"ბევრი ვერ მიხვდა, 17 მაისმა როგორ ცუდ პროცესებს შეიძლება მისცეს დასაბამი"

საზოგადოება

ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ბევრი ვერ მიხვდა, 17 მაისს რა საშინელება მოხდა. ვერ მიხვდა, ამან როგორ ცუდ პროცესებს შეიძლება მისცეს დასაბამი. ზოგს ჰგონია, აქ საუბარია იმაზე, ვიღაცას მოსწონს და იცავს ჰომოსექსუალებს თუ - არა. ეს საკითხი დღეს მეასეხარისხოვანია. 17 მაისს საქართველომ დიდი ნაბიჯი გადადგა შუა საუკუნეებისკენ, იმ სიბნელისკენ, რომელიც მაშინ ევროპაში სუფევდა და ჩვენ როგორღაც მას ავცდით. დღეს მთავარი პრობლემა 30 ჰომოსექსუალი კი არ არის, რომელიც რაღაცის გაპროტესტებას აპირებდა, არამედ ის ათიათასობით გავეშებული ადამიანი, რომელიც მზად იყო, ყველა ჩაექოლა, ვინც წინ დაუდგებოდა.

მეორე დღესვე გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ათიოდე მოზარდმა შუაღამით რამდენიმე ბიჭს სცემა მხოლოდ იმის გამო, რომ ერთ-ერთს გრძელი თმა ჰქონდა. თვალში საცემი იყო 17 მაისის ძალადობაში მოზარდების მონაწილეობა და რაც ყველაზე სამწუხაროა, ამას აკეთებდნენ მართლმადიდებლობის სახელით.

როდესაც მეუბნებოდნენ, რომ საზოგადოებაში ფუნდამენტალისტური განწყობა მძლავრობს, არ მჯეროდა, ვფიქრობდი, რომ ასეთი მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი შეიძლებოდა ყოფილიყო, 17-ში კი დავინახე, რომ საქმე უფრო რთულადაა, რომ მათი რიცხვი, ვინც მზად არის, ქრისტეს სახელით ადამიანებს სცემოს და ჩაქოლოს, იმაზე მეტია, ვიდრე კოშმარში წარმოვიდგენდი. მაშინ რითი განსხვავდები შუა საუკუნეების ბრბოსგან, რომელიც ტაშს უკრავდა ადამიანების კოცონზე დაწვას? მაშინაც ფიქრობდნენ, რომ ისინი საზოგადოებას რყვნიდნენ და ამიტომაც სჯიდნენ. დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ ის, ვინც გუშინ ასე გავეშებული დარბოდა, სიამოვნებით დაუჭერდა მხარს ჰომოსექსუალების კოცონზე დაწვას.

ეკლესია

აქამდე ყოველთვის თავს ვარიდებდი სასულიერო პირების კრიტიკას - მკითხველის რელიგიურ გრძნობებს ვუფრთხილდებოდი, მაგრამ 17 მაისის აქციის შემდეგ გაჩუმება დანაშაული მგონია. ეს არ ეხება მთელ ეკლესიას, მაგრამ ის, რასაც ზოგიერთი სასულიერო პირი რუსთაველის გამზირზე აკეთებდა, სამარცხვინოზე მეტია. ჩვენ ვნახეთ სასულიერო პირი, რომელიც იგინებოდა, ვნახეთ მეორე სასულიერო პირი, რომელიც ტაბურეტით მისდევდა ადამიანებს და ვნახეთ სასულიერო პირიც, ავტობუსის კარის მოგლეჯას რომ ცდილობდა. მართალია, იყვნენ ისეთებიც, ვინც ხალხს ძალადობისგან თავის შეკავებას ურჩევდა, მაგრამ მათ ხალხის შეჩერება ვერ შეძლეს სწორედ იმიტომ, რომ ასეთი მოწოდებები დაგვიანებული იყო. 17 მაისის ძალადობა, ნებსით თუ უნებლიეთ, სასულიერო პირებმაც წაახალისეს. არ ვაპირებ, მათ ქრისტიანობის არსზე ვესაუბრო, მაგრამ მჯერა, რომ ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვს ძალადობას.

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია