გა­საკ­ვი­რი არაა, რომ ხე­ლო­ვა­ნე­ბის ოჯახ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი მა­რი­ამ რო­ი­ნიშ­ვი­ლი კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კი­თაა გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში სწო­რედ ამ გან­ხრით სწავ­ლობს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყო­ველ­თვის მღე­რო­და, ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მისი დე­დის­თვის, თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძის­თვის, მა­ინც მო­უ­ლოდ­ნე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. წელს მა­რი­ა­მი მა­გის­ტრა­ტუ­რას ამ­თავ­რებს და ლა-სკა­ლას აკა­დე­მი­ა­ში გეგ­მავს სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას. მა­რი­ამს 2 წლის ელე­ნე ჰყავს, რო­მელ­საც, მი­უ­ხე­და­ვად ასა­კი­სა, დე­დას­თან ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს და ამ­ბებს მე­გო­ბარ ბი­ჭებ­ზეც უყ­ვე­ბა.

- დღის რე­ჟი­მი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჩემ­თვის დილა საკ­მა­ოდ ადრე იწყე­ბა, ცხრა სა­ათ­ზე უკვე ფეხ­ზე ვარ და ამა­ში წვლი­ლი ელე­ნე­საც მი­უ­ძღვის. სა­უზ­მეს არას­დროს მი­ვირ­თმევ, ვიცი, ეს კარ­გი არ არის, მაგ­რამ დი­ლას ყა­ვით ვი­წყებ. სახ­ლი­დან გას­ვლამ­დე ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცდი­ლობ, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი დრო გა­ვა­ტა­რო ელე­ნეს­თან, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში სწავ­ლა დიდ დროს მო­ი­თხოვს, ამის გამო ბავ­შვთან ყოფ­ნის დე­ფი­ციტს გან­ვიც­დი, თუმ­ცა იმა­საც ვერ ვი­ტყვი, რომ შვილს სა­თა­ნა­დო დროს ვერ ვუთ­მობ. როცა გა­სუ­ლი ვარ, ელე­ნე ძი­ძა­სა­თან რჩე­ბა.

დი­ლის გან­რი­გი და ეფექ­ტუ­რი დი­ე­ტა...

... ყვე­ლას უნდა ში­ნი­დან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი გა­ვი­დეს და არც მე ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი, მაგ­რამ ხან­და­ხან ისე მეჩ­ქა­რე­ბა, ბევ­რი რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბას ვერ ვას­წრებ, მხო­ლოდ ჰი­გი­ე­ნურ პრო­ცე­დუ­რებს ვი­ტა­რებ და გავ­რბი­ვარ. სა­ერ­თოდ, იშ­ვი­ა­თად ვი­ღე­ბე­ბი, ფან­ქა­რი და ტუში ჩემი მა­კი­ა­ჟის მაქ­სი­მუ­მია. არ ვტრა­ბა­ხობ, მაგ­რამ გე­ნე­ტი­კუ­რად კარ­გი სა­ხის კანი გვაქვს, ჩემს ბე­ბი­ას - ლი­ზი­კოს, დე­დას, დე­ი­დებს ამ მხრივ არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ აქვთ და მეც ასე ვარ, შე­სა­ბა­მი­სად, ნიღ­ბებს არ ვი­ყე­ნებ, ერ­თა­დერ­თი, დი­ლით ვის­ვამ და­მა­ტე­ნი­ა­ნე­ბელ კრემს, ისიც იმი­ტომ, რომ ონ­კა­ნის წყა­ლი სა­ხის კანს მიშ­რობს. სხვა მხრივ კა­ნის პრობ­ლე­მე­ბი არ მა­წუ­ხებს, წლებ­თან ერ­თად დად­გე­ბა ალ­ბათ ამის სა­ჭი­რო­ე­ბაც და მერე მივ­მარ­თავ სხვა­დას­ხვა დამ­ხმა­რე სა­შუ­ა­ლე­ბას.

რაც შე­ე­ხე­ბა თმას, საკ­მა­ოდ გრძე­ლი და სქე­ლი თმა მაქვს, რაც ად­ვი­ლი მო­სავ­ლე­ლი არ არის, გან­სა­კუთ­რე­ბით ზამ­თარ­ში მი­ჭირს მისი მოვ­ლა, ფე­ნით გაშ­რო­ბა­საც კი დიდი დრო სჭირ­დე­ბა, რაც დის­კომ­ფორ­ტს მიქ­მნის. გარ­და ამი­სა, ბუ­ნებ­რი­ვად ხვე­უ­ლი თმა მაქვს, წლე­ბია ვის­წო­რებ და ამის გამო ვცდი­ლობ, ნიღ­ბე­ბი გა­მო­ვი­ყე­ნო, რათა თმის ხა­რის­ხი არ გა­ფუჭ­დეს. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ბო­ლო­ე­ბი მა­ინც მი­ფუჭ­დე­ბა და მოჭ­რა სჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ მგო­ნი ეს ყვე­ლას ემარ­თე­ბა.

...სა­ნამ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი და ელე­ნე მე­ყო­ლე­ბო­და, სულ მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლით დავ­დი­ო­დი, რა­ზეც მე­გობ­რე­ბი დამ­ცი­ნოდ­ნენ, მაგ­რამ მა­ინც ვერ გა­მახ­დე­ვი­ნეს მაღ­ლე­ბი. ორ­სუ­ლო­ბის დროს კი ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად და­ბალ­ძი­რი­ან ფეხ­საც­მელ­ზე გა­და­ვე­დი და მას შემ­დეგ მივ­ხვდი, რა­ო­დენ სა­სი­ა­მოვ­ნო ყო­ფი­ლა ქუს­ლე­ბი­დან "ჩა­მოქ­ვე­ი­თე­ბა", ძა­ლი­ან კარ­გი შეგ­რძნე­ბაა თა­ვი­სუფ­ლად სი­ა­რუ­ლი. დღეს­დღე­ო­ბით, თუ კონ­ცერ­ტი, გა­და­ღე­ბა და ან რა­ი­მე სე­რი­ო­ზუ­ლი შეხ­ვედ­რა არ მაქვს, ქუს­ლი­ან ფეხ­საც­მელს ვერ ვიც­ვამ, ყო­ველ­დღი­უ­რად დაბ­ლე­ბით დავ­დი­ვარ. ისე, მე­უღ­ლე­საც თა­ვი­სუ­ფალ სტილ­ში ჩაც­მუ­ლი უფრო მოვ­წონ­ვარ, თუმ­ცა არც კლა­სი­კურ სა­მოს­ზე აქვს გარ­თუ­ლე­ბა.

...მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა წო­ნის პრობ­ლე­მა მაქვს და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, სულ დი­ე­ტა­ზე ვარ. სა­შინ­ლად გურ­მა­ნი ვარ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჭამა, მაგ­რამ სულ მი­წევს თა­ვის შე­ზღუდ­ვა, ხში­რად ვამ­ბობ, ჩემ­თვის დიდი სას­ჯე­ლია, რომ არ შე­მიძ­ლია ვიკ­ვე­ბო ისე, რო­გორც მინ­და-მეთ­ქი. რო­დე­საც რამ­დე­ნი­მე კი­ლოგ­რა­მის სწრა­ფად დაკ­ლე­ბა მინ­და, მივ­მარ­თავ დი­ე­ტას, რომ­ლი­თაც პი­რა­დად მე კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, მაგ­რამ ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის სა­სარ­გებ­ლო არ უნდა იყოს. ერთ ქილა მა­წონ­ში უნდა აუ­რი­ოთ ერთი ჩაის კოვ­ზი უნა­ლე­ქო ყავა, ერთი სუფ­რის კოვ­ზი თაფ­ლი და მხო­ლოდ ეს ჭა­მოთ მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რჩე­ვის სა­ხით მინ­და გი­თხრათ, რომ სამ დღე­ზე მეტ­ხანს ამის გა­კე­თე­ბა რე­კო­მენ­დე­ბუ­ლი არ არის, სამ დღე­ში კი 3-4 კი­ლოს და­იკ­ლებთ. შე­დე­გის უცებ მი­სა­ღე­ბად ეს დი­ე­ტა ეფექ­ტუ­რია, მაგ­რამ ზო­გა­დად, ყვე­ლა­ზე კარ­გი რა­ცი­ო­ნი­დან ცო­მე­უ­ლის ამო­ღე­ბა და ექ­ვსი სა­ა­თის მერე კვე­ბის შე­ზღუდ­ვაა. ძა­ლი­ან ძნე­ლია ამის შეს­რუ­ლე­ბა, თუნ­დაც გრა­ფი­კის გამო, მაგ­რამ, ჩემი აზ­რით, ყვე­ლა­ზე ჯან­სა­ღი ექ­ვსი სა­ა­თის შემ­დეგ ჭა­მა­ზე უა­რის თქმაა.

ესტრა­დი­დან კლა­სი­კურ მუ­სი­კა­ში

... კლა­სი­კურ­მა მუ­სი­კამ ძა­ლი­ან გა­მი­ტა­ცა და ამ სფე­რო­ში თავს კარ­გად ვგრძნობ. ესტრა­დას დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას არად­როს ვა­ნი­ჭებ­დი, რად­გან არას­დროს მდგა­რა მუ­სი­კის ეს მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბა შე­სა­ბა­მის სი­მაღ­ლე­ზე, არას­დროს მაკ­მა­ყო­ფი­ლებ­და ის, რა­საც ვის­მენ­დი და ვუ­ყუ­რებ­დი, შე­სა­ბა­მი­სად, არ მქო­ნია სცე­ნა­ზე დგო­მის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა. ალ­ბათ ეს გარ­კვე­ულ­წი­ლად იმა­ნაც გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ სახ­ლში ყო­ველ­თვის ვმღე­რო­დით და სიმ­ღე­რის დე­ფი­ციტს არ გან­ვიც­დი­დი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არ ვა­პი­რებ­დი, გავ­ყო­ლო­დი სიმ­ღე­რას, მე­დი­ცი­ნის­კენ უფრო ვიხ­რე­ბო­დი, ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და ახ­ლაც მა­ინ­ტე­რე­სებს ეს სფე­რო, თუმ­ცა ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გარ­და­ტე­ხა მოხ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში და ვთქვი, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში უნდა ჩა­ვა­ბა­რო-მეთ­ქი, რა­მაც დედა ძა­ლი­ან გა­ა­ო­ცა. ერთ წე­ლი­წად­ში მა­სა­ლა ვის­წავ­ლე და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი. ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და ოპე­რა, მაგ­რამ მას შემ­დეგ, რაც მოვ­ხვდი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გის დოდო დი­ა­სა­მი­ძის ხელ­ში, ეს გრძნო­ბა უფრო გა­მიღ­ვივ­და. წელს ვამ­თავ­რებ მა­გის­ტრა­ტუ­რას და ვფიქ­რობ ლა-სკა­ლას აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ბა­რე­ბა­ზე, ვნა­ხოთ, რო­გორ წა­რი­მარ­თე­ბა მოვ­ლე­ნე­ბი. თუ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა, ელე­ნეს თან წა­ვიყ­ვან, არ ვა­პი­რებ შვი­ლის გა­რე­შე სად­მე წას­ვლას, ამ მხრივ ჩემი ოჯა­ხი ყვე­ლა­ნა­ი­რად მხარ­ში მიდ­გას.

ის, რაც მემ­კვიდ­რე­ო­ბით არ ერგო...

... რაღა და­გი­მა­ლოთ და სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის­თვის ნაკ­ლე­ბად ვიც­ლი, მაგ­რამ როცა მჭირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვუ­ყუ­რებ დე­დას და ბე­ბი­ას, რომ­ლე­ბიც სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლის დროს დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღე­ბენ და ეს მათ გა­კე­თე­ბულ კერ­ძებ­ზეც აი­სა­ხე­ბა, ნა­ხე­ლა­ვი ყო­ველ­თვის გემ­რი­ე­ლი გა­მოს­დით. მე რა­ტომ­ღაც ეს მემ­კვიდ­რე­ო­ბით არ მერ­გო, დი­დად არ მიყ­ვარს და სი­ა­მოვ­ნე­ბას არ მა­ნი­ჭებს სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი, თუმ­ცა შე­იძ­ლე­ბა, ოდეს­მე ამ საქ­მის მი­მარ­თაც გა­მიჩ­ნდეს ინ­ტე­რე­სი. თა­ნაც, მე და ჩემი მე­უღ­ლე მარ­ტო­ნი არ ვცხოვ­რობთ და დი­დად არც მი­წევს სა­დი­ლე­ბის კე­თე­ბა.

დედა-შვი­ლი

... ვცდი­ლობ, გიჟი დედა არ ვიყო, რად­გან ზედ­მე­ტი არა­ფე­რი მიყ­ვარს, არაა სა­ჭი­რო ზედ­მე­ტი ყუ­რა­დღე­ბის გა­მო­ჩე­ნა, მაგ­რამ არის მო­მენ­ტე­ბი, რო­დე­საც ზო­მი­ე­რე­ბას ვერ იცავ და ვერ ხვდე­ბი, სად გა­დის სა­ზღვა­რი. ელე­ნე ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი გახ­და, რა­საც ვა­კე­თებ, მის­თვის ვა­კე­თებ და სულ მის გარ­შე­მო ვტრი­ა­ლებ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პა­ტა­რაა, ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს შვილ­თან. სა­სა­ცი­ლო გო­გოა, ეზო­დან ამო­სუ­ლი ამ­ბებს მიყ­ვე­ბა, ბიჭი მე­გობ­რე­ბი ჰყავს და მე ვეჭ­ვი­ა­ნობ ხოლ­მე (იცი­ნის). იმ დღეს გა­მო­მი­ცხა­და, პა­ტა­რა ან­დრი­ამ ლო­ყა­ზე მა­კო­ცაო, სულ 2 წლი­საა ელე­ნე და რა გა­საკ­ვი­რია, რომ ეს ფაქ­ტი არ მომ­წო­ნე­ბო­და. სხვა­თა შო­რის, ბავ­შვს ძა­ლი­ან კარ­გი სმე­ნა აქვს და ხან­და­ხან ორ ხმა­ში ვმღე­რით. ვფიქ­რობ, რომ ჩემს შვილს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და მხი­ა­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბა აქვს. სა­ნამ ჩემ­ზე იქ­ნე­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ვეც­დე­ბი, ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბით ვა­ცხოვ­რო, მაგ­რამ რო­დე­საც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი გახ­დე­ბა, მა­შინ ნაკ­ლე­ბად ჩა­ვე­რე­ვი მის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებ­ში. ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ და ახ­ლო­საა ჩემ­თან, მაგ­რამ რო­დე­საც გი­ორ­გი შე­მო­დის, ვხვდე­ბი, მამა-შვილს სრუ­ლი­ად სხვა ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს. ჩემ­თან უფრო მეტს ბე­დავს, მა­მას­თან - ნაკ­ლებს, ეტყო­ბა მისი რიდი აქვს. დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა მათი ურ­თი­ერ­თო­ბის ყუ­რე­ბა.

ცალ­კე თე­მაა თამ­რი­კოს და გიას და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ელე­ნეს მი­მართ. თამ­რი­კოს სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი ელე­ნეს მი­მართ უსა­ზღვროა, ის ყო­ველ­თვის თბი­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი დედა იყო, შვი­ლიშ­ვი­ლი­სად­მი კი ეს გრძნო­ბა გა­უ­ას­მაგ­და, ეჭ­ვიც არ მე­პა­რე­ბო­და. რომ კარ­გი ბე­ბია იქ­ნე­ბო­და, რად­გან თამ­რი­კო არა მარ­ტო ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის, არა­მედ უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მარ­თაც კი დიდ სით­ბოს გა­მო­ხა­ტავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ელე­ნე ფი­ზი­კუ­რად არ მგავს, ჩემი მშობ­ლე­ბი ხში­რად ამ­ბო­ბენ, შენს ბავ­შვო­ბას გვა­გო­ნებს, მი­მი­კებ­ში ვი­ჭერთ შენ­თან მსგავ­სე­ბა­სო. გი­ა­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარს ელე­ნე, ხში­რად დაჰ­ყავს სა­სე­ირ­ნოდ. ახლა ჩემი მშობ­ლე­ბი ჩემი ძმის მხრი­დან მე­ო­რე შვი­ლიშ­ვილს ელო­დე­ბი­ან და უკვე გა­მოც­დი­ლი ბე­ბია-ბა­ბუა იქ­ნე­ბი­ან.

ცო­ლის ამ­პლუ­ა­ში...

... იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ორი­ვე ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლე­ბი ვართ, გა­სარ­თო­ბად ნაკ­ლე­ბად გვრჩე­ბა დრო, თუმ­ცა ვცდი­ლობთ ასე­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც და­ვუშ­ვათ. გი­ორ­გი ახლა თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლებ­ში თა­მა­შობს, იმავდრო­უ­ლად სე­რი­ალ "შუა ქა­ლაქ­ში" ას­რუ­ლებს ეპი­ზო­დურ როლს. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცდი­ლობ, მის სპექ­ტაკ­ლებ­ზე ვი­ა­რო და არ გა­მოვ­ტო­ვო.

... რო­გორც ყვე­ლა წყვი­ლი, ჩვენც ვკა­მა­თობთ, ხან მივ­დი­ვართ შე­თან­ხმე­ბამ­დე, ხან ვერა, რად­გან გარ­კვე­ულ სა­კი­თხებ­ზე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გვაქვს. დათ­მო­ბა­ში მე უფრო ყო­ჩა­ღი ვარ, შე­მიძ­ლია პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა, თუმ­ცა ისიც მო­დის ხოლ­მე "შე­სა­რი­გებ­ლად".

მე­გობ­რე­ბი და გარ­თო­ბა...

... მეც არ ვიცი რო­გორ, მაგ­რამ რა­ღაც­ნა­ი­რად ვა­ხერ­ხებ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად დრო­ის გა­ტა­რე­ბას, შე­იძ­ლე­ბა, ორი-სამი დღე არ ვნა­ხოთ ერ­თმა­ნე­თი, მაგ­რამ ყო­ველ­დღი­უ­რი კავ­ში­რი ინ­ტერ­ნე­ტით ან ტე­ლე­ფო­ნით მა­ინც გვაქვს. სა­ერ­თოდ, კლუ­ბებ­ში სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარს, ჩემ­თვის და ჩემი მე­გობ­რე­ბის­თვის უფრო სა­სი­ა­მოვ­ნოა თე­ატ­რში, კონ­ცერ­ტზე ან სხვა წყნარ ად­გი­ლას წას­ვლა, სა­დაც მშვი­დად შევ­ძლებთ სა­უ­ბარს. ჩემ­და სამ­წუ­ხა­როდ უნდა ვთქვა, რომ ბოლო პე­რი­ოდ­ში წიგ­ნე­ბის­თვის ნაკ­ლე­ბად ვიც­ლი და ეს ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს, მაგ­რამ იმე­დი მაქვს, მალე ისევ შევ­ძლებ კი­თხვის­გან სი­ა­მოვ­ნე­ბის მი­ღე­ბას.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)