ცნო­ბი­ლია, რომ ცოტა ხნის წინ, თბი­ლი­სის სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბაზ­ში სოლო კონ­ცერ­ტი მომ­ღე­რალ­მა მა­ნა­ნა თო­და­ძემ გა­მარ­თა. სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ კონ­ცერ­ტის­თვის მოს­კო­ვი­დან ჩა­მო­სუ­ლი იყო ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნას შვი­ლი - ლე­ი­ლა თო­და­ძე, რო­მელ­საც ქარ­თვე­ლი მსმე­ნე­ლი ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რე­ბის შემ­სრუ­ლებ­ლად იც­ნობს, თუმ­ცა ის ჯა­ზურ კომ­პო­ზი­ცი­ებს უბად­ლოდ ას­რუ­ლებს, რაც იმ დღეს, სცე­ნა­ზე ასულ­მა კი­დევ ერთხელ და­ამ­ტკი­ცა.

მომ­ღე­რა­ლი ინ­ტერ­ვი­უს იშ­ვი­ა­თად იძ­ლე­ვა, მაგ­რამ თუ მე­დი­ის ესა თუ ის სა­შუ­ა­ლე­ბა მოს­წონს, მა­შინ ის იმა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო და ენა­წყლი­ა­ნი რეს­პონ­დენ­ტიც კია, ვიდ­რე ეს ჟურ­ნა­ლისტს მას­თან შეხ­ვედ­რამ­დე წარ­მო­უდ­გე­ნია... ასე მოხ­და ჩემს შემ­თხვე­ვა­შიც...

- მუ­სი­კა­ლურ ოჯახ­ში და­ი­ბა­დეთ. რა ასაკ­ში და­ი­წყეთ სიმ­ღე­რა?

- მშობ­ლე­ბის გად­მო­ცე­მით ვიცი, რომ 2 წლი­დან უკვე საკ­მა­ოდ რთულ სიმ­ღე­რებს ვას­რუ­ლებ­დი. რაც თავი მახ­სოვს, ოჯა­ხურ წვე­უ­ლე­ბებ­ზე, ყვე­ლა­ნი ვმღე­რო­დით. ბე­ბია რამ­დე­ნი­მე ინ­სტრუ­მენტზე - გი­ტა­რა­ზე, ჩონ­გურ­სა და პი­ა­ნი­ნო­ზე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად უკ­რავ­და და ხმაც ღვთა­ებ­რი­ვი ჰქონ­და. ბა­ბუ­აც სა­ოც­რად მუ­სი­კა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ. მახ­სოვს, ყო­ველ სა­ღა­მოს, ჩონ­გურ­სა და სა­ლა­მურ­ზე უკ­რავ­და ხოლ­მე, რა თქმა უნდა, ისიც შე­სა­ნიშ­ნა­ვად მღე­რო­და... მოკ­ლედ, მთე­ლი სა­ნა­თე­სა­ვო - დე­ი­და, ბი­ძე­ბი, ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი და ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი - მა­ი­კო და შო­რე­ნა ყარ­ყა­რაშ­ვი­ლე­ბი ხმა­შე­წყო­ბი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ჩვე­ნი ოჯა­ხი დიდი ან­სამ­ბლი­ვით იყო. ხან­და­ხან, როცა დე­და­ჩე­მი, მა­ნა­ნა თო­და­ძე გას­ტროლ­ზე არ გახ­ლდათ, ისიც გვი­ერ­თდე­ბო­და სიმ­ღე­რა­ში, რაც უდი­დე­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო. მა­მა­ჩე­მიც მომ­ღე­რა­ლია, რო­მელ­საც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხმის ტემ­ბრი და შე­უ­და­რე­ბე­ლი ხმა აქვს.

- მა­მის სა­ნა­თე­სა­ვო­შიც მუ­სი­კა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან?

- დიახ, მა­მა­ჩე­მის ოჯახ­შიც ყვე­ლა მღე­რის და თან, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად. მოკ­ლედ, ასეთ გა­რე­მო­სა და ოჯახ­ში რომ ვიზ­რდე­ბო­დი, ამის­თვის მად­ლო­ბა უფალს.

- ალ­ბათ ამან გა­ნა­პი­რო­ბა ის, რომ პრო­ფე­სი­ად მომ­ღერ­ლო­ბა აირ­ჩი­ეთ...

- ასე გა­მო­ვი­და. ოჯა­ხუ­რი "კონ­ცერ­ტე­ბი" სე­რი­ო­ზულ სურ­ვილ­ში გა­და­ი­ზარ­და, რომ პრო­ფე­სი­ულ სცე­ნა­ზე მემ­ღე­რა და შე­იქ­მნა ტრიო "სა­მა­ია" მე­რაბ მა­მუ­ლაშ­ვი­ლის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით. ტრი­ო­ში ვი­ყა­ვით - მე, მა­ი­კო და შო­რე­ნა ყარ­ყა­რაშ­ვი­ლე­ბი. ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დით სხვა­დას­ხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბა­სა თუ კონ­ცერ­ტში.

- რო­გორც გა­ვი­გე, იმ პე­რი­ოდ­ში "იურ­მა­ლის" კონ­კურ­სშიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­დით.

- დიახ, 1989 წელს, ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დით "იურ­მა­ლის" შე­სარ­ჩევ ტურ­ში და ფი­ნალ­ში გა­ვე­დით, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე არ გაგ­ვიშ­ვეს, ვი­ნა­ი­დან სამ­ნი ვი­ყა­ვით (ტრი­ომ მი­ვი­ღეთ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა). დღეს ამ კონ­კურსს "ახა­ლი ტალ­ღა" ჰქვია. ჩვენ­თან ერ­თად კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ სოსო პავ­ლი­აშ­ვი­ლი და თე­მურ თა­თა­რაშ­ვი­ლი და ალ­ბათ ყვე­ლას კარ­გად გვახ­სოვს სო­სოს გა­მარ­ჯვე­ბაც! გა­ვი­და წლე­ბი და უნი­ჭი­ე­რე­სი, ჩემ­თვის უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი, სოსო და თე­მუ­კა ჩემი შვი­ლის ნათ­ლი­ე­ბი გახ­დნენ... შემ­დეგ ჩვენს ტრიო "სა­მა­ი­ას" უნი­ჭი­ე­რე­სი რუსა მორ­ჩი­ლა­ძეც შე­მო­უ­ერ­თდა და გავ­ხდით კვარ­ტე­ტი "თო­ლია"...

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ რო­მელ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ა­ბა­რეთ?

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში, მუს­კო­მე­დი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. 1994 წელს გა­დავ­წყვი­ტე, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­მე­ღო კონ­კურ­სში - "იალ­ტა-მოსკვა-ტრან­ზი­ტი". სა­ქარ­თვე­ლო­დან ფი­ნალ­ში მე, ლელა წურ­წუ­მია და დათო ფორჩხი­ძე გა­ვე­დით. რაც მა­შინ იმ კონ­კურ­სზე ხდე­ბო­და, ამის მო­ყო­ლას დიდი დრო დას­ჭირ­დე­ბა. იმის მერე სა­კუ­თარ თავს პი­რო­ბა მი­ვე­ცი, რომ აღა­რა­სო­დეს, არც ერთ კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არ მი­მე­ღო. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­რე­კავ­დნენ და მთა­ვა­ზობ­დნენ ამა თუ იმ კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას, მაგ­რამ პი­რო­ბა, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ თავს მი­ვე­ცი, აღარ და­ვარ­ღვიე...

- და მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ქარ­თველ­მა მსმე­ნელ­მა ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბით გა­გიც­ნოთ, მაგ­რამ ვი­საც თქვენ მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ჯა­ზუ­რი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი მო­უს­მე­ნია, აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას ვერ მა­ლავს. არა­ერ­თი ფეს­ტი­ვა­ლის ლა­უ­რე­ა­ტიც ხართ... ისე, მოს­კოვ­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად რა­ტომ წახ­ვე­დით?

- აღ­ნიშ­ნუ­ლი კონ­კურ­სის შემ­დეგ ბევ­რი შე­თა­ვა­ზე­ბა მქონ­და, რომ მოღ­ვა­წე­ო­ბა რუ­სეთ­ში, კერ­ძოდ, მოს­კოვ­ში გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. ერთ-ერ­თმა ასეთ­მა წი­ნა­და­დე­ბამ დაგ­ვა­ინ­ტე­რე­სა და მოს­კოვ­ში მე, მა­ნა­ნა და ჩემი მე­უღ­ლე გა­ვემ­გზავ­რეთ. ის შეხ­ვედ­რა სამ­წუ­ხა­რო მი­ზე­ზის გამო არ შემ­დგა­რა: შეხ­ვედ­რამ­დე დაგ­ვი­რე­კეს და გვი­თხრეს, რომ ჩემი ვო­კა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბით და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი მე­ცე­ნა­ტი მო­ი­წამ­ლა და მისი გა­დარ­ჩე­ნა ვერ მო­ა­ხერ­ხეს. ამ ამ­ბავ­მა ძალ­ზე შეგ­ვაძ­რწუ­ნა... იმ პე­რი­ოდ­ში მა­მა­ჩე­მი უკვე მოს­კოვ­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და და მას­თან დარ­ჩე­ნა გა­დავ­წყვი­ტე. შე­ვეხ­მი­ა­ნე ჩემს მოს­კო­ველ მე­გობ­რებს (რომ­ლე­ბიც კონ­კურ­სის დროს გა­ვი­ცა­ნი). ისი­ნი ღა­მის კლუ­ბებ­ში შო­უ­კონ­ცერ­ტებს მარ­თავ­დნენ და შე­მომ­თა­ვა­ზეს, მათ ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ში მეც მი­მე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. კლუბ­ში, თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში, თა­ვი­დან 3-4 გა­მოს­ვლა მქონ­და. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მოს­კო­ვი საკ­მა­ოდ ძვი­რი ქა­ლა­ქია და ის შე­მო­სა­ვა­ლი თა­ვის გა­სა­ტა­ნად საკ­მა­რი­სი არ იყო. ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე, ყო­ველ­დღი­უ­რი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო მე­შო­ვა და პა­რა­ლე­ლუ­რად, რეს­ტო­რან­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და, რად­გან რუ­სუ­ლი რე­პერ­ტუ­ა­რი არ მქონ­და. ვმღე­რო­დი მხო­ლოდ უცხო­ურ სიმ­ღე­რებს და მქონ­და რამ­დე­ნი­მე ჩემი სიმ­ღე­რა. ეს რეს­ტორ­ნის­თვის საკ­მა­რი­სი არ იყო. და­ვი­წყე რუ­სუ­ლი ესტრა­დის სიმ­ღე­რე­ბის გაც­ნო­ბა-შეს­წავ­ლა.

- და შემ­დეგ აღი­ა­რე­ბაც მო­ვი­და, არა?

- თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ხალ­ხმა უდი­დე­სი შრო­მის შე­დე­გად გა­მიც­ნო და შე­მიყ­ვა­რა. ნელ-ნელა იზ­რდე­ბო­და ჩემი სიმ­ღე­რის მოყ­ვა­რულ­თა სია და მად­ლო­ბე­ლი ვარ თი­თო­ე­უ­ლი ჩემი ერ­თგუ­ლი მსმე­ნე­ლის...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი პო­პუ­ლა­რუ­ლი სიმ­ღე­რის - "აფ­რე­ბი" შეს­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ გახ­დით...

- ამ სიმ­ღე­რას სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი აქვს: ერთხე­ლაც და­მი­რე­კა ბუ­კომ (მუ­სი­კო­სი ბო­რის შხი­ა­ნი, ჩემი მა­მო­ბი­ლი) და მე­უბ­ნე­ბა: - ლეი, მინ­და, ორი სიმ­ღე­რა მო­გას­მე­ნი­ნო, რო­მე­ლიც მა­ნა­ნას და­ვუ­წე­რე და ამ ნა­მუ­შევ­რებ­ზე შენი აზრი მა­ინ­ტე­რე­სებ­სო. პირ­ვე­ლი იყო "თბი­ლი­სო", ულა­მა­ზე­სი ჰარ­მო­ნი­ი­თა და ბრწყინ­ვა­ლე ტექ­სტით. ამ სიმ­ღე­რას ვუს­მენ­დი და ცრემ­ლე­ბი ღვარ-ღვა­რად ჩა­მომ­დი­ო­და. თვალ­წინ ჩა­მი­ა­რა მთელ­მა გან­ვლილ­მა ცხოვ­რე­ბამ, ბავ­შვო­ბამ, ახალ­გაზ­რდო­ბამ, რო­მე­ლიც ჩემს ულა­მა­ზეს და შე­უ­და­რე­ბელ ქა­ლაქს უკავ­შირ­დე­ბა. დღე­საც ცრემ­ლე­ბის გა­რე­შე ვერ ვუს­მენ ამ სიმ­ღე­რას. რო­დე­საც დავ­წყნარ­დი, ბუ­კომ მე­ო­რე, სამ­ხი­ა­რუ­ლო სიმ­ღე­რა "აფ­რე­ბი" ჩა­მირ­თო. სიმ­ღე­რის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე ვუ­თხა­რი, "აფ­რე­ბი" ძა­ლი­ან მა­გა­რი სიმ­ღე­რაა და გა­ჰიტ­დე­ბა-მეთ­ქი. მკი­თხა, - მარ­თლა მოგ­წონ­სო? რაკი და­ი­ნა­ხა, რომ ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, მა­შინ­ვე და­მით­მო და მი­თხრა, - მა­ნა­ნას სხვა სიმ­ღე­რას და­ვუ­წე­რო. ეს იყო ჩემ­თვის პირ­ვე­ლი სა­კუ­თა­რი ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რა, რის­თვი­საც მად­ლო­ბე­ლი ვარ ბუ­კო­სი და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, უნი­ჭი­ე­რე­სი პო­ე­ტის, თინა ნაც­ვლიშ­ვი­ლის. ამ სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რი­დან თით­ქმის 14 წელი გა­ვი­და და ჩვე­ნი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა დღემ­დე გრძელ­დე­ბა. მათ ბევ­რი ლა­მა­ზი სიმ­ღე­რა და­მი­წე­რეს, რომ­ლებ­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვას­რუ­ლებ. იმე­დი მაქვს, რომ კი­დევ მრა­ვა­ლი წელი ვი­თა­ნამ­შრომ­ლებ ბუ­კოს­თან და ქალ­ბა­ტონ თი­ნას­თან.

- "აფ­რე­ბი" ის სიმ­ღე­რაა, რო­მე­ლიც მსმე­ნელ­მა მა­სობ­რი­ვად აი­ტა­ცა...

- მომ­ღე­რალს სიმ­ღე­რის რეკ­ლა­მი­რე­ბის­თვის ხში­რად გარ­კვე­უ­ლი თან­ხის გა­დახ­და უწევს ხოლ­მე, რომ რა­დი­ო­სა თუ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გა­ვი­დეს მისი ნა­მუ­შე­ვა­რი და ხალ­ხმა გა­იც­ნოს. "აფ­რებს" ეს არ დას­ჭირ­ვე­ბია, ამ სიმ­ღე­რას ხალ­ხმა თვი­თონ გა­უ­კე­თა რეკ­ლა­მა, - აი­ტა­ცა და შე­იყ­ვა­რა. მას უს­მენ­დნენ ყველ­გან, რაც სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო, რად­გან "აფ­რე­ბი" და შემ­დგომ ჩემ მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი სხვა ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რე­ბი "სა­ხალ­ხო პრო­ექ­ტე­ბი" აღ­მოჩ­ნდა. თუმ­ცა "აფ­რე­ბიც" და სხვა და­ნარ­ჩე­ნი ნა­მუ­შე­ვა­რიც კონ­კრე­ტუ­ლი პრო­ექ­ტის­თვის, ის­რა­ელ­ში წარ­სად­გე­ნად გა­კეთ­და. მოკ­ლედ, ისე მოხ­და, რომ ბევ­რმა შე­იყ­ვა­რა ეს რე­პერ­ტუ­ა­რი და ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბას ახ­ლაც მთხო­ვენ...

- რო­გორც ვიცი, მსმე­ნე­ლი უცხო­ეთ­ში მხო­ლოდ ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რე­ბით არ გიც­ნობთ...

- ჩემი რე­პერ­ტუ­ა­რი რამ­დე­ნი­მე ბლო­კის­გან შედ­გე­ბა: ვმღე­რი სხვა­დას­ხვა ჟანრ­ში და ბევრ ენა­ზე! ყვე­ლას თა­ვი­სი მსმე­ნე­ლი და პუბ­ლი­კა ჰყავს. შე­სა­ბა­მი­სად, რო­გო­რი მო­თხოვ­ნაც არის, მსმე­ნელს იმ რე­პერ­ტუ­არს ვთა­ვა­ზობ.

- რე­პერ­ტუ­არ­ში და­ახ­ლო­ე­ბით რამ­დე­ნი სიმ­ღე­რა გაქვთ და რამ­დენ ენა­ზე მღე­რით?

- (ით­ვლის) 15 ენა­ზე ვმღე­რი და რე­პერ­ტუ­არ­ში 2000 სიმ­ღე­რა მა­ინც მაქვს, თუ მეტი არა.

- მოდი, ახლა თქვენს ოჯახ­ზე ვი­სა­უბ­როთ, - რო­გო­რი შვი­ლი, დედა და მე­უღ­ლე ხართ?

- მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ მა­ნა­ნა თო­და­ძის შვი­ლი ვარ. ყვე­ლა ადა­მი­ანს უყ­ვარს თა­ვი­სი დედა, მაგ­რამ მა­ნა­ნა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია. ის ჩემი მშო­ბე­ლიც არის, მე­გო­ბა­რიც და მრჩე­ვე­ლიც. მა­ო­ცებს მისი ენერ­გია, კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბა და სათ­ნო­ე­ბა. ყვე­ლას გა­სა­ჭი­რი გულ­თან მი­აქვს და ცდი­ლობს, და­ეხ­მა­როს. დედა ჩემ­თვის მა­გა­ლი­თია და ვცდი­ლობ, მა­სა­ვით ვი­ცხოვ­რო. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს პი­რად ოჯახს, მყავს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­უღ­ლე და ორი უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი შვი­ლი: 20 წლის სა­ლო­მე კურ­ცხა­ლია და 2 წლი­სა და 5 თვის და­თუ­ჩა.

- ისე, ალ­ბათ დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, იყო მა­ნა­ნა თო­და­ძის შვი­ლი და უცხო ქვე­ყა­ნა­ში წა­რად­გენ­დე ქარ­თულ ხე­ლოვ­ნე­ბას...

- ყო­ველ­თვის მა­ნა­ნა თო­და­ძის შვი­ლი ვი­ყა­ვი, ვარ და ვიქ­ნე­ბი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მის ჩრდილ­ქვეშ ყოფ­ნა არ ვი­სურ­ვე. რო­გორც კი გავ­თხოვ­დი, მა­შინ­ვე ქმრის გვარ­ზე გა­და­ვე­დი და კურ­ცხა­ლია გავ­ხდი. მაგ­რამ მა­ინც მა­ნა­ნას შვი­ლად მიც­ნო­ბენ და ამით ვა­მა­ყობ ისე­ვე, რო­გორც ჩემი უმ­ცრო­სი და - თა­მუ­ნა შხი­ა­ნი. თა­მუ­ნას აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სმე­ნა აქვს. შე­სა­ნიშ­ნა­ვად მღე­რის, მაგ­რამ უსა­ზღვროდ მორ­ცხვია. სიმ­ღე­რას არ გაჰ­ყვა, რაც სამ­წუ­ხა­როა.

- რა პრო­ფე­სია აქვს თა­მუ­ნას?

- იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ა­ბა­რა, მაგ­რამ ამ პრო­ფე­სი­ა­საც არ გაჰ­ყვა. იმ­დე­ნად რბი­ლი და სათ­ნო ხა­სი­ა­თი აქვს, რომ გა­მოგ­ვი­ცხა­და, - არც ეს პრო­ფე­სი­აა ჩე­მიო. სა­მა­გი­ე­როდ, თა­თუს, ჩვენ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, კი­დევ ერთი, ღვთის­გან ბო­ძე­ბუ­ლი ნიჭი აქვს, - არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ხა­ტავს... მას ორი ულა­მა­ზე­სი გო­გო­ნა, ნინი და ნანუ ეზ­რდე­ბა. უბრწყინ­ვა­ლე­სი დედა და მე­უღ­ლეა. ვა­მა­ყობ ჩემი ოჯა­ხის თი­თო­ე­უ­ლი წევ­რით და ბედ­ნი­ე­რი ვარ ჩემი ოჯა­ხით!

- შვი­ლებ­ზე რას გვე­ტყვით?

- ბედ­ნი­ე­რი დედა ვარ... სა­ლო­მე ჩემი სი­ა­მა­ყეა. ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი და კე­თი­ლი გო­გო­ნაა, ასე­ვე თბი­ლი, სა­მარ­თლი­ა­ნი და ჭკვი­ა­ნი. და­თუ­ჩა ჯერ პა­ტა­რაა. რომ გა­იზ­რდე­ბა, იმე­დი მაქვს, რომ ასე­ვე სი­ა­მა­ყის გრძნო­ბით ვი­ლა­პა­რა­კებ მას­ზე. ჯერ­ჯე­რო­ბით კი ვი­ტყვი, რომ ის ჩვე­ნი სი­ცო­ცხლეა.

- რო­გო­რი დედა ხართ?

- ეს კი­თხვა უმ­ჯო­ბე­სია, სა­ლო­მეს და­უს­ვათ.

სა­უ­ბარ­ში სა­ლო­მე კურ­ცხა­ლია ერ­თვე­ბა:

- და­ვი­წყებ იმით, რომ მა­ნა­ნას და ლე­ი­ლას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი დე­დაშ­ვი­ლო­ბა აქვთ. ასე­ვე ვართ მე და ლე­ი­ლაც. ის დე­დაც არის და ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რიც. არ არ­სე­ბობს თემა, რო­მე­ლიც ლე­ი­ლას­თან შე­იძ­ლე­ბა, დავ­მა­ლო. ის ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მრჩე­ვე­ლია.

- წლე­ბია, რუ­სეთ­ში ცხოვ­რობთ, ქარ­თუ­ლი გა­რე­მო რამ­დე­ნად გაქვთ შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი?

- საქ­მეც მა­გა­შია, რომ ისე­თი­ვე ქარ­თუ­ლი გა­რე­მო გვაქვს მოს­კოვ­ში, რო­გო­რიც თბი­ლის­ში. სა­მე­გობ­რო წრე, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ძი­რი­თა­დად ქარ­თვე­ლებ­თან გვაქვს. ჩემი მე­გობ­რე­ბიც მოს­კო­ვე­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი და კავ­კა­სი­ე­ლე­ბი არი­ან. რამ­დე­ნი­მე რუსი მე­გო­ბა­რიც მყავს! სა­დი­ლე­ბიც ქარ­თუ­ლი ვი­ცით. მა­ნა­ნა ხომ სა­ოც­რად გემ­რი­ელ კერ­ძებს ამ­ზა­დებს, ლე­ი­ლაც მა­სა­ვით კარ­გი დი­ა­სახ­ლი­სია. შე­სა­ბა­მი­სად, მე მათი გაზ­რდი­ლი ვარ და მათ ტრა­დი­ცი­ებს გა­ვაგ­რძე­ლებ.

- შენ არ მღე­რი?

- პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი, ვმღე­რო­დი, მაგ­რამ ოჯახ­ში ამ­დე­ნი მომ­ღე­რა­ლი და მუ­სი­კო­სი საკ­მა­რი­სია. მოს­კო­ვის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მარ­კე­ტო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტის მე­სა­მე კურსს ვამ­თავ­რებ, თუმ­ცა გა­მო­რი­ცხუ­ლი არ არის, მო­ვი­დეს დრო და ლე­ი­ლას­თან და მა­ნა­ნას­თან ერ­თად, მეც ავმღერ­დე.

- გა­მორ­ჩე­უ­ლი გა­რეგ­ნო­ბის გოგო ხარ და მოს­კოვ­ში ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გე­ყო­ლე­ბა.

- ჩემი რჩე­უ­ლი და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, უკვე საქმრო, ქარ­თვე­ლია. ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. სა­ხელს და გვარს არ გე­ტყვით (იღი­მის). დრო მოვა და თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლი პირ­ვე­ლი გა­ი­გებს მის ვი­ნა­ო­ბას, ამის პი­რო­ბას ვიძ­ლე­ვი.

გი­ორ­გი ბე­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)