"პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის" სუს­ტი ძლი­ე­რი სქე­სი

სახ­ლი, რომ­ლის კა­რი ყო­ველ­თვის ღიაა უა­მრა­ვი ადა­მი­ა­ნის­თვის, ვი­საც სურს პრო­ფე­სი­უ­ლად გა­ი­ზარ­დოს, ჩა­მო­ყა­ლიბ­დეს, დაფ­რთი­ან­დეს: სახ­ლი, რო­მელ­საც ყო­ველ­თვის უბ­რუნ­დე­ბი და რო­მე­ლიც ყო­ველ­თვის თბი­ლად მიგიღებს. შავ-თეთრ სა­გა­ზე­თო ფურ­ცლებ­ზე დაწ­ყე­ბუ­ლი ის­ტო­რია უამ­რავ პლატ­ფორ­მა­ზე გან­ფე­ნი­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ის ულევი წყა­როა. ინ­ფორ­მა­ცი­ას ადა­მი­ა­ნე­ბი ქმნი­ან - მე, შენ, ისი­ნი, ემა, სო­ფო, მა­რი­ა­მი და ჩვენ­ნა­ი­რი უამ­რა­ვი სხვა. "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ას" სუს­ტი ძლი­ე­რი სქე­სი. მრავ­ლის­მთქმე­ლი, მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი და მი­ზან­სწრა­ფუ­ლი, დღეს "ბო­მონ­დის" გვერ­დებ­ზე გვაც­ნობს თავს.

ემა ტუ­ხი­აშ­ვი­ლი, ჟურ­ნა­ლის­ტი, "ემას შო­უს" წამ­ყვა­ნი. თორ­მე­ტი წე­ლია "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ა­შია". კარ­გად ახ­სოვს, ერთ დღეს, რო­გორ უთ­ხრა მე­ზო­ბელ­მა, ჟურ­ნალ "გზა­ში" ჟურ­ნა­ლის­ტის ვა­კან­სი­აა და იქ­ნებ მი­სუ­ლი­ყა­ვიო. მი­ვი­და, თუმ­ცა მა­ნამ­დე ეს ჟურ­ნა­ლი არ ჰქონ­და ნა­ნა­ხი. მო­საც­დელ­ში დაჯ­და და თა­ვის რიგს და­ე­ლო­და. ერთ-ერ­თი ოთა­ხი­დან შუ­ახ­ნის მა­მა­კა­ცი გა­მო­ვი­და მო­სა­წე­ვად და იქ მსხდომთ თბი­ლად მი­ე­სალ­მა. ეჰ, ნე­ტავ ეს იყოს "გზის" რე­დაქ­ტო­რი, გა­ი­ფიქ­რა ემამ. ალ­ღოს მის­თვის არ უღა­ლა­ტია. დე­რე­ფან­ში, მო­სა­წე­ვად გა­მო­სუ­ლი მა­მა­კა­ცი, "გზის" რე­დაქ­ტო­რი, ბა­ტო­ნი ზუ­რაბ აბა­ში­ძე აღ­მოჩ­ნდა. ბა­ტონ­მა ზუ­რაბ­მა უამ­რა­ვი რამ ას­წავ­ლა, გა­მოწვ­რთნა და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლად ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა.

ალ­ღო ახ­ლაც უტ­ყუ­ა­რი აქვს. გუ­მა­ნით გრძნობს სა­ჭი­რო თე­მა­ტი­კას, გა­ბე­დუ­ლად მი­დის რის­კზე. რო­მე­ლი ერ­თი გა­იხ­სე­ნოს? ყვე­ლა აღ­ნიშ­ვნის ღირ­სია, ცო­ტა სა­ში­ში და საგ­მი­რო. და­ახ­ლო­ე­ბით, 2-3 წლის წინ, სო­ფელ ლა­მის­ყა­ნას­თან, ბუ­ფე­რულ ზო­ნა­ში, რუ­სებ­მა საზ­ღვრე­ბი გად­მოს­წი­ეს და რამ­დე­ნი­მე ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი საზ­ღვარს იქით აღ­მოჩ­ნდა. ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ას რა­ტომ­ღაც არა­ვინ ადას­ტუ­რებ­და. გა­დაწ­ყვი­ტა, წა­სუ­ლი­ყო და სა­კუ­თა­რი თვა­ლით ენა­ხა, თუ რა ხდე­ბო­და სი­ნამ­დვი­ლე­ში. ქარ­თულ ბლოკ­პოს­ტზე მო­იტ­ყუა, იქ ჩე­მი ოჯა­ხი­აო და გა­უშ­ვეს. ინ­ფორ­მა­ცია და­დას­ტურ­და და სტა­ტი­აც და­ი­წე­რა. ცო­ტა ხან­ში მა­შინ­დელ­მა ში­ნა­გან საქ­მე­თა მი­ნის­ტრმა ვა­ნო მე­რა­ბიშ­ვილ­მა ერთ-ერთ პრეს­კონ­ფე­რენ­ცი­ა­ზე ზე­მო­აღ­ნიშ­ნუ­ლი ფაქ­ტი უარ­ყო - ძნე­ლი იყო სა­კუ­თა­რი უწ­ყე­ბის უძ­ლუ­რე­ბის აღი­ა­რე­ბა. იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, მე­ო­რედ წას­უ­ლი­ყო, სა­რის­კო იყო, მაგ­რამ მა­ინც. სი­მარ­თლე უნ­და და­ემ­ტკი­ცე­ბი­ნა. ახ­ლაც სა­რის­კო მა­სა­ლა­ზე მუ­შა­ობს, 8 წლის წინ, სა­უ­ნი­დან გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბულ მა­მა­კაც­ზე. სა­როს­კი­პო, შა­ვი ფუ­ლი, სა­მარ­თალ­დამ­ც­ველე­ბი, მოკ­ლედ, სა­ში­შია, მაგ­რამ ღირს. ხალ­ხმა ხომ უნ­და გა­ი­გოს სი­მარ­თლე. რას გა­ა­შუ­ქებ­და? ერთ კვი­რას და­ყოფ­და ავ­ღა­ნეთ­ში, ომის გე­მო რომ შე­ეგ­რძნო და სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­და­ე­ტა­ნა, რა გრძნო­ბაა, გერ­ქვას ვაჟ­კა­ცი. ბენ­დუ­ქი­ძე რო­გორ "მოს­ვა"? ემა იმ ჟურ­ნა­ლის­ტებს არ ჰგავს, ზე­მოხ­სე­ნე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბის უწ­მა­წურ ხუმ­რო­ბებ­ზე ცრემ­ლებს რომ ღვრი­ან. იგი­ვე პა­სუ­ხი გას­ცა, რაც მი­ი­ღო. მას ეს გა­მიზ­ნუ­ლად არ გა­უ­კე­თე­ბია. ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­აქ­ცია იყო უკულ­ტუ­რო­ბა­ზე. იმე­დია, ეს შემ­თხვე­ვა და­ა­ფიქ­რებს ბენ­დუ­ქი­ძეს და სხვა დროს ასე აღარ მო­იქ­ცე­ვა.

ემა

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს შვი­ლებს გემ­რი­ელ კერ­ძებს ვუმ­ზა­დებ. ახ­ლა მარ­წყვის სე­ზო­ნია და დი­დი ტორ­ტი გა­მო­ვაც­ხვე. ეა­მათ მა­თაც და მეც. პირ­ველ ყოვ­ლი­სა, ქა­ლი ვარ და დე­და.

სო­ფიო ჩაკ­ვე­ტა­ძე, რეკ­ლა­მის გა­ყიდ­ვის მე­ნე­ჯე­რი - მა­ღა­ლი, ეშ­ხი­ა­ნი, ეფექ­ტუ­რი. "რე­დი­სო­ნის" ფო­ი­ე­ში შე­მო­ა­ბი­ჯა თუ არა, გა­და­სა­ღე­ბი მო­ედ­ნის აუ­რა შე­მო­ი­ტა­ნა, რაც მის­თვის უც­ხო არ გახ­ლავთ. თხუთ­მე­ტი წლი­დან მუ­შა­ობს. გა­რეგ­ნო­ბამ სა­მო­დე­ლო ბიზ­ნეს­ში მი­იყ­ვა­ნა. უამ­რავ რეკ­ლა­მა­სა და ფილ­მში გა­და­ი­ღეს. შე­ეძ­ლო, ამ კუთ­ხით აერ­ჩია მო­მა­ვა­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა, მაგ­რამ სულ სხვა გზით წა­ვი­და. ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბა და მე­ნეჯ­მენ­ტი შე­ის­წავ­ლა. ერთ დღეს, "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ა­ში" რე­ზი­უ­მე გა­გ­ზავ­ნა და... მი­ი­ღეს. სულ რა­ღაც ერ­თი თვის წინ იყო ეს. იდე­ა­ლუ­რი კომ­პა­ნია დახ­ვდა, რო­მელ­შიც გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და სხვა კომ­პა­ნი­ე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, "ახალ­მო­სულს" მე­გობ­რუ­ლად იღებენ.

სოფო

- აქ ისე­თი კო­ლექ­ტი­ვი დამ­ხვდა, რო­მე­ლიც კომ­პნი­ა­ში, 8, 9, 10 წლის წინ მო­ვი­და სა­მუ­შა­ოდ. ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი­ვით არ შემ­ხვედ­რი­ან, პი­რი­ქით, და­მი­მე­გობ­რდნენ და ცდი­ლობ­დნენ, ჩემ­თვის თა­ვი­სი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­ე­ზი­ა­რე­ბი­ნათ.

მე­გობ­რებს უკ­ვირთ, ასეთი პა­ტა­რა ხარ და ამ­დე­ნი რამ რო­გორ მო­ას­წა­რიო ან დრო­ის დე­ფი­ციტს ხომ არ უჩი­ვიო.

არ უჩი­ვის. მუ­შა­ო­ბით არ იღ­ლე­ბა და გა­სარ­თო­ბა­დაც რჩე­ბა დრო. ერ­თი პრობ­ლე­მაა მხო­ლოდ. დი­ლით ად­რე ად­გო­მა უჭირს, მაგ­რამ საყ­ვა­რე­ლი საქ­მის გა­მო თავს ძა­ლას ატანს. მე­რე იწ­ყე­ბა და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი შეხ­ვედ­რე­ბის სე­რია და მო­ტი­ვა­ცია, იდე­ა­ლუ­რი ვი­ზუ­ა­ლი­თა და ქცე­ვის მა­ნე­რე­ბით, რა­თა სა­თა­ნამ­შრომ­ლოდ უამ­რა­ვი კომ­პა­ნია მო­ი­ზი­დოს. ახერ­ხებს კი­დე­ვაც ამას და უხა­რია.

ზოგ­ჯერ ოც­ნე­ბობს ზაფ­ხულ­ზე, თეთრ ქვი­შა­სა და ზღვის ნა­პირ­ზე მდგარ პა­ტა­რა სახ­ლზე და უსას­რუ­ლო­ბამ­დე გა­და­ჭი­მულ, ფი­რუ­ზის­ფერ ცა­ზე. კი­დევ, ქა­ლურ ბედ­ნი­ე­რე­ბა­ზე, ოჯახ­სა და შვი­ლებ­ზე, თუმ­ცა ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს. ჯერ ბევ­რი რამ უნ­და გა­ა­კე­თოს "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის­თვის".

მა­რი­ამ ცა­იშ­ვი­ლი, სა­რეკ­ლა­მო გა­ყიდ­ვე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი. წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია, რაც ერთ-ერ­თი პა­ლიტ­რე­ლია. უამ­რავ რა­მეს აკე­თებს სა­რეკ­ლამო­ში, კერ­ძოდ, რეკ­ლამას ათავ­სებს სხვა­დას­ხვა პლატ­ფორ­მა­ზე. მი­სი გან­ყო­ფი­ლე­ბა შე­და­რე­ბით ახალ­გაზ­რდაა და ისიც მაქ­სი­მა­ლურ ძა­ლებს დებს მი­სი გან­ვი­თა­რე­ბი­სათ­ვის. ამ­ბობს, ად­რე კო­მპა­ნი­ებს, თუ მხო­ლოდ ბეჭ­დურ სეგ­მენ­ტში ვთა­ვა­ზობ­დით სა­კუ­თა­რი პრო­დუქ­ცი­ის გან­თავ­სე­ბას, ახ­ლა მათ ჩვენს მე­დი­ა­სახ­ლში არ­სე­ბულ თით­ქმის ყვე­ლა სეგ­მენ­ტის კარს ვუ­ღებ­თო. სა­მუ­შაო შრო­მა­ტე­ვა­დია, თუმ­ცა მას ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა მოს­წონს. პრო­ფე­სი­ით იუ­რის­ტია, მაგ­რამ ამ პრო­ფე­სი­ით ცო­ტა ხა­ნი იმუ­შა­ვა. მიხ­ვდა, რომ ეს მი­სი არ იყო და სა­რეკ­ლა­მო საქ­მი­ა­ნო­ბას და­ე­უფ­ლა.

მა­რი­ა­მი

- მუდ­მივ მოძ­რა­ო­ბა­ში ყოფ­ნა ჩე­მი სტი­ქი­აა. სულ გა­დარ­ბე­ნა­ზე ვარ - დამ­კვე­თე­ბი, სტამ­ბა, დი­ზა­ი­ნე­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რა­თა რეკ­ლა­მის სა­ბო­ლოო, გა­საშ­ვე­ბი ვა­რი­ან­ტი ამო­ირ­ჩეს. მხო­ლოდ თათ­ბირ­ზე მი­წევს გარ­კვე­უ­ლი დრო­ით ყოფ­ნა, მაგ­რამ ეს გან­რი­გი მომ­წონს.

- ვი­ცი, სპორ­ტით ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი.

- ამის შე­სა­ხებ "პა­ლიტ­რა­ში" ყვე­ლამ კარ­გად იცის. მოყ­ვა­რუ­ლი "სპორ­ტსმენ­კა" არ გე­გო­ნოთ (იცი­ნის), მრა­ვა­ლი წლის მან­ძილ­ზე, სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი და ნაკ­რე­ბის წევ­რი ვი­ყა­ვი სამ­თო-სათ­ხი­ლა­მუ­რო სპორ­ტში. სე­რი­ო­ზუ­ლი ვარ­ჯი­შე­ბი მქონ­და იტა­ლი­ა­სა და ავ­სტრი­ა­ში. ახ­ლაც, ყო­ველ შა­ბათს, დე­კემ­ბრი­დან აპ­რი­ლამ­დე, თხი­ლა­მუ­რებ­ზე ვდგა­ვარ. აპ­რი­ლი­დან კი დეკემ­ბრის დად­გო­მას ვე­ლო­დე­ბი. "პა­ლიტ­რა­მე­დია", რო­გო­რია? - გრან­დი­ო­ზუ­ლი.

ეს სიტ­ყვა ზუს­ტად შე­ე­სა­ბა­მე­ბა მე­დი­ა­ჰოლ­დინგს და მოს­წონს, რომ ამ გრან­დი­ო­ზუ­ლო­ბის ერთ-ერ­თი მო­ლე­კუ­ლა თვი­თო­ნაა, რო­მელ­საც ჰოლ­დინ­გი თა­ვის სფე­რო­ში, ჰოლ­დინ­გის­თვის, სა­სარ­გებ­ლო საქ­მის­თვის ატო­მად გა­დაქ­ცე­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას აძ­ლევს.

გა­ზაფ­ხუ­ლის ერ­თი თბი­ლი დღეა და მა­რი­ა­მი ჩემ წინ ზის - სპორ­ტუ­ლი აღ­ნა­გო­ბის, გა­რუ­ჯუ­ლი, გა­სა­ო­ცა­რი ფი­რუ­ზის­ფე­რი თვა­ლე­ბი­თა და ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან ქა­ლუ­რი.

- ყო­ველ­დღი­უ­რად სპორ­ტულ სტილს ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას, ალ­ბათ, ამას ჩე­მი სპორ­ტით გა­ტა­ცე­ბა გა­ნა­პი­რო­ბებს. ისე, გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და სხვა და­ნარ­ჩე­ნი ქა­ლე­ბი­სა­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ხელ­ჩან­თის ტა­რე­ბა არ მიყ­ვარს.

- სა­ჭი­რო ნივ­თებს სად ალა­გებ?

- მო­ბი­ლუ­რი და საკ­რე­დი­ტო ბა­რა­თი, სულ ეს არის, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მჭირ­დე­ბა.

ქე­თი ნი­კო­ლა­ვა

ყოველთვიური ჟურნალი "ბომონდი"