მნიშვნელოვანი ინფორმაცია
17
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
სამშაბათი, მთვარის ოცდამეერთე დღე დაიწყება 01:23-ზე, მთვარე თევზებშია – რეკომენდებულია ფინანსური საკითხების მოგვარება. კონტაქტი უფროსებთან და საზოგადო მოღვაწეებთან. იმუშავეთ როგორც ინდივიდუალურად, ასევე გუნდურად, ერთობლივად გადაჭერით საინტერესო საკითხები. იყავით ყურადღებიანი კრეატიული იდეების მიმართ. კარგია ხელშეკრულებებისა და კონტრაქტების გაფორმება, მივლინებაში წასვლა. ჩაერთეთ შემოქმედებით საქმიანობაში მოაწყვეთ შემოქმედებითი საღამო, კონცერტი, გამოფენა. ყველაფერი შეიძლება მიირთვათ, მთავარია ღვიძლი არ გადაიტვირთოთ, აი, ტკბილეულს კი მოერიდეთ.
მნიშვნელოვანი ინფორმაცია
მკითხველის რჩევით
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
ასევე დაგაინტერესებთ
სამეგობროს ექსკურსიას 5 ბავშვი შეეწირა
23:11 / 15-06-2013
1999 წლის ოქტომბრის ბოლო იყო, 27 ოქტომბერი. იმხანად ჩემი რესპონდენტი და მისი მეგობრები 15-წლისანი იყვნენ და მეათე კლასში გადადიოდნენ. თითქმის 14 წლის წინანდელი ტრაგედიის დაწვრილებით მოყოლა რომ ვთხოვე, შეფიქრიანდა. ჯერ გადარჩენილი თანაკლასელების და დაღუპული ბავშვების მშობლების ნაწილს დაეკითხა, მოეყოლა თუ არა მკითხველისთვის ეს ამბავი. საბოლოოდ მაინც შევხვდით... სვენებ-სვენებით, ნაწყვეტ-ნაწყვეტ იხსენებდა ნოდარ ხუხუნაიშვილი იმ საღამოს და ცდილობდა, ჩემკენ იშვიათად გამოეხედა - ვხედავდი, თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე...
- ბარნოვის ქუჩაზე ერთ დროს მეექვსე სკოლა იყო, სადაც ოთხ წელიწადს ვსწავლობდით, მერე კი ჩვენმა დამრიგებელმა ლელა ჭინჭარაულმა და მისმა მეგობრებმა საავტორო სკოლის დაარსება გადაწყვიტეს და ჩვენც თან გავყევით. ასე გავხდით 34-ე საავტორო სკოლის მოსწავლეები, რომლის დირექტორიც ლელა ჭინჭარაული გახდა. ჩვენს სკოლაში, განსხვავებით სხვა საშუალო სკოლებისგან, სწავლა ყოველთვის გვიან იწყებოდა. იმ წელიწადს, რატომღაც, ჩვეულზე კიდევ უფრო გვიან უნდა დაწყებულიყო. იმ სკოლის პირველი გამოშვებაც ჩვენ ვიყავით. ძალიან კარგი კლასი გვქონდა. ბევრნი კი ვიყავით, მაგრამ ყველანი ვმეგობრობდით. ყოველი საზაფხულო არდადეგების შემდეგ, სექტემბერში, სწავლის დაწყებამდე ტრადიციულად, აწყურის ბანაკში დავდიოდით. იმ წელსაც იქ ვიყავით. თბილისში დაბრუნებულებმა კი მონატრებული სამეგობრო მოვინახულეთ და ერთი დღე-ღამით ქალაქგარეთ გასვლა გადავწყვიტეთ.
ახალდაბაში, ჩემს სახლში, უფრო ზუსტად, ჩემს აგარაკზე წავედით. კლასის ექსკურსია კი დავარქვით, მაგრამ სამეგობროს ექსკურსია უფრო იყო. ჩემი ძმა და ბიძაშვილიც წავიყვანე. ჩემმა თანაკლასელმა დათო ბეგაძემაც წამოიყვანა ძმა - გიორგი. დაქირავებული მიკროავტობუსით 26 ოქტომბერს წავედით თბილისიდან, ახალდაბაში კარგად მოვილხინეთ, 27 ოქტომბერს კი იმავე მიკროავტობუსმა ჩამოგვაკითხა და საღამოს უკან წამოგვიყვანა. ავარია მალევე მოხდა, ხაშურს რომ გამოვცდით, გომში. მანქანაში 16-ნი ვისხედით. ბავშვებს ერთი მასწავლებელი გვახლდა და ორიც მძღოლი იყო - მიკროავტობუსის მძღოლმა შესანაცვლებლად ახალგაზრდა ცოლისძმა წამოიყვანა. ავარიისას 7 ადამიანი დაიღუპა - 5 ბავშვი, სიმღერის მასწავლებელი და ერთიც - ის ცოლისძმა, თუ არ ვცდები, ზაზა ერქვა.
- თქვენ ალბათ მხიარულად მგზავრობდით და შეიძლება გზას არც უყურებდით, მაგრამ... მაინც რამ გამოიწვია ავარია?
- ახალი ნაწვიმარი იყო და ალბათ, იცით, ამ დროს მოლიპულივითაა გზა, შესაბამისად, მანქანის მოცურებაც იოლია. სპიდომეტრისთვის არ შემიხედავს, მაგრამ სწრაფად მივდიოდით, თან, როგორც მოგვიანებით გაირკვა, მანქანას საბურავებიც ცუდი ჰქონია. ამიტომ მოვსრიალდით, გზიდან გადავედით და ხეს ისე ძლიერად შევეჯახეთ, რამდენიმე, მათ შორის მეც, მანქანიდან გადავვარდით. ერთი გოგონა დაიღუპა, დანარჩენი - ვაჟები და უმრავლესობა - ფუძის მოტეხილობით. ავარიისას თითქმის ყველამ დავკარგეთ გონება. უმრავლესობა მძიმედაც დავშავდით - საბედნიეროდ, ეკა ღოღობერიძე და ნელიკო დოლიძე გადარჩნენ, გადარჩა გიორგი სიდამონიძეც. გიორგი ბეგაძესაც შედარებით მსუბუქი დაზიანება ჰქონდა და არც გონება დაუკარგავს. ეგ კი არა, დახმარებია კიდეც პოლიციელებს და სასწრაფო დახმარების ექიმებს. მე თავის ტრავმაც მქონდა და ხელიც დავიზიანე, ასევე, ფუძის ერთ-ერთი კბილი მომტყდა.
- გონს მალე მოხვედით?
- შიგადაშიგ ვახელდი თვალს, ვხედავდი "სასწრაფოს" სირენის მოციმციმე ნათურას, რაციით მოლაპარაკე ფორმიან ადამიანებს, ვხვდებოდი, რაღაც რომ მოხდა, მაგრამ რეაგირების თავი არ მქონდა. კარგად მახსოვს, საკაცით რომ შემიყვანეს საავადმყოფოში. ხაშურისა და სურამის საავადმყოფოებში გადაგვანაწილეს. მერე კი, საავადმყოფოში, საფუძვლიანად შევფხიზლდი. იმ დღესვე გადმოგვიყვანეს თბილისის საავადმყოფოში. დანარჩენების ამბავს ვკითხულობდი, მაგრამ დაღუპულებზე არაფერს მეუბნებოდნენ - მათი ამბავი მხოლოდ 40 დღის შემდეგ, შინ რომ მიმიყვანეს, მაშინ გავიგე.
- ნოდარ, მძღოლი ნასვამი იყო?
- როგორც გითხარით, ვინც თბილისიდან წაგვიყვანა და ახალდაბაში დაგვტოვა, უკან წამოსაყვანად, ჩვენი თხოვნით, მანვე ჩამოგვაკითხა მეორე დღეს. თუ არ ვცდები, თბილისიდან რომ წავედით, ის მძღოლი მთვრალი იყო, ამიტომ თავისი ცოლისძმა დასვა საჭესთან. წინა დღის ნამთვრალევი მეორე დღეს ნაბახუსევი ხომ იქნებოდა ის კაცი? შესაბამისად, მანქანის მართვა უეჭველად გაუჭირდებოდა, მაგრამ მაინც თვითონ დაჯდა საჭესთან... შეიძლება გამოძინებულიც იყო, კი არ ვადანაშაულებ, მაგრამ... ფაქტია, ავარია მოხდა. ცხადია, ამდენი ბავშვი რომ ზის მანქანაში, მძღოლისგან მეტი პასუხისმგებლობა და ყურადღებაა საჭირო.
- იმ ამბის შემდეგ მანქანით მგზავრობისას შიში გამოგყვათ?
- გამომყვა და თანაც - ძალიან. დღესაც, მანქანაში აუცილებლად დაძაბული ვუყურებ გზას. საერთოდაც, ძალიან არ მსიამოვნებს, სხვას რომ ვუჯდები მანქანაში, მირჩევნია, მე ჩამიჯდეს სხვა, თუნდაც ის "სხვა" უფრო უსაფრთხოდ დადიოდეს.
- შენს დაღუპულ მეგობრებზეც მიამბე, ვინ იყო ის ხუთი ბავშვი?
- დაღუპულები ჩემი თანაკლასელები იყვნენ, თუმცა ყველა ერთ პერიოდში არ სწავლობდა ჩემთან, ამიტომ ზოგიერთს ერთად არც უსწავლია. გოგონებიდან ერთი დაიღუპა, თამუნა კეკელიძე, რომელიც იმხანად აღარ სწავლობდა ჩვენს კლასში, დანარჩენები ვაჟები იყვნენ. არჩილ ციციშვილთან პირველი კლასიდან ვმეგობრობდი. იმ პერიოდში გერმანიაში სწავლობდა, მაგრამ ქართველი მეგობრების გარეშე ვერ ძლებდა და იმხანადაც მოულოდნელად ჩამოვიდა თბილისში. ამიტომაც აღმოჩნდა ჩვენთან ერთად.
- ეს ხომ ის არჩილ ციციშვილია, ნანა ჯანელიძის ფილმში - "იავნანამ რა ჰქმნა" პატარა ალექსის როლს რომ ასრულებდა? რა საოცარი ბედისწერა ჰქონია: ფილმშიც იღუპება და ცხოვრებაც ტრაგიკულად დაასრულა.
- კი, სწორედ ის ბიჭია... კიდევ ერთი დაღუპული - გიორგი ხეროდინაშვილიც პირველი კლასიდან სწავლობდა ჩვენთან, თუმცა უკვე გადასული იყო სხვა სკოლაში. შემთხვევით აღმოჩნდა იმ დღეს "ექსკურსიაზე" - წასვლა გადაწყვეტილი გვქონდა, გიორგი რომ შეგვხვდა და მაშინ შევთავაზეთ წამოსვლა... იმ საღამოს მიშო თადუმაძეც დაიღუპა... კიდევ გოჩიკო, ხუნდაძე... გოჩა და მიშო იმხანადაც ჩვენთან სწავლობდნენ... ასევე დაიღუპა ჩვენი 23 წლის პედაგოგი გიორგი თარხნიშვილი, მეორე კლასიდან რომ გვასწავლიდა სიმღერას და ძალიან ვმეგობრობდით. რაკი სწავლა არ გვქონდა დაწყებული, სკოლა არც გაგვიფრთხილებია, ექსკურსიაც მხოლოდ იმიტომ დავარქვით, რომ მშობლებს არ დაეშალათ გამგზავრება, ქალაქგარეთ გასვლა კი პედაგოგის წამოსვლით "გავამყარეთ"... ახალდაბაში ბაბუაჩემი დაგვხვდა, წინასწარ წავიდა, იმ ორი დღის განმავლობაში ჩვენთან ერთად რომ ყოფილიყო. მერე გამოგვაცილა და თვითონაც მალევე წამოვიდა თბილისში... რა კარგი დღე იყო... როგორ ვესიყვარულებოდით და ვეფერებოდით ერთმანეთს (ჩაფიქრდა)... ძალიან დიდი ტრაგედია შეგვემთხვა და დღემდე მოგვყვება ის განცდა. ბავშვები ერთად დაასაფლავეს საბურთალოს სასაფლაოზე. ხშირად ავდივართ ხოლმე მათ საფლავზე... რთულია ამაზე ლაპარაკი...
ირმა ხარშილაძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
გააკეთეთ კომენტარი
sponsored by
ContentRoom
რუბრიკის სხვა სიახლეები
დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
ევროკავშირმა რუსეთის წინააღმდეგ ყირიმის ანექსიისთვის დაწესებული სანქციები ერთი წლით გაახანგრძლივა
კვირის კითხვადი სტატიები
მნიშვნელოვანი ინფორმაცია
მკითხველის რჩევით
