ძა­ლი­ან დიდი ხნის წინ შევ­ხვედ­რილ­ვართ, ახ­ლა­ხან კი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­და­ვე­ყა­რე - სა­ერ­თო მე­გობ­რე­ბის კედ­ლებ­ზე უნი­კა­ლუ­რი ფო­ტო­ე­ბი და­ე­წყო: მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი და მისი მო­წა­ფე­ე­ბი - ნი­ნე­ლი ჭანკვე­ტა­ძე, გოგა პი­პი­ნაშ­ვი­ლი, გია აბე­სა­ლაშ­ვი­ლი, მიშო ჯო­ჯუა, ლე­ვან აბა­ში­ძე, გია რო­ი­ნიშ­ვი­ლი, ზაზა მი­ქა­შა­ვი­ძე, კი­დევ რამ­დე­ნი­მე... და თვი­თო­ნაც - ახალ­გაზ­რდა, სიმ­პა­თი­უ­რი, მო­ღი­მა­რი, ლაღი და უდარ­დე­ლი. იქვე ეწე­რა, ეს ფო­ტო­ე­ბი­ღა დამ­რჩა ჩემი ცხოვ­რე­ბი­და­ნო... ინ­ტერ­ვიუ ვთხო­ვე და, - არას­დროს არა­ვის­თვის მი­მი­ცია ინ­ტერ­ვიუ, ახლა მით უფრო არ მინ­და, მაგ­რამ... - ჩანს, მა­ინც უნ­დო­და რა­ღა­ცის ამოთ­ქმა და, - თუ არ დამ­ცი­ნებ ჩემი ცხოვ­რე­ბის გამო, იქ­ნებ დაგ­თან­ხმდე კი­დე­ცო... და მენ­დო. მა­ლე­ვე შინ ვეწ­ვიე. ძა­ლი­ან გა­მოც­ვლი­ლა, სევ­და და ტკი­ვი­ლი და­ტყო­ბია, მაგ­რამ უწინ­დე­ბუ­რად უშუ­ა­ლო, თბი­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი მეჩ­ვე­ნა. და ახლა პი­რის­პირ ვსხედ­ვართ მე და ყო­ფი­ლი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბიჭი, კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რის ყო­ფი­ლი მსა­ხი­ო­ბი თე­მურ გვა­ლია და გუ­ლახ­დი­ლად ვსა­უბ­რობთ:

- ამ­ხე­ლა კაცი ვარ და, ისე­თი რა­მე­ე­ბი გა­ვი­ა­რე, დღემ­დე ვერ გა­მოვ­სულ­ვარ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. პირ­ვე­ლად, რაა და­სა­მა­ლი, წა­მალ­ზე და­მი­ჭი­რეს, მე­ო­რედ - არც კი ვიცი, რა­ტომ. ჩემი კა­მე­რა კარ­ცე­რე­ბის გვერ­დით იყო და რა­ღაც სა­ში­ნე­ლე­ბა ტრი­ა­ლებ­და: ბღა­ვი­ლი, ყვი­რი­ლი... თა­ნაც, რომ ვე­რაფ­რით ეშ­ვე­ლე­ბა?! 2007 წელს გლ­და­ნის ცი­ხე­ში თვი­თონ ბაჩო ახა­ლა­ი­ას ვყა­ვარ "აგ­დე­ბუ­ლი". ერთ პა­ტა­რა კა­მე­რა­ში 100 კა­ცამ­დე ვის­ხე­დით. სუნ­თქვაც კი არ შე­იძ­ლე­ბო­და, და­წო­ლა­ზე არა­ფერს ვამ­ბობ - ფეხ­ზე ვი­დე­ქით და მო­ნაც­ვლე­ო­ბით თუ ჩა­ვი­კუ­ზე­ბო­დით. იქა­ურ ე.წ. მა­ყუ­რებ­ლებს და­აბ­რა­ლეს, "ობშ­ჩი­აკს" აგ­რო­ვებ­დი­თო, მეც ზედ მი­მა­ყო­ლეს და შუ­ა­ღა­მით ფეხ­შიშ­ვლე­ბი, ცემა-ტყე­პით ჩაგ­ვყა­რეს მან­ქა­ნებ­ში და წაგ­ვიყ­ვა­ნეს რუს­თა­ვის მე­ო­რე სა­პყრო­ბი­ლე­ში. ძმე­ბი ახა­ლა­ი­ე­ბი "ჯი­პე­ბით" მოგ­ვყვე­ბოდ­ნენ. 80 კაცი კე­დელ­თან მიგ­ვა­ყე­ნეს და გა­ი­ხა­დე­თო, გვიბ­რძა­ნეს. შიშ­ვლე­ბი უნდა ვე­ცე­მეთ, მაგ­რამ ჩემი არ­ტის­ტო­ბის წყა­ლო­ბით თა­ვიც გა­და­ვირ­ჩი­ნე და სხვე­ბიც - "ვი­სი­მუ­ლი­ან­ტე", ძირს გავ­გორ­დი, ვი­თომ ცუ­დად გავ­ხდი, კრუნ­ჩხვებ­ში ჩავ­ვარ­დი და - არ მოკ­ვდე­სო, - ახა­ლა­ი­ას შე­ე­შინ­და. თა­ნაც გა­რეთ იმ ბი­ჭე­ბის ოჯა­ხის წევ­რე­ბიც და­ე­ჭი­რათ და დიდი ამ­ბა­ვი იყო. მერე მარ­თლა ცუ­დად გავ­ხდი და ძლივს მო­მიყ­ვა­ნეს გონს. "კრი­ტში" შე­მაგ­დეს, 30-35 წელი რომ ჰქონ­დათ მის­ჯი­ლი, ისეთ ხალ­ხთან. არა­და, ჯერ გა­სა­მარ­თლე­ბუ­ლიც არ ვი­ყა­ვი. სამ დღე­ში შე­მო­მა­კი­თხა ნიღ­ბე­ბი­ან­მა "სპეც­ნაზმმა". გვა­ლია რო­მე­ლი­აო, იკი­თხეს, ხელი და­მავ­ლეს, ისევ ფეხ­შიშ­ვე­ლი გა­მო­მათ­რი­ეს და "მე­ექ­ვსე­ში" წა­მიყ­ვა­ნეს. იქ 20-22 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში კა­რან­ტინ­ში მამ­ყო­ფეს. ბე­ტონ­ზე გვე­ძი­ნა, იმ სი­ბინ­ძუ­რე­ში მუნი გაგ­ვიჩ­ნდა. მერე თვი­თონ­ვე შე­შინ­დნენ, ასე ვერ აგ­ვიშ­ვებ­დნენ კა­მე­რებ­ში და ოჯა­ხის წევ­რებს წამ­ლე­ბი მო­ა­ტა­ნი­ნეს. გაგ­ვა­შიშ­ვლეს და ვე­ნახს რომ წამ­ლა­ვენ, ასე გვას­ხეს რა­ღაც... მოკ­ლედ, სა­ზი­ზღრო­ბე­ბი გა­ვი­ა­რე... რო­გორ მიყ­ვარ­და ელე­ნე თევ­დო­რა­ძე და მის­და­მი პა­ტი­ვის­ცე­მა დავ­კარ­გე - საკ­ნე­ბი­დან ვხე­დავ­დით, უცხო­ე­ლე­ბი რომ მოჰ­ყავ­და ცი­ხე­ში, გა­ა­ტა­რებ­და ჩვენს "კა­მე­რებს", სა­დაც გვე­მა და უბე­დუ­რე­ბა ტრი­ა­ლებ­და და მიჰ­ყავ­და ე.წ. ფა­შის­ტებ­თან - ფუ­ლი­ა­ნი ხალ­ხის საკ­ნებ­ში, ტე­ლე­ვი­ზო­რიც რომ ჰქონ­დათ და სხვა პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბიც. ვყვი­რო­დით, აქეთ შე­მო­იყ­ვა­ნეთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ვინ გვის­მენ­და!.. ოთხი ციხე გა­მო­მა­ტა­რეს და თუ და­გა­ინ­ტე­რე­სებთ, ამა­ზე ცალ­კე გი­ამ­ბობთ.

- 2007 წელს "კრი­ტში" და­წე­რი­ლი თქვე­ნი ლექ­სე­ბი წა­ვი­კი­თხე "ფე­ის­ბუკ­ზე": "ადა­მი­ა­ნი კი არა, თით­ქოს გამ­ხმა­რი ხე ვარ" ან კი­დევ: "რა მე­მარ­თე­ბა, არ ვიცი, მო­მა­ვალს ვე­ღარ ვხე­დავ" - სა­ში­ნე­ლი გან­წყო­ბაა, ტკი­ვი­ლი, პე­სი­მიზ­მი...

- არ მინ­დო­და გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა, რო­მე­ლი პო­ე­ტი მე ვარ, მაგ­რამ მე­გობ­რებ­მა და­ი­ჟი­ნეს.

- სა­ო­ცა­რია, წარ­სუ­ლის იმ­დე­ნი ფოტო შე­მო­გი­ნა­ხავთ, არ­ქი­ვა­რი­უ­სიც კი გი­წო­დეს, "მო­გო­ნე­ბე­ბის მი­ნის­ტრად" და­ნიშ­ვნას "გი­პი­რე­ბოდ­ნენ". კო­მენ­ტარ­ში სი­ნა­ნუ­ლით წე­რთ:­ ასე მგო­ნია, ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნე ქარს გა­ვა­ტა­ნეო...

- არას­დროს არა­ვის ვაბ­რა­ლებ რა­ი­მეს, მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავს ვი­და­ნა­შა­უ­ლებ ხოლ­მე. დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­და­ნაც, ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც მო­ნაკ­ვე­თი უკვე მი­უ­ღე­ბე­ლია ჩემ­თვის... გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, ვი­ყა­ვი ერთი თბი­ლი­სე­ლი კაცი, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და ბა­ტონ მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ერთ-ერთ გა­მორ­ჩე­ულ ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. რამ­დე­ნი­მე მათ­გა­ნი დღეს აღარ­ცაა ცო­ცხა­ლი: ლე­ვან აბა­ში­ძე, მიშო ჯო­ჯუა, ლალი კე­კე­ლი­ძე... ბა­ტო­ნი მი­შას წყა­ლო­ბით, მარ­თლა შე­მოქ­მე­დე­ბით წვა­ში ვი­ყა­ვით. 1980 წელს დად­გა "დონ ჟუ­ა­ნი", ბი­ძა­ჩე­მი, მურ­მან ჯი­ნო­რია თა­მა­შობ­და მთა­ვარ როლს და პირ­ველ კურ­სზე ვი­ყა­ვი, პრე­მი­ე­რა­ში­ვე მეც მა­თა­მა­შა სპექ­ტაკლში... სხვა­თა შო­რის, მსა­ხი­ო­ბი სწო­რედ მურ­მა­ნის დიდი ძა­ლის­ხმე­ვით გავ­ხდი - არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და მა­მას მურ­მა­ნის­თვის შე­უ­ჩივ­ლია, შვი­ლი მე­ღუ­პე­ბაო. მა­ნაც სა­მეგ­რე­ლო­ში, ჩვენს სო­ფელ სორ­ტა­ში წა­მიყ­ვა­ნა, ბევ­რს მე­სა­უბ­რე­ბო­და, ლექ­სებს მი­კი­თხავ­და, მეც მა­კი­თხებ­და და მა­ქებ­და, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი ხარო. მოკ­ლედ, მარ­თლაც და­მა­ინ­ტე­რე­სა და ჩა­ვა­ბა­რე კი­დეც თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში. სტუ­დენ­ტო­ბი­სას თე­ატ­რის რე­პერ­ტუ­ა­რის თით­ქმის ყვე­ლა სპექ­ტაკლში ვთა­მა­შობ­დი. მერე სა­ვალ­დე­ბუ­ლო სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში წა­ვე­დი, თუმ­ცა მამა სამ­ხედ­რო კო­მი­სა­რი იყო და შე­ეძ­ლო გა­ვე­თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­ნე. გია აბე­სა­ლაშ­ვი­ლი, ცხო­ნე­ბუ­ლი დათო გო­გი­აშ­ვი­ლი - თავ­გა­სა, ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი და მე ერ­თად წა­ვე­დით ჯარ­ში. ცუდ პი­რო­ბებ­ში კი ვი­ყა­ვით, ჯან­მრთე­ლო­ბა გვა­რი­ა­ნად შე­მერ­ყა და ჰოს­პი­ტალ­შიც მოვ­ხვდი. გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბუ­ლი კვლავ სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურს და­ვუბ­რუნ­დი, პირ­ნათ­ლად მო­ვი­ხა­დე და ისევ თე­ატ­რში მი­ვე­დი. ამა­სო­ბა­ში 1989 წე­ლიც მო­ვი­და, ყვე­ლა­ფე­რი აი­რია, მერე ომიც და­ი­წყო და სამ­ხედ­რო ფორ­მა ჩა­ვიც­ვი. არ და­ვიბ­რა­ლებ, აფხა­ზე­თის ომში არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ სა­სა­ზღვრო ჯა­რე­ბის დე­პარ­ტა­მენ­ტის შტაბ­ში ვმუ­შა­ობ­დი კო­მენ­დან­ტის თა­ნა­შემ­წედ. ერთხანს თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­შიც ვი­მუ­შა­ვე. მა­მა­ჩემ­მა კი იომა, აფხა­ზეთ­ში იყო. ომის შემ­დეგ, რო­გორც ბევ­რს, ჩვენს ოჯახ­საც ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­და ცხოვ­რე­ბა, პუ­რის ფული არ გვქონ­და და ამი­ტომ ენ­თუ­ზი­აზ­მით ვე­ღარ ვი­მუ­შა­ვებ­დი თე­ატ­რში. ში­ნი­დან ლა­მის ყვე­ლა­ფე­რი გავ­ყი­დეთ, მეც, ხან სად ვმუ­შა­ობ­დი, ხან სად, მერე კი... და­სა­მა­ლი არა­ფე­რი მაქვს: სა­ში­ნე­ლი სენი შე­მე­ყა­რა, ნარ­კო­ტი­კი რომ ჰქვია და უამ­რა­ვი ჩემი მე­გო­ბა­რი, თა­ო­ბე­ბი რომ შე­ი­წი­რა... ახლა კი ვნა­ნობ, მაგ­რამ ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბა იყო...

"...რო­გორც კი უფ­ლის გზას გა­და­უხ­ვევ,/ წამს და­ეშ­ვე­ბა გან­გე­ბის ფარ­და./ ალ­ბათ, მეც შევ­ცდი, გზა გა­მიმ­რუდ­და..." (თე­მურ გვა­ლია). ვნა­ნობ, რომ ჩემი ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც პე­რი­ო­დი სი­ცა­რი­ე­ლე­ში დარ­ჩა. ნარ­კო­ტი­კი არ არის კა­ცუ­რი საქ­მე, მაგ­რამ მაგ დროს და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ხარ და ამას ვერ ხვდე­ბი... აღარ მინ­და, ამას ჩა­ვუღ­რმავ­დე, თავს გა­ვიქ­ნევ ხოლ­მე, ფიქ­რე­ბი რომ გავ­ფან­ტო. მოკ­ლედ, ასე ვცხოვ­რობ­დი. მერე, 2003 წელს მო­ვიდ­ნენ ჩვე­ნი ერის "სა­ა­მა­ყო" შვი­ლე­ბი - ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი და ბა­რა­მი­ძის თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრო­ბი­სას ბი­ნის გა­ყიდ­ვამ მო­მი­წია - ჩემი და დარ­ჩა უბი­ნა­ოდ და მის­თვის უნდა მე­ყი­და. ჩემ­თვი­საც და­ვი­ტო­ვე ბი­ნის სა­ყი­დე­ლი ფული, ბი­ნაც შერ­ჩე­უ­ლი მქონ­და და სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში ძვე­ლი ბი­ნი­დან, სა­დაც ფულს ვი­ნა­ხავ­დი, "წამ­ლის" გამო ამიყ­ვა­ნეს და სამი დღით ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტროს სარ­დაფ­ში ჩამ­კე­ტეს. გა­მო­სულს ფული აღარ დამ­ხვდა და ბი­ნაც დავ­კარ­გე. ამა­ზე აღარც მინ­და ლა­პა­რა­კი, ვის რას და­ვუმ­ტკი­ცებ?! მე­ო­რედ უკვე 2007 წელს ამიყ­ვა­ნეს და ორ­თა­ჭა­ლა­ში მოვ­ხვდი, მე­ხუ­თე სა­პყრო­ბი­ლე­ში. და­ნარ­ჩე­ნი კი, ცი­ხი­დან ცი­ხე­ში რო­გორ და­მა­ტა­რებ­დნენ, უკვე გი­ამ­ბე... "...მე კუ­ზი­ა­ნი, გზას აც­დე­ნი­ლი,/ თა­ვის მტე­რი და მოყ­ვა­რე სხვის­თვის,/ სა­მა­რის ნაც­ვლად ცი­ხე­ში ვზი­ვარ,/ თა­ნაც არ ვიცი, რა­ტომ და რის­თვის?..." (თე­მურ გვა­ლია)

- სხვა­თა შო­რის, სწო­რედ ცი­ხე­ში გა­ტა­რე­ბულ წლებს არ ვნა­ნობ, რად­გან იქ იმ სა­ში­ნე­ლე­ბებ­თან ერ­თად ბევ­რი კარ­გი რამ ვნა­ხე - გა­ვი­ცა­ნი ლა­მა­ზი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც იჯდა და ვინც ისევ ზის. ბევ­რი კარ­გი რამ ვის­წავ­ლე. კმა­ყო­ფი­ლი რო­გორ უნდა იყო ცი­ხე­ში ყოფ­ნით, მაგ­რამ ამ ყვე­ლაფ­რის გამო, სა­დღაც კმა­ყო­ფი­ლიც ვარ. იქა­ურ გან­წყო­ბას, ფიქ­რებს კი ჩემს ლექ­სებ­ში გად­მოვ­ცემ­დი. ლექ­სე­ბი ჩუ­მად გა­მო­ვა­პა­რე, თო­რემ ვინ გა­მო­მა­ტან­და! ოთხ თვე­ზე მე­ტია, რაც ცი­ხი­დან გა­მო­ვე­დი - ნევ­როზ­სა და ზო­გა­დად, სუ­ლი­ერ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ, ფი­ზი­კუ­რა­დაც და­ა­ვად­მყო­ფე­ბუ­ლი ვარ. იქ ბევ­რი ჩემ­ზე უა­რეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­შიც იყო, ამი­ტომ ამ ადა­მი­ა­ნებს მთავ­რო­ბამ უნდა მი­ხე­დოს. ეს ხალ­ხი მთავ­რო­ბამ და­ა­ზი­ა­ნა და მთავ­რო­ბამ უნდა მი­ხე­დოს, რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რო­მე­ლი მთავ­რო­ბა იქ­ნე­ბა! მი­ხა­რია, რომ დღეს თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ. რა­მაც ცხოვ­რე­ბა და­მინ­გრია, ყვე­ლა­ფერ­ზე უარი ვთქვი. ჯან­სა­ღად ვცხოვ­რობ, ჩემი მე­გობ­რის, მსა­ხი­ობ გოგა პი­პი­ნაშ­ვი­ლის წყა­ლო­ბით ძველ საქ­მი­ა­ნო­ბას - მსა­ხი­ო­ბო­ბას და­ვუბ­რუნ­დი, თუმ­ცა ჯერ­ჯე­რო­ბით პე­და­გო­გის ამ­პლუ­ა­ში - გო­გას საყ­მაწ­ვი­ლო სტუ­დია "არტ ჰოლ­ში" ვას­წავ­ლი. გვერ­დით მყავს უერ­თგუ­ლე­სი და უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნი, ჩემი მე­უღ­ლე - თეა, რო­მელ­საც უდი­დეს პა­ტივს ვცემ; მყავს შვი­ლე­ბი პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან - სოფო და ოთო, მე­ო­რი­დან - ჩემი და ეკა კვა­ლი­აშ­ვი­ლის ქა­ლიშ­ვი­ლი ნუკა, რო­მე­ლიც უკვე ქარ­თველ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მაც გა­იც­ნო "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" კონ­კურ­სით და ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნათ. მყავს შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი, ახ­ლა­ხან უკვე მე­სა­მეც გაჩ­ნდა. როცა ამ­დე­ნი ლა­მა­ზი ადა­მი­ა­ნი გყავს გვერ­დით, უხერ­ხუ­ლიც კია, ნარ­კო­ტიკ­ზე იფიქ­რო და ჯან­სა­ღად არ იცხოვ­რო. მე ეს გა­დავ­ლა­ხე და ღმერ­თს ვთხოვ, ეს მო­მენ­ტი ყვე­ლას მალე და­უდ­გეს. სამ­წუ­ხა­როდ, გაც­დე­ნილ წლებს ვე­ღარ და­ვიბ­რუ­ნებ, მაგ­რამ დღე­ი­დან მხო­ლოდ იმის­თვის ვი­ცხოვ­რებ, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი სა­სარ­გებ­ლო რამ გა­ვა­კე­თო. ვეც­დე­ბი, რაც ვიცი, ყვე­ლა­ფე­რი გა­დავ­ცე ჩემს მოს­წავ­ლე­ებს და გა­მო­რი­ცხუ­ლი არაა, თე­ატ­რშიც დავ­ბრუნ­დე. ერ­თსაც ვი­ტყვი: სო­ფო­საც, ოთო­საც, ნუ­კა­საც, თე­ა­საც, ჩემს მე­გობ­რებ­საც, დე­და­ჩე­მის სულს, რო­მე­ლიც ჩემი ცი­ხე­ში ყოფ­ნი­სას გარ­და­იც­ვა­ლა, და ყვე­ლას, ვი­საც ჩემი ცხოვ­რე­ბით გული ვატ­კი­ნე, ბო­დიშს ვუხ­დი.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)