მსახიობი ნინო გაჩეჩილაძე "ჩემი ცოლის დაქალებიდან" გაუჩინარების შემდეგ ძირითადად თეატრის სცენაზე თამაშობს და მონატრებულ მაყურებელს მისი ნახვა მარჯანიშვილის თეატრის სპექტაკლებში შეუძლია. კონკრეტულად კი, მცირე ხნის წინ "ჰაჯი მურატის" პრემიერა შედგა, სადაც ნინოს ჰაჯი მურატის ცოლის როლი ხვდა წილად.
ნინოსთან მოგზაურობის რუბრიკის ჩასაწერად მივედით, თუმცა ამ თემის გარდა ვისაუბრეთ ზემოხსენებულ პრემიერაზე და სერიალზე, რომელშიც კატოს როლს აღარ ასრულებს. ჩვენი ინტერვიუც ამ თემების მიხედვით დავყავით.
სერიალის შემდგომ... და პრემიერა
- სწორედ დღეს არის გიზო ჟორდანიას სპექტაკლის ერთ-ერთი საპრემიერო ჩვენება. ლევ ტოლსტოის "ჰაჯი მურატი" დადგა. დიდი ხანია, ბატონ გიზოსთან არ მიმუშავია და შვიდი წლის პაუზის შემდეგ მოხარული ვარ, რომ მასთან მუშაობამ მომიწია ამ ძალიან საინტერესო მასალაზე. მე ვთამაშობ ჰაჯი მურატის ცოლს, რომელიც მას ორივე მოქმედებაში მოგონებად მოევლინება. მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ ხანგრძლივი სპექტაკლია და ორსაათ-ნახევრის განმავლობაში მიმდინარეობს, ვფიქრობ, საინტერესო სანახავია. ბევრს აღარ ვილაპარაკებ, უბრალოდ, აღვნიშნავ, რომ მსგავსი ტიპის პრემიერა დიდი ხანია არ ყოფილა მარჯანიშვილის თეატრში, ამიტომ ღირს ამ სპექტაკლის ნახვა.
რეპეტიციები იანვრის ბოლოს დავიწყეთ. დაახლოებით ოთხი თვე მიდიოდა რეპეტიცია, თუმცა ბატონი გიზო სცენების მიხედვით გვიბარებდა. ჩემს როლს დიდი აზრობრივი დატვირთვა აქვს და რაც მთავარია, ჩემი ეკრანული სახისგან, რითაც ფართო მაყურებელმა ბოლო პერიოდში გამიცნო, რადიკალურად განსხვავდება. ამიტომაც ვისურვებდი ბევრი მაყურებლის მოსვლას, რადგან ზოგს ჰგონია, რომ კატოს გარდა სხვა როლების თამაში არ შემიძლია.
- ასეთი შეგრძნება გქონდა, როდესაც კატოს თამაშობდი, რომ მასთან გაიგივებდნენ?
- მე კი არ მქონდა შეგრძნება, ინფორმაცია მომდიოდა და დღემდე მესმის ვიღაცებისგან. როცა ვიღაცას არ უნდა სიმართლის დაჯერება, ყოველთვის ამახინჯებს რეალობას და საკუთარ ინტერპრეტაციას აძლევს - იმიტომ არის ესა თუ ის მსახიობი როლში კარგი, რომ საკუთარ თავს ასახიერებსო. ვიზუალურად კატოსნაირი ვარ, ხმის ტემბრიც ასეთივე მაქვს, მაგრამ არც კატოსნაირი ხასიათი მაქვს, არც მანერები და არც მენტალიტეტი, საერთოდ განვსხვავდები კატოსგან. თუკი ვინმეს უნდა განსხვავებული ნინოს ნახვა, მარჯანიშვილის თეატრის სპექტაკლებზე უნდა მოვიდეს.
- სერიალის პოპულარობიდან გამომდინარე თუ მოსულა თეატრში მაყურებელი?
- მე მაინც ვფიქრობ, რომ თეატრს თავისი მაყურებელი ჰყავს, რომელიც მუდმივად ინტერესდება სიახლეებით და თვალს ადევნებს აფიშებს, თუმცა შესაძლოა, ზოგიერთი სერიალიდან გამოყოლილმა ინტერესმა მოიყვანოს თეატრში, ასეთი შემთხვევაც ხშირად ყოფილა.
- ახლა, როცა დრო გავიდა, "ჩემი ცოლის დაქალებს" რომ უყურებ, არ ნანობ, რომ იქ აღარ ხარ?
- არ ვნანობ (იღიმის).
- მაყურებლის ნაწილს რომ უნდა ამ როლში კვლავ შენი ხილვა?
- დღესაც მომდის წერილები "ფეისბუქზე", რატომ სხვა პროექტში მაინც არ ჩანხარო. ამავე არხზე სხვა პროექტში ხომ შეიძლება იყოო. ასეთი შემთხვევა ხშირად ყოფილა, მაგრამ ამ შეკითხვაზე პასუხს სხვის მაგივრად ვერ გავცემ. მე შემიძლია დავიხარჯო იმ შემთხვევაში, თუკი რაიმე სამუშაოს შემომთავაზებენ. მიწევს ახსნა-განმარტებების მიცემა იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც სოციალურ ქსელში მწერენ. რაც შეეხება სინანულს სერიალთან დაკავშირებით, ნამდვილად არ მაქვს. მე ჩემი ფუნქცია იქ ამოვწურე. შინაარსობრივად და ჟანრობრივად სერიალი იმდენად შეცვლილია, რომ მრჩება შეგრძნება, თითქოს სულ სხვა სერიალს ვუყურებ. ის ორი სეზონი იყო ფეიერვერკი და ფინალიც ასეთივე გახლდათ. ახლა კი თითქოს სერიალი ძალიან სოციალური გახდა და გასცდა კომიკურობას, წავიდა დრამისკენ, რაც, სიმართლე გითხრათ, ცოტა არ მომწონს. როგორ უნდა მქონდეს სინანული, როცა ხალხის სიყვარული და ინტერესი არ განელებულა. ძალიან დიდი მადლობა ამისთვის "ფორმულა კრეატივს" და "რუსთავი 2"-ს, ხალხმა მათი დახმარებით გამიცნო.
- ამბობდნენ, რომ კოტე თოლორდავა აპირებდა წასვლას სერიალიდან, რადგან ახალ პარტნიორს ვერ შეეწყო.
- ეს ჭორი არ გამიგია. რანაირად ვერ შეეწყობოდა, როდესაც ლელასთან ერთად მოზარდ მაყურებელთა თეატრში "კუკარაჩაში" თამაშობს?!. უბრალოდ, ალბათ, კოტეს ერჩივნა, იმ პარტნიორთან გაეგრძელებინა მუშაობა, ვისთანაც თავიდანვე დაიწყო. ძნელია, როცა დუბლი შემოდის 71 სერიის შემდეგ. მაყურებელსა და კოტეს ალბათ ერთნაირი რამ დაემართა, თუმცა ადამიანი ყველაფერს ეგუება. თანაც, დაუსრულებელი ხომ არ არის არაფერი? ერთ მშვენიერ დღეს ეს სერიალიც დასრულდება და რაღაც ახალი დაიწყება (იღიმის).
მოგზაურობა
... ჩემთვის მოგზაურობაში ყველაზე მთავარი ისაა, რომ ვიცვლი გარემოს, გავდივარ საქართველოს საზღვრებს გარეთ და შევდივარ ახალ სამყაროში. ყველგან, სადაც ჩავედი, თითო-თითოჯერ ვარ ნამყოფი - მოსკოვში, ლონდონში, რომსა და ტრაპიზონში. შარშან ეგვიპტესაც ვსტუმრობდით სერიალიდან გადაღებებზე, შარმ-ელ-შეიხს.
ის ქვეყნები, სადაც ვყოფილვარ, რადიკალურად განსხვავდება ერთმანეთისგან. დავიწყებ რომით - ეს იყო ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება, რაც მივიღე. ამოუწურავი ქალაქია, რამდენჯერაც უნდა წახვიდე, აღფრთოვანება არ გაგინელდება. ტყუილად არ არის ნათქვამი, რომ ყველა გზა რომში მიდის და მეც ასეთივე სურვილი ჩავიფიქრე, რომელსაც აუცილებლად გაგიმხელთ. ტრევის შადრევანში მონეტა ჩავაგდე... ჩემი ახლო მეგობარი თამარ სულავა რომში, საქართველოს საელჩოში მუშაობს. ყოველ წელს მეპატიჟება და წინა წელს ჩემს დასთან, თაკოსთან ერთად ჩავედი. მიუხედავად იმისა, რომ ლონდონმაც დამშოკა და ზღაპრული ქალაქის შთაბეჭდილება დამიტოვა, რომში სასწაული ატმოსფეროა. 20-30-პუნქტიანი სია მქონდა იმ ღირსშესანიშნაობებისა, რომლებიც ორი კვირის განმავლობაში უნდა მენახა. თაკოს კონცერტი ჰქონდა ბათუმში და ერთი კვირის დაგვიანებით შემომიერთდა. ტრევის ემოციების შადრევანი დავარქვი, იმდენად გამაოცა, ასევე წმიდა პეტრეს ტაძარმა და შთაბეჭდილებების პიკი იყო სიქსტეს კაპელა. ზევით რომ ავიხედე, წარმოუდგენლად მომეჩვენა, როგორ შეიძლებოდა, ეს მშვენიერება ადამიანის ხელს შეექმნა, თითქოს ღმერთმა დაახატვინა თითოეული ხაზი და კონტური. მსგავსი საოცრება ფერწერაში, მგონია, რომ არ შექმნილა.