კარ­გა ხა­ნია, მომ­ღე­რალ­მა ია ჩანტლა­ძემ "ბიზ­ნეს­ვუ­მე­ნის"ამ­პლუა მო­ირ­გო და საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლა­დაც. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ის ამ ეტაპ­ზე სა­ქარ­თვე­ლო-ის­რა­ე­ლის ბიზ­ნეს­პა­ლა­ტა­ში, ერთ-ერთ ხელ­მძღვა­ნელ პოსტზე მუ­შა­ობს. გარ­და ამი­სა, სას­ტუმ­რო­ე­ბის მშე­ნებ­ლო­ბის მხრივ არა­ერთ პრო­ექ­ტშია ჩარ­თუ­ლი და ერთ-ერთი სი­ლა­მა­ზის ცენ­ტრის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი გახ­ლავთ. ცნო­ბი­სათ­ვის, ია ცოდ­ნის გა­საღ­რმა­ვებ­ლად მთე­ლი წლით ეს­პა­ნეთ­შიც იყო, სა­დაც რო­გორც თა­ვად აღ­ნიშ­ნა, სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბის მე­ნე­ჯმენტს და­ე­უფ­ლა. ალ­ბათ ბევ­რი გა­იკ­ვირ­ვებს: ქარ­თველ ქალს სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბის შეს­წავ­ლა, თა­ნაც - ამ ცოდ­ნის მი­სა­ღე­ბად სხვა ქვე­ყა­ნა­ში გამ­გზავ­რე­ბა რაში დას­ჭირ­დაო? იას ამ კი­თხვა­ზე საკ­მა­ოდ და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი და თა­ნაც, სა­ინ­ტე­რე­სო პა­სუ­ხი აქვს.

- პირ­ველ რიგ­ში, მა­ინ­ტე­რე­სებს, რამ გა­ნა­პი­რო­ბა შენი, რო­გორც "ბიზ­ნეს­ვუ­მე­ნის" ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა?

- რა­ღაც ასაკ­ში გა­ვი­აზ­რე, რომ არ მიყ­ვარს ისეთ სის­ტე­მა­ში ყოფ­ნა, სა­დაც მე ვე­რა­ფერს შევ­ცვლი, სა­მა­გი­ე­როდ, ამ სის­ტე­მას შე­უძ­ლია ჩემი შეც­ვლა. ხე­ლო­ვა­ნი ვარ და ხში­რად, რა­ღაც ჩარ­ჩო­ებს ვერ ვე­გუ­ე­ბი. ამი­ტომ გა­მო­ვუ­ტყდი სა­კუ­თარ თავს, რომ სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რა­ში მუ­შა­ო­ბა არ მსურ­და (პრო­ფე­სი­ით სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბათმცოდ­ნე ვარ) და და­ვი­წყე სამ­სა­ხუ­რის ძებ­ნა სულ სხვა კუ­თხით. ჰოდა, ამ ძი­ე­ბა-ძი­ე­ბა­ში თავი ამოვ­ყა­ვი ბიზ­ნეს­პა­ლა­ტა­ში, სა­დაც ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, რო­გორც საქ­მი­ა­ნი ქალი. რა თქმა უნდა, ჩემ­თვის თა­ნამ­დე­ბო­ბა თა­ვი­დან­ვე არ მო­უ­ცი­ათ. წარ­მა­ტე­ბის­თვის რომ მი­მეღ­წია, ძა­ლი­ან დიდი გზა გა­ვი­ა­რე. უკვე მეშ­ვი­დე წე­ლია, აქ ვმუ­შა­ობ, მაგ­რამ ერთხე­ლაც არ მი­ფიქ­რია აქე­დან წას­ვლა­ზე.

- თქვე­ნი ბიზ­ნეს­პა­ლა­ტა კონ­კრე­ტუ­ლად, რას საქ­მი­ა­ნობს?

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ვერ ვიქ­ნე­ბი თავ­მდა­ბა­ლი და გე­ტყვი, რომ ბევრ კარგ საქ­მეს ვა­კე­თებთ - ორ ქვე­ყა­ნას შო­რის ეკო­ნო­მი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბით და­წყე­ბუ­ლი და კულ­ტუ­რუ­ლი თუ საქ­ველ­მოქ­მე­დო პრო­ექ­ტე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი; ბევ­რი კარ­გი წა­მო­წყე­ბის ავ­ტო­რე­ბი და გან­მხორ­ცი­ე­ლებ­ლე­ბი ვართ. მა­გა­ლი­თად, 2008 წლის ომის დროს 21 დაჭ­რი­ლი ქარ­თვე­ლი მე­ო­მა­რი ჩვე­ნი მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ის­რა­ელ­ში წა­ვიყ­ვა­ნეთ, სა­დაც მათ სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა გა­უ­წი­ეს. ჩვე­ნი კონ­ტაქ­ტე­ბი­სა და ინი­ცი­ა­ტი­ვე­ბის შე­დე­გად, სა­ქარ­თვე­ლომ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღო არა­ერთ სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­ში, წარ­მო­ჩინ­და ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რა და ა.შ. ის­რა­ე­ლი­და­ნაც ბევ­რი სტუ­მა­რი ჩა­მოგ­ვყავს და მათ უფა­სო კონ­სულ­ტა­ცი­ას ვუ­წევთ. ბოლო წლებ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში ის­რა­ე­ლი­დან შე­მო­სუ­ლი ინ­ვეს­ტი­ცი­ე­ბის ნა­წი­ლი თა­მა­მად შე­იძ­ლე­ბა, ჩვე­ნი კარ­გი მუ­შა­ო­ბის შე­დე­გა­დაც ჩა­ით­ვა­ლოს.

- საქ­მი­ა­ნი იმი­ჯის მო­სარ­გე­ბად პრო­ფე­სი­ის შეც­ვლა მო­გიხ­და და ამ მიზ­ნით, ცოტა ხნის წინ სას­წავ­ლებ­ლად ეს­პა­ნეთ­ში გა­ემ­გზავ­რე...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) ჩემი კი­დევ ერთი საქ­მი­ა­ნო­ბა სას­ტუმ­როს ბიზ­ნეს­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხორ­ცი­ელ­დე­ბა რამ­დე­ნი­მე პრო­ექ­ტი, რო­მელ­შიც მეც ვარ ჩარ­თუ­ლი. მა­გა­ლი­თად, ამ­ჟა­მად აბა­ნო­თუ­ბან­ში ხუთ­ვარ­სკვლა­ვი­ან სას­ტუმ­რო კომ­პლექსს ვა­შე­ნებთ... რო­დე­საც მივ­ხვდი, რომ ამ სფე­რო­შიც მო­მი­წევ­და რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა, მად­რიდ­ში წა­ვე­დი, სა­დაც შე­ვის­წავ­ლე Hospitality, Travel and Hotel Management . ეს სფე­რო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ჩემ­თვის მოგ­ზა­უ­რო­ბა იმ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ტუ­რიზ­მზე, სას­ტუმ­რო­სა და მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ვფიქ­რობ, გა­მი­მარ­თლა, რად­გან ამ სფე­რო­შიც მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბამ. ვამ­ბობ ხოლ­მე, ეს­პა­ნეთ­ში სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბის მე­ნე­ჯმენ­ტი შე­ვის­წავ­ლე-მეთ­ქი.

- ქარ­თვე­ლე­ბი ყო­ველ­თვის ვა­მა­ყობთ ჩვე­ნი სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბით, შენ კი ამის შე­სას­წავ­ლად სა­ზღვარ­გა­რეთ მო­გიხ­და წას­ვლა...

- ვფიქ­რობ, სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბის სწავ­ლა ქარ­თვე­ლებ­საც გვჭირ­დე­ბა. რო­დე­საც ქარ­თველ­თან სახ­ლში მი­დის სტუ­მა­რი, მას გა­მას­პინ­ძლე­ბა­ში მარ­თლაც, ვე­რა­ვინ შე­ედ­რე­ბა, მაგ­რამ ხში­რია ფაქ­ტი, როცა ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მომ­სა­ხუ­რე­ბის სფე­რო­ში მუ­შა­ობს, გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი არ აქვს, რომ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის კლი­ენ­ტი ისე უნდა მი­ი­ღოს, რო­გორც პი­რა­დი სტუ­მა­რი და ამის გამო დიდ პრობ­ლე­მას აწყდე­ბა არა მარ­ტო თვი­თონ, არა­მედ მას­თან მომ­სა­ხუ­რე­ბის მი­სა­ღე­ბად მი­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნი და რა თქმა უნდა, სა­ბო­ლო­ოდ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის იმიჯ­ზე ცუ­დად აი­სა­ხე­ბა...

- პირ­ველ რიგ­ში, რა თვი­სე­ბა უნდა ჰქონ­დეს იმ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მომ­სა­ხუ­რე­ბის სფე­რო­ში მუ­შა­ობს?

- მას რა­ღა­ცე­ბის მოთ­მე­ნის უნა­რი და ღი­მი­ლი უნდა შე­ეძ­ლოს. თუმ­ცა, ღი­მი­ლის გარ­და არის ისე­თი ხარ­ვე­ზი, რა­საც სტუ­მა­რი აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ამ­ჩნევს. მერ­წმუ­ნეთ, ერთი თა­ნამ­შრომ­ლის უდის­ციპ­ლი­ნო­ბაც საქ­მე­ზე ცუ­დად აი­სა­ხე­ბა. ნე­ბის­მი­ე­რი საქ­მის წარ­მა­ტე­ბა თი­თო­ე­ულ თა­ნამ­შრო­მელ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, - ანუ ეს სის­ტე­მა ჯაჭ­ვი­ვით არის აწყო­ბი­ლი და ერთი რგო­ლიც რომ გა­წყდეს, სის­ტე­მა მთლი­ა­ნად ირ­ღვე­ვა.

- ხელ­ქვე­ი­თებ­თან სიმ­კაც­რეს ხში­რად იჩენ?

- იცი, რა, ქარ­თვე­ლე­ბი ისე­თი ზარ­მა­ცე­ბი ვართ, რომ გვჭირ­დე­ბა ძლი­ე­რი ხელი. თუმ­ცა ვერ ვი­ტყვი, რომ ძა­ლი­ან მკაც­რი ვარ...

- როცა უფ­რო­სი მკაც­რია და თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის­გან ბევ­რს მო­ი­თხოვს, ცხა­დია, ეს ყვე­ლას არ მოს­წონს. შე­საძ­ლოა, შენ­ზეც თქვან აუგი. ეს არ გა­ში­ნებს?

- შე­ნიშ­ვნის მი­ღე­ბა არა­ვის სი­ა­მოვ­ნებს და არც მე ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი, მაგ­რამ შეგ­ნე­ბულ­მა ადა­მი­ან­მა არა მგო­ნია, უფ­რო­სის სა­მარ­თლი­ა­ნი მო­თხოვ­ნა თუ თხოვ­ნა არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნოს. სუ­ლაც არ ვფიქ­რობ, რომ თა­ნამ­შრომ­ლებს უსა­მარ­თლოდ ვექ­ცე­ვი. თუ ვი­ღა­ცის­გან რა­ღა­ცას ვი­თხოვ, ყო­ველ­თვის მაქვს არ­გუ­მენ­ტი, თუ რა­ტომ ვა­კე­თებ ამას. რაც შე­ე­ხე­ბა ჭო­რა­ო­ბა­სა და ადა­მი­ა­ნე­ბის მხრი­დან უარ­ყო­ფით და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას, სახ­ლშიც რომ ვიჯ­დე, და­მერ­წმუ­ნე, ვი­ღაც მა­ინც გა­მოჩ­ნდე­ბა, ვინც ჩემ­ზე ცუდს იტყვის; ვი­საც შე­იძ­ლე­ბა უბ­რა­ლოდ, ეს "კარ­ჩა­კე­ტი­ლო­ბა"არ მო­ე­წო­ნოს და ამის გამო, მთე­ლი დღე მლან­ძღოს. სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა­ზე მეტი მომ­დუ­რა­ვი და მა­ქე­ბა­რი ჰყავს მას, ვინც რა­ღა­ცას აკე­თებს; თუ უმოქ­მე­დო ხარ, ნაკ­ლებ ადა­მი­ანს გა­ახ­სენ­დე­ბა შენი არ­სე­ბო­ბაც კი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ თუ სამ­წუ­ხა­როდ, 18 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ჩემი პირ­ვე­ლი სიმ­ღე­რა გა­ჰიტ­და და ერთხე­ლაც, როცა ქუ­ჩა­ში გა­მო­ვე­დი, მივ­ხვდი, რომ ხალ­ხი მცნობ­და. მა­ში­ნაც ჭო­რა­ობ­დნენ ჩემ­ზე...

- რა თვი­სე­ბე­ბი უნდა ჰქონ­დეს ადა­მი­ანს, რომ მის­გან კარ­გი ბიზ­ნეს­მე­ნი დად­გეს? რა კრი­ტე­რი­უ­მე­ბით არ­ჩევთ პი­როვ­ნე­ბას (ცხა­დია, როცა ვა­კან­სია გაქვთ), რო­მელ­საც და­საქ­მე­ბა სურს?

- ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მო­ტი­ვა­ცია, შემ­დეგ კი რა თქმა უნდა, შე­სა­ბა­მი­სი კომ­პე­ტენ­ცია და ცოდ­ნა. ვფიქ­რობ, ამ­ქვეყ­ნად ყვე­ლაფ­რის სწავ­ლა შე­იძ­ლე­ბა, მთა­ვა­რია - ის საქ­მე, რო­მელ­საც აით­ვი­სებ, შენ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო სა­კე­თე­ბე­ლი იყოს, სხვაგ­ვა­რად ვე­რას­დროს იქ­ნე­ბი კარ­გი თა­ნამ­შრო­მე­ლი.

- რო­გო­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა შენ­ზე ეს­პა­ნეთ­მა და ეს­პა­ნე­ლებ­მა?

- ეს­პა­ნე­თი არის შოკი! მად­რი­დი გახ­ლავთ ის ქა­ლა­ქი, რო­მე­ლიც უცხოს შვი­ლი­ვით მი­გი­ღებს. იქ ისე­თი­ვე ტემ­პე­რა­მენ­ტის მქო­ნე ხალ­ხი ცხოვ­რობს, რო­გო­რიც ქარ­თვე­ლე­ბი ვართ. ეს­პა­ნუ­რი კულ­ტუ­რა, ეს­თე­ტი­კა, არ­ქი­ტექ­ტუ­რა, ენა, კო­ლო­რი­ტი გა­სა­გი­ჟე­ბე­ლია; ამ ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან თბი­ლი, უფრო სწო­რად - ცხე­ლი ხალ­ხი ცხოვ­რობს (იღი­მის)! ჩემ­თვის ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ო­დი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო სა­კუ­თა­რი თა­ვის აღ­მო­სა­ჩე­ნად, გან­მარ­ტო­ე­ბის­თვის, ახა­ლი ნაც­ნო­ბე­ბის შე­სა­ძე­ნად და იმის გა­სა­გე­ბად, თუ რას ნიშ­ნავს მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი თა­ვის იმე­დად ყოფ­ნა. ვის­წავ­ლე უფრო მეტი ფიქ­რი და გავ­ხდი უფრო მე­ტად კრე­ა­ტი­უ­ლი. ბევ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი თემა სწო­რედ იქ ყოფ­ნი­სას დავ­წე­რე და იმე­დი მაქვს, ოდეს­მე ისი­ნი დღის სი­ნათ­ლეს იხი­ლავს.

- ის­რა­ელ­შიც ბევ­რჯერ ხარ ნამ­ყო­ფი...

- საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ცხა­დია, ის­რა­ელ­ში ბევ­რჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი. ამ ქვე­ყა­ნა­ში პირ­ვე­ლად რომ ჩა­ვე­დი, გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რჩი: მა­ნამ­დე სულ სხვა­ნა­ი­რი ქვე­ყა­ნა მე­გო­ნა, მაგ­რამ თელ-ავივ­ში ჩა­სულს, ევ­რო­პუ­ლი გა­რე­მო დამ­ხვდა. ებ­რა­ე­ლე­ბიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს: თბი­ლი ხალ­ხია, ემო­ცი­უ­რი. გა­მა­ო­ცა მათ­მა პატ­რი­ო­ტულ­მა სუ­ლის­კვე­თე­ბამ. ქარ­თვე­ლე­ბი უყ­ვართ, გან­სა­კუთ­რე­ბით იმათ - ვინც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერთხელ მა­ინც არის ნამ­ყო­ფი.

- სი­ლა­მა­ზის ეს­თე­ტი­კუ­რი ცენ­ტრის ერთ-ერთი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლიც ხარ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, თა­ვად თუ სარ­გებ­ლობ ამ ცენ­ტრის მომ­სა­ხუ­რე­ბით? სხე­უ­ლის ამა თუ იმ ფორ­მის შეც­ვლას ხომ არ აპი­რებ?

- რა თქმა უნდა, სი­ლა­მა­ზის ცენ­ტრის ერთ-ერთი კლი­ენ­ტი თა­ვა­დაც გახ­ლა­ვართ, მაგ­რამ რაც შე­ე­ხე­ბა გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ი­მე რა­დი­კა­ლურ ცვლი­ლე­ბას, ამას ნამ­დვი­ლად არ ვა­პი­რებ. ვფიქ­რობ, რომ ჯერ­ჯე­რო­ბით "პლას­ტი­კა"არ მჭირ­დე­ბა... ისე, ჩემი აზ­რით, ადა­მი­ა­ნის სი­ლა­მა­ზე მისი ში­ნა­გა­ნი კულ­ტუ­რით, დახ­ვე­წი­ლო­ბით არის გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი და თუ ამას ცო­ტა­ო­დენ თა­ვის მოვ­ლა­საც და­ვუ­მა­ტებთ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­და­სა­რე­ვად იქ­ნე­ბა.

- რო­გორც ყვე­ლა ბიზ­ნეს­მენს (და არა მარ­ტო მათ), ალ­ბათ შენც გაქვს სურ­ვი­ლი, მი­ლი­არ­დე­რი თუ არა, მი­ლი­ო­ნე­რი მა­ინც გახ­დე.

- ამის სურ­ვი­ლი ნამ­დვი­ლად არ მაქვს. ფულს ჩემ­თვის ერ­თა­დერ­თი დატ­ვირ­თვა აქვს - თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და დრო ვი­ყი­დო, რათა ვა­კე­თო მხო­ლოდ ის, რაც მე მინ­და. მსურს, იმ­დე­ნი ფული მქონ­დეს, რომ მე ვმარ­თო ის და არა მან - მე და სიმ­შვი­დე და­მი­კარ­გოს. თუკი ოდეს­მე მექ­ნე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბა, ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბებ ფონდს, ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის გზის გა­საკ­ვა­ლად. ხომ იცით, ქარ­თვე­ლებს ძა­ლი­ან ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი გვყავს, მაგ­რამ მათ ხელ­შე­წყო­ბა აკ­ლი­ათ.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში შო­უ­ბიზ­ნე­სი აყ­ვა­ვე­ბუ­ლი რომ ყო­ფი­ლი­ყო და კარ­გი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიც გქო­ნო­და, საქ­მი­ა­ნი ქა­ლის იმი­ჯის მორ­გე­ბა­ზე არ იფიქ­რებ­დი?

- რომ არ მქონ­დეს იმე­დი იმი­სა, რომ ოდეს­მე მუ­სი­კის სფე­რო­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვა­კე­თებ რა­ღაც ღი­რე­ბულს, ალ­ბათ ვერ ვი­ცხოვ­რებ­დი... ჩემ­თვის მუ­სი­კა­ში რა­ღა­ცის ფრაგ­მენ­ტუ­ლად კე­თე­ბა არა­საკ­მა­რი­სი, არა­სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. წე­ლი­წად­ში ერთ სიმ­ღე­რას რომ ჩა­წერ, ეს არა­ფერს ნიშ­ნავს; სხვე­ბი შე­იძ­ლე­ბა, ასე არ ფიქ­რო­ბენ, მაგ­რამ მე თუ რა­მეს ვა­კე­თებ, მინ­და, ბო­ლომ­დე და­ვი­ხარ­ჯო.

- და­ბო­ლოს, რას ურ­ჩევ იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც შინ უქ­მად სხე­დან და ამ­ბო­ბენ, რომ სამ­სა­ხუ­რი ვერ იშო­ვეს, რომ იღ­ბა­ლი არ სწყა­ლობთ და არც ბიზ­ნეს­ში უმარ­თლებთ, - ანუ რა არის წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვის სა­წინ­და­რი, როცა ფუ­ლის შოვ­ნა გინ­და?

- მოდი, და­ვა­ნე­ბოთ ფულს თავი. ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი იმ პრო­ცე­სით უნდა ხა­რობ­დეს, რა­საც აკე­თებს და მხო­ლოდ შე­დეგ­ზე არ უნდა იყოს ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. შე­დე­გი თა­ვი­სით დად­გე­ბა, როცა იქ ხარ, სა­დაც უნდა იყო. არ უნდა შეგ­ვე­შინ­დეს რა­ღა­ცის ნუ­ლი­დან და­წყე­ბის. უნდა გა­ვი­აზ­როთ, რომ უცებ არა­ფე­რი მოვა. წარ­მა­ტე­ბას რომ მი­აღ­წიო, ამის­თვის წლე­ბია სა­ჭი­რო და კი­დევ, დიდი ნე­ბის­ყო­ფა, ენერ­გია და ოპ­ტი­მიზ­მი, რწმე­ნა იმი­სა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­გი­ვა!..

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)