი ფი­ზი­კუ­რად, გო­ნებ­რი­ვად, მო­რა­ლუ­რად და­კა­ვე­ბუ­ლი არ არის, შე­იძ­ლე­ბა, მა­ნი­ა­კი გახ­დეს; "საპ­ნის ოპუს­ში" კი გა­დავ­წყვი­ტე, "მე­ლა­პა­რა­კა", თუ რა არის გმი­რო­ბა? აქვს თუ არა მას დი­ა­პა­ზო­ნი? შე­იძ­ლე­ბა თუ არა, რომ ერთი მხრივ, გმი­რი იყოს ის, ვინც თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბის გა­და­სარ­ჩე­ნად, ფრონ­ტის წინა ხაზ­ზე თავი აი­ფეთ­ქა, და მე­ო­რე მხრივ - ის, ვინც მო­ხუ­ცი ქალი ავ­ტო­ბუ­სის და­ჯა­ხე­ბის­გან გა­და­არ­ჩი­ნა? ვე­რა­ვის და­ვუმ­ტკი­ცებთ, თუ "რამ­ხე­ლაა" გმი­რო­ბა: ყვე­ლა­ფე­რი იმა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, თუ რა სა­შუ­ა­ლე­ბა მოგ­ვე­ცე­მა მის გა­მო­სავ­ლე­ნად. დათო გა­ბუ­ნი­ას მიერ, "საპ­ნის ოპუ­სი" ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო "ის­ტო­რი­უ­ლი გა­ყალ­ბე­ბაა": სპექ­ტაკლში II მსოფ­ლიო ომი ჰიტ­ლერ­მა მო­ი­გო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში სტა­ლი­ნი ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლოდ, მე­ტე­ხის წინ მოკ­ლეს. პი­ე­სის მი­ხედ­ვით, რჩე­უ­ლი ქარ­თვე­ლი ქა­ლე­ბი აბას­თუმ­ნის ობ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მიჰ­ყავთ, სა­დაც სა­კონ­ცენ­ტრა­ციო ბა­ნა­კია - გერ­მა­ნე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბი მოჰ­ყავთ და ქა­ლებს აორ­სუ­ლე­ბენ, რად­გან გერ­მა­ნუ­ლი რასა თით­ქმის გა­ნად­გურ­და და გა­ნახ­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა... ქა­ლე­ბი არ ბა­ნა­ო­ბენ, რად­გან საპ­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მათ­თვის მი­აქვთ, ქმრე­ბის მუც­ლის ქო­ნის­გა­ნაა დამ­ზა­დე­ბუ­ლი. ქა­ლე­ბი ამ­ბო­ბენ, - ქარ­თვე­ლო­ბა თუ კი­დევ შეგ­ვრჩე­ნია, არ უნდა ვი­ბა­ნა­ო­თო. ეს გმი­რო­ბაა (იღი­მის)? ჩემი აზ­რით - კი... სპექ­ტაკლში ქალ­თა უფ­ლე­ბებ­ზე, ძა­ლა­დო­ბა­ზე­ცაა სა­უ­ბა­რი, რაც ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს. დროა, ამა­ზე ვი­ღა­ცებ­მა ვი­ლა­პა­რა­კოთ...

- რამ­დე­ნი ხა­ნია, რაც თე­ატ­რა­ლურ სფე­რო­ში მუ­შა­ობთ?

- ალ­ბათ - ბავ­შვო­ბი­დან. წარ­მო­შო­ბით ქუ­თა­ი­სი­დან ვარ. ჩემს თა­ნა­მო­აზ­რე­ებ­თან ერ­თად, იქ რამ­დე­ნი­მე ექ­სპე­რი­მენ­ტუ­ლი თე­ატ­რი მქონ­და. შემ­დეგ, შოთა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ლე­ვან წუ­ლა­ძის სა­ხე­ლოს­ნო­ში, დრა­მის სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ­დი. მე­ო­რე კურ­სი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, სპექ­ტაკ­ლებს ვდგამ­დი. ყო­ველ­თვის ბევ­რს ვმუ­შა­ობ­დი. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში გა­დამ­წყვე­ტი მო­მენ­ტი "არ­დი­ფეს­ტი" (25-წუ­თი­ა­ნი სპექ­ტაკ­ლე­ბის ფეს­ტი­ვა­ლი) იყო. "არ­დი­ფეს­ტის" არ­სე­ბო­ბა უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია, რად­გან იმ ბა­ზას გვიჩ­ვე­ნეს, თუ რა ხდე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ახალ­გაზ­რდებს შო­რის. სწო­რედ ამ ფეს­ტი­ვალ­ზე კომ­პო­ზი­ტო­რი ნი­კუ­შა ფა­სუ­რი და ის მსა­ხი­ო­ბე­ბი გა­ვი­ცა­ნი, რომ­ლებ­თა­ნაც მას მერე ვთა­ნამ­შრომ­ლობ. გა­ნათ­ლე­ბი­სა და "სქი­ლე­ბის" (უნარ-ჩვე­ვე­ბი) გარ­და, რე­ჟი­სო­რის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, თე­ატ­რში თა­ნა­მო­აზ­რე გუნ­დი ჰყავ­დეს. "არ­დი­ფეს­ტის" მერე, ისე­თი სპექ­ტაკ­ლე­ბის დად­გმა და­ვი­წყე, რომ­ლე­ბიც უკვე წა­ა­გავ­და სპექ­ტაკ­ლებს (იცი­ნის).

- "არ­დი­ფესტზე" რა წარ­მა­ტე­ბა გხვდათ წი­ლად?

- მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლი - სემ შვარც უმ­ცრო­სის "კაცი, რო­მელ­საც სა­კუ­თა­რი კატა შე­უყ­ვარ­და" დავ­დგით, რო­მელ­საც სა­მუ­შაო ჯგუფ­მა "მიაუ" და­ვარ­ქვით. ეს სპექ­ტაკ­ლი კა­ცი­სა და კა­ტის ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის შე­სა­ხე­ბაა. მას­ში გაგა ში­ში­ნაშ­ვი­ლი თა­მა­შობს, რო­მე­ლიც "სა­უ­კე­თე­სო მსა­ხი­ო­ბად" და­ა­სა­ხე­ლეს. ალ­ბათ, ამით უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, სა­კუ­თარ თავ­თან ჩემი ამო­ცა­ნა შე­ვას­რუ­ლე, რად­გან როცა მო­ნო­პი­ე­სას დგამ, მთა­ვა­რი მსა­ხი­ო­ბია... ბო­ლოს სპექ­ტაკ­ლი გერ­მა­ნი­ა­ში, კი­ოლ­ნის თე­ატ­რში დავ­დგი. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ნა­ხე­ვარ­სა­ა­თი­ა­ნი სპექ­ტაკ­ლი უნდა და­მედ­გა, მო­მა­ვალ­ში, რომ თე­ატრთან მე­თა­ნამ­შრომ­ლა. ყვე­ლა­ფე­რი იმით დას­რულ­და, რომ 2014 წლის ივ­ნის­ში, კი­ოლნში კი­დევ გა­ვემ­გზავ­რე­ბი და დიდ სპექ­ტაკლს დავ­დგამ.

- თავ­და­პირ­ვე­ლად, კი­ოლნში რო­გორ მოხ­ვდით?

- კი­ოლნში ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი თა­მა­რა ბურ­დუ­ლი (ბა­თუ­მის თე­ატ­რის მსა­ხი­ობ მა­რი­ნა ბურ­დუ­ლის და) მუ­შა­ობს. იქ გამ­გზავ­რე­ბა სწო­რედ თა­მარ­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა. რა თქმა უნდა, დიდი სი­ხა­რუ­ლით დავ­თან­ხმდი. გა­ვემ­გზავ­რე და ავ­გუსტ სტრინ­დბერ­გის "მას­ზე ძლი­ე­რი" დავ­დგი. დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა შე­ვი­ძი­ნე. იქ თე­ატ­რი სამ­სა­ხუ­რი უფ­როა, ვიდ­რე - შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრო­ცე­სი. მა­გა­ლი­თად, 12-ის ნა­ხე­ვარ­ზე უნდა შეხ­ვი­დე და 2 სა­ათ­ზე თუ არ გა­მოხ­ვალ, პრობ­ლე­მე­ბი შე­გექ­მნე­ბა (იცი­ნის). სა­მა­გი­ე­როდ, ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი სტრუქ­ტუ­რა იყო: ტექ­ნი­კუ­რი ჯგუ­ფი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი, პი­არჯგუ­ფი - ყვე­ლა­ნი სწო­რად მუ­შა­ობ­დნენ. 2014 წელს, გერ­მა­ნი­ა­ში ალ­ბათ, შექ­სპი­რის რო­მე­ლი­მე კო­მე­დი­ას დავ­დგამ...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მუ­შაო გრა­ფიკს რო­გორ გეგ­მავთ? მსა­ხი­ო­ბებ­თან მუ­შა­ო­ბი­სას რო­გო­რი ხართ?

- მირ­ჩევ­ნია, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი სის­ხამ დი­ლას და­ვი­წყო, რად­გან მგო­ნია, რომ ამ დროს უკეთ ვაზ­როვ­ნებ, მაგ­რამ ყვე­ლას თა­ვი­სი "ბი­ო­ლო­გი­უ­რი დილა" აქვს. ამი­ტომ კომ­პრო­მის­ზე წას­ვლა მი­წევს. მსა­ხი­ო­ბე­ბი მიყ­ვარს, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ისი­ნი, ვინც ჩემს სპექ­ტაკ­ლებ­ში თა­მა­შო­ბენ. მგო­ნია, რომ მათ­გან და­ვა­ლე­ბუ­ლი ვარ: შე­უძ­ლე­ბე­ლია, არ გიყ­ვარ­დეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გა­და­წყვეტს, თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის თვე-ნა­ხე­ვა­რი და­გით­მოს - ბრმად გენ­დო­ბა, შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას თან­ხმდე­ბა და მუ­შა­ობს, რომ კარ­გი სპექ­ტაკ­ლი გა­მო­ვი­დეს. მსა­ხი­ო­ბებ­საც ვუყ­ვარ­ვარ. რთუ­ლად შე­სა­გუ­ე­ბე­ლი რე­ჟი­სო­რი არ ვარ. უბ­რა­ლოდ, არ მიყ­ვარს, როცა რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე იგ­ვი­ა­ნე­ბენ. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იშ­ვი­ა­თად მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, ვი­ღაც რომ უპა­სუ­ხის­მგებ­ლოდ იქ­ცე­ო­და... ცოტა "სხვა დრო­ის" (ასაკს არ ვგუ­ლის­ხმობ) ხალ­ხთან სა­მუ­შა­ოდ ში­ნა­გა­ნად მზად არ ვარ. რა პრობ­ლე­მაც მა­წუ­ხებს, შე­საძ­ლოა, უფ­რო­სი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გე­ნელს ისე "ცო­ცხლად" არ აწუ­ხებ­დეს. არ ვიცი, ყნოს­ვა მაქვს თუ მე­დი­უ­მი ვარ, მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბებს ყო­ველ­თვის ინ­ტუ­ი­ცი­ით ვარ­ჩევ (იღი­მის). იმე­დი ჯერ არა­სო­დეს გამცრუ­ე­ბია...

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)