თბი­ლი­სი­დან რამ­დე­ნი­მე კი­ლო­მეტრში, რუს­თავ­თან და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი გზი­დან ავ­ტო­ბუ­სი მარ­ჯვნივ უხ­ვევს და სამ­ხრე­თით მი­დის. და­ახ­ლო­ე­ბით 20 წუთ­ში ბოლო გა­ჩე­რე­ბაა. ავ­ტო­ბუ­სი­დან ჩა­მო­სუ­ლი რამ­დე­ნი­მე ათას კვად­რა­ტულ მეტრზე გან­ლა­გე­ბულ კორ­პუ­სებს ვხე­დავ, გა­ლავ­ნით შე­მო­სა­ზღვრულ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე სათ­ვალ­თვა­ლო კოშ­კუ­რე­ბია, სა­დაც სამ­ხედრო­ფორ­მი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­მა­ლე­ბით სცე­მენ ბოლ­თას. ალ­ბათ მიხ­ვდით, რომ ჩემ მიერ აღ­წე­რი­ლი ობი­ექ­ტი სა­პა­ტიმ­როა. N5 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში შე­თან­ხმე­ბულ შეხ­ვედ­რა­ზე ჩა­მო­ვე­დით.

სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის ეს დაწ­ე­სე­ბუ­ლე­ბა სხვე­ბის­გან გა­მორ­ჩე­უ­ლია. აქ მდე­ბა­რე ერთ-ერთ კორ­პუს­ში სას­ჯელს პა­ტი­მა­რი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი შვი­ლებ­თან ერ­თად იხ­დი­ან. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს ერ­თა­დერ­თი ცი­ხეა, სა­დაც ქა­ლებს, პა­ტიმ­რო­ბის დროს შვი­ლის შე­ძე­ნის შემ­თხვე­ვა­ში, ბავ­შვთან ერ­თად ყოფ­ნის უფ­ლე­ბა აქვთ.

მეგ­ზუ­რო­ბას და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე გვი­წევს. დე­და­თა და ბავ­შვთა სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი კორ­პუ­სის წინ სა­ბავ­შვო ატ­რაქ­ცი­ო­ნე­ბია. შე­ნო­ბა ერ­თსარ­თუ­ლი­ა­ნია, უამ­რა­ვი გი­სო­სით. სა­მა­რი­სე­ბურ სი­ჩუ­მეს მხო­ლოდ ბოქ­ლო­მის ჩხა­კუ­ნი და ქარი არ­ღვევს.

დე­და­თა და ბავ­შვთა სა­ცხოვ­რე­ბელ კორ­პუს­ში შვი­ლებ­თან ერ­თად 6 დედა ცხოვ­რობს. კა­ნო­ნის მი­ხედ­ვით, პა­ტა­რე­ბი მშობ­ლებთნ მხო­ლოდ სამ წლამ­დე რჩე­ბი­ან. შემ­დეგ ახ­ლობ­ლებს მიჰ­ყავთ. თუ პა­ტა­რის გაყ­ვა­ნას ოჯა­ხის ახლო ნა­თე­სა­ვი ვერ შეძ­ლებს, მას ბავ­შვთა სახ­ლში გა­და­იყ­ვა­ნენ. დე­დებს შო­რის ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სი, 39 წლის ნ-ა მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნია, მისი ოთხი თვის ნინო ერ­თა­დერ­თი გო­გო­ნაა სა­პა­ტიმ­რო­ში მყოფ 5 ვაჟს შო­რის.

პა­ტა­რე­ბის სა­თა­მა­შო ოთახ­ში ერთი პა­ტა­რა მა­გი­და და რამ­დე­ნი­მე სკა­მი დგას. კე­დელ­ზე კი დიდი პლაზ­მუ­რი ტე­ლე­ვი­ზო­რი კი­დია. "ჟურ­ნა­ლის­ტი მო­გიყ­ვა­ნეთ, შე­გიძ­ლი­ათ თქვე­ნი პრობ­ლე­მე­ბის შე­სა­ხებ მო­უყ­ვეთ", - ამ სი­ტყვე­ბით წარ­მად­გი­ნა ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის წარ­მო­მად­გე­ნელ­მა პა­ტიმ­რებ­თან. გავ­ში­ნა­ურ­დი, პა­ტა­რებს მო­ვე­ფე­რე. ბავ­შვებ­მა თა­ვი­ან­თი ოთა­ხის სა­ნა­ხა­ვად წა­მიყ­ვა­ნეს, თან რა­ღა­ცას მე­ტი­ტი­ნე­ბოდ­ნენ. სა­ძი­ნე­ბე­ლი სა­თა­მა­შო­ე­ბი­თაა სავ­სე. კო­მოდ­ზე პა­ტა­რე­ბის­თვის ზღაპ­რე­ბის წიგ­ნე­ბი შევ­ნიშ­ნე: ისი­ნი დე­დებს ბიბ­ლი­ო­თე­კი­დან გა­მო­აქვთ, სა­ღა­მო­ო­ბით რომ წა­უ­კი­თხონ შვი­ლებს. ყვე­ლა ოთახ­ში ხა­ტე­ბი და შინ და­ტო­ვე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბის სუ­რა­თე­ბია. 6 პა­ტიმ­რი­დან სამი მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დაა.

სა­ძი­ნებ­ლე­ბის ნახ­ვის შემ­დეგ პა­ტიმ­რებ­მა სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში შემი­ყვა­ნეს. იქ ორი მა­ცი­ვა­რი, გა­ზ­ქუ­რა და სა­რე­ცხის მან­ქა­ნა დგას. "ცი­ხე­ში პა­ტა­რე­ბის­თვის არ არ­სე­ბობს სა­ბავ­შვო მე­ნიუ. ვცდი­ლობთ, დღის რა­ცი­ო­ნი ისე შე­ვად­გი­ნოთ, რომ ბავ­შვებ­მა სა­ჭი­რო კა­ლო­რი­ე­ბი მი­ი­ღონ. ცი­ხის საკ­ვე­ბი ამის­თვის საკ­მა­რი­სი არაა, ბავ­შვებს საკ­ვებს ახ­ლობ­ლე­ბიც უგ­ზავ­ნი­ან" - პა­ტი­მარ დე­დებს ცი­ხის საკ­ვე­ბი არ მოს­წონთ, ამი­ტომ თა­ვად ამ­ზა­დე­ბენ სა­დილს.

ვინ­ტე­რეს­დე­ბი, რა ჭა­მეს ბავ­შვებ­მა.

- დი­ლით ფაფა მი­ირ­თვეს, შემ­დეგ სა­დი­ლი მო­ვუმ­ზა­დეთ. სა­ღა­მოს კი კარ­ტო­ფილს შე­ვუწ­ვავთ. სა­სა­დი­ლო­დან ზეთს, კა­რაქს გვაძ­ლე­ვენ. ჩვე­ნი კვე­ბის რა­ცი­ონ­ში რძის პრო­დუქ­ტე­ბი­დან ხაჭო, არა­ჟა­ნი და მა­წო­ნია, თუმ­ცა საკ­მა­რი­სი რა­ო­დე­ნო­ბის არაა. შა­ქა­რიც შეგ­ვი­ზღუ­დეს. ყვე­ლა­ფე­რი უხა­რის­ხოა, ხორ­ცის მო­ხარ­შვას ორი დღე უნდა. გა­ყი­ნუ­ლი ქათ­მის­გან, ცხა­დია, ბუ­ლი­ონს ვერ და­ამ­ზა­დებ, გა­ყი­ნუ­ლია თევ­ზიც. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ მოგ­ვი­ტა­ნეს გა­ყი­ნუ­ლი ქა­თა­მი, მაგ­რამ გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა.

- პა­ტა­რე­ბის­თვის ფა­ფე­ბი, პამ­პერ­სი საკ­მა­რი­სი გაქვთ?

- "ჰუ­მა­ნას" რძე, ფა­ფე­ბი, პამ­პერ­სი მუდ­მი­ვად ეძ­ლე­ვათ პა­ტა­რებს. თა­ნაც საკ­მა­რი­სი რა­ო­დე­ნო­ბით. თვე­ში ორი შეკ­ვრა პამ­პერ­სი საკ­მა­რი­სია. მას შემ­დეგ, რაც მთავ­რო­ბა შე­იც­ვა­ლა, ჩვენ­და­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც შე­იც­ვა­ლა. ად­რე ჩვენ­თვის არა­ვის ეცა­ლა, ყვე­ლა თა­ვის სკამს უფრთხილ­დე­ბო­და. ახლა და­ლაგ­და ყვე­ლა­ფე­რი. წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის დროს სამ­ზა­რე­უ­ლოს კარი იკე­ტე­ბო­და და ბავ­შვის­თვის საჭ­მელ­საც კი ვერ მო­ამ­ზა­დებ­დი. წყლის ადუ­ღე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ გვქონ­და. პა­ტა­რა ღა­მით ცუ­დად რომ ხდე­ბო­და, გა­თე­ნე­ბას ვე­ლო­დე­ბო­დით, გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, დი­რექ­ტორს ვერ გა­ვაღ­ვი­ძებ­თო. ასე­თი პრობ­ლე­მე­ბი ახლა აღარ გვაქვს. ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ას რო­გორც შე­უძ­ლია, ისე გვეხ­მა­რე­ბა. სულ 6 დედა ვართ. აქამ­დე ვი­ცო­დით, რომ რაც მოგ­ვი­სა­ჯეს, არ შე­იც­ვლე­ბო­და, უზე­ნა­ე­სი სა­სა­მარ­თლო არც კი იხი­ლავ­და ჩვენს საქ­მე­ებს, ისე ტო­ვებ­და ძა­ლა­ში, ახლა იმე­დი გაგ­ვიჩ­ნდა, - ამ­ბობს ერთ-ერთი პა­ტი­მა­რი.

"გა­რეთ სამი შვი­ლი მე­ლო­დე­ბა. აქ წლი­სა და 9 თვის ნი­კო­ლოზს ვზრდი. მე­სა­მე შვი­ლი სა­ერ­თოდ ვერ მცნობს. ეს ბავ­შვე­ბი ვე­რას­დროს მო­ი­შო­რე­ბენ სა­ხელს "ცი­ხის ბავ­შვე­ბი, "ცი­ხე­ში გაზ­რდი­ლე­ბი", ამათ რა და­ა­შა­ვეს. ერთი შან­სი რომ მოგ­ვცენ და ერთი წელი მა­ინც მოგ­ვაკ­ლონ, არ შე­იძ­ლე­ბა?!" - შე­მომ­ჩი­ვის მე­ო­რე.

კა­ნო­ნით პა­ტა­რებს დე­დას­თან ყოფ­ნის უფ­ლე­ბა 3 წლამ­დე აქვთ. ეს იმ­დე­ნად მტკივ­ნე­უ­ლი სა­კი­თხია, რომ დე­დებს ამა­ზე ლა­პა­რა­კი უჭირთ. "ჩვენ შე­ვეს­წა­რით, რო­გორ და­ა­შო­რეს ბავ­შვი პა­ტი­მარ დე­დას, ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო", - იხ­სე­ნე­ბენ პა­ტიმ­რე­ბი.

"ორ თვე­ში ბავ­შვს სამი წელი უს­რულ­დე­ბა, არა­და, 9 წელი მაქვს მის­ჯი­ლი, არ ვიცი, იმ დღეს რო­გორ გა­და­ვი­ტან. იმე­დი მაქვს, მა­ნამ­დე სას­ჯელს შე­მიმ­სუ­ბუ­ქე­ბენ და მალე გა­ვალ, რად­გან ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს ფი­ზი­კუ­რად არ შე­უძ­ლი­ათ ბავ­შვის მოვ­ლა", - ამ­ბობს პა­ტი­მა­რი ა. ლ.

"რაც ძა­ლი­ან გვა­წუ­ხებს, ეს სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბაა. აქ ყვე­ლას ექი­მი და მე­დი­კა­მენ­ტე­ბი გვჭირ­დე­ბა. ექი­მი კი გვე­უბ­ნე­ბა, თქვენ­ზე ჯან­მრთე­ლი არა­ვი­ნა­აო, ამი­ტომ აღარც ვა­კი­თხავთ, აზრი არა აქვს.

ჩვენს თავს აღარ და­ვე­ძებთ, პა­ტა­რე­ბის­თვი­საც კი არ არის მე­დი­კა­მენ­ტე­ბი. სი­ცხის, ხვე­ლის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო წამ­ლე­ბი არას­დრო­საა. არც ვი­ტა­მი­ნე­ბია პა­ტა­რე­ბის­თვის. ამი­ტომ ბავ­შვებს დ და ა ვი­ტა­მი­ნე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბა აქვთ", - წუ­ხან პა­ტიმ­რე­ბი.

ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდა პა­ტი­მარ დე­დას, 23 წლის ნ-ს ორი შვი­ლი ჰყავს. უფ­რო­სი მშობ­ლებ­თა­ნაა, 9 თვის თე­მუ­რი კი დე­დას­თან იზ­რდე­ბა.

"პა­ტა­რას დი­ა­თე­ზი აწუ­ხებს. ხში­რად ავა­დობს, სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­მოკ­ვლე­ვა სჭირ­დე­ბა. ჩემს მშობ­ლებს კი ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არა აქვთ. ვერ აგი­წერთ, რა ძნე­ლია, როცა ხე­დავ, რო­გორ სჭირ­დე­ბი შენს შვილს, შენ კი არაფ­რის გა­კე­თე­ბა შე­გიძ­ლია. ყვე­ლას თხოვ­ნაა, რომ სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა გა­უმ­ჯო­ბეს­დეს".

აქ ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთს ეხ­მა­რე­ბა. 4 თვის ნი­ნოს სა­კუ­თა­რი ტან­საც­მე­ლი არა აქვს, პა­ტა­რა გა­მო­ნაც­ვალ სა­მოს­ში იზ­რდე­ბა. ნი­ნოს დედა ერ­თა­დერ­თია, ვი­საც ცი­ხე­ში არა­ვინ არა­ფერს უგ­ზავ­ნის. სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ ოჯახს ცი­ხე­ში პა­ტიმ­რის შე­ნახ­ვა არ შე­უძ­ლია. "პა­ტა­რა ბუ­ნებ­რივ კვე­ბა­ზე მყავს. საკ­ვე­ბი, პამ­პერ­სი გვყოფ­ნის. ჰი­გი­ე­ნის ნივ­თე­ბი­დან მხო­ლოდ ერთ ცალ სა­რე­ცხის სა­პონს და 300 გრამ ფხვნილს ვი­ღებთ, რაც საკ­მა­რი­სი არაა."

ქალ­თა ცი­ხე­ში ორი ფეხ­მძი­მე ქალ­ბა­ტო­ნიც იმ­ყო­ფე­ბა. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი 32 წლის მ. რ. მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დაა. მას გა­რეთ 8 შვი­ლი ელო­დე­ბა. ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა 7 თვი­საა. "პი­რო­ბით სას­ჯელს ვიხ­დი­დი. კვი­რა­ში ერთხელ პრო­ბა­ცი­ის სამ­სა­ხურ­ში ხელს ვა­წერ­დი, მაგ­რამ ნაღ­ვლის ბუშ­ტის ოპე­რა­ცია გა­ვი­კე­თე. ვიდ­რე ოპე­რა­ცი­ას გა­ვი­კე­თებ­დი, პრო­ბა­ცი­ის სამ­სა­ხურს ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ ვაც­ნო­ბე, თუმ­ცა ძებ­ნა მა­ინც გა­მო­ა­ცხა­დეს, და­მა­კა­ვეს და პრო­ბა­ცი­ა­ში ხელ­მო­უ­წერ­ლო­ბის გამო ისევ სა­პა­ტიმ­რო­ში აღ­მოვ­ჩნდი, ახლა 10 თვე აქ მო­მი­წევს ყოფ­ნა. ეს იცით, რას ნიშ­ნავს? - ჩემი შვი­ლე­ბი უჩე­მოდ და­ი­ღუ­პე­ბი­ან. ქმა­რი არ მუ­შა­ობს. მან კი­თხვაც კი არ იცის. მე ვვაჭ­რობ­დი და ჩემს შვი­ლებს ვარ­ჩენ­დი. ბავ­შვებს ხან ვინ ჩუქ­ნის სა­მო­წყა­ლოდ ფულს, ხან - ვინ. ბი­ნაც არ გვაქვს, ერთ პა­ტა­რა ფარ­დულ­ში ვცხოვ­რობთ. და­მეხ­მა­რეთ, ძა­ლი­ან გთხოვთ!"

პა­ტიმ­რე­ბის კვე­ბის შე­სა­ხებ სამ­ზა­რე­უ­ლოს მე­ნე­ჯერ ზოია რაზ­მა­ძეს გა­ვე­სა­უბ­რეთ.

ზოია რაზ­მა­ძე: "თა­მა­მად შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, რომ პა­ტა­რებ­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვზრუ­ნავთ. მათ კუთ­ვნილ­ზე მეტს ვაძ­ლევთ. მარ­თა­ლია, რომ ამ­ბო­ბენ არ არის საკ­მა­რი­სი რძის პრო­დუქ­ტე­ბიო, მაგ­რამ ბავ­შვს მხო­ლოდ არა­ჟა­ნი, მა­წო­ნი და ხაჭო სჭირ­დე­ბა? მერ­წმუ­ნეთ, მათ სა­ჭი­რო რა­ო­დე­ნო­ბის საკ­ვე­ბი ეძ­ლე­ვათ. ყვე­ლა დე­დას სურს, მათ­მა შვილ­მა ჯან­სა­ღი პრო­დუქ­ტი, ხილი მი­ი­ღოს. რაც შე­საძ­ლე­ბე­ლია, იმას ვაძ­ლევთ. მე პა­ტა­რებს საჭ­მელს ვერ მო­ვაკ­ლებ.

- პა­ტიმ­რე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ საკ­ვე­ბი უხა­რის­ხოა.

- არ არის მარ­თა­ლი. ჩვენ უმ­კაც­რე­სად ვა­მოწ­მებთ მათ­თვის დამ­ზა­დე­ბულ საკ­ვებს. დე­დებს ეძ­ლე­ვათ უმი პრო­დუქ­ტი. შე­საძ­ლოა, მთე­ლი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში რამ­დე­ნი­მე კარ­ტო­ფი­ლი გა­ფუჭ­დეს, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ჩვენ კარ­ტო­ფი­ლის გა­რე­შე ვტო­ვებთ მათ. ზო­გი­ერ­თი საკ­ვე­ბი ბავ­შვებს გრა­მო­ბით ერ­გე­ბა, ჩვენ უფრო მეტს ვაძ­ლევთ, ვიდ­რე სა­ჭი­როა".

სა­მე­დი­ცი­ნო სა­კი­თხი­თაც და­ვინ­ტე­რეს­დით. ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ა­ში აცხა­დე­ბენ, რომ ცი­ხე­ში ექი­მი მუდ­მი­ვად იმ­ყო­ფე­ბა, ბავ­შვის ავად გახ­დო­მის დროს კი პე­დი­ატ­რი გა­მო­ძა­ხე­ბის­თა­ნა­ვე მო­დის. რაც შე­ე­ხე­ბა ბავ­შვე­ბის წამ­ლებს, ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის თქმით, ყო­ვე­ლი თვის და­სა­წყის­ში სა­მე­დი­ცი­ნო ნა­წი­ლი ბა­ზი­სურ წამ­ლებს მი­ი­ღებს.

წა­მოს­ვლი­სას პა­ტიმ­რებ­მა წე­რი­ლი გა­მო­მა­ტა­ნეს და გა­ზეთ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა გვთხო­ვეს. ისი­ნი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას სა­აღ­დგო­მოდ დე­დე­ბის შე­წყა­ლე­ბას სთხო­ვენ.

პა­ტიმ­რე­ბის გან­ცხა­დე­ბა

N 5 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში დე­და­თა და ბავ­შვთა სახ­ლში გან­თავ­სე­ბუ­ლი დე­დე­ბის (მსჯავ­რდე­ბუ­ლე­ბის) თხოვ­ნა - ბ. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილს. ქ. ეკა ბე­სე­ლი­ას.

თხოვ­ნით მივ­მარ­თავთ ყვე­ლა იმ ადა­მი­ანს, რომ­ლის კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში შე­დის ჩვე­ნი შვი­ლე­ბის მი­მართ დახ­მა­რე­ბა. გთხოვთ ყვე­ლას, შეგ­ვიმ­სუ­ბუ­ქოთ სას­ჯე­ლი, რათა არ მოხ­დეს დე­დის და შვი­ლის და­შო­რე­ბა. ისე­თი სას­ჯე­ლე­ბი გვაქვს მის­ჯი­ლი, არა­ნა­ი­რად რომ არ შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეს ქალს და მი­თუ­მე­ტეს დე­დებს, რომ­ლე­ბიც ვზრდით აქ შვი­ლებს და გა­რეთ გვე­ლო­დე­ბი­ან მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლე­ბიც.

აქ გაზ­რდილ ბავ­შვებს აკ­ლი­ათ ყვე­ლა­ფე­რი, არი­ან გა­რე­სამ­ყა­როს მო­წყვე­ტი­ლე­ბი, დე­დის გარ­და არ იცი­ან ბავ­შვებ­მა არა­ფე­რი და ამ დროს დე­დას და შვილს აშო­რებს კა­ნო­ნი, ეს არის ძა­ლი­ან ცუდი შე­დე­გის მომ­ტა­ნი ბავ­შვის­თვის. ჩვენ იმე­დი გვაქვს, ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა.

ზე­მო­აღ­ნიშ­ნუ­ლი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, გთხოვთ, გაგ­ვი­წი­ოთ დახ­მა­რე­ბა და შეგ­ვი­წყა­ლოთ. ნამ­დვი­ლად არ ვართ კრი­მი­ნა­ლე­ბი და მოგ­ვე­ცით ერთი შან­სი. ჩვენ თქვე­ნი იმე­დი გვაქვს და გიხ­დით წი­ნას­წარ მად­ლო­ბას.

პა­ტი­ვის­ცე­მით ი. ქვე­ლა­ძე

(სტი­ლი და­ცუ­ლია)

ლა­მუ­ნა ირე­მაშ­ვი­ლი

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)