"მამა მოვიდა, საწოლზე ჩამომიჯდა, საბანი გადამხადა და ამპუტირებულ ფეხზე მაკოცა"
ბევრს არ ვიცნობ მისნაირი გაუტეხელი სულის ადამიანს... მიუხედავად იმისა, რომ 11 წლისამ უკვე ცხოვრების უმძიმესი დარტყმა მიიღო - ტრავმის შედეგად ფეხი დაკარგა, წუთითაც არ დამორჩილებია ბედს... სწორედ ისე, როგორც ალბათ პირველად საავადმყოფოდან გამოსულმა თავის თავს სძლია და თანატოლთა გვერდით დგომა არ შეწყვიტა, მერეც, მთელი სიცოცხლის მანძილზე მტკიცედ იდგა იქ, სადაც სწამდა, რომ უნდა მდგარიყო...
მის ცხოვრებაში ბავშვობის დროინდელმა მოგონებამ ბევრი რამ განსაზღვრა. გიგა ლორთქიფანიძე ასე ჰყვებოდა იმ დრამატულ ეპიზოდს: "1938 წელს, ტრავმის შემდეგ ფეხი მომკვეთეს. საავადმყოფოში ვიწექი. სათუოდ იყო ჩემი საქმე, ეგრეთ წოდებული ჰაეროვანი განგრენა დამემართა. პროფესორი ჭეიშვილი მადგა თავზე. ამ დროს გაიღო კარი და მამაჩემი შემოვიდა. დედა მისკენ გაქანდა: - ახლავე, წადიო. ვაითუ, ვინმეს ეცნო და მთავრობისთვის შეეტყობინებინა. მამა მოვიდა, საწოლზე ჩამომიჯდა, საბანი გადამხადა და ამპუტირებულ ფეხზე მაკოცა...
მითხრა: მთავარია, კაცი იყოო! დედამ ძლივს გააგდო. ფანჯრის ახლოს ვიწექი და იქიდან დავინახე, ქუჩაში შავი "ემადინი" იდგა... მამა ძალით შეტენეს მანქანაში. ათ წუთში ჩეკისტები დაგვადგნენ თავს. დედას ჰკითხეს, - თქვენი მეუღლე იყო აქო? არაო. ერთი მე ჩამომიჯდა.
- ბიჭიკო, მამაშენი იყო აქ? - მკითხა.
პროფესორი ჭეიშვილი მიუბრუნდა: - გთხოვთ, ბავშვს თავი დაანებოთ. კრიზისულ მდგომარეობაშია. აქ უცხო არავინ ყოფილაო.
ბოდიში მოიხადეს და წავიდნენ. დედა პროფესორ ჭეიშვილს მივარდა მადლობის გადასახდელად, არავითარი მადლობაო... მაინც დაიტოვა სათქმელი - არაფერი დამინახავსო. ეს იმ დროს გმირობა იყო".
ჯერ კიდევ პატარას თავისი ავტორიტეტი ჰქონდა თბილისში: "ომის დროა. მარიკა დაბადების დღეზე იყო და შინ გვიან ბრუნდებოდა. დახვდნენ... ყაჩაღობა იყო, პალტოს ხდიდნენ, აბა, ფული ვის ჰქონდა!.. დაიწყო მარიკამ გახდა. უცებ გაიგონა, ერთი ეუბნება მეორეს, - ეს გიგას და არ არისო!? ეტყობა, ან ჩემი კლასელი იყო, ან ვიღაც ვერელი ბიჭი, რომელიც მიცნობდა. გამოუშვეს. მოვარდა შინ მარიკა - მოგკლავ, ეს რა ხალხში გაქვს საქმეო... არაფერი საქმე არ მქონდა, მაგრამ მიცნობდნენ და რა ვქნა", - ჰყვებოდა ხალისით...
გიგა ლორთქიფანიძის შემოქმედებაზე საუბარი ალბათ უსასრულოდ შეიძლება... თუმცა მისი შემოქმედება სათავეს მისივე ცხოვრებიდან იღებს და იმ განცდებით არის გამდიდრებული, რაც სრულიად ახალგაზრდამ თავის თავზე გამოცადა... "1951 წელი იყო. ინსტიტუტში მქონდა გაკვეთილი. ტელეფონთან დამიძახა ქალბატონმა გოგუცამ - თანამშრომელმა. დედა მირეკავდა: ვახტანგი და თინიკო (ევგენი მიქელაძის შვილები) წაიყვანესო. მაშინ იმ ბავშვებსაც ასახლებდნენ, ვისაც მშობელი დაპატიმრებული ჰყავდა, თან ნათესავები უცხოეთში ცხოვრობდნენ. დედამ მითხრა: - ნავთლუღის სადგურში არიან და რაღაცის მიტანა და გადაცემა შეიძლებაო. ქალბატონი გოგუცა ურთიერთდამხმარე სალაროსაც განაგებდა. ვთხოვე ფული. 3.000 მანეთი გამომიტანა. წავედი ნავთლუღში. ბავშვები სატვირთო ვაგონებში შეეყარათ. თინა და ვახტანგი ძალიან პატარები იყვნენ. წასაყვანად რომ მისულან, თინას უტირია, - ვერ წამოვალ, საკონტროლო მაქვსო...
ვყვირი სახელებს. უცებ საქონლის თავის გამოსაყოფიდან ვახტანგს ვხედავ. მანიშნებს, - ჩუმადო. ხომ არ გაგიჟდა ეს ბავშვი-მეთქი. იმან: ნუ ყვირი, თინიკო ტიროდა და ახლა ჩაეძინაო. უკვე კაცი იყო! მივაწოდე ფული. აიღო. ყველაზე შემზარავი ის იყო, რომ ვეღარ ვუძლებდით ამ საშინელების ყურებას! მატარებელი რომ დაიძრა, ატყდა ყვირილი, ტირილი, ხალხი პალტოებს იხდიდა, ვაგონში ტენიდა... წაიყვანეს ყაზახეთში"
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
