"ჩემი დედისერთა კი არა, შვიდი შვილი მომიკვდა ერთდროულად..."

- მესამე სართულზე უნდა აბრძანდეთ, იქ ცხოვრობდა მიხეილ ნარინდოშვილი... - გაბზარული ხმით მითხრა სამხედროფორმიანმა ბიჭმა... ღია კარში შესვლამდე ყელში ბურთად გაჩრილი ტკივილი სიტყვებად უნდა ვაქციო და შვილმკვდარ დედას ვესაუბრო - როგორი იყო მისი ერთადერთი შვილი, რატომ აირჩია ეს გზა...

აქ 26 წლის მიხეილ ნარინდოშვილი ცხოვრობდა. ვინ იცის, რას ფიქრობდა რამდენიმე თვის წინ, როდესაც ამ კიბეებზე ეშვებოდა და რუსთავიდან მსოფლიოს ერთ-ერთ ყველაზე ცხელ წერტილში მიდიოდა....

- ცოცხალ-მკვდარი ვარ. ჩემი დედისერთა, გაჭირვებით გამოზრდილი შვილი აღარ მყავს, - მოთქვამს დედა.

ქალბატონ ფიქრიას ხელში მიხეილ ნარინდოშვილის სახელზე თავდაცვის სამინისტროს გაცემული სიგელი უჭირავს.

სამი შვილი დარჩა: უფროსი 8 წლის, შუათანა - 2-ის და ყველაზე პატარა - 9 თვის.

- მიშო ყოველდღე რეკავდა, დედი, კარგად ვარ. ჩემს საყვარელ საქმეს ვაკეთებ. არაფერი მიჭირს, თავს მიხედეო. სამხედრო ფორმა ძალიან უყვარდა და უდიდესი პასუხისმგებლობით ეკიდებოდა თავის საქმეს. მარტომ გავზარდე და ყოველთვის ვამაყობდი, რომ კარგი შვილი მყავდა.

ეგონა, კარგად იყო მომზადებული და მოწინააღმდეგე ვერაფერს დააკლებდა, მაგრამ ჩემი ტანჯვით გაზრდილი ბიჭი ხელიდან გამომეცალა. სულ მეუბნებოდა, დედა, ძალიან მომწონს სამხედრო საქმე და ჯარში ვაპირებ დარჩენასო. მეგონა, თუ კარგად იყო მომზადებული და თავს გაუფრთხილდებოდა, ხიფათს აირიდებდა. ამბობდა, გერმანიაში ძალიან მაღალი დონის სამხედრო მომზადება გავიარე და ნურაფრის შეგეშინდებათო. დავუჯერე და ვენდე ჩემი შვილის სიტყვებს... ოქტომბრის ბოლოს უნდა ჩამოსულიყო...

წასვლის წინ, თითქოს გულმა უგრძნოო, დიდხანს ვყავდი გულში ჩაკრული, მერე მითხრა, შვილებს გაბარებ და თუნდაც ამიტომ უნდა მიხედო თავსო... მის სიცოცხლესთან ერთად დასრულდა ჩემი სიძლიერეც.

- იმ ბიჭებზე რა იცით, ვინც მასთან ერთად დაიღუპა?

- მათი გვარები მიშოსგან არ გამიგია, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს, მას შემდეგ, რაც ჩემმა შვილმა ფორმა ჩაიცვა, ყველა ფორმიანს ჩემს შვილად ვთვლიდი. ამიტომ, მარტო ჩემი დედისერთა კი არა, შვიდი შვილი მომიკვდა...

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია