თბი­ლი­სის ზა­ქა­რია ფა­ლი­აშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის მე­ო­რე სა­მუ­სი­კო სას­წავ­ლე­ბე­ლი და­ამ­თავ­რა. პა­რა­ლე­ლუ­რად პო­ლი­ტექ­ნი­კურ ინ­სტი­ტუ­ტში სა­მარ­თლის ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლობ­და, თუმ­ცა იუ­რის­ტად არას­დროს უმუ­შა­ვია. ექი­მო­ბა სურ­და, მაგ­რამ ბო­ლოს სიმ­ღე­რამ სძლია. 33 წლის ტატო გო­დერ­ძიშ­ვილს იც­ნო­ბენ მოს­კოვ­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში, ის­რა­ელ­ში, მაგ­რამ არ იც­ნო­ბენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ოცამ­დე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი არც ერთ ქარ­თულ მუ­სი­კა­ლურ ტე­ლეპ­რო­ექ­ტში არ მი­ი­ღეს. მი­ზე­ზი ყველ­გან ერთი იყო - ზედ­მე­ტად ძლი­ე­რი ხარ, შენ რომ მი­გი­ღოთ, პრო­ექტს აზრი და­ე­კარ­გე­ბაო, ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ. 10 წელი სა­ქარ­თვე­ლო­დან შორს, მოს­კოვ­სა და უკ­რა­ი­ნა­ში გა­ა­ტა­რა. ამ­ბობს, რომ აქ სიმ­ღე­რით ოჯა­ხი ვერ არ­ჩი­ნა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბულს იგი­ვე სი­ტუ­ა­ცია დახ­ვდა.

- მუ­სი­კას ოჯა­ხი­დან ვე­ზი­ა­რე. ცხო­ნე­ბუ­ლი პა­პა­ჩე­მი, ტა­რი­ე­ლი, ვისი მო­სა­ხე­ლეც გახ­ლა­ვართ და ბე­ბი­ა­ჩე­მი, ნა­თე­ლა, კარ­გი მუ­სი­კო­სე­ბი და მომ­ღერ­ლე­ბი იყ­ვნენ. მა­მა­ჩემ­საც თუ მო­უს­მენთ, აუ­ცი­ლებ­ლად იტყვით, რომ ჩემ­ზე უკეთ მღე­რის. ხში­რად უთ­ქვამს, მე რომ შენ­ნა­ი­რი პატ­რო­ნი მყო­ლო­და, შენ­ზე მა­გა­რი ვიქ­ნე­ბო­დიო. მღე­რის დე­დაც, ჩემი დაც. ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რით და­ვი­წყე მუ­სი­კას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. ბე­ბი­ა­ჩე­მი მღე­რო­და ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს კარ­გად. მახ­სოვს მისი "იავ­ნა­ნაც". რო­გორც მე­უბ­ნე­ბი­ან, მხო­ლოდ მუ­სი­კით მა­წყნა­რებ­დნენ, როცა ვტი­რო­დი. მხო­ლოდ "იავ­ნა­ნით" ვი­ძი­ნებ­დი და თუკი შე­წყვეტ­და ბე­ბია სიმ­ღე­რას, მა­შინ­ვე ვიღ­ვი­ძებ­დი. ამ ამ­ბავს ერთი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვიც ახ­ლავს. დე­და­ჩე­მის დედა გა­და­იც­ვა­ლა. დაკ­რძალ­ვის დღეს ტი­რი­ლი ამი­ტე­ხია. ბე­ბი­ა­ჩემს მო­ე­რი­და, იმ­დენ ხალ­ხში "იავ­ნა­ნას" ხომ ვერ მიმ­ღე­რებ­და. მა­მა­ჩემს უპო­ვია გა­მო­სა­ვა­ლი, ჩა­ვუს­ვი­ვართ მე და ბე­ბი­ა­ჩე­მი მან­ქა­ნა­ში, ჩა­ვუყ­ვა­ნი­ვართ ბა­კურ­ცი­ხე­ში. იქ უმ­ღე­რია ბე­ბი­ა­ჩემს, და­ვუ­ძი­ნე­ბი­ვარ და ისევ უკან წა­ვუყ­ვა­ნი­ვართ.

სიმ­ღე­რა და ლა­პა­რა­კი ერ­თდრო­უ­ლად და­ვი­წყე. 4 წლის ვი­ყა­ვი, როცა უკვე გა­მარ­თუ­ლად ვმღე­რო­დი. ოპე­რის სცე­ნა­ზე ბავ­შვთა ფეს­ტი­ვალ­ზე პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი ავი­ღე. შემ­დეგ მო­რიგ კონ­ცერ­ტზე ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში რო­ბერტ ბარ­ძი­მაშ­ვილ­მა მო­მის­მი­ნა. მო­ვი­და კუ­ლი­სებ­ში და მი­თხრა, შენს მშობ­ლებ­თან მი­მიყ­ვა­ნეო. მა­შინ შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა "ლახ­ტში" სიმ­ღე­რა. ამ ჯგუ­ფის ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა წევ­რი ვი­ყა­ვი. მა­შინ ბინა არ გვქონ­და თბი­ლის­ში, 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კვი­რა­ში სამ­ჯერ ბა­კურ­ცი­ხი­დან დავ­დი­ო­დით თბი­ლის­ში რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე. ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მო­ვი­გე სა­კავ­ში­რო ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი, 3 ოქ­როს მედ­ლის მფლო­ბე­ლი, ლა­უ­რე­ა­ტი გახ­ლდით.

- რა პრო­ფე­სი­ის ხარ?

- იუ­რის­ტი. პო­ლი­ტექ­ნი­კუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი და­ვამ­თავ­რე სა­მარ­თლის გან­ხრით, ოღონდ მშობ­ლე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნით. მე ექი­მო­ბა მინ­დო­და. ბავ­შვო­ბა­ში ბა­ყა­ყებს ვფატ­რავ­დი და ვკე­რავ­დი. ერთხელ ჩემს და­საც გა­ვუ­კე­რე ფეხი. წა­იქ­ცა და პა­ტა­რა ჭრი­ლო­ბა ჰქონ­და. სა­კუ­თარ თავ­ზე ავი­ღე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, ჩავ­თვა­ლე, რომ მცოდ­ნე, გა­მოც­დი­ლი ქი­რურ­გი ვი­ყა­ვი და ნემ­სი­თა და ძა­ფით გა­ვუ­კე­რე (იცი­ნის). სა­წყა­ლი, ხმას არ იღებ­და, ალ­ბათ ეგო­ნა, ასე იყო სა­ჭი­რო. მერე და­უ­ჩირ­ქდა და ნამ­დვი­ლი ქი­რურ­გის ჩა­რე­ვა გახ­და სა­ჭი­რო. ძლივს გა­და­ვურ­ჩი მშობ­ლებს.

- ტატო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ნაკ­ლე­ბად გიც­ნო­ბენ. რა­ტომ არ სცა­დე ბედი არც ერთ მუ­სი­კა­ლურ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო კონ­კურ­სში?

- არ მიყ­ვარს ჩემი კო­ლე­გე­ბის აუ­გად მოხ­სე­ნი­ე­ბა, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ იძუ­ლე­ბუ­ლი ვხდე­ბი, სი­მარ­თლე ვთქვა... 2001-დან 2010 წლის ჩათ­ვლით მოს­კოვ­ში ვცხოვ­რობ­დი, იქ ვმოღ­ვა­წე­ობ­დი, ჩემი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის გა­სა­გე­ბი მი­ზე­ზე­ბის გამო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ იყო სა­შუ­ა­ლე­ბა, სიმ­ღე­რით თავი გერ­ჩი­ნა და მით უმე­ტეს ოჯა­ხი. ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნა თო­და­ძემ მი­მიწ­ვია. მე, მა­ნა­ნა, ნუგ­ზარ კვა­შა­ლი, ბესო კა­ლან­და­ძე, ზურა კო­ბე­შა­ვი­ძე 5-6 წელი ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით. უკ­რა­ი­ნა­შიც მო­მი­წია ცხოვ­რე­ბამ და მოღ­ვა­წე­ო­ბამ, და­ახ­ლო­ე­ბით წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი ვცხოვ­რობ­დი იქ. პე­რი­ო­დუ­ლად ჩა­მოვ­დი­ო­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მო­რი­გი ასე­თი ჩა­მოს­ვლის დროს, ჩემი დის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნით, "ჯე­ოს­ტა­რის" კას­ტინგზე მი­ვე­დი. მო­ვამ­ზა­დე ორი სიმ­ღე­რა და ვიმ­ღე­რე. მა­რი­ნა ბე­რი­ძემ მი­თხრა, შენ იმ­დე­ნად პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ხარ, აქ რა უნდა გა­ა­კე­თო, შენ რომ ამ კონ­კურ­სში მი­გი­ღოთ, აზრი და­ე­კარ­გე­ბა პრო­ექტსო. აქ იმი­ტომ მო­ვე­დი, რომ ჩემ­მა ქარ­თველ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მა გა­მიც­ნოს, მაშ, რა გა­ვა­კე­თო, სად წა­ვი­დე-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე. ჩემი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა შე­სარ­ჩევ ტუ­რებ­ზე ეთერ­შიც არ გა­უშ­ვეს.

- "ახალ ხმა­ში" რა­ტომ არ სცა­დე ბედი?

- ანა­ლო­გი­უ­რი რამ მოხ­და ამ პრო­ექ­ტშიც. ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ხარ და ვერ მი­გი­ღებ­თო, მი­თხრეს. ვინც გა­ი­მარ­ჯვა ამ პრო­ექ­ტში, არა­ნაკ­ლებ ძლი­ე­რი იყო, მაშ, არც ის უნდა მი­ე­ღოთ ამ ლო­გი­კით. ჩემი და მე­უბ­ნე­ბო­და, კარ­გად არ იმ­ღე­რო, ხარ­ვე­ზე­ბით იმ­ღე­რე, იქ­ნებ, გა­გიშ­ვან ბრმა კას­ტინგზეო (იცი­ნის). ვიმ­ღე­რე და წა­მო­ვე­დი. და­გი­კავ­შირ­დე­ბი­თო, მი­თხრეს. აღარ და­მი­კავ­შირ­დნენ. მერე თვი­თონ მი­ვა­კი­თხე. მი­თხრეს, ჩვენ არ ვწყვეტთ, ვინ გა­და­ვი­დეს და ვინ - არა, გა­და­ცე­მის ჰო­ლან­დი­ე­ლი პრო­დი­უ­სე­რი ჩა­მო­ვი­და ჰო­ლან­დი­ი­დან და იმან თქვა, ეს ისე­თი ძლი­ე­რია, რომ გა­და­ვი­დეს, პრო­ექტს აზრი და­ე­კარ­გე­ბაო. ეს იყო ზღა­პა­რი ჩემ­თვის, მაგ­რამ რას გა­ვა­წყობ­დი, წა­მო­ვე­დი...

- სა­მა­გი­ე­როდ, არა­ერ­თი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ხარ. სულ რამ­დენ კონ­კურ­სში სცა­დე ბედი?

- 20 სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ვარ. არც ერთი მე­ო­რე ად­გი­ლი, გრან-პრი ავი­ღე ყველ­გან. ამის და­მა­დას­ტუ­რე­ბე­ლი დიპ­ლო­მე­ბი და პრი­ზე­ბი არ­სე­ბობს.

- რო­გორ იგებ­დი ამ კონ­კურ­სე­ბის შე­სა­ხებ?

- ჩემი მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით, რომ­ლე­ბიც მოს­კოვ­ში, ვილ­ნი­უს­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში, პო­ლო­ნეთ­ში ცხოვ­რო­ბენ, ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით. ბო­ლოს ვილ­ნი­უს­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლი მო­ვი­გე - "იუ­როს შვენ­ტე", რო­მელ­საც დიდი ხნის ის­ტო­რია აქვს. დიდი გარ­ჯა დამ­ჭირ­და, რომ ეს გა­მარ­ჯვე­ბა ვინ­მეს გა­ე­შუ­ქე­ბი­ნა სა­ქარ­თვე­ლო­ში. სამ­წუ­ხა­როდ, ისე­თი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­შუ­ქე­ბა, რომ­ლებ­საც სა­ზო­გა­დო­ე­ბა არ იც­ნობს, არ შე­იძ­ლე­ბა. მერე რა, რომ მან სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლი სა­ზღვრებს გა­რეთ გა­ი­ტა­ნა და ქვე­ყა­ნა ასა­ხე­ლა?! არა­და, დღეს ეს უც­ნო­ბი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო მაგ­რად მღე­რი­ან, ვიდ­რე ცნო­ბი­ლე­ბი. ყვე­ლას არ ვგუ­ლის­ხმობ, რა თქმა უნდა, მაგ­რამ ისე­თებ­საც ვიც­ნობ, ვინც ნო­ტებ­საც კი ვერ ცნობს, ჟი­უ­რი­ში ზის და ვარ­სკვლა­ვად მო­აქვს თავი. გულ­სატ­კე­ნია ნამ­დვი­ლად.

2007 წელს უკ­რა­ი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლის ლა­უ­რე­ა­ტი რომ გავ­ხდი, მა­შინ მოხ­და სას­წა­უ­ლი და რამ­დე­ნი­მე ქარ­თულ­მა ტე­ლე­ვი­ზი­ამ გა­ა­შუ­ქა ეს ფაქ­ტი. ისიც ჩემი დიდი ძა­ლის­ხმე­ვით. ლიტ­ვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლიც ახ­ლობ­ლო­ბის ხათ­რით გა­შუქ­და.

- შენი კო­ლე­გე­ბის უმე­ტე­სო­ბა კლუბ­ში, რეს­ტო­რან­ში, ბარ­ში მღე­რის და ამით ირ­ჩენს თავს. შენ თუ გიც­დია ასეთ სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლა?

- ასე და­ვი­წყე მეც. 17 წლის ვი­ყა­ვი, კლუბ­ში მუ­შა­ო­ბა რომ შე­მომ­თა­ვა­ზეს. 7-8 თვე ვმღე­რო­დი ერთ-ერთ პო­პუ­ლა­რულ რეს­ტო­რან­ში. ამის წი­ნა­აღ­მდე­გი იყ­ვნენ ჩემი მშობ­ლე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით მამა. არ უნ­დო­და, რეს­ტო­რან­ში მემ­ღე­რა. ნამ­დვი­ლი მსმე­ნე­ლი მინ­და გყავ­დე­სო, მე­უბ­ნე­ბო­და.

- უც­ნა­უ­რი კლი­ენ­ტე­ბი არ გყო­ლია, შე­ზარ­ხო­შე­ბულ­ნი უც­ნა­უ­რი თხოვ­ნე­ბით რომ მო­დი­ან ხოლ­მე?

- კი, იყ­ვნენ ასე­თე­ბიც. ერთხელ კლა­სი­კა ვიმ­ღე­რე. ერთ-ერთი მა­გი­დი­დან მა­მა­კა­ცი მო­ვი­და, მად­ლო­ბა გა­და­მი­ხა­და და კი­დევ ერთხელ შეს­რუ­ლე­ბა მთხო­ვა. მე­ო­რე სუფ­რი­დან სხვა მა­მა­კა­ცი მო­ვი­და და ეს აღარ იმ­ღე­რო, კლა­სი­კა არ მიყ­ვარ­სო, მი­თხრა. აღარ ვი­ცო­დი, რა მექ­ნა. ბო­ლოს მა­ინც ვიმ­ღე­რე და აი, იქ და­ი­წყო, რაც და­ი­წყო. პირ­ვე­ლად ვნა­ხე მფრი­ნა­ვი თეფ­შე­ბი და ჩან­გლე­ბი. ჩემი სიმ­ღე­რის ფონ­ზე ამ ორი მა­გი­დის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­მა ერ­თმა­ნეთ­ში ისე იჩხუ­ბეს... იმან, ვინც ჩემს სიმ­ღე­რა­ზე უარი თქვა, და­არ­ტყა კლა­სი­კის მოყ­ვა­რულს. ეს რომ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის ცოლ­მა და­ი­ნა­ხა, ჩან­გა­ლი ჩა­არ­ტყა მო­ძა­ლა­დის მა­გი­დის წარ­მო­მად­გე­ნელს. ერთი სი­ტყვით, 45 ადა­მი­ა­ნი ურტყამ­და ერ­თმა­ნეთს ჩემი კლა­სი­კის ფონ­ზე. პო­ლი­ცია, დაც­ვა, ყვე­ლას ჩა­რე­ვა გახ­და სა­ჭი­რო.

- ძი­რი­თა­დად რა ჟანრს მღე­რი?

- მა­ყუ­რებ­ლის აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე მივ­ხვდი, რომ კლა­სი­კა უფრო კარ­გად გა­მომ­დის. წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია, რაც ამ ჟანრ­ში მოვ­სინ­ჯე ძა­ლე­ბი და მივ­ხვდი, რომ ყვე­ლა­ზე უკეთ ეს შე­მიძ­ლია. ვმღე­რი სა­ესტრა­დო სიმ­ღე­რებ­საც, ფოლკ­ლორ­საც. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან რთუ­ლია კლა­სი­კა­ში მუ­შა­ო­ბა, მა­ინც ვაგ­რძე­ლებ. მყავს მა­ესტრო, რო­მელ­თა­ნაც ვემ­ზა­დე­ბი. არ არის გა­მო­რი­ცხუ­ლი, ოპე­რა­ში გა­და­ვი­ნაც­ვლო. მე მიკრო­ფო­ნის მომ­ღე­რა­ლი არ ვარ. ამას წი­ნათ 12000-კა­ცი­ან დარ­ბაზ­ში ვიმ­ღე­რე მიკრო­ფო­ნის გა­რე­შე, ის­რა­ელ­ში. მე­სა­მედ ვი­ყა­ვი ჩა­სუ­ლი ის­რა­ელ­ში და ძა­ლი­ან თბი­ლად მი­მი­ღო მა­ყუ­რე­ბელ­მა. ქარ­თვე­ლი ებ­რა­ე­ლე­ბი კარ­გად მიც­ნო­ბენ - სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­ტარ­და კონ­კურ­სი იე­რუ­სა­ლიმ­ზე შეს­რუ­ლე­ბულ სიმ­ღე­რებ­ში და იქაც პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი ავი­ღე.

- ტატო, შენ თქვი, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან იმი­ტომ წახ­ვე­დი, არ გქონ­და სა­შუ­ა­ლე­ბა, შენი პრო­ფე­სი­ით ოჯა­ხი გერ­ჩი­ნა. რა შე­იც­ვა­ლა ახლა, რა­ტომ დაბ­რუნ­დი?

- პრინ­ციპ­ში, არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა. უბ­რა­ლოდ, ჩემ­მა ამ­დენ­წლი­ან­მა მოღ­ვა­წე­ო­ბამ რუ­სეთ­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში კარ­გი ნაც­ნო­ბო­ბა და სა­მე­გობ­რო წრე შემ­ძი­ნა. დღემ­დე მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან ამ ქვეყ­ნებ­ში სხვა­დას­ხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე. სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი ანა­ლო­გი­უ­რი სი­ტუ­ა­ცია დამ­ხვდა.

- ჩვე­ნი მკი­თხვე­ლი, შენი კო­ლე­გე­ბი ამ ინ­ტერ­ვი­უს რომ გა­ეც­ნო­ბი­ან, იტყვი­ან, ეს სხვა ქვეყ­ნებ­ში მა­ინც მღე­რის და ჩვენ სა­ერ­თოდ სახ­ლში ვსხედ­ვართ, რა­ტომ არ არის მად­ლი­ე­რიო?

- აქეთ-იქით სი­ა­რუ­ლი კარ­გია, მაგ­რამ ის ნიჭი, რაც უფ­ლის წყა­ლო­ბით გა­მაჩ­ნია, ჩემს მსმე­ნელს, ჩემს ქარ­თველ ხალ­ხს მინ­და მო­ვახ­მა­რო. დღეს, სამ­წუ­ხა­როდ, ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ მაქვს. მიც­ნო­ბენ მოს­კოვ­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში, სა­ბერ­ძნეთ­ში და არ მიც­ნო­ბენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ეს არის გულ­სატ­კე­ნი. კი­ევ­ში 2007 წელს სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვა­ლი მო­ვი­გე - "მორე დრუ­ზეი". უკ­რა­ი­ნუ­ლი სიმ­ღე­რა ვიმ­ღე­რე და გრან-პრის მფლო­ბე­ლი გავ­ხდი. ჩა­ნა­წე­რი არ­სე­ბობს, რო­გორ ტი­რი­ან უკ­რა­ი­ნე­ლი დე­დე­ბი ჩემს სიმ­ღე­რა­ზე. მე­ო­რე დღეს მა­ღა­ზი­ა­ში რომ გა­ვე­დი, მიც­ნეს, "ეტა ტი მალ­ჩიკ, კა­ტო­რიი პრა მამუ სპე­ლო", მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ და მე­ფე­რე­ბოდ­ნენ. იქა­უ­რი ტე­ლე­ვი­ზე­ბი მიწ­ვევ­დნენ, ავ­ტოგ­რა­ფებს მთხოვ­დნენ, ყვე­ლა გა­ზე­თი­სა და ჟურ­ნა­ლის გა­რე­კან­ზე ვი­ყა­ვი. აქ რომ ჩა­მო­ვე­დი, ფული მომ­თხო­ვეს, ეს ამ­ბა­ვი რომ გა­ე­შუ­ქე­ბი­ნათ პრე­სა­ში... ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში სა­ავ­ტო­რო უფ­ლე­ბე­ბიც არ არის და­ცუ­ლი. ბი­ძა­ჩემ­მა, ნუგ­ზარ თუ­შიშ­ვილ­მა, 1997 წელს და­მი­წე­რა სიმ­ღე­რა "ფსო­უ­ზე მო­ნატ­რე­ბა". პირ­ველ­მა მე ვიმ­ღე­რე, კლი­პიც გა­და­ვი­ღე. ამ სიმ­ღე­რით სამი ფეს­ტი­ვა­ლი მაქვს მო­გე­ბუ­ლი. ერთხე­ლაც, ჩემი და მი­რე­კავს მოს­კოვ­ში და მე­უბ­ნე­ბა, შენს სიმ­ღე­რას ვი­ღაც პა­ტა­რა ბიჭი მღე­რი­სო. სო­ხუ­მე­ლი ყო­ფი­ლა ეს ბიჭი, ლტოლ­ვი­ლი, "ლახ­ტში" მღე­რო­და და ბა­ტონ რო­ბერტს ჩემი ალ­ბო­მი­დან უმ­ღე­რე­ბია ჩემი სიმ­ღე­რა. არა­ვინ არა­ფე­რი გვკი­თხა არც მე და არც ბი­ძა­ჩემს. რომ დავ­ბრუნ­დი, ამ ბავ­შვის მა­მას მი­ვა­კი­თხე, ბა­ტო­ნი რო­ბერ­ტი უკვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო. ერთი სი­ტყვით, ავუხ­სე­ნი, ჩემი სიმ­ღე­რაა და აღარ იმ­ღე­როთ-მეთ­ქი. წლე­ბის შემ­დეგ კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­დან მი­ა­კი­თხეს ბი­ძა­ჩემს და უთხრეს, ეს სიმ­ღე­რა ნინი ბა­დუ­რაშ­ვილ­მა უნდა იმ­ღე­რო­სო. ბი­ძა­ჩემს უთ­ქვამს, ეს სიმ­ღე­რა ჩემს დის­შვილს, ტატო გო­დერ­ძიშ­ვილს და­ვუ­წე­რე და მას და­უ­რე­კეთ, ნე­ბარ­თვა სთხო­ვე­თო. კომ­პო­ზი­ტო­რი შენ ხარ და შენ ამი­ტომ გე­კი­თხე­ბი­თო, უთ­ქვამთ. მოკ­ლედ, ბევ­რი რომ არ გა­ვაგ­რძე­ლო, ნი­ნიმ იმ­ღე­რა ეს სიმ­ღე­რა.

- მო­გე­წო­ნა მისი შეს­რუ­ლე­ბით?

- ნინი მომ­წონს, რო­გორც მომ­ღე­რა­ლი, პი­როვ­ნუ­ლა­დაც კარ­გი ადა­მი­ა­ნია, თუმ­ცა ამ სიმ­ღე­რას, ჩემი აზ­რით, მა­მა­კა­ცის ხმა უფრო მო­უხ­დე­ბო­და.

- ტატო, რამ­დე­ნი წლის ხარ?

- 33-ის. სხვა­თა შო­რის, წელს, 5 ოქ­ტომ­ბერს, ის­რა­ელ­ში უფ­ლის საფ­ლავ­ზე შევ­ხვდი ჩემს და­ბა­დე­ბის დღეს, 33 წლის შევ­სრულ­დი. ჩვენ­მა მას­პინ­ძელ­მა ის­რა­ელ­ში, ბა­ტონ­მა მოშე ბო­თე­რაშ­ვილ­მა გა­მი­კე­თა ეს სა­ჩუ­ქა­რი, ავ­ტო­ბუ­სით წაგ­ვიყ­ვა­ნა უფ­ლის საფ­ლავ­ზე. ძა­ლი­ან სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ოჯა­ხი აქვს ბა­ტონ მო­შეს და გვერ­დით უდ­გას ქარ­თველ მომ­ღერ­ლებს ყო­ველ­თვის, რის­თვი­საც მად­ლო­ბის მეტი არა­ფე­რი გვეთ­ქმის.

- ტატო, ოჯა­ხი გაქვს?

- კი, მე­უღ­ლე და 2 შვი­ლი. უფ­რო­სი გო­გო­ნა 2 წლი­საა, ბიჭი ახ­ლა­ხან შეგ­ვე­ძი­ნა, სამი კვი­რის არის სულ. ძა­ლი­ან მი­წყობს ხელს ჩემი მე­უღ­ლე, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სულ გას­ტროლ­ზე ვარ და ხში­რად ვე­ნატ­რე­ბი, ერ­თგუ­ლად მიდ­გას გვერ­დით.

- სა­მო­მავ­ლო გეგ­მებ­ზე რას მე­ტყვი?

- მინ­და, რამე ღი­რე­ბუ­ლი გა­ვა­კე­თო. არა, ღი­რე­ბუ­ლი რო­გორ არ გა­მი­კე­თე­ბია, ამას წი­ნათ მე და ზურა დო­ი­ჯაშ­ვილ­მა, სა­ნამ მოს­კოვ­ში წა­ვი­დო­და, ჩავ­წე­რეთ დუ­ე­ტი, ნო­დარ ნი­კო­ლა­იშ­ვი­ლის იტა­ლი­უ­რი სიმ­ღე­რა. "ნა­ნუ­კას შო­უ­ში" იყო პრე­ზენ­ტა­ცია. "იუ­მო­რი­ნა­შიც" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. მაგ­რამ მინ­და, ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში უფრო ხში­რად ვიმ­ღე­რო, ჩემ­მა ხალ­ხმა გა­მიც­ნოს და ის ნიჭი, რაც უფ­ლის მად­ლით მაქვს, სწო­რედ ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში და­ფას­დეს.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)