სა­ქარ­თვე­ლო­ში ზოგი ხა­ტავს, ზოგი მუ­სი­კას წერს, ზოგი ლექ­სის ავ­ტო­რია, ზო­გიც სცე­ნა­ზე გა­მო­დის, მაგ­რამ იშ­ვი­ა­თად შეხ­ვდე­ბით ადა­მი­ანს, რო­მელ­საც ცხოვ­რე­ბა­ში ეს ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­ბია. დღეს სწო­რედ ასეთ ხე­ლო­ვან­თან გვინ­და, შე­გახ­ვედ­როთ. ეს ადა­მი­ა­ნი ჯუმ­ბერ ჯან­დი­ე­რი გახ­ლავთ... დიახ, უნდა მო­უს­მი­ნოთ მის მიერ შექ­მნილ მუ­სი­კას, უნდა ნა­ხოთ მისი ფერ­წე­რუ­ლი ტი­ლო­ე­ბი, რო­გორ თა­მა­შობს ფილ­მებ­ში და მიხ­ვდე­ბით, რა­ტომ უწო­დე­ბენ მას "ქარ­თუ­ლი ესტრა­დის პატ­რი­არ­ქს" და "მუ­ზე­ბის ნე­ბი­ე­რას"...

- ბა­ტო­ნო ჯუმ­ბერ, ახ­ლა­ხან თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს რო­გორც მხატ­ვარ­მა და რო­გორც კომ­პო­ზი­ტორ­მა 2 და­უ­ვი­წყა­რი სა­ღა­მო აჩუ­ქეთ...

- დიახ, ეს სა­ღა­მო­ე­ბი მე­გობ­რე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნით მო­ვა­წყვე და ჩემი გარ­დაც­ვლი­ლი მე­უღ­ლის, რუ­სუ­დან გვა­თუ­ას ხსოვ­ნას მი­ვუ­ძღვე­ნი. ჩემს ნა­ხა­ტებ­თან ერ­თად, ჩემი შვი­ლის - ჯარ­ჯი ჯან­დი­ე­რის ტი­ლო­ე­ბიც გა­მოვ­ფი­ნე. ის ბოლო წლე­ბია, რაც ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს და მოღ­ვა­წე­ობს. გა­მო­ვი­და ჩემი 2 ალ­ბო­მი, რო­მე­ლიც გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძის 120 წლის იუ­ბი­ლეს მი­ვუ­ძღვე­ნი. ერთს "ვით სამ­რეკ­ლო ცის უდაბ­ნო­ში" და­ვარ­ქვი, მე­ო­რეს - "ქე­ბა­თა ქება ნი­კორ­წმინ­დას". ორი­ვე დის­კზე 30-ზე მეტი ნა­წარ­მო­ე­ბია შე­სუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, ამ დიდი პო­ე­ტის იუ­ბი­ლე სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­თა­ნა­დოდ არ აღ­ნიშ­ნეს.

- ქარ­თველ კომ­პო­ზი­ტო­რებს შო­რის პირ­ვე­ლი ხართ, რო­მელ­მაც გა­ლა­კტი­ო­ნის ლექ­სებ­ზე მუ­სი­კა და­წე­რა...

- დიახ, პირ­ვე­ლად "სი­ლაჟ­ვარ­დე ანუ ვარ­დი სი­ლა­ში" ავაჟ­ღე­რე და სიმ­ღე­რას "მზეო, მა­რი­ამ!" და­ვარ­ქვი. მწერ­ლე­ბი ამას ცუ­დად შეხ­ვდნენ, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ გან­კი­თხვის ჟამი იყო: ამ­ბობ­დნენ, გა­ლა­კტი­ო­ნის შე­მოქ­მე­დე­ბა თა­ვად მუ­სი­კა­აო...

- რო­გორც ვიცი, ამის გამო მა­შინ­დელ "კა­გე­ბე­შიც" არა­ერ­თხელ და­გი­ბა­რეს.

- ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი თუ ჩა­ი­წე­რე­ბო­და, რა­დიო-ტე­ლე­ვი­ზი­ის სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრს უნდა აეჟ­ღე­რე­ბი­ნა. მა­ნამ­დე სამ­ხატ­ვრო საბ­ჭო უნდა გა­ევ­ლო, რო­მე­ლიც მთა­ვა­რი ცენ­ზო­რი იყო. ამ სამ­სა­ხურს ვინ­მე შა­ფა­თა­ვა ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და. ტექ­სტი რომ წა­ი­კი­თხა, მი­თხრა: - მუ­სი­კა კარ­გია, მაგ­რამ ეს ლექ­სი რას ჰგავს? გინ­და და­გი­ჭი­რონ? - ლექ­სის ავ­ტო­რი გა­ლა­კტი­ო­ნია-მეთ­ქი. - მერე რა, რომ გა­ლა­კტი­ო­ნია?! ახა­ლი ტექ­სტი და­წე­რე­თო. რა თქმა უნდა, ტექ­სტის შეც­ვლა­ზე არც მი­ფიქ­რია. ამი­ტომ ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში თა­რო­ზე მქონ­და შე­მო­დე­ბუ­ლი. ასე­თი­ვე ბედი ხვდა წი­ლად მო­რის ფო­ცხიშ­ვი­ლის ტექ­სტზე შექ­მნილ "ნოს­ტალ­გი­ას".

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში რაში შე­გე­დავ­ნენ?

- იმ წლებ­ში გა­მო­დი­ო­და გა­ზე­თი "სამ­შობ­ლო", რო­მე­ლიც ერ­თა­დერ­თი გა­მო­ცე­მა იყო, უცხო­ეთ­ში რომ იგ­ზავ­ნე­ბო­და. აღ­ნიშ­ნუ­ლი გა­ზე­თი სამ­შობ­ლო­დან გა­დახ­ვე­წი­ლი ემიგ­რან­ტე­ბის­თვის მა­ლა­მო­სა­ვით იყო. პა­რიზ­ში მცხოვ­რებ ერთ ქარ­თველს ფრან­გი გო­გო­ნა შე­ურ­თავს; მათ შვი­ლე­ბი გა­უჩ­ნდათ; ერთი შე­ხედ­ვით, ის ქარ­თვე­ლი კაცი საფ­რან­გეთ­ში ბედ­ნი­ე­რად ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ ნოს­ტალ­გია აწუ­ხებ­და. ეს გრძნო­ბა ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად გა­უმ­ძაფ­რდა. სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა და აქ და­საფ­ლა­ვე­ბა უნ­დო­და. ყვე­ლას დახ­მა­რე­ბას სთხოვ­და. "მე ვარ გა­დაჭ­რი­ლი ვე­ნა­ხი,/ ვაზი მზის სხი­ვებ­ზე ჯვარ­ცმუ­ლი/ და ჩემი სამ­შობ­ლო მე­ძა­ხის,/ ნოს­ტალ­გია, ნოს­ტალ­გია, ნოს­ტალ­გია"... მო­რის­მა ეს ლექ­სი და­წე­რა, მე - მუ­სი­კა. მა­შინ­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­თვის ეს მი­უ­ღე­ბე­ლი აღ­მოჩ­ნდა, დაგ­ვი­ბა­რეს და გვი­თხრეს, - ჭკვი­ა­ნად იყა­ვით და ასე­თი სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბის წე­რას თავი და­ა­ნე­ბე­თო. შემ­დეგ სა­თა­ნამ­შრომ­ლოდ მი­მიწ­ვია ფირ­მა "მე­ლო­დი­ამ". 1970 წელს ჩემი პირ­ვე­ლი ფირ­ფი­ტა გა­მო­ვი­და. მას­ში შე­სულ­მა სიმ­ღე­რებ­მაც დიდი კო­მი­სია გა­ი­ა­რა, მაგ­რამ ცო­ტა­თი ვი­ცუღ­ლუ­ტე. მოს­კოვ­ში მკი­თხეს, - ნოს­ტალ­გია რას ნიშ­ნავ­სო? - მე, ქარ­თვე­ლი კაცი ჩა­მო­ვე­დი აქ, სა­მუ­შა­ოდ და ჩემი ქვე­ყა­ნა, მთაწ­მინ­და, ქა­ლა­ქის ქუ­ჩე­ბი მე­ნატ­რე­ბა-მეთ­ქი. ერთ-ერ­თმა მი­თხრა, რა უც­ნა­უ­რი ხალ­ხი ხართ ქარ­თვე­ლე­ბი, თქვენ­სა­ვით სამ­შობ­ლო არა­ვის ენატ­რე­ბაო. მოკ­ლედ, იმ ფირ­ფი­ტა­ზე "ნოს­ტალ­გია" და "მზეო, მა­რი­ამ" შე­ვა­პა­რე... 40 წელ­ზე მეტი გა­ვი­და, რაც გა­ლა­კტი­ო­ნის პო­ე­ზი­ა­ზე ვმუ­შა­ობ. როცა გა­ლა­კტი­ო­ნის ლექსს ვკი­თხუ­ლობ, მე­ლო­დია ფურ­ცელ­ზე ნო­ტე­ბის სა­ხით გა­და­დის.

- ამ­ჟა­მად რაზე მუ­შა­ობთ?

- სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო პი­ე­სე­ბის ციკ­ლი შევ­ქმე­ნი, რო­მე­ლიც ჩემი მე­უღ­ლის ხსოვ­ნას ეძღვნე­ბა. მას რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რაც მი­ვუ­ძღვე­ნი, ჯერ არ ჩა­მი­წე­რია, ქვეყ­ნად ყვე­ლა­ფე­რი უფ­ლის ნე­ბით ხდე­ბა. ნიჭს გან­ვი­თა­რე­ბაც უნდა, შრო­მა არ უნდა და­ი­ზა­რო... ჩემი მე­უღ­ლე ჩემი დიდი მე­გო­ბა­რი იყო. მან, რო­გორც ხე­ლო­ვა­ნი, ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში მა­ცხოვ­რა. ხელს მი­წყობ­და, რომ მე­მუ­შა­ვა. ოჯახ­ში არა­ფე­რი მე­ვა­ლე­ბო­და, ყვე­ლა­ფერს სა­კუ­თარ თავ­ზე იღებ­და. მახ­სოვს, ერთხელ ერე­ვან­ში იყო ექ­სკურ­სი­ა­ზე. მა­შინ ჰო­ბის დო­ნე­ზე ვხა­ტავ­დი და ჩემს ნა­ხა­ტებს სხვენ­ში ვა­წყობ­დი... რუ­სუ­და­ნი ერევ­ნი­დან დაბ­რუნ­და თუ არა, მი­თხრა, - სას­წრა­ფოდ სხვენ­ში ადი და შენი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ჩა­მო­ი­ტა­ნეო. - რა მოხ­და-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - თუ სომ­ხე­ბის­თვის სა­რი­ა­ნი დიდი მხატ­ვა­რია, შენს ნა­ხა­ტებ­ზე რა უნდა ით­ქვა­სო?!. ეს ჩემ­თვის დიდი სტი­მუ­ლი იყო. იმის მერე მხატ­ვრო­ბას სე­რი­ო­ზუ­ლად მი­ვუ­დე­ქი, გა­მო­ფე­ნე­ბიც მო­ვა­წყვე...

- და არა მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში...

- დიახ, უცხო­ეთ­ში მეტი გა­მო­ფე­ნა მაქვს გა­მარ­თუ­ლი, ვიდ­რე - სა­ქარ­თვე­ლო­ში. პირ­ვე­ლი გა­მო­ფე­ნა სო­ხუმ­ში მქონ­და, შემ­დეგ - პა­რიზ­ში, ბონ­ში, კი­ოლნში, ამ­სტერ­დამ­ში; ჩე­ხოს­ლო­ვა­კი­ა­ში, რუ­მი­ნეთ­ში, ბულ­გა­რეთ­ში, რუ­სე­თის ყვე­ლა ქა­ლაქ­ში...

- თქვე­ნი ნა­ხა­ტე­ბი "ტრე­ტი­ა­კო­ვის გა­ლე­რე­ა­შიც" არის გა­მო­ფე­ნი­ლი...

- დიახ... ხში­რად პერ­სო­ნა­ლურ გა­მო­ფე­ნებს ჩემს შვილ­თან, ჯარ­ჯის­თან ერ­თად ვმარ­თავ. ახლა ჩვე­ნით გერ­მა­ნე­ლე­ბი და­ინ­ტე­რეს­დნენ და მათ­თან მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბი მიმ­დი­ნა­რე­ობს...

- შვილ­ზეც გვი­ამ­ბეთ.

- ჯარ­ჯი 5 წე­ლია, ნიუ-იორკში ცხოვ­რობს. რამ­დე­ნი­მე გა­მო­ფე­ნა უკვე მო­ა­წყო. მო­ნუ­მენ­ტა­ლის­ტია. ბავ­შვო­ბი­დან ვი­ცო­დი, რომ მხატ­ვრო­ბას აირ­ჩევ­და. მი­ხა­რია, რომ მისი შე­მოქ­მე­დე­ბა მოს­წონთ. რჩე­ვებს ხში­რად მე­კი­თხე­ბა. მხატ­ვრო­ბას სწავ­ლა უნდა. კარ­გი ტი­ლოს შე­საქ­მნე­ლად მხო­ლოდ ნიჭი არ არის საკ­მა­რი­სი...

- რას იტყვით თქვენს ნა­მუ­შევ­რებ­ზე?

- თა­ვი­დან ხატ­ვა პე­ი­ზა­ჟე­ბით და­ვი­წყე, შემ­დეგ მას ბიბ­ლი­უ­რი თე­მა­ტი­კა შე­ე­მა­ტა. ბევ­რი პორ­ტრე­ტი მე­უღ­ლეს მი­ვუ­ძღვე­ნი. ვხა­ტავ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბის მი­ხედ­ვით. ბოლო დროს სპარ­სუ­ლი თე­მა­ტი­კით და­ვინ­ტე­რეს­დი. ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბაც თა­ვი­სე­ბურ გან­წყო­ბი­ლე­ბას მიქ­მნის.

- თე­ატ­რშიც, რო­გორც მსა­ხი­ობ­მა, წლე­ბის მან­ძილ­ზე იმუ­შა­ვეთ...

- ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ოჯახ­ში იცოდ­ნენ, რომ მუ­სი­კო­სი უნდა გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. მუ­სი­კის მას­წავ­ლე­ბე­ლი დე­დას ეუბ­ნე­ბო­და, ყვე­ლა ნა­წარ­მო­ებს თა­ვი­სე­ბუ­რად უკ­რავს, ეს აუ­ცი­ლებ­ლად კომ­პო­ზი­ტო­რი იქ­ნე­ბაო... ერთ დღეს, VII ვაჟ­თა სკო­ლა­ში პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლი­დან მო­ვიდ­ნენ და რამ­დე­ნი­მე ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! შეგ­ვარ­ჩი­ეს. დრა­მა­ტულ წრე­ში ჩამ­რი­ცხეს. სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე "გა­უ­ცი­ნარ ხელ­მწი­ფეს" დგამ­და, რო­მელ­შიც მთა­ვა­რი როლი მერ­გო, გა­უ­ცი­ნა­რი ხელ­მწი­ფე გავ­ხდი. კარ­გი დასი შე­იკ­რი­ბა. ლალი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი პი­ო­ნერ გო­გო­ნას თა­მა­შობ­და, გა­დაშ­ლი­ლი წიგ­ნი­დან ზღაპ­რის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი "ამო­დი­ოდ­ნენ". მალე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდი, გო­გო­ნე­ბი დამ­დევ­დნენ, წე­რი­ლებს მწერ­დნენ. პა­ტა­რა ბიჭს მეტი რა უნდა მნდო­მო­და?! მსა­ხი­ო­ბო­ბამ გა­მი­ტა­ცა. პო­პუ­ლა­რო­ბა ყვე­ლა შე­მოქ­მედს სი­ა­მოვ­ნებს; იცო­დეთ, ვინც ამ­ბობს, არ მსი­ა­მოვ­ნებ­სო, თვალ­თმაქ­ცობს. სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი, მიყ­ვარ­და. მისი თა­მა­ში დიდ სცე­ნა­ზეც მქონ­და ნა­ნა­ხი. ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა არც იცოდ­ნენ, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ისე ჩა­ვა­ბა­რე. მე­ო­რე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა ეს ამ­ბა­ვი გა­ი­გეს. კარგ ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. ჩემ­თან ერ­თად სწავ­ლობ­დნენ - ზუ­რაბ ქა­ფი­ა­ნი­ძე, გოჩა აბა­ში­ძე, მა­ნა­ნა მა­ჩა­ბე­ლი... ჩემი პე­და­გო­გი დოდო ალექ­სი­ძე იყო. II კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა აკა­კი ხო­რა­ვამ სპექ­ტაკლში "სუ­ლე­ლი" და­მა­კა­ვა. სუ­ლე­ლის როლი შე­ვას­რუ­ლე.

- მთა­ვა­რი რო­ლე­ბი დაგ­ბე­დე­ბი­ათ...

- ასე გა­მო­დის. რო­ბერტ სტუ­რუ­ას სა­კურ­სო და სა­დიპ­ლო­მო სპექ­ტაკ­ლებ­შიც მთა­ვა­რი რო­ლე­ბი ვი­თა­მა­შე. სას­წავ­ლე­ბე­ლი რომ და­ვამ­თავ­რე, უკვე დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მქონ­და. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში 10 წელი დავ­ყა­ვი, ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის ვარ­სკვლა­ვე­ბის გვერ­დით ყოფ­ნა დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო. ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძე, ლენა ყიფ­ში­ძე, ელე­ნე დო­ნა­უ­რი, გი­ორ­გი შავ­გუ­ლი­ძე, აკა­კი კვან­ტა­ლი­ა­ნი, პიერ კო­ბა­ხი­ძე... მერე სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლიც მო­ვი­და... ბრწყინ­ვა­ლე რე­ჟი­სო­რე­ბი გვყავ­და. ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი ნიჭი არ­ჩილ ჩხარ­ტიშ­ვილ­მა შე­ნიშ­ნა. მი­თხრა, სწავ­ლა მუ­სი­კის მი­მარ­თუ­ლე­ბით უნდა გა­აგ­რძე­ლოო. იმ პე­რი­ოდ­ში არ­ჩილ ჩი­მა­კა­ძე "მე­დე­ა­ზე" მუ­შა­ობ­და, მას მი­მა­ბა­რა. ჩი­მა­კა­ძე სა­მუ­სი­კო სას­წავ­ლებ­ლის დი­რექ­ტო­რიც იყო, სა­დაც უგა­მოც­დოდ ჩამ­რი­ცხა. შემ­დეგ რე­ჟი­სორ სერ­გო ჭე­ლი­ძის­გან მქონ­და მიწ­ვე­ვა და მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში გა­და­ვე­დი. 1972 წელს კი ხარ­კო­ვის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე. ჩემს სიმ­ღე­რებს უკვე ცნო­ბი­ლი მომ­ღერ­ლე­ბი ას­რუ­ლებ­დნენ.

- ხე­ლოვ­ნე­ბის სხვა­დას­ხვა სფე­რო­ში მო­ნაც­ვლე­ო­ბით აქ­ტი­ურ­დე­ბო­დით?

- თე­ატ­რში 38 წელი გა­ვა­ტა­რე. სო­ხუ­მის თე­ატ­რის წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბი და მუ­სი­კა­ლუ­რი ხელ­მძღვა­ნე­ლიც გახ­ლდით. ალ­ბათ სი­ბე­რის წლებ­საც სო­ხუმ­ში გა­ვა­ტა­რებ­დი, ამ ულა­მა­ზე­სი კუ­თხი­დან ასე უსირ­ცხვი­ლოდ რომ არ გა­მო­ვე­დევ­ნეთ...

- სო­ხუ­მის თე­ატ­რში დად­გმულ "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა­ში" მელ­ქი­სე­დეკ კა­თო­ლი­კო­სის როლი შე­ას­რუ­ლეთ. რო­გორც ვიცი, სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ, სა­ქარ­თვე­ლოს პატ­რი­არ­ქი შეგ­ხვდათ, არა?

- 1978 წელი იყო, ამ სპექ­ტაკ­ლის პრე­მი­ე­რა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში შედ­გა. სპექ­ტაკლს სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი, უწ­მინ­დე­სი და უნე­ტა­რე­სი ილია II სა­პატ­რი­არ­ქოს წარ­მო­მად­გენ­ლებ­თან ერ­თად ეს­წრე­ბო­და. მან ჩემ­თან შეხ­ვედ­რა მო­ი­სურ­ვა, მაგ­რამ კო­მუ­ნის­ტებ­მა სცე­ნა­ზე ამოს­ვლის უფ­ლე­ბა არ მის­ცეს... გა­რეგ­ნუ­ლად პატ­რი­არ­ქს ძა­ლი­ან ვგავ­დი. უწ­მინ­დეს­მა კუ­ლი­სებ­ში შე­მოს­ვლა მა­ინც მო­ა­ხერ­ხა. მას რე­ჟი­სო­რი დოდო ალექ­სი­ძე დას­დევ­ნე­ბია, ლო­ყა­ზე ხელი მი­ურ­ტყამს და უთ­ქვამს: - ჩემო ბიჭო, დღეს შენ ბრწყინ­ვა­ლედ ითა­მა­შეო! - მე ვგო­ნე­ბი­ვარ. მის­თვის უთ­ქვამთ, - რას აკე­თებ, ეს ჯუბა კი არა, ჩვე­ნი პატ­რი­არ­ქი­აო!.. მოკ­ლედ, უწ­მინ­დეს­მა ჩემი ნახ­ვა მა­ინც მო­ა­ხერ­ხა, გულ­ში ჩა­მი­ხუ­ტა და მი­თხრა: - ბრწყინ­ვა­ლე იყა­ვი, მო­მე­წო­ნეო! მოგ­ვი­ა­ნე­ბით პატ­რი­არ­ქს მი­ვუ­ძღვე­ნი სიმ­ღე­რა - "დღეს ილია სა­ქარ­თვე­ლოს ლო­ცავს", რო­მელ­საც მე­რაბ სე­ფაშ­ვი­ლი ას­რუ­ლებ­და... აქვე ერთ ამ­ბავ­საც გა­გიმ­ხელთ. იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა მელ­ქი­სე­დეკ კა­თო­ლი­კო­სი სცე­ნა­ზე გან­ვა­სა­ხი­ე­რე, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცოტა სა­სუ­ლი­ე­რო პირი იყო. უწ­მინ­დე­სის­გან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მი­ვი­ღე, სა­სუ­ლი­ე­რო პირი გავმხდა­რი­ყა­ვი, მაგ­რამ ამის­თვის მა­შინ მზად არ ვი­ყა­ვი. შე­ვუთ­ვა­ლე, ხე­ლო­ვა­ნი კაცი ვარ და ვერ დაგ­თან­ხმდე­ბით-მეთ­ქი. ახ­ლა­ხან პატ­რი­არ­ქთან შეხ­ვედ­რა მქონ­და. მი­სად­მი მი­ძღვნი­ლი სიმ­ღე­რა მო­ის­მი­ნა და ვუ­თხა­რი, ჩემი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბით, მღვდლო­ბის­თვის უკვე მზად ვარ-მეთ­ქი. - და­აგ­ვი­ა­ნეო, მი­პა­სუ­ხა (იცი­ნის).

- ცოტა ხნის წინ "უღ­მერ­თო­თა ღა­მე­ში" კი­დევ ერთი სა­სუ­ლი­ე­რო პირი, მიტ­რო­პო­ლი­ტი ნა­ზა­რი ლეჟა­ვა გა­ნა­სა­ხი­ე­რეთ...

- დიახ, ეს მხატ­ვრულ-დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მია. ამ ადა­მი­ან­მა მარ­თლაც გმი­რო­ბა ჩა­ი­დი­ნა. მა­შინ, როცა ეკ­ლე­სია-მო­ნას­ტრებს ან­გრევ­დნენ, ნა­ზა­რი ქუ­თა­ი­სი­დან თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვი­და, სვე­ტი­ცხოვ­ლი­დან და სი­ო­ნი­დან სა­ეკ­ლე­სიო სა­გან­ძუ­რი (რო­მელ­საც შემ­დეგ, ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვილ­მა უპატ­რო­ნა) გა­ი­ტა­ნა და გა­და­მა­ლა. ნა­ზა­რი კო­მუ­ნის­ტებს არ ეპუ­ე­ბო­და. და­პა­ტიმ­რე­ბუ­ლი შე­ი­წყა­ლეს, მაგ­რამ ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ, თა­ვი­სი მა­ინც არ და­ი­შა­ლა. ის დახ­ვრი­ტეს და სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სი­ის მიერ წმინ­და­ნა­დაა შე­რა­ცხი­ლი.

- ამ­ჟა­მად, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, და­კა­ვე­ბუ­ლი ხართ?

- ლე­ონ­ტი მრო­ვე­ლის როლი უნდა შე­ვას­რუ­ლო, ფილ­მს ამი­რან ამი­რა­ნაშ­ვი­ლი იღებს. გარ­და ამი­სა, დი­მიტ­რი ამი­ლახ­ვარ­ზე იღე­ბენ სუ­რათს. როცა სარ­კო­ზი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და, თქვა: - იმ ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ჩა­მო­სუ­ლი, რომ­ლის შვი­ლიც საფ­რან­გე­თის ეროვ­ნუ­ლი გმი­რი გახ­ლავ­თო, - დი­მიტ­რი ამი­ლახ­ვარს გუ­ლის­ხმობ­და. მას­ზე ფილ­მს "სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის" დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მე­ბის სტუ­დია იღებს. მთხრო­ბე­ლი ვარ. ცოტა ხნის წინ პა­რიზ­ში გახ­ლდით. სა­ინ­ტე­რე­სო ფილ­მი გა­მო­დის, ქარ­თვე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მალე იხი­ლავს. მგო­ნი, პირ­ვე­ლი ჩვე­ნე­ბა თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ში უნდა გა­ი­მარ­თოს... დღეს კი­დევ ერთ კას­ტინგზე ვი­ყა­ვი: ლე­ვან თუთ­ბე­რი­ძე იწყებს ფილმზე მუ­შა­ო­ბას, მთა­ში გაზ­რდი­ლი მო­ხუ­ცი პერ­სო­ნა­ჟი სჭირ­დე­ბა, რო­მელ­მაც კარ­გად იცის ხალ­ხუ­რი მე­დი­ცი­ნა და ერთ ობოლ ბავ­შვს ზრდის. ვნა­ხოთ, იმე­დია, როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცებს.

- თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ბი­ოგ­რა­ფია საკ­მა­ოდ მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია. რო­გორ გგო­ნი­ათ, მე­ტად რო­მელ სფე­რო­ში და­ი­ხარ­ჯეთ?

- ბევ­რი როლი მაქვს შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი, ამა­ზე ჩემი წო­დე­ბაც მე­ტყვე­ლებს, - სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი გახ­ლა­ვართ. ახლა ძი­რი­თა­დად, რო­გორც კომ­პო­ზი­ტო­რი, ისე ვმუ­შა­ობ; გარ­და ამი­სა, 3 პო­ე­ტუ­რი კრე­ბუ­ლის ავ­ტო­რი ვარ.

- თქვენს ერთ-ერთ კრე­ბულს "ბედი-ავ­ბე­დი ხე­ლო­ვა­ნი­სა" ჰქვია. რო­გო­რია სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბედი ხე­ლო­ვა­ნი­სა?

- ძნე­ლია... ჩემი ბავ­შვო­ბა ომის პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა. ბევ­რი უბე­დუ­რე­ბა ვნა­ხე: მამა ჯარ­ში იყო, დედა 3 შვილს გვზრდი­და. ჩემი ბავ­შვო­ბა მალე დამ­თავ­რდა, ნა­ად­რე­ვად დავ­კაც­დი...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში თქვე­ნი "თეთ­რი რაში" (ლექ­სის ავ­ტო­რი - ვა­სილ ცერ­ცვა­ძე) გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვართ. რო­გორ შე­იქ­მნა იგი?

- "თეთ­რი რაში" შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ეროვ­ნუ­ლი ჰიმ­ნი გახ­და. 28 წელი გა­ვი­და, მაგ­რამ ამ სიმ­ღე­რას ყავ­ლი არ გას­ვლია. უყ­ვართ იმი­ტომ, რომ ის თე­მა­ტი­კა, რო­მე­ლიც სიმ­ღე­რა­შია, დღე­საც აქ­ტუ­ა­ლუ­რია! ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი პირ­ვე­ლად 1988 წელს აჟ­ღერ­და, მაგ­რამ 1975 წელს მქონ­და და­წე­რი­ლი. თით­ქოს მო­მა­ვალს წი­ნას­წარ ვგრძნობ­დი. მუ­სი­კა­ლუ­რად მას­ზე უკე­თე­სი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი მაქვს შექ­მნი­ლი, მაგ­რამ ხალ­ხს გა­მორ­ჩე­უ­ლად მა­ინც ეს უყ­ვარს... 25 წლის შემ­დეგ დავ­წე­რე - "ისევ მიჰ­ქ­რის თეთ­რი რაში". მას­ში მსგავ­სი ტკი­ვი­ლია: "იჩე­ხე­ბა ვაზი ზვარ­ში,/ იც­რემ­ლე­ბა ღვი­ნო თას­ში,/ გული სტკი­ვათ, გული ადა­მი­ა­ნებს"... მაგ­რამ და­სას­რუ­ლი ოპ­ტი­მის­ტუ­რია. ღმერ­თმა იმე­დი ნუ მოგ­ვი­შა­ლოს!

- დღეგ­რძე­ლო­ბას გი­სურ­ვებთ!

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)