მსა­ხი­ო­ბი ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი ახალ ფილმში გა­და­სა­ღე­ბად ემ­ზა­დე­ბა. სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით, მოქ­მე­დე­ბა აფხა­ზე­თის ომის შემ­დეგ, ერთ პა­ტა­რა სო­ფელ­ში ვი­თარ­დე­ბა. ვიდ­რე მსა­ხი­ო­ბი ჩემ მიერ შე­თა­ვა­ზე­ბულ წი­ნა­და­დე­ბებს და­ას­რუ­ლებს, შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში არ­სე­ბულ სი­ახ­ლე­ებ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა.

- ია, ბო­ლოს შენ­თან ინ­ტერ­ვიუ მა­შინ ჩავ­წე­რე, როცა ეკ­რან­ზე "გა­ი­ღი­მეთ" გა­მო­ვი­და. ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ობს მაკა ჩი­ჩუა. შე­საძ­ლოა, ახლო მო­მა­ვალ­ში ის პირ­ვე­ლი ლედი გახ­დეს. მა­კა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ჩვენ 3 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით. გა­და­ღე­ბე­ბი ხში­რად, გამ­თე­ნი­ი­სას სრულ­დე­ბო­და. ხომ არის ნათ­ქვა­მი, - ადა­მი­ა­ნი კარ­გად რომ გა­იც­ნო, მას­თან ერ­თად სა­მოგ­ზა­უ­როდ უნდა წახ­ვი­დეო. მა­კას მა­ნამ­დე არ ვიც­ნობ­დი. ის ძა­ლი­ან კონ­ტაქ­ტუ­რი და თბი­ლი ადა­მი­ა­ნია. შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი კუ­თხით, სა­ინ­ტე­რე­სო და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია, კარ­გად მღე­რის. ფილმში და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი, კარ­გი სახე შექ­მნა. ერთი შვი­ლი ჰყავს, ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და მზრუნ­ვე­ლი დე­დაა. შვილს დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ურე­კავ­და და მის ამ­ბავს კი­თხუ­ლობ­და. იმ და­ძა­ბულ, დატ­ვირ­თულ დღის რე­ჟიმს ბევ­რმა მსა­ხი­ობ­მა ვერ გა­უძ­ლო, ზო­გი­ერთს ნერ­ვებ­მა უმტყუ­ნა და ერთი შუა გა­და­ღე­ბი­დან სა­ერ­თოდ გა­იქ­ცა. მაკა კი ცუდ ხა­სი­ათ­ზეც არ მი­ნა­ხავს. ამას იმი­ტომ არ ვამ­ბობ, რომ შე­საძ­ლოა, მალე პირ­ვე­ლი ლედი გახ­დეს. მაკა უპ­რე­ტენ­ზიო, წყნა­რი ადა­მი­ა­ნია. მისი სა­ხით ქარ­თვე­ლებს ჭკვი­ა­ნი და ლა­მა­ზი პირ­ვე­ლი ლედი გვე­ყო­ლე­ბა.

- გი­ორ­გი მარ­გვე­ლაშ­ვილს თუ იც­ნობ?

- არა, ის მო­უც­ლე­ლი ადა­მი­ა­ნია. მახ­სოვს, ფილ­მის პრე­მი­ე­რა­ზე მო­ვი­და. მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბაა.

- ვიცი, რე­ჟი­სორ რუ­სუ­დან გლურ­ჯი­ძის­გან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! გაქვს - მის ფილმში მთა­ვა­რი როლი უნდა ითა­მა­შო. გა­და­ღე­ბე­ბი ხომ არ და­ი­წყო?

- ახ­ლა­ხან კი­ნო­ცენ­ტრმა 30 სცე­ნა­რი გა­ნი­ხი­ლა და რო­მე­ლიც 110 ქუ­ლა­ზე მეტს და­აგ­რო­ვებ­და, ის და­ფი­ნანსდე­ბო­და. რუ­სუ­დან გლურ­ჯი­ძის სცე­ნარ­მა (რე­ჟი­სო­რიც და სცე­ნა­რის ავ­ტო­რიც თა­ვად არის) უმაღ­ლე­სი, 160 ქულა და­აგ­რო­ვა. ეს ფილ­მი სა­მუ­შა­ოდ არა მარ­ტო რე­ჟი­სო­რის­თვის, არა­მედ მსა­ხი­ო­ბის­თვი­საც სა­ინ­ტე­რე­სოა, რაც იშ­ვი­ა­თო­ბა გახ­ლავთ. ახლა კი­ნო­ცენ­ტრის და­ფი­ნან­სე­ბის გარ­და, და­მა­ტე­ბი­თი ფი­ნან­სე­ბის მო­ძი­ე­ბაა სა­ჭი­რო. რე­ჟი­სო­რი აჭა­რა­ში იმ­ყო­ფე­ბა - უნდა შე­არ­ჩი­ოს სო­ფე­ლი, სა­დაც გა­და­ღე­ბებს და­ვი­წყებთ. გარ­და ამი­სა, ანრი ჯო­ხა­ძემ კლიპ­ში თა­მა­ში შე­მომ­თა­ვა­ზა. კლი­პი გუ­რამ სა­ღა­რა­ძის ხსოვ­ნას ეძღვნე­ბა. თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდი. მა­ყუ­რე­ბე­ლი უჩ­ვე­უ­ლო ამ­პლუ­ა­ში მი­ხი­ლავს. მიყ­ვარს ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბი. კლიპ­ში თა­თუ­ლი დო­ლი­ძეს და მა­რი­ნა კა­ხი­ან­საც იხი­ლავთ.

- ახლა კი გთხოვ, ჩემ მიერ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბუ­ლი წი­ნა­და­დე­ბე­ბი და­ას­რუ­ლო.

- სი­ა­მოვ­ნე­ბით, აბა, და­ვი­წყოთ.

- ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

- ....არ­ქე­ო­ლო­გი, ბი­ო­ლო­გი, ჟურ­ნა­ლის­ტი... მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე არ ვფიქ­რობ­დი. ერთ დღეს სპონ­ტა­ნუ­რად, "ბე­რი­კებ­ში" მოვ­ხვდი და მერე ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა. არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ცხოვ­რე­ბა­ში სწორ მი­მარ­თუ­ლე­ბას გაძ­ლე­ვენ.

- ჩემ­ზე გავ­ლე­ნა იქო­ნია...

- ...1990-იან­მა წლებ­მა თა­ვი­სი მძი­მე ფო­ნით. რომ არა ეს პე­რი­ო­დი, შე­იძ­ლე­ბა, დღეს ასე­თი ია არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. იმ ყვე­ლა­ფერ­მა, რაც გა­მო­ვი­ა­რე, გა­მაძ­ლი­ე­რა, მო­დუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მომ­ცა. სკო­ლა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არ მქონ­და, როცა ფრან­გულ სკო­ლა­ში პან­ტო­მი­მას ვას­წავ­ლი­დი. ძლი­ე­რი ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! ვი­ყა­ვი. ხა­სი­ა­თის სიმ­ტკი­ცე და ბრძო­ლის უნა­რი სწო­რედ იმ წლებ­ში ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც ჩემ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს...

- ...უმა­დუ­რი არ ვარ.

- რო­მე­ლიც არ მომ­წონს და ვცდი­ლობ, გა­მო­ვას­წო­რო...

- ...ფეთ­ქე­ბა­დი ხა­სი­ა­თი მაქვს და ეს ზოგ­ჯერ, დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რო­ბა­ში მიშ­ლის ხელს. ემო­ცი­ე­ბის კონ­ტროლს ბოლო დროს უფრო მე­ტად ვა­ხერ­ხებ.

- ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ...

- ...ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი­აო, არა­და, ცო­ტა­თი მო­ვი­მა­ტე. ჩემი სი­გამ­ხდრის გამო დის­კომ­ფორ­ტი არას­დროს შემ­ქმნია. ქარ­თვე­ლებს სავ­სე ფორ­მე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო მე­ტად ხიბ­ლავთ, მაგ­რამ მე გა­მი­მარ­თლა - ისე­თი მე­უღ­ლე შემ­ხვდა, რო­მელ­საც ჩემი სი­გამ­ხდრე ძა­ლი­ან მოს­წონს.

- მე­უღ­ლის ხა­სი­ათ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს...

- ...ბევ­რი რამ მომ­წონს და ერ­თად ამი­ტო­მაც ვართ. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ერ­თმა­ნეთს ვგა­ვართ, მა­გა­ლი­თად, სი­გი­ჟე­ე­ბით. მეც კარ­გი გიჟი ვარ, უბ­რა­ლოდ, მი­შას სი­გი­ჟე­ე­ბი უფრო მე­ტად ჩანს. მსა­ხი­ო­ბის­თვის ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია და ამ კრი­ტი­კას მი­შას­გან ვი­ღებ.

- მას­ში არ მომ­წონს ის, რომ...

- ....სა­შინ­ლად არა­პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რია.

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ...

- ...შვი­ლი მყავს. ბედ­ნი­ე­რე­ბას, რო­მელ­საც დე­დო­ბა ჰქვია, ვერც პრო­ფე­სი­უ­ლი წინსვლა, წარ­მა­ტე­ბის მწვერ­ვალ­ზე ყოფ­ნა და სა­ერ­თოდ, ვე­რა­ფე­რი შე­ედ­რე­ბა.

- როცა მარ­ტო ვარ...

- ...ვფიქ­რობ, მაგ­რამ ვერ და­ვა­კონ­კრე­ტებ - რაზე. ფიქ­რი ბავ­შვო­ბი­დან იმ­დე­ნად მიყ­ვარს, რომ სკო­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი ფან­ჯა­რას­თან არას­დროს მსვამ­და.

- ვიბ­ნე­ვი...

- ...უხე­შო­ბა­ზე, უტიფ­რო­ბა­ზე - ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­შე­შებს.

- წო­ნას­წო­რო­ბი­დან ჩემი გა­მოყ­ვა­ნა შე­უძ­ლია...

- ...უმა­დუ­რო­ბას ვე­რას­დროს ვე­რა­ვის ვა­პა­ტი­ებ. არ ვარ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ერთხელ თუ გა­გი­მარ­თავს ხელს, მერე ვალ­დე­ბუ­ლად ჩაგ­თვლის, მაგ­რამ და­უ­ნა­ხა­ო­ბას ვერ ვი­ტან, ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი მა­გი­ჟე­ბენ.

- დათ­მო­ბა შე­მიძ­ლია, თუ...

- ...ადა­მი­ა­ნი მიყ­ვარს.

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

- ...ჩემს შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბას. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, თავ­მდაბ­ლო­ბა სი­ყალ­ბე იქ­ნე­ბა. ძა­ლი­ან მშრო­მე­ლი ვარ, ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი, თავს არ ვი­ზო­გავ და ვცდი­ლობ, ყო­ველ­თვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მაქ­სი­მუ­მი გა­ვა­კე­თო.

- ქარ­თვე­ლი რე­ჟი­სო­რი, რო­მელ­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ...

- ...ეს ნანა ჯორ­ჯა­ძეა. ძა­ლი­ან მინ­და, მას­თან ერ­თად ვი­მუ­შაო... თე­ატ­რის რე­ჟი­სო­რე­ბის და­სა­ხე­ლე­ბის­გან თავს შე­ვი­კა­ვებ.

- ვერ ვი­მე­გობ­რებ ადა­მი­ან­თან, თუ ის...

- ...ამ­პარ­ტა­ვა­ნია, სა­კუ­თარ თავ­ზე უაზ­რო შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი აქვს; სუ­ლი­ე­რად ამო­რა­ლურ ადა­მი­ან­თა­ნაც ვერ ვი­მე­გობ­რებ.

- ამ წუთ­ში ძა­ლი­ან მინ­და ვიყო...

- ...უცხო­ეთ­ში, სა­დაც, რო­გორც მსა­ხი­ობს, სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­მოვ­ლე­ნის უფრო მეტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მექ­ნე­ბა.

- ვე­რაფ­რით ვის­წავ­ლე...

- ...კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა და ამას ოჯახ­ში აპ­რო­ტეს­ტე­ბენ. ბევ­რჯერ მო­ვინ­დო­მე, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის.

- როცა მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობ...

- ...რა­ღაც ლა­ბი­რინ­თებ­ში შევ­დი­ვარ. იქ რას ვხე­დავ? - მგო­ნი, ეს ჩემი ფან­ტა­ზი­ის ნა­ყო­ფია. პრო­ფე­სი­ულ ამ­ბებს თუ გვერ­დით გა­დავ­დებთ და პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე ვი­ლა­პა­რა­კებთ, მო­მა­ვალ­ში ჩემს თავს 3 შვი­ლის დე­დად ვხე­დავ და ეს ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.

- თავს ვერ ვი­კა­ვებ და ვტი­რი, როცა...

- ...მახ­სენ­დე­ბა მამა, გარ­დაც­ვლი­ლი მე­გობ­რე­ბი. მა­ში­ნაც მე­ტი­რე­ბა, როცა წარ­მო­ვიდ­გენ, რომ ვბერ­დე­ბი. ბოლო დროს ფილ­მებ­ზეც ვტი­რი.

- როცა ჩემი მი­სა­მარ­თით ნათ­ქვა­მი და­უმ­სა­ხუ­რე­ბე­ლი სი­ტყვე­ბი მეს­მის...

- ...ვმწარ­დე­ბი და თავს ვი­კა­ვებ, რომ იქა­უ­რო­ბა არ "დავბდღვნა".

- ყო­ველ­თვის შე­უძ­ლია კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნოს...

- ...კარ­გმა ფილმმა, გემ­რი­ელ­მა საჭ­მელ­მა, კარ­გი ადა­მი­ა­ნის და­ნახ­ვამ და სი­ურპრი­ზებ­მა, რომ­ლის მო­წყო­ბაც მი­შას მშვე­ნივ­რად ეხერ­ხე­ბა.

- ბოლო სი­ურპრი­ზი...

- ...ახ­ლა­ხან მო­მი­წყო. ქორ­წი­ნე­ბი­დან 3 წლის­თა­ვი გვქონ­და. ამ დღეს მისი და­ბა­დე­ბის დღეც არის. მე სპექ­ტაკლში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და შინ გვი­ან დავ­ბრუნ­დი. ეგო­ნა, დაღ­ლი­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ 12 სა­ათ­ზე ტორ­ტი ისე ჩუ­მად შე­ვა­პა­რე, სულ არ ელო­და და ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. თა­ვად, დი­ლით ულა­მა­ზე­სი თა­ი­გუ­ლი მო­მი­ტა­ნა. მიშა ის ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბას სიკ­ვდი­ლამ­დე ვა­პი­რებ. მის­გან ყვე­ლა­ფე­რი მი­ხა­რია.

- ვეპ­რან­ჭე­ბი...

- ...სა­კუ­თარ თავს. სარ­კე მიყ­ვარს. სხვა­თა შო­რის, დე­და­ჩე­მის სახ­ლში ბევ­რი სარ­კე მქონ­და.

- როცა სა­ჯა­როდ მა­ქე­ბენ...

- ...ერ­თდრო­უ­ლად მსი­ა­მოვ­ნებს და უხერ­ხუ­ლო­ბა­საც მიქ­მნის.

- მე­ში­ნია...

- ...კა­ლი­ე­ბის, სი­ბე­რის, სიკ­ვდი­ლის...

- ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ...

- ...დაგ­ვი­ა­ნე­ბის გამო. ერთხელ ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვილ­თან მქონ­და გა­და­ღე­ბა. მუ­შა­ო­ბა დი­ლის 6 სა­ათ­ზე და­ვი­წყეთ და სახ­ლში მე­ო­რე დი­ლას, გამ­თე­ნი­ი­სას დავ­ბრუნ­დი. იმა­ვე დღეს 2 სა­ათ­ზე თე­ატ­რში რე­პე­ტი­ცია მქონ­და - რო­ბერტ სტუ­რუა ახა­ლი დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი იყო. ისე ჩამ­ძი­ნე­ბია, ტე­ლე­ფონ­ზე შე­მო­სულ­მა უამ­რავ­მა ზარ­მაც ვერ გა­მაღ­ვი­ძა. რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე 20 წუ­თით და­ვიგ­ვი­ა­ნე, რის გა­მოც დიდი საყ­ვე­დუ­რი გა­მო­მიკ­რეს და გაფრ­თხი­ლე­ბა მომ­ცეს.

- ვერ და­ვი­ჯე­რებ, რომ...

- ...იმას, რისი და­ჯე­რე­ბაც ძა­ლი­ან მინ­და - აფხა­ზე­თი­სა და ცხინ­ვა­ლის დაბ­რუ­ნე­ბას ვგუ­ლის­ხმობ.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს...

- ...ბევ­რს ვი­მოგ­ზა­უ­რებ­დი, კარგ სახ­ლს ვი­ყიდ­დი, კოხ­ტად მო­ვა­წყობ­დი და მერე ჩე­მო­დან­ზე "ვი­ცხოვ­რებ­დი". მოგ­ზა­უ­რო­ბა მი­შა­საც უყ­ვარს და ვიცი, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ამ­ყვე­ბო­და. რაც შე­ე­ხე­ბა სი­კე­თის კე­თე­ბას: თუ გული გუ­ლობს, ქველ­მოქ­მე­დე­ბის­თვის ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული სუ­ლაც არ არის სა­ჭი­რო; მთა­ვა­რი მონ­დო­მე­ბაა!

- რამ­დე­ნიც უნდა გა­და­მი­ხა­დონ...

- ...არც როლს და არც არა­ფერს დავ­ხამ­დე­ბი. როლ­ზე უარი ცოტა ხნის წი­ნაც ვთქვი, რად­გან მშრა­ლი სცე­ნა­რი იყო. როცა სცე­ნარს ვეც­ნო­ბი, ერ­თგვა­რი ხილ­ვე­ბი მაქვს და თუ ფილ­მი ვერ "და­ვი­ნა­ხე", როლ­ზე უარს ვამ­ბობ. მირ­ჩევ­ნია, ის რე­სურ­სი, რო­მე­ლიც ჩემ­შია, მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად გა­მო­ვი­ყე­ნო.

- ცხოვ­რე­ბა­ში რის­კზე...

- ...არა­ერ­თხელ წავ­სულ­ვარ. არ­ცთუ ისე დიდი ხნის წინ ისეთ რის­კზე წა­ვე­დი, რომ შე­იძ­ლე­ბო­და, ლუკ­მა­პუ­რის გა­რე­შე დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი - თე­ატ­რი­დან სტუ­რუ­ას წას­ვლის გამო გა­მო­ხა­ტულ პრო­ტესტს ვგუ­ლის­ხმობ. სამ­წუ­ხა­როდ, რე­ჟი­სორს გვერ­დით მხო­ლოდ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბი და­უდ­გნენ. ყო­ველ­დღე ვე­ლო­დი, რომ და­მი­ბა­რებ­დნენ და მე­ტყოდ­ნენ, - გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი ხარო.

- როცა პო­ლი­ტი­კა ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში იჭ­რე­ბა...

- ...ხე­ლო­ვა­ნი ხე­ლო­ვა­ნად უნდა დარ­ჩეს! რაც ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბა, ის ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე ყო­ველ­თვის აი­სა­ხე­ბა. ყვე­ლა­ზე დიდი პატ­რი­ო­ტიზ­მია, როცა ყვე­ლა სა­კუ­თარ საქ­მეს აკე­თებს.

- და­ბო­ლოს, გე­ტყვით, რომ...

- ...ყვე­ლა­ნი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხართ. სა­კუ­თარ გუ­ლებ­სა და ოჯა­ხებ­ში მშვი­დო­ბას გი­სურ­ვებთ!

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)