ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთ ჟურ­ნალ­ში და­ი­ბეჭ­და სტა­ტია სა­თა­უ­რით - "რა ვერ აპა­ტია ლელა წურ­წუ­მი­ამ ია ფა­რუ­ლა­ვას". ვიდ­რე წა­ვი­კი­თხავ­დი, გა­ვი­ფიქ­რე: - ია უკვე რამ­დენ ცნო­ბილ ადა­მი­ანს და­უ­პი­რის­პირ­და-მეთ­ქი?! გა­სულ კვი­რას მსა­ხი­ობ­სა და "შო­უ­ვუ­მენს" - ია ფა­რუ­ლა­ვას შევ­ხვდი და ვიდ­რე მას­თან სხვა თე­მებ­ზე ვი­სა­უბ­რებ­დი, თავ­და­პირ­ვე­ლად იმის გარ­კვე­ვა ვცა­დე, თუ რა მოხ­და რე­ა­ლუ­რად მას­სა და მომ­ღე­რალ ლელა წურ­წუ­მი­ას შო­რის.

- ჟურ­ნალ­ში რა­ღა­ცე­ბი არას­წო­რად ეწე­რა. ავ­ტო­რის ვერ­სი­ით: თურ­მე ერთხელ, "დღის შოუს" თე­მად "კას­ტრა­ცია" გვქო­ნია და მე მა­გა­ლი­თის­თვის მო­მიყ­ვა­ნია, - აი, ლელა წურ­წუ­მი­ამ მა­მუ­ლი­ჩას გა­უ­კე­თა კას­ტრა­ცი­აო. იქვე ეწე­რა: ამის გამო ლელა წურ­წუ­მი­ამ ფა­რუ­ლა­ვას ხელ­წე­რი­ლი და­ა­წე­რი­ნა და ბო­დი­ში მო­ახ­დე­ვი­ნაო... ჯერ ერთი, "დღის შო­უ­ში" თე­მად "კას­ტრა­ცია" არას­დროს გვქო­ნია, მე­ო­რეც - რე­ა­ლუ­რად ყვე­ლა­ფე­რი ასე იყო: რო­დე­საც პრო­ექ­ტის - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, რო­მელ­შიც ლელა შე­სა­ნიშ­ნა­ვად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, "დღის შო­უ­ში" გვქონ­და თემა: "მა­მა­კა­ცუ­რი ფო­ბი­ე­ბი" და ვა­სა­ხე­ლებ­დით, რა ფო­ბია შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეს მა­მა­კაცს. მა­გა­ლი­თად, გა­მე­ლო­ტე­ბის, პო­ტენ­ცი­ის დაქ­ვე­ი­თე­ბის, უფუ­ლო­ბის, ღი­პის და ა.შ. მოკ­ლედ, ფო­ბი­ე­ბის ჩა­მოთ­ვლით ძა­ლი­ან გა­ვერ­თე და წა­მო­ვი­ძა­ხე, - ამ ჩა­მო­ნათ­ვალს კი­დევ ერთ ფო­ბი­ას და­ვა­მა­ტებ-მეთ­ქი. - აბა, რასო? - ნა­ნი­კომ მკი­თხა. - მა­მუ­ლი­ჩას ფო­ბია-მეთ­ქი. - ეგ რას ნიშ­ნავ­სო? - ეს კას­ტრა­ცი­ის ში­შია: თუ ლელა ფი­ნა­ლამ­დე ვერ მივა, მა­მუ­ლი­ჩას კას­ტრა­ცი­ას გა­უ­კე­თებს-მეთ­ქი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი პირ­და­პირ ეთერ­ში სი­ცილ-ხარ­ხა­რით გა­ვი­და.

მას მერე მა­მუ­ლი­ჩა ვნა­ხე კი­დეც - ერთ-ერთი გა­და­ცე­მის ჩა­წე­რა­ზე ვი­ყა­ვით და მას ჩემ­თვის საყ­ვე­დუ­რი არ უთ­ქვამს, პი­რი­ქით - ჩემს იმ ნათ­ქვამ­ზე ვი­ცი­ნეთ. გა­ვი­და რა­ღაც პე­რი­ო­დი და ჩვე­ნი სა­ერ­თო მე­გო­ბა­რი მე­უბ­ნე­ბა, - ლელა შენ­ზე ნა­წყე­ნი­აო. საქ­მე იქამ­დეც მი­ვი­და, რომ მან "იმე­დის" მა­შინ­დელ ხელ­მძღვა­ნელ­საც მი­მარ­თა, ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ კი თა­ვის მხრივ, მთხო­ვა, ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბი­თი ბა­რა­თი და­მე­წე­რა იმა­ზე, თუ რა მოხ­და იმ კონ­კრე­ტულ გა­და­ცე­მა­ში და დავ­წე­რე: "მე, ია ფა­რუ­ლა­ვამ, ამა წლის ამა და ამ რი­ცხვში, გა­და­ცე­მა­ში მა­მუ­ლი­ჩას მი­სა­მარ­თით უნებ­ლი­ეთ ვახ­სე­ნე სი­ტყვა - "კას­ტრა­ცია", რაც არ გუ­ლის­ხმობ­და არც მისი და არც მისი მე­უღ­ლის შე­უ­რა­ცხყო­ფას". ხელ­წე­რი­ლი პრო­დი­უ­სერ­მა ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბას გა­დას­ცა.

- ისე, მათი შე­უ­რა­ცხყო­ფა რაში დაგ­ჭირ­და?

- ეს შოუს ელე­მენ­ტი იყო. ამე­რი­კუ­ლი ტოქ­შოუ რომ ნახო, სა­დაც ერ­თმა­ნეთს ისეთ რა­ღა­ცებს ეუბ­ნე­ბი­ან, ეს არაფ­რად მო­გეჩ­ვე­ნე­ბა...

- კი, მაგ­რამ ჩვენ ხომ ამე­რი­კა­ში არ ვცხოვ­რობთ?

- რა ვქნა, ვი­ღა­ცა ხომ უნდა იყოს "პი­ო­ნე­რი"? ჰოდა, რაკი "პი­ო­ნე­რი" ვარ, ყველ­გან ვი­ლა­ხე­ბი... სხვა­თა შო­რის, ის ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბი­თი ბა­რა­თი ტე­ლე­ვი­ზი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ არ მი­ი­ღო. რო­გორც ჩანს, ასე­თი ში­ნა­არ­სის დო­კუ­მენ­ტის თა­ვა­დაც შერ­ცხვათ და ის ფურ­ცე­ლი საგ­რი­მი­ო­რო­ში გა­ვა­კა­რით... ვა­ღი­ა­რებ, ზედ­მე­ტი მო­მი­ვი­და, მაგ­რამ ვი­ღა­ცას ჩემ­ზე ასე რომ ეხუმ­რა, არ გავ­ბრაზ­დე­ბო­დი. რო­გორც ჩანს, ლე­ლას ეწყი­ნა და მი­სიც მეს­მის.

- მოკ­ლედ, ბოლო დროს შენ­ზე გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის რი­ცხვი თან­და­თან იზ­რდე­ბა...

- რამ­ხე­ლა სიაც არ უნდა იყოს, მე, ერთს, ია ფა­რუ­ლა­ვას ვერ გა­დამ­წო­ნის! მე ვარ ლე­გენ­და (იცი­ნის)!

ჰოდა, ამ "ლე­გენ­დამ" ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან "პირ­ველ რა­დი­ო­ში" გა­და­ი­ნაც­ვლა. კვი­რა­ში ერთხელ, პა­რას­კევს, სა­კუ­თა­რი ტოქ­შოუ სა­ხელ­წო­დე­ბით - "ია ფა­რუ­ლა­ვას შოუ" მიჰ­ყავს, სა­დაც სტუმ­რებ­თან ერ­თად, აქ­ტუ­ა­ლურ და სა­ჭირ­ბო­რო­ტო სა­კი­თხებ­ზე სა­უბ­რობს.

- პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მა შენი ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი ეპი­ზო­დე­ბის მო­ყო­ლას და­უთ­მე. რა­ტომ?

- მინ­დო­და, ერთხელ და სა­მუ­და­მოდ, ჩემ შე­სა­ხებ არ­სე­ბუ­ლი ყვე­ლა მითი თუ ჭორი ერთ რა­დი­ო­გა­და­ცე­მა­ში გან­მე­ხი­ლა და ამით მოვ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რაკს...

- სა­კუ­თა­რი თა­ვის წარ­დგე­ნი­სას შენს პირ­ველ თვი­სე­ბად სკან­და­ლუ­რო­ბა და­ა­სა­ხე­ლე... რო­გორ ფიქ­რობ, შენს სკან­და­ლუ­რო­ბას შენი ხა­სი­ა­თი გა­ნა­პი­რო­ბებს?

- ალ­ბათ ხა­სი­ა­თიც, მაგ­რამ ჩემი სკან­და­ლუ­რო­ბა და­ი­წყო ფილ­მი­დან - "სიყ­ვა­რუ­ლი ვე­ნახ­ში". 1998 წელს ქარ­თველ­მა მსა­ხი­ობ­მა ეკ­რან­ზე გა­ი­ხა­და და დღემ­დე არ დას­რულ­და ამა­ზე ლა­პა­რა­კი. მას მერე ბევ­რმა გა­ი­ხა­და, მაგ­რამ ია ფა­რუ­ლა­ვა მა­ინც არ ავი­წყდე­ბათ... ჩემი სკან­და­ლუ­რო­ბა კი­დევ იმა­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა, რომ პირ­და­პი­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ და რა­საც სხვა არ იტყვის, მე ვამ­ბობ. მინ­და, ჩემი აზრი სა­ჯა­როდ და­ვა­ფიქ­სი­რო ხოლ­მე, რად­გან და­სა­მა­ლი არა­ფე­რი მაქვს. არ მჩვე­ვია პირ­ფე­რო­ბა და რო­გო­რიც ვარ, ასე­თი მომ­წონს სა­კუ­თა­რი თავი.

- ყვე­ლას მოს­წონ­ხარ ასე­თი?

- "ფე­ის­ბუკ­ზეც" მაქვს ჩემი "ფან­ფე­ი­ჯი", სა­ი­და­ნაც ვი­გებ, რომ არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემ­ზე გიჟ­დე­ბი­ან და არი­ან ისე­თე­ბიც, ვინც ვერ მი­ტა­ნენ.

- რა­ტომ ვერ გი­ტა­ნენ?

- არ ვიცი. ვამ­ბობ ხოლ­მე, - ია ფა­რუ­ლა­ვა ზე­თის­ხი­ლი­ვი­თაა - ან გიყ­ვარს, ან - არა. მას ყვე­ლა ვერ ჭამს, მაგ­რამ თუ გა­სინ­ჯა­ვენ, მერე მოს­წონთ. ამ­ბო­ბენ, 5 ცა­ლის შემ­დეგ იგებ ზე­თის­ხი­ლის გე­მო­სო (იღი­მის). ზოგს ჩემი პირ­და­პი­რო­ბის გამო ვუყ­ვარ­ვარ და დიდი მად­ლო­ბა მათ ამის­თვის. ხალ­ხმა ჩემი სი­მარ­თლე და პირ­და­პი­რო­ბა პრო­ექ­ტში - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" უფრო ცხა­დად და­ი­ნა­ხა. თა­ვი­დან ვი­ღა­ცე­ბი ფო­რუმ­ზე იმა­საც წერ­დნენ: რა შუ­ა­შია ია ფა­რუ­ლა­ვა, რო­მე­ლი ცეკ­ვის მცოდ­ნე ეგ გვყავ­სო? მერე შე­იც­ვა­ლა ჩემ მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. ისე, ხომ ჰგო­ნი­ათ, რომ და­უ­ფიქ­რებ­ლად წა­მო­ვის­ვრი ხოლ­მე რა­ღა­ცებს, მაგ­რამ მერ­წმუ­ნეთ, ეს ასე არ არის, ამას ყო­ველ­თვის დიდი სამ­ზა­დი­სი უძღვის წინ.

- ანუ "ას­ჯერ გა­ზო­მე და ერთხელ გა­ჭე­რის" პრინ­ცი­პი შენს შემ­თხვე­ვა­ში მოქ­მე­დებს?

- ასეა. რო­დე­საც ვთქვი ფრა­ზა - "სექ­სი პარ­კეტ­ზე", აღ­შფოთ­დნენ: რა სი­სუ­ლე­ლე წა­მო­აყ­რან­ტა­ლაო! არა­და, წი­ნას­წარ მო­ფიქ­რე­ბუ­ლი, აწონ-და­წო­ნი­ლი და გა­აზ­რე­ბუ­ლი ფრა­ზა იყო, რო­მე­ლიც გივი სი­ხა­რუ­ლი­ძის მი­სა­მარ­თით გა­მოვ­თქვი. მე იქაც შოუს ვა­კე­თებ­დი.

- და არ აქვს იმას მნიშ­ვნე­ლო­ბა, შენ­ზე რას იტყვი­ან?

- იმა­ზე რომ ვი­ფიქ­რო, რას იტყვის ხალ­ხი, მა­შინ მე ვერ ვიქ­ნე­ბო­დი. ცუდს არა­ფერს ვა­კე­თებ: არა­ვის ვკლავ, არ ვქურ­დავ, არა­ვის ვა­ტყუ­ებ; რაც ვარ, ეს ვარ!

- ან­გე­ლო­ზი ყო­ფილ­ხარ, ჩემო ია...

- შე­იძ­ლე­ბა, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის­თვის ან­გე­ლო­ზიც ვარ (იღი­მის). იცი, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მომ­მარ­თავს თხოვ­ნით, რომ რჩე­ვა მივ­ცე? დეპ­რე­სი­უ­ლე­ბი არი­ან, არ უმარ­თლებთ და მთხო­ვენ, და­ვეხ­მა­რო. ჰოდა, მათ რო­გორც შე­მიძ­ლია, ვეხ­მა­რე­ბი.

- აღ­ნიშ­ნულ პირ­ველ რა­დი­ო­შო­უ­ში ილა­პა­რა­კე, რომ მიმ­ზიდ­ვე­ლი ობი­ექ­ტი ხარ მა­მა­კა­ცე­ბის­თვის...

- რა­ტომ მხო­ლოდ მა­მა­კა­ცე­ბის­თვის? ბევ­რი ქალ­ბა­ტო­ნი მწერს: რა ლა­მა­ზი ხარ, მოგ­ვწონ­ხა­რო. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ მათ­თვის ისე­თი ქა­ლის მა­გა­ლი­თი ვარ, რო­მე­ლიც მუდ­მი­ვად თავს უვ­ლის და მი­უ­ხე­და­ვად ასა­კი­სა, კარ­გად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა. მიმ­ზიდ­ვე­ლი ყო­ველ­თვის ვი­ყა­ვი და ვარ!.. მოკ­ლედ, არ ვარ ორ­დი­ნა­რუ­ლი და არ ვცხოვ­რობ ორ­დი­ნა­რუ­ლად. მე არ მყავს ქმა­რი, შვი­ლი, ოჯა­ხი და ვფიქ­რობ, რომ სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლა­ვართ...

- ქმა­რი არ გყავს, მაგ­რამ წარ­სულ­ში გყავ­და ქმრე­ბი... ვერც ერთი რომ ვერ შე­ი­ნარ­ჩუ­ნე, ესეც შენი არა­ორ­დი­ნა­რუ­ლო­ბის ბრა­ლია?

- ნა­წი­ლობ­რივ, ეს შე­იძ­ლე­ბა, ჩემი ბრა­ლიც იყოს და ნა­წი­ლობ­რივ - მა­თიც... ოფი­ცი­ა­ლურ ქორ­წი­ნე­ბა­ში ორ­ჯერ ვი­ყა­ვი, ორი ქორ­წი­ნე­ბა კი არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რი იყო... რო­გორც ჩანს, მა­ღა­ლი სტან­დარ­ტე­ბი მაქვს და მა­მა­კაც­ში მუდ­მი­ვად რა­ღაც იდე­ალს ვე­ძებ. ისე, ყვე­ლა ქალი ხომ ასეა? - თა­ვი­დან­ვე იდე­ა­ლებს ვე­ძებთ: ჯერ პრინ­ცე­ბი გვინ­და, მერე - რა­ინ­დე­ბი, გმი­რე­ბი... ძა­ლი­ან ჭირს ჩემი სა­პირ­წო­ნე (მო­და­შია დღეს ეს სი­ტყვა) მა­მა­კა­ცის მო­ძებ­ნა. ჩემ­ნა­ი­რი ქა­ლე­ბის ბედი ასე­თია, - მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არი­ან სა­სურ­ველ­ნი და აღ­ტა­ცე­ბა­ში მოჰ­ყავთ ადა­მი­ა­ნე­ბი, მათი ხვედ­რია, რომ მარ­ტო­ნი იყ­ვნენ.

- ახლა მარ­ტო ხარ?

- ამ­წუ­თას ქმა­რი არ მყავს, მაგ­რამ მე­გო­ბა­რი მყავს.

- ვინ არის?

- მის სა­ხელ­სა და გვარს ვერ და­ვა­სა­ხე­ლებ, რად­გან ეს არ ესი­ა­მოვ­ნე­ბა.

- ერთხელ აღ­ნიშ­ნე, - ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, უზ­რდე­ლი­აო...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) უზ­რდე­ლი ვარ მა­შინ, როცა მაბ­რა­ზე­ბენ, თო­რემ მშვე­ნი­ე­რი მა­ნე­რე­ბი მაქვს, კარგ ოჯახ­ში ვარ აღ­ზრდი­ლი და კარ­გი დიპ­ლო­მა­ტიც გახ­ლა­ვართ.

- გა­და­ცე­მა­ში ისიც თქვი, - ამ­ბო­ბენ, რომ დედა სო­მე­ხი მყავ­სო...

- პაპა, დე­დის მამა წარ­მო­შო­ბით ირა­ნი­დან გახ­ლდათ. ის არც თბი­ლი­სე­ლი სო­მე­ხი იყო და არც - ერევ­ნე­ლი. პაპა (ნი­კო­ლო­ზი, ნი­კო­დი­მო­სი ერ­ქვა) ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა ბიჭი იყო, ომში რომ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, მაგ­რამ 18 წლი­სა გა­მო­იქ­ცა და სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­სახ­ლდა; არც ქარ­თუ­ლი იცო­და ნორ­მა­ლუ­რად, არც რუ­სუ­ლი და არც - სომ­ხუ­რი... რა­ტომ­ღაც გა­და­წყვი­ტა, სომ­ხუ­რი გვა­რი აეღო და ჯერ დავ­ლა­თი­ა­ნი იყო, მერე - არუ­თუ­ნი­ა­ნი. რო­გორც ჩანს, დე­ზერ­ტი­რი გახ­ლდათ და ვი­ნა­ო­ბას, წარ­მო­მავ­ლო­ბას ამი­ტო­მაც მა­ლავ­და. მერე ენაც ის­წავ­ლა და აქა­ურ ცხოვ­რე­ბას ალღო აუღო... ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­შიც არის რა­ღაც არა­ქარ­თუ­ლი, რაც მისი გე­ნი­დან მო­დის. ერ­თმა­ნეთ­ზე უკე­თე­სი გა­რეგ­ნო­ბის დე­ი­დე­ბი მყავ­და... ჯერ ერთი, ეს რა გა­მოთ­ქმაა: "ეგ სო­მე­ხი?!" ჩვენს ქა­ლაქ­ში, სა­დაც ამ­დე­ნი სხვა­დას­ხვა ერის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი: სო­მე­ხი, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი, ებ­რა­ე­ლი ცხოვ­რობს, ცოტა უხერ­ხუ­ლია ასე ლა­პა­რა­კი. ისი­ნი ჩვე­ნი ძმე­ბი არი­ან.

- ნათ­ქვა­მი გაქვს, მა­მა­ჩემ­მა - ოთარ ფა­რუ­ლა­ვამ 40 წლის წინ, ერთ-ერ­თმა პირ­ველ­მა ჩა­იც­ვა ჩოხა და ჩო­ხო­სან­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გა­წევ­რდაო...

- პირ­ვე­ლი "თბი­ლი­სო­ბა" რომ ჩა­ტარ­და, 1976 წელს, ოთხმა მე­გო­ბარ­მა: ბუკა ნა­კა­ი­ძემ, ფერ­დი­ნანდ ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ, მა­მამ და მე­ო­თხეს გვარ­სა და სა­ხელს ვერ ვიხ­სე­ნებ, ჩო­ხე­ბი ჩა­იც­ვეს. გა­რეთ რომ გა­დი­ო­და, მთელ ოჯახს გვრცხვე­ნო­და, - ვა­ი­მე, რას აკე­თებს ეს კა­ციო? ახლა კი ჩო­ხოს­ნო­ბა პრეს­ტი­ჟუ­ლი რამ არის და ჩო­ხოს­ნად უამ­რავ ადა­მი­ანს აკურ­თხე­ბენ. მეც ვარ ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წევ­რი და ვიდ­რე მამა ცო­ცხა­ლი იყო, მათ შეკ­რე­ბებ­ზე დავ­დი­ო­დი... მოკ­ლედ, ძლი­ე­რი და ვაჟ­კა­ცუ­რი ქალი ვარ (იცი­ნის).

- იცი, ბო­ლოს რა თქვეს შენ­ზე?

- არა.

- იას ადრე ასა­კით უფ­რო­სი მა­მა­კა­ცე­ბი მოს­წონ­და, ახლა კი უმ­ცრო­სე­ბი იზი­დავ­სო...

- მით უკე­თე­სი ჩემ­თვის. რამ­დე­ნი წლით უმ­ცრო­სია ის, ვინც გვერ­დით მყავს, არ და­მით­ვლია (იცი­ნის). ჭორი ჩემ­თვის გარ­თო­ბის ერთ-ერთი სა­შუ­ა­ლე­ბაა, რად­გა­ნაც აც­რი­ლი ვარ ასეთ ამ­ბებ­ზე... ყვე­ლა პი­როვ­ნე­ბა­ში მინ­და, სი­კე­თე და­ვი­ნა­ხო (მერ­წმუ­ნეთ, ამას იმი­ტომ არ ვამ­ბობ, რომ ქუ­ლე­ბი და­ვი­წე­რო) და ამის გამო ბევ­რჯერ და­ვი­სა­ჯე. ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი შეც­დო­მაც და­ვუშ­ვი, მაგ­რამ ესეც სა­ჭი­რო იყო - ჭკუა ვის­წავ­ლე. არ მიყ­ვარს გაკ­ვა­ლუ­ლი გზე­ბით სი­ა­რუ­ლი, ამას უღ­რან ტყე­ში გზის პოვ­ნა მირ­ჩევ­ნია. შე­იძ­ლე­ბა, და­ვე­ცე ან მგელ­მა, დათვმაც მი­კ­ბი­ნოს, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, ჩემი გზით ვი­ა­რო...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)