საკ­მა­რი­სია, ამა თუ იმ სა­იტ­ზე, ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებ­ზე მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სტა­ტია თუ ინ­ტერ­ვიუ გან­თავ­სდეს, მკი­თხვე­ლი კო­მენ­ტა­რე­ბის ნა­წილ­ში მა­შინ­ვე სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბას აფიქ­სი­რებს. უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში, ეს კო­მენ­ტა­რე­ბი ნე­გა­ტი­უ­რია, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ პი­როვ­ნე­ბა ლან­ძღვა-გი­ნე­ბი­სა და დის­კრე­დი­ტა­ცი­ის ობი­ექ­ტი ხდე­ბა... ალ­ბათ სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა­ტომ არის ბოლო დროს ასე მო­ჭარ­ბე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში აგ­რე­სია. ამ თე­მა­ზე "ამ­ბე­ბი.გე" ფი­ქო­ლოგ-ფი­ზი­ო­ლოგს მა­რი­ნა კა­ჭა­რა­ვას ესა­უბ­რა.

- აგ­რე­სია ყვე­ლა ცო­ცხა­ლი ორ­გა­ნიზ­მის­თვის და მათ შო­რის, ადა­მი­ა­ნის­თვი­საც ბუ­ნებ­რი­ვია, რაც გარ­კვე­ულ­წი­ლად, თავ­დაც­ვი­თი მე­ქა­ნიზ­მია. აგ­რე­სია სჭირ­დე­ბა ადა­მი­ანს სპორ­ტშიც, ამა თუ იმ საქ­მი­ა­ნო­ბა­შიც, რად­გა­ნაც ის ენერ­გე­ტი­კაა, მაგ­რამ ამა­ში რა­ღაც და­მან­გრე­ველ ძა­ლას არ ვგუ­ლის­ხმობ. თუმ­ცა, ის აგ­რე­სია, რა­ზეც თქვენ ლა­პა­რა­კობთ, ბუ­ნებ­რი­ვია, არის ნე­გა­ტი­უ­რი... ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში, ბოლო წლე­ბია, რე­ა­ლუ­რად ქა­ო­სია (ომე­ბი, გა­დატ­რი­ა­ლე­ბე­ბი, გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი მი­ტინ­გე­ბი, სო­ცი­ა­ლუ­რი სი­დუ­ხ­ჭი­რე, უთა­ნას­წო­რო­ბა, უსა­მარ­თლო­ბის გან­ცდა), რა გა­საკ­ვი­რია, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე, ადა­მი­ა­ნებს დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი ჰქონ­დეთ დიდი აგ­რე­სია. ამას­თან, მათ ამ აგ­რე­სი­ის გა­მო­ხატ­ვი­სა და გან­მუხ­ტვის არა­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გა­აჩ­ნი­ათ. იმა­საც ვერ ახერ­ხე­ბენ, რომ პო­ზი­ტი­უ­რი გა­გე­ბით, ვთქვათ, წა­ვიდ­ნენ და ირ­ბი­ნონ, ითა­მა­შონ. ასეთ დროს გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბულ ადა­მი­ანს გაბ­რა­ზე­ბა გა­და­უვ­ლის ხოლ­მე, რად­გა­ნაც აგ­რე­სი­ის დროს ჰორ­მო­ნე­ბის მიერ გა­მო­ტყორ­ცნილ ნივ­თი­ე­რე­ბას კუნ­თე­ბი მო­იხ­მარს და გაბ­რა­ზე­ბაც ეხ­სნე­ბა.

მაგ­რამ საქ­მე ის არის, რომ არ ვი­ცით ბრა­ზის, აგ­რე­სი­ის, ემო­ცი­ის მარ­თვა. ამი­ტო­მაც არის, რომ ამ­დენ­მა დაგ­რო­ვე­ბულ­მა უარ­ყო­ფით­მა მუხტმა გა­მო­სა­ვა­ლი ერ­თმა­ნე­თის მი­უ­ღებ­ლო­ბა­ში ჰპო­ვა. არ შეგ­ვიძ­ლია მი­ვი­ღოთ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად ფიქ­რობს. არა თუ მი­ვი­ღოთ, მისი გა­და­კე­თე­ბა გვსურს, არა თუ გა­და­კე­თე­ბა, მას­ზე ძა­ლა­დო­ბა გვინ­და, მისი ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა, შე­უ­რა­ცხყო­ფა. ამას­თან, ის­ტო­რი­უ­ლად სა­ო­ცა­რი კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი და სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ხალ­ხი ვართ, მაგ­რამ დღე­ი­სათ­ვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი მოშ­ლი­ლია. კო­მუ­ნი­კა­ცია არ არის მხო­ლოდ გა­მარ­ჯო­ბის თქმა, ან მო­კი­თხვა: რო­გორ ხარ. კო­მუ­ნი­კა­ცი­აა უპირ­ვე­ლე­სად, ადა­მი­ა­ნის მი­ღე­ბა ისე­თად, რო­გო­რიც არის.

ადა­მი­ა­ნი ისე უნდა მი­ი­ღო, რომ პი­რო­ბა არ უნდა წა­უ­ყე­ნო. ეს ეხე­ბა მშობ­ლებ­სა და შვი­ლებს, და-ძმას, მე­ზობ­ლებს, მე­გობ­რებს, ნა­თე­სა­ვებს, თა­ნამ­შრომ­ლებს. მი­ღე­ბა კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის ერთ-ერთი "ოქ­როს წე­სია". ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ემ­პა­თი­ის უნა­რი, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებ­ში ასე­ვე ნა­წი­ლობ­რივ და­კარ­გუ­ლია.

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- ემ­პა­თია იმას ნიშ­ნავს, რომ თავი სხვის ად­გი­ლას და­ა­ყე­ნო, და­ი­ნა­ხო მისი გა­ჭირ­ვე­ბა, იგ­რძნო მისი მდგო­მა­რე­ო­ბა. შე­ე­ცა­დო, მისი თვა­ლით შე­ხე­დო სამ­ყა­როს. პი­როვ­ნე­ბა თუ ასე მო­იქ­ცე­ვა, აგ­რე­სი­უ­ლი სხვა ადა­მი­ა­ნის მი­მართ ვე­ღარ იქ­ნე­ბა. მას მეტი ტო­ლე­რან­ტო­ბი­სა და შემ­წყნა­რებ­ლო­ბის უნა­რი ექ­ნე­ბა.

- რო­გორც ჩანს, ადა­მი­ანს ადა­მი­ა­ნის შე­წყნა­რე­ბა ყვე­ლა­ზე მე­ტად უჭირს?

- დიახ და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ამა თუ იმ პი­როვ­ნე­ბის უპი­რო­ბო მი­ღე­ბა. დიახ, გვი­ჭირს ემ­პა­თია, რად­გა­ნაც გვაქვს ან სიმ­პა­თია, ან ან­ტი­პა­თია. ემ­პა­თია კი სხვა რამ გახ­ლავთ. ეს არ ნიშ­ნავს იმას, რომ მომ­წონ­ხართ, ან არ მომ­წონ­ხართ, რაც მა­ინც შე­ფა­სე­ბი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაა. ემ­პა­თია ნიშ­ნავს იმას, რომ მე მეს­მის თქვე­ნი!

- ალ­ბათ, შე­ფა­სე­ბი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ზო­გა­დად ადა­მი­ა­ნებს შო­რის ურ­თი­ერ­თო­ბას აფუ­ჭებს.

- დიახ, მარ­თა­ლი ბრძან­დე­ბით. თა­ნა­გან­ცდა ზო­გა­დად ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში აუ­ცი­ლე­ბე­ლია... სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა, რომ და­ვი­ნა­ხოთ, თუ რო­გორ გა­მო­ხა­ტა­ვენ ადა­მი­ა­ნე­ბი ლან­ძღვი­თა და უშ­ვე­რი სი­ტყვე­ბით აგ­რე­სი­ას, რი­თაც ასე ვთქვათ, გულს იფხა­ნენ...

იმას, რა­საც ვერ ახერ­ხე­ბენ ცხოვ­რე­ბა­ში, შე­უძ­ლი­ათ, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით მო­ა­ხერ­ხონ. ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი სამ­ყა­რო ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა, - ადა­მი­ანს ნიღ­ბავს და ოც­ნე­ბის ას­რუ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა­საც აძ­ლევს. ჰოდა, ის იქ არის სა­ოც­რად აგ­რე­სი­უ­ლი, გულ­წრფე­ლიც და მთე­ლი მისი უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით შე­უძ­ლია, ადა­მი­ა­ნი ტა­ლახ­ში ამოს­ვა­როს...

ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ცდი­ლო­ბენ, ფსევ­დო­ნი­მით წარ­დგნენ, ან შეც­ვლი­ლი სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით იმის გამო, რომ შემ­დგომ არ მო­ე­კი­თხოთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ასე­თი აღ­ვი­რახ­სნი­ლი აგ­რე­სია არ შე­იძ­ლე­ბა, უპა­სუ­ხოდ დარ­ჩეს და რო­გორც წესი, აგ­რე­სია აგ­რე­სი­ას იწ­ვევს. მაგ­რამ ამ უკუ­კავ­ში­რის არ არ­სე­ბო­ბის გამო ისი­ნი ცალ­მხრი­ვად ეწე­ვი­ან ამ ლან­ძღვა-გი­ნე­ბას, დის­კრე­დი­ტა­ცი­ას. ასე რომ, ბევ­რი კარ­გი და სა­მა­გა­ლი­თო ადა­მი­ა­ნი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ისე­თი გა­ლან­ძღუ­ლი, შე­უ­რა­ცხყო­ფე­ლი "ეპი­თე­ტე­ბით" შემ­კუ­ლია, რომ გა­ვო­ცე­ბულ­ვარ...

ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი ხდე­ბა იმი­ტომ, რომ ესა თუ ის ადა­მი­ა­ნი ვი­ღა­ცის ჩარ­ჩო­სა და ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა სის­ტე­მა­ში არ ჯდე­ბა, ამი­ტომ შე­უძ­ლია, შე­უ­რა­ცხო­ფა მი­ა­ყე­ნოს... ბევ­რი რამ არ მომ­წონს და ბევ­რის ქცე­ვა არ მსი­ა­მოვ­ნებს, მაგ­რამ არ მაქვს უფ­ლე­ბა, ადა­მი­ანს რა­მე­ზე მი­ვუ­თი­თო. პე­და­გო­გის რან­გშიც კი ძა­ლი­ან ფრთხი­ლი უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი, ანუ უნდა იცო­დეს, რო­გორ ას­წავ­ლოს. სწავ­ლე­ბა კი ხდე­ბა არა დი­რექ­ტი­ვე­ბით, მენ­ტო­რუ­ლი ტო­ნით, ლან­ძღვა-გი­ნე­ბი­თა და მუშ­ტი-კრი­ვით, არა­მედ ჩემი მე­ო­რე პი­როვ­ნე­ბი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით.

დიახ, ჩემი პო­ზი­ცია არის ისე­თი, რომ ის მი­ვი­ღე, პა­ტივს ვცემ მის პი­როვ­ნე­ბას, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა, მისი ქცე­ვა არ მომ­წონ­დეს. თუ ასე და­ვა­ფიქ­სი­რებ ჩემს აზრს, მა­შინ ის ადა­მი­ა­ნი ამას გა­ი­გებს და მი­ი­ღებს. მაგ­რამ თუ ლან­ძღვა-გი­ნე­ბას და­ვი­წყებ, ლან­ძღვას არა­ვინ მო­უს­მენს. კრი­ტი­კა არა­ვის უყ­ვარს! სამ­წუ­ხა­როდ, სხვებს ვაკ­რი­ტი­კებთ მთე­ლი გუ­ლი­თა და დიდი ძა­ლის­ხმე­ვით და ჩვენ მი­მართ მო­მარ­თუ­ლი კრი­ტი­კა არ მოგ­ვწონს. იმი­ტომ, რომ კრი­ტი­კა თა­ვის თავ­ში შე­ი­ცავს გან­კი­თხვას. ჩვენ ვაძ­ლევთ თავს უფ­ლე­ბას, ვლან­ძღოთ, ვაკ­რი­ტი­კოთ, ვა­გი­ნოთ სხვა, რაც არ არის ქცე­ვის, ან მოვ­ლე­ნის ანა­ლი­ზი, რაც მი­სა­ღე­ბია, მაგ­რამ აქ ლა­პა­რა­კია უპი­რო­ბო ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა­ზე, თავსლა­ფი­სა და ერ­თმა­ნე­თის­თვის ტა­ლა­ხის შეს­ხმა­ზე... ამ მოვ­ლე­ნა­ზე სა­უ­ბა­რი ნამ­დვი­ლად სა­ჭი­როა და არ მი­მაჩ­ნია, რომ მას­ზე მხო­ლოდ სპე­ცი­ა­ლის­ტებ­მა უნდა ილა­პა­რა­კონ, ამ სა­კი­თხზე ლა­პა­რა­კის უფ­ლე­ბა ყვე­ლას აქვს. აზ­რის შე­ფუთ­ვას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. სხვა­თა შო­რის, ამ პო­ზი­ცი­ას, ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ში "სენდვიჩს" უწო­დე­ბენ: "პლუ­სი, მი­ნუ­სი, პლუ­სი".

- ეს რას ნიშ­ნავს?

- ვთქვათ, მე მაქვს რა­ი­მე უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა თქვე­ნი ქცე­ვი­სად­მი, თქვე­ნი პი­როვ­ნე­ბი­სად­მი, შე­ფა­სე­ბი­სას ჯერ ის პო­ზი­ტი­უ­რი უნდა აღ­ვნიშ­ნო და მერე ვთქვა ნე­გა­ტი­ვი და სა­უ­ბა­რი ისევ პო­ზი­ტი­ვით და­ვას­რუ­ლო.

- ე.ი. ამ ფორ­მუ­ლას "სენდვი­ჩი" იმი­ტომ ჰქვია, რომ შუ­ა­ში ნე­გა­ტი­ვი ექ­ცე­ვა, არა? - კი და ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში ადა­მი­ა­ნი ამას გა­დაყ­ლა­პავს, მი­ი­ღებს, მო­ის­მენს.

-არის კი­დევ ასე­თი სა­ვარ­ჯი­შო, რო­მელ­საც ჩემს პა­ცი­ენ­ტებ­თან ვი­ყე­ნებ: რო­დე­საც მათ­ზე ამა თუ იმ პი­როვ­ნე­ბის­გან დიდი აგ­რე­სია მო­დის, ვთხოვ ხოლ­მე, რომ იმ პი­როვ­ნე­ბის, რო­მე­ლიც მათ­ზე აგ­რე­სი­ას ახორ­ცი­ე­ლებს, 10 და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბა მო­ი­ფიქ­რონ ანუ ვის­ზეც არი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლე­ბი. პა­ცი­ენ­ტე­ბი მე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი­ან, მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ მას და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბა სა­ერ­თოდ არ აქვს და არც შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეს (ეს რის­თვის არის იცით, რომ იმ ადა­მი­ანს გა­უჩ­ნდეს მეტი პო­ზი­ტი­ვი მე­ო­რე პი­როვ­ნე­ბის მი­მართ). რო­გორც კი შე­ეც­დე­ბი­ან ხოლ­მე, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ში კარ­გი თვი­სე­ბა და­ი­ნა­ხონ, მის მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც ეც­ვა­ლე­ბათ. ეს ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია! ანუ ვი­საც არ აქვს სწო­რი კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის უნა­რი, ეს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­მო­ი­მუ­შა­ოს.

- ამ საქ­მე­ში ალ­ბათ, სა­ხელ­მწი­ფოც უნდა ეხ­მა­რე­ბო­დეს ადა­მი­ანს...

- სა­ერ­თოდ უნდა ტარ­დე­ბო­დეს ამა თუ იმ სა­მი­ნის­ტოს მიერ რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო ტრე­ნინ­გი სოფ­ლებ­ში, ქა­ლაქ­ში, სკო­ლებ­ში, მშობ­ლებ­თან. ადა­მი­ა­ნის გან­ვი­თა­რე­ბის ასა­კობ­რი­ვი თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბე­ბი (რა ასაკ­ში რა მოს­დის და რა­ტომ, ზო­გა­დად რო­გორ უნდა მი­მარ­თო ადა­მი­ანს) სწავ­ლას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა. ადა­მი­ა­ნი "სუფ­თა ფურ­ცე­ლი" ხომ არ იბა­დე­ბა? ჩვენ დე­დის მუც­ლი­დან მთე­ლი ჩვე­ნი გე­ნე­ტი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი მოგ­ვყვე­ბა, მაგ­რამ დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იმ სო­ცი­უმს, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობთ ანუ ოჯახს, სა­დაც ვიზ­რდე­ბით, გა­რე­მოს, ქუ­ჩას, სო­ფელს, სა­დაც გი­წევს ყოფ­ნა... ადა­მი­ანს ავი­წყდე­ბა ერთი რამ: რო­გორც არ უნდა, რომ მო­ექ­ცნენ მას, ისე არ უნდა მო­ექ­ცეს სხვას! ის, რომ ერთხელ უკვე გამ­ლან­ძღეს, მა­გი­ნეს, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ ჩემ­ში ერ­თგვა­რი გამ­შვე­ბი მე­ქა­ნიზ­მი უნდა ჩა­ე­რი­ოს და გავ­ხდე აგ­რე­სო­რი, მლან­ძღვე­ლი. ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი ბავ­შვო­ბა­ში ტრავ­მი­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, ზოგი სა­კუ­თა­რი მშობ­ლე­ბის­გან არის უარ­ყო­ფი­ლი, ყვე­ლა რა­ღაც პრობ­ლე­მი­დან მო­დის და შემ­დეგ რი­კო­შე­ტით ჯავრს იყ­რის ზო­გა­დად სამ­ყა­რო­ზე ანუ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ზე.

- იმი­სათ­ვის, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი დავძლი­ოთ, ალ­ბათ ამის სურ­ვი­ლი უნდა არ­სე­ბობ­დეს...

- ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვა­ნა­ი­რად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი­ან და ხში­რად სულ სხვა­ნა­ი­რე­ბი არი­ან. მად­ლო­ბის თქმი­სას და ბო­დი­შის მოხ­დი­სას თა­ვის ტვინ­ში ენ­კე­ფა­ლი­ნი გა­მო­ი­ყო­ფა (სი­ა­მოვ­ნე­ბის ჰორ­მო­ნი). რო­დე­საც მად­ლო­ბას ვიხ­დი და ბო­დიშს ვე­უბ­ნე­ბი ვინ­მეს, ეს უპირ­ვე­ლე­სად ჩემ­თვის არის კარ­გი და არა თქვენ­თვის. ეს ქრის­ტი­ა­ნუ­ლა­დაც ასეა, მაგ­რამ ვნა­ხეთ, რომ ეს მეც­ნი­ე­რუ­ლა­დაც ასე ყო­ფი­ლა. მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფერს სწავ­ლა უნდა, რაც ოჯახ­ში უნდა მოხ­დეს. მშობ­ლებ­მაც უნდა მო­უ­ხა­დონ ბო­დი­ში შვი­ლებს და მად­ლი­ე­რე­ბა გა­მო­ხა­ტონ. დიახ, ამ ყვე­ლაფ­რის სწავ­ლა ასე­თი ფორ­მით ხდე­ბა.

- მაგ­რამ რო­გორც ჩანს, პრობ­ლე­მე­ბის მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი მა­ინც ის არის, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა არა­რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლია...

- ჩვენ ძი­რი­თა­დად გვყავს ფუსტრი­რე­ბუ­ლი, არა­რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რო­მელ­საც ანეკ­დო­ტურ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში უწევს ცხოვ­რე­ბა. რაკი არა­რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი ვარ, ამი­ტომ გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვარ მშობ­ლებ­ზე, ნა­თე­სა­ვებ­ზე, მას­წავ­ლებ­ლებ­ზე, მი­ნის­ტრებ­ზე, მთავ­რო­ბა­ზე, სა­ხელ­მწი­ფო­ზე, ღმერ­თზე და ყვე­ლა­ფერ­ზე, ეს არის მისი პო­ზი­ცია... ამი­ტომ ჩემ­გან და­საშ­ვე­ბია აგ­რე­სია და და­უნ­დო­ბე­ლი ვხდე­ბი ყვე­ლა­სა და ყვე­ლას მი­მართ.

არა­რე­ა­ლი­ზე­ბულ ადა­მი­ანს ბევ­რი დრო აქვს და ხდე­ბა შუ­რი­ა­ნიც. ვინც ამ­ბობს, რომ შუ­რი­ა­ნი არ ვარ, ის გარ­კვე­უ­ლად ცრუ­ობს. თუკი მა­ვან­მა რა­ღა­ცას მი­აღ­წია, რა­ღაც გა­მო­უ­ვი­და, შუ­რით შე­პყრო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ მან წარ­მა­ტე­ბას ვი­ღა­ცის დახ­მა­რე­ბით მი­აღ­წია, რად­გა­ნაც რე­ა­ლუ­რად უნი­ჭოა... მინ­და, ერთ მტკივ­ნე­ულ თე­მა­საც შე­ვე­ხო, ტე­ლე­ვი­ზი­ით ხში­რად უხამ­სო­ბას აჩ­ვე­ნე­ბენ, სიყ­ვით­ლე და ჭო­რე­ბი ჭარ­ბობს, რო­მე­ლიც ადა­მი­ანს გე­მოვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში ხელს უშ­ლის. მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მე არ მაქვს იმის უფ­ლე­ბა, რომ რო­მე­ლი­მე ჟურ­ნა­ლის­ტი გავ­ლან­ძღო...

- ტე­ლე­ვი­ზი­ით უამ­რა­ვი ქარ­თუ­ლი თუ უცხო­უ­რი სე­რი­ა­ლი გა­დის, რო­მელ­საც ბევ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჰყავს. ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ისე არი­ან ჩარ­თუ­ლე­ბი მას­ში, რომ სე­რი­ა­ლის სი­უ­ჟეტს რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბას­თან აი­გი­ვე­ბენ. იმ პერ­სო­ნა­ჟე­ბის გარ­შე­მო მა­ყუ­რე­ბე­ლი ერ­თი­ან­დე­ბა, მის ცხოვ­რე­ბა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლად იჭ­რე­ბა. რას იტყვით ამა­ზე? რა არის ეს ფე­ნო­მე­ნი?

- მათი ყუ­რე­ბით ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ერ­თო­ბა. ეს სე­რი­ა­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნებ­ში კონ­ფლუ­ენ­ცი­ას აჩენს.

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- ხდე­ბა შეთ­ქვე­ფა სე­რი­ა­ლის სი­ტუ­ა­ცი­ას­თან და იკარ­გე­ბა ზღვა­რი. არა­და, სა­ზღვრე­ბი თუ დავ­კარ­გეთ, მა­შინ საქ­მე ძა­ლი­ან ცუ­დად არის. რად­გა­ნაც სა­ზღვრე­ბის და­კარ­გვა (შეთ­ქვე­ფა) ოჯახ­ში, ცოლ-ქმარს შო­რის, შვი­ლებ­თან, ზო­გა­დად ნე­ბის­მი­ერ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში დიდი ტკი­ვილ­სა და პრობ­ლე­მებს იწ­ვევს, რად­გა­ნაც პი­როვ­ნულ ჩა­მოშ­ლას იწ­ვევს. რო­დე­საც ყვე­ლა­ფერს და­ვი­ვი­წყებ, შე­ვიჭ­რე­ბი სე­რი­ალ­ში და იქ ვი­წყებ ცხოვ­რე­ბას, უკვე იქა­უ­რო­ბას ვა­ლა­გებ კი­დეც და სი­ტუ­ა­ცი­ას ჩემს ჭკუ­ა­ზე ვა­ყე­ნებ. ეს კი სრუ­ლი ში­ზოფ­რე­ნი­აა! გახ­ლეჩ­ვა. ზო­გა­დად ში­ზოფ­რე­ნი­ულ, ფსი­ქო­ტურ წრე­ში გვი­წევს ცხოვ­რე­ბა. რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვი­სი ანუ სე­რი­ა­ლით ცხოვ­რო­ბენ, გა­ნიც­დი­ან, ნერ­ვი­უ­ლო­ბენ, პი­რადს კარ­გა­ვენ. აი, ამ დროს, რო­გორც უკვე აღ­ვნიშ­ნე, ხდე­ბა სრუ­ლი პი­როვ­ნუ­ლი ჩა­მოშ­ლა. ეს და­ახ­ლო­ე­ბით იმას ჰგავს, რო­დე­საც დე­დე­ბი და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი შვი­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში ისე იჭ­რე­ბი­ან, რომ მათ ცხოვ­რე­ბას უფუ­ჭე­ბენ და უნ­გრე­ვენ... ჩვენ გარ­შე­მო ყვე­ლა­ფე­რი მგო­ნი, სპე­ცი­ა­ლუ­რად ხდე­ბა, რომ ადა­მი­ან­მა და­კარ­გოს სა­კუ­თა­რი ყო­ფი­თი, სო­ცი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მა და აღარ იფიქ­როს მას­ზე, რი­თაც ხალ­ხის მა­სობ­რი­ვად და­დე­ბი­ლე­ბა ხდე­ბა.

- მოკ­ლედ, გარ­შე­მო მა­სობ­რი­ვი ფსი­ქო­ზია...

- დიახ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა დე­ზო­რი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლია. დღეს ჩვენ­ში ანო­მა­ლუ­რი ფსი­ქი­კუ­რი აშ­ლი­ლო­ბე­ბის ხა­ნაა, რა­საც ბევ­რი ფაქ­ტო­რი გა­ნა­პი­რო­ბებს.

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის