დი­ლით ადრე ადგა. თავი მო­ი­წეს­რი­გა და ბარ­გის ჩა­ლა­გე­ბას შე­უდ­გა. ბა­თუმს უნდა დამ­შვი­დო­ბე­ბო­და და მშობ­ლი­ურ სო­ხუმ­ში გამ­გზავ­რე­ბუ­ლი­ყო. შვილს წი­თე­ლი კაბა, პალ­ტო, კოლ­ჰო­ტი და ფეხ­საც­მე­ლი ჩა­აც­ვა. ბაბ­თაც წი­თე­ლი და­აბ­ნია თმა­ზე და იქვე, ეზო­ში მდგარ ბი­ძას გას­ძა­ხა, - წა­ვე­დით, დროა უკვე! რა იცო­და ლია მა­მარ­დაშ­ვილ­მა, რომ რამ­დე­ნი­მე სა­ათ­ში ის და მისი მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი, ლო­ლი­ტა მი­ლო­რა­ვა სა­ში­ნე­ლი ამ­ბის თვითმხილ­ვე­ლე­ბი თუ გახ­დე­ბოდ­ნენ...

წლე­ბის შემ­დეგ ქალ­ბა­ტო­ნი ლია ცდი­ლობს, გა­იხ­სე­ნოს, თუ რა მოხ­და ბა­თუ­მი­დან სო­ხუმ­ში მი­მა­ვა­ლი თვითმფრი­ნა­ვის ბორტზე, შე­მოდ­გო­მის ერთ, თით­ქოს­და ჩვე­უ­ლებ­რივ დღეს:

- 1970 წლის 10 ოქ­ტომ­ბე­რი იდგა. მე, ჩემი მე­უღ­ლე და მისი მე­გობ­რე­ბი, ჩვენს შვილ­თან - ლო­ლი­ტას­თან ერ­თად, ბა­თუმ­ში ჩა­ვე­დით. ბი­ჭებს სა­ვაჭ­რო სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ბა­რე­ბა გა­ნეზ­რა­ხათ. ბი­ძა­ჩემ­თან დავ­ბი­ნავ­დით. ჩა­ბა­რე­ბი­დან მე­ო­რე დღეს­ვე, სო­ხუმ­ში და­საბ­რუ­ნებ­ლად მო­ვემ­ზა­დეთ, მაგ­რამ სას­ტიკ უარ­ზე დავ­დე­ქი. მე­უღ­ლე­სა და მის მე­გობ­რებ­თან, ერთი მან­ქა­ნით მგზავ­რო­ბას მერ­ჩივ­ნა, ცალ­კე, თვითმფრი­ნა­ვით გავფრე­ნი­ლი­ყა­ვი, რად­გან დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ გზად რამ­დე­ნი რეს­ტო­რა­ნიც შეხ­ვდე­ბო­დათ, ყველ­გან გა­ა­ჩე­რებ­დნენ. ეს კი, მე და ბავ­შვს, დის­კომ­ფორ­ტს შეგ­ვიქ­მნი­და. მე­ო­რე დღეს, დი­ლით, 12 სა­ათ­ზე, მე და ჩემი შვი­ლი, ბი­ძა­ჩემ­მა, ბა­თუ­მის აე­რო­პორ­ტში წაგ­ვიყ­ვა­ნა. იმ დროს ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი იქ ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რად მუ­შა­ობ­და და ბი­ლე­თე­ბის სა­კი­თხიც უმალ მოგ­ვიგ­ვა­რა. დღე ღრუბ­ლი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა და ფრე­ნა დრო­ე­ბით გა­და­ი­დო. 15 წუთ­ში კი გა­მო­ა­ცხა­დეს, სო­ხუ­მის­კენ მი­მა­ვა­ლი მგზავ­რე­ბი თვითმფრი­ნავ­ში ჩა­სას­ხდო­მად მო­ემ­ზა­დე­თო. ყვე­ლა­ნი ტრა­პის­კენ და­ვი­ძა­რით, მაგ­რამ ისევ შეგ­ვა­ყოვ­ნეს. იმ დროს ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა შუ­ახ­ნის მა­მა­კაც­მა და მის­მა თან­მხლებ­მა, ასე 13-14 წლის ბიჭ­მა მი­იქ­ცია, რომ­ლე­ბიც ტრაპ­ზე პირ­ვე­ლე­ბი ავიდ­ნენ და პი­ლო­ტის კა­ბი­ნის უკან, წინა ად­გი­ლე­ბი და­ი­კა­ვეს.

- ესე იგი, ეჭვი ტრაპ­ზე ას­ვლამ­დე გა­გიჩ­ნდათ?

- იმ დროს არა­ნა­ი­რი ეჭვი არ გამ­ჩე­ნია. მა­შინ ტე­რო­რის­ტულ აქ­ტებს კი­ნო­ში თუ ნა­ხავ­დი და ისიც, იშ­ვი­ა­თად. უბ­რა­ლოდ, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის აქ­ტი­უ­რო­ბამ და ფა­ცი­ფუც­მა გა­მა­ო­ცა. პირ­ვე­ლე­ბი ავიდ­ნენ. პირ­ველ სკამ­ზე დას­ხდნენ. თან, ქარ­თვე­ლე­ბი არ იყ­ვნენ, არც აფხა­ზე­ბი, არც რუ­სე­ბი... ეჭვი უკვე ტე­რო­რის­ტუ­ლი აქ­ტის შემ­დეგ გა­მიჩ­ნდა. ტე­რაქ­ტი რა­ტომ­ღაც, წი­ნას­წარ კარ­გად და­გეგ­მი­ლი მო­მეჩ­ვე­ნა. თუნ­დაც ის ფაქ­ტი, რომ მათ თვითმფრი­ნავ­ში ია­რა­ღი აი­ტა­ნეს, დიდ ეჭვს იწ­ვევ­და. მო­კავ­ში­რე­ე­ბი ხომ არ ჰყავ­დათ აე­რო­პორ­ტში ან თვითმფრი­ნავ­ში? ან მარ­ტო სო­ხუ­მის თვითმფრი­ნა­ვი რა­ტომ და­უშ­ვეს გა­საფ­რე­ნად? აფ­რე­ნი­დან 5 წუთ­ში, კაც­მა ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი მო­იხ­მო. ალ­ბათ ცუ­დად გახ­და და ცე­ლო­ფა­ნის პარკს ითხოვს-მეთ­ქი, - გა­ვი­ფიქ­რე. ხან­მოკ­ლე სა­უბ­რის შემ­დეგ, ბორტგამ­ცი­ლე­ბელს სა­ხე­ზე შეშ­ფო­თე­ბა შე­ვა­ტყვე, მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი თავი და­ვარ­წმუ­ნე, რომ ეს ჩემი ფან­ტა­ზი­ის ნა­ყო­ფი იყო. მან მგზავ­რებს კან­ფე­ტე­ბი და­უ­რი­გა და პი­ლო­ტის კა­ბი­ნა­ში შე­ვი­და. ამის და­ნახ­ვა­ზე, მა­მა­კა­ცი ფეხ­ზე წა­მოხ­ტა და უკან გაჰ­ყვა. ცოტა ხან­ში, გას­რო­ლის ხმა გა­ის­მა. რო­გორც მერე გა­ვი­გე, ბორტგამ­ცი­ლე­ბელს, ხო­მალ­დის ეკი­პა­ჟი შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი თავ­დას­ხმის შე­სა­ხებ გა­უფრ­თხი­ლე­ბია. პირ­ველ­მა ტყვი­ამ იმ­სხვერ­პლა ის. აფო­რი­აქ­და ხალ­ხი, ვი­ღაც პი­ლო­ტის კა­ბი­ნა­ში შეს­ვლას შე­ე­ცა­და. იმ დროს იმ კა­ცის შვი­ლი წა­მოხ­ტა. მას ხელ­ში ორი ყუმ­ბა­რა ეკა­ვა და ხალ­ხს, პა­ნი­კის შემ­თხვე­ვა­ში მათი აფეთ­ქე­ბით და­ე­მუქ­რა. ჩემს შვილს შე­ე­შინ­და და კან­ფე­ტი ყელ­ში გა­ე­ჩხი­რა. დღემ­დე ვერ ამიხ­სნია, რა ძა­ლამ გა­ნა­პი­რო­ბა, ბავ­შვს ჩემი მღელ­ვა­რე­ბა არ და­ვა­ნახ­ვე და მის და­წყნა­რე­ბას შე­ვუ­დე­ქი. ზუს­ტად არ მახ­სოვს რამ­დენ­ჯერ, მაგ­რამ კი­დევ გა­ის­რო­ლეს. ეს­რო­ლეს რა­დისტს, ინ­ფორ­მა­ცია რომ არ გა­და­ე­ცა ცენ­ტრის­თვის. არ გა­უ­მარ­თლა პი­ლოტ გი­ორ­გი ჭახ­რა­კი­ას. ტყვია ხერ­ხე­მალ­ში მოხ­ვდა და სა­მუ­და­მოდ მი­ე­ჯაჭ­ვა ინ­ვა­ლი­დის ეტლს. მე­ო­რე პი­ლო­ტი, რომ­ლის სა­ხე­ლიც სამ­წუ­ხა­როდ არ მახ­სოვს, სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა სიკ­ვდილს. მის­კენ გას­რო­ლი­ლი ტყვია, სა­ვარ­ძლის სა­ზურ­გის რკი­ნის დე­ტალს მოხ­ვდა. და­იჭრ­ნენ ბორ­ტმე­ქა­ნი­კო­სი და რა­დის­ტი. ამ­ბო­ბენ, მა­მა­კა­ცი დაჭ­რი­ლებს ფე­ხი­თაც უს­წორ­დე­ბო­დაო. თა­ვი­დან ისი­ნი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მძარ­ცვე­ლე­ბი მე­გო­ნა. ამი­ტო­მაც ყვე­ლა სამ­კა­უ­ლი მო­ვიხ­სე­ნი და ფეხ­საც­მელ­ში ჩავ­დე. ტე­რო­რის­ტმა მამა-შვილ­მა, გა­დარ­ჩე­ნილ პი­ლოტს თვითმფრი­ნა­ვის თურ­ქეთ­ში დას­მა უბ­რძა­ნა. ჩვენ დაშ­ვე­ბულ ზოლ­ზე დაბ­ლა მივფრი­ნავ­დით, ფან­ჯრი­დან გა­ვი­ხე­დე და და­ვი­ნა­ხე, რამ­დე­ნად ახ­ლოს ვი­ყა­ვით მი­წას­თან, შე­მე­შინ­და. მერე ამიხ­სნეს, ასე იმი­ტომ ვიქ­ცე­ო­დით, ბა­ზას რომ არ და­ვე­ფიქ­სი­რე­ბი­ნეთ, თო­რემ საბ­ჭო­თა ხე­ლი­სუ­ფალ­ნი მა­შინ­ვე ჩა­მოგ­ვაგ­დებ­დნე­ნო, სა­ი­დუმ­ლო ინ­ფორ­მა­ცია რომ არ გა­და­სუ­ლი­ყო "რკი­ნის ფარ­დის" მიღ­მა. რო­გორც იქნა, ტრაბ­ზონ­ში ჩავფრინ­დით. უნდა გე­ნა­ხათ, იქ რა ხდე­ბო­და. პა­ნი­კა­ში მყო­ფი ხალ­ხი, ტრა­პის მიდ­გმას არც ელო­დე­ბო­და, პირ­და­პირ ღია კა­რი­დან ხტე­ბო­და.

- რა ბედი ეწი­ათ ტე­რო­რის­ტებს?

- ტრა­პის მიდ­გმის­თა­ნა­ვე, პირ­ვე­ლი გარ­დაც­ვლი­ლი ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი ჩა­მო­ას­ვე­ნეს. მას უკან მამა-შვი­ლი მიჰ­ყვა. ახ­ლაც თვალ­წინ მიდ­გას ტე­რო­რის­ტი მა­მა­კა­ცის უზარ­მა­ზა­რი, ოქ­როს­დის­კო­ი­ა­ნი ჯაჭ­ვი, რო­მე­ლიც გა­და­ღე­ღილ გულ­მკერ­დზე უბ­ზი­ნავ­და. რო­გორც გა­ვი­გე, მე­ო­რე პი­ლოტს, სოს სიგ­ნა­ლის გა­და­ცე­მა მო­უს­წრია და ტე­რო­რის­ტე­ბი ტრა­პი­დან ჩა­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე აიყ­ვა­ნა პო­ლი­ცი­ამ.

- თქვენ სად წა­გიყ­ვა­ნეს?

- სას­ტუმ­რო­ში დაგ­ვა­ბი­ნა­ვეს. მე და ლო­ლი­ტა უკ­რა­ი­ნელ ქალ­თან ერ­თად ერთ ოთახ­ში მოვ­ხვდით, რო­მელ­საც კა­ტია ერ­ქვა. მე­ო­რე დი­ლით, მო­ლას ხმამ გა­მაღ­ვი­ძა. ფან­ჯრი­დან გა­ვი­ხე­დე და გა­ვოც­დი. უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი შეკ­რე­ბი­ლი­ყო სას­ტუმ­როს წინ, რათა ჩვენ, რკი­ნის ფარ­და­გა­და­ლა­ხუ­ლე­ბი ვე­ნა­ხეთ. ჩვენ­ზე მთე­ლი ქა­ლა­ქი ლა­პა­რა­კობ­და. გვი­ღებ­დნენ ფო­ტო­ებს და თით­ქმის ყვე­ლა გა­ზეთ­ში ჩვენ­ზე წერ­დნენ. რად­გან ჩემი შვი­ლი თვითმფრი­ნავ­ში ერ­თა­დერ­თი ბავ­შვი იყო, ყვე­ლა მას ეფე­რე­ბო­და. მახ­სოვს, ჩვენს პა­ტივ­სა­ცე­მად გა­მა­რულ სა­დილ­ზე ის, თურქ გე­ნე­რალ­სა და საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის წარ­მო­მად­გე­ნელს შო­რის იჯდა. შუ­ა­დღით თვითმფრი­ნა­ვის მგზავ­რებ­მა, დაჭ­რი­ლი ეკი­პა­ჟის წევ­რე­ბი­სათ­ვის სის­ხლი გა­ვი­ღეთ. მახ­სოვს, იქ ერთ თურქ ექთანს უთ­ქვამს, თქვე­ნი სის­ხლი ჩვენც გვი­წი­ლა­დე­თო, რა­ზეც ერთ ბა­თუ­მელ აფხაზს მკაც­რი პა­სუ­ხი გა­უ­ცია, ჩვენ, საბ­ჭო­თა ხალ­ხს, სათ­ქვე­ნო სის­ხლი არა გვაქ­ვსო. ჩა­მოს­ვლის წინ სას­ტუმ­როს მე­პატ­რო­ნემ, სა­ხე­ლად ჰიკ­მეტ­მა ლო­ლი­ტას ზურ­მუხ­ტის­თვლი­ა­ნი ძვირ­ფა­სი ბე­ჭე­დი აჩუ­ქა.

- საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლებს, ალ­ბათ სე­რი­ო­ზუ­ლი და­კი­თხვა მო­გი­წყვეს...

- ბა­თუმ­ში დაგ­ვკი­თხეს. იმის გამო, რომ ბავ­შვი მახ­ლდა, პირ­ვე­ლი შე­მიყ­ვა­ნეს. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, ფორ­მა­ლუ­რი და­კი­თხვა იყო. მყავ­და თუ არა ადრე ნა­ნა­ხი ტე­რო­რის­ტე­ბი და უამ­რა­ვი ასე­თი კი­თხვა და­მის­ვეს.

- რო­გორც რკი­ნის ფარ­და­გა­და­ლა­ხუ­ლებს, არ გქო­ნი­ათ იმის შეგ­რძნე­ბა, რომ მუდ­მი­ვი თვალ­თვა­ლის ქვეშ იმ­ყო­ფე­ბო­დით?

- პი­რი­ქით, მთე­ლი აფხა­ზე­თის რა­ი­კო­მი დაგ­ვა­ტა­რებ­და სი­ა­მა­ყით, რო­გორც გა­დარ­ჩე­ნი­ლებს და დიდ პა­ტივ­ში ვყავ­დით.

ამო­ნა­რი­დი ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცი­დან:

"ხა­ვერ­დო­ვა­ნი სე­ზო­ნის" დას­რუ­ლე­ბის­თა­ნა­ვე, 1970 წლის 15 ოქ­ტომ­ბერს, ბა­თუ­მი­დან, თვითმფრი­ნა­ვი, AH-24 გა­მოფ­რინ­და და გეზი სო­ხუ­მის­კენ აიღო. ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბით, მას­ში 46 მგზავ­რი იმ­ყო­ფე­ბო­და, მათ შო­რის: 17 ქალი და 1 ბავ­შვი. აფ­რე­ნი­დან ხუ­თი­ო­დე წუთ­ში, 800 მეტრ სი­მაღ­ლე­ზე, წინა სა­ვარ­ძელ­ში მჯდომ­მა მა­მა­კაც­მა, ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი თა­ვის­თან მი­იხ­მო და ფურ­ცე­ლი გა­დას­ცა. მა­მა­კა­ცი, 45 წლის, ლატ­ვი­ე­ლი ებ­რა­ე­ლი, პრა­ნას ბრა­ზინ­სკა­სი იყო, რო­მელ­საც 15 წლის შვი­ლი - ალ­გირ­და­სი ახ­ლდა. ისი­ნი ამ გზით, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის­გან თა­ვის დახ­სნა­სა და რო­მე­ლი­მე დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს­თვის თავ­შე­საფ­რის თხოვ­ნას ცდი­ლობ­დნენ. ბორტგამ­ცი­ლე­ბელ­მა და­ი­ნა­ხა რა, მა­მა­კა­ცის ტან­ზე მი­მაგ­რე­ბუ­ლი ყუმ­ბა­რე­ბი, უმალ პი­ლო­ტებს აც­ნო­ბა, - შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი თავ­დას­ხმა­აო. ატყდა სრო­ლა, რა­საც მსხვერ­პლი მოჰ­ყვა. მამა-შვილ­მა თვითმფრი­ნა­ვის ერ­თა­დერთ გა­დარ­ჩე­ნილ პი­ლოტს, სუ­ლი­კო შა­ვი­ძეს კურ­სის შეც­ვლა და თვითმფრი­ნა­ვის თურ­ქეთ­ში დას­მა სთხო­ვა. გა­დარ­ჩე­ნი­ლი პი­ლო­ტი პრა­ნა­სის გა­დარ­წმუ­ნე­ბა­სა და თვითმფრი­ნა­ვის, ქო­ბუ­ლე­თის სას­წავ­ლო აე­როდ­რომ­ზე დას­მას შე­ე­ცა­და, მაგ­რამ ტე­რო­რის­ტი მას თვითმფრი­ნა­ვის აფეთ­ქე­ბით და­ე­მუქ­რა (შემ­დეგ გა­ირ­კვა, რომ ბრა­ზინ­სკა­სი თვითმფრი­ნავს ვერ აა­ფეთ­ქებ­და, რად­გა­ნაც ტან­ზე, სას­წავ­ლო ყუმ­ბა­რე­ბი ჰქონ­და მი­მაგ­რე­ბუ­ლი). საბ­ჭო­თა მგზავ­რებ­სა და თვითმფრი­ნა­ვის ეკი­პა­ჟის გა­დარ­ჩე­ნილ წევ­რებს, თურ­ქე­თის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ ქვე­ყა­ნა­ში დარ­ჩე­ნა შეს­თა­ვა­ზა, რა­ზეც ყვე­ლა მგზავ­რმა უარი გა­ნა­ცხა­და. საბ­ჭო­თა კავ­შირ­მა თურ­ქეთს, ტე­რო­რის­ტე­ბის გად­მო­ცე­მა მოს­თხო­ვა, მაგ­რამ უარი მი­ი­ღო. თურ­ქეთ­მა, 45 წლის პრა­ნას ბრა­ზინ­სკასს 8 წლით, ხოლო მის შვილს, 2 წლით თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა მი­უ­სა­ჯა. 1974 წელს, თურ­ქეთ­ში სა­ყო­ველ­თაო ამ­ნის­ტია გა­მო­ცხად­და და ბრა­ზა­უს­კასს პა­ტიმ­რო­ბა ში­ნა­პა­ტიმ­რო­ბით შე­უც­ვა­ლეს. სტამ­ბოლ­ში, ფე­შე­ნე­ბე­ლურ ვი­ლა­ზე და­ა­სახ­ლეს. შემ­დგომ­ში ერთ-ერ­თმა "კა­გე­ბეშ­ნიკ­მა" აღი­ა­რა, მამა-შვილს ამე­რი­კის­თვის რომ არ ეთხო­ვა თავ­შე­სა­ფა­რი და დრო­ზე არ გა­ეს­წროთ, თურ­ქუ­ლი სპეც­სამ­სა­ხუ­რე­ბი მათ ფი­ზი­კურ ლიკ­ვი­და­ცი­ას გეგ­მავ­დნე­ნო.

1983 წელს მამა-შვილ­მა ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა მი­ი­ღო და მამა - ალ­ბერტ-ვი­კტორ, ხოლო შვი­ლი - ფრენკ უა­ი­ტე­ბად იქ­ცნენ. ისი­ნი, კა­ლი­ფორ­ნი­ის შტატ­ში, სან­ტა-მო­ნი­კა­ში და­სახ­ლდნენ და მღე­ბა­ვე­ბად და­ი­წყეს მუ­შა­ო­ბა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით წიგ­ნიც გა­მოს­ცეს, სა­დაც თა­ვი­ან­თი საქ­ცი­ე­ლი, სო­ცი­ა­ლის­ტუ­რი, მან­კი­ე­რი წყო­ბი­ლე­ბი­დან, თა­ვის დახ­სნის სურ­ვი­ლით გა­ა­მარ­თლეს. თუმ­ცა მათი "ამე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბა" სუ­ლაც არ აღ­მოჩ­ნდა "სა­ოც­ნე­ბო". მამა-შვი­ლი ხში­რად ჩხუ­ბობ­და და ერთ-ერთი მო­რი­გი ჩხუ­ბის დროს, ფრენკ ალე­გირ­დას­მა 77 წლის მამა მოკ­ლა.

თით­ქოს­და ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, ტე­რო­რის­ტუ­ლი ამ­ბა­ვია, მაგ­რამ არის მას­ში უამ­რა­ვი და­უ­ზუს­ტე­ბე­ლი რამ. ტრაბ­ზონ­ში და­კი­თხვი­სას, პრა­ნას ბრა­ზა­უს­კას­მა, თავი დამ­ნაშ­ვედ არ ცნო ბორტგამ­ცი­ლებ­ლის, ნა­დეჟ­და კურ­ჩენ­კოს გარ­დაც­ვა­ლე­ბა­ში. მისი მტკი­ცე­ბით, თვითმფრი­ნავ­ში ორი, შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი და სა­მო­ქა­ლა­ქო ფორ­მა­ში გა­დაც­მუ­ლი საბ­ჭო­თა მო­ხე­ლე იჯდა, რო­მელ­თა მიერ ნას­როლ­მა ბრმა ტყვი­ამ იმ­სხვერ­პლა ბორტგამ­ცი­ლე­ბე­ლი. ეჭვს ბა­დებს ის ფაქ­ტიც, რომ ოფი­ცი­ა­ლუ­რად და­დას­ტუ­რე­ბუ­ლი 18 გას­რო­ლის ნაც­ვლად, თვითმხილ­ვე­ლე­ბი ამ­ბო­ბენ, 24 გას­რო­ლა მოხ­დაო. რა­საც მხო­ლოდ მამა-შვი­ლი გა­დაჭ­რი­ლი, სა­ნა­დი­რო თო­ფე­ბით ვერ მო­ახ­დენ­დნენ, მა­შინ მათ ია­რა­ღი 12-ჯერ მა­ინც უნდა გა­და­ე­ტე­ნათ. იმა­საც ამ­ბო­ბენ, ნა­დია ბორტგამ­ცი­ლებ­ლად კი არა, ბუ­ღალ­ტრად მუ­შა­ობ­და სო­ხუ­მის ავი­ა­ხა­ზებ­ში და მისი ამ ამ­პლუ­ა­ში ხილ­ვა, ცოტა უც­ნა­უ­რი­აო. უამ­რა­ვი ვერ­სი­აა. ფაქ­ტი ერ­თია: ნა­დია კურ­ჩენ­კო მა­შინ 19 წლის იყო და 3 თვე­ში უნდა ექორ­წი­ნა. გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან მცი­რე ხან­ში, ის სო­ცი­ა­ლიზ­მის გმი­რად შე­რა­ცხეს და სო­ხუმ­ში, მაგ­ნო­ლი­ე­ბის სურ­ნელ­ში ჩაფ­ლულ პარკში და­ა­საფ­ლა­ვეს (პარკს შემ­დგომ­ში მისი სა­ხე­ლი ეწო­და). ჩემი აზ­რით, ის მამა-შვილ ბრა­ზა­უს­კა­სე­ბის კი არა, იმ დიდი და და­მან­გრე­ვე­ლი მან­ქა­ნის მსხვერ­პლი გახ­და, რო­მელ­საც "სო­ცი­ა­ლიზ­მი" ერ­ქვა.

ქეთი ნი­კო­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)