"მზე­სუმ­ზი­რე­ბის" და­ხურ­ვის შემ­დეგ მსა­ხი­ო­ბი მაკა შა­ლი­კაშ­ვი­ლი ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ი­დან - "მზე" წა­მო­ვი­და და სხვა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გა­ნაგ­რძნო მუ­შა­ო­ბა. ამ­ბობს, რომ აპო­ლი­ტი­კუ­რო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე ცვლი­ლე­ბებს, უმოქ­მე­დო­ბას უარ­ყო­ფი­თად აფა­სებს. მაკა ჩაც­მი­სა და ცხოვ­რე­ბის სტილ­ზე, გე­მოვ­ნე­ბა­სა და პი­რად ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა...

- სამ­წუ­ხა­როდ, ამ წუ­თის­თვის მხო­ლოდ ერთ სპექ­ტაკლში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. სა­მა­გი­ე­როდ, "აჭა­რის ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში" "დი­ლის ტალ­ღის" რუბ­რი­კას - "ბა­თუ­მუ­რი ის­ტო­რი­ე­ბი" ვუ­ძღვე­ბი, სა­დაც ცნო­ბი­ლი თუ უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი ბა­თუმ­თან და­კავ­ში­რე­ბულ სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს გვიყ­ვე­ბი­ან. რუბ­რი­კის ხან­გრძლი­ვო­ბა მხო­ლოდ 2-3 წუ­თია და სულ და­უკ­მა­ყო­ფი­ლებ­ლო­ბის გრძნო­ბა მე­უფ­ლე­ბა. მინ­და, რეს­პონ­დენტს დიდ­ხანს ვე­სა­უბ­რო, მაგ­რამ ამ ტო­ტა­ლუ­რი უმუ­შევ­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში, ჩემ­თვის ეს სამ­სა­ხუ­რი მის­წრე­ბაა და მად­ლო­ბე­ლი ვარ, რომ იმის გა­კე­თე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცეს, რა­საც ვა­კე­თებ. მე კი­დევ არა მი­შავს - სამ­სა­ხუ­რი და "ორი კა­პი­კი" მაქვს, ბევ­რი დარ­ჩა უმუ­შე­ვა­რი. ზოგს მთავ­რო­ბის შეც­ვლა კარ­გად შე­ე­ხო, ზოგს - ცუ­დად; ის, ვინც მღე­რო­და, ვე­ღარ მღე­რის ან პი­რი­ქით - ზოგი ახლა ამ­ღერ­და... იმის ფონ­ზე, რა გა­და­ცე­მე­ბიც დღეს ქარ­თულ ტე­ლე­სივ­რცე­ში გვაქვს, ვფიქ­რობ, "მზე­სუმ­ზი­რებ­საც" ჰქონ­და არ­სე­ბო­ბის უფ­ლე­ბა. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მას მა­ყუ­რე­ბე­ლი ჰყავ­და და რე­ი­ტინ­გიც ჰქონ­და. რა­ტომ დავ­რჩით უმუ­შევ­რე­ბი? ვინ გამ­ცემს ამ კი­თხვა­ზე პა­სუხს? ამ ქვე­ყა­ნა­ში სტა­ბი­ლუ­რო­ბის შეგ­რძნე­ბა არ არ­სე­ბობს: ყო­ველ წუთს შე­იძ­ლე­ბა და­კარ­გო სა­არ­სე­ბო წყა­რო. ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან და­ვი­ღა­ლე ამ ყვე­ლაფ­რით!

- რო­მე­ლი­მე სხვა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მის­ვლა არ გიც­დია?

- არას­დროს, არა­ვის­თვის არა­ფე­რი მი­თხო­ვია. "აჭა­რის ტე­ლე­ვი­ზი­ის" მთა­ვარ­მა პრო­დი­უ­სერ­მა - ზვი­ად ცი­რა­ბი­ძემ კე­თი­ლი ნება გა­მო­ი­ჩი­ნა და სა­მუ­შაო შე­მომ­თა­ვა­ზა, გა­და­მარ­ჩი­ნა. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! ერთ-ერთი რე­ი­ტინ­გუ­ლი ტე­ლე­ვი­ზი­ი­და­ნაც მაქვს. ისი­ნი ახა­ლი სე­რი­ა­ლის გა­და­ღე­ბას აპი­რე­ბენ და ჩემი ბედი ჩა­ნა­სახ­ში­ვე გა­და­წყვე­ტი­ლი იყო - ერთ-ერთ მთა­ვარ როლ­ში ვიქ­ნე­ბი. მი­ხა­რია, რომ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ჩემი პრო­ფე­სი­ით ვი­მუ­შა­ვებ. გარ­და ამი­სა, ივ­ნის­ში აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ-რუ­სულ სე­რი­ალ­ზე და­ვი­წყებთ მუ­შა­ო­ბას, რო­მელ­საც გია კი­ტია და ოთარ შა­მა­თა­ვა იღე­ბენ. მე "ხუ­ლი­გან­კას" როლი მექ­ნე­ბა; ჩემი გმი­რი ისე­თი ნა­გი­ჟა­რია, რომ ბო­ლოს კლა­ვენ. მა­გა­რი რო­ლია და სე­რი­ა­ლის და­წყე­ბას ინ­ტე­რე­სით ვე­ლო­დე­ბი.

- სა­ზა­ფხუ­ლოდ, გარ­დე­რო­ბი თუ გა­ნა­ახ­ლე? ვიცი, რომ შო­პინ­გის მოყ­ვა­რუ­ლი ხარ.

- მე ვარ ადა­მი­ა­ნი, ვი­საც შო­პინ­გი და კარ­გად ჩაც­მა დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას ანი­ჭებს. ამით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ანუ შო­პო­გო­ლი­კი ვარ (იცი­ნის). შე­საძ­ლოა, მში­ე­რი დავ­რჩე და მა­ინც ვი­ყი­დო ის, რაც მო­მე­წო­ნე­ბა - ეს კარგ ხა­სი­ათ­ზე მა­ყე­ნებს. უკვე იმ­დე­ნი ტან­საც­მე­ლი მაქვს, რომ გა­დავ­წყვი­ტე, ამ ზა­ფხულს აღა­რა­ფე­რი შე­ვი­ძი­ნო.

- რო­გო­რია შენი ჩაც­მის სტი­ლი?

- ბევ­რი აღ­ნიშ­ნავს, რომ სპორ­ტულ-აკა­დე­მი­უ­რი სტი­ლი მაქვს. ჯინ­სი, კედი ძა­ლი­ან მომ­წონს. ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, - გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნად იც­ვა­მო. აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი­დან ძა­ლი­ან მომ­წონს სა­ა­თი, ქა­მა­რი, სათ­ვა­ლე, სა­ყუ­რე... მად­ლო­ბე­ლი ვარ "მზე­სუმ­ზი­რის" პრო­დი­უ­სე­რე­ბის, რომ­ლე­ბიც ეთერ­ში სპორ­ტუ­ლი ტან­საც­მლი­თა და კე­დით არ მა­ჭა­ჭა­ნებ­დნენ; მკაცრ "დრეს­კოდს" ვი­ცავ­დი, ნაზი და ქა­ლუ­რი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ზოგ­ჯერ, როცა ლა­პა­რა­კი­სას ექ­სტაზ­ში შევ­დი­ო­დი, ემო­ცი­უ­რად და ხე­ლე­ბით ვი­წყებ­დი სა­უ­ბარს, ყურ­ში პრო­დი­უ­სე­რის ხმა მეს­მო­და: - "მაკა, და­ნაზ­დი, ხე­ლე­ბი და­უშ­ვი, და­წყნარ­დი!" გარ­და იმი­სა, რომ ყო­ველ­თვის მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი და კაბა უნდა მცმო­და, მა­ნე­რე­ბი­თაც ძა­ლი­ან დახ­ვე­წი­ლი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა ემო­ცი­ე­ბის მარ­თვა მას­წავ­ლეს. ვა­მა­ყობ, რომ ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი სტი­ლი მაქვს. შე­საძ­ლოა, ჩემი ასა­კის­თვის რა­ღა­ცე­ბი შე­უ­ფე­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ჯერ­ჯე­რო­ბით კარგ ფორ­მა­ში ვარ და შე­მიძ­ლია, თავს მოკ­ლე შორ­ტე­ბი­სა და კა­ბე­ბის ჩაც­მის უფ­ლე­ბა მივ­ცე. ძა­ლი­ან მომ­წონს კოკო შა­ნე­ლის სტი­ლი. ბოლო დროს მივ­ხვდი, რომ ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ფერი, მა­ინც შა­ვია... წლე­ბის წინ სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლე­ბის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მქონ­და, მერე კი, კარ­გი სამ­სა­ხუ­რის წყა­ლო­ბით, სურ­ვი­ლე­ბის ხორ­ცშეს­ხმას ვა­ხერ­ხებ­დი და ისე­თი გავ­ხდი, რო­გო­რიც ყო­ველ­თვის მინ­დო­და რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ფული მა­გა­რი რამ არის და ღმერ­თმა ყვე­ლას მის­ცეს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ სურ­ვი­ლე­ბი და­იკ­მა­ყო­ფი­ლონ.

- თა­ვის მოვ­ლას ბევრ დროს უთ­მობ?

- გა­რუ­ჯვა და სა­ლო­ნებ­ში სი­ა­რუ­ლი მიყ­ვარს. კოს­მე­ტო­ლო­გი­ურ პრო­ცე­დუ­რებს ჯერ­ჯე­რო­ბით, არ ვი­ტა­რებ, მაგ­რამ მა­გა­რი კოს­მე­ტო­ლო­გი მყავს - დაშა ტა­კი­ძე, რო­მელ­თა­ნაც ტუჩი "გა­ვი­კე­თე" და ძა­ლი­ან ბუ­ნებ­რი­ვად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა. მოვ­ლი­ლი თმა, რუჯი და "შა­ლუ­რი" ჩაც­მა - ეს არის მთა­ვა­რი სა­ი­მი­სოდ, რომ ამა­ყი, თა­ვა­წე­უ­ლი და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ვიყო. ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის ძა­ლი­ან ცოტა რამ მყოფ­ნის (იცი­ნის). რაც მთა­ვა­რია, გა­და­სა­რე­ვი შვი­ლი მყავს - ჩემი თი­ნა­ნო, რო­მე­ლიც ექ­ვსი წლი­საა, პირ­ველ კლას­შია. ცხოვ­რე­ბას მი­ლა­მა­ზე­ბენ საყ­ვა­რე­ლი მე­გობ­რე­ბი და ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვხვდე­ბი.

- კარ­გი ტატუ გაქვს - პა­ტა­რა ვარ­სკვლა­ვი.

- ჰო, ვარ­სკვლა­ვე­ბი ხელ­ზე და მუ­ცელ­თან ამო­ვის­ვი­რინ­გე. მხარ­ზე დრა­კო­ნის ტატუ მქონ­და, მერე პეპ­ლად გა­და­ვა­კე­თეთ და ახლა არც ერთს ჰგავს, არც - მე­ო­რეს. მო­შო­რე­ბა მინ­და და ვი­საც ამის გა­კე­თე­ბა ნამ­დვი­ლად შე­უძ­ლია, ძა­ლი­ან ვთხოვ, გა­მო­მეხ­მა­უ­როს...

- ეს ტატუ თა­ვის დრო­ზე რა­ტომ გა­ი­კე­თე?

- ფილ­მის­თვის მჭირ­დე­ბო­და და ტა­ტუს ოს­ტატ­მა მო­მა­ტყუა, - სამ­თვი­ა­ნი­აო. ის ტიპი სა­ქარ­თვე­ლო­ში აღარ ცხოვ­რობს, ამე­რი­კა­შია გა­დახ­ვე­წი­ლი და ურ­ჩევ­ნია, აქ არც ჩა­მო­ვი­დეს, არ და­მე­ნახ­ვოს!

- სო­ლა­რი­უმ­ში ხში­რად და­დი­ხარ?

- ისე­დაც მუქი კანი მაქვს და ხში­რად არ დავ­დი­ვარ, დო­ზი­რე­ბუ­ლად ვირუ­ჯე­ბი.

- თბი­ლი­სის აუ­ზებს თუ სტუმ­რობ?

- რა თქმა უნდა, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი აუზი უკვე გა­იხ­სნა - "ივენ­თი­ზეც" ვი­ყა­ვი და მაგ­რა­დაც "ვიგ­რი­ა­ლე". სა­ერ­თოდ, გარ­თო­ბა მიყ­ვარს, კლუ­ბებ­შიც ხში­რად დავ­დი­ვარ. იქა­უ­რი სი­ტუ­ა­ცია მომ­წონს, რად­გან ბევრ ნაც­ნობ­სა და მე­გო­ბარს ვხვდე­ბი. და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი თვის წინ ერთ-ერთ კლუბ­ში, აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დი ბარ­მე­ნის ტრი­უ­კებს; პი­რი­დან ცე­ცხლი რომ გა­მო­უშ­ვა, მე წა­მე­კი­და და უცებ ყვე­ლა­ფე­რი "გა­ი­თი­შა", ტან­საც­მლი­ა­ნად, თავ-პი­რი­ან-თმი­ა­ნად და­ვიწ­ვი! მერე დაც­ვა მომ­ვარ­და, "მაქ­რობ­დნენ" და იქი­დან მა­გა­რი "ნა­ცე­მი" გა­მო­ვე­დი.

როცა ცუ­დად ვარ, ძა­ლი­ან ბევ­რს ვცეკ­ვავ. ზო­გი­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი კლუბ­ში "ზმა­ნის" "გა­სა­მა­რი­ა­ჟებ­ლად", სა­ჭო­რა­ოდ და­დის. ტი­პე­ბი სხე­დან, არ ცეკ­ვა­ვენ და აკ­რი­ტი­კე­ბენ, სხვე­ბი რო­გორ ერ­თო­ბი­ან; ადა­მი­ა­ნი რომ მღე­რის, ტაშ­საც არ უკ­რა­ვენ. მათ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, კომ­პლექ­სე­ბი არ მა­წუ­ხებს და იმის­თვის, რომ გა­ვერ­თო, არც ალ­კოჰო­ლი მჭირ­დე­ბა. კლუბ­ში ყოფ­ნი­სას შე­უ­ჩე­რებ­ლად ვცეკ­ვავ, ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი და ამით უდი­დეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ. ამ დროს ზოგ-ზო­გი­ერ­თებს მთვრა­ლი ან რა­ი­მეს ზე­მოქ­მე­დე­ბის ქვეშ ვგო­ნი­ვარ იმი­ტომ, რომ ვერ წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ, ადა­მი­ა­ნი ალ­კოჰო­ლის გა­რე­შე რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ასე კარ­გად გა­ერ­თოს. კლუბ­ში სპორ­ტუ­ლი "ზმა­ნე­ბით" მივ­დი­ვარ - კედი, შარ­ვა­ლი, ფარ­თხუ­ნა მა­ი­სუ­რით. როცა ცეკ­ვით გულს ვი­ჯე­რებ, ყვე­ლას მად­ლო­ბას ვუხ­დი, შინ მოვ­დი­ვარ, "და­ვეგ­დე­ბი" და ვი­ძი­ნებ.

- კლუბ­ში სპორ­ტუ­ლი ტან­საც­მლის გამო "ფე­ის­კონ­ტრო­ლის­გან" პრობ­ლე­მა არ გექ­მნე­ბა?

- რო­გორ არა! რა­ღაც პე­რი­ო­დი "ფე­ის­კონ­ტრო­ლი" არ­სად მიშ­ვებ­და, მერე ავ­დე­ქი და ისე ჩა­ვიც­ვი, რო­გორც ამას წესი მო­ი­თხოვ­და, მაგ­რამ მა­ინც არ შე­მიშ­ვეს. მი­ზე­ზი რომ ვი­კი­თხე, მი­პა­სუ­ხეს: - არ "ევა­სე­ბი" "ფე­ის­კონ­ტროლს" და არ შე­გიშ­ვებ­თო. დაც­ვას მაგ­რად ვე­ჩხუ­ბე და შე­უ­რა­ცხყო­ფაც მი­ვა­ყე­ნე, მაგ­რამ ბო­ლოს ისე მოხ­და, რომ დავ­მე­გობ­რდით.

- მა­მა­კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას პირ­ველ რიგ­ში, რას აქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას? რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი შე­იძ­ლე­ბა მო­გე­წო­ნოს?

- რთუ­ლი შე­კი­თხვა და­მის­ვი... ბევ­რნა­ი­რი მა­მა­კა­ცი შე­იძ­ლე­ბა მო­მე­წო­ნოს, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბულ ყუ­რა­დღე­ბას ის მი­იქ­ცევს, ვი­საც ნამ­დვი­ლად ვეყ­ვა­რე­ბი, ვინც "და­მა­მუ­ღა­მებს" და მიხ­ვდე­ბა, რო­გო­რი ვარ სი­ნამ­დვი­ლე­ში. და­ნარ­ჩენს მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. მთა­ვა­რია, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი იყოს, რომ ჩემ­თან ყოფ­ნა უნდა და მა­ღა­ლი იქ­ნე­ბა, და­ბა­ლი, შავგვრე­მა­ნი, მე­ლო­ტი თუ მსუ­ქა­ნი, რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს?

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ხა­სი­ა­თი თუ გაქვს?

- მაქვს, რო­გორ არ მაქვს, ოღონდ - დო­ზი­რე­ბუ­ლად.

- მოგ­წონს თუ არა, როცა მა­მა­კა­ცი შენ გამო რა­ი­მე სი­გი­ჟეს სჩა­დის?

- იმა­ზე დიდი სი­გი­ჟე რა უნდა იყოს, მაკა შა­ლი­კაშ­ვილ­თან რომ გა­და­წყვეტს ურ­თი­ერ­თო­ბას (იცი­ნის)?!

- სა­კუ­თა­რი ემო­ცი­ე­ბის მარ­თვას თუ ცდი­ლობ?

- ჩემი მე­გობ­რე­ბი ცდი­ლო­ბენ ამა­ში და­მეხ­მა­რონ, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ჩემი ჯაჯო - გია ჯა­ჯა­ნი­ძე მეხ­მა­რე­ბა. ეს ადა­მი­ა­ნი უზო­მოდ მიყ­ვარს, ბევრ კარგ რჩე­ვას მაძ­ლევს და "მა­ლა­გებს" ხოლ­მე.

- ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გყავს?

- ზო­გა­დად, ბევ­რნი არი­ან და ღმერ­თმა მიმ­რავ­ლოს მათი თავი. ისი­ნი თა­ვი­ან­თი ყუ­რა­დღე­ბი­თა და ტკბი­ლი სი­ტყვით მა­ნე­ბივ­რე­ბენ ხოლ­მე და ადა­მი­ანს მეტი რა უნდა? მათი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ცხოვ­რე­ბის სტი­მულს მაძ­ლევს.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)