ასო­ბით სპექ­ტაკ­ლი ქარ­თულ თუ რუ­სულ სცე­ნა­ზე, პე­და­გო­გი­უ­რი თუ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მოღ­ვა­წე­ო­ბა, რუს­თა­ვის თე­ატ­რი, ფილ­მე­ბი - "დათა თუ­თაშ­ხია", "თეთ­რი ბა­ი­რა­ღე­ბი", "წიგ­ნი ფი­ცი­სა", "ერთ პა­ტა­რა ქა­ლაქ­ში", "პრე­მი­ე­რა" - ეს მცი­რე ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია იმი­სა, რაც გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ ქარ­თულ სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო სივ­რცეს და სა­ზო­გა­დო­ე­ბას და­უ­ტო­ვა.

"სუ­ლი­ე­რი სი­ახ­ლო­ვე ყო­ველ­თვის მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატრთან მეტი მქონ­და. იქ ვახ­ტანგ ტაბ­ლი­აშ­ვილ­მა 22 წლის ასაკ­ში მი­მიწ­ვია. მა­შინ­დე­ლი დასი სა­ოც­რად მდი­და­რი, ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხით სავ­სე იყო. 1967 წელს, როცა თა­ო­ბე­ბის და­პი­რის­პი­რე­ბა მოხ­და, მე ახალ­გაზ­რდო­ბას და­ვუ­ჭი­რე მხა­რი და 27 მსა­ხი­ობ­თან ერ­თად, თე­ატ­რი­დან წა­მო­ვე­დი. ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე სწორ ნა­ბი­ჯად რუს­თავ­ში წას­ვლა და თე­ატ­რის შექ­მნა მი­მაჩ­ნია და როცა მე­კი­თხე­ბი­ან, ყვე­ლა­ზე დიდ შეც­დო­მად რა მი­გაჩ­ნი­ა­თო, ვპა­სუ­ხობ, - მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბა-მეთ­ქი. უკან 11 მსა­ხი­ო­ბით და­მაბ­რუ­ნეს... გული რომ გა­გი­ტყდე­ბა, ცოტა ძნე­ლია, მაგ­რამ ეს რე­ვან­ში კი არ იყო, თით­ქოს სა­კუ­თარ ოჯახ­ში, სა­კუ­თარ სახ­ლში და­მაბ­რუ­ნეს, სა­დაც პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­დავ­დგი", - აღ­ნიშ­ნა გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ ინ­ტერ­ვი­უ­ში, რო­მე­ლიც მას­თან პირ­ვე­ლად 2005 წელს, გა­ზე­თის­თვის ჩავ­წე­რე. საათ-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში დიდი ინ­ტე­რე­სით ვუს­მენ­დი მის მო­ნა­თხრობს, რო­მე­ლიც ამ ადა­მი­ა­ნის სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბას ეხე­ბო­და. რა თქმა უნდა, მა­შინ "დათა თუ­თაშ­ხი­ას" გა­და­ღე­ბა­საც შე­ვე­ხეთ...

"ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა ჰქონ­და ნო­დარ დუმ­ბა­ძეს­თან შეხ­ვედ­რას, მისი თით­ქმის ყვე­ლა ნა­წარ­მო­ე­ბი გა­ვას­ცე­ნი­უ­რე. შემ­დეგ კი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დიდი მოვ­ლე­ნა მოხ­და, როცა პირ­ვე­ლად წა­ვი­კი­თხე გე­ნი­ა­ლუ­რი ქარ­თვე­ლი მწერ­ლის, ჭა­ბუა ამი­რე­ჯი­ბის "დათა თუ­თაშ­ხია", გა­მიჩ­ნდა შეგ­რძნე­ბა, რომ ის აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­მედ­გა, მაგ­რამ ურ­თუ­ლე­სი პრობ­ლე­მის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდი, საკ­მა­ოდ დიდი რო­მა­ნია და თე­ატ­რში მისი დად­გმა შე­უძ­ლებ­ლად მი­ვიჩ­ნიე. თუ ვერ შევ­ძლებ­დი ყვე­ლა იმ ჯო­ჯო­ხე­თის კა­რის გავ­ლას, რაც დათა თუ­თაშ­ხი­ამ გან­ვლო, შე­საძ­ლოა, ნა­წარ­მო­ე­ბი პრი­მი­ტი­უ­ლი გა­მო­სუ­ლი­ყო, რა­ღაც სა­თავ­გა­და­სავ­ლო სპექ­ტაკ­ლი. ამი­ტომ, მრა­ვალ­სე­რი­ი­ა­ნი ფილ­მის გა­და­ღე­ბის იდეა გა­მიჩ­ნდა და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ზუს­ტად იმ პე­რი­ოდ­ში, კი­ნოს მა­შინ­დელ ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა­საც ეს აზრი დაჰ­ბა­დე­ბია და გა­და­ღე­ბა მე შე­მომ­თა­ვა­ზეს. ყვე­ლა­ზე დიდი კომ­პლი­მენ­ტი, რაც ამ ფილ­მის­თვის მი­მი­ღია, ჭა­ბუა ამი­რე­ჯი­ბის სი­ტყვე­ბია: "ფილმში ასამ­დე რო­ლია და ერთხელ ვერ ვთქვი, მთლად სწო­რი არ არის, რომ იტყვი­ან, ათი­ა­ნებ­შია მორ­ტყმუ­ლიო!" ამ ფილმმა უდი­დე­სი პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­ი­პო­ვა".

გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეს მისი ყვე­ლა კო­ლე­გა და მე­გო­ბა­რი დიდი სით­ბო­თი და სიყ­ვა­რუ­ლით იხ­სე­ნებს. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ქარ­თველ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, კი­ნო­სა და თე­ატრს ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სის შემ­დეგ, უნი­ჭი­ე­რე­სი თა­ო­ბის კი­დევ ერთი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი გა­მო­აკ­ლდა...

ნანა ფა­ჩუ­აშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- მინ­და, გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის პი­როვ­ნულ თვი­სე­ბებ­ზე გა­ვა­მახ­ვი­ლო ყუ­რა­დღე­ბა, მის­გან ბევ­რი რა­მის სწავ­ლა შე­იძ­ლე­ბო­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ოჯა­ხე­ბით ვახ­ლობ­ლობ­დით და პი­რა­დად მე და ჩემს ოჯახს მან ბევ­რი რამ შეს­ძი­ნა. დიახ, მის­გან სა­ინ­ტე­რე­სო, მხი­ა­რუ­ლი, მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი შე­ვი­ძი­ნეთ, ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი წრე ჰყავ­და და სულ მათ­თან ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. მისი მე­უღ­ლე - ქე­თი­ნო კიკ­ნა­ძე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი დი­ა­სახ­ლი­სია და ყვე­ლა­ფე­რი მის მხრებ­ზე გა­და­დი­ო­და (იღი­მის). მათ­თან მუდ­მი­ვად ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­რიდ­ნენ თავს, გი­გას კურ­სე­ლე­ბი თუ შე­ძე­ნი­ლი მე­გობ­რე­ბი, ყვე­ლა­ნი დიდი პი­როვ­ნე­ბე­ბი იყ­ვნენ და "ეჯიბ­რე­ბოდ­ნენ", ვინ უფრო კარ­გად იმ­ღე­რებ­და, ვინ მეტ სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბავს, ანეკ­დოტს მოჰ­ყვე­ბო­და და ერ­თმა­ნეთს გა­ა­ცი­ნებ­და. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ერთი სახ­ლის თე­ატ­რი იყო. გიგა ყვე­ლას ემე­გობ­რე­ბო­და, რო­გორც წლო­ვა­ნე­ბით უმ­ცროსს, ასე­ვე - თა­ნა­ტო­ლებს. ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლა­ვართ, რომ ბოლო დღემ­დე, ბოლო წუ­თამ­დე მისი ოჯა­ხის ახ­ლო­ბე­ლი ვარ და ვიქ­ნე­ბი.

- რას გვე­ტყვით მას­თან შე­მოქ­მე­დე­ბით ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე?

- შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად ჩე­მით გა­ტა­ცე­ბუ­ლი იყო-მეთ­ქი, რომ გი­თხრათ, მო­გა­ტყუ­ებთ. მა­გა­ლი­თად, ჩემს მე­უღ­ლეს - ტრის­ტან ყვე­ლა­ი­ძეს ერთ-ერთ ფილმში მთა­ვა­რი რო­ლიც ათა­მა­შა და სხვა შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიც ჰქონ­და ხოლ­მე, მე კი მას­თან რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ერ­თა­დერთ სპექ­ტაკლში ("რო­მა­უ­ლი კო­მე­დია") შე­ვას­რუ­ლე მთა­ვა­რი როლი. მის ფილ­მებ­ში კი არას­დროს მი­თა­მა­შია. ერთხელ ვუ­თხა­რი, - ბა­ტო­ნო გიგა, რა არის, არც უშ­ნო­ებ­ში, არც ლა­მა­ზებ­ში, არც ახალ­გაზ­რდებ­ში, არც ბებ­რებ­ში, არ­სად გა­გახ­სენ­დი და არ და­მა­კა­ვე-მეთ­ქი (იცი­ნის). შე­მომ­ხე­და და - "ჰო, მარ­თა­ლი ხარ და ნე­ტავ, რა­ტომ, პა­სუ­ხი არ მაქვს, სი­მარ­თლე გი­თხრაო". არ მწყე­ნია, იმ­დე­ნად ძვირ­ფა­სი პი­როვ­ნე­ბა იყო ჩემ­თვის, სა­მა­გი­ე­როდ, რო­დე­საც თე­ატ­რა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თავ­მჯდო­მა­რე იყო, მე კი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობ­დი, წლის სა­უ­კე­თე­სო ქა­ლის რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბი­სათ­ვის პრე­მია ოთხჯერ მი­ვი­ღე. ეს მისი პრო­ტექ­ცი­ით კი არა, ობი­ექ­ტუ­რო­ბის წყა­ლო­ბით მოხ­და. ბოლო ორი წელი, სახ­ლი­დან რომ ვე­ღარ გა­მო­დი­ო­და, ამ­ბობ­და, რა ვქნა, ერ­თმა ფეხ­მა ამ­დენ ხანს მა­ტა­რა და ბო­ლოს უკვე მიმ­ტყუ­ნაო. ფე­ხი­დან და­ი­წყო მისი პრობ­ლე­მე­ბი... რო­დე­საც ვსტუმ­რობ­დით, ძა­ლი­ან უხა­რო­და. თვე არ გა­ვი­დო­და, რომ არ მე­ნა­ხა. რამ­დე­ნი­მე ხნის წინ მას­თან ერ­თად ძა­ლი­ან კარ­გი, გუ­ლი­სა­მა­ჩუ­ყე­ბე­ლი ფო­ტო­ე­ბი გა­და­ვი­ღე... იმ კად­რებ­ში რა­ღაც­ნა­ი­რი ნაღ­ვლი­ა­ნია...

ბო­ლოს სა­ა­ვად­მყო­ფო­შიც ვნა­ხუ­ლობ­დი. სა­ნამ ლონ­დონ­ში, გას­ტროლ­ზე წა­ვი­დო­დი, თე­ატრზე ბევ­რი ვი­სა­უბ­რეთ, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ზე მო­ვუ­ყე­ვი ამ­ბე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი აინ­ტე­რე­სებ­და და ყვე­ლაფ­რის საქ­მის კურ­სში იყო ხოლ­მე... გიგა ძა­ლი­ან გულ­ჩვი­ლი და გულ­წრფე­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ, მით უფრო, ქე­თი­ნო­სა და შვი­ლე­ბის მი­მართ, რომ­ლე­ბიც უზო­მოდ უყ­ვარ­და. ცრემ­ლე­ბი ად­გე­ბო­და ხოლ­მე თვალ­ზე, ძა­ლა­გა­მო­ლე­უ­ლი იყო, მაგ­რამ ავად­მყო­ფო­ბას ღირ­სე­უ­ლად და­უდ­გა. გიგა ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ, რად­გან ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო, თა­ვი­სი ქვეყ­ნი­სა და ოჯა­ხის­თვის ბევ­რი რამ გა­ა­კე­თა და ვალ­მოხ­დი­ლი წა­ვი­და.

გია ბურ­ჯა­ნა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე იყო ადა­მი­ა­ნი-დღე­სას­წა­უ­ლი! არა მარ­ტო საქ­მე­ში, ყვე­ლა­ფერ­ში ნი­ჭი­ე­რი კაცი გახ­ლდათ, ცხოვ­რე­ბა­ში, მე­გობ­რო­ბა­ში, სიმ­ღე­რა­ში, სუფ­რას­თან... მას­თან ყოფ­ნა ზე­ი­მი იყო და ბედ­ნი­ე­რია ის, ვინც მას იც­ნობ­და და ერთხელ მა­ინც ჰქო­ნია ურ­თი­ერ­თო­ბა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ჩემ­თვის რა იყო, როცა მას­თან პა­ტა­რა ბი­ჭო­ბი­დან­ვე მქონ­და შე­ხე­ბა... სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ცხოვ­რე­ბა­შიც სე­რი­ო­ზუ­ლად იყო ჩარ­თუ­ლი, არც ერთ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას არ ეპუ­ე­ბო­და... უკომ­პრო­მი­სო და შე­უ­პო­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ, სამ­შობ­ლო­ზე უზო­მოდ შეყ­ვა­რე­ბულს, თა­ვი­სი სი­მარ­თლე ყო­ველ­თვის გაჰ­ქონ­და... მისი ამ ქვეყ­ნი­დან წას­ვლა ჩემ­თვის დიდი ტკი­ვი­ლია.

- რო­გორ გა­იხ­სე­ნებთ "თეთ­რი ბა­ი­რა­ღე­ბის" გა­და­ღე­ბებს?

- შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პე­რი­ო­დი იყო, მსა­ხი­ო­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იშ­ვი­ა­თია - როცა გარს ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხი გახ­ვე­ვია, თა­ვად ნა­წარ­მო­ებ­ზე აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ. ასეთ გა­რე­მოც­ვა­ში წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო, ფილ­მი არ გა­მო­სუ­ლი­ყო ან ვერ გე­თა­მა­შა...

- რო­გო­რი იყო ბა­ტო­ნი გიგა მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში?

- სა­ერ­თოდ, რე­ჟი­სო­რებს დეს­პო­ტიზ­მის­კენ აქვთ ხოლ­მე მიდ­რე­კი­ლე­ბა, მაგ­რამ ბა­ტო­ნი გი­გას­ნა­ი­რი მო­სიყ­ვა­რუ­ლე რე­ჟი­სო­რი იშ­ვი­ა­თია. ის მსა­ხი­ო­ბებ­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო, ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და, რომ მათ­თვის მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი კომ­ფორ­ტუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო, ხელი არ შეშ­ლო­დათ და სა­კუ­თა­რი თავი ბო­ლომ­დე გა­მო­ევ­ლი­ნათ. დამთმო­ბი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი იყო. ვერც კი გრძნობ­დი, როლს ისე გა­კე­თე­ბი­ნებ­და. ცნო­ბი­ლი ფაქ­ტია, რომ გი­გამ ძა­ლი­ან კარ­გად იცო­და მსა­ხი­ო­ბე­ბის შერ­ჩე­ვა. რო­დე­საც ამა თუ იმ ნა­წარ­მო­ებ­ზე იწყებ­და მუ­შა­ო­ბას, თე­ატ­რში იქ­ნე­ბო­და თუ კი­ნო­ში, წი­ნას­წარ იცო­და, ვინ, რა როლ­ზე უნდა და­ემ­ტკი­ცე­ბი­ნა. კი­ნო­ში ერ­თა­დერ­თი რე­ჟი­სო­რი იყო, რო­მე­ლიც სინ­ჯებს არ იღებ­და, რად­გან ყვე­ლა მსა­ხი­ობ­სა და მათ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს კარ­გად იც­ნობ­და, პე­რი­ფე­რი­უ­ლი თე­ატ­რე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, ცენ­ტრა­ლუ­რე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ხან­და­ხან ისეთ როლ­ზე და­ვუმ­ტკი­ცე­ბი­ვარ, გამ­კვირ­ვე­ბია კი­დეც, - მაგი არაა შენი საქ­მე, შე­უ­დე­ქი მუ­შა­ო­ბა­სო, - მე­ტყო­და ხოლ­მე (იცი­ნის). ჭკუ­ის და­რი­გე­ბა არ იცო­და, ამ­ბებს ჰყვე­ბო­და და უნდა მო­გეს­მი­ნა, - გამ­გებ­მა გა­ი­გო­სო, დას­კვნე­ბი თა­ვად უნდა გა­მო­გე­ტა­ნა, თუ რა უნ­დო­და შენ­თვის. თავს არა­ფერს მო­გახ­ვევ­და, ამას არც სა­კუ­თარ თავს აკად­რებ­და, არც - სხვას. იცო­და, რომ რო­დე­საც შე­მოქ­მე­დი მუ­შა­ობს, ზედ­მე­ტად ჩა­რე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა - არ უნდა და­ა­კომ­პლექ­სო ან და­ა­მუხ­რუ­ჭო ადა­მი­ა­ნი, ამი­ტომ ის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ში გვი­წყობ­და ხელს. სპექ­ტაკლზე მისი მოს­ვლა ყვე­ლას უხა­რო­და, ერთი სი­ტყვით ან ფრა­ზით ზუს­ტად გე­ტყო­და სათ­ქმელს, - რო­ლის­თვის რა უნდა მო­გეკ­ლო ან მი­გე­მა­ტე­ბი­ნა. მარ­თლაც უნი­ჭი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი იყო. სხვი­სი წარ­მა­ტე­ბა ისე­ვე უხა­რო­და, რო­გორც სა­კუ­თა­რი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში მსა­ხი­ო­ბი არ მე­გუ­ლე­ბა, რო­მელ­საც გი­გას­გან დიდი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი არ ეგ­რძნო. ვი­ნატ­რებ­დი, ეგებ ოდეს­მე კი­დევ გა­მოჩ­ნდეს ასე­თი ადა­მი­ა­ნი და რე­ჟი­სო­რი.

ბერ­ტა ხა­ფა­ვა, მსა­ხი­ო­ბი:

- გი­გამ მთე­ლი ეპო­ქა შექ­მნა, რო­მე­ლიც მას­თან ერ­თად წა­ვი­და... ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­დან უნდა და­ი­წყო, რომ იმ დო­ნემ­დე მიხ­ვი­დე, რა დო­ნე­ზეც მან თე­ატ­რი და კინო აიყ­ვა­ნა... ძვე­ლე­ბი მი­დი­ან, ახ­ლე­ბი მო­დი­ან, ვე­რა­ფერს შევ­ცვლით!

როცა მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რი­დან გაგ­ვა­თა­ვი­სუფ­ლეს, იქა­უ­რო­ბა ჩვენ გამო გი­გა­მაც და­ტო­ვა. - თე­ატ­რში არ შე­ვალ, სა­ნამ ამათ არ და­აბ­რუ­ნებ­თო...

- "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ონ­ში", რო­მე­ლიც ბა­ტონ­მა გი­გამ "მო­ზარ­დში" აღად­გი­ნა, თქვენ ოლღა ბე­ბი­ას როლს ას­რუ­ლებ­დით.

- დიახ, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პე­რი­ო­დი იყო. გი­გას ყვე­ლას­თან თბი­ლი და მა­მაშ­ვი­ლუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და, თით­ქოს ერთი ოჯა­ხი ვი­ყა­ვით. ბო­ლოს, სიკ­ვდი­ლამ­დე რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე, გიგა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მო­ვი­ნა­ხუ­ლე, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ნა­თე­ლი გო­ნე­ბით იყო, ყვე­ლა­ფერ­ზე ვი­ლა­პა­რა­კეთ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოგ­ვკი­თხა, რას ვა­კე­თებ­დით, რო­გორ ვართ. მარ­თა­ლია, წვე­თო­ვა­ნი ედგა და ძა­ლი­ან და­სუს­ტე­ბუ­ლი და შეც­ვლი­ლი იყო, მაგ­რამ არაფ­რით არ მე­გო­ნა, თუ ვერ "გა­მოძ­ვრე­ბო­და".

დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვი­ლი, რე­ჟი­სო­რი, გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის ყო­ფი­ლი სტუ­დენ­ტი:

- ბა­ტო­ნი გიგა მას­შტა­ბუ­რი პი­როვ­ნე­ბა იყო, ჩვენს სფე­რო­ში არ ყო­ფი­ლა დარ­გი, რო­მელ­საც ის არ შე­ხე­ბია. ეს იყო - თე­ატ­რი, კინო, ესტრა­და, ცირ­კიც კი, თე­ატ­რის მოღ­ვა­წე­თა კავ­ში­რი, პარ­ლა­მენ­ტი, უზე­ნა­ე­სი საბ­ჭო, პე­და­გო­გი­კა... ბა­ტო­ნი გიგა რექ­ტო­რი იყო იმ პე­რი­ოდ­ში, რო­დე­საც თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი უნი­ვერ­სი­ტე­ტად გა­და­კეთ­და და ამა­ში მას ლო­მის წილი მი­უ­ძღვის. მას­თან სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, ქალ­ბა­ტონ ლილი იო­სე­ლი­ან­თან - სამ­სა­ხი­ო­ბო და სა­ო­ცა­რი იყო მისი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა კო­ლე­გე­ბი­სად­მი - რო­გორ პა­ტივს სცემ­და ქალ­ბა­ტონ ლი­ლის! ჩემ­ნა­ი­რი რამ­დე­ნი სტუ­დენ­ტი ჰყავ­და, მაგ­რამ არ­სე­ბობ­და სპექ­ტაკ­ლი, მას რომ არ ენა­ხა, რო­მელ თე­ატ­რშიც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო - მარ­ჯა­ნიშ­ვილ­ში იქ­ნე­ბო­და, ახ­მე­ტელ­ში, ზუგ­დიდ­ში თუ სხვა­გან. არა მარ­ტო ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში, სხვებ­თა­ნაც ასე­თი გახ­ლდათ. ზოგ­ჯერ ცოტა ფი­ცხიც იყო, შე­იძ­ლე­ბა ეყ­ვი­რა, მაგ­რამ ზღვარს არ გა­და­ლა­ხავ­და. პი­რა­დი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის გამო, ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ანს არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ და­ჩაგ­რავ­და. ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ფერ­ზე მაღ­ლა იდგა. ერთი დე­ტა­ლი მინ­და გა­ვიხ­სე­ნო: რამ­დე­ნი­მე წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ზუგ­დი­დის თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი გახ­ლდით. იქ, ერთ მსა­ხი­ობს დი­ა­ბე­ტი აწუ­ხებ­და, ოჯახს ძა­ლი­ან უჭირ­და და სა­ჭი­რო წამ­ლე­ბით უზ­რუნ­ველ­ყო­ფას ვერ ახერ­ხებ­დნენ, ძა­ლი­ან გახ­და და ვი­ფიქ­რე, იქ­ნებ რა­ი­მე­თი და­ვეხ­მა­რო-მეთ­ქი.

ბა­ტონ გი­გას­თან თე­ატ­რის მოღ­ვა­წე­თა კავ­შირ­ში მი­ვე­დი, მა­შინ პი­რა­დად არ ვიც­ნობ­დი, სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტე­ტი მას­თან მოგ­ვი­ა­ნე­ბით და­ვამ­თავ­რე... იმ მსა­ხი­ო­ბის ამ­ბა­ვი მო­ვუ­ყე­ვი და მე­ო­რე დღის­თვის და­მი­ბა­რა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, დახ­მა­რე­ბის იმე­დი დი­დად არ მქონ­და, რად­გან ვი­ფიქ­რე, მას­თან ჩემ­ნა­ი­რი ალ­ბათ რამ­დე­ნი ვინ­მე მი­დის-მეთ­ქი. შე­ვე­დი და რას ვხე­დავ? უზარ­მა­ზა­რი ყუთი დევს. თურ­მე, იმა­ვე დღეს ჯან­მრთე­ლო­ბის სა­მი­ნის­ტრო, შე­სა­ბა­მი­სი გან­ყო­ფი­ლე­ბა "და­უტ­რი­ა­ლე­ბია" და მთე­ლი ორი წლის სამ­ყო­ფი შპ­რი­ცე­ბი, წამ­ლე­ბი და სხვა სა­ჭი­რო ნივ­თე­ბი გამ­ზა­დე­ბუ­ლი და­მახ­ვედ­რა. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ? რამ­ხე­ლა ადა­მი­ა­ნი იყო. თუკი რა­ი­მე ჯილ­დო, პრე­მია არ­სე­ბობ­და, და­ფა­სე­ბა გინ­და თუ სა­ხე­ლი, ხომ ყვე­ლა­ფე­რი ჰქონ­და მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი. ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოს­დი­ო­და - ფან­ტას­ტი­კუ­რად მღე­რო­და, თა­მა­დობ­და, შე­სა­შუ­რი იუ­მო­რით იყო და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი. ლილი იო­სე­ლი­ანს აქვს ნათ­ქვა­მი, ფე­ხის ტრავ­მის გამო, გი­გას სა­ხით ქარ­თულ­მა თე­ატრმა უნი­კა­ლუ­რი მსა­ხი­ო­ბი და­კარ­გა, იმ­დე­ნად "აქ­ტი­ო­რუ­ლი" მო­ნა­ცე­მე­ბი აქ­ვსო...

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)