"რო­დე­საც ქარ­თუ­ლი შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბი ყა­ლიბ­დე­ბო­და, გა­დავ­წყვი­ტე, ერთ-ერთი ის ადა­მი­ა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ვინც ქარ­თუ­ლი არ­მი­ის­თვის სა­ფუძ­ვლის ჩაყ­რა­სა და მშე­ნებ­ლო­ბა­ში მი­ი­ღებ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას..."

სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში მისი და­არ­სე­ბის დრო­ი­დან მსა­ხუ­რობ­და, თუმ­ცა შემ­დეგ, რო­გორც ქვე­ყა­ნა­ში, ისე მის ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა... ზვი­ად ჩა­დუ­ნელ­მა სა­ქარ­თვე­ლო ვიცე-პოლ­კოვ­ნი­კის წო­დე­ბით და­ტო­ვა, მაგ­რამ სამ­ხედ­რო გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა არც მას შემ­დეგ შე­უ­წყვე­ტია. სამ­ხედ­რო სას­წავ­ლე­ბელ­ში, რო­მე­ლიც მან და­ამ­თავ­რა, სას­წავ­ლო კურ­სი 10-მდე ქარ­თველს აქვს გავ­ლი­ლი. თუმ­ცა ეს არ აღ­მოჩ­ნდა საკ­მა­რი­სი სა­ი­მი­სოდ, რომ "ჩადი", რო­გორც მას უცხო­ე­ლი მე­გობ­რე­ბი ეძა­ხი­ან, სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის­თვის მი­სა­ღე­ბი კად­რი ყო­ფი­ლი­ყო: წინა ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბელ არ­ცთუ უჩ­ვე­უ­ლო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს ვერც ზვი­ად ჩა­დუ­ნე­ლის მა­ღალკ­ვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი გა­და­ურ­ჩა...

ამ­ჟა­მად, ქარ­თვე­ლი "მამ­ლუ­ქი" მსოფ­ლი­ოს ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტილ­ში, ავ­ღა­ნეთ­ში მსა­ხუ­რობს; ამე­რი­კის თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს პენ­ტა­გო­ნის უდი­დე­სი ლო­ჯის­ტი­კუ­რი კონ­ტრაქ­ტო­რია: კომ­პა­ნია DYNCORP-INTERNATIONAL სა­ერ­თა­შო­რი­სო კო­ა­ლი­ცი­ას ლო­ჯის­ტი­კურ დახ­მა­რე­ბას უწევს...

და­ძა­ბუ­ლი დღის შემ­დეგ, არ­ცთუ მშვი­დო­ბი­ან ღა­მეს (რად­გან იქ სტა­ბი­ლუ­რი მშვი­დო­ბა არ არ­სე­ბობს) ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი "სკა­ი­პით" შედ­გა.

- ბედ­ნი­ე­რი არ ვარ, მაგ­რამ არც უბე­დუ­რი ვარ, რად­გან საყ­ვა­რელ საქ­მეს ვა­კე­თებ... ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბო­დი, ამ საქ­მეს ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში ვა­კე­თებ­დე. აქ, უცხო მი­წა­ზე, სამ­შობ­ლო­ში მი­ღე­ბულ სამ­ხედ­რო გა­მოც­დი­ლე­ბას ვი­ყე­ნებ და ახალს ვაგ­რო­ვებ იმ იმე­დით, რომ ოდეს­მე, რო­დე­საც ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში დავ­ბრუნ­დე­ბი, აქ დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი ცოდ­ნის სხვე­ბის­თვის გა­ზი­ა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცე­მა...

- რო­გორ და­ი­წყო თქვე­ნი სამ­ხედ­რო კა­რი­ე­რა?

- 90-იან წლებ­ში, რო­დე­საც ქარ­თუ­ლი შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბი ყა­ლიბ­დე­ბო­და, გა­დავ­წყვი­ტე, ერთ-ერთი ის ადა­მი­ა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ვინც ქარ­თუ­ლი არ­მი­ის­თვის სა­ფუძ­ვლის ჩაყ­რა­სა და მშე­ნებ­ლო­ბა­ში მი­ი­ღებ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას... მახ­სოვს, რო­გორ აკო­წი­წებ­დნენ სამ­ხედ­რო ფორ­მებს. ყა­ზარ­მე­ბიც არ გვქონ­და. და­ახ­ლო­ე­ბით ასამ­დე მსურ­ვე­ლი შევგროვ­დით და გლ­და­ნის პო­ლი­ცი­ის აკა­დე­მი­ა­ში მოგ­ვა­თავ­სეს... სამ­წყობ­რო მომ­ზა­დე­ბას, ია­რა­ღის ხელ­ში და­ჭე­რა­სა და ელე­მენ­ტა­რულ სამ­ხედ­რო მოქ­მე­დე­ბებს გვას­წავ­ლიდ­ნენ. ასე თან­და­თან, ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ იქ­მნე­ბო­და ქარ­თუ­ლი არ­მია... ჯერ სა­მა­ჩაბ­ლოს, მერე კი აფხა­ზე­თის ომი და­ი­წყო. თით­ქმის გა­მო­უც­დე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბი და ოფიც­რე­ბი დიდი გან­საც­დე­ლის წი­ნა­შე პი­რის­პირ აღ­მოვ­ჩნდით. ახ­ლაც კი, რო­დე­საც მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტილ­ში ვიმ­ყო­ფე­ბი, აფხა­ზეთ­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი მძი­მედ მახ­სენ­დე­ბა... პირ­ვე­ლი "საბ­რძო­ლო ნათ­ლო­ბა" იქ მი­ვი­ღე: და­ვი­ჭე­რი, ოღონდ მსუ­ბუ­ქად. ორი ჭრი­ლო­ბა მქონ­და, ორი­ვე - ბარ­ძა­ყის არე­ში, ოპე­რა­ცია დამ­ჭირ­და და ვი­ნა­ი­დან იქ ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ იყო, კონ­ფლიქ­ტის ზო­ნის და­ტო­ვე­ბამ მო­მი­წია. კარ­გა ხანს საბ­რძო­ლო მოქ­მე­დე­ბე­ბის­თვის გა­მო­უ­სა­დე­გა­რი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ გა­მო­შუ­შე­ბის შემ­დეგ ისევ დავ­ბრუნ­დი...

- აფხა­ზე­თის ომის შემ­დეგ რო­გორ გაგ­რძელ­და თქვე­ნი სამ­ხედ­რო საქ­მი­ა­ნო­ბა?

- აფხა­ზე­თის და­კარ­გვის შემ­დეგ, შავ­ნა­ბა­დის ბა­ტა­ლი­ონ­ში დავ­ბრუნ­დი. შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის მშე­ნებ­ლო­ბა გრძელ­დე­ბო­და. 1994 წელს რამ­დე­ნი­მე ოფი­ცე­რი პე­ტერ­ბურ­გის უმაღ­ლეს სა­ერ­თო სა­ჯა­რი­სო სა­მე­თა­უ­რო სას­წავ­ლე­ბელ­ში გაგვგზავ­ნეს, სა­დაც 4 წელი ვის­წავ­ლე. იქი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, შავ­ნა­ბა­დის ბა­ტა­ლი­ო­ნის მე­თა­უ­რად და­ვი­ნიშ­ნე... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, თურ­ქეთ­ში სტრა­ტე­გი­უ­ლი და­გეგ­მა­რე­ბის კურ­სე­ბი გა­ვი­ა­რე, შემ­დეგ შვე­ი­ცა­რი­ა­ში სამ­თო მომ­ზა­დე­ბის კურ­სებ­ზე წა­ვე­დი... იქი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, ამე­რი­კა­ში, ტე­ხა­სის შტატ­ში წა­ვე­დი სას­წავ­ლებ­ლად, სა­დაც ინ­გლი­სუ­რი ენის გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლი სწავ­ლე­ბა გა­ვი­ა­რეთ. ეს სას­წავ­ლე­ბე­ლი ლეკ­ლენ­დის სა­ჰა­ე­რო ბა­ზა­ზეა და ყვე­ლა ოფი­ცე­რი, რო­მელ­საც კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ამაღ­ლე­ბა უნდა იქ გა­დის მომ­ზა­დე­ბას. მისი დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, კან­ზა­სის შტატ­ში არ­სე­ბულ ამე­რი­კის არ­მი­ის სა­კო­მან­დო და გე­ნე­რა­ლუ­რი შტა­ბის კო­ლე­ჯში ჩა­ვა­ბა­რე.

- ეს სას­წავ­ლე­ბე­ლი მგო­ნი, არც ისე ბევრ ქარ­თველს აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, არა?

- დიახ, იქ სწავ­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­სულ­მა ათამ­დე სამ­ხედ­რომ გა­ი­ა­რა და მათ­გან უმე­ტე­სო­ბა სხვა ქვეყ­ნის სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­შია. ის, რომ ამ სას­წავ­ლებ­ლის კურ­სი ბევრ ადა­მი­ანს არ ჰქონ­და გავ­ლი­ლი იმი­თაც იყო გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ყო­ველ­წლი­უ­რად მხო­ლოდ ერთი ოფიც­რის გაგ­ზავ­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა ჰქონ­და. ერთ-ერთი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მო­თხოვ­ნა - ინ­გლი­სუ­რი ენის ცოდ­ნა იყო, შემ­დეგ კი, რა თქმა უნდა - ფი­ზი­კუ­რი და ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ნორ­მა­ტი­ვე­ბის ჩა­ბა­რე­ბა... მა­შინ სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბი­დან მა­სობ­რი­ვი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ჯერ კი­დევ არ იყო და­წყე­ბუ­ლი. იქი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ თე­ლა­ვის ერთ-ერთი ბა­ტა­ლი­ო­ნის მე­თა­უ­რად დამ­ნიშ­ნეს. მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე თვე ვი­მუ­შა­ვე, შემ­დეგ თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრად ირაკ­ლი ოქ­რუ­აშ­ვი­ლი და­ი­ნიშ­ნა. მისი "ღვაწ­ლი" კი ქარ­თულ ჯარ­ში ყვე­ლას­თვის ცნო­ბი­ლია. 2005 წელს ჯერ და­მაქ­ვე­ი­თეს, შემ­დეგ კი სა­ერ­თოდ გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლეს.

- გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მი­ზე­ზი რა იყო?

- პირ­და­პირ მი­თხრეს, ირაკ­ლი ოქ­რუ­აშ­ვილს არც ამე­რი­კუ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა აინ­ტე­რე­სებს და არც რუ­სუ­ლი, თქვენ ჩვენ­თვის მი­სა­ღე­ბი კად­რი არ ხარ­თო... იქ შე­წყდა სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში ჩემი სამ­სა­ხუ­რი და ამე­რი­კა­ში გა­ვემ­გზავ­რე. პირ­ვე­ლად იქა­ურ რე­ზერვში ვცა­დე ჩა­რი­ცხვა, გა­მოც­დე­ბი და ნორ­მა­ტი­ვე­ბიც ჩა­ვა­ბა­რე. პა­რა­ლე­ლუ­რად, პი­რა­დი მო­ნა­ცე­მე­ბი ერთ-ერთ სა­კონ­ტრაქ­ტო კომ­პა­ნი­ა­შიც გავ­გზავ­ნე, სა­ი­და­ნაც მიწ­ვე­ვა მო­მი­ვი­და. ჯერ ერაყ­ში ვი­ყა­ვი სა­მო­ქა­ლა­ქო კონ­ტრაქ­ტო­რად... სხვა­თა შო­რის, 2008 წლის რუ­სეთ-სა­ქარ­თვე­ლოს ომის დროს ერაყ­ში გახ­ლდით და იმა­ვე ბა­ზა­ზე ვი­დე­ქი, სა­დაც ქარ­თუ­ლი კონ­ტინ­გენ­ტი იყო. რო­დე­საც ქარ­თვე­ლი ბი­ჭე­ბი გა­იწ­ვი­ეს, ოფიც­რებს ვუ­თხა­რი, იქ­ნებ მეც ვჭირ­დე­ბი ჩემს ქვე­ყა­ნას და წა­მო­ვალ-მეთ­ქი. მზად ვი­ყა­ვი, ამე­რი­კულ მხა­რეს­თან კონ­ტრაქ­ტი გა­მე­წყვი­ტა, მაგ­რამ პა­სუ­ხი არა­ვის­გან მი­მი­ღია...

- რა­ტომ?

- არ ვიცი... მერე უკვე ავ­ღა­ნეთ­ში წა­მო­ვე­დი და ორი წე­ლია, აქ ვარ. ეს არის თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს პენ­ტა­გო­ნის უდი­დე­სი ლო­ჯის­ტი­კუ­რი კონ­ტრაქ­ტო­რი DYNCORP-INTERNATIONAL, რო­მე­ლიც ლო­ჯის­ტი­კურ დახ­მა­რე­ბას უწევს სა­ერ­თა­შო­რი­სო კო­ა­ლი­ცი­ის ჯა­რებს, მათ შო­რის, იმ ქარ­თველ სამ­ხედ­რო­ებ­საც, ვინც სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ას ლე­ზერ­ნი­კის ბა­ზა­ზე გა­დის.

- ზვი­ად, ერა­ყი ალ­ბათ ავ­ღა­ნე­თის­გან გან­სხვავ­დე­ბა... რის­კებს ვგუ­ლის­ხმობ...

- იმ პე­რი­ოდ­ში ერაყ­ში ყოფ­ნა უფრო სა­ხი­ფა­თო იყო. მა­შინ კო­ა­ლი­ცი­ი­სა და ამე­რი­კის ჯა­რებ­ზე მეტი თავ­დას­ხმაც ხორ­ცი­ელ­დე­ბო­და. აქ, ავ­ღა­ნეთ­ში თა­ლი­ბანს ისე­თი სამ­ხედ­რო შე­ი­ა­რა­ღე­ბა არა აქვს, რო­გო­რიც მა­შინ ერა­ყე­ლებს ჰქონ­დათ. სა­დამ ჰუ­სე­ინს ძა­ლი­ან დიდი და კარ­გად შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ჯარი ჰყავ­და და სამ­ხედ­რო ტექ­ნი­კაც ჰქონ­და... ერა­ყი და ავ­ღა­ნე­თის რამ­დე­ნი­მე პრო­ვინ­ცია კლი­მა­ტით ჰგავს ერ­თმა­ნეთს. მა­გა­ლი­თად, ყან­და­ა­რი ჰგავს ერაყს, უდაბ­ნოც აქ­ვეა და ქვი­შის შტორ­მე­ბიც იცის. ჰელ­მან­დის პრო­ვინ­ცია, სა­დაც ქარ­თვე­ლი ბი­ჭე­ბი არი­ან და­ბა­ნა­კე­ბუ­ლი, უფრო გაშ­ლი­ლი ად­გი­ლია და რე­ლი­ე­ფუ­რად ერა­ყის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია... რაც შე­ე­ხე­ბა რის­კებს: კო­ა­ლი­ცი­ის ჯა­რე­ბის მი­სი­ამ თა­ვი­სი გა­ი­ტა­ნა და ავ­ღა­ნეთ­ში არ­სე­ბუ­ლი სა­შიშ­რო­ე­ბაც, ბო­ლოდ­რო­ინ­დელ გა­აქ­ტი­უ­რე­ბას თუ არ ჩავ­თვლით, ცო­ტა­თი შე­სუს­ტდა. მე­ამ­ბო­ხე თა­ლი­ბე­ბი, თავ­გან­წირ­ვის მი­უ­ხე­და­ვად, კარ­გი შე­ი­ა­რა­ღე­ბით არას­დროს გა­მო­ირ­ჩე­ოდ­ნენ. წინა წლებ­თან და ერაყ­თან შე­და­რე­ბით, აქ შე­და­რე­ბით სიმ­შვი­დეა. ახლა ყველ­გან ბუნ­კე­რე­ბია და და­ბომბვის დროს თუ თავს შე­ა­ფა­რებ, მეტ-ნაკ­ლე­ბად და­ცუ­ლი იქ­ნე­ბი. თუმ­ცა ძა­ლი­ან სა­ში­შია, თუ მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე დაც­ვის პე­რი­მეტრს გა­არ­ღვევს და ბა­ზა­ზე შე­მო­ვა.

- ასე­თი შემ­თხვე­ვა ხში­რად ხდე­ბა?

- სა­ბედ­ნი­ე­როდ, არა... ამას ჩვენ "სე­ქი­უ­რი­ტი ბრიჩს" ვე­ძა­ხით. ამ დროს მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე ბა­ზა­ზეა გა­ფან­ტუ­ლი. ყო­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი, რო­მელ­საც შინ­გით თუ გა­რეთ მყო­ფი სამ­ხედ­რო დგამს, ძა­ლი­ან სა­ში­შია. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რო­გო­რი თავ­გან­წი­რუ­ლე­ბი არი­ან, რომ ბა­ზა­ზე შე­მოს­ვლის არ ეში­ნი­ათ. არა­და, იქ უძ­ლი­ე­რე­სი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, სრულ­ყო­ფი­ლი კონ­ტრო­ლია, მაგ­რამ მა­ინც რო­გორ­ღაც არ­ღვე­ვენ უსაფრ­თხო­ე­ბის კონ­ტროლს და შე­მო­დი­ან. წლე­ბია, აქ ვარ და მა­ინც ვერ აგიხ­სნით, ამას რო­გორ აღ­წე­ვენ. ეს იგი­ვეა, ლომს ხა­ხა­ში ჩა­უ­ვარ­დე, მაგ­რამ საქ­მე ის არის, რომ ასე­თი შე­მო­ტე­ვე­ბი ბა­ზა­ზე მყოფ­თათ­ვი­საც ძა­ლი­ან სა­ში­შია. ამ დროს ისი­ნი ბა­ზა­ზე იფან­ტე­ბი­ან და იქ მყო­ფებ­მა არ იცი­ან, სად, რა ად­გი­ლას შე­ა­ფა­რეს თავი, სა­ი­დან გა­მო­ვარ­დე­ბი­ან და რას მო­ი­მოქ­მე­დე­ბენ. მათ­თვის სი­ცო­ცხლეს ხომ ჩა­ლის ფასი აქვს?.. ნე­ბის­მი­ერ დროს შე­იძ­ლე­ბა ჰი­ჯაბ-ნი­ქა­ბი­ა­ნი (ჰი­ჯა­ბი - თავ­ზე შე­მო­სახ­ვე­ვი, ნი­ქა­ბი - სა­ხე­ზე ასაკ­რა­ვი ბადე) თა­ლი­ბი ცხვირ­წინ აგე­ტუ­ზოს ან კარ­ზე მო­გი­კა­კუ­ნოს ჩად­რი­ან­მა თა­ლიბ­მა. მათ საბ­რძო­ლო წვრთნა არ აქვთ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბი არ არი­ან, მხო­ლოდ ელე­მენ­ტა­რულ საბ­რძო­ლო მომ­ზა­დე­ბას გა­დი­ან, ისე, რო­გორც შა­ჰი­დი თვით­მკვლე­ლე­ბი და ამი­ტო­მაც არი­ან უფრო სა­ში­შე­ბი, ვიდ­რე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, გაწ­ვრთნი­ლი მე­ომ­რე­ბი...

- მე­ამ­ბო­ხე­ე­ბი პე­რი­ო­დუ­ლად გი­ტე­ვენ თუ ბრძო­ლის­თვის მუდ­მი­ვად მზად არი­ან?

- ძნე­ლია მათი პროგ­ნო­ზი­რე­ბა. ვე­რა­ვინ გან­სა­ზღვრავს, რა დროს გა­აქ­ტი­ურ­დე­ბი­ან. ზოგ­ჯერ უც­ნა­უ­რად ჩუ­მად არი­ან, მა­ში­ნაც კი, რო­დე­საც "მო­სა­ვალს" იღე­ბენ. მათი მო­სა­ვა­ლი კი იცით, რაც არის... ზოგ­ჯერ კი, პი­რი­ქით, მა­შინ აქ­ტი­უ­რო­ბენ და გან­სა­კუთ­რე­ბით აგ­რე­სი­უ­ლი არი­ან. მათ არ აში­ნებთ და არც აფერ­ხებთ 60 გრა­დუს­ზე მა­ღა­ლი სი­ცხე, არც ქვი­შის შტორ­მი, არც ზამ­თრის და­უნ­დო­ბე­ლი სი­ცი­ვე. თავ­გან­წირ­ვის­თვის მუდ­მი­ვად მზად არი­ან...

- რო­გო­რია ბაზა, სა­დაც ახლა მსა­ხუ­რობთ?

- და­ხუ­რუ­ლი ქა­ლა­ქი­ვით არის. მის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე გან­ლა­გე­ბუ­ლია რამ­დე­ნი­მე რეს­ტო­რა­ნი, პი­ცე­რია, კი­ნო­თე­ატ­რი, სა­დაც უფრო მე­ტად, ის­ტო­რი­უ­ლი და სამ­ხედ­რო ფილ­მე­ბი გა­დის. აქ­ვეა სპორ­ტუ­ლი დარ­ბა­ზე­ბიც...

- უცხო ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი, თქვენ გარ­და, კი­დევ არი­ან?

- კი, თით­ქმის მთე­ლი მსოფ­ლი­ო­დან არი­ან. ჩვენს დე­პარ­ტა­მენ­ტში 40 თა­ნამ­შრო­მე­ლია. მათ შო­რის არი­ან ინ­დო­ე­თი­დან და კე­ნი­ი­დან ჩა­მო­სუ­ლე­ბი, ასე­ვე, პოსტსაბ­ჭო­თა და აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პის ქვეყ­ნე­ბი­დან.

- ერ­თა­დერ­თი ქარ­თვე­ლი ხართ?

- არა. ვიცი, რომ ერთი ქალ­ბა­ტო­ნიც არის. ის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში მუ­შა­ობს, მაგ­რამ არ ვიცი, კონ­კრე­ტუ­ლად რო­მელ ბა­ზა­ზეა. სულ ვცდი­ლობ, ვი­პო­ვო, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ მო­ვა­ხერ­ხე. აქ ბევ­რი ბა­ზაა და მის მო­ძებ­ნას დრო სჭირ­დე­ბა...

- თქვე­ნი სამ­სა­ხუ­რის სპე­ცი­ფი­კა­ზე, სიძ­ნე­ლე­ებ­ზე რა შე­გიძ­ლი­ათ გვი­ამ­ბოთ?

- ად­ვი­ლი ნამ­დვი­ლად არ არის. ლო­ჯის­ტი­კა და მო­მა­რა­გე­ბა ანუ საქ­მე, რო­მელ­საც ვემ­სა­ხუ­რე­ბი, პირ­და­პირ გე­ტყვით, რომ თა­ლი­ბე­ბის­თვის "ტკბი­ლი ლუკ­მაა", ამი­ტო­მაც რის­კიც ძა­ლი­ან დი­დია. ალ­ბათ გი­ნა­ხავთ კად­რე­ბი, რო­გორ იწ­ვის სავ­სე ცის­ტერ­ნე­ბი და სხვა­დას­ხვა ნედ­ლე­უ­ლით დატ­ვირ­თუ­ლი მან­ქა­ნე­ბი. მათი გა­ნად­გუ­რე­ბა თა­ლი­ბე­ბის ერთ-ერთი მთა­ვა­რი მი­ზა­ნია. ამას იმი­ტომ აკე­თე­ბენ, რომ სამ­ხედ­რო მა­სა­ლამ და სა­ერ­თოდ, ნე­ბის­მი­ერ­მა სი­ახ­ლემ ავ­ღა­ნეთ­ში ვერ ჩა­აღ­წი­ოს. ისი­ნი ყვე­ლა­ნა­ირ სი­ახ­ლეს ებ­რძვი­ან, რა სა­ხი­თაც უნდა იყოს წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. მათ მი­წა­ზე ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის შე­მოს­ვლას სა­კუ­თა­რი სი­ცო­ცხლის ფა­სად ებ­რძვი­ან... აქ მე­ო­მარს ასა­კი არა აქვს - ბავ­შვსაც კი ია­რა­ღი უჭი­რავს, რაც გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მე სა­ნა­ხა­ვია. თა­ო­ბე­ბი ისე გა­ი­ზარ­დნენ, ომის გარ­და არა­ფე­რი უნა­ხავთ. ამი­ტომ ავ­ტო­მა­ტით ან თვით­ნა­კე­თი ბომ­ბე­ბით შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი 10 წლის ბი­ჭის და­ნახ­ვა არა­ვის უკ­ვირს. არც შა­ჰი­დის­ქამ­რი­ა­ნი მო­ზარ­დე­ბით შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მეს გა­ო­ცე­ბა. მი­აჩ­ნი­ათ, რომ ამით ყვე­ლა­ზე დიდ რა­მეს სჩა­დი­ან, რაც შე­იძ­ლე­ბა, სამ­შობ­ლოს გა­უ­კე­თონ. აქ მწა­რედ ხუმ­რო­ბენ, - ეს არის ქვე­ყა­ნა, რო­მე­ლიც ღმერ­თმა დიდი ხა­ნია და­ი­ვი­წყაო...

- ამ ყვე­ლაფ­რის ასა­ტა­ნად, ფი­ზი­კურ­თან ერ­თად, სა­ფუძ­ვლი­ა­ნი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მომ­ზა­დე­ბაც არის სა­ჭი­რო, არა?

- დიახ. მაგ­რამ რო­დე­საც ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა ხე­დავს, რომ შენს საქ­მეს ღირ­სე­უ­ლად აკე­თებ, შრო­მა არ გე­კარ­გე­ბა, რაც დიდ სტი­მულს გაძ­ლევს. ისი­ნი მუდ­მი­ვად ცდი­ლო­ბენ, წა­გა­ხა­ლი­სონ... სწო­რად აღ­ნიშ­ნეთ, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ბა­რი­ე­რი, რად­გან აქ ხან­გრძლი­ვი, სტა­ბი­ლუ­რი მშვი­დო­ბა არ არ­სე­ბობს და თუ მო­ცე­მულ მო­მენ­ტში სიმ­შვი­დეა, ეს არ ნიშ­ნავს, რომ მე­ო­რე წამს ვი­თა­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად არ შე­იც­ვლე­ბა. ბევ­რი ვერ უძ­ლებს.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)