პარ­ლა­მენ­ტის ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა დაც­ვის კო­მი­ტე­ტის თავ­მჯდო­მა­რის - ეკა ბე­სე­ლი­ას გო­გო­ნა, 9 წლის ლიზი გუ­ბე­ლა­ძე ბულ­გა­რეთ­ში ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი Best Child model of the world-ის კონ­კურ­სი­დან ორი პრი­ზით დაბ­რუნ­და: "მის ევ­რა­ზია" და "მის ტა­ლან­ტი" გახ­და, - ანუ ლი­ზიმ ჟი­უ­რის მო­ხიბ­ვლა არა მარ­ტო გა­რეგ­ნო­ბით, არა­მედ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხმის ტემ­ბრი­თაც შეძ­ლო. სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "კატ­რი­ნის" დამ­ფუძ­ნებ­ლის - ეკა­ტე­რი­ნე მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლის გან­ცხა­დე­ბით, კონ­კურ­სი ბულ­გა­რეთ­ში, "ოქ­როს ქვი­შა­ზე" გა­ი­მარ­თა. მას­ში 80-ზე მეტი ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სე­ბის ის­ტო­რი­ა­ში პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვაა, რო­დე­საც "მის ევ­რა­ზია" ქარ­თვე­ლი გახ­და. ლი­ზის­თან ერ­თად, კი­დევ სამ­მა პა­ტა­რა ქარ­თველ­მა გო­გო­ნამ გვა­სა­ხე­ლა: მე­ო­რე საპ­რი­ზო ად­გი­ლის მფლო­ბე­ლი და "კონ­კურ­სის სახე" ნა­ნუ­კა აბ­რა­მი­ძე გახ­და, სა­უ­კე­თე­სო ფო­ტო­მო­დე­ლად მა­რი­კა ვა­ჩე­იშ­ვი­ლი და­ა­სა­ხე­ლეს, ხოლო ტოპ­მო­დე­ლის ტი­ტუ­ლი სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ ოჯახ­ში გაზ­რდილ ფო­თელ გო­გო­ნას, ნინი სარ­თა­ნი­ას ერგო...

ეკა ბე­სე­ლია შვი­ლის წარ­მა­ტე­ბით გა­ხა­რე­ბუ­ლია. შე­გახ­სე­ნებთ, მას ლი­ზის გარ­და, უფ­რო­სი ვა­ჟიც ჰყავს: რატი მი­ლო­რა­ვა 20 წლის გახ­ლავთ. და-ძმას შო­რის ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა 11 წე­ლია და უფ­რო­სი ძმა პა­ტა­რა ლი­ზის ხში­რად ანე­ბივ­რებს.

ეკა:

- "მის ტა­ლან­ტი" რომ გახ­დე­ბო­და, ამა­ში ეჭვი არ მე­პა­რე­ბო­და, იმ­დე­ნად ნი­ჭი­ე­რია. სიმ­ღე­რა, რო­მე­ლიც ბულ­გა­რეთ­ში შე­ას­რუ­ლა, და­მო­უ­კი­დებ­ლად მო­ამ­ზა­და და ალ­ბათ, ჟი­უ­რიმ ამა­საც მი­აქ­ცია ყუ­რა­დღე­ბა. ლიზი სა­ოც­რად სპორ­ტუ­ლია და ვეხ­ვე­წე­ბი, ტან­ვარ­ჯიშ­ზე ია­როს, მაგ­რამ უარ­ზეა. ცეკ­ვა­ზე და­დი­ო­და, მაგ­რამ ახლა ესეც არ უნდა. ურ­ჩევ­ნია, შინ იჯ­დეს და კომ­პი­უ­ტე­რის დახ­მა­რე­ბით რა­ღა­ცე­ბი და­მო­უ­კი­დებ­ლად ის­წავ­ლოს. რაც შე­ე­ხე­ბა იმ ფაქტს, რომ "მის ევ­რა­ზი­ად" და­ა­სა­ხე­ლეს - სა­ხა­სი­ა­თო ქარ­თუ­ლი სახე აქვს და ეტყო­ბა, ამი­ტო­მაც მო­ე­წო­ნათ. მისი გა­მარ­ჯვე­ბით ბედ­ნი­ე­რი ვარ.

ლიზი:

- 9 წლის ვარ და კლა­სი­კურ გიმ­ნა­ზი­ა­ში ვსწავ­ლობ, პა­რა­ლე­ლუ­რად კი სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "კატ­რინ­ში" დავ­დი­ვარ. აქ პირ­ვე­ლად ბე­ბომ მო­მიყ­ვა­ნა. ეს რომ ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა გა­ი­გეს, არ მო­ე­წო­ნათ და მი­თხრეს, - სწავ­ლა­ში ხელი შე­გეშ­ლე­ბაო. ჰოდა, მე და ბე­ბია სა­ა­გენ­ტო­ში თით­ქმის მთე­ლი თვე, მა­ლუ­ლად დავ­დი­ო­დით. სახ­ლში დი­ვან­ზე ყვე­ლა­ნი ერ­თად რომ ჩა­მოვ­სხდე­ბო­დით, ბე­ბოს ვე­კი­თხე­ბო­დი, - რო­დის წა­ვალთ-მეთ­ქი? ის კი მა­ნიშ­ნებ­და ხოლ­მე, - ჩუ­მად იყა­ვიო. ერთხე­ლაც, სა­ა­გენ­ტომ გა­და­წყვი­ტა გა­ე­მარ­თა კონ­კურ­სი - "ვა­ჩუ­ქოთ პა­ტა­რებს სი­ხა­რუ­ლი", რო­მელ­შიც მეც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ბე­ბი­ამ დე­დას უთხრა: კონ­კურ­სზე ხართ და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი, სა­დაც თქვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­სო. დე­დას ჩემი გა­მოს­ვლა მო­ე­წო­ნა და მას მერე სა­ა­გენ­ტო­ში მა­ლუ­ლად სი­ა­რუ­ლი აღარ გვი­წევს (იღი­მის). 2012 წელს "მის სა­ქარ­თვე­ლო" გავ­ხდი, ახლა კი ბულ­გა­რეთ­შიც მი­ვაღ­წიე წარ­მა­ტე­ბას. იქ იმ­დე­ნად ლა­მა­ზი ბავ­შვე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ და ისე­თი ლა­მა­ზი კა­ბე­ბი ეც­ვათ, ცოტა არ იყოს, შე­მე­შინ­და, მაგ­რამ სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ ეს შიში რო­გორ­ღაც დავძლიე. ჰოდა, "მის ევ­რა­ზი­ად" რომ და­მა­სა­ხე­ლეს, სი­ხა­რუ­ლის­გან ვი­ტი­რე.

- სა­მო­მავ­ლოდ მო­დე­ლო­ბას აპი­რებ?

- მო­დე­ლო­ბა ძა­ლი­ან მომ­წონს, მაგ­რამ პა­რა­ლე­ლუ­რად, სხვა პრო­ფე­სი­ა­საც უნდა და­ვე­უფ­ლო. თუ ჩემი ეკა მას­წავ­ლე­ბე­ლი­ვით ლა­მა­ზი ვიქ­ნე­ბი, მერე შე­იძ­ლე­ბა, სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტოს ხელ­მძღვა­ნე­ლი გავ­ხდე. გაკ­ვე­თი­ლებ­საც კარ­გად ვსწავ­ლობ. "მის ევ­რა­ზია" რომ გავ­ხდი, კლა­სე­ლებ­მა სა­ჩუ­ქა­რი გა­მი­კე­თეს - ყველ­გან ნა­ხა­ტე­ბი ეკი­და და ეწე­რა: "ლიზი, გი­ლო­ცავ!" სა­თი­თა­ოდ მო­მი­ლო­ცეს წარ­მა­ტე­ბა მას­წავ­ლებ­ლებ­მა და დი­რექ­ტორ­მაც. ახლა სკო­ლის სა­იტ­ზე ჩემ­ზე სტა­ტია უნდა გა­მოქ­ვეყ­ნდეს.

- სიმ­ღე­რის­თვი­საც გერ­გო პრი­ზი და "მის ტა­ლან­ტი" გახ­დი...

- თვით­ნას­წავ­ლი ვარ. თუმ­ცა, პა­ტა­რა­ო­ბი­სას "ბას­ტი-ბუ­ბუ­ში" დავ­დი­ო­დი. 3 წლი­სამ და­ვი­წყე სიმ­ღე­რა და მას მერე და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვცდი­ლობ მე­ცა­დი­ნე­ო­ბას, ოღონდ - კომ­პი­უ­ტე­რის დახ­მა­რე­ბით: ჯერ სი­ტყვებს ვი­ზე­პი­რებ, მერე მე­ლო­დი­ას ვი­მე­ო­რებ...

- გა­მარ­ჯვე­ბის ამ­ბა­ვი პირ­ვე­ლად დე­დას ახა­რე?

- დე­დას ეკა მას­წავ­ლე­ბელ­მა და­უ­რე­კა, მაგ­რამ სხდო­მა­ზე იყო, ამი­ტომ პირ­ვე­ლად მა­მამ გა­ი­გო ეს ამ­ბა­ვი. დედა სულ და­კა­ვე­ბუ­ლია და ამას უკვე მი­ვეჩ­ვიე. ის მხო­ლოდ შა­ბათ-კვი­რას ჩა­მო­დის თბი­ლის­ში, სხვა დროს ქუ­თა­ის­შია, მაგ­რამ უქმე დღე­ებ­შიც არ სცა­ლია ხოლ­მე, გა­მუდ­მე­ბით შეხ­ვედ­რებ­ზე და­დის. როცა დედა თბი­ლის­შია, ვცდი­ლობ, ში­ნი­დან არ გა­ვი­დე და ვე­ლო­დე­ბი, რო­დის მოვა. სხვა­თა შო­რის, როცა ახალ მე­გობ­რებს ვი­ძენ, მათ არ ვე­უბ­ნე­ბი, ეკა ბე­სე­ლი­ას შვი­ლი რომ ვარ. ვამ­ბობ ხოლ­მე: როცა მე გავ­ხდე­ბი ცნო­ბი­ლი, ამას მა­შინ გა­ი­გე­ბენ-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის, მათ დე­და­ჩე­მის ვი­ნა­ო­ბას ვი­ღაც ეუბ­ნე­ბა.

- მა­მი­კო ახერ­ხებს შენ­თან ყოფ­ნას?

- მა­მაც დე­და­სა­ვით, და­კა­ვე­ბუ­ლია. ის თბი­ლი­სის პრო­კუ­რო­რის მო­ად­გი­ლეა, მაგ­რამ ეკას­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ჩემ­თვის იც­ლის ხოლ­მე. ბულ­გა­რეთ­ში რომ მივ­დი­ო­დი, აე­რო­პორ­ტში დედა და მამა გა­მომ­ყვნენ, მაგ­რამ უკან რომ დავ­ბრუნ­დი, მხო­ლოდ მამა დამ­ხვდა. დედა სახ­ლში იყო, სი­ცხე ჰქონ­და. რომ მი­ვე­დი, გა­ვაღ­ვი­ძე... იცით, მე ყვე­ლა­ზე კარ­გი მამა მყავს მთელ მსოფ­ლი­ო­ში. ის ყვე­ლა სურ­ვილს მის­რუ­ლებს და ერ­თად დავ­დი­ვართ ზო­ო­პარკში, ხან­და­ხან - "მაკ­დო­ნალდსში".

- როცა დე­დას სცა­ლია, არ გა­სე­ირ­ნებს ხოლ­მე?

- დე­დას ადრე მი­ტინ­გებ­ზე დავ­ყავ­დი და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ არც ერთი მი­ტინ­გი არ გა­მო­მი­ტო­ვე­ბია. მეც მომ­წონ­და იქ სი­ა­რუ­ლი. შე­და­რე­ბით პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი, მინ­დო­და, პრე­ზი­დენ­ტი გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, მერე ჩემი მშობ­ლე­ბის პრო­ფე­სია - იუ­რის­ტო­ბა მომ­წონ­და, მაგ­რამ ახლა არც ეს მინ­და, რად­გან ვხე­დავ, რომ დედა ძა­ლი­ან იტან­ჯე­ბა. არ მინ­და, პარ­ლა­მენ­ტის შე­ნო­ბა­ში ვიჯ­დე; იქ ისე­თი სი­ცხეა, რომ ალ­ბათ, გა­ვი­გუ­დე­ბი... ძი­რი­თა­დად, ბე­ბოს­თან ვარ და მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ბე­ბომ რომ არ მომ­ხე­დოს, არ ვიცი, რა მო­მი­ვა. ის დე­დო­ბა­საც მი­წევს ხოლ­მე. ძა­ლი­ან თბი­ლი ბებო მყავს და ყვე­ლა სურ­ვილს მის­რუ­ლებს, ყველ­გან დამ­ყვე­ბა და ჩემი წარ­მა­ტე­ბა უხა­რია.

- დე­დი­კო სა­ჩუქ­რე­ბით გა­ნე­ბივ­რებს?

- სა­ზღვარ­გა­რეთ ხში­რად ისე მი­დის, მის ნახ­ვა­საც ვერ ვას­წრებ და ეს ბევ­რჯერ გა­მიპ­რო­ტეს­ტე­ბია. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ბლოკ­ნო­ტებ­ში წერა და ხატ­ვა. ჰოდა, დე­დას სა­ჩუქ­რად სწო­რედ დიდი ზო­მის ბლოკ­ნო­ტე­ბი ჩა­მო­აქვს ხოლ­მე.

- შენ და შენი ძმა ხში­რად ჩხუ­ბობთ?

- რატი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ხან­და­ხან, კომ­პი­უ­ტე­რის გამო ვჩხუ­ბობთ. სახ­ლში ყვე­ლა­ფერს ბებო აკე­თებს და მეც მას­წავ­ლის კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბას. ჯერ ტორ­ტს და ხა­ჭა­პურს ვერ ვა­ცხობ, მაგ­რამ გემ­რი­ე­ლი პიცა გა­მომ­დის; ვიცი კვერ­ცხის შეწ­ვა და ყა­ვის, ჩაის მო­დუ­ღე­ბა. ისიც ვიცი, რომ დე­დას ჩემი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი რა­ღა­ცე­ბის მირ­თმე­ვა გა­უ­ხარ­დე­ბა და ვცდი­ლობ, როცა შინ მო­დის, გა­ვა­ნე­ბივ­რო. ერთ დღეს ხილი ლა­მა­ზად დავ­ჭე­რი, გვერ­დით ჩემი გა­მომ­ცხვა­რი ორ­ცხო­ბი­ლა მი­ვუ­წყვე, ჩაი მო­ვუ­დუ­ღე, თეფ­შზე შო­კო­ლა­დიც დავ­დე და მი­ვარ­თვი...

ეკა ბე­სე­ლია:

- სულ ვოც­ნე­ბობ­დი, ლი­ზის­ნა­ი­რი გო­გო­ნა მყო­ლო­და; ის ჩემი ახ­დე­ნი­ლი ოც­ნე­ბაა. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნია, ნი­ჭი­ე­რი, ჭკვი­ა­ნი. მგავს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა­ში, კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა­ში, მი­ზან­სწრა­ფუ­ლო­ბა­ში. აქვს მა­მის ბევ­რი კარ­გი თვი­სე­ბა: არ­ტის­ტუ­ლია, ხე­ლოვ­ნე­ბა უყ­ვარს, ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი და ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლია; წერს სიმ­ღე­რებს, დგამს სპექ­ტაკ­ლებს, აკე­თებს კლი­პებს და მერე კომ­პი­უ­ტერ­ში ტვირ­თავს. ვცდი­ლობ, წიგ­ნის კი­თხვას მი­ვაჩ­ვიო... ლიზი პრაქ­ტი­კუ­ლად, მი­ტინ­გებ­სა და აქ­ცი­ებ­ზე გა­ი­ზარ­და. 4 წლი­დან მი­ტინ­გებ­ზე დამ­ყავ­და და მსვლე­ლო­ბებ­ში დიდი ინ­ტე­რე­სით მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, პო­ლი­ტი­კუ­რი ტერ­მი­ნე­ბით ლა­პა­რა­კობ­და. და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე ვაჩ­ვევ­დი. მი­მაჩ­ნია, რომ ბავ­შვი რაც უფრო მე­ტად და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­იზ­რდე­ბა, უფრო ძლი­ე­რი თვი­სე­ბე­ბი და ხა­სი­ა­თი უყა­ლიბ­დე­ბა. ხში­რად დამ­ყავ­და პო­ლი­ტი­კურ შეხ­ვედ­რებ­ზეც, კულ­ტუ­რულ ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე, თე­ატ­რში, სპექ­ტაკლზე...

- ლი­ზის გული სწყდე­ბა, რომ მის­თვის დრო არ გრჩე­ბა.

- შვი­ლი დე­დას­თან უნდა იზ­რდე­ბო­დეს, მაგ­რამ მე თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან ცოტა მქონ­და და მუ­დამ იმას ვცდი­ლობ­დი, ჩემ­თან ახ­ლოს ყო­ფი­ლი­ყო. ახლა საქ­მემ მო­ი­თხო­ვა და ქუ­თა­ის­ში მი­წევს ყოფ­ნა. დღეს ლიზი ბე­ბი­ი­სა და მა­მის ძა­ლი­ან დიდი ყუ­რა­დღე­ბის ქვე­შაა. მა­მას უფრო ხში­რად ურე­კავს, ვიდ­რე - მე. როცა ლიზი რა­ი­მეს და­ხა­ტავს ან გა­ა­ფე­რა­დებს, იქვე მი­ა­წერს ხოლ­მე: "დედა, ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რე, ძა­ლი­ან მინ­და აქ იყო; ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხარ". ასეთ წარ­წე­რებს რომ ვხე­დავ, ამას გან­ვიც­დი. როცა თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს, ისეთ ად­გი­ლებ­ში მიმ­ყავს, სა­დაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად უყ­ვარს ყოფ­ნა. დიდი ახი­რე­ბე­ბი არ აქვს და მის სურ­ვი­ლებს იო­ლად ვას­რუ­ლებ. სხვა­თა შო­რის, ტკბი­ლე­უ­ლი უყ­ვარს, დე­და­სა­ვით გიჟ­დე­ბა შო­კო­ლად­ზე.

- უფ­როს ვაჟ­თან შენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზეც გვი­თხა­რი რა­ი­მე...

- 19 წლის ვი­ყა­ვი, რატი რომ გაჩ­ნდა. ის მე მგავს, ლიზი კი - მა­მას. რატი 2 თვის იყო, სა­ცხოვ­რებ­ლად თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი და წვა­ლე­ბით გავ­ზარ­დე - მა­შინ ხომ სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი იყო... შემ­დეგ, ჩემი პო­ლი­ტი­კუ­რი აქ­ტი­უ­რო­ბის გამო, ჩემი 16 წლის ვაჟი ვი­ღა­ცე­ბის სა­მიზ­ნე გახ­და და ამი­ტო­მაც, მის წი­ნა­შე უფრო მეტი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა მა­კის­რია. მან ჩემ გამო მძი­მე ორი წელი გა­და­ი­ტა­ნა, ერთი წელი იმა­ლე­ბო­და და სკო­ლაც დაგ­ვი­ა­ნე­ბით და­ამ­თავ­რა. მინ­და, რატი ბევ­რად უკე­თე­სი იყოს, ვიდ­რე არის. შვი­ლე­ბის მი­მართ ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი ვარ, მაგ­რამ ისიც ვიცი, რომ კე­თილ­შო­ბი­ლი ბი­ჭია და ცუდს არას­დროს გა­ა­კე­თებს. ასე მგო­ნია, დროს არ უფრთხილ­დე­ბა და ამის გამო ვაკ­რი­ტი­კებ ხოლ­მე. ახლა 20 წლის არის და მე­ა­მა­ყე­ბა, ამ­ხე­ლა შვი­ლი რომ მყავს. წელს აბა­რებს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, შარ­შან კი ერთი ქულა და­აკ­ლდა. რატი მა­მის გა­რე­შე გა­ი­ზარ­და და ვცდი­ლობ, ეს სი­ცა­რი­ე­ლე ამო­ვუვ­სო, ზოგ­ჯერ კი ვე­ბუ­ტე­ბი და ხმას არ ვცემ.

- მა­გა­ლი­თად, რის გამო ებუ­ტე­ბი?

- ვე­ბუ­ტე­ბი მა­შინ, როცა შინ გვი­ან ბრუნ­დე­ბა ან იმის გა­კე­თე­ბა და­ა­ვი­წყდე­ბა, რა­საც და­ვა­ვა­ლებ. სხვა­თა შო­რის, ჩემს შვი­ლებს სა­ო­ცა­რი დაძ­მო­ბა აქვთ. რატი ლი­ზი­კოს მი­მართ ძა­ლი­ან თბი­ლია.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)